«η αγωγή του παιδιού αρχίζει εξ άκρας συλλήψεως»

(αγ. Πορφύριος) …. Και τόνιζε ότι «η αγωγή του παιδιού αρχίζει εξ άκρας συλλήψεως». Σε ζευγάρι που τον επισκέφτηκε, ο γέροντας είπε: «Επειδή εσείς οι δύο δεν αγαπιέστε, το παιδί σας, που θα γεννηθεί, θα έχει προβλήματα».

Κι έτσι επαληθεύτηκε ως, απλή απόδειξη της παιδαγωγικής γνώσης, ότι η αγωγή του παιδιού αρχίζει “εξ άκρας συλλήψεως”». (Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, Κοντά στον Γέροντα Πορφύριο)

«Η αγωγή του παιδιού αρχίζει από την ώρα της συλλήψεώς του. Το έμβρυο ακούει και αισθάνεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του. Ναι, ακούει και βλέπει με τα μάτια της μητέρας.

Αντιλαμβάνεται τις κινήσεις και τα συναισθήματά της, παρόλο που ο νους του δεν έχει αναπτυχθεί. Σκοτεινιάζει το πρόσωπο της μάνας, σκοτεινιάζει και αυτό. Νευριάζει η μάνα, νευριάζει και αυτό. Ό,τι αισθάνεται η μητέρα, λύπη, πόνο, φόβο, άγχος κ.λπ., τα ζει κι αυτό. Αν η μάνα δεν το θέλει το έμβρυο, αν δεν το αγαπάει, αυτό το αισθάνεται και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του,

που το συνοδεύουν σε όλη του τη ζωή. Το αντίθετο συμβαίνει με τα άγια συναισθήματα της μάνας. όταν έχει χαρά, ειρήνη, αγάπη στο έμβρυο, τα μεταδίδει σ’αυτό μυστικά, όπως συμβαίνει με τα γεννημένα παιδιά.

Γι’ αυτό πρέπει η μητέρα να προσεύχεται πολύ κατά την περίοδο της κυήσεως και να αγαπάει το έμβρυο, να χαϊδεύει την κοιλιά της, να διαβάζει ψαλμούς, να ψάλλει τροπάρια, να ζει ζωή αγία. Αυτό είναι και δική της ωφέλεια, αλλά κάνει θυσίες και για χάρη του εμβρύου, για να γίνει και το παιδί πιο άγιο, να αποκτήσει από την αρχή άγιες καταβολές.

Είδατε πόσο λεπτό πράγμα είναι για την γυναίκα να κυοφορεί παιδί; Πόση ευθύνη και πόση τιμή!» (Βίος και Λόγοι Γέροντος Πορφύριου Καυσοκαλυβίτου, Ι. Μονή Χρυσοπηγής, Χανιά 2004)

«Εσύ φταις για τον νευρικό κλονισμό του παιδιού σου», ο Γέροντας εξήγησε: «δεν φταίει το παιδί, εσύ φταις, που όταν ήσουν έγκυος, τσακωνόσουν με την πεθερά σου και με τον άντρα σου και βρίζατε ο ένας τον άλλον». Αυτός ο συναισθηματικός φορτισμός έβλαψε το παιδί, όταν αυτό ήταν ακόμη μέσα στην κοιλιά σου..

«Πρέπει από την σύλληψη κιόλας να αρχίσει η φροντίδα των γονέων για το παιδί. Όχι τσακωμοί και εντάσεις, όταν η σύζυγος είναι έγκυος. Οι γονείς πρέπει να προσεύχονται στον Θεό να μεριμνήσει για το παιδί τους και όταν αυτό είναι στο στάδιο της κυήσεως.

Όλα αυτά επιδρούν με ένα θαυμαστό τρόπο στο έμβρυο, και ας είναι ακόμη στην κοιλιά της μητέρας του». (Αγίου Πορφυρίου, “Ανθολόγιον Θαυμάτων”, εκδόσεις Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος, Μήλεσι 2017)

«Συμβουλές προς τις κυοφορούσες μητέρες.

Έλεγε σ’έναν παιδίατρο:

– Να λες στις μητέρες να το νιώθουν πόσο πολύ τις ετίμησε ο Θεός, που τις αξίωσε να γίνουν μητέρες. Από τη στιγμή που φέρουν μέσα τους το συλληφθέν έμβρυον, έχουν μια δεύτερη ζωή.

Να μιλούν στο παιδί τους, να το χαϊδεύουν επάνω από την κοιλιά τους. Το έμβρυο τα αισθάνεται μυστικά αυτά. Να προσεύχονται με πολλή αγάπη γι’αυτό. Όπως αντίθετα αισθάνεται, όχι μόνο το γεννημένο παιδί τους, αλλά και το έμβρυο την έλλειψη αγάπης της μάνας του, τα νεύρα της, τον θυμό της, την απέχθειά της. και δημιουργούνται τραύματα στην ψυχούλα του που το συνοδεύουν σ’όλη του τη ζωή.

Τα άγια συναισθήματα της μάνας και η αγία ζωή της, αγιάζουν το παιδί της από την ώρα της συλλήψεώς του ακόμη. Τα ίδια ισχύουν και για τον πατέρα.»

(Η θεϊκή φλόγα που άναψε την καρδιά μου – ο Γέρων Πορφύριος, Αγαπίου Μοναχού, Εκδόσεις Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι 1999)