Έθνος και κράτος

Θα μπορούσε κάποιος να παραλληλίσει τις δύο έννοιες, σαν πνεύμα και σώμα. Το ένα απεριόριστο και το άλλο περιορισμένο. Το ένα ιδέα, το άλλο ψαυστό. Το ένα αιώνια παρόν ή παρελθόν σαν ιστορία και το άλλο (κράτος) να αυξομειώνεται, να γεννάται, να ενηλικιώνεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα στο μέτρο του πολιτισμού του, να γερνάει και να ψευτοζεί με τις αναμνήσεις του, να πεθαίνει, να ανασταίνεται υπό προϋποθέσεις αλλά και να παραμένει ως ενθύμηση στην στάση και επανάσταση κατά του ανθρώπου. Απάνθρωπο.

Χαιρόμαστε που ‘’έτυχε’’ να είμαστε μέλη αυτού του έθνους και λυπόμαστε οι περισσότεροι που είμαστε πολίτες αυτού του κράτους. Έλεγε ο Ίων Δραγούμης… αγαπώ το έθνος μισώ το κράτος κι έχει δίκηο κι έχει οπαδούς που στο πετσί τους ζουν την αναλγησία του κράτους με τις επίπλαστες και με δόλο κρίσεις που του επιβάλλανε, όχι βέβαια χωρίς και την εν μέρει συμμετοχή του.

Μια παράμετρος χριστοκεντρική αναφέρει όχι άστοχα, ότι αφού Ο Κύριος δίνει
άρχοντας κατά τας καρδίας ημών, οι άρχοντές μας, μας αναλογούν κι αν είμασταν καλύτεροι, θάχαμε και καλύτερους.

Παρά το έντονο των συναισθημάτων, αγαπώ και μισώ, οι ενέργειες του Ίωνα και κάθε φιλόπατρι, ήταν επειδή αγαπώ προσπαθώ να εξυγιάνω και ανορθώσω το κράτος.

Μπροστά σε αυτούς που μισούν το έθνος μας, τους εκτός και δυστυχώς και εντός, αφού οι πόλεις εκ των έσω αλώνονται, θα κάνουμε τον αγώνα μας να σταματήσει αυτό το ‘’δρυός πεσούσης’’ με ό,τι μας αναλογεί…. Και για να μπουν τα πράματα στη θέση τους (με τον καταμερισμό των ευθυνών, αφού μέρη/μέλη αυτού του σώματος είμαστε) πρέπει ή καλό θα ήταν να τα πάρουμε από την αρχή.

Ασθενεί μου το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή… στην συνάφεια και αλληλοεξάρτηση (νομοτελειακά κι όχι απόλυτα σε χάρι, που αλλάζουν και υπέρκειται ο άνθρωπος του νόμου) οι ψυχικές ασθένειες ενός εκάστου μέλους, ιστών, ομάδων συντεχνιακών… αντανακλά και επηρρεάζει την υγεία του όλου σώματος.

Νοούνται σε συμπύκνωση και αναλογία, όπως μέσα στο βιολογικό σώμα δρουν το αναπνευστικό, το κυκλοφορικό, το νευρικό, … μαζί με τα διάφορα όργανα να υπηρετούν το όλο σώμα και να χαίρουν υγείας, έτσι και στο κράτος η ψυχική και φυσική κατάσταση των μελών και ομάδων κατ’αντιστοιχία να επηρρεάζουν το όλον.

Όποιος θάθελε να καλυτερέψει την Πατρίδα (και ένα σύνολο, όπως το ‘’σώμα’’ της Εκκλησίας μέσα στο οποίο ανήκει… το δικαστικό, το στρατιωτικό, το ιατρικό, το αγροτικό…) να αρχίσει από τον εαυτό του.

Έλεγε ένας γέροντας: ..πριν να σιάξουμε τα κουσούρια μας, πιάσαμε τα κουμπούρια… Άλλος έλεγε: και 10 εκατομμύρια Έλληνες να βγουν στους δρόμους, αν είναι αμετανόητοι και θολωμένοι, ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΙΠΟΤΑ, μια από τα ίδια θα ψηφίσουν…

Χώρα είναι γη και ύδωρ. Μικρό ή μεγάλο σαν όρια. Σαν μια ενότητα όμως αυτά τα δύο, (γη και ύδωρ) μας δίνει απλά, την λάσπη. Αυτό είναι το ένα απάρτιο υποδοχής της αγάπης μας.

Λένε, πως ο αναστάς τετραήμερος Λάζαρος φίλος του Χριστού, χαμογέλασε μόνο μια φορά μετά την ανάστασή του. Όταν είδε έναν άνθρωπο να προσπαθεί να κλέψει ένα δοχείο. Και χαμογελώντας με απογοήτευση, είπε: … ο πηλός θέλει να κλέψει πηλό.

Να κατακτήσουμε τον κόσμο όλον και να χάσουμε την ψυχή μας, ποιο το όφελος; και ο νοών νοείτω…

Για να μην πλατιάζω ακουμπώντας όλα τα συναφή μεν αλλά πολύπλευρα θέματα, επανερχόμενος στο θέμα μας, παρατηρώ, πως κάθε άνθρωπος μη αργός μετέχει νομίμως σε ένα σώμα για την εξασφάλιση τα προς το ζειν και κοινωνικά υπάρχειν. (και προσφέρειν, αυτός ο ίδιος και Κύριος οίδε)… Άλλος όπως προείπαμε στο ιατρικό σώμα, άλλος στο δικηγορικό, … επαγγελματικά, ψυχαγωγικά και κοινωνικά άλλος στο φίλαθλο, άλλος στο εκλογικό…

Μεταξύ μέλους και συνόλου σώματος (υποσυνόλου του σώματος της Ελλάδος) απλώνονται πρακτικά 3 αγωγοί. Κουραζόμαστε για χάριν του (εναποθέτοντας τα βάρη μας-φλέβα) τροφοδοτούμαστε υλικά και πνευματικά από αυτήν την μετοχή (πληρωνόμαστε - αρτηρία) και επικοινωνούμε μέλη με ‘’κεφαλή’’ δια των ιδιαίτερων νεύρων επικοινωνίας.     

Μεταξύ ενός ή περισσοτέρων σωμάτων νομοτελειακών και θνησιγενώνπου μετέχουμε, καλούμαστε να μετέχουμε όστις θέλει και με ένα άλλο Σώμα, Αναστάσιμο, χαριτωμένο, Ένα που νίκησε τον θάνατο και καταπάτησε τον διάβολο κι είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, που σαν σώμα μας φιλοξενεί με τους ίδιους (ανάλογους) 3 αγωγούς κοινωνίας και επικοινωνίας για να μας θεραπεύσει προσωπικά και αναστήσει και δι αυτής της προκοπής και χαράς επίτευξης στο συλλογικό όφελος ως λαός, αφού ένας έκαστος έγινε ναός του Θεού του Ζώντος*.       
Γιατί ενέπλεξα ‘’πίστη’’ μη αποδεκτή κοινή για όλους, τη στιγμή που θέλουμε οι περισσότεροι την ομόνοια των Ελλήνων; Γιατί απλά, μια αδιάκριτη και χωρίς Χριστό και Ορθοδοξία, ομόνοια, δεν διαφέρει από μερικές ομόνοιες συντεχνιακές, κάποιες πόλεις κράτη, κάποιους ατομιστές, που η ευαγγελιζόμενη ‘’ειρήνη’’ είναι εκ του κόσμου τούτου. Δλδ. Υποτελής, διαφέρουμε από την υπέρ νουν παρεχόμενη θεία (και ποθούμενη από όλους) ειρήνη.

Η γη και το ύδωρ μας έδωσαν την λάσπη, και αυτό είναι (κάπως) δεδομένο. Ξυλεύεται και ξεπουλιέται, αλλά και αυτό είναι εν μέρει αποτέλεσμα κι όχι αιτία.
Αυτό που θα διαφοροποιήσει την κατάσταση από το κατώτερο επίπεδο μέχρι την ανάσταση δια της ανάτασης, είναι το πνεύμα, ο αέρας, η φωτιά, ο αιθέρας και πεμπτουσία μας που βρίσκεται και τι μας διαπερνά και εμπνέει. Ο αέρας, το πυρ και ο αιθέρας, είναι το άλλο απαραίτητο απάρτιο ζωής, η όντως Ζωή που εκ του εμφυσήματός Της (εκ Τριαδικού Θεού) μας δίνει ζωή. Όχι μόνο ατομική αλλά και εθνική.

Συνειρμικά αναπτύσσεται μία κλίμαξ από το κατώτατο όριο το ειδωλικό, μέχρι το ύψιστο πραγματικό.

Κι αλλού αναφέρθηκε ότι αεί ο Θεός ο μέγας γεωμετρεί για τους υγιώς φιλοσοφούντες να δουν Αυτήν την κλίμακα και Οδό μεταξύ αληθοφανούς ποιητή ουρανού και γης (ΙΑΠΕΤΟΣ-666) και αληθούς ποιητού ουρανού και γης (ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ-999).    

Το σώμα και πνεύμα μας, με ορθό προσανατολισμό και πορεία καλείται (αν θέλει) δια της Εκκλησίας να αναχθεί από αυτήν την ομολογουμένως μίζερη και θλιβερή κατάσταση ατομικά και συλλογικά, σε αυτό που της αναλογεί.
Έτσι, όταν ο Κολοκοτρώνης επιθυμούσε μία πατρίδα με κεφαλή Τον Χριστό... εννοούσε με την απλότητά του, αυτό που οι ‘’σοφοί’’ του κόσμου δεν ‘’πιάνουν’’ γιατί απεκρύβη.   

Αφού το σώμα με κεφαλή Τον Χριστό είναι η Εκκλησία, πως θα ‘’συμπέσει’’  νάναι και η Πατρίδα μας (Σώμα Χριστού) αν τα μέλη που την απαρτίζουν και ειδικά οι ‘’ορκιζόμενοι’’ ΚΑΙ ορκίζοντες αυτούς, εις το όνομα της Αγίας και Αδιαιρέτου και Ομοουσίου Αγίας Τριάδος, αρχή του Συντάγματος, απέχουν ως βίωμα και πόθο και σκοπό;
Εκεί εντοπίζεται η ομόνοια, εκεί η προκοπή, εκεί η ανάταση (ελληνική) εκεί κι ανάσταση (ορθόδοξη) προσωπική, έθνους ευλογημένου και κράτους υγιούς εκ του πανσθενούς και Ιατρού ψυχών και σωμάτων Κυρίου μας.
Δι ευχών των αγίων, (που λειτουργούν εν ουρανοίς) να κολοβώσουμε και περαιώσουμε τον κανόνα μας.

Εκεί η ταμιούχος της Χάριτος,

Εκεί το ίνα ώσι Έν (για όσους ψάχνουν και θέλουν ομόνοια ΜΕ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΓΑΠΗ αντί αδιάκριτης αγαπολογίας)... 

...ανάλογα ισχύει για κάθε έθνος εν XC, αφού πάντα τα έθνη εκάλεσε... όσο το καθένα ακολουθεί δια της Οδού την κλίση και κλήση του.  

----

* ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός (Β'Κορ.στ'16).

----

Περί Ελλήνων

μέλη του ίδιου σώματος

Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία