Διάκριση και συγχώρεση. Θεού κι ανθρώπων…

Η διάκριση, η μητέρα των αρετών για τους αγίους Πατέρες, είναι τόσο μεγάλη αρετή όχι μόνο μοναχική, αλλά πανανθρώπινη, όχι μόνο για τα μεγάλα και σπουδαία, αλλά και για τα παραμικρά και καθημερινά.

Ο άγιος Ιωάννης Σιναϊτης, δεν είναι τυχαίο που της αφιερώνει 3 μέρη στην 26^η βαθμίδα της κλίμακός του.

Έπρεπε να μιλήσω, και σιώπησα. Έπρεπε να σιωπήσω και μίλησα. Έπρεπε να κινηθώ και μούδιασα, έπρεπε να φύγω και έμεινα… νέφος ‘’μικρής’’ αδιακρισίας ικανό όμως να με αποκόπτει από τον ήλιο και στο επόμενο βήμα μου, πάλι νάχω συννεφιά και θολούρα…. Κύριε ελέησον. Φώτισόν μου το σκότος…

Δεν ζητώ διάκριση τελεία, αλλά ώση ψυχωφελή, καθ’όλη τη διάρκεια του δρόμου. Κι ο δρόμος, είναι από το ‘’αεί’’ της κοιλίας στο ‘’νυν’’ της κεφαλής. Από τον χρόνο στον Άχρονο, δια της στενής.

Να μια δικλείδα ασφαλείας!! Όταν ο νους πλαταίνει στα χρονικά και χοϊκά, βραδύνει και παχυλοποιείται, αντίθετα της κλίσης και κλήσης του, να λεπτύνει, να γίνει γρήγορος, να ενωθεί και μην ξεκολλήσει από Τον Αγαθό Νου, ζώντας καταστάσεις που εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται η εγγύτητα ή η απομάκρυνσή μας. Και με τον νου κι ο χους κι όλη η ζωή.

Είναι γνωστό (κι αν δεν είναι δεν πειράζει) ότι μια προσευχή, αναγινωσκόμενη ανάποδα εμφανίζει τον διάβολο στον καθρέφτη μας, ‘’συνοδοιπόρο και συνομιλητή’’ του εγώ μας. Η ‘’πηγή’’ κάθε σκιάς με την σκιά του εαυτού επί γης (ε-γώ). Που να βρεθεί μια ακτίνα Φωτός να γαντζωθεί η ψυχή, η συνείδηση, ο ‘’φιλόθεος και φιλαλήθης και φιλόφωτος’’ θεοειδής μας νους να μην ‘’χωρείται’’ και συζεί μετά των σκιών, αλλά να ελχθεί στον άλλον χώρο;

Αμήν η ολκάς των θελόντων σωθείναι να μεσιτεύει και ενεργεί.

Εκτιμώ πως μειδιάσανε μερικοί, αλλά και επαναπαυθήκανε, ότι εγώ δεν διαβάζω την προσευχή ανάποδα ή ότι αυτά είναι κουτουράδες.

Δυστυχώς, η ζωή μας κι όχι μόνο η γλώσσα μας, μιλά και μάλιστα πολύ πιο δυνατά από κάθε βροντερή φωνή.

Η αλήθεια είναι πράγμα ακριβόν και δεν ευρίσκεται εις του καθενός τον λόγον. Καθώς ζη έτσι και ομιλεί έκαστος των ανθρώπων. Γνώθι εκ του τρόπου της ζωής την αλήθειαν των λεγομένων...

Γέροντας Ιωσήφ ο Αγιορείτης († 1959 μ.Χ.)

Όταν κάποιος έχει άξονα το γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, ήδη αποπροσανατολίστηκε και άλλαξε πορεία από το γενηθήτω το θέλημά ΣΟΥ. Διαφώνησε ‘’καθέτως’’ , κι αλλού πάει. Όταν ενώ λέει στην Κυριακή προσευχή … ’’ως εν ουρανώ και επί της γης’’ αλλά σε (θεωρία και) πράξη επιμένει, ως επί γης έτσι και εν ουρανώ, δεν μοιάζει με την παραβολή των δύο υιών, που ο ένας είπε ναι αλλά δεν πήγε και ο άλλος παρότι είπε όχι, μεταμεληθείς πήγε; Ποιος εκτέλεσε το θέλημα του Θεού; Ήταν η χρονική μεν, αλλά ως λόγος Αθανάτου Λόγου διαχρονική ερώτηση σε κάθε λόγο/άνθρωπο, που πας; Τι κάνεις;

Παρατηρώντας τον κόσμο, τον κόσμο με το κοσμικό του φρόνημα, πολύ θα ήθελαν να συγ-χωρεθούν αδιάκριτα και απροϋπόθετα ΚΑΙ από τον Θεό ΚΑΙ από τους ανθρώπους, επιβάλλοντας την αποδοχή των παθών τους, ως φυσιολογικά, ενώ είναι παραφύσιν.

Ανεξομολόγητα, αμετανόητα, (δλδ απροϋπόθετα) απαιτείται ‘’συγχώρεσις’’ από τον Θεό και από τους ανθρώπους του Θεού (ιερείς) επιβάλλοντας συγχρόνως στους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, ‘’αποδοχή’’, όπως στη γη, έτσι και στον ουρανό.

Κι αν ο άνθρωπος για τον συνάνθρωπο δεν έχει δικαιοδοσία να κρίνει και κατακρίνει, επιβάλλεται να διακρίνει σκοπών εαυτόν, μην πέσει. Να πέσει στο ίδιο πάθος που κατακρίνει, με αποτέλεσμα, αντί να ενοποιεί τις κατακερματισμένες από την πτώση δυνάμεις του αυτοκαταστρέφεται και αντί να τον αναβιβάζει η θεόσδοτη χαριτωμένη ταπεινότητα, τον καταβιβάζει ο επικατάρατος εγωισμός.

Σε ποιους 3 ‘’χώρους’’ μπορεί ο άνθρωπος να βρεθεί;

Στον μέσα Στον Λόγο, λόγος (αποκατάσταση παραδείσου δια XC και εν XC. (2) – Απέναντι (5) και κατέναντι (ς), με τα τανύσματα κεντρομόλου και φυγοκέντρου, να δρουν από τα δύο Ι. Προς το Κέντρο Ιησούς, και προς την περιφέρεια και ''επιδερμίδα'' και εξοστρακισμό το Ι' τάγμα των δαιμόνων.  

Συνεχίζουμε να συμβιώνουμε, αλλά οι αποστάσεις της βιωτής, ολοέν και μεγαλώνουν αφού θέλουμε δεν θέλουμε, υπάρχουν προϋποθέσεις εξόδου. Υπάρχει η Θύρα και η προσπάθεια ανάβασης αλλαχόθεν χαρακτηρίζεται εκ Του Κυρίου κλέφτες και άρπαγες.

Η εμμονή της παραμονής σε χώρο φαινομένων, σε χώρο κοσμικών προσπαθειών ένωσης πίστεων εις μία με αγκάλη ‘’πλατειά’’ οικουμενισμού και παραδοχής των αληθοφανειών ως ΑΛΗΘΕΙΑ, καμμία μα καμμία σχέση δεν έχει με την διάκριση και συγχωρετικότητα του Τριαδικού Θεού και της εις ύψος αγκαλιά της Ορθοδοξίας που καλεί σε : …  ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τὴν κοινωνίαν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ...

Για να κατέλθει το Πνεύμα το Άγιον, ο άνθρωπος πρέπει να κάνει την προσπάθεια ανόδου που του αναλογεί, ώστε ανταποκρινόμενος Ο Κύριος στην καλή προαίρεση και όρους που Αυτός θέτει, να ‘’κοινωνήσει’’ μετά του ανθρώπου.

Αφού προ και χωρίς Χριστό, πύρινη ρομφαία στρεφομένη απαγόρευε/απαγορεύει την είσοδο στον παράδεισο, μετά και με Χριστό, με ισχύοντα τα μυστήρια της αφέσεως αμαρτιών, Θείας Κοινωνίας και χειροτονίας (αποστολικής διαδοχής) και ΜΟΝΟ την κάνουν εφικτή (κι όπου επιθυμεί, χωρίς να καταργεί το Σώμα Του και ό,τι η θεία οικονομία μερίμνησε, σε αντίθεση των νεοταξιτών που σκοπό έχουν να Την καταργήσουν, Αυτήν όμως, που πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν...).

Ιωαν.κ’21 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.

Πραξ.στ’ 6 οὓς ἔστησαν ἐνώπιον τῶν ἀποστόλων, καὶ προσευξάμενοι ἐπέθηκαν αὐτοῖς τὰς χεῖρας. 

            

Ιωαν.στ’54 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. 55 ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. 56 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.

Ιωάν.ιε’5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. 

Μπορεί στο εξομολογητάριο να αφέονται οι αμαρτίες και ανομίες, και αυτός να είναι ο σκοπός. Συγχώρεση ΜΕ ΔΙΑΚΡΙΣΗ και απαραίτητη νουθεσία και από τη μεριά του αφιέμενου μια συστολή αλλά και με μια υπόσχεση προσπαθείας για μη επανάληψη (το κατά δύναμιν). Αυτή όμως η συγχωρετικότητα και κοινωνία, εξάγεται σε κοινή θέα με τον τελευταίο τρόπο επικοινωνίας στον κόσμο, φιλτραρισμένη, με άλλα χαρακτηριστικά.

Αδιάκριτα, αφού είναι απρόσωπα.

Χωρίς νουθεσία, χωρίς πρόταση για συστολή, για να μην φανεί η Εκκλησία αυστηρή και κακοκαρδίσει τον καλοδιάθετο να μπει Σε αυτό το πανδοχείο θεραπευτήριο. Και μπαίνει με αυτήν την αδιάκριτη συγ-χώρεση ο άνθρωπος με πολλές αποσκευές αμαρτωλές αφού του χαϊδεύουν τα πάθη οι ‘’καλοί’’ και ζητά με περισσότερη θρασύτητα απότι όταν ήταν έξω, την αποδοχή, με μια ψευδαίσθηση ότι όπως ισχύει επί γης, έτσι θα ισχύσει και εν ουρανώ… και τον παράδεισο, ό,τι κι αν κάνουμε, τον έχουμε στο τσεπάκι.

Η εξομολόγηση μετατράπηκε σε αργολογία. Η αγάπη, αγαπολογία. Η Αλήθεια, αδιάκριτη συγχώνευση παραμέτρων που οι ‘’κακοί’’ απόστολοι και άγιοι ‘’κακώς’’ δεν συγχωρούσαν, αφού αιρετικό άνθρωπο μετά πρώτης και δευτέρας νουθεσίας, παραιτού… ή δεν φαίνεται να είναι επίκαιροι, ψάχνοντας πλέον οι εμπνεόμενοι από το σύγχρονο πνεύμα της εποχής, (της ΝΤΠ) μια μεταπατερική ‘’θεολογία’’ , βολική στο θέλω τους, το νόμισμά τους, αφήνοντας στην άκρη το θείο θέλημα που θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν.

Όλος αυτός ο Δρόμος, όλη αυτή η παιδεία και ψυχ-αγωγία, δεν είναι του Σταυρού, αλλά του σκολιού ομοίου, που αλλού οδηγεί το ποίμνιο, επί του πρακτέου μάλιστα ''συνεργάζονται'' με τους δαίμονες όσο ο προσανατολισμός του εαυτού, δεν είναι προς Αυτόν αλλά στο εγώ...

Και πάλι, στην μεγάλη έννοια της συγχωρήσεως.
Υπερφυσικώς, (εκ Του Λόγου) επιβάλλεται να συγχωρέσουμε για να συγχωρεθούμε. (συνδούλους μας, αμαρτωλούς όχι όμως αμαρτίες).

Φυσικώς, (εκ των λόγων) το βλέπουμε στον εισπνεόμενο αέρα και τα συστατικά του. ΔΕΝ είναι μόνο οξυγόνο, αλλά και άζωτο, που διαλύει την καυστικότητα του πρώτου. Υπάρχει και μικρό ποσοστό ανοχής σε βλαβερά. Ούτε το οξυγόνο (προσευχή) να μειώνεται για χάριν των διαλυτικών επιτρεπομένων (φυσικών ενασχολήσεων) ούτε πολύ περισσότερο, να περισσεύουν τα βλαβερά (αμαρτίες / ανομίες), αλλά πάντα με την εποπτεία και συμβουλή του πνευματικού, κατά τάξη και ετοιμότητα πρόοδος. 

(Ο διακριτικός τρόπος προτείνεται στην βαθμίδα περί γαστριμαργίας ιδ' με την διαδοχική αφαίρεση των εισερχομένων, ώστε η φύσις μας να λεπταίνει και αγιάζεται. Το ανάλογο και από τον Απ.Παύλο, (Α'Κορ.ζ'5 ...μὴ ἀποστερεῖτε ἀλλήλους, εἰ μή τι ἂν ἐκ συμφώνου πρὸς καιρόν, ἵνα σχολάζητε τῇ νηστείᾳ καὶ τῇ προσευχῇ καὶ πάλιν ἐπὶ τὸ αὐτὸ συνέρχησθε, ἵνα μὴ πειράζῃ ὑμᾶς ὁ σατανᾶς διὰ τὴν ἀκρασίαν ὑμῶν. 6 τοῦτο δὲ λέγω κατὰ συγγνώμην, οὐ κατ᾿ ἐπιταγήν.

Η βαρεία φύση μου με ελέγχει ότι ''κυνηγώ'' καταλύσεις αντί νηστείες, μεριμνώ για τη μία ακρασία και δεν ενθυμούμαι την άλλην... Μακάρι να βιώνω την προσευχή: ...Μη εγκαταλίπης με τον αμαρτωλόν, μηδέ αποστής απ'εμού δια την ακρασίαν μου.)

Το βιολογικό σώμα, όσο ζει, συγ-χωρεί αντιτιθέμενες ενέργειες. ΚΑΙ πύρωση για να ανεβαίνει η θερμοκρασία ΚΑΙ εφίδρωση για να κατεβαίνει. ΚΑΙ γλυκογόνο να αυξάνει το σάκχαρο ΚΑΙ ινσουλίνη να τα διασπά. Όλα, υπό την εποπτεία και σκέπη της ζωής που τα εναντία εις ταυτό αγάγει. Ανάλογα αμήν να περάσουμε κι εμείς συνειδησιακά σε αυτήν την ευλογημένη συγχώρησι υπό την σκέπη Της Μητέρας της Ζωής που χαιρετάτε η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα, μαθαίνοντας και βιώνοντας και εκτελώντας το θεάρεστο έργο της συγχωρήσεως των αντίθετων κατά τη γνώμη μας ενεργειών ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΣΩΜΑ.    

Ευλογώντας Ο Κύριος τας εισόδους και εξόδους, μην τύχει κι εμείς εισερχόμενοι ή εξερχόμενοι συναντήσουμε αδελφούς σε αντίθετη πορεία και τους πειράξουμε, αυστηρά ''νουθετήσουμε'' προσβάλλουμε, σκανδαλίσουμε και σκανδαλιστούμε. 

Αμήν η Κυρία Θεοτόκος να μας νουθετεί να συγχωρούμε τα φυσικά εκτελούμενα του σωτήριου σχεδίου Του Τριαδικού Θεού. 

Κι έρχεται τελευταία η δόλια παραφυσική ''παιδεία'' τάχα συγχωρετική, (εκ των παραλόγων ή λόγων αποκομμένων) που εκείνα που Ο Κύριος αναφέρει ή το ένα ή το άλλο, να συγχωρούνται και μαζί με τους αμαρτωλούς και οι αμαρτίες νάχουν θέση στον παράδεισο. Να ανακατέψουμε τον πραγματικό χρυσό, με το κίβδηλο (και τόσα άλλα γνωστά στους ασχολούμενους με τα του ισοπεδωτικού οικουμενισμού και παναίρεσης της πανθρησκείας... λυπηρά). 

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει τα κατά Θεόν χαρίσματα διάκριση και συγχώρεση, γρήγορο νου σώφρωνα λογισμό καρδίαν νήφουσα… και την επίγνωση/βίωμα της αίτησης:

καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…  συμπλέοντες, συνοδοιπορούντες θεραπευόμενοι από Τον Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων, από τη γη προς τον ουρανό, από την κεφαλή στην καρδιά, αντί το αντίρροπο.  

Πραγματική συγχώρεση προσώπων που οδεύουν προς την ΖΩΗ, είτε αυτά σαν παιδιά είναι γεννημένα ή ακόμη κυοφορούμενα, παρατηρούμενοι (κάπως και συγγνώμη για το θάρρος) οι ''αυστηροί'' της Ορθοδοξίας που ''συγχωρούν'' τον καρπό, αλλά η φωτιά του ζηλωτισμού τους, μπορεί από την ένταση αυτής, να ξηράνει προ της ώρας τους, τους σπόρους. Με μια συνακολουθούμενη με την διάκριση αρετή, που όταν με το καλό έλθει η ώρα κι αυτών, νάναι όλα ωραία. 

Αμήν γένοιτο!!      

---

…αναγωγικές κλείδες κατανόησης του μυστηρίου της Ζ...

Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία

Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία