…στο προηγούμενο άρθρο ο συνοδίτης αρχάγγελος Ραφαήλ θα έβαζα ένα αστράκι (στο προσευχή* και νηστεία…) αλλά σαν υποσημείωση πλην του ότι θα γινόταν ογκωδέστερο, ίσως και να προσπερνιόταν, σαν υποπαράγραφος της υποπαραγράφου στο ήδη ‘’βαρύ’’ άρθρο, οπότε τολμώ να το κάνω αυθύπαρκτο (παρά την παραπομπή προς άλλους σχετικούς όρους, έννοιες, δεσμούς).
Είναι η συνέχεια ακόμη και στο η συγκείμενη και η αντικείμενη αλήθεια… με σκοπό την συνοδοιπορία στην ανύψωση που προσπαθεί Ο Κύριος να μας έλξει και χαρίσει (και σαν συνοδοιπόρος και σαν τέλος) … ιδού… αναβαίνω εις Τον Πατέρα και συνανυψώ υμάς…
Μιλάμε για σταυρό, φοράμε σταυρό, τυπώνουμε το παντοδύναμο σημείο του σταυρού εφ’ημών και στη φύση (και εκφράζουμε το όνομά Του) που φρίττουν οι δαίμονες και προσκυνά όλη η κτίση, αλλά εκ του αποτελέσματος, απέχουμε από το να εγγίσουμε το βίωμά Του κι αυτό, γιατί δεν εκτελέσαμε και το χειρότερο, ούτε θελήσαμε να εφαρμόσουμε το θεμέλιο λίθο και τις προϋποθέσεις*** επίτευξής του. Ο κόσμος θεωρεί σταυρωμένους (όχι μόνο τους μοναχούς, αλλά όλους τους ορθοδόξους) αλλά εμείς ακόμη δεν ‘’σταυρώσαμε’’ τον κόσμο… 14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. (Γαλ.ς’)
Δεν
εξήλθαμε από την αλογία της αιγύπτου, από το κοσμικό φρόνημα με συνέπεια ο
οφθαλμός μας (νους) να νοσεί (σαν τον οφθαλμό του τωβίτ)… Μας κερνάει ο
αντίδικος (κοσμοκράτορας μέσω του κόσμου) χολή και εμείς την αποδεχόμαστε. Χολωνόμαστε
για την αδικία του κόσμου, την συκοφαντία του, την κακία του… αντιδρώντας
κοσμικά… μισώντας τους (μη στέγοντας με αγάπη τα πάντα), κατακρίνοντας και κατηγορώντας
τους για τα δεινά κι αυτό γιατί δεν δέσαμε ακόμη δυνατά και με ασφάλεια τον
νουν μας στα ουράνια για να αποξενωθούμε από αυτόν…. δεν βάλαμε αρχή ανόδου από
Κυριακή Βαΐων προς την Μ.Εβδομάδα με τέλος την ανάσταση... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ,
πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ, καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ, χαροποιοὶ
οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ οἴνου....
Ισχύοντας το… δια σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω, βλέπουμε πως έμπρακτα δεν μετέχουμε ούτε της χαράς Του ούτε της θεραπείας του οφθαλμού μας (με άρρωστο οφθαλμό σαν τον τωβίτ) όντες μη αμνησίκακοι, μη πράοι, μη συγχωρετικοί, μη μακρόθυμοι… (ταραγμένοι άρα μη σταυρωμένοι) κατάσταση δυστυχώς που αποδεικνύει με λίγη αυτογνωσία, ότι δεν πιστεύουμε όσο πρέπει για την σωτηρία μας (τελείωση / ολοκλήρωση εκ του σώος), καθώς δεν έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη (2) και αγάπη Του. Και συνεχίζουμε να είμαστε βαρείς, καθεύδοντες, βραδυκάρδιοι, α-νόητοι… μη γρηγορούντες, (και τελικά κατά Θεόν) απροσεύχητοι ή καλύτερα, σε ποιότητα και ποσότητα τέτοια, που δεν επαρκούν [με την παρούσα αναφορά, όχι για απογοήτευση (ναι από το εγώ όχι από τον Θεό), αλλά για εγρήγορση και πρόοδο… για όλους εμάς που φανταζόμαστε ότι κάτι κάνουμε και καλά είμαστε...].
Δεν βάλαμε αρχή να ανεβούμε ένα μικρό σκαλοπατάκι από την Κυριακή Βαΐων προς την ποθητή ανάσταση, ένα βηματάκι απεξάρτησης από την γη… Οι ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδος ως βαθμίδες της κλίμακος της κρίσεως, με κορυφή την ανάσταση …
Μακάρι να περάσουμε με επιτυχία (χάριτι) τις εξετάσεις της Μ.Δευτέρας και Μ.Τρίτης ώστε να φτάσουμε στα μυστικά και μυστηριακά εφόδια της Μεγάλης Τετάρτης που προετοιμάζουν την Ανάσταση που, δεν πρέπει απλά να ‘’θυμόμαστε’’ ή τυπικά να τα επαναλαμβάνουμε, αλλά αμήν και να βιώνουμε για να τύχουμε την θεία συνέχεια (και θείο θέλημα)… τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, (ταπεινότητα και διακονία) τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), (μετοχή στα ζωοποιά μυστήρια) τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν, (ως ευπρόσδεκτον θυμίαμα) καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν (ω μη γένοιτο να κρεμάσουμε την ζωή μας στην συκή και δερμάτινους χιτώνες προδίδοντες Αυτόν) …. στο σύνολο μια ένθεο διαδρομή, όπου Ο Κύριος βαδίζει εντός κι εκτός ιστορικά κι εμείς συμφωνούμε και ομολογούμε πως… χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν και το…. Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων. (ψαλμ.ρκς’)
Διαβάζουμε ότι Ο Κύριος… οὐκ ἤθελε πιεῖν (Ματθ.κζ'34) αλλά δυστυχώς, [όπως οι άνθρωποι αγάπησαν μάλλον το σκότος ή το Φως (Ιωαν.γ’19)] εμείς θέλουμε αυτήν την ‘’χολή’’ (και όξος). Μετά από αυτήν την επιλογή, είναι νομοτελειακή η πτώση μας στα πάθη της ανυπομονησίας, άστοχης οξυθυμίας, οργής και θυμού κατά των ανθρώπων αντί κατά του διαβολέα, ασυγχωρεσιάς, διχασμός, διαβολή... (ξ).
Μας συμφέρει να αποδίδουμε όλην αυτήν την πρόοδο και αγαθό (όσα) Στον Κύριο και Σταυρό Του…
Απεναντίας, δυστυχώς είμαστε προσηλωμένοι στα αγαθά του κόσμου… στις αξίες και ιδανικά**** που αυτός προβάλει (στα τοιχεία νου και καρδιάς) και εμείς σαν υπνωτισμένοι κυνηγάμε αυτές τις σκιές, αντί του συμφέροντος της αιωνίου μας ψυχής και ΦΩΣ… αλλά… 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’) Κύριε ελέησον!!!
---
(1) από το 4 (και τετραδιάστατο χωροχρόνο) και σταυροειδούς ζωής στο Ο και αγκάλη του Θεού… με σχετικά τα…
Μεταβολισμός φυσικός και πνευματικός
εθελουσία πνευματοκατάληψη.... εθελούσια δαιμονοκατάληψη...
(2) Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη αγ.Εφραίμ του σύρου, ώστε με αυτό το σκεπτικό, να εισαχθεί η υπέρ νουν ειρήνη (και πάψει την ταραχή). Να μας σταματήσει από την νοοτροπία (την εξωστρεφή) που σταυρώνει τους άλλους για τα πταίσματά τους, όσο δίκαιο κι αν έχει και να στραφεί προς τον εαυτό, να σταυρωθεί, να δει την δική του καμπούρα και μεριμνήσει για τα πολλαπλάσια εγκλήματά του. Μόνο τότε και έτσι, μέσα στην τρεπτότητα που διακρίνει τον άνθρωπο και όσο μας δίνει ο καλός Θεός χρόνους μετανοίας, μπορεί να περάσει από σταυρωτής (ανθρώπων και κατ'επέκταση Ανθρώπου) στον σταυρούμενο με αποτέλεσμα την θεία κληρονομία (σαν υιός).
Αλλιώς θα κληρονομήσουμε γέεννα, όσο κι αν στηλιτεύουμε το κακό, όσο δίκαιο και να έχουμε, αφού σταυρώνοντας τους άλλους και υπερηφανευόμενοι, χάνουμε την χάρι. ... ''καταφέραμε'' δυστυχώς σαν τρόπος και στάση ζωής (ως αποτέλεσμα εγωιστικής κοσμικής παιδείας), να βάλουμε τους ανθρώπους ως κριτές αυστηροί, απέναντί μας, αντι-κείμενοι αυτών (αφού τους ''στήσαμε'' στο εδώλειο του κατηγορουμένου) αντί της συμφέρουσας στάσης, νάμαστε συγκείμενοι με συμπάθεια (ως ο πηλός τον πηλόν....), συνοδοιπόροι ζωής, ομοιοπαθείς... όπως Ο συμπαθής Κύριος μας βοηθά. Χάνουμε τον συνάνθρωπο; χάνουμε και Τον Άνθρωπο!!... έτσι, παρά την θρησκευτικότητα... και λόγω μη ωμοίωσης (στο έλεος) θα ακούσουμε το ''ουκ οίδα υμάς...'' και ο ίδιος ο σταυρός που τυπώνουμε θα ενεργεί επάνω και μέσα μας από την άλλη όψη του. Το τραύμα κι όχι η δόξα που θάθελε Ο Θεός να μεθέξουν τα παιδιά Του. Με την θεία κοινωνία να αποβαίνει σε κρίμα και κατάκριμα και η ίδια η προσευχή, αντί για ανέλιξη θα μας τανύζει προς κάθελξη και απομάκρυνση από τον αγαθό Θεό, αφού παρά την καλή θεωρία, στην πράξη αποδειχθήκαμε όχι φίλοι Θεού, αλλά φίλοι χειρόνων.
Αμήν Η ολκάς των θελόντων σωθήναι, να μας νουθετεί… (χαῖρε, σὺ γὰρ ἐνουθέτησας τοὺς συληθέντας τὸν νοῦν...) Χαίρε σίφων ουράνιε, δι΄ ης βροτοί ανειλκύσθησαν άνω. [ωσάν λεπτή ανελικτική ευώδης αύρα, σαν θυμίαμα, σε σχέση με την παταγώδη και δυσώδη πτώση του θηρίου και έκπτωση του ''ανθρώπου'' (που εθελουσίως τον συμπαρασύρει ως θεό χωρίς Θεό) και όπως την σημειώνει ο π.Ηλίε Κλεόπα στην ερμηνεία του αριθμού]. Εμπιστοσύνη στην δικαιοσύνη Του…όπως σημειώνει ο αγ.Γρηγόριος θεολόγος, (αφού θα ισχύσει και χωρίς να την επιζητούμε, με μας να μας συμφέρει να ζητούμε την βασιλεία και την μετάνοια όλων μας)… ΝΒ΄ Θρῆνος Ἔπαθα πλῆθος δεινὰ κι ἀπ᾽ τὰ δεινὰ χειρότερα, κι αὐτὰ ἀπ᾽ ὅσους καθόλου δὲν πρόσμενα νὰ πάθω. Τίποτα ὅμως ἀπ᾽ ὅ,τι ἔπαθαν ὅσοι μὲ πείραξαν. Τὰ δεινά μου πέρασαν· ὅσους ὅμως ἡ δικαιοσύνη ἔγραψε στὰ σιδερένια βιβλία ξέρω τὴ δυστυχία τους.
* 37 καὶ ἔρχεται καὶ εὑρίσκει αὐτοὺς καθεύδοντας, καὶ λέγει τῷ Πέτρῳ· Σίμων, καθεύδεις; οὐκ ἰσχύσατε μίαν ὥραν γρηγορῆσαι; 38 γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν· τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σὰρξ ἀσθενής. 39 καὶ πάλιν ἀπελθὼν προσηύξατο τὸν αὐτὸν λόγον εἰπών. 40 καὶ ὑποστρέψας εὗρεν αὐτοὺς πάλιν καθεύδοντας· ἦσαν γὰρ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτῶν καταβαρυνόμενοι, καὶ οὐκ ᾔδεισαν τί ἀποκριθῶσιν αὐτῷ. 41 καὶ ἔρχεται τὸ τρίτον καὶ λέγει αὐτοῖς· καθεύδετε λοιπὸν καὶ ἀναπαύεσθε! (Μαρκ.ιδ’)
** Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου - Αγίου Αναστασίου Σιναΐτου
Οι 7 ηλικίες του ανθρώπου στην παλαιά και καινή διαθήκη
*** το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό
…25 καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι, ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατά τινος, ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς ἀφῇ ὑμῖν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. 26 εἰ δὲ ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν. (Μαρκ.ια’)
**** μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; όλοι είμαστε κάπου ‘’προσηλωμένοι’’ (πραγματικά καλά και αγαθά ή ομοιάζοντα αυτών, σε χώρα ειδώλων, φανταστικά, σε προβολικό επίπεδο γαιώδες και αντικατοπτρισμών…) όλοι είμαστε σταυροφόροι… όλοι απόστολοι αλλά τι πρόσημο και ποια η προοπτική των επιλογών μας;;;;
Καταγραφή
σκέψεων που δεν πρέπει να υποτιμηθεί αδιάκριτα το μέσον (υποκειμενικός σταυρός)
για χάριν του (αντικειμενικού) Σταυρού. Ούτε η προσευχή (όση ποιοτική και
ποσοτική) για χάριν της τελείας, αφού για να επιτευχθεί το τέλειον πρέπει να
δράσει Ο Τέλειος εν ημίν των ατελών… γιαυτό αμήν να μας δίνει δύναμη και
φώτιση, υπομονή και επιμονή στην προσευχή ο καλός Θεός… (να λέμε και χάριτι να
κάνουμε) …Εἶπα· φυλάξω τὰς ὁδούς μου τοῦ
μὴ ἁμαρτάνειν με ἐν γλώσσῃ μου· ἐθέμην τῷ στόματί μου φυλακὴν ἐν τῷ συστῆναι τὸν
ἁμαρτωλὸν ἐναντίον μου. ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν, καὶ τὸ ἄλγημά
μου ἀνεκαινίσθη. ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται
πῦρ. ἐλάλησα ἐν γλώσσῃ μου· γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν
ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. (ψαλμ.λη’ - 38ος).
Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… (αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς) αμήν ο καλός Θεός να μας αφυπνίσει… αρχής γενομένης από τις ακτινούλες Του και λόγους που οδηγούν στην πληρότητα εμφάνισης Αυτού στην ζωή μας… [κατά το… 4 ὅταν ὁ Χριστὸς φανερωθῇ, ἡ ζωὴ ἡμῶν, τότε καὶ ὑμεῖς σὺν αὐτῷ φανερωθήσεσθε ἐν δόξῃ. 5 Νεκρώσατε οὖν τὰ μέλη ὑμῶν τὰ ἐπὶ τῆς γῆς, πορνείαν, ἀκαθαρσίαν, πάθος, ἐπιθυμίαν κακήν, καὶ τὴν πλεονεξίαν, ἥτις ἐστὶν εἰδωλολατρία, 6 δι' ἃ ἔρχεται ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τοὺς υἱοὺς τῆς ἀπειθείας, 7 ἐν οἷς καὶ ὑμεῖς περιεπατήσατέ ποτε, ὅτε ἐζῆτε ἐν αὐτοῖς· 8 νυνὶ δὲ ἀπόθεσθε καὶ ὑμεῖς τὰ πάντα, ὀργήν, θυμόν, κακίαν, βλασφημίαν, αἰσχρολογίαν ἐκ τοῦ στόματος ὑμῶν· 9 μὴ ψεύδεσθε εἰς ἀλλήλους, ἀπεκδυσάμενοι τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον σὺν ταῖς πράξεσιν αὐτοῦ 10 καὶ ἐνδυσάμενοι τὸν νέον τὸν ἀνακαινούμενον εἰς ἐπίγνωσιν κατ' εἰκόνα τοῦ κτίσαντος αὐτόν, 11 ὅπου οὐκ ἔνι ῞Ελλην καὶ ᾿Ιουδαῖος, περιτομὴ καὶ ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλὰ τὰ πάντα καὶ ἐν πᾶσι Χριστός. (Κολ.γ’)].
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου