Περί Ενσαρκώσεως και μετενσαρκώσεως…

Περί Ενσαρκώσεως Του Ανθρώπου και μετενσαρκώσεως/ων ( ; ) του ανθρώπου

Άνθρωποι αναρωτιούνται για το ένα και το άλλο, ΑΝ ΙΣΧΥΕΙ.

Συγχωρέστε με που συχνά πυκνά χρησιμοποιώ την έννοια του προσανατολισμού της ΓΝΩΜΗΣ και της ΓΝΩΣΗΣ, (με την διαφορά του Μ και του Σ) αλλά πως είναι δυνατόν να θεωθούμε κατά τάξη, κάθαρση, φώτιση, τελείωση, αν δεν θεωρούμε τα πράματα σωστά και ορθώς προσανατολισμένοι;

Ή θα βαδίζουμε προς το Φως ή προς τις σκιές. Ή το ένα ή το άλλο.

Θάθελα να δώσω ένα φυσικό παράδειγμα, ενδεικτικό, το σε ποια περίπτωση ισχύει το ένα και σε ποια το άλλο.

Και χρησιμοποιώ φυσικά παραδείγματα, γιατί αυτή η γλώσσα, ίσως είναι πιο οικεία από την κατά κόρον χρησιμοποίηση γλώσσα των αγίων και των Γραφών, σε ανθρώπους που δεν πιστεύουν αυτούς και αυτήν. 

Θεωρώ, πως σε αυτήν την καμπή του δρόμου, πριν το ους του ανθρώπου

συντονιστεί να ακούει τα άγια, είναι αδιακρισία μας να μιλάμε με αυτούς τους όρους.

Η απτότητα των παρατιθέμενων φυσικών νόμων και του δημιουργήματος, προετοιμάζουν τον νου των ανθρώπων έμμεσα προς την ακρόαση των λόγων Του Δημιουργού, ως άλλοι λόγοι και ρήματα. Λόγοι που οδηγούν τον νου Στον Υπέρτατο Νου και τον απομακρύνουν από τον χου και χώμα. Τον οικειώνουν με τον Ισχυρό απομακρύνοντάς τον από τον ανίσχυρο που του επιτράπηκε η ‘’ισχύς’’.

Η νύχτα γέμει σκιές και το φως της ισχύει, σε αυτήν την χρονική περίοδο. Το αμυδρό και αχνό φως των αστέρων και της σελήνης.

Μπαίνοντας σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου, όπου 4 μεγάλοι προβολείς από τις αντίστοιχες γωνίες, ‘’φωτίζουν’’ τον αγωνιστικό χώρο, οι σκιές των παιχτών, είναι και αυτές τέσσερις. Ποιος νοήμων ‘’μύστης’’ άνθρωπος δλδ που ερευνά, μελετά και εμβαθύνει, θα ταυτίσει τις ριπτόμενες 4 σκιές με την ουσία του ανθρώπου που είναι μία;

Τα πολλά και αναρίθμητα αστέρια, ‘’φωτίζοντας’’ τον άνθρωπο, του προκαλούν την αληθοφανή ψευδαίσθηση ότι οι ριπτόμενες άπειρες σκιές, είναι αυτός ο ίδιος. Και είναι λογικό, πως αυτά τα φώτα, με αυτές τις σκιές ΙΣΧΥΟΥΝ, όσο δεν έχει ανατείλει ακόμη το Ένα Φως του Ενός Ήλιου μας.

Είναι λοιπόν θέμα συνειδήσεως, από ποιο Φως ή ποια ‘’φώτα’’ φωτίζεται ο άνθρωπος για να ‘’δει’’ την μία ή τις πολλές σκιές που ρίχνει πάντα ο ένας άνθρωπος.

Και φτάνει η ώρα, που ανατέλλει το φως και φεύγουν οι πολλές σκιές και μένει μία. Παρότι όμως τα καρφιτσωμένα στον ουρανό ουράνια σώματα, τα πριν φωτίζοντα και ‘’λάμποντα’’ τώρα, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΟΥΝ καταργηθεί, παύουν να ισχύουν. Ήρθε το άλλο το φως, το ισχυρό, αποδεικνύοντας εκ των πραγμάτων τα άλλα ως ανίσχυρα.

Πως όμως θα μπορούσε να ισχύσει το απολυτίκιο των Χριστουγέννων δλδ της Ενσαρκώσεως Του Ανθρώπου, ότι …οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό Αστέρος εδιδάσκοντο…; Αν ο άνθρωπος αντί να κοιτάζει στον ουρανό και το φως, είναι προσανατολισμένος στις σκιές επί γης που ρίχνουν αυτά;

Είναι θέμα προσανατολισμού. Λένε λοιπόν οι ‘’μύστες’’ ότι υπάρχουν (και τις ψάχνουν και μπορεί να ‘’χαίρονται’’ για τις πολλές συνήθως επιφανείς μετενσαρκώσεις τους) πολλές σκιές, πολλές μετενσαρκώσεις ίνα πληρωθεί η ‘’αποκατάσταση των πάντων’’.

Αυτός που είναι προσανατολισμένος πραγματικά στο φως (ΟΠΟΙΟ Φως) που κατά την συνείδησή του, τον φωτίζει, δλδ πολλά άστρα ή ένας αστήρ, ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΑΥΤΟ ΩΣ ΣΤΟΧΟ, ΔΕΝ βλέπει και ΔΕΝ τον ενδιαφέρουν οι πιπτόμενες πολλές ή μία, σκιές. ΑΝ τον ενδιαφέρουν οι σκιές, ΔΕΝ έχει στόχο το φως και ψεύδεται. Ψεύδεται ότι τάχα τον ενδιαφέρει η θέωση και το Φως, και ήδη με κάθε τέτοια αναφορά (μετενσαρκώσεως), στρέφει τα νώτα του προς το φως ή τα φώτα. Και στρέφων τα νώτα, ασεβεί και σίγουρα κωλυσιεργεί.

Με τον μη σεβασμό των ‘’φώτων’’, απορρίπτει τον προσανατολισμό που του προσφέρουν, γιατί ο έναστρος ουρανός, πλην του αχνού φωτισμού τους, είναι οδοδείκτες για όσους πραγματικά βιάζονται να ξημερώσει και να μην χάσουν την πορεία τους. Παράλληλα, με τον μη σεβασμό του Ενός Φωτός, κοιτάζει τον εαυτούλη του και το εγώ (εικών επί της γης) και όχι τον ε-αυτό(που είναι εικών Αυτού). Άνθρωπος. Ο έχων την όψη (ωπος) του Ανδρός (ανθρ).

Αν επιζητούμε (και αυτά πρέπει να τα βρούμε με τον εαυτό μας, ως συνειδήσεις) ΦΩΣ, δεν εν-δια-φερόμαστε για τις σκιές/σκιά (έστω και μία), αλλά ακολουθούμε την προτροπή... Οι τοις άστροις λατρεύοντες (ακόμη και του ενός φυσικού ήλιου) υπό Αστέρος (αγγέλου) να διδασκόμαστε Σε προσκυνείν Τον Ήλιον της Δικαιοσύνης και Σε γινώσκειν εξ ύψους Ανατολής, Κύριε δόξα Σοι!!

Αν παρόλα τα παραπάνω, ο νους του ανθρώπου προβληματίζεται για το αν ισχύει ή το ένα ή το άλλο, ‘’δυστυχώς’’ ισχύει και το ένα και το άλλο, όσον αφορά τις σκιές. ΟΧΙ ΤΟΝ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ, που ανάλογα με τον ‘’φωτισμό’’ πέφτουν επί γης, πολλές (π.Χ) ή μία (μ.Χ) σκιά.

Είναι συμφερότερη, η μία πίστη, η μία ισχύς, (ηλίου) από την άλλη πίστη και από την άλλη ισχύ, (αστέρων και σελήνης) καθώς η όλη παρουσία μας στον χρόνο, είναι για να εισαχθεί (κατά το νου μας) ο Χριστός στον χρόνο και κατά τον Νου του Θεού, εμείς να αναγεννηθούμε εν Χριστώ και δια Χριστού, στην αιωνιότητα και Βασιλεία Του, που είναι εντός ημών (κι όχι στα άστρα…). Στον χρόνο μετά και με Χριστό ΒΙΩΜΑΤΙΚΑ και όχι απλά ημερολογιακά, μ.Χ. (μετά Χριστό).  

Εύχομαι οι μέρες που περνάνε και μας προσεγγίζουν στο βίωμα Του εν σπηλαίω τεχθέντος Κυρίου και το, φωτίζων τους εν σκότει… να επιτελεστεί από την άπειρή Του αγάπη και στις δικές μας καρδιές. Το εν ημίν σπήλαιο, δι ευχών της υπουργούσης για αυτό το θείο γεγονός που ενώ συνέβη άπαξ, είναι παρατεινόμενο στους αιώνες για την δική μας σωτηρία και ολοκλήρωση, Θεοτόκου.

Αμήν γένοιτο.

προτεινόμενα: 

Η Σάρκωσις του Λόγου (πανηγυρικός λόγος Μακαρίου Σκορδίλη) (και με δεσμό προς αγ.Μαξίμου ομολογητή, Καλλίστου Γουέαρ, με το ίδιο θέμα ομιλίες) 

Ελληνορθόδοξοι προσανατολισμοί