Μπορεί να είναι φόβος δικαιολογημένος γιατί είσαι άνθρωπος: είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου μετά την πτώση του στην αμαρτία.
Κι είναι μία περίτρανη απόδειξη τούτο ότι δεν δημιουργηθήκαμε για να πεθάνουμε.
Η αθανασία ήταν η προοπτική του ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια της «κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» (1) δημιουργίας του.
Αν ο θάνατος ήταν μέσα στο αρχικό θέλημα του Θεού, τότε θα έπρεπε κανονικά να χαιρόμαστε με την ύπαρξή του.
Αλλά ο θάνατος ήταν το τίμημα της ανυπακοής προς την πηγή της ζωής, τον Θεό. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος».
Είναι όλων των ανθρώπων.Ακόμη και ο Κύριος δείλιασε ενόψει του θανάτου Του,δείχνοντας ότι ήταν καθόλα αληθινός άνθρωπος,καθώς είχε όλα τα συμπτώματα της πεσμένης φύσης.
«Δειλιάζει ο Χριστός εμπρός στον θάνατο, αλλά δεν τρέμει, για να δείξει καθαρά τα ιδιώματα των δύο Του φύσεων».
Μπορεί όμως να είναι όχι ο φόβος της φυσικής δειλίας, αλλ’ εκείνος που σε κάνει να τρέμεις και να αγωνιάς, που σε κάνει πολλές φορές να μη θέλεις να ακούσεις κουβέντα γι’ αυτόν, ενώ σε κάνει άλλες να μένεις ξάγρυπνος και κάθιδρος τα βράδια.
Σαν εκείνον τον ταλαίπωρο, που ενώ πέθανε ο πατέρας του, δεν τόλμησε να σύρει τα βήματά του μέσα στον ναό κατά τη διάρκεια της κηδείας, κι ούτε καν πλησίασε το φέρετρό του στο νεκροταφείο. Μακριά και με τρόμο στην καρδιά και τα μέλη του.
Ο άγιος έχει κάνει τη διάγνωση.
Σ’ έχει ακτινογραφήσει: εφόσον ανήκεις στη δεύτερη περίπτωση, ο φόβος κι ο τρόμος σου οφείλεται σε αμαρτίες σου, για τις οποίες δεν έχεις μετανοήσει και δεν έχεις συνεπώς εξομολογηθεί. Σου χτυπάει το καμπανάκι. Σε προκαλεί να ξυπνήσεις, δηλαδή να μετανοήσεις.
Ζήτα από τον Θεό συγχώρηση, πήγαινε σε πνευματικό. Ο χρόνος λειτουργεί ακόμη υπέρ σου.
Γιατί όσο ζεις κι αναπνέεις, έχεις ελπίδα. «Ουαί τω τεθνηκότι»! Αν σε βρει ο θάνατος – κι είναι άδηλη η ώρα του – αμετανόητο, τότε όντως είσαι για… κλάματα! - π.Γεώργιος Δορμπαράκης
~Μικρές στάσεις στην Κλίμακα του Αγ.Ιωάννου~
---
δύο σχόλια για όσους ενδιαφέρονται για την ελληνορθόδοξη προσέγγιση του θέματος....
(1) με την θεοεπίβλεπτη και ευλογημένη (φιλο)σοφία των ελλήνων, είναι όντως σοφία η ''σύμπτωσις'' ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = 999, όσο και ΡΑΒΔΙΑ+ΚΩΝΙΑ (=999) κι αυτό γιατί πάνω στα ''εργαλεία'' όρασης έχει ''σημειωθεί'' η προδιαγραφή και ο όλος δρόμος από το κατ'εικόνα στο καθ'ωμοίωσιν. Ο άνθρωπος (με τον οφθαλμό της ψυχής του, τον ηγεμονικό νου) πλάστηκε για να βλέπει τον Θεό, να ορά και μετέχει στην δόξα Του. (κι Ο Κύριος, συμπεριφερόμενος στην ψυχή μας ως ''κόρη'' οφθαλμού, κάνει τα πάντα για αυτήν την σχέση. Μακάρι να βιώσουμε το ψαλμικό (ις') ... 15 ἐγὼ δὲ ἐν δικαιοσύνῃ ὀφθήσομαι τῷ προσώπῳ σου, χορτασθήσομαι ἐν τῷ ὀφθῆναί μοι τὴν δόξαν σου).
Μόνο που, για αυτήν την όραση υπάρχουν προϋποθέσεις.... το 8 μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. (Ματθ.ε') παραδοθείς και ο τρόπος κάθαρσης και θεραπείας (που ενεργεί Ο Ιατρός ψυχών και σωμάτων).
…είναι
τα προς εφαρμογή, όλων όσων αναγράφονται στο (μη αλλοιωμένο με αιρετικές
θέσεις) ευαγγέλιο. Τα (μόνα εφόδια, μυστικά και μυστηριακά) που προσφέρει η
Ορθοδοξία (αμήν ύψωσον κέρας χριστιανών ορθοδόξων, αμήν διάνοιξον τους οφθαλμούς
της καρδίας) …
Παρομοιάστηκε η ολότητα του ενιαίου ανθρώπου με 7* επίπεδα, σαν ''δώματα'' το ένα πάνω στο άλλο (σαν επταόροφη οικοδομή), με την ιδιότητα εκείνων των δωματίων (χώρων) που από την μία φαίνεται αλλά από την άλλη είναι σαν καθρέφτης (όπως στα ανακριτικά γραφεία, στα καζίνο... και αλλού).
Τότε η όραση θα αποκατασταθεί, πρόσωπο προς Πρόσωπο όπως προπτωτικά, χωρίς τον φόβο και ιδίως τον τρόμο που εισήλθε με αφενός την παρακοή και αφετέρου με τον φόνο που διαπράττει (διαχρονικά) ο κάιν κατά του άβελ (Γεν.δ') όταν εγκαταστάθηκε ΚΑΤΕΝΑΝΤΙ της εδέμ. Εκεί εν σκότει ο άνθρωπος (σαν κατάσταση πνευματική), υπερισχύει ο παραφυσικός τρόμος έναντι της φυσικής δειλίας, όπως ισχύουν οι σκιές την νύχτα. Για όποιον επιθυμεί, η λύση αυτής της ασθένειας είναι να έλθει το Φως διαλύσει τις σκιές και τα γεννήματα αυτών. Ομόπνοα ελληνικά, όταν αυτός ο τρόμος μεταπίπτει σε ακόμη χειρότερη κατάσταση και πανικό, ''ενεργεί'' λόγω δικαιωμάτων ο πάνας (τραγοπόδαρος ''θεός''). Η λύση, φυσικά είναι η τέλεια νίκη κατά του θανάτου και επιτυγχάνεται με το θανάτω θάνατον πατήσας, πατούμενος αυτός μέσα στον χρόνο, στο ''αεί'' της κοιλίας (γαστέρας) όπου εμφωλεύει και όσο αφαιρούνται χάριτι (με την μετάνοια και εξομολόγηση) τα δικαιώματά του καταπάνω μας. Έτσι, η έννοια του θανάτου είναι καθαρά προσωπική υπόθεση εσωτερική, ανεξάρτητη της εξωτερικής θύραθεν φιλοσοφίας. Βιωματική, και κατά πόσο Χριστό θα φιλοξενήσουμε και βιώσουμε... (λίγες σχετικές λεπτομέρειες στο ΣΤΑΥΡΟΣ … ομφαλός και γαστέρα).
...παράλληλα ΤΡΟΜΟΣ = ΟΦΙΣ = ΕΔΑΦΟΣ.... αμήν να ξεκολλήσουμε από αυτό και τους δεσμούς (‘’σήμερον’’ τα δεσμά λύονται….) που κρατάνε το ''αερόστατο'' (καλάθι και μπαλόνι, σώμα και πνεύμα) στην γη... που, δι αμαρτιών εκολλήθη** (ψυχή και ζωή μας) και δι εξομολογήσεως (και της σφραγίδος του Αίματος) απελευθερούται. Να προλάβουμε να ''τακτοποιηθούμε'' (η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση) μην τύχει και μας εύρει η κρίσις σε αταξία, με αποτέλεσμα την ανεπανόρθωτη ταραχή και νομοτελειακή συνοίκηση (2) μαζί με τον άτακτο. Να προλάβουμε να ξεκολλήσουμε από το έδαφος (όπου η πηγή του τρόμου) και την κατέναντι εν σκιά θανάτου ζωή μας, μακράν του Θεού, με την έννοια του σαρκικού (άνθρωποι.... κατά τον αγ.Άνθιμο Χίου) και ανέλθουμε, ακόμη πιο πάνω από τον ψυχικό άνθρωπο σε πνευματικό (χαριτωμένο), πετώντας τα τσουβαλάκια άμμου (αμαρτίες)... εκτός ημών ως πραγματική άφεση κι όχι κρύβοντάς τα ''κάτω από το χαλί''....
Για να πει ο αγ.Εφραίμ (από μνήμης) ... για 5 λεπτά της ζωής σου αξίζει να χάσεις την αιωνιότητα; γιατί τόσο διαρκεί μια εξομολόγηση (3)... αμήν να περάσουμε από τον τρόμο (και άπωση της εννοίας) και άρρωστο φόβο, στην φυσική δειλία και με ελπίδα αναστάσεως προσμονή Ζωής και παρουσίας από τώρα και στους αιώνες πρόσωπο προς Πρόσωπο με Τον Κύριο. Να επιστρέψουμε με ταπεινότητα και φανερωθούμε αντί να κρυφτούμε και εγωιστικά κρύψουμε τα αμαρτήματά μας ... προτού οι βίβλοι ανοιγήσονται (έτσι κι αλλιώς)... αμήν να προλάβουμε... μην τύχει και μετά τον αναπόφευκτο βιολογικό θάνατο, χάσουμε και την ψυχή μας Ποιός εἶναι ὁ θάνατος τῆς ψυχῆς; (αγ.Γρηγορίου Παλαμά)
Ὅταν μέλλῃς ἔρχεσθαι, κρίσιν δικαίαν ποιῆσαι, Κριτὰ δικαιότατε, ἐπὶ θρόνου δόξης σου καθεζόμενος· ποταμὸς πύρινος, πρὸ τοῦ σοῦ Βήματος καταπλήττων ἕλκει ἅπαντας, παρισταμένων σοι, τῶν ἐπουρανίων Δυνάμεων, ἀνθρώπων κρινομένων τε, φόβῳ καθ' ἃ ἕκαστος ἔπραξε· τότε ἡμῶν φεῖσαι, καὶ μοίρας καταξίωσον Χριστέ, τῶν σῳζομένων ὡς εὔσπλαγχνος, πίστει δυσωποῦμέν σε.
Βίβλοι ἀνοιγήσονται, φανερωθήσονται πράξεις, ἀνθρώπων ἐπίπροσθεν, τοῦ ἀστέκτου Βήματος, διηχήσει δέ, ἡ κοιλὰς ἅπασα, φοβερῷ βρύγματι, τοῦ κλαυθμῶνος, πάντας βλέπουσα τοὺς ἁμαρτήσαντας, ταῖς αἰωνιζούσαις κολάσεσι, τῇ κρίσει τῇ δικαίᾳ σου, παραπεμπομένους, καὶ ἄπρακτα, κλαίοντας Οἰκτίρμον· διό σε δυσωποῦμεν ἀγαθέ· Φεῖσαι ἡμῶν τῶν ὑμνούντων σε, μόνε Πολυέλεε.
Ἠχήσουσι σάλπιγγες, καὶ κενωθήσονται τάφοι, καὶ ἐξαναστήσεται, τῶν ἀνθρώπων τρέμουσα, φύσις ἅπασα· οἱ καλὰ πράξαντες ἐν χαρᾷ χαίρουσι, προσδοκῶντες μισθόν λήψεσθαι, οἱ ἁμαρτήσαντες, τρέμουσι δεινῶς ὀλολύζοντες, εἰς κόλασιν πεμπόμενοι, καὶ τῶν ἐκλεκτῶν χωριζόμενοι· Κύριε τῆς δόξης, οἰκτείρησον ἡμᾶς ὡς ἀγαθός, καὶ τῆς μερίδος ἀξίωσον, τῶν ἠγαπηκότων σε.
Ἠχήσουσι σάλπιγγες, καὶ κενωθήσονται τάφοι, καὶ ἐξαναστήσεται, τῶν ἀνθρώπων τρέμουσα, φύσις ἅπασα· οἱ καλὰ πράξαντες ἐν χαρᾷ χαίρουσι, προσδοκῶντες μισθόν λήψεσθαι, οἱ ἁμαρτήσαντες, τρέμουσι δεινῶς ὀλολύζοντες, εἰς κόλασιν πεμπόμενοι, καὶ τῶν ἐκλεκτῶν χωριζόμενοι· Κύριε τῆς δόξης, οἰκτείρησον ἡμᾶς ὡς ἀγαθός, καὶ τῆς μερίδος ἀξίωσον, τῶν ἠγαπηκότων σε.
π.Ε Παπανικολάου: Κυριακή της Κρίσεως απο λόγο του Αγίου Εφραίμ του Σύρου
(2) διαχειριζόμενοι τον οίκο μας με τα επτά δώματα (το ένα πάνω στο άλλο), καλούμαστε από τώρα με την καθαρότητα αυτών, να συνοικήσουμε με Τον Κύριο, ώστε η κατάληξη να είναι ο οίκος Του Πατρός, Του οποίου την μετοχή την προγευόμαστε από την παρούσα ζωή. Σε αντίθετη περίπτωση, η πρόσκαιρη και με ελεύθερη επιλογή συνοίκηση με τον άλλον, (ως ρύπη και μολυσμός που δεν θέλουμε να τον απομακρύνουμε) θα επιφέρει την νομοτελειακή στενάχωρη συνοίκηση με αυτόν στον αιώνα.
Μας συμφέρει να προσέχουμε τι ''ενσωματώνουμε'' και που και πως παραδίνουμε την καρδία τον νου και την ζωή μας, Στον Κύριο ή στον αντίδικο... [με λεπτομέρειες σύμφωνα με την αναδιπλωτική (φυσική) αρχή στο... περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)].
Μπορεί στο άνω όριο των 7 οφθαλμών να είναι Ο Οφθαλμός, ο τα πάντα ορών αλλά υπό ουδένα ορώμενος, μπορεί πάλι τον Θεόν κανείς να μην είδε ποτέ, [18 Θεὸν οὐδεὶς ἑώρακε πώποτε· ὁ μονογενὴς υἱὸς ὁ ὢν εἰς τὸν κόλπον τοῦ πατρός, ἐκεῖνος ἐξηγήσατο. (Ιωαν.α')] αλλά ισχύει το: Κύριε, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα καὶ ἀρκεῖ ἡμῖν. 9 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· τοσοῦτον χρόνον μεθ' ὑμῶν εἰμι, καὶ οὐκ ἔγνωκάς με, Φίλιππε; ὁ ἑωρακὼς ἐμὲ ἑώρακε τὸν πατέρα· καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖξον ἡμῖν τὸν πατέρα; ...(Ιωαν.ιδ') ώστε η καθαρότητα να είναι το εφόδιο όρασης, ακρόασης και αίσθησης Του συνοδοιπορούντος, συμπλέοντας μαζί μας Κυρίου και θεραπεύοντος ημάς, αρκεί, να μην κωλύουμε το Πνεύμα το Άγιον, αλλά να Το αναπαύουμε (με ψυχική αγνότητα και
καρδίαν καθαράν).
Να μεριμνούμε για την ψυχή μας, γιατί.... όπως αναφέρει ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς : «Όποιος αγαπά την αδικίαν, μισεί την ψυχή του και ξεσχίζοντας και αχρησεύοντας το "κατ' εικόνα" που έχει παθαίνει κάτι παραπλήσιον με εκείνους που από παραφροσύνη χωρίς να το αισθάνωνται καταξεσχίζουν ελεεινά τις σάρκες τους. Διότι και αυτός, χωρίς να το αισθάνεται, καταστρέφει και καταξεσχίζει αθλιότατα την έμφυτη καλλονή του, κατασυντρίβοντας ανόητα τον εσωτερικόν Τριαδικόν και υπερκόσμιον στολισμόν της ψυχής του, τον οποίον δημιουργεί η αγάπη».
(3) απωθείται η έννοια, αλλάζουμε αμέσως θέμα, μην τύχει και στεναχωρηθούμε και χαλάσουμε την ''καλή'' διάθεση συνεχίζοντας την ξένοιαστη κοσμική ζωή... αλλά!! Στενή και τεθλιμμένη η οδός η απάγουσα εις την ζωήν. Ο φαρδύς δρόμος οδηγεί τους ανθρώπους στην κόλαση.
Ποιος είναι ο φαρδύς δρόμος; Η ξένοιαστη κοσμική ζωή, και όταν περνούν οι μέρες μας άδειες … ~ Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας
Τι την τρέμεις την ρημάδα την εξομολόγηση; Ξέρεις πόσες εκατοντάδες φορές έχεις εξομολογηθεί στις φίλες σου που από κει μόνον κάποια συμπάθεια παίρνεις προς ώρας;....
Κάποια ρηχή δήθεν κατανόηση του τύπου: "Σε καταλαβαίνω καλή μου. Πώς! Εγώ δεν σε καταλαβαίνω; Τι τραβάς και συ καλή μου!..." και μετά καθείς στο σπίτι του και στα δικά του;...
Τα ΄χεις πει τόσες φορές αν το σκεφτείς. Και άκρη δεν έβγαλες. Λύση δεν βρήκες... Πάνω σε ένα καφεδάκι με τις φίλες σου "κι από δω παν κι οι άλλοι"....
Και εκεί που 'χεις να λάβεις λύση όχι πρόσκαιρη, όχι της στιγμής, όχι των συμπτωμάτων και των μεμονωμένων γεγονότων, αλλά θεραπεία βαθειά της αιτίας, της ρίζας του κακού, θεραπεία ψυχής και σώματος....
Εκεί που 'χεις να λάβεις ζωήν αιώνιον δεν πας να τα πεις;....
Αν αρρωστήσεις βαριά πας να σε χειρουργήσει η νοσοκόμα ή ο γιατρός;...
Άνθρωπος ανεξομολόγητος = άνθρωπος αβάπτιστος. ~ Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (4)
[καλό λίαν, φυσικό, ανθρώπινο, κοινωνικό (*) και προτρεπτικό το ''16 ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων, ὅπως ἰαθῆτε· πολὺ ἰσχύει δέησις δικαίου ἐνεργουμένη'' (Ιακ.ε') αλλά η άφεσις και παραγραφή (ως διαβατήριο υπογραμμένο από Τον Βασιλέα, για το πέρασμα και υπερφυσική κοινωνία με Θεό) είναι άλλο πράμα... μυστήριο. Εδώ όμως επιβάλλεται μια υποσημείωση. Η μετάνοια είναι η κινητήρια δύναμη και μπορεί να μεταφέρει τον άνθρωπο στα σύνορα αλλά η εξομολόγηση είναι το διαβατήριο για να περάσει κάποιος απέναντι. Είναι παρατηρημένο ότι κάποιοι μετανιώνουν αλλά δεν εξομολογούνται και άλλοι που εξομολογούνται αλλά δεν μετανιώνουν. Οι πρώτοι είναι στα σύνορα και παρακαλούν, ενώ οι δεύτεροι έχουν το διαβατήριο στο συρτάρι τους αλλά κοιμούνται στο κρεβατάκι τους... Αμήν αφορμάς μετανοίας παράσχου ημίν...].
(*) ο άνθρωπος, σαν κοινωνικό όν ήδη λειτουργεί με την έννοια του δούναι και λαβείν στα πνευματικά θέματα και βάρη. Πλησιάζει (όχι φυσικά με δόλο, αλλά σαν φυσική τάση) εξυπνότερους, εμπειρότερους, δυνατότερους, σοφότερους, με κατανόηση, με συμπάθεια... (αγαθότερους αν τους εκτιμά).... καταθέτει το πρόβλημά του και αναμένει την λύση του, (που πολλές φορές ο συμβουλεύων αστοχεί) σε μια λογική επικοινωνία κυτταράκι προς κυτταράκι, στον τύπο της εξαγόρευσης / εξομολόγησης. Κι έρχεται Ο Κύριος με το υιέ μου, δόσμοι σην καρδίαν... την στιγμή που ανοίγουμε, δίνουμε την καρδιά μας σε πολλούς, ακόμη και τυφλά και εκεί που δεν έχουμε ψυχικό όφελος..., αντί Σε Αυτόν (δια των εξομολόγων / πνευματικών) που προσωποποιεί όλες τις εκζητούμενες ιδιότητες σε τέλειο βαθμό. Χαρακτηριστικά σοφίας, συμπάθειας, κατανόησης ... με κεφαλαία για να δώσει την τέλεια λύση (και άφεση που άνθρωπος προς συνάνθρωπο, δεν το μπορεί).... αλλά μόνο μυστηριακά κι ορθόδοξα. ΑΝ ο άνθρωπος περάσει σε αυτήν την τέλεια ''κοινωνικότητα'' από την προηγούμενη ''φυσική και λογική'', θα βρει όντως ανάπαυση.
[Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία από - Μύηση και Ορθοδοξία (σε έντυπη μορφή και ψηφιακή)]
(4) (Αγίου Κοσμά του Αιτωλού) Μία γυναίκα επήγε να εξομολογηθή εις ένα ασκητήν. Ο ασκητής είχεν έναν υποτακτικόν ενάρετον. Λέγει ο ασκητής του υποτακτικού του: Πήγαινε, να εξομολογηθή η γυναίκα. Ο υποτακτικός εμάκρυνεν έως οπού έβλεπε, μα δεν ήκουεν. Εξωμολογήθη η γυναίκα και έφυγε. Ύστερα έρχεται ο υποτακτικός και λέγει: Γέροντα, είδα ένα παράδοξον θαύμα. Εκεί οπού εξωμολογείτο η γυναίκα, έβλεπα οπού έβγαιναν φίδια μικρά• βλέπω και εκρέματο ένα μεγάλο• έκανε να βγη, και πάλιν ετραβήχθη οπίσω. Λέγει ο ασκητής: Πήγαινε να την κράξης να έλθη οπίσω γλήγορα. Πηγαίνοντας ο υποτακτικός την εύρεν αποθαμένην. Γυρίζει πίσω και το λέγει του γέροντός του. Αυτός μη δυνάμενος να εννοήση το θαύμα, παρεκάλεσε τον Θεόν να του φανερώση αν η γυναίκα εσώθη ή εκολάσθη. Και φαίνεται έμπροσθέν του μία αρκούδα μαύρη και του λέγει: Εγώ είμαι εκείνη η γυναίκα οπού εξωμολογήθηκα, και δεν σου εφανέρωσα ένα θανάσιμον αμάρτημα οπού είχα πράξει, και διά τούτο όλα μου τα αμαρτήματα έμειναν ασυγχώρητα, και με επρόσταξεν ο Κύριος να υπάγω εις την κόλασιν να καίωμαι πάντοτε. Και αμέσως εξήλθε μία βρώμα ωσάν καπνός και εχάθη από έμπροσθέν του.
Διά τούτο, χριστιανοί μου, όταν εξομολογήσθε, να λέγετε όλα σας τα αμαρτήματα καθαρά...
Μάλιστα είδαν οι Πατέρες τη Χάρη αυτή και την περιγράφουν σαν μία σειρά από 7 τοίχους που περικυκλώνουν τον άνθρωπο και είναι αδύνατον στον διάβολο να διαπεράσει τους «τοίχους» αυτούς και να εισχωρήσει στον άνθρωπο...
[με Την Θεοτόκο προστάτιδα της επταλόφου πόλης (οπωσδήποτε, όχι μόνο της έξω, αλλά ιδίως της εντός)
πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία
Χρυσοπλοκώτατε πύργε, καὶ δωδεκάτειχε πόλις. Συνοδοιπορία από την εκτός Πόλι στην εντός….].
Κι Ο Κύριος, δεν ήλθε να σώσει και καθαρίσει μόνο τον έσω άνθρωπο και πρόσωπο, αλλά αναστήσει αυτόν πλήρως απαλλάσσων αυτόν από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος. Προσώπου και προσωπείου. Προσώπου και δερματίνων χιτώνων που τον περιβάλλουν... αμήν τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον...
Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… (αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς)
εξομολογητική (2)
** ...ὅτι ἐταπεινώθη εἰς χοῦν ἡ ψυχὴ ἡμῶν, ἐκολλήθη εἰς γῆν ἡ γαστὴρ ἡμῶν. ἀνάστα, Κύριε, βοήθησον ἡμῖν καὶ λύτρωσαι ἡμᾶς ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου. (ψαλμ.μγ')
Ανάστα Κύριε και συνανάστησον ημάς, αμήν δι ευχών και ενεργείας Της γλυκυτάτης Θεοτόκου (να μείνει μυστικά ωσεί μήνας τρεις στον οίκο της ψυχής μας) για να ''καθαριστούν'' νεφρά και καρδία (ψαλμ.μδ')*** γιατί επ'αυτών θα εξεταστούμε από Τον ετάζοντα... και λυθεί η αφωνία της κεφαλής μας (Ζαχαρία) ΑΝ ήδη το σώμα μας (Ελισάβετ) κυοφορεί το πνεύμα της μετανοίας (αγ.Ιωάννη πρόδρομο)... (σε μια διάσταση παράτασης των θείων γεγονότων, που αναμένουν την δική μας ετοιμότητα να βιωθούν) κυοφορεί Η Θεοτόκος Τον Κύριο και αν κι εμείς κυοφορούμε την μετάνοια, όσο καθαρίζεται καρδία και νους και ζωή (πνευματικά και σωματικά) τόσο σκιρτάμε στην προσέγγισή Του, τόσο η καλή μας Παναγία μας περνά από εμπεριεχόμενες μικρές κουκίδες που τις φοβίζει ο νομοτελειακός (και αναπόφευκτος****) θάνατος, σε εμπεριέχοντες και νικώντες αυτόν (τον θάνατο) χάριτι. Πρακτικό δε πεδίο άσκησης, είναι ο ίδιος ο κόσμος που είναι συγχρόνως και μια μικρή σκοτεινή μήτρα (αν συγκριθεί με την αιωνιότητα με XC), αλλά και όπως τον είδε αδελφός, ο τόσο μεγάλος και ''άπειρος'' κόσμος να ισοδυναμεί με ένα παληό πλυσταρηό 2Χ2 που σκοπό έχει αυτήν την κάθαρση σαν βάση (κι αυτή δική Του επίσκεψη) για να ακολουθήσουν τα θεία δώρα της φώτισης και τελείωσης... με δικαιολογητικές σκέψεις και αναφορές από αγ.Μάξιμο, αγ.Ιωάννη δαμασκηνό στο... Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος….
*** πνευματική φυσιολογία νεφρών και καρδιάς…. (ψαλμός 44)
**** με το αναπόφευκτον του βιολογικού θανάτου και το ''κλείσιμο'' των βιολογικών οφθαλμών, διανοίγονται τα πνευματικά. Για όποιον όμως θέλει αυτός ο βιολογικός θάνατος να μην είναι συγχρόνως και πνευματικός, καλό θα ήταν να ''ανοίξει'' τα μάτια του πριν τα κλείσει... να πεθάνει (ως προς την αμαρτία) πριν πεθάνει για να μην πεθάνει όταν θα πεθάνει... και... διανοιγόμενος ο οφθαλμός, θα βρεθεί απέναντι Του Οφθαλμού, (νους και Νους, πρόσωπον προς πρόσωπον) προς κρίση, αμήν αναστάσεως και οικείωσιν κι όχι απομάκρυνσης. Αμήν ευπρόσδεκτον απολογίαν....
Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… (αγ.Νικολάου βελιμίροβιτς)
---
εξομολόγηση (30)
περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση…
μέσα σε κάθε λόγο και προσέγγιση του ρδ’ ψαλμού (τον ''ειδικό'' για την εξομολόγηση)
μέσα σε κάθε λόγο και προσέγγιση του ρδ’ ψαλμού (τον ''ειδικό'' για την εξομολόγηση)
εξομολογητική (2)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου