Το μέτρο της κρίσης περνάει από την έμπρακτη αγάπη και διακονία του συνανθρώπου, γενόμενο με προοπτική και για χάριν Του Ανθρώπου. Κιαυτό γιατί υπάρχουν ‘’φιλανθρωπικά σωματεία’’ που είναι κατά του Χριστού, δεν συνάγουν μαζί Του, οπότε σκορπίζουν (Ματθ.ιβ’30). Έτσι, υπό προϋποθέσεις μεταβιβάζεται η όποια καλή πράξη από τον άνθρωπο (1) που είναι εικόνα στον Άνθρωπο που είναι η ποθητή ομοίωση. Ως αποκομμένη, είναι ατελής και με λάθος άξονα, παρότι κι αυτή θα κριθεί και με βάση την πρόθεσή της, θα συνυπολογισθεί στα υπέρ, και όσο δεν έχει υπογραφεί συμβόλαιο με τον αντίδικο που το συνηθίζουν κάποιοι ‘’φιλάνθρωποι’’
στοών, που με προκάλυμμα αυτήν ενεργούν επ’ωφελεία του απανθρώπου. Ακόμη όμως κι αυτό το χειρόγραφο Ο Κύριος μπορεί να το σχίσει αν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια. Ας μην φοβηθεί κανείς για την αργοπορία... Κι ο λοξός άξονας της γης, ‘’επιβάλλει’’ το ουμανιστικό, δλδ άνθρωπο χωρίς Άνθρωπο και πνευματικά, ‘’θεοί’’ χωρίς Θεό, τάχα φιλόθεοι*.
Μας συμφέρει να κυνηγάμε το Ι της ΜΑΡΙΑΣ και την αγαθή μερίδα. Κι όσο μας χαρίζεται άνωθεν εκ Του Πατρός των Φώτων, αυτήν και να δωρίζουμε ως υψίστη μορφή ελεημοσύνης (2), διαχέοντας αυτήν ως ακτίνες οριζοντίως στους συνανθρώπους μας….
Η παροχή ενός άρτου ενός ύδατος μιας επίσκεψης …είναι βάση και ένδειξη αλλά όχι απόδειξη του άλλου [στην οποία φιλανθρωπία δεν πρέπει να υστερούμε, αφού πίστη χωρίς έργα, είναι νεκρά (Ιακ.β’17)]. Καλούμαστε όμως δια της βάσης, να κατακτήσουμε την κορυφή. Αλλού πάλι, ουκ εξ έργων ίνα μη καυχήσεται πάσα σαρξ, αλλά χάριτι έστε σεσωσμένοι. Κι όλα τα παραπάνω, φυσικά, δεν αυτοαναιρούν τον Κύριο και Κριτή ζώντων και νεκρών, αλλά συμπληρώνων στοιχεία (ενώνων τον έναν άρτο με Τον υπερούσιο Άλλον, το ένα φυσικό ύδωρ με το λάλον ύδωρ Ζων XC, κλπ) για τους επιζητούντες την τελειότητα, που μόνο ορθοδόξως προσεγγίζεται και μετέχεται.
Από το εωθινό ευαγγέλιο της κυριακής της κρίσεως ακούμε…. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης, καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν. ᾿Αμήν. (Λουκ.κδ’) στις δε πράξεις των αποστόλων α’ (η λεπτομέρεια): …9 καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. 10 καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, 11 οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν.
Ανέρχεται ευθέως από την γη στον ουρανό Ο Κύριος συνανυψών τον θέλοντα, με τις προϋποθέσεις που θέτει, μετά αγγέλων. Κατέρχεται πάλι μετά αγγέλων για να κρίνει πάντας ευθέως. Ανέρχεται Άνθρωπος δια Σταυρού και κατερχόμενος, στήνεται πρώτο στην κρίση ο Σταυρός, ο οποίος ως ζυγός δικαιοσύνης αποδίδει εκάστω…(αποκ.κβ’). Από τον καθένα εξαρτάται το πόσο διιστάμενος θα παραμείνει σε θεωρία και πράξη στην γη, ακίνητος και ασυγκίνητος (αδιάφορος) λόγων και Λόγου χωρίς να ακολουθήσει την άνοδο (εκ του ΑΔΗ) δια Σταυρού και δι αγγέλων, που κραταιά χειρ, μας εξάγει και ανάγει…. Και φυσικά, δεν αφορά μόνο την περίοδο του πάσχα αλλά όλη την ζωή μας. Κι αν δούμε να εξαγόμαστε και ανασταινόμαστε, δική Του η χάρις. Σε μας η πρόθεση και ένας ελάχιστος φιλότιμος αγώνας… Ένα μνήσθητι, ως κλειδί του παραδείσου.
...Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.
Όλα, προτυπωθέντα και συμπυκνωμένα, για να μην κάνουμε πως δεν ξέραμε την εξεταστέα ύλη, στην οποία εξεταζόμαστε καθημερινά.
Τα δύο στάδια πνευματικής (και φυσικής) ανάτασης και ανάστασης και εφεξής, ως θείου έργου και στόχου ανάληψης και πεντηκοστής (σκηνοπηγίας) όπου το Πνεύμα το Άγιο αναπαύεται και σκηνώνει εν ημίν, τελεσιουργούνται δι αγγέλων και Σταυρού… ἰδοὺ ἐγὼ ἀποστέλλω τὸν ἄγγελόν μου πρὸ προσώπου σου, ὃς κατασκευάσει τὴν ὁδόν σου ἔμπροσθέν σου· (Μαρκ.α’) και δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Η πρώτη αυτογνωσία (εμβάθυνση στον ε-αυτό, εικών Αυτού και εύρεση της πεμπτουσίας του) και δεύτερη η προς ύψος θεογνωσία**.
Για να βρεθεί όμως αυτός ο σταυρός, πρέπει να σηκωθούμε από τον θρόνο μας, όπου ‘’αναπαύεται’’ το εγώ και το σαρκικό ψυχοφθόρο θέλημά μας. Κι όπως μας γνωρίζει ο γερ.Αρσένιος Μπόκα στο θρόνος και σταυρός : Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα…. Οἱ διάφορες σταυρώσεις εἶναι τά μέσα τῆς αὐταπαρνήσεώς μας.
Ομόπνοο του αγιογραφικού …εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθείτω μοι. (Ματθ.ις’24)
Η αιχμαλωσία πάνω μας που ασκούν τα 4 στοιχεία της φύσης, όσο είμαστε νήπια του νου (Γαλ.δ’) ατονεί έως καταργείται για να παρέξει την κατά Θεόν ελευθερία*** και υιοθεσία.
Όσο προετοιμάζουμε τον θρόνο Του Κυρίου μέσα στην καρδιά μας, σταυρούμενοι (κατά το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου), τόσο και η κίνηση του νοός θα εξυγιαίνεται και τόσο η κρίσις θα αποβαίνει και καταλήξει θετική και θεϊκή. Ερχόμενος Ο Κύριος ἡτοίμασεν ἐν κρίσει τὸν θρόνον αὐτοῦ, καὶ αὐτὸς κρινεῖ τὴν οἰκουμένην ἐν δικαιοσύνῃ, κρινεῖ λαοὺς ἐν εὐθύτητι. (ψαλμ.θ’)
Θα κρίνει το Θ της εν ημίν ΜΑΡΘΑΣ ως πράξη και διακονία και φιλανθρωπία επί της γης κατά την υγιή ευθεία κίνηση του νοός που περνά (νου και χου) από τα δημιουργήματα στον Δημιουργό, (το πόσο βλέπαμε και διακρίναμε παρά την ομίχλη, το πρωτότυπο στην εικόνα Του…) αλλά η τελική κατάταξη εις ύψος (και αιωνιότητα στον ουρανό) θα εξαρτηθεί από το πόσο ανυψωθήκαμε (Ι, ευθέως) δια της κυκλικής κινήσεως του νοός (όπως ακινητεί η θεωρία / ΜΑΡΙΑ παρά τους πόδας του Κυρίου μέσα στην καρδιά) και κατά πόσο γίναμε διαφανείς.
Κι έχουμε … «Τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου» (Ψαλμ.κβ΄)
Κι επειδή χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν, κάθε κίνησή μας (ευθεία, κυκλική και ελικοειδή) που μπορούμε να διακρίνουμε ως πρόοδο μυστικής εσωτερικής φωταγωγίας μέσα στην Εκκλησία, είναι δική Του χάρις και ενέργεια.
Έτσι, όσο μας επιτρέπεται η κίνηση (εν ζωή) που εκεί έξω είναι το στάδιο και ο αγωνιστικός μας χώρος, μέσα στην εκκλησία αντανακλάται η πρόοδος κυκλικώς και ευθέως.
Τους δε ‘’κόμβους’’ (όπως λένε στην έρημο σε ποιο μίλι έφτασε ο καθένας, αφού άφησε πίσω του την αίγυπτο, τα είδωλα και κοσμικό φρόνημα και πίσω δεν γύρισε ούτε να κοιτάξει) φαίνεται στην αγιογραφία της ορθοδόξου εκκλησίας, που καλούμαστε ως έμβρυα να κυοφορηθούμε σαν σε μήτρα, με σκοπό την αναγέννησή μας.
Εισερχόμαστε στον ναό με πρώτη εικόνα επάνω μας, την Μεταμόρφωση. Αμήν μεταμορφούμενοι δια λόγων [φυσικών και γραπτών, κατά τους παραστάτες προφ.Ηλία και προφ.Μωυσή (3)] κι όχι ως απλοί επισκέπτες ‘’κοινωνικού πρέπει και συνηθείας’’. Ξεκινάμε κυκλικά αριστερόστροφα από την εικόνα της Θεοτόκου δι ευχών του αγίου της εκκλησίας, για να καταλήξουμε (αφού κάνουμε τον επίγειο κύκλο) δια μετανοίας (αγ.Ιωάννη πρόδρομο) Στον Κύριο, στην εικόνα Του, που ΚΑΙΕΙ το καντηλάκι. Εκεί έλαιον και έλεος. Αυτό το έλεος Του καταδιώκει ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΗΜΕΡΑΣ της ζωής μας .... Στην κρίση όμως, θα μεταφερθεί η κατάσταση της καρδίας μας ενώπιον του Δεσπότη σαν εκεί στο δεσποτικό, (καρδία του σώματος της εκκλησίας, όπως οι ψαλτάδες είναι τα πνευμόνια, το ιερό η κεφαλή… σε αντιστοιχία του βιολογικού που έλαβε σαρκωθείς), εκεί όπου Ο Κύριος δεν ''τιμάται'' με καντηλάκι.
Εκεί στην καρδιά, η κρίσις.... (εκεί η κρίσις των καρδιών μας, προς ποιον θησαυρό μας υποκινούσαν και τι κρατάνε τα χέρια μας) ... Γιαυτό και ο εξάψαλμος (χρόνος κρίσης) ξεκινά με το δόξα εν υψίστοις Θεώ και συγχρόνως, με το: με την Γέννηση η κρίσις και με την κρίση η γέννησις… θα φανεί πόσο XC γεννήθηκε δι ενεργείας Της Θεοτόκου εν ημίν και πόσο όχι.
Πλην όμως της επιγείου κυκλικής (που είναι η ευθεία κίνησις του νοός) υποβοηθούμενη από όλους τους αγίους, η άλλη σπουδαιότερη πορεία που επιβάλλεται να προοδεύσουμε είναι η ευθεία και ανοδική (κυκλική κίνηση) στο σύνολο ελικοειδής, από την γη στον ουρανό και Παντοκράτορα (ως τρούλο).
Η σπειροειδής κίνηση προτυπώνεται με το Ησαΐα (9/5) χόρευε, κι ενώ ο χους παραμένει πακτωμένος στην γη, καλείται ο νους να ανέρχεται ανοδικά μέχρι Τον Παντοκράτορα προσκολλώμενοι στον Αγαθό, ως μυστήριο αρραβώνος και γάμου ψυχής με Τον Νυμφίο (και ως μονήρεις και ως συζυγία με το έσονται εν).
Όλες οι έξω του φυσικού ναού επιλογές ζωής, τελικά συμπυκνώνονται
στην θέση μας εντός του Σώματός Του και μας πλησιάζουν ή απομακρύνουν από την
τρισήλιο θεότητα.... όντας ''έξω'' του ναού ο αγωνιστικός χώρος, το στάδιο και
μέσα στην εκκλησία, η προβολή, η συνισταμένη και (αμήν) προκοπή μας .... σαν
κίνηση ελικοειδής κι όχι απλά κοινωνική επίσκεψη, εκτελώντας τα ''θρησκευτικά
μας καθήκοντα'' αλλά με πνευματική ακινησία (4).
Σήμερα, Κυριακή της κρίσεως (απόκρεω), διαβάζεται στον όρθρο το ευαγγέλιο της Αναλήψεως "πως" ανεβαίνει Ο Κύριος και μας συνανυψεί, διανοίγοντας ουρανούς (και οφθαλμούς) και για την σωματική μας παρουσία στον παράδεισο από τώρα, (εκ δεξιάς καθίσας πατρικής Λόγε, Μύσταις παρέσχες πίστιν ασφαλεστέραν...) όπως μας γνωρίζει ο συναξαριστής με τον άγιο Ευφρόσυνο.
Εν μέσω αγγέλων ανεβαίνει έχοντας στον πόδα, και ως οδοδεικτούσα Την Θεοτόκο. Κι η δική μας άνοδος έχει τώρα ως συγκείμενο Τον Κύριο Τον ποιούντα έλεος. Η κάθοδος Του για κρίση και απόδοσης εκάστω κατά τα έργα του, πάλι εν μέσω αγγέλων θα συμβεί. Αλλά τότε Δικαιοσύνη.
Αναφέρει ο άγιος Νικόλαος
Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου)… ‘’Έξω από τον
Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία άλλη αξία. Το δε Έλεος του Θεού μόνο σε αυτή τη ζωή εκχύνεται στους μετανοούντας
αμαρτωλούς ανθρώπους, ενώ στην Φοβερή Κρίση, το Έλεος θα αντικατασταθεί από την
Δικαιοσύνη του Θεού."… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της
Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα
''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα
με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη
η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"…
Κι εμείς τανυσμένοι μεταξύ μολυσμού σαρκός και πνεύματος και κάθαρσης που είναι η προϋπόθεση φωτισμού, ελκόμαστε εκατέρωθεν από την παντοδυναμία Του και την φαντασία του αυτοειδώλου μας. Στο περί ησυχίας και περί των δύο τρόπων της προσευχής. Άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης αναφέρει ο άγιος ότι το Πνεύμα το Άγιον, (που όπου θέλει πνει), έλκει το νου προς εαυτό και τον περιορίζει στο βάθος της καρδιάς και τον εμποδίζει από τη συνηθισμένη του περιφορά. …Και τότε δεν οδηγείται πλέον αιχμάλωτος των Ασσυρίων μακριά από την Ιερουσαλήμ, αλλά επιστρέφει αξιέπαινα από τη Βαβυλώνα στη Σιών, ώστε να λέει κι αυτός μαζί με τον Προφήτη: «Σου πρέπει ύμνος, Θεέ μου, στη Σιών, και θα σου αποδώσομε το τάξιμό μας στην Ιερουσαλήμ» (Ψαλμ. 64, 2) και: «Όταν ο Κύριος επιστρέψει τους αιχμαλώτους στη Σιών, θα αναγαλλιάσει ο Ιακώβ και θα ευφρανθεί ο Ισραήλ» (Ψαλμ. 125, 1 και 25, 2). Με λέξεις κλειδιά, απλά ερμηνευμένες… ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ κι όχι κρατική ταυτότητα, αλλά κάθε νους, βαβυλώνα η σύγχυση με τέκνα της θυγατέρας ασέβεια και αμαρτία, Ιεροσόλυμα = ψυχή, Σιών καρδία, Ιακώβ τύπος του Αγίου Πνεύματος μετά τον Αβραάμ (πατέρα δύο διαθηκών) και υπάκουο προς θυσίαν υιό (Ισαάκ) … προτρέποντας εμάς προς μακαριότητα…. μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν και βοηθητικά, πως οι ψαλμοί λεπτύνουν τον νου (με μια απλή μετάφραση ''όρων''.
Για δε αυτήν την αιχμαλωσία
και θέληση απελευθέρωσης, στρεφόμαστε στην ….Παναγία Δέσποινα, Θεοτόκε, τὸ φῶς
τῆς ἐσκοτισμένης μου ψυχῆς, ἡ ἐλπίς, ἡ σκέπη, ἡ καταφυγή, ἡ παραμυθία, τὸ ἀγαλλίαμά
μου, εὐχαριστῶ σοι, ὅτι ἠξίωσάς με τὸν ἀνάξιον κοινωνὸν γενέσθαι τοῦ ἀχράντου
Σώματος καὶ τοῦ Τιμίου Αἵματος τοῦ Υἱοῦ σου. Ἀλλ᾿ ἡ τεκοῦσα τὸ ἀληθινὸν φῶς,
φώτισὸν μου τοὺς νοητοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς καρδίας· ἡ τὴν πηγὴν τῆς ἀθανασίας
κυήσασα, ζωοποίησόν με τὸν τεθανατωμένον τῇ ἁμαρτίᾳ, ἡ τοῦ ἐλεήμονος Θεοῦ
φιλεύσπλαγχνος Μήτηρ, ἐλέησόν με, καὶ δὸς κατάνυξιν καὶ συντριβὴν ἐν τῇ καρδίᾳ
μου καὶ ταπείνωσιν ἐν τοῖς διανοήμασί μου, καὶ ἀνάκλησιν ἐν ταῖς αἰχμαλωσίαις τῶν
λογισμῶν μου.
καὶ ἀνάκλησιν ἐν ταῖς αἰχμαλωσίαις τῶν
λογισμῶν μου. … ακολουθώντας την Παναγία που βαδίζει προς Ιεροσόλυμα μαζί με 6
ιερείς…. την απλήν πεντάδα
των αισθήσεων.
Κι όπως άλλη είναι η τροφή των μεγάλων και άλλη των νηπίων έτσι και στα πνευματικά, επιβάλλεται προάσκηση. Είναι η ‘’άσκηση’’ νηπίων που πρώτο μέλημα και προϋπόθεση, είναι η αποφυγή του μετεωρισμού και η είσοδος του νοός στην κεφαλή. Η πρώτη βαθμίδα του ‘’ερχόμενοι’’ εις εαυτόν. Μετά, θα τα κανονίσει η καλή μας Παναγία και ο Ίδιος Ο Κύριος και θα κατεβάσει τον νου στην καρδιά, και θα αγαλλιασθεί το Πνεύμα το Άγιον, όπως συνέβη συμβολικά και εν σκιά αλλά παρατείνεται στους αιώνες… «Όταν ο Κύριος επιστρέψει τους αιχμαλώτους στη Σιών, θα αναγαλλιάσει ο Ιακώβ και θα ευφρανθεί ο Ισραήλ» (Ψαλμ. 125, 1 και 25, 2).
Μπροστά σε αυτό το νόμισμα των δύο όψεων της άπειρης ευσπλαγχνίας και ασύλληπτης δικαιοσύνης ο ψαλμωδός υμνεί: …. Ἔλεος καὶ κρίσιν ᾄσομαί σοι, Κύριε· (ψαλμ.ρ’) άπειρος η ευσπλαγχνία άπειρος και η δικαιοσύνη... κι εμείς, ευπρόσδεκτον.... καλὴν ἀπολογίαν τὴν ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ αἰτησώμεθα.
και παρακαλεί παραινώντας κι εμείς το ίδιο να κάνουμε και ‘’συντονιστούμε’’ … ἐκ τῶν κρυφίων μου καθάρισόν με. (ψαλμ.ιη’)
… γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου (ψαλμ.λη’)
Κι η εκκλησία μας δίνει τις πραγματικές διαστάσεις του εγχειρήματος της σωτηρίας μας. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) και από τις διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος… διαβάζουμε πως ένας άνθρωπος, είδε τον κόσμο, (αυτόν τον τάχα άπειρο κόσμο) να είναι όσο ένα παληό πλυσταριό διαστάσεων 2Χ2, που σκοπό έχει την καθαρότητα. Όταν δε εξήλθε από εκεί, τον πρώτο που αντίκρυσε ήταν ο προφητάναξ Δαυίδ, και με τον οποίο συμπορεύτηκαν στον διάδρομο που οδηγούσε στα ανάκτορα του Βασιλέως, ψάλλοντες μαζί τον ν’ ψαλμό, το… ελέησόν με.
Στο … η φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου… διακρίνουμε .... τον ν’ (50ό) ψαλμό, ως την ''καρδιά'' του ψαλτηρίου, τον πυρήνα της έμπρακτης μετανοίας.... και τον ηγεμονικό ''νου'' στον κεραυνόμορφο κόππα ( ϟ ), 90ό. Αυτά να συντονίσουμε (νου και καρδία) με το θείο πνεύμα και πάσαν την ζωήν ημών XC τω Θεώ να παραθέτουμε με εμπιστοσύνη, ώστε να περάσουμε από τον ένα ουρανό, στον άλλον. Τον εκτός άλογο, μέσα στην Εκκλησία και Λόγο και Αναστημένο Σώμα Χριστού, απλώνοντας τους τρεις οργανικούς αγωγούς σχέσης μελών και Όλου, όπως φλέβα – αρτηρία – νεύρο, έτσι εξομολόγηση – Θεία Κοινωνία – προσευχή. Όλα προς ευχή. Ουρανός πολύφωτος η Εκκλησία, ανεδείχθη άπαντας, φωταγωγούσα τούς πιστούς, εν ώ εστώτες κραυγάζομεν, Τούτον τόν οίκον, στερέωσον Κύριε.
Σε αυτόν τον ουρανό δεν περιμένουμε να ανεβεί και κατεβεί Ο Κύριος, γιατί και μας συνανυψεί από τώρα, και κατεβαίνει όποτε το ζητήσουν οι άγιοί Του… Το μαθαίνουμε από τον άγιο Γρηγέντιο (στον δεσμό ο κατά πλάτος βίος) και πως ο Κύριος όντως κατέβηκε … φωτίζων και χαροποιών τους ορθοδόξους και τυφλώνοντας τους απίστους εβραίους που όμως έγινε αυτή η σωματική ‘’βλάβη’’ αιτία μεταστροφής στην Αλήθεια και δια του βαπτίσματος, είδαν όχι ΜΟΝΟ σωματικά αλλά και πνευματικά. ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
αλλά και ο μέγας Παΐσιος (κατά πλάτος βίος) και πως για έναν μοναχό αρνησίχριστο ο Κύριος έστησε την Δευτέρα παρουσία και τον ανήγαγε εκ της κολάσεως δια της προσευχής του αγίου…
οπότε… το ανέβη (ανάληψη) και ‘’θα’’ κατεβεί ήδη μας γνωρίζεται το πώς για να μην βρεθούμε εν αγνοία κρίσεως, αρκεί να τρέξουμε σταυροειδώς τον χωροχρόνο, ώστε δι αυτού να νικήσουμε την φθορά και ακινησία που επιβάλλει ο πνευματικός θάνατος στους ηττημένους του. Τον χρόνο οριζοντίως από γενέσεως έως συντελείας, ''προσπερνώντας'' τα εμπόδια που βάζει ο αντίδικος του Σταυρού, για την παραμονή μας στην βαβέλ της σύγχυσης λόγω ασεβείας και αμαρτίας, να μην μείνουμε στους νόμους (όπως οι πρώην άνδρες της σαμαρείτιδος) αλλά να κινηθούμε προς την χάρι και χαρά του ευαγγελίου, να λυθεί η αφωνία του Ζαχαρία (και δικής μας κεφαλής περνώντας στην εξομολόγηση) με την χάρι της Θεοτόκου που θα μείνει στον οίκο μας ωσεί μήνας τρεις... μη μείνουμε σε μια τυπική υμνολογία της Κυριακής Βαΐων, φύγωμεν την ακαρπία της συκής και δερμάτινων χιτώνων, (Μ.Δευ) την ανελεημοσύνη των 5 μωρών παρθένων (Μ.Τρ) αμέτοχοι μυστηρίων (Μ.Τετ.) μη κρεμώντας την ζωή μας στους δερμάτινους χιτώνες (σαν τον κρεμάσαντα την ζωή του στην συκή και προδότη ιούδα Μ.Πεμ.).... κλπ μέχρι να προ-φτάσουμε στα της συντελείας ''ετοιμοι''. Καθέτως χωρικά, προπληρώνοντας τα διόδια (εναέρια τελώνεια) που θα ήθελαν να μας εμποδίσουν την ανάβαση (από χώρο στάσεως κατέναντι εν σκότει, σε χώρα αναστάσεως και ΦΩΣ) με τον χωρισμό της ψυχής μας εκ του σώματος. Όλα κατά τάξιν και ετοιμότητα, ΧΑΡΙΤΙ.
10 καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, 11 οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν. (πραξ.α’)
Κύριε, κλῖνον οὐρανοὺς καὶ κατάβηθι, ἅψαι τῶν ὀρέων, καὶ καπνισθήσονται. ἄστραψον ἀστραπὴν καὶ σκορπιεῖς αὐτούς, ἐξαπόστειλον τὰ βέλη σου καὶ συνταράξεις αὐτούς. ἐξαπόστειλον τὴν χεῖρά σου ἐξ ὕψους, ἐξελοῦ με καὶ ρῦσαί με ἐξ ὑδάτων πολλῶν, ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα, καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας. ὁ Θεός, ᾠδὴν καινὴν ᾄσομαί σοι, ἐν ψαλτηρίῳ δεκαχόρδῳ ψαλῶ σοι τῷ διδόντι τὴν σωτηρίαν τοῖς βασιλεῦσι, τῷ λυτρουμένῳ Δαυΐδ τὸν δοῦλον αὐτοῦ ἐκ ρομφαίας πονηρᾶς. ρῦσαί με καὶ ἐξελοῦ με ἐκ χειρὸς υἱῶν ἀλλοτρίων, ὧν τὸ στόμα ἐλάλησε ματαιότητα καὶ ἡ δεξιὰ αὐτῶν δεξιὰ ἀδικίας. (ψαλμ.143)
Αμήν γένοιτο.
-----
(1) κι επειδή αρχή σοφίας, ονομάτων επίσκεψις, άνθρωπος σημαίνει ο έχων αποτυπωμένη του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος). Με αυτήν την έννοια διανοίγεται και ο δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν σε σχέση με την άλλη ερμηνεία που θέλει τον άνθρωπο απλά άνω να θρώσκει, ίσως εν αποστάσει και απέναντι και ίσως χωρίς προοπτική.
(2) Μεγάλο αγαθό είναι το να ελεεί κάποιος τους φτωχούς. Αλλά τίποτε δεν
είναι τόσο μεγάλο, όσο το να απαλλάσσει κάποιον από την πλάνη (Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος).
Όχι μόνον δια της ελεημοσύνης που γίνεται με χρήματα, φαίνεται η διάθεση της αγάπης, αλλά πολύ περισσότερο με το να μεταδίδεις στον άλλον λόγο Θεού... Εκείνος που εξυπηρετεί τον πλησίον του με ειλικρινή αγάπη, γρήγορα θ’ απαλλαγεί από τα πάθη και θα γίνει συμμέτοχος της Θείας Αγάπης και Γνώσεως... ~ Όσιος Μάξιμος ο Ομολογητής
Η μεγαλύτερη ελεημοσύνη που μπορείς να προσφέρεις σε έναν άνθρωπο, είναι να προσεύχεσαι για αυτόν... ~ Δημήτριος Παναγόπουλος, Ιεροκήρυκας☦
Η παραβολή των τριών φίλων (λόγος του Οσίου Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ)
(3) κι επειδή πηγή όλων των λόγων, (και αιτιών) είναι Ο Λόγος και πρωταίτιος, ΜΟΝΟ με την είσοδο στην εκκλησία αρχίζουν αυτοί (φυσικοί και γραπτοί λόγοι) να αποδίδουν το κατά Θεόν νόημά τους και ακριβή βαθύτερη ερμηνεία.... ένεκα δε του πολλαπλασιασμού σαν πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών... (προφ.Ηλίας + προφ. Μωυσής) αρχίζουν και ισχυροποιούνται οι δεσμοί των έξω συμβαινόντων μικρών καθ'ημέραν θησαυρών (λόγων και ρημάτων) οδοδεικτώντας προς το θησαυροφυλάκιο και τον μεγάλο Μαργαρίτη, που βρίσκεται εντός της εκκλησίας και εντός ημών. Είναι από τον ψαλμ. ιη' που... Οἱ οὐρανοὶ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα. ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν, ώστε ο ένας ουρανός (ο εκτός της φυσικής εκκλησίας και αγωνιστικός χώρος) να οδηγεί στον άλλον (εντός της αχειροποιήτου) και από κοσμογνωσία και φυσιογνωσία και μελέτη των Γραφών, δια της αυτογνωσίας, προσευχής και διακρίσεως, να οδηγούμαστε στην θεογνωσία κατά την χωρητικότητα του δοχείου μας.... έδειξας τοις μαθηταίς την δόξαν Σου καθώς ηδύνατο όσο εχώρουν... όσο χωρούν, προς μετοχή της δόξης Του.
(4) συγχωρέστε με για τον λογισμό…. στο https://youtu.be/XQD5dRVZs1A
και από 8.50 - 18.45 η κ.Σιδέρη ‘’είδε’’ τον κ.Παναγιώτη εκλιπόντα που πνευματικώ τω τρόπω την παρακάλεσε να τους κάνει κόλλυβα (αυτόν και πολλούς άλλους). Φάνηκε πως είχε κάποια κινητικά προβλήματα. Συγγνώμη για το θράσος μου εισόδου στα μυστήρια και στην κρίση του δικαιότατου και φιλεύσπλαγχνου Θεού, αλλά επειδή οι άγιοι λένε πως αν δεν βρεις (και δεις και ζήσεις) Χριστό από τον παρόντα αιώνα (και επίγεια ζωή) δεν θα Τον δεις ούτε στον μέλλοντα. Έτσι, ίσως αυτή η ακινησία ή δυσκινησία ή υπερκινητικότητα των αγίων να οφείλεται στο κατά πόσο στην πρόσκαιρη βιολογική ζωή συγ-κινιόταν ή αδιαφορούσε (ακινητούσε) ο νους ασθενών ή υγιής έμμεσα (σαν ευθεία κίνηση, δια λόγων προς Λόγο) ή άμεσα στο ταμείον με κυκλική κίνηση (πρόσωπο προς πρόσωπο) επικοινωνίας και κοινωνίας.
* φιλοθεΐα και φιλανθρωπία με την φιλανθρωπία νάναι βάσις προς την ακριβή φιλοθεΐα και συγχρόνως απόδειξή της…
** άγγελοι μας οδηγούν στον ουρανό (2004)
*** ελευθερία κατά την ορθόδοξη εκκλησία
**** Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας - άγιος Νικόλαος
Καβάσιλας
μπορεί το όλο άρθρο να γέμει εικόνων και σχημάτων αναλογικών, αλλά χρήζει και δυο ακόμη λόγων εκφωνούμενων εκ των ιερουργών που δανείζουν το είναι τους στην τέλεση των μυστηρίων. Και σαν καμπανάκι ηχεί εκείνο το με υπόκλιση.... των μισούντων και αδικούντων ημάς, συγχώρησον. Σ'αυτό το σημείο πολλοί μένουμε μετεξεταστέοι και ξαναμετέχουμε στην θεία λειτουργία και πάλι το ίδιο και ίδιο κομβικό σημείο... παρότι μπορεί σωματικώς να προχωράμε ακόμη και στην θεία κοινωνία. Μας μισεί και μας αδικεί ο κόσμος (κι είναι αναμενόμενο) εμείς όμως συγχωρούμε για να προχωρήσουμε όχι μόνο σωματικώς αλλά και πνευματικώς; πάντα αναξίως, αλλά συγχωρούμε ίνα συγχωρεθούμε; ελεούμε ίνα ελεηθούμε; και μετά έρχεται το (πρώτον καταλλάγηθι τοις σε λυπούσιν, έπειτα θαρρών μυστικήν βρώσιν φάγε) και.... μετά φόβου πίστεως και αγάπης.... (πρόσεχε άνθρωπε ...πυρ τυγχάνει) για ποιον φόβο να καυχηθούμε για ποια χλιαρή πίστη για ποια ελλειπή αγάπη; βοήθει Κύριε!!! αφορμάς μετανοίας παράσχου και πρόσθες ημίν την σώζουσα πίστη να εγγίσουμε έστω και αμυδρά την θεία Σου ασύλληπτη αγάπη, τον ουρανό επί γης παράδεισο. Το βάθος της ορθοδόξου πίστεως και μυστικών βιωμάτων των αγίων μας πατέρων. Αμήν δι ευχών.
σχετικά και συνειρμικά
από την ανάσταση στην ανάληψη και διάνοιξη ‘’ουρανών’’
Η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη
Επί του πρακτέου η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήτοι, περί αναστήλωσης των εικόνων
περί συκής και δερματίνων χιτώνων.... μην κρεμάσουμε την ζωή μας, μην στηριζόμαστε στους δερμάτινους χιτώνες, επενδύοντας στο προσωπείο κι όχι στο υπό ανάσταση πρόσωπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου