Ενώ στον παράδεισο, ο όφις ήταν όρθιος, το φρονιμότερο - σοφότερο των πλασμάτων, μετά την πλάνη που οδήγησε τον Αδάμ και την Εύα στην έκπτωση εκ του Αθανάτου Νοός, επιτιμείται από το Θεό και σέρνεται εφεξής στη γη. Από όρθιος και κάθετος μέσα στον παράδεισο, γίνεται οριζόντιος και έρπων επί της γης.
Έρχεται στη γη, σαν αστραπή και ως εωσφόρος, ως κοσμοκράτορας και το μόνο στόχο που έχει, είναι να πλανά τον, χωρίς το (άμεσα αντιληπτό) αληθινό και ευθές φως (που ενέχει μέσα του σε σπόρο), άνθρωπο, να τον διαβάλλει από τον Θεό, την Ζωή, την χαρά, την ειρήνη, την Γνώση… και τον εαυτό του, δλδ απομακρύνοντάς τον από την ακριβή αυτογνωσία και θεογνωσία, εγκλωβίζοντάς τον στη λήθη… μακρυά από την Α-λήθεια.
Μετά από χρόνια, εξέρχεται (με το πλήρωμα του χρόνου) το Φως εκ του Φωτός, ο Υιός του Θεού ως Υιός της υπακοής, ο Ιησούς Χριστός, όχι έρπων επί της γης, όπως ο προηγούμενος, αλλά όρθιος.
Άνθρωπος σημαίνει ο έχων την όψη του ανδρός, όπου άνδρας σημαίνει σοφός. Στην αρχή οι άνθρωποι, προσανατολισμένοι (ως ακολουθούντες την
φυγόκεντρο) στους δαίμονες (θεούς) αλλοιωνόταν η όψις τους, από σκοτεινή σε σκοτεινότερη.
Μη όντας η μοίρα και ο σκοπός της δημιουργίας του ανθρώπου ο πόνος, αλλά η χαρά, έπρεπε κατά την θεία ευσπλαγχνία, να προστεθεί στον κόσμο εκείνο το Χ, που θα μετέστρεφε την αρά (κατάρα) σε χαρά, όπως με το καλό μπόλιασμα του γεωργού, η αγριέλαιος γίνεται καλλιέλαιος. Οικονομεί λοιπόν, ο καλός Θεός αμέσως με την έξοδο των πρωτοπλάστων ανθρώπων από τον Παράδεισο (προγνωρίζοντάς μας ως ευ-αγγέλιο, ότι θα στήσει έχθρα μεταξύ του όφεως και της γυναικός και του σπέρματος αυτής) ώστε να αναγνωριστεί μεταξύ των ανθρώπων Εκείνη η υπερευλογημένη και η υπερδεδοξασμένη ύπαρξη, η μακαριωτέρα Κεχαριτωμένη Θεοτόκος, Την οποία χαιρετούμε: χαίρε δι ής η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ής η αρά εκλείψει…
Από τον χαιρετισμό της νύμφης Αφροδίτης (κοσμικού έρωτα) προ και χωρίς Χριστό, περνάμε στον χαιρετισμό του θείου Προσώπου της αγνότητος και του θείου έρωτα, με το χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε… την ίδια 6η ημέρα της εβδομάδος, Παρασκευή (που, όχι συμπτωματικά τελούνται οι χαιρετισμοί).
Έτσι, μόνο με την έλευση του Ανθρώπου (εννοιολογικά) Χριστού, δλδ του Ίδιου του Αρχέτυπου Δημιουργού, τελείου Θεού, ενσαρκωθέντος ως τελείου Ανθρώπου, μπορούμε να έχουμε δια του φωτός Του (δεύτερου υπάκουου εωσ-φόρου) την επιθυμητή αρμόζουσα και κατά τάξη αυτογνωσία σε αντίθεση με την άωρη αυτογνωσία που μας δελέασε και μας επλάνησε ο πρώτος αποστάτης εωσφόρος.
Η πρόσθεση του φωτός Του, δηλαδή της παρουσίας Του στην ζωή μας, μας δίνει την διάκριση να αναγνωρίζουμε, το τι σημαίνει πλασμένοι κατ’ εικόνα και καθ’ ωμοίωσή Του Ανθρώπου, καθώς έχοντες την όψη του ανδρός, (του σοφού), αναγόμαστε δια της χάριτός Του, από το φως το εσπερινό, στο φως το ανέσπερο και από το καλό στο καλύτερο προς την ατελεύτητη τελειότητά Του.
Στην Παλαιά Διαθήκη, όταν δηλητηριώδη φίδια θανάτωναν στην έρημο τους Ισραηλίτες, ο Μωυσής λύνει το πρόβλημα (κατ’ εντολή του Θεού), κρεμώντας στον ψηλότερο λόφο έναν χάλκινο όφι, πάνω στο ραβδί του. Όποιος δηλητηριαζόταν, ατενίζοντας τον κρεμασμένο όρθιο όφι, ξέφευγε του θανάτου.
Ήταν προτύπωση αυτών που θα συνέβαιναν στην Καινή Διαθήκη. Ήταν η απτή και χειροπιαστή ιχνηλατίσιμη αποτύπωση της αόρατης ‘’λειτουργίας’’ του Φωτός στον κόσμο μας.
Ο Κύριος, ως άλλος όφις, εξέρχεται της Ουσίας Του Πατρός, Φως εκ Φωτός, κρεμάται επί Ξύλου (όρθιος) ως αμνός, ο αίρων την αμαρτία όλου του κόσμου και λύνει με το Αίμα Του και τη σταυρική Του θυσία (ασύλληπτη μακροθυμία Σου Κύριε!!!), το δηλητήριο του θανάτου. ‘’…Θανάτω θάνατον πατήσας…’’.
Ως υιός υπακοής, ‘’δεν στασίασε’’. Οπότε, όρθιος όπως και στον Παράδεισο, ‘’ΑΝΘΡΩΠΟΣ’’ αναμάρτητος, οικονομεί την σωτηρία μας, δηλαδή την επάνοδό μας μέσα στο Φως, εκπληρώνοντας όλα τα προλεγόμενα, που ο ίδιος φώτισε τους προαπεσταλμένους Του, προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης και σοφούς της Ελλάδος, ως προετοιμαστές της Έλευσής Του και του κοσμοσωτηριακού Του έργου.
Ο πρώτος Αδάμ μετά την 6ήμερη πλάση στασίασε την εβδόμη, ο δεύτερος Αδάμ (Χριστός) μετά την 6ήμερη ανάπλαση (Εβδομάδα των Παθών), την έβδομη ημέρα Αναστήθηκε, ανασταίνοντας τον πεσμένο άνθρωπο και όλη τη Φύση, για να τους επανεισαγάγει πάλι στον Παράδεισο.
Μετά από όλην αυτήν την οικονομία, ο φωτισμός της όψης μας (του προσώπου μας) εξαρτάται απόλυτα από τον ακολουθούμενο όφι. Όσο ακολουθούμε τον έρποντα όφι, τον ανυπάκουο εωσφόρο, τα είδωλα (αντικατοπτρισμοί του θείου, εικονικές πραγματικότητες) η όψις μας θα είναι σκοτεινή, ακολουθώντας την φυγόκεντρο πλάνη, απομακρυνόμενοι από την Αλήθεια. Αν όμως ακολουθούμε τον όρθιο κρεμασθέντα στον Σταυρό όφι, τον υπάκουο Υιό Θεού, τον φέροντα το ευθές Φως, η όψις μας θα είναι φωτεινή, ακολουθώντας την Αλήθεια, αντί της αληθοφάνειας. Του θείου έρωτα και όχι του κοσμικού, του κάθετου όφεως και όχι του οριζόντιου.
Πάλι, δεν είναι συμπτωματικό ότι και το όργανο του ανδρός και η σπονδυλική στήλη των 33 σπονδύλων (σε αναλογία των 33 χρόνων επίγειας ζωής του Ιησού Χριστού), είναι οφιοειδούς μορφής.
Στις ανατολικές θρησκείες, η βάση της σπονδυλικής στήλης, είναι το κέντρο του έρωτα. Το κέντρο της Κουνταλίνι, που ως ερωτική ενέργεια, έχει δύο κατευθύνσεις να ακολουθήσει. Ή την ανοδική προς την νοήμονα κεφαλή, ή την οριζόντια προς την ά-νοα κεφαλή. Δεν είναι συμπτωματικό, ότι οι σπασμοί της μήτρας της γυναίκας που επίκειται να γεννήσει, ακολουθούν αυτήν την ίδια πορεία. Υπόφυση – βάση της σπονδυλικής στήλης - μήτρα. Η δε πρώτη ονομασία της γυναικός, ήταν ‘’ανδρίς’’ ως προελθούσα από τον άνδρα…
Επιστρέφοντας στον φωτισμό της όψεως του κάθε ανθρώπου, σε συνάρτηση από την ακολούθηση του όφεως, έχουμε τις εξής 2 σχηματικές παραστάσεις:
Ο Σταυρός Του Χριστού, σηματοδοτεί την διαφορά μεταξύ της ελευθερίας και ειρήνης ως δωρεά του Θεού του Παντοκράτορα, στους ανθρώπους, σε σχέση με την ψευδεπίγραφη ελευθερία και ειρήνη που προσφέρει ο κοσμοκράτορας του οικομενισμού και ασθενούς παγκοσμιοποίησης.
Ο Κύριος σταυρώθηκε, εν μέσω δύο ληστών. Η τύχη των δύο ληστών (και όλου του κόσμου σε προτύπωση)… αναφέρεται στην Θ’ ώρα.
Διακρίνεται δεξιά (σε σχήμα) η με μετάνοια προσευχητική στάση του ευγνώμονα ληστή… με υψωμένα τα χέρια και το, μνήσθητί μου Κύριε εν τη Βασιλεία Σου… ενώ αριστερά το νεοεμφανισθέν σύμβολο της ειρήνης… Θυμίζει όμως και τα χέρια του Μωυσή, (ορώμενου από απόσταση, ως σχήμα και όχι ως πρόσωπο) όταν ο Ιησούς του Ναυή πολεμούσε τους Αμαληκίτες. Όσο τα χέρια του Μωυσή, ήταν οριζόντια στον τύπο του σταυρού, νικούσε ο Ιησούς. Όταν τα χέρια από το βάρος έπεφταν, νικούσε ο Αμαλήκ. Έως ότου, ο Ααρών από τη μία και ο Ωρ από την άλλη, στήριζαν τα χέρια του Μωυσή για να σχηματίζουν ορθά, το σημείο του σταυρού, με επόμενο τη νίκη, που έφερε και διαχρονικά φέρνει ειρήνη και ελευθερία.
Σκέφτεστε αν τα χέρια του Μωυσή έμεναν στο σύμβολο ειρήνης της ‘’χίπικης’’ φιλοσοφίας (επαναστατών του κατεστημένου, όπως του διαφωτισμού) του ασύδοτου έρωτα; πάλι θα είχαμε ειρήνη, ειρήνη όμως, αλλά χωρίς ελευθερία! Γιαυτό καταγράφεται ο Σταυρός ως σύμβολον ειρήνης και αήττητον τρόπαιον.
Ο Θεός πυρ τυγχάνει. Έτσι, δια της ενοίκησης μέσα μας αυτού του θείου πυρός δλδ της μετοχής μας με εμπιστοσύνη, στον καθαρτικό – φωτιστικό - τελειωτικό θείο έρωτα, τον Σταυρό Του Χριστού, την ενεργειακή Του επέκταση, προσδίνεται στον άνθρωπο το απαραίτητο ‘’βαθύ’’ νόημα στην γνώση, την δύναμη και όλες τις προσεγγιζόμενες έννοιες αγάπης, ελευθερίας, ειρήνης κλπ.
Δεν είναι σύμπτωση πως ο άγιος Νεκτάριος στην λιτή αλλά περιεκτική Ουσίας, περί θείου έρωτα αναφορά του, καταλήγει στην ομολογία Του Τριαδικού Θεού…
Ο Νους, η Κεφαλή, η θέωση είναι το άνω όριο και ο σκοπός του ανθρώπου. Η κεφαλή επίσης είναι το άνω όριο της σπονδυλικής στήλης και Ο Κύριος, αποκαλύπτει τα άρρητα, απόκρυφα και θαυμαστά, παρελθόντα, παρόντα και μέλλοντα, στον αγαπημένο Του μαθητή Ιωάννη Θεολόγο. Στο τέλος, πριν την μετάστασή του, σχίζεται το σπήλαιον της Αποκαλύψεως στα τρία, αποτυπώνοντας την ευλογία επί της τιμίας κεφαλής, την ευ-λογία Του Ενός Τριαδικού Θεού, όπως και τα τρία δάχτυλα σχηματίζουν (ορθόδοξα) στην τύπωση του Σταυρού, την Μία Μονάδα.
Έχουμε απόλυτα ελεύθερη επιλογή ποιαν ‘’φωτιά’’ ποιον ‘’φωτισμό’’ να επικαλούμαστε να ‘’γεμίζει - πληροί’’, την ολότητα της φύσης μας (εγνωσμένης και άγνωστης) ώστε δικαίως ή αδίκως την άλλη φωτιά… να την θεωρούμε ανούσια.
Ο καλός Θεός, να μας φωτίζει στις καθημερινές μας επιλογές, αναβαθμίζοντας την ποιότητα του διαπνέοντος μέσα μας έρωτα.
----
περί ΦΩΣ-ΟΦΙΣ κ.α. στοιχεία ελληνικής ευλογημένης αλφαβήτας θα βρείτε στο οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας
σύνολο συγγραφικού έργου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου