Επιπλέον όμως, κυκλοφορεί μια άγνωστη ακολουθία που ψάλλεται τῇ ΛΑ' Δεκεμβρίου, πρὸς ἐξευμενισμὸν τοῦ ἁγίου ἀγγέλου καὶ ἐκζήτησιν τῆς αὐτοῦ προστασίας καὶ συνοδοιπορίας κατὰ τὸ νέον ἔτος τῆς τοῦ Κυρίου χρηστότητος.
Μπορεί ο καλός Θεός να μας εγνώρισε τον αρχάγγελό Του με τον Τωβίτ σαν συνοδίτη, όπως αναφέρει το απολυτίκιό του (1) αλλά αυτή η συνοδοιπορία ισχύει για κάθε άνθρωπο (καθ’όλη την ιστορία του κόσμου) προς απόκτηση αρετής και σοφίας (κι αν το επιθυμεί)… κατά το… συνοδοιπόρε πρὸς κτῆσιν τῆς ἀρετῆς καὶ σοφίας. Συνοδοιπόρο ανθρώπων αγαθό, δυνατό, συγκείμενο κι όχι αντικείμενο…
Είναι η …31 Δεκ/1 Ιαν, που (κοσμικώς) ήθισται να ξεκινάμε την μέτρηση του νέου χρόνου…. φυσικά ομότροπα και του εκκλησιαστικού στην αρχή της ινδίκτου (1 σεπ)… αλλά και της γενέθλιας ημέρας του καθενός που κλείνει έναν ‘’κύκλο’’ και του διανοίγεται (με του Θεού την βούληση) ένας νέος … με συνοδοιπόρους, τον άγιο της ημέρας που γεννήθηκε, τον άγιο του ονόματός του, όποιον ακόμη ευλαβείται και φυσικά με τον άγιο άγγελό του (αν είναι βαπτισμένος ορθόδοξα)… Μια
αισιόδοξη οπτική εν αληθεία κι όχι εν φαντασία, ελπιδοφόρα, ειδικά για αυτούς που πάει να τους περάσει η σκέψη ότι είναι μόνοι και αβοήθητοι στα δύσκολα… έχουμε δυνατούς συνοδοιπόρους… παντοδύναμους με την χάρι του Θεού, αρκεί να το ζητήσουμε και δουλέψουμε πάνω στις προϋποθέσεις επέμβασής τους…
Λέει ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος ότι αν δικαιοσύνην εργάση, χρηστή σοι γέγονεν η ημέρα. Αν αμαρτία εργάση, πονηρά και κολάσεως γέμουσα.
Επομένως και αυτονόητα, από την ιδίαν μας εργασία (δικαιοσύνη ή αμαρτία) ξεδιπλώνεται η έλικα (2) και σπείρα της ζωής μας, προς τα άνω (9) ή κάτω (6), με πνευματική αναφορά, παρότι με το φυσικό μας σώμα ‘’τρέχουμε’’ μαζί με την γη (+) στον τελειολογικό της σκοπό και τέρμα. Συνοδοιπορούντες και τρέχοντας προς τα εκεί, που Ο Κύριος ως Α και Ω, αποδίδει κατά τα έργα εκάστου (Αποκ.κβ’)… (η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή)…. επιλογή ελεύθερη πορείας ευθείας προς φθορά (φυγόκεντρος) ή αφθαρσία (κεντρομόλος και επιστροφή) … προς σωτηρία ή απώλεια, κατά το ποιαν κλίμακα (ανοδική ή καθοδική) ακολουθούμε, απομακρύνοντες εαυτούς από Τον Θεό ή προσεγγίζοντες Αυτόν. Κατά τι θα αφομοιώσουμε (Χριστό ή απάνθρωπο) κατά τι θα ωμοιάσουμεκαι ποιον από τους δύο (Ι) επιτρέπουμε να εκδηλώνεται μέσω ημών… [περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση) κατά την εφαρμοσμένη στην φυσική, αναδιπλωτική αρχή].
Αναφέρει ο μέγας Αντώνιος… πάρε τους πειρασμούς και κανένας δεν θα σωθεί. Με τον Θεό να θέλει τον αγιασμό μας «Τοῦτό ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν» (Α’Θεσ. δ ́ 3) με εφόδια πλην των άλλων του απέχειν… και το αδιαλείπτως προσεύχεσθε… [Μάθε να προσεύχεσαι (Anthony Bloom) με σκεπτικό την σημείωση του αγίου: …Ἔτσι δέν μποροῦμε νά ποῦμε πώς ὁ Μάξιμος ἔμαθε νά προσεύχεται παρά τήν ταραχή πού τόν κατεῖχε, ἀλλά ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας τῆς ταραχῆς. Γιατί ἡ ταραχή του ἦταν ἕνας πραγματικός κίνδυνος. Ἄν μπορούσαμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι καί μεῖς βρισκόμαστε σέ πολύ μεγάλη ταραχή, σέ κίνδυνο, ὅτι ὁ διάβολος παραφυλάει προσπαθῶντας νά μᾶς πιάσει καί νά μᾶς καταστρέψει, τότε θά προσευχόμαστε συνέχεια, ἀσταμάτητα.…
Μπορεί κάθε πειρασμός να έχει σκοπό να μας καταπιεί… (όπως καταποντίζουν την ψυχή μας τα πολλά ανυπόστατα ύδατα και οι πολλές βιοτικές μέριμνες, όπως μας πλακώνει το σκοτεινό πνεύμα… όπως θα ήθελε το ψάρι να φάει τον Τωβία…) αλλά κάθε πειρασμός, κατά τον αγ.Νεκτάριο (3) είναι ένα ειδικό φάρμακο που επιτρέπει η άπειρη ευσπλαγχνία Ο Κύριος, για την διόρθωσή μας, αφού μας δείχνει το αδύναμό μας ‘’σημείο’’, ώστε πάντα να έχουμε υπόψην μας ότι ερχόμενος ο οποιοσδήποτε πειρασμός, έχει κάποιον απώτερο σκοπό. Η κατά Θεόν αντιμετώπιση είναι αυτή που θα μας προικίσει με την γνώση του ‘’γιατί’’ (αίτιο) μαργαριταράκια θησαυρού σε αυτογνωσία, κοσμογνωσία, που καταλήγουν στην θεογνωσία….
Η καρδιά του πειρασμού, το
ήπαρ του (ως εργοστάσιο) και η χολή (ΑΝ μας επισκεφθεί ο αρχάγγελος και το
πατήσει) γίνονται αφορμές θεραπείας σώματος, ψυχής, νοός, καρδίας και όρασης… (κατά
την διδασκαλία του). Τότε, όπως στην
ιατρική παθητικοποιούμενο το μικρόβιο γίνεται αντίσωμα, έτσι ανάλογα ισχύει και
στα πνευματικά, από την ιατρική του Θεού.
Αρκεί στην καρδία μας να προστεθεί πυρ θεότητος για να κάψει την καρδιά του πειρασμού (ψαριού που θέλει να μας καταβροχθίσει), σαν τρόπος αντιμετώπισης αυτού και τελικά, αποδώσει υγεία, φως και πείρα. Πάλι, στο εργοστάσιο των λογισμών μας (όπως το ήπαρ – συκώτι είναι εργοστάσιο) να προστεθεί πυρ κοινωνίας και επικοινωνίας, για να μπορεί να μεταστοιχειωθεί το φαρμάκι και θανατηφόρο δηλητήριο σε φάρμακο και ειδικό θεραπευτικό (ψυχών και σωμάτων) ίαμα. Τέλος, η επάλειψη με χολή στον οφθαλμό για να θεραπευτεί, (κατά την αντιστοιχία που αναφέρεται στην νοερά προσευχή και σκαρίφημα ανθρώπου, με διαφοροποίηση της ξανθειάς χολής και μέλανος)** αφορά το θυμικό και την θεραπεία του [θεραπεία επί σταυρού όπου Ο Εσταυρωμένος δια του Αίματός Του και εκ Σταυρού παρέχει στους ευγνώμονες συσταυρούμενους, τα χαρίσματα της υπομονής, πραότητος, συγχωρήσεως, μακροθυμίας, αμνησικακίας... αλλιώς, βρίσκοντάς μας ο άλλος ασταύρωτους μας ''κερνάει'' χολή (και όξος) και αφού τα δεχόμαστε, ενάντια στην πράξη Του Κυρίου [...34 ἔδωκαν αὐτῷ πιεῖν ὄξος μετὰ χολῆς μεμιγμένον· καὶ γευσάμενος οὐκ ἤθελε πιεῖν. (Ματθ.κζ')] μας ρίχνει (εθελουσίως) στα αντίθετα πάθη της ανυπομονησίας, άστοχης οξυθυμίας, οργής και θυμού κατά των ανθρώπων αντί κατά του διαβολέα, ασυγχωρεσιάς... μνησικακίας*** (πράμα που αν τα δούμε να ισχύουν μέσα μας, έστω και σε ίχνος, μπορεί να γίνουν μια καλή αφορμή αυτογνωσίας και μετανοίας μας… Κύριε προσήλωσέ μας].
Πάνω σε αυτήν την πυρά, ενώ μοιάζει με το αρωματικό κατά κόσμον θυμίαμα, είναι η κατά Θεόν ευάρεστη (σαν θυμίαμα) πολιτεία που αναπέμπεται Στον Κύριο και μεταφέρεται ως έμπρακτη προσευχή από τον αρχάγγελο Ραφαήλ... στον θρόνο του Θεού [για να μην νομίσουμε ότι αν δεν συνάδει η προσευχή με την ανάλογη ζωή, οι τόνοι θυμιάματος θα μας σώσουν..., με την παραίνεση να γίνουμε εμείς ''θυμιατό'' και υποδεχτούμε (στην κοιλία και όλο τον εαυτό, καρδία, νου και χου) το πυρ σαν Την Θεοτόκο. Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της].
Μπορεί όλα αυτά να είναι εξωστρεφώς εκτυπωμένα με κάποια αινιγματώδη μορφή στην ΠΔ, αλλά εσωστρεφώς, με αναβαθμισμένες έννοιες και ‘’μεταφρασμένες’’, για την εντός ημών βασιλεία παύουν να είναι μαγικά, τυπικά, φαρισσαϊκά ή τελετουργικά, αλλά απαραίτητα βιώματα προς αγιασμό κατά το θείο θέλημα.
Κι αυτό το ‘’πυρ’’ δεν είναι άλλο από την θεία κοινωνία… Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος. Ὤ φρικτοῦ Μυστηρίου! Ὤ εὐσπλαγχνίας Θεοῦ! Πῶς θείου Σώματος καὶ Αἵματος ὁ πηλὸς μετέχω καὶ ἀφθαρτοποιοῦμαι; … που όμως απαιτεί προετοιμασία και προϋποθέσεις…. (προσέλευσης στο Άγιο Ποτήριο και στην προσευχή) αλλιώς μεταστρέφεται σε πυρ καταναλίσκον από την δική μας ‘’νοοτροπία’’ και ζωή.
Κι ο συνοδοιπόρος αρχάγγελος για του καθενός την σωτηρία, διόρθωση, θεραπεία… συνεχίζει να δρα εμφανώς ή αφανώς, ιστάμενος μακρόθεν ή παριστάμενος εγγύς, έμπροσθεν του παραπετάσματος ή πίσω από αυτό, αλλά ΠΑΝΤΑ παρών, ανάλογα με την πολιτεία μας…. (και εμφάνιση ή φαινομενική απουσία, κατά το συμφέρον μας)… με την διαφορά, κάπως να ερμηνεύεται από το σχετικό περιστατικό με τον αγ.Συμεών δια Χριστό σαλό…
Μια μέρα ο άγιος φιλούσε τα σκαλοπάτια ενός πορνείου… οι περαστικοί τον εχλεύαζαν κι ο μαθητής του τον παρακαλούσε να σταματήσει να κάνει τρέλες και να φύγουν από εκεί…. ρωτώντας τον γιατί κάνει αυτό το παράξενο σχήμα, ο άγιος του απάντησε… (από μνήμης)
- εδώ παιδί μου πέφτουν τα δάκρυα των φυλάκων αγγέλων των ανθρώπων που εισέρχονται στο πορνείο. Δεν τους ακολουθούν μέσα, αλλά κάθονται σε απόσταση και κλαίνε… τα δάκρυα των αγγέλων φιλώ…
ομόπνοα με … η κηδεία του μεγιστάνος ο θρήνος του αγγέλου του ...και ο πόνος και η προσευχή του αγίου (Ανδρέα δια Χριστόν σαλού) αλλά και Ο Αββάς Μακάριος και ο Φύλακας Άγγελος.
Γιαυτό και η περιτομή Του Κυρίου και πρόταση περιτομής των αμαρτιών μας που μας συμφέρει… Μορφὴν ἀναλλοιώτως ἀνθρωπίνην προσέλαβες, Θεὸς ὢν κατ' οὐσίαν, πολυεύσπλαγχνε Κύριε• καὶ Νόμον ἐκπληρῶν, περιτομήν, θελήσει καταδέχῃ σαρκικήν, ὅπως παύσῃς τὰ σκιώδη, καὶ περιέλῃς τὸ κάλυμμα τῶν παθῶν ἡμῶν. Δόξα τῇ ἀγαθότητι τῇ σῇ, δόξᾳ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου, δόξα τῇ ἀνεκφράστῳ Λόγε συγκαταβάσει σου.… συγκαταβαίνει Ο Κύριος για να πάψει τα σκιώδη και περιέλη το κάλυμμα των παθών , αυτά που σαν νέφη μας σκοτίζουν και ‘’απαγορεύουν’’ όχι μόνο την άνοδο αλλά και την όραση και αίσθηση του συνοδίτη αρχαγγέλου, απομακρύνοντας αυτόν και στεναχωρούντας τον, δίνοντας δικαιώματα στον άλλον.
Καταστάσεις αρνητικές, σκιώδεις, (αποτέλεσμα κοσμικού φρονήματος, αδιαφορίας, αναισθησίας, σκοτισμού…), που όμως μπορούν να αναστραφούν (ενόσω ζούμε), από την χάρι κι αυτό, ΑΝ προηγηθεί έμπρακτα η δική μας θέληση και καλή προαίρεση για πραγματική ευλογία. Προσευχή, νηστεία (αφού μόνο με αυτά τα εφόδια το γένος των δαιμόνων εκπορεύεται), εγκράτεια παθών, εγκράτεια* προ γάμου, ελεημοσύνη, υπομονή, μη γογγυσμό… φιλανθρωπία μαζί με την τήρηση όλων των ζωηφόρων εντολών, όπως νουθετεί ο Τωβίτ τον υιό του Τωβία και εκ του αποτελέσματος είδαμε πως όσα υποσχέθηκε Ο Κύριος έγιναν, χαρίζοντας πλουσίως τα δώρα Του στους πεποιθότας εις Αυτόν… Κύριε ελέησον!!!
---
(1) Συνοδίτην ἐν τρίβοις ἡμῶν τὸν ἔμπειρον, προσαναφέροντα πάντων τῶν εὐσεβῶν προσευχὰς καὶ ἐνώπιον Θεοῦ εἰσπορευόμενον δόξης, φωσφόρον Ῥαφαὴλ, ἀρχαγγέλων παμφαῶν κοσμήτορα εὐφημοῦμεν ὡς συνοδίτην ἐν βίῳ πρὸς ἀρετῆς ἡμῶν τελείωσιν
(2) προς πνευματική ενηλικίωση και χάριτι οικοδομή… Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου - Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου
Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου στην παλαιά και καινή διαθήκη
(3) Ἅγιος
Νεκτάριος: Οἱ πειρασμοί φέρνουν ταπεινοφροσύνη … Οἱ
πειρασμοὶ παραχωροῦνται γιὰ νὰ φανερωθοῦν τὰ κρυμμένα πάθη, νὰ καταπολεμηθοῦν
κι ἔτσι νὰ θεραπευθεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καὶ αὐτοὶ δεῖγμα τοῦ θείου ἐλέους. Γί’ αὐτὸ
ἄφησε μὲ ἐμπιστοσύνη τὸν ἑαυτό σου στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ ζήτησε τὴ βοήθειά
Του, ὥστε νὰ σὲ δυναμώσει στὸν ἀγώνα σου… κλπ άγιες νουθεσίες στο κείμενο …
...κι όπως ένα πήλινο δοχείο εμβυθισμένο στο νερό, τις μεγαλύτερες πιέσεις για να σπάσει τις δέχεται στο ''σημείο'' με το λεπτότερο τοίχωμα, έτσι και πνευματικά δεχόμαστε πιέσεις / πειρασμούς, ειδικά στα αδύναμα σημεία μας. Όχι μόνο σαν πηλός (σώμα και χου) αλλά και στον υποβρύχιο νου, που χρήζει ανάστασης εκ των κάτω υδάτων... Αμήν Κύριε ελέησον!!
* ο λοξός άξονας του κόσμου, με συνυφασμένη την προτεινόμενη (σαν κοσμικό φρόνημα) αστοχία (αμαρτία) του, θεωρεί καλό, πρώτα να ''γνωρίσει'' κάποιος τον άλλον και μετά να τον αγαπήσει. Η χάρις όμως επισκιάζει όποιους πρώτα αγαπούν και μετά γνωρίζουν... [στην δε γένεση, η γνώση έχει κι άλλη σημασία.... ο ΑΔΑΜ ''έγνω'' την ΕΥΑ, (πράξη) εκτός παραδείσου (Γεν.δ'1) με επόμενο την σύλληψη και τόκο και πηγή κακών (κάιν) προσωπικών και πανανθρώπινων, ώστε όποιος ζητά την εκ Θεού ευλογία, καλό θα ήταν να πορεύεται ''ανάποδα'' (του κοσμικού φρονήματος)].
** το τριμερές (της ψυχής) με την σημειολογική αντιστοίχιση των ιδιοτήτων της, επί του σώματος
*** Είπε ο γέροντας : Αυτός που κλέβει ή ψεύδεται ή διαπράττει άλλη αμαρτία, συχνά ευθύς μετά την τέλεση της αμαρτίας στενάζει, κατηγορεί τον εαυτό του και μετανοεί. Ενώ αυτός που διατηρεί μνησικακία στην ψυχή του, είτε τρώει είτε πίνει είτε κοιμάται είτε περπατάει, σαν δηλητήριο τον κατατρώει η μνησικακία. Επομένως την αμαρτία δεν την αποχωρίζεται ποτέ. Η προσευχή του γίνεται κατάρα για τον ίδιο και όλος ο κόπος που κάνει, κι αν ακόμη χύσει το αίμα του για τον Χριστό, δεν θα είναι δεκτός από τον Θεό. - ΤΟ ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΝ
[όπως η παράδοση του χαρίσματος της προσευχής από Τον αγαθοδότη Θεό δίνεται την Μ.Τετάρτη και ξημερώματα της (πνευματικής) Μ.Πέμπτης (όσο συνοδοιπορούμε μαζί Του προς σταυρό και ανάσταση, κι αν φτάσουμε σε αυτήν την καμπή, αφού έχουμε προσπεράσει με ευστοχία την ''κρίση'' των προηγούμενων ''ημερών'') η μακροθυμία, αοργησία, αμνησικακία δίνεται σε αυτούς που έφτασαν στην Εσταυρωμένη Αγάπη και συσταυρώθηκαν [για την αγάπη Του, σαν την Μ.Παρασκευή και θ'ώρα, συναποθανούμενοι (ακινητούντες σαν αμαρτία) για τον κόσμο ίνα συζήσωμεν Αυτώ... (1)], με μας (συνήθως, εν φαντασία κι όχι εν αληθεία σταυρωμένους) να Τον ατενίζουμε από απόσταση, ανάλογα των βιωμάτων. Αμήν μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος, αμήν να βάλουμε αρχή... αντοχής της πίκρας (και μιας όψεως, από όπου κι αν αυτή προέρχεται, συνήθως φαραώ, καίσαρα, σύστημα, πειραστές και καυτήρες.... σαν τριαξονικό κακό, σάρκα, κόσμο, διάβολο...) για χάριν της γλυκύτητας της άλλης όψεως... όπως (συμπυκνωμένα) δοκιμάστηκε ο αγ.Ανδρέας δια XC σαλός στο ξεκίνημά του (όσο δίκαιο και να έχουμε, μην, με την μνησικακία και ασυγχωρεσιά, χάσουμε την χάρι... μην υπερισχύσει η πίκρα της ουράνιας γλύκας, μην νικήσουν οι πρόσκαιρες θλίψεις την επαγγελία των μελλόντων αγαθών...) ενθυμούμενοι το μικρό και μεγάλο κακό (2) του αγ.Εφραίμ φιλοθεΐτη].
(1) ... Ο εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς. ... Εγγισάτω η δέησίς μου ενώπιον σου, Κύριε, κατά το λόγιόν σου συνέτισόν με.
(2) Το οποιοδήποτε κακό που μας έκανε ο άλλος, ο γείτονας, ο αδελφός, ο συνεργάτης, ο συγγενής, δεν είναι τόσο μεγάλο όσο μας φαίνεται. Είναι παροδικό, δηλαδή και σ΄ όλη τη ζωή να διαρκέσει, θα περάσει κάποια μέρα. Δεν έχει αιώνια ισχύ και δύναμη και ύπαρξη. Το κακό όμως που κάνουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας, όταν δεν συγχωρούμε, είναι χωρίς τέλος. Έχει αιώνια ισχύ και θα τιμωρηθούμε αιωνίως.
Κύριε ελέησον, χάρισέ μας δι ευχών, την υπέρ νουν ειρήνη, μακροθυμία, ανεξικακία και αμνησικακία Σου!! ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου