όταν οι δαίμονες ομολογούν αληθινό Θεό...

Στην καθημερινή μας προσευχή, παρακαλούμε τον καλό Θεό, τας εννοίας κάθαρον τους λογισμούς διόρθωσον…

Και ζητούμε την θεία βοήθεια και θείο δώρο της διακρίσεως, της μητέρας των αρετών, γιατί αν δεν γίνει αυτή η διόρθωση και αυτό το ξεκαθάρισμα των εννοιών, ίσως σε αυτόν, τον σαν κόψη ξυραφιού δρόμο της Ορθοδοξίας, να παρεκκλίνουμε και με την παρανόηση των εννοιών και μη διόρθωση των λογισμών, να γίνουν αυτά, αιτία δυσχερείας αντίληψης και βίωσης και άλλων βαθύτερων εννοιών, κάτι που σίγουρα δεν μας συμφέρει. Κινούμενοι, όχι τόσο από φόβο, αλλά από αγάπη και ειλικρινή φιλοθεΐα.

Με αφορμή μια λεπτή πιθανή αδιακρισία, μπορεί να ‘’εισαχθούν καινά δαιμόνια’’. Αυτόν τον όρο τον συναντάμε στην κατηγορία του  Σωκράτη, καθώς τα ‘’καινά δαιμόνια’’ ήταν στην κυριολεξία, οι λόγοι του, που δεν αναγνώριζε τους θεούς της πόλης και διέφθειρε την νεολαία.

Και είναι λογικό, στο παληό, να προστεθούν καινά δαιμόνια για να έλθει το καινόν. Ερχόμενο όμως αυτό, (στην καινή και τελεία κτίση) η εισαγωγή δαιμονίων, δεν είναι ακόμη νεώτερα (που επωνοματίζονται ως προοδευτικά) αλλά παλαιά. Ενώ λοιπόν η
μετάβαση από το παλαιό στο καινούργιο είναι φυσική, η επιστροφή από το νέο στο παλαιό, είναι αφύσικη και ψυχικά βλαβερή.

Δαίμονες στα αρχαία ελληνικά νοούνταν οι θεοί και η ευδαιμονία, η καλοτυχία και η ευλογία τους. Στην καινή κτίση, την με Χριστό, (όχι αυστηρά ημερολογιακά μ.Χ.) είναι λογικό, πως η πρώην λογική αίτηση ‘’ευλογίας’’, αφού έχουμε Τον Λόγο και την ολότητα και το τέλειο, να θεωρείται όχι αδίκως, ά-λογη και α-νόητη, με τα στερητικά, με όλη τη σημασία τους, αφού δι αυτών εκπίπτουμε στο ατελές και ελλειπές προ και χωρίς Χριστό.

Δαιμόνιο, είναι στην κυριολεξία, το αποκομμένο, το ΔΙΑσπασμένο, το μη ενωμένο με την πηγή.

Πόση αξία έχει ο λόγος του; Ας δούμε ένα παράδειγμα. Ας υποθέσουμε πως κόβουμε ένα χιλιάρικο, σε μικρά κομμάτια και εξερχόμενοι στην αγορά, προσπαθούμε να εκμεταλλευτούμε την αξία τους. Παρατηρούμε (χωρίς αυθαιρεσία) πως η αγοραστική δύναμη του μέρους του χαρτονομίσματος που κατέχουμε, δεν είναι ίση με το αποκομμένο ποσοστό. Δηλαδή το 20% του χιλιάρικου, δεν έχει αξία διακοσίων δραχμών.

Ανάλογα ισχύει στα της πίστεως… με την γνώση και δύναμη και αγάπη που δεν είναι ενωμένη με την Παντογνωσία, Παντοδυναμία και Παναγαθότητα, να έχει ψευδεπίγραφη, φαινόμενη, φανταστική αξία.

Μας συμφέρει να νοήσουμε την Βασιλεία όπως ωμοιώθη στην παραβολή με το μαργαριτάρι και όποιος ‘’έμπορος’’ το επιθυμεί, να προλάβει να πουλήσει τα μικρά, για χάριν του μεγάλου. 

Παράλληλα, παν γόνυ, επουράνιον, επίγειο και καταχθόνιο, θα κάμψει στο Όνομα Του Κύριο. Σε εμάς εναπόκειται, να προλάβουμε να το πετύχουμε, πριν έλθει εκείνη η ώρα. Και αυτό θα επιτευχθεί, με μέριμνα από τώρα, για κάθε γνώση μας, για κάθε δύναμη…

Έχουμε παραδείγματα από την Αγία Γραφή και τον συναξαριστή, όπου τα δαιμόνια βιαζόμενα, έλεγαν την Αλήθεια. Ο Άγιος Τρύφωνας, ‘’εξετάζει’’ έναν δαίμονα εμφανιζόμενο στο στάδιο, ως μαύρο σκύλο, και αυτός άκων ομολογεί γιατί πολεμά τους χριστιανούς και τι φοβάται και τον διώχνει…    

Θα του ακούσουμε τον λόγο και την αλήθεια, δεν θα του δώσουμε όμως την εμπιστοσύνη μας για τα πάντα, όσα ξεστομίζει. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το πρόβλημα. Έχουμε αγγέλους ΠΑΝΤΟΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΥΣ με τον καλό Θεό με το άτρεπτό τους και με το στώμεν καλώς. Έχουμε τους θεοφώτιστους/θεόπνευστους και θεοκίνητους αγίους μας, με την ανάγκη ‘’ομολογίας’’ των δαιμόνων, να έχουν μόνο φιλοσοφική αξία μερικής αλήθειας.

Μπορεί να χρησιμοποιηθεί, είναι όμως αδιακρισία, να θεοποιηθεί.

Αν δι αυτής της θεωρίας εισάγει (στην ψυχή του) μια συγκριτιστική μαλθακότητα και αποδοχή, έλα μωρέ… κι αυτοί τα ίδια λένε (οι δαίμονες/μάντεις) τα ίδια κάνουν (γκουρού, μάγοι και άλλοι ακόμη και χρησιμοποιούντες το Όνομα Του Κυρίου) ας μην μας διαφεύγει ότι μπορεί να ακούσουν το …ουκ οίδα υμάς. Φύγετε απ’ εμού οι εργαζόμενοι την ανομίαν… Κατάσταση, λογικά καθόλου επιθυμητή.

Αν όμως ακούσουμε την καλή προτροπή, την όμοιας ροπής και κίνησης των μάγων να προσκυνήσουν Τον γεννηθέντα Αληθινό Θεό, λαμβάνουν την θέση που τους αξίζει. Των (ενωμένων) οδοδεικτών και όχι άτακτων. Την ομόρροπη και συνδοξάζουσα ‘’φωνή’’ που ακούγονται από τους ουρανούς, όταν διηγούνται την δόξα του Θεού. Των λίθων που κράζουν, όταν και αν οι απόστολοι πάψουν στην πρόταση των χολωμένων φαρισσαίων…   

Εμπιστευόμενος στην διάκρισή σας και την αγάπη του Θεού, που εκδηλώνεται δια της νουθεσίας των ορθοδόξων πνευματικών (καθ’ ύλην υπευθύνους για την σωτηρία της ψυχής μας) και της υπακοής, σαν την επιβαλλόμενη ακολούθηση του μίτου εξόδου, ΑΝ ΘΕΛΕΙ Ο (κάθε) ΘΗΣΕΑΣ να εξαχθεί εκ του λαβυρίνθου, μόνο ένα τελευταίο, που μας προσθέτει διάκριση και μας νουθετεί στο πώς να τα χειριζόμαστε.  

(Πραξ.ιστ.16’) ᾿Εγένετο δὲ πορευομένων ἡμῶν εἰς προσευχὴν παιδίσκην τινὰ ἔχουσαν πνεῦμα πύθωνος ἀπαντῆσαι ἡμῖν, ἥτις ἐργασίαν πολλὴν παρεῖχε τοῖς κυρίοις αὐτῆς μαντευομένη. 17 αὕτη κατακολουθήσασα τῷ Παύλῳ καὶ τῷ Σίλᾳ ἔκραζε λέγουσα· οὗτοι οἱ ἄνθρωποι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου εἰσίν, οἵτινες καταγγέλλουσιν ἡμῖν ὁδὸν σωτηρίας. 18 τοῦτο δὲ ἐποίει ἐπὶ πολλὰς ἡμέρας. διαπονηθεὶς δὲ ὁ Παῦλος καὶ ἐπιστρέψας τῷ πνεύματι εἶπε· παραγγέλλω σοι ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐξελθεῖν ἀπ᾿ αὐτῆς. καὶ ἐξῆλθεν αὐτῇ τῇ ὥρᾳ….

με... το πρόβλημα να βρίσκεται στο μετά, όταν θα απομακρυνθούν οι απόστολοι που με την ΘΕΙΑ (και αγιοπνευματική) πνευματική τους παρουσία, ''βιάζουν'' το πνεύμα (μεν αλλά όχι άγιο) να ομολογεί αλήθεια....

Οι αδιάκριτοι θα σκεφτούν. Αφού και αυτή η μάντισσα με το πνεύμα του πύθωνος τους παραδέχεται, (ως δούλους του αληθινού Θεού) άρα, τα ίδια θα μας λέει μετά. Αυτήν ΘΑ ΑΚΟΥΜΕ. Κι η ερώτηση είναι. Τα ίδια θα λέει; αυτήν και αυτούς και αυτά, (τα δαιμόνια, ακόμη και λέγοντα μερικές φορές αλήθεια) πρέπει ο άνθρωπος να ακούει;;;

συνέχεια με τίτλο πάλι τον ίδιο (2) προτεινόμενο για ανάγνωση για πληρέστερη αντιμετώπιση....