Σώμα Χριστού, άρραφος χιτών, ιμάτια

Με αφορμή την στενάχωρη επιστολή* που παραθέτω στο τέλος, 2 σκέψεις.

Κι είναι στενάχωρη γιατί στα έσχατα, γίνεται προσπάθεια να θεολογηθεί κάτιτι το αθεολόγητο. Σκοπός, η ‘’ένωση’’ ‘’εκκλησιών’’. Και η ένωση και οι εκκλησίες μπαίνουν σε εισαγωγικά, αφού διαφέρουν οι έννοιες από αυτές που μας παραδόθηκαν από τους αγίους.

Ένωση υπό προϋποθέσεις αντί απροϋπόθετα, και ‘’εκκλησίες’’ αντί Εκκλησίας.

Και το Σώμα Χριστού είναι Ένα**. Εδώ ο θάνατος δεν τον διέλυσε, δεν τον ακούμπησε και κατετροπώθη. Πως μπορεί να νοηθεί ότι η πρόταση : ‘’ Η ιδέα, το Σώμα του Χριστού να ενωθεί και να μην είναι τεμαχισμένο, είναι υπέροχη…’’ είναι λογική και ορθόδοξη; (παρά την επίφαση έχουν γνώση οι ‘’φύλακες’’). Εμφανίζεται λοιπόν στα έσχατα μια θεωρία, που τάχα θεολογεί, επόμενη τοις αγίοις πατράσι, τάχα ορθόδοξη και δογματίζει ότι το Σώμα Χριστού είναι τεμαχισμένο. Κι αν είναι τεμαχισμένο, πως ζει;

** Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

Αυτό που είναι τεμαχισμένο, δεν είναι ούτε καν ο άρραφος χιτώνας, αλλά τα ιμάτια που τα πήραν οι 4 στρατιώτες. Και τα ιμάτια ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ‘’Πρέπει’’ να επανέλθουν και να ενωθούν, αλλά είναι προϊόντα κλοπής, παράνομης κατοχής και ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μπορεί τα ιμάτια (ακόμη και το κράσπεδο) να θαυματουργούν, αλλά ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΩΜΑ, όπως μπορεί οι ακτίνες να θερμαίνουν, να φωτίζουν, αλλά δεν είναι ο ήλιος.

Τὰς ψυχὰς ἡμῶν ἁγίασον, τὰ σώματα ἅγνισον , τοὺς λογισμοὺς διόρθωσον, τὰς ἐννοίας κάθαρον.

Παρότι το διαμοιφθέν περιστατικό με Τον Κύριο και τον απ.Πέτρο, ήταν τόσο χρονικά περιορισμένο, σχεδόν όσο διαρκεί μία συνομιλία, το γεγονός αυτό, παρατείνεται στους αιώνες και συμπυκνώνει την ουσία. Ο πιστεύων στην αρχή απ.Πέτρος περιπατεί επί των υδάτων, μετά όμως την ολιγοπιστία του, καταποντίζεται. Εν χρόνω, το μεταίχμιο, της προ του σχίσματος και μετά.

Ο Κύριος, στο πρόσωπο του απ.Πέτρου παρατηρεί αλλά από αγαθότητα ανελκεί τον καταποντιζόμενο απόστολο κατόπιν αιτήσεώς του ‘’σώσον με’’ και δι αυτού, όσων εντοπίσουν την ολιγοπιστία τους και ζητήσουν βοήθεια. Όχι ο ίδιος ο ‘’αλάθητος’’ πάπας, αλλά εκ των υπό αυτόν που έχουν καλή προαίρεση.

Ώστε τελικά, αυτή νάναι και η θέση της Εκκλησίας περί της (συμφέρουσας) ενώσεως, οπότε και ενσωματώσεως εις Εν αναστάσιμο Σώμα (ναυς) όλων των αποκομμένων μελών. Έκκληση μπορεί να κάνουν οι σειρήνες, αλλά ούτε είναι Η Εκκλησία, ούτε μπορούν να σώσουν. Εκ των διαχωρισμένων (πράγματι) ιματίων (παρούσα κατάσταση), που αστόχως νοούνται τα ιμάτια εκκλησίες, ΜΟΝΟ δια του αρράφου χιτώνα (ομολογούμε εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών) εύσπλαγχνη ένταξη στο Ένα Σώμα, (Ορθοδοξία) και μέθεξη πλέον αληθούς βρώσης και αληθούς πόσης, ισχυόντων μυστηρίων.

Η σχέση Σώμα – άρραφος χιτών – ιμάτια, [με ενδιάμεσο τον άρραφο χιτώνα που νοείται η βάπτισις (ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΕΙΣ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ κι όχι πολλά τάχα ‘’ισχύοντα’’)] μας παρουσιάζεται αγιογραφικά όμοια, με την σχέση Άμπελος – κλήματα.

ΕΓΩ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. 2 πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. 3 ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. 4 μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. 5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. 6 ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται.   (Ιωαν.ιε’)

Φέρει καρπό το αποκομμένο κλήμα; Αν δεν ενωθεί με Την Άμπελο; Στο πυρ βάλλεται και καίγεται…

Έχουν ισχύ (καρπό) τα αιρετικά αποκομμένα εκ Της Αμπέλου κλήματα; Τα κλήματα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ κι ούτε φέρουν καρπό, ως τάχα έχουν ισχύοντα μυστήρια.

Τας εννοίας κάθαρον, τους λογισμούς διόρθωσον. Μπορεί η αγάπη ακτινοειδώς και ομόκεντρα εκ του πυρήνος να θέλει να αγκαλιάσει κάθε άνθρωπο στα πέρατα του κόσμου, από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας (αρχικά ΑΔΑΜ), γιαυτό ήρθε και τάνυσε τας χείρας Του επί Σταυρού ο νέος ΑΔΑΜ ίνα αγκαλιάσει και σώσει τον παλαιό, και ελκύσει και εξάγει αυτόν εκ του ΑΔΗ (147) επαναφέροντάς τον στην (Τριαδική) Μονάδα (1471 - Κυριακή και Κύριο) αλλά προϋπόθεση είναι ο Σταυρός***.

Η σταύρωση του ανθρωπίνου θελήματος για χάριν του θείου. ΟΧΙ το χάιδεμα (συγκριτιστικό, οικουμενιστικό, καλά είσαι εκεί που είσαι. Και από την πίστη σου σώζεσαι). Η ορθή πίστις σώζει κι όχι κάθε πίστις. Την ενότητα της πίστεως κι όχι την ενότητα των πίστεων (εις ένα αχταρμά ισοπεδωτικό).

Ενότητα στον Ένα (εις Πνεύματος Αγίου κοινωνίαν, πυρός αναπλαστικού) κι όχι ενότητα στην κενότητα (κοινωνία άλλου πνεύματος, πυρός καυστικού) που προτείνει με τον σκολιό του ο πάπας (σατανιστικό σύμβολο 4^ου αιώνα) και ήδη ανήγγειλε την πανθρησκεία****, απάρτιο και εργαλείο μαζί με το ένα παγκόσμιο νόμισμα υπό τον έναν παγκόσμιο ηγέτη, ο οποίος ΔΕΝ είναι ο αρχηγός της Ζωής και θανάτου XC αλλά χξς’ (‘’Χριστός’’ ξένος σταυρού). Ποιος ορθόδοξος, ποιος παπικός ή άλλης θρησκείας καλοπροαίρετος, αξίζει να τον αποδεχθεί και χαθεί; ΚΑΝΕΝΑΣ.   

Αλλού οδηγεί και ποιμαίνει τα πρόβατά του. Στον αντίποδα και απώλεια, αντί στον πόδα (Κυρίου) και σωτηρία. Ας πάψουμε πλέον αγαπολογικά προσβάλλοντας Την Αλήθεια να συνοδοιπορούμε μαζί του, γιατί όπως μας εμήνυσε η καλή μας Παναγία, αυτοί είναι εχθροί του Υιού Μου. Και να τα αποτελέσματα αυτής της πειθούς και αδιάκριτης συγ-χωρετικότητος. ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΆΛΙΩΤΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ…

Για όποιον έχει ή θέλει να έχει και εμπνέεται με νουν XC αντί της ‘’αγάπης’’ που χρησιμοποιεί ο αλιτήριος για να πλανήσει, ας το λάβει σοβαρά υπόψην του, γιατί αυτή η στάση έχει αντανάκλαση στην αιωνιότητα και παρασύρει και άλλους. 

  

Το ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ; Διευκρινίζει και ‘’οριοθετεί’’ τον σώζοντα χώρο, την σώζουσα πίστη. Μπορεί ο ήλιος να θεάται και εκτός του σώματός του, (δια των ακτίνων), όπως εθεάθη ο Κύριος από τις μυροφόρες, αλλά μόνο εντός του Σώματος που ορίζεται από τις 12 έμψυχες κολώνες (αποστόλους) μετέχεται σε πληρότητα. Αυτό που ισοπεδώνεται η θέα με την μετοχή, δεν είναι προϊόν διακρίσεως, αλλά ούτε και αγάπης εν αληθεία. Η ταύτιση αμπέλου και κλήματος, του Ενός Σώματος με τα ιμάτια, δεν είναι προϊόν αγάπης. Αμήν ο καλός Θεός αυτήν (την μητέρα των αρετών) να μας χαρίσει.

Η παραίνεσις του αγίου Πορφυρίου (ηχητικά στο βίντεο) είναι ξεκάθαρη και δεν επιδέχεται άλλη ερμηνεία από αυτήν που εννοεί και εννοούν οι άγιοι.

από το βιβλίο: 

---

* Ο επίσκοπος Αριανζού Γερμανός (νυν Θεοδωρουπόλεως) ανήκει στους ιεράρχες που λειτουργούν σαν δοχεία της χάριτος του Θεού και θα ‘ταν στ’ αλήθεια υπέροχα, αν βρίσκονταν ισάξιοι μιμητές του.

-Πώς βλέπετε την προσπάθεια για ενότητα των εκκλησιών;
-Πρέπει να προχωρήσουμε, αλλά με προσοχή και σύνεση. Πρέπει οι εκκλησίες να καταλάβουν ποιο είναι το θέλημα του Θεού και να το ακολουθήσουν. Όχι η μια, η ισχυρότερη εκκλησία, να θελήσει να επισκιάσει την άλλη, την φαινομενικά λιγότερο ισχυρή, γιατί αυτό θα είναι αποτυχία. Αυτό θα είναι συγκόλληση κι όχι ενότητα. Αυτό θα επιφέρει μεγαλύτερο χάσμα. Εμείς οι ορθόδοξοι έχουμε πλατιά καρδιά. Αγαπάμε όλον τον κόσμο. Αλλά δεν θέλουμε και την αλήθεια του Θεού να την νοθεύσουμε και να παραγνωρίσουμε τα δώρα του Θεού για συμφέροντα κοσμικά. Θυμηθείτε την ψευδοένωση της Φεράρας και της Φλωρεντίας. Ο Πάπας είχε τάξει στο Βησσαρίωνα αξιώματα υψηλά και ο Βησσαρίωνας καταγοητεύτηκε από την υπόσχεση του Πάπα ότι θα γίνει καρδινάλιος, ενώ στο Βυζάντιο ήταν επίσκοπος, όμως αυτό δεν του ήταν αρκετό. Τελικά προχώρησε στην ενθουσιώδη υποστήριξη της ψευδοένωσης και πέθανε στη Ρώμη σαν καρδινάλιος. Τα αποτελέσματα, δυστυχώς, είναι γνωστά. Και σήμερα η εκκλησία προσεύχεται για την ένωση. Η ιδέα, το Σώμα του Χριστού να ενωθεί και να μην είναι τεμαχισμένο, είναι υπέροχη. Χρειάζεται, όμως, πολλή προσοχή. Κάθε βήμα προς το σημείο αυτό θα πρέπει να είναι θετικό κι όχι πρόχειρο.
-Πώς αξιολογείτε τις ενέργειες του πατριάρχη Αθηναγόρα για την ένωση των εκκλησιών;
-Ο Αθηναγόρας ήταν εδώ ένας πατέρας πραγματικός. Σαν ποιμενάρχης φρόντιζε για όλους και για όλα. Οργάνωσε στην Κωνσταντινούπολη τα κατηχητικά, τους συνδέσμους, τις φιλόπτωχες αδελφότητες και παρότρυνε τους επιτρόπους των κοινοτήτων να αξιοποιήσουν την κτηματική περιουσία.
Από την πλευρά του οικουμενικού Διαλόγου ο Αθηναγόρας είχε ευρεία αντίληψη του πράγματος. Είχε ανθρωπιστικές σκέψεις. Έλεγε ότι η αγάπη πρέπει να μας ενώσει όλους τους ανθρώπους σε μια οικογένεια, έστω κι αν υπάρχουν διαφορετικές θεολογικές και κοινωνικές αντιλήψεις. Η αγάπη, έλεγε, θα αμβλύνει όλες τις οξύτητες που υπάρχουν. Αλλά αυτό, κατά την ταπεινή μου κρίση, δεν ευσταθεί, επειδή χρειάζεται να υπάρχει κοινό πιστεύω για να αγαπήσεις πραγματικά. 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "Στην Πόλη στην Αγια Σοφιά" του Τάσου Μιχαλά
www.eptalofos.gr

---

** Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

*** πώς να μην είναι κάποιος στεναχωρημένος όταν η ‘’ευρύτητα’’ του πνεύματος του Αθηναγόρα εξαντλείται στα περιβόλαια σχήματα (καλών πράξεων, όποιων) αλλά στο βάθος επικρατεί ένας αλλοπρόσαλλος προσανατολισμός προσώπου, όταν τυπώνοντας το σημείο του Σταυρού επάνω του, μια προσανατολίζεται ορθώς προς τον ουρανό (ορθοδόξως) και μια προς την γη και πηλό (αιρετικώς) ; 

**** σχόλια πάνω στον ναό της πανθρησκείας (μια χωάνη, μια ρουφήχτρα 6, που βάλθηκε να απωλέσει όσους πιο πολλούς αθώους αδιάκριτους ‘’αγαπολόγους’’ μπορέσει…)

Εορτή της Αγίας και Ισαποστόλου Νίνας (14 Ιαν) και 2 σχόλια...