Από τον μικρόκοσμο έως τον μακρόκοσμο, έχουμε μυριάδες παραδείγματα (μικρο)ενώσεων.
Είναι ο όλος βιολογικός άνθρωπος που τον απαρτίζουν μέλη και τα οποία ενώνονται μεταξύ τους με οργανικούς δεσμούς.
Είναι το σώμα (κάθε κράτος) που μέλη του είναι οι πολίτες του.
Είναι η Εκκλησία (Σώμα Χριστού για τα καθ’ημάς αληθώς, σε σχέση με τον τύπο των ετεροδόξων και λόγω αληθοφάνειας όχι τόπο, όχι όαση πραγματική αλλά αντικατοπτρισμός της.... μια αρμονική φανταστική χωρίς αξία, αφού ισχύει ΜΙΑ κεφαλή ΕΝΑ σώμα, κι ούτε μια κεφαλή αλλά πολλά σώματα ή το αντίθετο...) που μόνο οι βαπτισμένοι ορθοδόξως (ΕΝ βάπτισμα κατά το σύμβολο της πίστεως), είναι μέλη.
Φαίνεται αυτό το σώμα, ακόμη πιο καθαρά σε κάθε εκκλησία, όπου στην κάτοψη το ιερό είναι η
κεφαλή, ο επισκοπικός θρόνος η καρδιά, τα ψαλτήρια μαζί με τον κανονάρχη (όπου υπάρχει) τα πνευμόνια, οι επίτροποι στην κοιλιά, οι άγιοι της ημέρας και της εκκλησίας μπροστά μπροστά μόλις εισερχόμαστε ως ομφαλός. Δια αυτού, όπως και στην βιολογική μήτρα, παρέχεται η τροφή (και κάθε αναγκαίο) του εισερχόμενου εμβρύου.Αυτή είναι και η πραγματική κατάσταση του καθενός μας, που κυοφορείται μέσα στην μία γόνιμη Μήτρα και θέλει να αναγεννηθεί δια και εν XC - Αναστημένο Σώμα. Κλείνοντας την αρθρογραφία περί ένωσης, η ψυχή που κινήθηκε για να βρεί τον στόχο της, ως πρώτο ζυγωτό (ψυχή τε και σώματι, σπέρμα και ωάριο) της αφαιρείται το ''μαστίγιο'' αφού πλέον δεν το χρειάζεται και αρχίζει εν ακινησία, ο πολλαπλασιασμός. Από την ελεύθερη γνωστική και αγαπητική επιλογή μας εξαρτώνται τα πάντα. Αν αυτοβούλως ακινητήσει την ψυχή του οπουδήποτε αλλού, σπέρνει στην εαυτού σάρκα (εξ ανθρώπων θεωρίες και εικόνες) εκ της οποίας θα θερίσει φθορά, ενώ αν σπείρει στο πνεύμα, (θεία θεωρία και ουσία) εκ του Πνεύματος θα θερίσει Ζωή αιώνιο (Γαλ.ς'8), αναβαίνον σιγά σιγά χάριτι από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωσιν.
Επειδή για να φτάσει κάποιος στην χάρι, περνά από τα νομοτελειακά, όπου ο καθένας ακινητήσει σαν θεωρία (και επαναπαύεται, είτε ένθεος πλην ορθοδοξίας, που δεν είναι θρησκεία αλλά θεραπεία, είτε άθεος), την σχετική με την (κοσμο)θεωρία του πράξη θα ενεργεί, στρατολογηθείς με τον κόσμο και σαρκικό φρόνημα, που αντιτίθεται του πνευματικού. Κύριος οίδε, Κύριος φυλάξει.
Κύριος κρίνει κατά την σταυροφορία του καθενός (επίγεια / αρία με αγκυλωτό σταυρό, στρεβλή βιωτή ή επουράνια, θυσιαστική ευθεία). Κι αυτό γιατί, αφού η ακινησία σε θεωρία, όπως θα φανεί πιο κάτω ορίζει το κάθετο σκέλος της ύπαρξης του και η πράξη, ως αποτέλεσμα των θέσεων του, οριζοντίως επί γης, θα τον φέρουν υπόλογο, σε μία από εκείνες τις δύο μοναδικές θέσεις εκατέρωθεν του Σταυρού Του, συμπυκνωμένες όλες οι σταυροειδείς φύσεις ενώπιον Του Λόγου. Αμήν ευπρόσδεκτον απολογίαν.
Κι ο καθένας, συνειδητά πλέον ως μέλος, οδεύει στην θέση του στο στασίδι, στον τύπο του τάφου, για να ακινητήσει…. Είναι η απαραίτητη ''νέκρωση'' του κόσμου για να ζήσουμε, προσδοκώντες ανάσταση νεκρών.... (όχι μελλοντικής και μεταφυσικής κατάστασης, αλλά παρούσας σαν αυτογνωσία, από τώρα και στους αιώνες, συναισθανόμενοι ότι λόγω αμαρτιών είμαστε τεθανατωμένοι, αναμένοντες την Ζωοποίηση). Μη αποστρέψεις Κύριε το πρόσωπόν Σου αφ'ημών, παρά την αδυναμία μας ότι εμείς συνεχώς αποστρεφόμαστε το Φως, κοιτάζοντας και κινούμενοι προς τις σκιές... Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, αδικήσαμεν...
Κι ο κόσμος μας σταυρώνει και μας θεωρεί σταυρωμένους. Από δε την πρόταση του απ.Παύλου, αξία έχει το δεύτερο σκέλος. Κατά πόσο εμείς σταυρώσαμε (νεκρώσαμε) τον κόσμο... 14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. (Γαλ.ς'14)
Εντός εμφανώς και εκτός της εκκλησίας λίγο πιο δυσδιάκριτα, είμαστε ενωμένοι με όλους, με μυστικούς δεσμούς.
Μία ένωση βλέπουμε οριζοντίως και μάλιστα κυκλικώς [αφού εκ της εικόνος Της Θεοτόκου ξεκινά ο "μικρός'' Χριστός, δι ευχών του αγίου της εκκλησίας για να καταλήξει στον πλήρη ημερών Κύριο (στο τέμπλο) δια της μετανοίας (Τίμιος πρόδρομος)]. Η άλλη ένωση επιτυγχάνεται σε ύψος (συνολικά δλδ σταυρός) όπου ο άνθρωπος κατά την λεπτότητα και ελαφρύτητα ανυψώνεται εκ της χειρός Του Κυρίου (σαν ανάσταση και ανάληψη) , από την γη έως τον ουρανό (Παντοκράτορα στον τρούλλο) ευθέως και ελικοειδώς (1), όπως σχηματοποιείται εκ των λειτουργικών κινήσεων του ιερέως και των αγιογραφιών...].
Είναι όλα τα ‘’σώματα’’ μέσα στα οποία ο άνθρωπος ως κύτταρο συμμετέχει. Στο σώμα του επαγγέλματός του, εκλογικό, φίλαθλο… με υποχρεώσεις και δικαιώματα. Φλέβες και αρτηρίες και επικοινωνία με την κεφαλή (στον τύπο του νεύρου)… οι τρεις απαραίτητοι αγωγοί για κάθε σώμα. Από το πιο μικρό έως το πιο μεγάλο.
Ο σταυροειδής φυσικοπνευματικός μεταβολισμός (2), εισάγει στην έννοια του κράτους (και σώματος) και την αντίστοιχη του έθνους (σαν πνεύμα). Και προσωπικά και συλλογικά έως τα άκρα της δημιουργίας και ανθρωπότητος ως ΑΔΑΜ (κι αυτός σταυρός) ως αρχικά Ανατολής Δύσης Αρκτου Μεσημβρίας.
Με ομόκεντρους κύκλους αυτός συμπυκνώνεται σε μας (όσο το πνεύμα του σαρκοποιείται) και πάλι με τους ίδιους απλωνόμαστε ως τα όρια του σύμπαντος (όσο πνευματικοποιούμε την σάρκα μας) για να ‘’αισθανθούμε’’ την μυστική ένωση των πάντων εις εν.
Πολλές φορές ακούστηκε πως αν θέλει κάποιος να καλυτερεύσει το σύνολο (σώμα) μέσα στο οποίο ζει (ως μέλος) ας αρχίσει από την δική του διόρθωση.
Η βραδυκαρδία μας, η α-νοησία και το σαρκικό φρόνημα, πολλές φορές μας κάνουν να δογματίζουμε, ότι αν αμαρτάνουμε, ΜΟΝΟ τον εαυτό μας βλάπτουμε. Λες και ένα κυτταράκι αν ανοίξει την πύλη του κακού στον εαυτό του, (ας πούμε ότι δι αυτού επετράπη να μπει ένα μικρόβιο) μοιραία δεν επηρρεάζει όλο το σώμα; όλο το σώμα δεν ασθενεί; κατάσταση που ισχύει και στα φυσικά αλλά και στα αόρατα πνευματικά.
Γιαυτό και ο Ἅγιος Σιλουανὸς Ἀθωνίτης αναφέρει σχετικά: ...''Ἡ ἁμαρτία διαπράττεται προπαντὸς στὸ μυστικὸ βάθος τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος, ἀλλὰ τὸ ἀντίτιμο αὐτῆς πλήττει τὸν ὅλον ἄνθρωπον. Ὅταν αὐτὴ συντελεσθῆ, ἀντανακλᾶται στὴ ψυχικὴ καὶ φυσικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, στὴν ἐξωτερική του ἐμφάνιση, στὰ πεπρωμένα τοῦ ἁμαρτήσαντος, ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος, καὶ συνεπῶς ἀντανακλᾶται καὶ στὰ πεπρωμένα τοῦ σύμπαντος κόσμου.''
ΑΝ χωρίς αρρωστημένο ψυχαναγκασμό ή ταπεινολογίες, αποδεχτώ ως μέρος, το μέρος της ευθύνης που φέρω, αρχίζει η συναίσθηση της των πάντων ενότητος κι εκεί κοντά είναι και η θεραπεία, αφού ταπεινώνομαι, δεν κατακρίνω.... αναλαμβάνω επάνω μου το αναλογούν μέρος, χωρίς να ρίχνω το φταίξιμο στον άλλον, στα άστρα, στον Θεό, όπως εκδηλώθηκε και με την πτώση, στην ερώτηση Του Κυρίου γιατί έφαγες τον απαγορευμένο καρπό (γνώσης) ;
και λέει ο ΑΔΑΜ, δεν φταίω εγώ, η γυναίκα που μου έδωσες φταίει.
ΕΥΑ γιατί έφαγες; δεν φταίω εγώ, ο όφις με εξαπάτησε….
Αν όμως για όλα τα φταίει ο διάβολος που είναι η δική μου ευθύνη και ελευθερία;
Με την απόρριψη της ευθύνης
φυγοκεντρώ σε σχέση με την ανάληψη που δια της κεντρομόλου επιστρέφω, όπου, με
την μετάνοια και ταπείνωση είναι εγγύτερη και δρα άμεσα η χάρις. Στον εαυτό μου
και στον περίγυρο.
Δεν είναι μόνο το κακό και η αμαρτία (αστοχία) που ἐξέρχεται ἀναπόφευκτα πέραν τῶν ὁρίων τῆς ἀτομικῆς του ζωῆς καὶ βαρύνει διὰ τοῦ κακοῦ, τὴν ζωὴ ὁλοκλήρου της ἀνθρωπότητος… αλλά και το καλό γενόμενοι αγωγοί Του (αφού χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν) που αντανακλάται και επηρρεάζει θετικά όλην την ανθρωπότητα. Είναι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι που ‘’αγκαλιάζουν’’ σαν κομποσχοίνια με το Κύριε ελέησον … τον εαυτό, την οικογένεια, την Ελλάδα, τον κόσμο.
Το βλέπουμε πολλές φορές καθαρά σε ατομικό επίπεδο αλλά και από το απόκρισις περί αναξίων αρχόντων TOY EN ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ ΣΙΝΑΪΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ, και σύμφωνα με το θα σας δίνω (ενεστώτα διαρκείας) άρχοντες κατά τας καρδίας υμών, υποψιαζόμαστε τα μέλη, τι τρέχει με την καρδία του όλου. Εργαζόμενοι κάτω από το αδέκαστο και συγχρόνως εύσπλαγχνο όμμα Του μόνου καρδιογνώστη Κυρίου, που (εξ)ετάζει νεφρούς και καρδίας*, η όποια υπευθυνότητα να γινόμαστε αγωγοί του καλού (αυτό να εισέρχεται και να εξέρχεται) και συγχρόνως μονωτές του κακού (ούτε να εισέρχεται ούτε να εξέρχεται) γρήγορα θα φανεί πρόοδος δικαίου, προς χάριν.
Είναι που ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν (ψαλμ.ι') [(από τον δεσμό, δυο σκέψεις) ....με αφορμή την θέση του στο ψαλτήρι, ως ψαλμός δέκατος (ι’) σε συνδυασμό με την ευθεία, κυκλική και ελικοειδή κίνηση του νοός.
Ανέφερε συχνά ο άγιος Παΐσιος… Μην αδικείς τον εαυτόν σου, παιδί μου. Όταν δεν έχεις ζώσα (1) σχέση με τον Θεόν, αυτή είναι η μεγαλύτερη αδικία που μπορείς να κάνεις στον εαυτόν σου”.
Είναι ο ε-αυτός, εικών Αυτού εντυπωμένη βαθέως στην καρδιά του καθενός, ως έχοντες του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) σε σχέση με το ε-γώ, εικών επί γης, σκιερή, αμαυρωμένη.
Κι έρχεται η έννοια της ψυχής που θα προσδώσει ή αφαιρέσει ύψος από αυτό που πρωτοέδωσε ο Θεός στον άνθρωπο. …] και λοιπά στον δεσμό…
Ψυχή φιλόθεος και φιλαλήθης προς πνευματική υπευθυνότητα, αντίθετη της φιλόϋλης που προσθέτει σαρκική ''αναισθησία'' της ενοποιημένης έτσι κι αλλιώς πραγματικότητος.
Στα πέραν του εαυτού, και όση ακριβή αυτογνωσία έχουμε, αφού δεν πρέπει να μείνουμε μόνο στο διογκούμενο με ομόκεντρους κύκλους κακό, από το βάθος της καρδίας έως τα πέρατα του σύμπαντος, βλέπουμε την αντίστοιχη ''έκρηξη'' (Η είσοδος της Ζωής στην ζωή μας...) και διόγκωση που συμβαίνει και με το καλό και το άριστο της επικλήσεως του παντοδύναμου ονόματος Του Κυρίου.
Ένας πόλεμος που τον βλέπουμε συμπυκνωμένα στον εαυτό και στην καρδιά.... που την καλύπτουν νέφη (παθών) οπότε δυσχεραίνει η όραση και η κίνηση από τα χρονικά (αεί – κοιλία) στα νυν (κεφαλή και άχρονο, αλλά και από τα ορατά (δεξιά επίγνωση) προς τα αόρατα (αριστερή) όπως αναλύθηκε στο Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς
Αμήν δι ευχών να εξέλθουμε νικηφόρα, σε όλους τους πολέμους, αρχομένης από το βάθος καρδίας, το κέντρο του κόσμου, όπου και ο εν δυνάμει θρόνος Θεού.
Κι είναι τέχνη τεχνών και επιστήμη επιστημών η εκκλησία που όχι μόνο ενδεικνύει της των πάντων ένωση, αλλά έχει τα θεραπευτικά μέσα επίτευξής της.
Στην ιατρική, όταν αναζητείται η αιτία και δεν εφαρμόζεται η αποκομμένη θεραπεία της συμπτωματολογίας, συνεργάζονται πολλές ειδικότητες. Στις αιτίες, ένα πρόβλημα σε ένα μέλος του σώματος, αντανακλάται και επηρρεάζει κάποιο άλλο και με την θεραπεία του ενός, βοηθιέται ως εξυγίανση και του άλλου.
Η μικρογραφία λειτουργίας του βιολογικού σώματος με τα μέλη του, είναι άριστο παράδειγμα και σε μεγαλύτερα ‘’σώματα’’, μέχρις του όλου μεταπτωτικού σώματος, του ΑΔΑΜ, ως ανθρωπότητα.
Μέσα στην πληθώρα προσεγγίσεων και με καλό ή ‘’καλό’’ σκοπό, φιλοσοφικά, επιστημονικά, επιστημονικοφανή … μη τόσο παραδεκτά από την κλασσική ιατρική (και φυσική) μακάρι όχι μόνο λόγω συμφερόντων… μπορούμε να εγγίσουμε χωρίς να προτείνουμε την ενασχόληση, ‘’θεραπειών’’ όπως ομοιοπαθητική (αρκεί να μην διαβάζονται και ‘’ενεργοποιούνται’’…. ), ή βελονισμό, όπου δρώντες σε ακριβές ''σημείο'' ενός μέρους, μπορεί να επιτύχει ίαση σε άλλο μέλος (μακράν αυτού), ωτοθεραπεία**, ρεφλεξολογία (νομίζω), πελματολογία, χειρομαντεία (για άλλους σκοπούς) ιριδοσκοπία για διάγνωση, που όμως όλα δείχνουν την σχέση του μέρους με το όλον (και γιαυτό αναφέρθηκαν επιγραμματικά, είτε τα παραδέχεται κάποιος, είτε όχι.
Μήπως και τα (επιστημονικά 100%) ολογράμματα, δεν δείχνουν την συνάφεια μέρους – όλου; μήπως πάλι θεολογικά, βλέποντας την εικόνα του μέρους (του καθενός αδελφού) δεν πρέπει να ανάγεται ο νους Στον Κύριο, ότι Σε Αυτόν καταλήγουν οι συμπεριφορές ; (ευαγγέλιο κρίσεως).
Από εκεί και πέρα, ένας εξωστρεφής μελετητής, θα κυνηγά με γνώσεις και δυνάμεις εξωτερικές να κινηθεί για να βοηθήσει (ή κάνει κακό) ενώ ο ''θεουργός'' δι αγάπης θα φέρνει τα ίδια αποτελέσματα, λόγω δυναμικής. Ο ένας με δυναμική εσωτερική κι ο άλλος με εξωτερική κινητική ενέργεια. Κι οι δυο του Θεού, (όσον αφορά το καλό) αλλά με ιεραρχικότερη την εντός και στόχο την εντός ημών Βασιλεία, που αν πρώτα αυτή ζητούμε, όλα τα άλλα θα προστεθούν….
Οι παραπάνω αναφορές φυσικά και δεν προτάθηκαν για να ενεργούμε στην κάτω όψη, αλλά να ανεβούμε και δρούμε, εσωτερικά και άνω. Είναι η γη και ο ουρανός και το ενδιάμεσο νέφος που μας σκιάζει τον ήλιο. Είναι ο χους, ο νους και ο ενδιάμεσος χνους που κάνει την ίδια δουλειά και ζημιά ως μεσότοιχον με τα νέφη και μας κρατά αποκομμένους, σε θεωρία και πράξη.
Δεν εξαγιάζεται ή ενοχοποιείται αδιάκριτα κάθε επιστήμη ή κάθε εκκλησία*** (που κάνει έκκληση ενότητος των ανθρώπων, με υποσχόμενα αγαθά ή ‘’αγαθά’’ που δεν αντέχουν στην αιωνιότητα).
Δοκιμάζοντας τα υποκινούντα και εμπνέοντα πνεύματα, καλούμαστε να καταλήξουμε τι βοηθά την φύση να ενωθεί με την υπερφύση και ανάγει στον Λόγο (αμήν όπου Αυτός εκεί και ο ε-αυτός), και πάλι τι ενώνει την φύση μας με την παραφύση καθέλκοντάς μας στο ά-λογο και σκιώδες ε-γώ.
Πάνω στην γενική αρχή των αλχημιστών, προδρόμων των χημικών.... μας συμφέρει τα αγενή να τα μεταποιούμε σε ευγενή, δλδ τα κάτω ίχνη να οδοδεικτούν στα άνω κι όχι αντίθετα να χαραμίζουμε ευγενή για χάριν αγενών σκοπών.
Όλα είναι θέμα παιδείας και ελευθερίας μας.
----
* πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς….
** [στα φυσικοπνευματικά, το δεξί ωτίον έτσι κι αλλιώς, με τον μάλχο, (μαλακό χόνδρο) ενδεικνύει την σχέση εμβρύου ανεστραμμένου (6) μέσα στην μήτρα του κόσμου και τον ''όρθιο'' (9) άνθρωπο]
*** Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)
Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)
σχόλια πάνω στη Θεωρία του Χάους...
ενασχολούμενοι στην παρούσα προσέγγιση με τα της εκκλησίας (και πίστεως) και επιστήμης (και γνώσεως) (3) έλεγε ο π. Βασίλειος Γοντικάκης, στο Η Σχέση μεταξύ Επιστήμης και Ορθόδοξης Θεολογίας ότι οι αληθινά τολμηροί επιστήμονες θα αναπαυθούν, μόνον όταν γίνουν Ορθόδοξοι θεολόγοι.
…με ολόκληρη αρθρογραφία περί της ευθείας κίνησης του νοός που ανάγεται ο νους από την θεωρία των δημιουργημάτων Στον Δημιουργό, ίσως αυτό: πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και την πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών νάναι λίγο βοηθητικό στο όλο εγχείρημα ένωσης και συμπόρευσης με δύο ισότιμα σκέλη, στο να μας αναδείξει ο καλός Θεός τέκνα Φωτός.
(1) Οι τρείς κινήσεις της ψυχής – ευθεία, ελικοειδής, κυκλική – σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας.
επί του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην εκκλησία και η σχέση τους με την κρίσηαλλά και πάλι αγιογραφικά, στο ίδιο κεφάλαιο στην συνέχεια, χρησιμοποιεί το ανθρώπινο σώμα που αγιάστηκε με την έλευση σε αυτό Του Κυρίου, για να μας έλξει προς την Αλήθεια.... και ποιήσει αυτό, ναό Του.
12 Καθάπερ γὰρ τὸ σῶμα ἕν ἐστι καὶ μέλη ἔχει πολλά, πάντα δὲ τὰ μέλη τοῦ σώματος τοῦ ἑνός, πολλὰ ὄντα, ἕν ἐστι σῶμα, οὕτω καὶ ὁ Χριστός· 13 καὶ γὰρ ἐν ἑνὶ Πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἓν σῶμα ἐβαπτίσθημεν... Α΄Κορ.ιβ' ...
Τι να πει και τι να ζητήσει κάποιος παραπάνω; (ΑΝ ΘΕΛΕΙ ΖΩΗ; ) από τους δύο κρουνούς Της αχράντου Πλευράς, άφεση και γνώση... Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως...
Κύριε ελέησον και ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
Η πρόθεσή μου στην όλη συγγραφή ήταν περισσότερο η κατάρτιση των ήδη πιστευόντων παρά η πειθώ των μη και εκτός, των κινουμένων σε ομόκεντρους κύκλους. Το θέμα είναι πως ο άνθρωπος θα περάσει από τα έξω και γνώμες στην ευστοχία του πυρήνα και γνώση και συγχρόνως πως ο ήδη πιστεύων θα αγκαλιάσει όλον τον κόσμο κατανοητικά και μη μείνει στην σκληρόκαρδη συμπεριφορά του πρεσβυτέρου υιού που δεν έφυγε από την αυλή, σε σχέση με τον επιστραφέντα ''άσωτο''. Αν αυτός που φιλοσοφεί χωρίς Χριστό καταφέρει να φιλοσοφήσει με Χριστό, κέρδος του, αφού θα διακρίνει πίσω από τα ''ίδια'' σχήματα την ουσία. Αν αυτός που ήδη φιλοσοφεί και φιλοκαλεί, τα αναφερόμενα βοηθούν στην πρόσθεση πίστης, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ!
Κι αν κάποιος ένεκα δικαιολογημένης καχυποψίας δυσπιστεί, αν όντως η προτεινόμενη ''φλέβα'' από την εκκλησία και ''αρτηρία'' είναι αληθής, αρθρογραφία για την δύναμη και αποτελεσματικότητα της εξομολογήσεως και Θείας Κοινωνίας, μπορεί να βρει στο νετ... θαύματα και αποκαλύψεις από την θεία λειτουργία.
Είναι τα 7 ισχύοντα μυστήρια της ορθοδόξου εκκλησίας που προτυπώθηκαν σαν επτάφωτη λυχνία, (Την ίδια Την Θεοτόκο) που με το θείο πυρ ανακαινίζοντας τον άνθρωπο, τον ενώνει με τον Θεό και δι Αυτού με όλους. (εκεί και έτσι το μυστικό).
Είναι η Εκκλησία σαν Σταυρός (και Ανάσταση μαζί με όλα τα τελειωτικά μυστήρια, από την αρχή έως απόκτησης του Αγίου Πνεύματος –βιωματική πεντηκοστή) το Φως, που η θέση Της είναι ψηλά, υπέρκοσμη μέσα στον κόσμο, γα να φέγγει και διώχνει το σκοτάδι, ώστε να μην σκοντάφτουν οι πορευόμενοι. Κι αν από μόνη της μπει υποκάτω, (ανεβάζοντας όπως πρόσφατα αστόχως την επιστήμη πιο πάνω από την χάρι) τότε την θέση του ‘’φωτός’’ αναλαμβάνει η μεταπτωτική, περιορισμένη σε δύναμη, κοσμική επιστήμη και μάλιστα η κακώς χρησιμοποιούμενη (αφού την καθέδρα της υγείας θα την καταλάβει ο αντίχριστος). Τότε το άλας θα έχει μωρανθεί, δεν θα κάνει την δουλειά του και έξω βαλλόμενο, θα καταπατείται.
Ένα δε από τα θαύματα της θείας κοινωνίας που κάποιοι (ετερόδοξοι) θα προβάλλουν ότι κι εμείς έχουμε, είναι το παρακάτω, που δείχνει την διαφορά, επ'ωφελεία των καλόγνωμων... γιατί αν κάποιος δεν θέλει, μπροστά στα μάτια του ό,τι θαύμα κι αν δει, αλλού το αποδίδει, ισχυρογνωμών στην πλάνη του. Κύριε ελέησον...
Είναι το θείο πυρ που μπορεί να χωρίσει τα ύδατα για να περάσει ο νους (ισραήλ) αβρόχοις ποσί και οι κυνηγούντες τον ''πάνοπλοι'' στρατιώτες του (διαχρονικού) φαραώ (και καίσαρα και κόσμου) να νικώνται από τους αόπλους αλλά με τον σταυρό. Βιώματα θεραπευτικά και αγιαστικά που παρέχει δωρεάν, το ταμείο της χάριτος εκκλησία. Συγχρόνως, είναι το ίδιο και μόνο ουράνιο πυρ που μπορεί να σβήσει την άλλη φωτιά που σαν χοάνη τραβά τον κόσμο στην κάτω ''ενότητα''.
(3) τανύσματα τα οποία δεν είναι διαζευκτικά (ή το ένα ή το άλλο) αλλά σταυροειδώς συμπληρωματικά, εξαρτώμενα από την θέληση του ανθρώπου και μια καλή ευκαιρία να δει τι ισχύει μέσα του. Η διάθεση της φυγοκέντρου προς διάλυση ή της κεντρομόλου προς ένωση.
Τι είναι η γνώση; είναι ένα άπλωμα – οριζόντιο σκέλος
στο πνεύμα κατενόησα τα έργα Σου και
η πίστις; είναι το κάθετο σκέλος σταυρού, ως ανύψωση, δια Του οποίου γνωρίζεται
και μετέχεται η δόξα του Τριαδικού Θεού…. και
εδόξασά Σου την θεότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου