Το βλέπουμε αυτό σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα που διεξάγεται την νύχτα. Έτσι, ενώ ο κάθε ‘’μοναδικός’’ παίχτης φωτίζεται από τέσσερις τεράστιους προβολείς που είναι στημένοι στα άκρα του γηπέδου, μετράμε 4 σκιές (σταυροειδώς) να τον ακολουθούν.
Στα αυτονόητα φυσικά, βλέπουμε τον παίχτη κι όχι τις σκιές… αλλά στα πνευματικά, θέλει λίγη πειθώ να σταματήσει κάποιος να ‘’μετρά’’ και ‘’ερευνά’’ τις προβαλλόμενες πολλές σκιές, συνεπεία των πολλών φωτιζόντων τον, ‘’φώτων’’…. κι αυτό, αν θέλει να προχωρήσει προς το Φως (ακόμη και φώτα), γιατί βλέποντας σκιές που τυπώνονται χαμαί (κι είναι γνωστός ο όρος της χαμαιτυπίας των πορνών) πρώτον στρέφουμε τα νώτα μας προς το Φως και δεύτερον κολλάμε εις εν σώμα, επιτυγχάνουμε την ένωση…. αλλά όχι με Τον Κύριο πνευματικά και επουράνια, αλλά με την πόρνη σωματικά - γήινα. [16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. … (Α’Κορ.ς’)]
Είναι η δηλητηριώδης παμπόνηρη εξωστρέφεια και ‘’άνεση’’ χρόνου περί
μετενσαρκώσεων, που με πρόφαση την σύνθεση φωτός, ο άνθρωπος πλανάται και μετεωριζόμενος χάνεται στην αναζήτηση. Με πρόφαση την απόκτηση διάφορων εμπειριών με τα σωστά άνγκστρομ, πείστηκε από τον δόλιο, ότι θα φτάσει τελικά στο ‘’λευκό’’ φως, βάζοντάς τον να ‘’κυνηγά’’ σκιές.Με νοοτροπία όρασης με κοίλο κάτοπτρο (εκ κοιλίας και εγώ) οι ορώμενες ακτίνες ολοέν και θα απομακρύνονται του εστιακού κέντρου, που ορίστηκε από τον Θεό, να είναι η καρδιά. Επανερχόμενοι στον μύθο του σπηλαίου, ο άνθρωπος παραμένει αιχμάλωτος ενδοσυμπαντικά με αχνό φωτισμό, ενώπιον των τοιχείων και βλέπει σκιές, ενώ η προοπτική του είναι ελεύθερος και αλλού.
Η επιστροφή όλων των αποκομμένων προβολών και ακτίνων εις εν, θέλει αλλαγή του τρόπου όρασης. Από το εγώ, στην ταπεινότητα και από κοίλο, στο κυρτό κάτοπτρο που συμμαζεύει τα πάντα στον εαυτό και δι αυτού Σε Αυτόν.
Στο περί μετενσαρκώσεων (1) (δεσμός προς the egg) και στο πολύ πολύ βάθος (άκοντες αληθεύοντες οι ψευδείς, πιεζόμενοι άνωθεν) μιλάνε για ‘’ενοποίηση’’ … που επιτυγχάνεται όσο ο άνθρωπος ‘’μπαίνει’’ σε άλλα σώματα … η λάθος όμως νοοτροπία τον μεταφέρει από το ένα εγώ σε άλλο εγώ κοκ σκιές και εν φαντασία (στο βασίλειο του αυτοείδωλου), χωρίς ΦΩΣ. Μια κίνηση υπό την κυριαρχία του άλλου πυρός, σαν τον φοίνικα που ''φαίνεται'' να ανασταίνεται μέσα από τις στάχτες του, αλλά στην πραγματικότητα αδυνατεί να το ξεπεράσει και ''φύγει'' από την κυριαρχία του ποθών βαθέως να πάψει να κινείται έρποντας επί γης, υπό του ασβέστου πυρός, οφιοειδώς [σαν ταλάντωση ( ~ ) και τρέμων, όπως ο κατέναντι της Εδέμ διαβιών Κάιν εν σκότει (με όχι τυχαία φυσικά, ΟΦΙΣ = ΤΡΟΜΟΣ = 780)]... Για όλους τους πιστεύοντας αυτήν την επαναλαμβανόμενη ''επιστροφή'' , μία είναι η βιωματική λύσις. Το έσεστε ως παιδία και η γέννηση του αγ.Ιωάννου προδρόμου (24 Ιουν) στην ψυχή και ζωή του ανθρώπου, ως μετάνοια για να μπορέσει να την ξεπεράσει και βάλει πλώρη προς την σωτηρία. Είναι πάλι από τα ειδωλολατρικά έθιμα, μια προβολή, αλλά ερμηνευόμενο το ‘’σχήμα’’ ορθοδόξως, μας δίνει άλλο νόημα και άλλη προοπτική, όταν τα παιδιά εκείνο το ηλιοστάσιο, πηδούν φωτιές…
Κι έρχεται ο προνομιούχος ‘’χριστιανός’’ που φωτιζόμενος από έναν αστέρα, ‘’χαϊδεύει’’ (σαρκολατρικά) την μία του σκιά. Το εγώ. Και από το 7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’) μακάρι να διορθωθούμε.
Γιατί, ποιο το όφελος από τον ένα φωτισμό; ίδιο και απαράλλακτο για να μην πούμε με βαρύτερο κρίμα αφού ‘’γνώριζε’’, από τον έχοντα άγνοια Του Ενός, φωτιζόμενο εκ των αστέρων….
Είναι η διαφορά του ίδιου υποκειμένου αλλά με διαφορά ουσίας. Είναι το ε-γώ , ως εικών επί γης και ο ε-αυτός, ως εικών Αυτού. .. και όσο ο εαυτός, η εικών ‘’γεμίζει’’ Φως (με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν) γνωρίζοντας και καθαρίζοντάς μας από τις κηλίδες, τόσο καταργούνται οι σκιές και πλησιάζει η εικόνα στο καθ’ωμοίωση.
Κι η κρυμμένη καλά αλήθεια, είναι ότι το εγώ πεθαίνει, ‘’πρέπει’’ να πεθάνει, όχι για να αναστηθεί άλλο εγώ, αλλά Αυτός εν εαυτώ.
Στην ΠΔ και στο κεφάλαιο Γεν.κε' Ο Κύριος αναφέρει ότι υπάρχουν δύο έθνη όλα κι όλα, στα πρόσωπα του Ησαύ (πυρράκη και όλος ωσεί δορά δασύς) θηλυμανής κατά τον μέγα κανόνα, και ο Ιακώβ που στα δίδυμα συλλαμβάνεται πρώτος παρότι έρχεται στον κόσμο σαν δεύτερος, με επειλημμένη την χείρα, επί της πτέρνας του Ησαύ (καλύπτοντας το τρωτό σημείο θανάτου). Προείπαμε, ότι καλούμαστε να μπούμε στο πετσί (και στο πνεύμα) του άλλου. Τι κάνει το ένα έθνος; ο θηλυμανής μπαίνει σε ξένο σώμα και πνεύμα με σκοπό την προσωπική του ηδονή και ευχαρίστηση (όχι μόνο σεξουαλική). Να απομυζήσει τα κάλλη του άλλου, για χάριν του εγώ του. Μοιάζει με την ενσάρκωση ή μετενσάρκωση που έχει το ίδιο φιλοσαρκικό πνεύμα και θυσίας των άλλων υπέρ του εγώ.
Από την άλλη, το άλλο έθνος, κατά Χριστόν, ''μπαίνει'' μέσα στον άλλον και αναλαμβάνει το βάρος και την ασθένειά του αδελφού, την οδύνη του, λόγω συμπαθείας και ως διάκονος, του άρει το βαρύ φορτίο, για να τον ελαφρύνει. Εισέρχεται στον κόσμο, για να τον προστατέψει από τον θάνατο εκ της πτέρνης. Το έθνος αυτό, θυσιάζει το εγώ του, το πεθαίνει για χάριν του άλλου. Κι οι δυο διακατέχονται από πνεύμα θυσίας.... αλλά ο ένας είναι σταυρωτής κι ο άλλος σταυρούμενος. Και μεταξύ αυτών, Ο Εσταυρωμένος στο μέσον Κριτής.
Αυτή η αλήθεια γνωρίζεται όσο εργάζεται υγιώς η ευθεία κίνηση νοός για να δώσει την σκυτάλη στην απλανή κυκλική κίνηση, που είναι η άμεση κοινωνία και επικοινωνία Θεού – ανθρώπου, όπως ίσχυε παληά και την καταφέρνουν οι άγιοι. Κατάσταση που έχει προϋπόθεση την τήρηση των εντολών ως άλλος ΣΗΘ, να αναπαύεται η χάρις ώστε να του δωρηθεί η απλανής θεωρία του ΑΒΕΛ και κυκλική κίνηση. Αμήν δι ευχών, εντός.
Αρκεί, να αντιληφθεί κάποιος την Θεία Αλήθεια (αρχομένης αυτής από μερική αλήθεια που είναι στα έθνη και σπερματικό λόγο στην ΠΔ) και μην μείνει στην βολική σαρκική επαναπαυμένη δαιμονικώς αληθοφάνεια περί των θανάτων του εγώ.
Έτσι μόνο διανοίγεται, πρώτα σε θεωρία και αμέσως μετά σε πράξη, συνολική (χους και νους) πορεία από χοντροειδείς και εμπαθείς σαρκικοί και ‘’κατέχοντες’’ την γνώση των σκιών και τις εξωτερικές περιορισμένες πληροφορίες που δέχεται ένα μέλος του σώματος [αφού μέλη του Σώματος του Χριστού νοούμαστε ως βαπτισμένοι] για να γίνουμε λεπτοί, να ''μπούμε'' στο πετσί όλων των ιστορικών προσώπων που ήρθαν και να περάσουμε τις εξετάσεις επιτυχώς από τα ‘’εγώ’’ (και τελούντα τις αμαρτίες / ανομίες, αστοχίες) στον εαυτό τους και έμμεσα δι αυτών Σε Αυτόν, που μέσα τους ενεργεί θεραπευτικά, δια μετανοίας Ο Κύριος. Ταπεινούμενοι και υπάκουοι για να μας υψώσει και επιστρέψει στην άνω ενότητα.
Κι επειδή η ταπεινότητα με την υπακοή (που μπορεί να φανεί και σε άλλους ''χώρους''), χωρίς την μετάνοια (μεταστροφή του νοός στον Αληθινό Θεό) και άφεση αμαρτιών που μόνο αυτό το μυστήριο (ισχύον στην Ορθοδοξία της αποστολικής διαδοχής) μπορεί πραγματικά να μας απελευθερώσει και ανυψώσει, σαν θησαυρός πρέπει να ανευρεθεί εντός, όπως ιστορικά έχει καταγραφεί. (μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού…) .... λέει ο απ.Παύλος στην Β' Κορ.δ' 5-16 [μια διαδρομή από την γνώση της πεμπτουσίας μας (5), στην φώτιση (16) .... και στον απόστολο που διαβάζεται στην α' και β' εύρεση της τιμίας κεφαλής του αγ.Ιωάννου προδρόμου]... Έχομεν δὲ τὸν θησαυρὸν τοῦτον ἐν ὀστρακίνοις σκεύεσιν...
Συνειρμικά, γνωρίζουμε ότι όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο και κρύφθηκε στην κατοικία του Ηρώδη. … Ηρώδης κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, είναι ο δερμάτινος. Είναι και τετράρχης ως άρχων των εξωτερικών 4 στοιχείων της φύσεως (μέσα στο επιτρέπεται του Θεού) που όσο είμαστε νήπια είμαστε δούλοι των στοιχείων της φύσεως (Γαλ.δ’). Κι αυτοί οι δερμάτινοι χιτώνες, όσο είναι αδιαφανείς κρύβουν τον εν ημίν θησαυρό. ... και για να μας εμφανιστεί, χρήζει ίδιας μεθόδου ανεύρεσης και ανύψωσης, όπως ο σκεπασθείς από φθόνο των ιουδαίων με πολλά μπάζα και σκουπίδια, Σταυρός Του Κυρίου...Αυτή η νέα νοοτροπία, η μετανοητική, ευθέως προς τα άνω και Θεό, αντί για άπλωμα οριζόντιο (σύνθεσης φωτός) μας περνά στην κάθετη και ορθόδοξη, της στενώσεως (βιασταί), μέσα σε ΜΙΑ ΖΩΗ. Μας δίνει την ουράνια χαρά να μπαίνουμε στο πετσί και στο πνεύμα (νου και χου) όλων των ιστορικών αγιογραφικών προσώπων και ‘’συντονισμένοι’’ με αυτούς, να εκμεταλλευόμαστε τα μεν αγαθά προς ωφέλεια [της μετανοίας τους και ευλογία Κυρίου (9)] τα δε στραβά [αμαρτίες, ανομίες, αστοχίες και άπωση από Κύριο (6)] ως παραδείγματα προς αποφυγήν, όπως δόθηκε ο μπούσουλας και η τεχνική αναγωγής στον Μέγα κανόνα.
Στον ψαλμ.ρμγ’ (143ος) με το Εὐλογητὸς Κύριος ὁ Θεός μου ὁ διδάσκων τὰς χεῖράς μου εἰς παράταξιν, τοὺς δακτύλους μου εἰς πόλεμον· ἔλεός μου καὶ καταφυγή μου, ἀντιλήπτωρ μου καὶ ρύστης μου, ὑπερασπιστής μου, καὶ ἐπ᾿ αὐτῷ ἤλπισα, ὁ ὑποτάσσων τὸν λαόν μου ὑπ᾿ ἐμέ…. καλείται ο σαρκικός άνθρωπος ο περιορισμένος μέσα στην παχειά ύλη (και κοσμικό ισχύον φρόνημα) να ‘’ενωθεί’’ με τον Θεό και συμπολεμήσει μαζί Του στον αιώνα, σε κάθε πόλεμο. Τότε τα χέρια και οι δάκτυλοι, όπως στο γενεαί 14, (όσες και οι φάλαγγες του χεριού μας) συντονίζονται δια (ορθής / ορθόδοξης) πίστεως με Τον Δημιουργό και πνευματικοποιούμαστε.
Καλούμαστε από την πρώτη μάχη μέχρι την τελευταία (αγιογραφική, προτυπωθείσα ιστορικά προς ενημέρωσή μας) να πάρουμε θέση, υπέρ της πίστεως που σώζει (ολοκληρώνει). Κάθε φορά που παίρνουμε θέση και παρατασσόμαστε στην πλευρά του Θεού, συντασσόμενοι με την ορθοδοξία vs του πλάνου πνεύματος των αιρέσεων [Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις ∽ Όσιος Ιωσήφ Ησυχαστής † και Για το ότι η πλάνη οφείλεται σε αμέλεια - Αγίου Νεκταρίου] και ανομιών, μας ανεβάζει διάσταση προς ένωση. ...οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν... όπως παρέλαβε η Εκκλησία (και λοιπά στην Κυριακή Ορθοδοξίας) για να είμαστε (γίνουμε, επιστρέφοντας την πνοή μας στον Ζωοδότη) Ένα Πνεύμα, Μία ψυχή, ένας νους σε ένα Σώμα, (Σώμα Χριστού αναστημένο που καταργεί τον θάνατο). Είναι η ουσιώδης διαφορά, όπου κοινωνούντες Σώμα και Αίμα παρότι πηλός αφθαρτοποιούμαστε, αντί των κέρινων ομοιωμάτων που ναι μεν μοιάζουν με άνθρωπο, αλλά ακινητούν λόγω έλλειψης αίματος (είδωλα γαρ).
Κι η χάρις, με ταπεινότητα και μετάνοια, μας περνάει σε εμπεριέχοντες από εμπεριεχόμενους και στην ενότητα των πάντων δια Χριστού, από αμελητέες (αν-ούσιες, χωρίς Χριστό) κουκίδες. Με μας, πάλι να επιλέγουμε στόχο και πορεία: Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας. Καθαριζόμενοι ή μολυνόμενοι. Παχυλοποιούμενοι δια παθών ή λεπτυνόμενοι χάριτι.
Μοιάζει με μετενσάρκωση αφού το πνεύμα μας μπαίνει σε ένα άλλο σώμα (δοχείο), αλλά η ‘’θεωρία’’ στις ανατολικές θεωρίες, ως ευάλωτες από τα είδωλα και δαιμόνια, είναι διαστρεβλωμένη και χάνεται η ουσία του εγχειρήματος.
Εν μια ζωή [όλη κι όλη (2)] πρέπει να διακρίνω και ποθήσω την τάξη του πρώτου ΑΔΑΜ εν μέσω των 4 ποταμών… ευφράτη και τίγρη… διακρίσεως και εγκρατείας, συνέσεως, δυνάμεως…, προσανατολισμένος προς την σταυρική νέα Ανατολή Δύση Άρκτο Μεσημβρία, Χριστό.
Να μπω στην θέση του άβραμ (κεφαλή) και σάρα (σώμα) και αν αντιμετωπίσω σωστά τις καταστάσεις ως φιλοθεΐα και φιλανθρωπία σε ακρίβεια και αδόλως, τότε ο καλός Θεός θα μου προσθέσει το ''α'' και το ''ρ'' για να προχωρήσω.
Πρέπει να μπω στην θέση του Λωτ και να εξέλθω από τα φλεγόμενα με πυρ και θείο σόδομα και γόμορα, και συγχρόνως να μην με μεθύσουν οι κόρες μου (σάρκα και διάνοια) για να ερωτοτροπώ μαζί τους. Κι αυτό δεν αρκεί. Χρειάζομαι την έντονη και μακρά μετάνοια για να συγχωρεθώ και φυλλοβολήσω το τρίκλωνο δέντρο μέσα μου… ώστε χάριτι να αποδώσει στο τέλος καρπό (Θείας Κοινωνίας).
Μήπως δεν πρέπει να περάσω και από την συγκύπτουσα και να ιαθώ, μη κοιτάζοντας μόνο σκιές, να περάσω από την σαμαρείτιδα, να διψάσω και ξεδιψάσω από λάλον ύδωρ (XC) και μεταπηδώ από νόμο σε νόμο (άνδρα) με πόθο την χάρι του ευαγγελίου ; μήπως δεν πρέπει να εξέλθω της αυλής σαν τον απ.Πέτρο και να και κλάψω πικρά ;
... όλα κατά τάξη και ετοιμότητα, προαίρεση από πλευράς μας και χάρι που συνοδεύει την ταπεινότητα που υψώνει για την πνευματική μας ωρίμανση και ‘’ενοποίηση’’. Δια και εν XC. Αυτό που εύχεται η εκκλησία με την έναρξη της θείας λειτουργίας…. και Εὐλογημένη ἡ Βασιλεία τοῦ Πατρὸς καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεί τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπέρ τῆς ἄνωθεν εἰρήνης, καί τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἡμῶν, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. Ὑπέρ τῆς εἰρήνης τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐσταθείας τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησιῶν, καί τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως, τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν. (και θέμα μας) .
Έτσι μόνο ‘’πεθαίνει’’ το εγώ και ανασταίνεται το Εσύ Κύριε εν ημίν, όσο ‘’μπαίνουμε’’ στην θέση του άλλου σαν κατανόηση, σαν συμ-πάθεια, σαν συγ-χώρεση. Κι αν μας αναλογεί, ο καλός Θεός Ο επιστάτης των πάντων, πανταχού παρών και τα πάντα πληρών, ΑΝ ΘΕΛΕΙ μας κάνει κοινωνούς της ‘’εξειδικευμένης’’ ίασης, προσαρμοζόμενη η τροφή σαν μάννα, στις ανάγκες του καθενός, σαν προσευχή, σαν καλός λόγος, σαν ίαση, σαν ελεημοσύνη με όλες της τις εκφάνσεις, φυσικές και πνευματικές κατά την πραγματική ανάγκη του αδελφού.
Τότε νεκρώνοντας το εγώ για το εσύ, αγαπητικά ορθοδόξως γινόμαστε όμοιοι με Τον Κύριο, διάκονοι. Τότε και έτσι η ένωση σε μονάδα. Δια και εν Χριστώ.
Αμήν να μας προσθέτει και πολλαπλασιάζει σχετικά βιώματα απόρριψης και αποστασιοποίησης εκ των σκιών και επί γης εικόνων και έγγισης / μετοχής στο φως ως εικών Αυτού (ε-αυτός) ευθύς δρόμος και τρίβοι μετανοίας προς Αυτόν και το καθ’ωμοίωσή μας. Το ευλογημένο υπέρ νουν, να ώσι Εν. Αμήν γένοιτο.
---
(1) ο εκ γενετής τυφλός και η μετενσάρκωση υπό την οπτική Του Σταυρού
Περί Ενσαρκώσεως και μετενσαρκώσεως…
(2) …με αρχή ψυχής και σώματος άμα τη συλλήψει, όπως ορίζουν οι άγιοι, ότι η ψυχή και το σώμα δημιουργούνται ταυτόχρονα. Η ψυχή δεν υφίσταται προ της δημιουργίας του σώματος, αλλά κτίζεται μαζί με αυτό: ‘’Την ψυχήν ούτε γαρ προϋφίσταται του σώματος∙ ούτε μεθυφίσταται∙ αλλ’ άμα τη τούτου γενέσει κτίζεται και αυτή’’
ΣΤ´\ΣΥΝΕΡΓΟΥΝΤΕΣ δὲ καὶ παρακαλοῦμεν μὴ εἰς κενὸν τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ δέξασθαι ὑμᾶς – 2 λέγει γάρ· καιρῷ δεκτῷ ἐπήκουσά σου καὶ ἐν ἡμέρᾳ σωτηρίας ἐβοήθησά σοι· ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας– 3 μηδεμίαν ἐν μηδενὶ διδόντες προσκοπήν, ἵνα μὴ μωμηθῇ ἡ διακονία, 4 ἀλλ᾿ ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, 5 ἐν πληγαῖς, ἐν φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις, ἐν νηστείαις, 6 ἐν ἁγνότητι, ἐν γνώσει, ἐν μακροθυμίᾳ, ἐν χρηστότητι, ἐν Πνεύματι ῾Αγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, 7 ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ, διὰ τῶν ὅπλων τῆς δικαιοσύνης τῶν δεξιῶν καὶ ἀριστερῶν, 8 διὰ δόξης καὶ ἀτιμίας, διὰ δυσφημίας καὶ εὐφημίας, ὡς πλάνοι καὶ ἀληθεῖς, 9 ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, 10 ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες, ὡς μηδὲν ἔχοντες καὶ πάντα κατέχοντες.
…με αυτές τις ‘’αναβάσεις’’
και ‘’καταβάσεις’’ στο ς’ (6) και 9 στίχο (της Β’Κορ.), να υπέχουν την έννοια
του αποθνήσκομεν και ζώμεν, όχι σαν μετενσάρκωση (αποσπασματική, διαχυμένη
ειδωλικά σε πολλές, εν χρόνω) , αλλά παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι εντός της
μίας ζωής και καθοδηγούμενοι από την θεία παιδεία, ζωούμεθα προς τον άχρονο.
Αμήν εις τέλος προς δόξαν Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου