Γέννηση Διονύσου από τον μηρό του Διός

(συνάφεια μυθολογίας με το σήμερα. Κυριακή εσπέρας, των δύο όψεων. Της συγγνώμης και του καρνάβαλου)

Η παιδαγωγική μυθολογία πρέπει να διακρίνεται σε παραδείγματα προς μίμηση ή παραδείγματα προς αποφυγήν, με γνώμονα την τελείωση του ανθρώπου.  

Το Μ.Σάββατο στην Κέρκυρα, έχουν σαν παράδοση να ρίχνουν στάμνες με νερό από ψηλά κι αυτές να κομματιάζονται. Φυσικά διασκορπίζεται το εμπεριεχόμενο νερό.

Δεν απέχει της πραγματικότητος. Η πτώση του πήλινου ανθρώπου από τον ουρανό στην γη, όπως τότε έτσι και τώρα στους πρόποδες του όρους Παντοκράτορος που βρίσκεται η Κέρκυρα, παρά την παράδοση να γίνεται με προοπτική την ανάσταση της επόμενης ημέρας, αποτυπώνει την στάση (επανάσταση κατά του Θεού και απομάκρυνση) του ανθρώπου, της προηγούμενης ‘’ημέρας’’.    

‘’Πέφτοντας’’ ο πήλινος ενοποιημένος (ζεύς – ζεύξη) πριν άνθρωπος εξέρχονται από αυτόν και ο Διόνυσος από τον μηρό κι η Αθηνά από την κεφαλή….

Αυτές οι δύο γεννήσεις (από μηρό και από κεφαλή) αρκούν για τις επόμενες σκέψεις.

Επιστρέφει διαρκώς η αθηνά στο κεφάλι (καθ’ημέραν), πιο έμπειρη και πιο σοφή, όσο συλλέγει εκ των ενδιαφερόντων (εν διανοία φέρει) ωφέλεια και πραγματική σοφία. Φυσικά για όσα δεν δίνει  σημασία, τα α-διά-φορα, ισχύει το αγιογραφικό, όπου ο θησαυρός, εκεί και η καρδιά. Έτσι, λόγω ιδιαιτερότητος και προσωπικής (για τον καθένα) επιλογής, δεν είναι σίγουρο και επιβεβαιωμένο αντικειμενικά, ότι ό,τι μας ενδιαφέρει ή ό,τι προσπερνάμε είναι ωφέλιμο ή όχι. Θα φανεί εκ του αποτελέσματος. Μάλλον η αθηνά μας (η σκέψη μας που κάνει κύκλους οριζόντιους επί γης), με όλες τις εξορμήσεις της, σκοπό έχει να συλλέξει το χυμένο νερό, για να ξεδιψάσει τον όλο άνθρωπο.   

Μία ιδιότητα του πνεύματος, είναι η λεπτότητά του, που μπορεί να εισέρχεται και εξέρχεται ‘’κεκλεισμένων των θυρών’’. Αναφέρεται, πως οι άγγελοι, όντα άϋλα, εισέρχονται μέσα στον άνθρωπο, και στην καρδιά, λαλώντας του αγαθά, και στον εγκέφαλο σαν καλοί λογισμοί εκ θείας φωτίσεως και θελήματος, αλλά και στο όλο σώμα, όπου μπορεί μέλη ασθενή, εισερχόμενα, να τα θεραπεύσουν.

Όπως η αθηνά μπαινοβγαίνει στην κεφαλή (εντοπιζόμενη η δράση της πέραν της μυθολογίας, στον καθένα) κινούμενη επί οριζοντίων φυσικών κύκλων, έτσι και ο διόνυσος μπαινοβγαίνει στον μηρό. Δεν είναι τυχαίο, ότι ο τετρακέφαλος μηριαίος μυς, είναι ο πιο δυνατός που μπορεί να κινήσει τον άνθρωπο.   

Σε άλλο πόνημα (κάθετο πνευματικό κύκλο) καταδείχτηκε η συνάφεια των ραβδισμών που προκαλεί στην ακρόπολη η αθηνά και ο ποσειδώνας, με ανάλογες εκβλύσεις. Ειρήνη (κλάδο ελαίας) ή πόλεμο (θαλασσινό νερό και άλογο), που οι ραβδισμοί στην ακρόπολή μας κεφαλή, ως εισερχόμενα, αναβλύζουν ανάλογα με την ευφορία της γης μας προαίρεση και προδιάθεση, ανάλογες  με τους ‘’θεούς’’, συμπεριφορές.  

Αυτές οι ατέρμονες επίγειες επιστροφές (από την αθηνά) στο κεφάλι, είναι μικρογραφίες ενός μεγάλου ανεπανάληπτου σωτήριου γεγονότος. Η ενυπόστατη Σοφία και Λόγος του Θεού (Θεός) αφού περιηγηθεί επί 33 χρόνια επί γης, θάπτεται στο κρανίο τόπο για να κατέλθει στα κατώτερα (ΑΔΗ-147) και στην συνέχεια να υψωθεί, αναστηθεί Ο Ίδιος, ανελκώντας μας προς συνανύψωση και συνανάσταση (1471). Ζητείται από εμάς, η επιστροφή του νοός στην θέση του (από ανοησία και εκτός εαυτού) και να κατέβει στην καρδιά ή στην κυριολεξία ανέβει στην εντός ημών, Βασιλεία.       

Δυστυχώς η ιδιότητα της λεπτής διαπίδυσης στον εσωτερικό άνθρωπο από έξω και η επηρροή ωφέλιμη και εξυγίανσης από πνεύματα αγνά (αγγέλους και αγίους), ισχύει σαν αντίποδας προς το ανώφελο, επιβλαβές  και θανατηφόρο, όταν εισέρχονται πνεύματα πονηρά (κι αυτά αόρατα, αλλά εκ των αποτελεσμάτων, ανιχνεύσιμη η ποιότητα και δράση τους).

Μια φωτογραφία να πάρουμε του τι συμβαίνει και πόσοι είναι οι ακολουθούντες την πομπή που ομολογήσαμε (θεωρητικά) με το βάπτισμα ‘’αποτάσσομαι’’ στην ερώτηση του ιερέως:

Ἀποτάσσῃ τῷ Σατανᾷ; Καὶ πᾶσι τοῖς ἔργοις αὐτοῦ; Καὶ πάσῃ τῇ λατρείᾳ αὐτοῦ; Καὶ πᾶσι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ; Καὶ πάσῃ τῇ πομπῇ αὐτοῦ;

Καὶ τοῦτο ποιήσαντος, στρέφει αὐτόν ὁ Ἱερεὺς κατὰ ἀνατολάς, κάτω τάς χεῖρας ἔχοντα καὶ λέγει αὐτῷ τρίς.
Συντάσσῃ τῷ Χριστῷ;
Καὶ ἀποκρίνεται ὁ Κατηχούμενος ἢ ὁ Ἀνάδοχος, λέγων·
Συντάσσομαι.

   

Αγώνας ζωής σύνταξης με τον Θεό και σεβασμού του άρραφου χιτώνα της βάπτισης, κι όχι μόνο της σαρακοστής. Ο άγιος Νικόδημος ο αγιορείτης αναφέρει για την περίοδο του τριωδίου, ότι οι χριστιανοί δαιμονίζονται. Μοιάζει με βαρηά κουβέντα, αλλά επειδή λέει ο λαός… ποιος τρελλός παραδέχεται ότι είναι τρελλός και ποιος μεθυσμένος το παραδέχεται, τι να πούμε για τα πιο λεπτά πράματα που μας επηρρεάζουν ηθελημένα συνήθως. Κρύβονται τα πάθη κάτω από τον μανδύα του ΕΓΩ ΘΕΛΩ κι από κάτω χορεύουν τα ζουρζουβούλια, συνδιασκεδάζοντας …. αλλά με κατάληξη το κάψιμο του βασιληά… κι αν δεν αποχωρήσουμε εγκαίρως, θα συν-καούμε… προφάσεις* πάντα θα υπάρχουν πιο light ή πιο βαρηές που θα δικαιολογούν την επιλογή…. Κοινωνικότητα με φόβο της αντίπερας ‘’θρησκευτικής μιζέριας’’ (που σε κάποιους βλέπουν), λίγη χαρά (που μας λείπει) και χορός δεν βλάπτει, οίνος ευφραίνει καρδία κλπ 

Όλοι ασθενούμε και κανείς δεν πρέπει να επαίρεται, αλλά υπάρχει και Το Ιατρείο, το Νοσοκομείο το Πανδοχείο όπου ο καλός σαμαρείτης μετέφερε τον περιπεσόντα εις ληστάς (νου πρωτίστως και χου αντανακλαστικά) στην Ορθόδοξη ΜΙΑ Εκκλησία, για να θεραπευτεί. Σε αυτήν την φάση, βλέπουμε πως ο μηριαίος μυς δεν ακολουθεί την πομπή του άλλου, αλλά υποκινεί τον ασθενή άνθρωπο να δρασκελίσει το κατώφλι της Εκκλησίας, να ενσωματωθεί. Και ιάται, όσο μεταστρέφει το θέλημα του, από γενηθήτω το θέλημά μου σε γενηθήτω το θέλημά Σου… με αποτέλεσμα την πλήθυνση Φωτός αντί σκιών.    

Έτσι, η άλλη φωτογραφία, είναι το πόσοι την ίδια ώρα ζητάνε συγγνώμη μεταξύ τους και από τον Θεό για την έναρξη ενός αγώνα.  

Πόσοι ζητούν την ίδια γνώμη με τον Θεό θέλοντες να ακολουθήσουν τον ανοδικό δρόμο δια στερήσεων και νηστείας και πόσοι συγχρωτίζονται στους φαρδείς ηδονικούς επί γης οριζόντιους δρόμους και επιλογές, έχοντες όμοια γνώμη με τον διόνυσο που μάλλον εισήλθε λάθρα στον νου αλλά και μηριαίο μυ, και μας κινεί.

Η Εκκλησία, ως ταμειούχος της χάριτος, ως έχουσα όλα τα ιάματα για κάθε ασθένεια, πριν καν αυτή εκδηλωθεί στα φυσικά, ως κακή επηρροή αλλά και ως μερική λεπτή πνευματοκατάληψη, έχει δώσει έναν αόρατο βοηθό, μαζί με όλα τα ομόπνοα αγιαστικά. Τον άγιο άγγελο που δίνει ως φύλακα και σκεπαστή σε κάθε ορθόδοξο βαπτισμένο. Έναν ανά βαπτισμένο και έναν ανά αβάπτιστο έθνος… και μόνο να διανοηθούμε την δωρεά, είναι απίστευτο. Πριν μπει λάθρα κάθε πονηρό πνεύμα, κάθε πνεύμα χωρίς Χριστό, ήδη μπορεί να μας υπερασπιστεί και να μην χρειαστεί να δούμε τα αποτελέσματα της ‘’κατοχής’’ και επηρροής, μην είναι δλδ ήδη αργά. Γιαυτό και τον παρακαλούμε: ….μη δώης χώραν τω πονηρώ δαίμονι κατακυριεύσαι μου τη καταδυναστεία του θνητού τούτου σώματος… αλλά και θαρρούντες λόγω της άπειρης ευσπλαγχνίας Του Κυρίου, προσερχόμενοι στο άγιο ποτήριο…. πάλι παρακαλούμε: …. Ὁ τρώγων μου τὴν Σάρκα καὶ πίνων μου τὸ Αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. Σπλαγχνίσθητι οὖν, Κύριε, καὶ μὴ παραδειγματίσῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, ἀλλὰ ποίησον μετ᾿ ἐμοῦ κατὰ τὸ ἔλεός σου· καὶ γενέσθω μοι τὰ ἅγια ταῦτα εἰς ἴασιν καὶ κάθαρσιν καὶ φωτισμὸν καὶ φυλακτήριον καὶ σωτηρίαν καὶ ἁγιασμὸν ψυχῆς τε καὶ σώματος· εἰς ἀποτροπὴν πάσης φαντασίας καὶ πονηρᾶς πράξεως καὶ ἐνεργείας διαβολικῆς, κατὰ διάνοιαν τῆς ἐν τοῖς μέλεσί μου ἐνεργουμένης· εἰς παῤῥησίαν καὶ ἀγάπην τὴν πρὸς σέ· εἰς διόρθωσιν βίου καὶ ἀσφάλειαν· εἰς αὔξησιν ἀρετῆς καὶ τελειότητος· εἰς πλήρωσιν ἐντολῶν· εἰς Πνεύματος ἁγίου κοινωνίαν· εἰς ἐφόδιον ζωῆς αἰωνίου καὶ εἰς ἀπολογίαν εὐπρόσδεκτον, τὴν ἐπὶ τοῦ φοβεροῦ βήματός σου· μὴ εἰς κρῖμα ἢ εἰς κατάκριμα.    

Και το πρωί, ακούσαμε στον απόστολο** (της Κυριακής της τυρινής ή μνήμης εξόδου από τον παράδεισο)… :

μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ

Μας συμφέρει να διακρίνουμε από το όλο αρχαιοελληνικό πνεύμα, το υγιές εκπαιδευτικό και το ασθενές και θανατηφόρο από την άλλη, κι όχι αδιάκριτα λόγω συνήθειας ή ‘’παράδοσης’’ (πολλές φορές επιδοτούμενης από τον κόσμο και κοσμικό φρόνημα) να ακολουθούμε.

Υπήρξαν χρόνια που ο Δίας είχε ελεύθερο τον ιαπετό, τον αληθοφανή ποιητή ουρανού και γης. Ο φιλαλήθης δίας (διάνοια με σύμβολο τον ισοσκελή σταυρό) καλείται το δυνατόν συντομότερον να τον κλείσει φυλακή. Και όχι τυχαία φυσικά, λεξαριθμικά:

999 ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (αληθινός ποιητής ουρανού και γης - Ουσία)

666 ΙΑΠΕΤΟΣ (αληθοφανής ποιητής ουρανού και γης – είδωλο)

  

Νοήματα, που προσπερνιούνται συνήθως από τους λάτρεις του αρχαιοελληνικού (ασθενούς πνεύματος) γιατί δεν συμφωνούν με την κοσμοθεωρία τους, ακόμη και ενάντια στην ψυχούλα τους που άλλα θέλει.

Το θέμα λοιπόν πιο είναι…. Υποτίθεται ότι τα Χριστούγεννα ο γλυκύτατος Κύριος με την είσοδό Του στον κόσμο, μας πέρασε από το κατέναντι (Γεν.δ’16) στο απέναντι (Γεν΄γ’24). Από την σκιά και ‘’φωτισμό’’ από αστέρες (οι τοις άστροις λατρεύοντες υπό Αστέρος εδιδάσκοντο…) Σε προσκυνείν και Σε γινώσκειν … (ως Φως) σε τέτοια θέση, ώστε να βιώνουμε κι εμείς το της ΚΥΡΙΑΚΗΣ μνήμης της Εξορίας του ΑΔΑΜ:

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα.

Συναίσθηση μετανοίας και πόθου επιστροφής. Πόθου ανάστασης, έχοντας βοηθούς τον μεγάλο κανόνα και όλα τα προβαλλόμενα πρότυπα αγίων ανά εβδομάδα, μαζί με τους χαιρετισμούς.

Κι όπως κάθε αγώνας έχει τα όπλα του και τα μέσα επίτευξης του σκοπού, αμήν να ζήσουμε με την βοήθεια του Θεού εκτυπώτερον και με περισσότερη προσοχή και προσευχή το ευαγγέλιον της αναστάσεως.  

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται. Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τον εχθρόν αντιμαχησόμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως.

… μάλλον καμμιά σχέση με έργα σκότους, μέθαις κοίτες ασελγείες… έριδι και ζήλω (χαρακτηριστικά διονυσίου, αφροδίτης, ήρας … αλλά και του τετράρχου ηρώδη ως άλλος τετρακέφαλος μυς, άρχων του 4 και εξωτερικής φύσης, όπου είναι εξοστρακισμένος ο αντίδικος της σωτηρίας μας, που κινεί προς απώλεια τον άνθρωπο και θάθελε να φιμώσει την συνείδηση και πιθανότητα μετάνοιας με αποκεφαλισμό τον Ιωάννη. Μετάνοια που τον καίει, μαζί με προσευχή και νηστεία που μόνο δι αυτών τούτο το γένος εκπορεύεται).

Κύριε ελέησον. Καλή σαρακοστή, όχι ως χρονικό πέρασμα σαράντα ημερών που έτσι ή αλλιώς θα περάσουν, αλλά ως χωρική μετάβαση από την στάση και επανάσταση στην ανάσταση … δι ευχών και σκέπη Της Θεοτόκου του Τιμίου Σταυρού και πάντων των αγίων….   

Κατάσταση ευκτέα και επιτευκτή στο σύνολό της με μία προϋπόθεση. Την ενσωμάτωσή μας στο τυπικό και ουσιαστικό της ορθόδοξης Μίας Εκκλησίας. Στο Ένα (ήδη Αναστημένο) Σώμα, που επαναλαμβάνεται κάθε ενιαυτό για να μαζέψει τους επί γης θέλοντες και αγωνιζόμενους και τους στήσει ως ουρανοπολίτες. Πορεία*** δια Σταυρού στην Ανάσταση για μας. Δόξα τη μακροθυμία Σου Κύριε, δόξα τη ευσπλαγχνία Σου.... αμήν φέτος εκτυπώτερον ...(Σου μετασχείν εν τη ανεσπέρω...).     

---

* από τις προφάσεις συμμετοχής σε αυτά τα πανηγύρια, η πιο πλανεύτρα είναι η τάχα αναζωογόνηση και ανακαίνιση του ανθρώπου δι αυτής της χαράς. Εκ του αποτελέσματος ας κρίνει ο καθένας συμμετέχων. Πραγματικά φορτίζει τις μπαταρίες του ή τις αδειάζει και βραχυκυκλώνει; Συνήθως περνώντας τα χρόνια, διακρίνει την διαφορά της μίας κλήσης από το είδωλο και αληθοφανή (666) που απομυζά την ενέργειά του λόγω κραιπάλης, ασελγειών, εφήμερων σχέσεων οργίων διονυσιακών φαλλο(λατρειο)κρατικών (δυστυχώς με πάμπολλες εκτρώσεις – ανθρωποθυσίες στον αντίδικο - λόγω ‘’ατυχημάτων’’) και χωρίς μέτρο οινοποσίας, σε σχέση με την κλήση του αληθινού Ποιητού (πραγματικού και 999 ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ).

Μοιάζουν, αλλά δεν είναι ίδια. Μοιάζουν οι κίβδηλες λίρες με τις αληθινές, αλλά φυσικά διαφέρουν και μόνο οι δε πλουτίζουν. Μοιάζει ο αντικατοπτρισμός της όασης με την όαση, αλλά η μία ξεδιψά και ξεκουράζει πραγματικά. Η μία προσεγγιζομένη με φως ευθές, η δε κυνηγουμένη ματαίως λόγω φωτισμού από πλάνο φως.     

Προτυπώσεις σαν την ανάσταση της αμπέλου, επί πώλου ώνου και άλλα τίθενται μπροστά στον νου και διάνοια, να διακρίνουμε το συμφέρον…. «Ο Διόνυσος και ο Άδης είναι ένας και ο αυτός θεός», έλεγε ο Ηράκλειτος.  

Ας ξεφύγουμε από τα ‘’γλυκόλογα’’ αλλά γέμοντα θανατηφόρο δηλητήριο σειρήνων, ΑΝ θέλουμε να φτάσουμε στον οίκο μας… σαν τον πολυπαθή Οδυσσέα.

Θέλει ερώτημα ποια Η Άμπελος η αληθινή με μας αποδέκτες χάριτος Κυρίου και αποστόλων Του; (ενσωματωμένοι στην ΜΙΑ ΑΓΙΑ ΚΑΘΟΛΙΚΗ και ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ (Ορθόδοξη) Εκκλησία). Ποιος ο εξάγων μας (πάλι ως ένα Σώμα) από την αίγυπτο και αιχμαλωσία επί πώλου όνου, δεικνύων τον απαραίτητο και για τις δύο εξόδους από το παράλογο (αίγυπτο) και το λογικό (Κυριακή Βαΐων) προς Ανάσταση, χριστοφόρο νου;

Νομίζω πως έχουν αναπτυχθεί και εκτυπωθεί αμιγώς Η Οδός και οι οδοδείκτες. Σε μας πλέον εναπόκειται ως αγαθή προαίρεση (η μόνη δική μας) η πιστή ακολούθηση και το ‘’συντάσσομαι’’. Τα υπόλοιπα αγαθά της Αναστάσεως, ως σκοπός και δρόμος για τον σκοπό και τα δυο άγια, χάρις. Αμήν γένοιτο.   

…πάλι παραστατικά, ή θα ακολουθούμε την θανατηφόρα πομπή εντός του κόσμου τούτου ή νοητή αίγυπτο σαν αιχμαλωσία του κοσμοκράτορα, με αυτόν αρχηγό μέσα στην γαστέρα του, (επί γης και υπό γης 6άρια καθελκόμενοι) ή θα ξεκινήσουμε την έξοδο και σύνταξη εις ένα Σώμα, για να ζήσουμε την έξοδο και ΑΝΑΣΤΑΣΗ χειραγωγούμενοι από Τον Αρχηγό της Ζωής και Αληθείας (Α+Ω) προς ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ (999).

Ολοκληρωμένοι, σε πράξη και θεωρία, Λεία και Ραχήλ, (τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον·) ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ, κυκλική, ευθεία και ελικοειδής κίνηση του νοός που συμπαρασύρει και τον χου…

** Ἀπόστολος

11 Καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. 12 ἡ νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν. ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. 13 ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίταις καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, 14 ἀλλ’ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας. (Ρωμ.ιγ´ 11 – 14)

*** μια πορεία δια σταυρού και με σκιάζουσα φωτεινή νεφέλη που προαπεικονίστηκε και ολοκληρώθηκε εν σκιά στην ΠΔ, με Τον Ίδιο Τον Κύριο και τώρα επαναλαμβάνεται ευσπλαγχνικά για μας. Όλα προς άρση αμφιβολιών και πλήρωση πίστης για την κατάληξη. Ανάσταση και ανάληψη εκ του θανάτου και ΑΔΗ (147) χειραγωγούμενοι με ασφάλεια από Τον Κύριο επαναφέροντάς μας στο πρότερο κάλλος και ΖΩΗ (1471).   

Και εισήλθεν ο Μωϋσής εις το μέσον της νεφέλης και ανέβη επί το όρος· και εστάθη ο Μωϋσής επί του όρους τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας. ...Και ήτο εκεί μετά του Κυρίου τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· άρτον δεν έφαγε και ύδωρ δεν έπιε. Και έγραψεν επί των πλακών τους λόγους της διαθήκης, τας δέκα εντολάς.

...το Ισραηλιτικό γένος σαράντα χρόνια έκανε για να περάσει από τη γη δουλείας στους Αγίους Τόπους και την ελευθερία τους, με τον τύπο του σταυρού, που όχι τυχαία οι άγιοι Πατέρες έβαλαν στο μέσον της σαρακοστής (να την σκέπει ολόκληρη ακτινοειδώς) την σταυροπροσκύνηση (γ’κυριακή νηστειών).

Σήμερα, (Καθαρά Δευτέρα) καλούμαστε για σαράντα ημέρες να ασκηθούμε για να παραλάβουμε όχι Νόμο, αλλά Χάρι. και όχι εν λιθίναις πλαξί, αλλ' εν μαλακαίς καρδίαις ...εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ' εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας. Χάριν Αναστάσεως.

... κι εκείνη η Φωτεινή Νεφέλη η φωτίζουσα τη νύχτα και σκιάζουσα την ημέρα για τη συνέχιση της οδοιπορίας, σήμερα αίρει την προαπεικόνιση και εκδηλούται αντί του σκιώδους σχήματος, σε κεχαριτωμένο Πρόσωπο. Όλη η αγία, μεγάλη και ευλογημένη τεσσαρακοστή σκέπεται από την χάρι της γλυκύτατης Ανύμφευτης Νύμφης.    

---

μετεωρισμός

όταν ξημερώσει η ημέρα της αφύπνισης (αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς) 

Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία)

Απόλλων, Αφροδίτη, Αχιλλέας, φώτα και ΦΩΣ

Αρχαία ή νέα Ελλάδα; παληά ή ανακαινισμένη;

περί Φωτός και φώτων

ΦΩΣ - ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ....

προτύπωσις και ενέργεια σταυρού στην βάπτιση

οι παραδόσεις του κόσμου και η Ορθοδοξία

---

Κι αν κάποιος δεν νοήσει το όλο σκεπτικό και θάθελε να αντιδράσει θεωρώντας άτοπο το παρόν, με ‘’στοιχεία’’ μυθολογίας (πιο βαθειά), ότι ο μηρός είναι παράφραση του όμηρος και ότι ο δίας έφτιαξε ομοίωμα από τον αιθέρα που περιβάλλει την γη, ας συνυπολογίσει, ότι αυτός που περισφίγγει την γη και πλανά και θέλει να μας κρατήσει ομήρους, είναι ο αστρικός όφις, και όντως είδωλο….