εξωτερικά, ιστορικά, …είναι ο κάιν και ο άβελ (1), εκ του πρώτου ΑΔΑΜ τεκνία…. και εφεξής όλα τα τέκνα Θεού (δευτέρου ΑΔΑΜ) του Οποίου εικόνες Του είμαστε ως άνθρωποι [ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος) όπως κύνωψ, αιθίοψ (όψη αιθάλης - μαύρη)…] κι οι δυο, στίγματα φέροντες πταισμάτων (ακόμη και εγκλημάτων) με την συμβουλή και ενέργεια του διχαστού (δια-βολέα).
Θα μπορούσαν να χωριστούν ως από την μία, οι θέλοντες απορρίψαι την ρυπαρότητα και ομοιάσουν το πρωτότυπο και από την άλλη οι αδιαφορούντες. Είναι, καθαρά θέμα προσώπου και αίσθησης.... για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. ... με την Παναγία να έρχεται μυστικά κοντά στην ψυχή ωσεί μήνας τρεις και να τον βοηθά, όπως και ο ρδ' ψαλμός. Κι αν δεν εμβεί (5) Ο Κύριος μέσα στον ποταμό της ζωής (όπως στον Ιορδάνη) η νομοτελειακή κατάληξη του ποταμού, θάναι η νεκρά θάλασσα. Αλλιώς (και μόνο) τα ιορδάνεια ρείθρα στρέφονται προς τα πίσω... στην πηγή.
Στο δίπολο ζωής θανάτου, ο νομοτελειακός επερχόμενος βιολογικός θάνατος, ''φιλοσοφείται'' από τον αγ.Νικόλαο βελιμίροβιτς ο φόβος θανάτου σε πιστούς και απίστους.. και εμάς, μας ερεθίζει να πάρουμε θέση...Στα ''ζεύγη'' .... είναι και ο Αβραάμ πατέρας δύο διαθηκών, από την μια έχοντας παιδί δούλης Άγαρ, (τον Ισμαήλ) που συστοιχείται στο όρος Σινά, και τον εξ επαγγελίας Ισαάκ και εξ ελευθέρας, της Σάρρας. (όπως το ερμηνεύει ο απ.Παύλος στο Γαλ.δ’).
22 γέγραπται γὰρ ὅτι ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 23 ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. 24 ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ· 25 τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. …
...28 ἡμεῖς δέ,
ἀδελφοί, κατὰ ᾿Ισαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν. 29 ἀλλ' ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα
γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν. 30 ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ἔκβαλε
τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ μὴ γὰρ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης
μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας. 31 ῎Αρα, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν παιδίσκης τέκνα, ἀλλὰ
τῆς ἐλευθέρας.
Κι έρχεται να εντοπιστεί η καλή γραμμή, η ρίζα της ευλογίας και η συνέχεια αυτής, που θα αποδώσει καρπό πνευματικό.
Κι η ρίζα κάθε καλού, ξεκινά από Τον χορηγούντα κάθε αγαθό, Κύριο, που είπε χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Από σπόρο έως καρπό. Από το Α έως το Ω.
5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου῾Αβραάμ,…. 15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς. (Γεν.ιζ’)
…προσθέτει Ο Θεός το Α της Αγάπης και Αληθείας στην κεφαλή Αβραάμ (και κάθε κεφαλή) και το Ρ της δικαιοσύνης στο σώμα (Σάρρα) και κάθε σώμα.
Απαραίτητη επίβλεψη και μέριμνα για να γίνει η γη καρποφόρα*. Καρπού ωφελίμου σε σχέση με την σπορά εκ του εχθρού και το φύτρωμα ζιζανίων που θάθελαν να πνίξουν τον καλό καρπό.
Στο μέσον των δύο άκρων ανθρώπων ενχρονίζεται και χωρείται Ο Κύριος για να ενώσει τα διεστώτα εις εν. Προ και χωρίς Χριστό (ενσαρκωμένο) είχαμε ο έλλην και ο ιουδαίος (τα δύο τέκνα Του) παιδαγωγούς τον νόμο (φύσης και γραπτό αντίστοιχα). Τώρα, που ανέτειλε ο ήλιος με την Γέννηση, περνάμε στην πίστη (για να ακολουθήσει όποιος θέλει τον μίτο που οδηγεί στην κληρονομία).
…25 ᾿Ελθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. 26 πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ· 27 ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. 28 οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ. 29 εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ ᾿Αβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ' ἐπαγγελίαν κληρονόμοι. (Γαλ.γ’) (5)
Μπορεί ο κόσμος
να μετράει πολλά έθνη, μύριους ανθρώπους, εκατοντάδες γλώσσες, αλλά δύο είναι
τα έθνη κατά Θεόν και δύο πνεύματα, με μία γλώσσα επιθυμητή (της Πεντηκοστής).
…23 καὶ εἶπε Κύριος αὐτῇ· δύο ἔθνη ἐν γαστρί σου εἰσί, καὶ δύο λαοὶ ἐκ τῆς κοιλίας σου διασταλήσονται· καὶ λαὸς λαοῦ ὑπερέξει, καὶ ὁ μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι. (Γεν.κε’) με τον δεύτερο εξελθόντα εκ της μήτρας να ‘’εργάζεται’’ διαχρονικά, καλύπτων την τρωτή φτέρνα του πρώτου (Ησαύ). (3)
Το να θελήσει κάποιος να τελεί τις θείες εντολές που επανεισάγουν τον άνθρωπο στον Έναν ή να αδιαφορεί (και αποστρέφεται), αφού δια της ανυπακοής και εγωισμού εξέπεσε (εκπίπτει) οπότε, δια της υπακοής και ταπεινότητος, επιστρέφει.
28 Τί δὲ ὑμῖν δοκεῖ; ἄνθρωπός τις εἶχε τέκνα δύο, καὶ προσελθὼν τῷ πρώτῳ εἶπε· τέκνον, ὕπαγε σήμερον ἐργάζου ἐν τῷ ἀμπελῶνί μου. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐ θέλω· ὕστερον δὲ μεταμεληθεὶς ἀπῆλθε. 30 καὶ προσελθὼν τῷ δευτέρῳ εἶπεν ὡσαύτως. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· ἐγώ, κύριε· καὶ οὐκ ἀπῆλθε. 31 τίς ἐκ τῶν δύο ἐποίησε τὸ θέλημα τοῦ πατρός; λέγουσιν αὐτῷ· ὁ πρῶτος. (Ματθ.κα’)
Μοιάζουν νάναι ο έλληνας που στην αρχή (π.Χ) είπε όχι ενώ στο τέλος (μ.Χ) πήγε ως εργάτης του Αμπελώνος και ο δεύτερος υιός εβραίος, που στην αρχή είπε ναι αλλά τελικά δεν δούλεψε, για να μην πούμε ότι αυτός απέκτεινε όλους τους προφήτες και σκέφτηκε, ότι αν αποκτείνει και τον Υιό θα ‘’κληρονομήσει’’.**
Κι αν όλα αυτά συνέβαιναν σε χώρο σκιών και πνευματική νύχτα, ανατέλλει Ο Ήλιος. Αμήν, φώτισόν μας το σκότος.
Ξαναγράφηκε … (συγγνώμη για την κουραστική επανάληψη) δεξιά – αριστερά της ανατολής*** στέκουν δύο άνθρωποι οι δύο φονείς (συμπύκνωση όλων μας). Αντίστοιχα στην δύση Του Ηλίου, στέκουν πάλι δύο ληστές, ο εις εκ δεξιών και ο έτερος εξ ευωνύμων. Μας συμφέρει να διακρίνουμε πως ενεργεί …. το πνεύμα του Θεού του Ζώντος και πως το αντίθετο πνεύμα, ώστε να τοποθετηθούμε θεωρητικά και πρακτικά, όσο πιο γρήγορα, προ τέλους, μπορούμε.
Είναι τα δύο Η πέριξ της ανατολής, ο μακάριος Ηλίας αφού βοηθά όποιον θέλει να … κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν (να φονεύσει το σαρκικό φρόνημα για να γεννηθεί εν σαρκί Ο Κύριος), ενώ από την άλλη ο Ηρώδης (δερμάτινος), ως επικατάρατος δολοφόνος νηπίων που για χάριν της σάρκας και φιλαρχίας (6), δολοφονεί το πνεύμα. Κι ενώ Ο Κύριος και ο Τίμιος Πρόδρομος ‘’διαφεύγουν’’ του μένους του, το εξιλαστήριο θύμα είναι ο προφ.Ζαχαρίας που τον φονεύει μεταξύ ναού και θυσιαστηρίου (Ματθ.κγ’35). Αυτό που καταφέρνει ο (εν ημίν) ηρώδης σε πνευματικό επίπεδο και αναλογικά, νάναι η ‘’απαγόρευση’’ της μετανοίας και εξομολογήσεως του ανθρώπου (κατά το πώς λειτουργούν ο προφ.Ζαχαρίας και Ελισσάβετ) λόγω του πλεονασμού της σαρκολατρείας… του πηλού, των χωμάτων και σκουπιδιών, που σκεπάζουν τον Σταυρό. Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου. Ένα φονικό όμοιο του άβελ (κυκλική κίνηση νοός) αλλά αντ’αυτού, ο καλός Θεός δίνει τον ΣΗΘ (ευθεία κίνηση) για να μην χαθούμε. Το δε πνεύμα του ηρώδη, συνεχιστής του κάιν…. γιαυτό και οι φαρισσαίοι με τα ουαί θα αποδώσουν λόγο για τους φόνους από άβελ έως ζαχαρίου…. θέτοντας προ των ευθυνών τους, τους ιεράρχες κι όχι μόνο τους ‘’γνωστούς’’ απέξω φονείς.
Πέριξ δε της δύσεως, τα δύο Ι. Ο Ιωάννης η συνέχεια της αγνότητος (που πήρε στα ίδια Την Παναγία) και από την άλλη ο φιλάργυρος Ιούδας (το άλλο γιώτα, Ι) που ως προδότης κρεμάει την ζωή του στην συκή (δερμάτινους χιτώνες)… κι εμείς διαλέγουμε θέση και πνεύμα.
Η ίδια προοπτική και στην γέννηση η ίδια και στην Σταύρωση. Μια σπειροειδή έλξις και έλιξις (9) και ενσωμάτωσις στην χαρά Του Κυρίου (δεύτε οι ευλογημένοι) και μια σπείρα εξοστρακιστική (6) απέλθετε απ’Εμού οι κατηραμένοι… ευθέως Ι σαν είσοδο, οι ακολουθούντες κατά την διάρκεια της ζωής τους, την κεντρομόλο Ιησού (Ι) ευθέως Ι σαν έξοδο, οι ακολουθούντες την φυγόκεντρο Ι, Ι τάγμα δαιμόνων. Μια τόση μικρή ζωή, σαν αστραπή διερχόμενη, αλλά τόσο σπουδαία για την αιωνιότητα.
Τον έναν εισάγοντά τον στον κύκλο της Αληθείας Του (9 στο σχήμα) επειδή προσπαθούσε αυτό κατά την διάρκεια της ζωής του και τον άλλον λόγω ασεβείας και σαρκικού ‘’εγκόσμιου’’ πνεύματος, δεν τον απομακρύνει, αλλά ο ίδιος σπέρνοντας στην σάρκα (αντί την σπορά του πνεύματος, που καρπίζει ζωή) επέλεξε την απομάκρυνση (6 στο σχήμα εξοστρακισμό) και την απολαβή φθοράς... κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας (3). Να θέσουμε (χάριτι από την αρχή έως το τέλος της προσπάθειας) το σκήνωμά μας στον Ήλιο, ώστε δι ημών να εξέρχεται φως και αλήθεια, ζωή και θέρμη, ξεδίψασμα ως λάλον ύδωρ σε δικαίους και αδίκους...
Όλα τα παραπάνω, δείχνοντας την πραγματική διάσταση του ανθρώπου. Του εμπεριέχοντος τα πάντα εντός καρδίας, εντός του πνεύματός του (σαν σε αγκαλιά, στον τύπο Του Πατρός που είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών) κι όχι απλά εμπεριεχόμενης μικρής κι ασήμαντης κουκίδας βιολογικής ζωής… σε ένα αχανές σύμπαν, διαχωρισμένης μεταξύ πολλών ομοίων. Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος). Εκεί η πάντων ένωσις δια Χριστού εν Χριστώ.
Αμήν η ανατολή (γέννηση) και η δύση Του (σταυρική θυσία) να μας συμπυκνώσει νοερώς στις δύο μοναδικές θέσεις και μας χαρίσει πνεύμα ταπεινότητος και συναίσθησης των πράξεων και σκέψεών μας που μοιραίως εξ αυτών των λόγων θα μας κρίνει Ο Λόγος, με Αυτόν συμπλέοντα, συνοδοιπόρο έως της συντελείας, και Ιατρό ψυχών και σωμάτων κάνοντάς μας έκκληση και εισάγοντάς μας στο πανδοχείο Του (ορθόδοξη εκκλησία) που κατέχει και παρέχει τα δωρεάν εφόδια θεραπείας, αναζωογόνησης (με την ανατολή Του) και ανάστασης (με την δύση Του).
Μια πορεία του Ηλίου, που όταν μπαίνει στο οπτικό μας πεδίο ως ηλίανθοι, έχουμε δυο και μόνες επιλογές. Ή Τον παρακολουθούμε υγιώς ή αν έχουμε ‘’σκουλήκι’’ αδιαφορούμε προσανατολιζόμενοι σε άλλα ενδιαφέροντα από το ένα. Την σωτηρία της ψυχής μας στον αιώνα …
Σεβόμενοι την ελευθερία επιλογής του κάθε αδελφού, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε και στον σεβασμό της επιλογής του, εκεί που θα τοποθετήσει αστόχως πίστη και ζωή, γιατί με άστοχες επιλογές, και μη ακρόαση και φύλαξη των εντολών Του, ακυρώνουμε τον σκοπό που ήρθε Ο Κύριος να γίνουμε αδέλφια Του και συγκληρονόμοι. Σεβόμενος την ελευθερία, ελευθερωνόμαστε. Σεβόμενοι και αποδεχόμενοι οικουμενιστικά τις αιρέσεις ετεροδόξων και αλλοδόξων, ως ίσες ή ισάξιες (αληθείας και ψεύδους) ή ατραπούς διαφορετικούς που οδηγούν Στον Τριαδικό Ένα, δεσμευόμαστε, μη ενώνοντας ''αδελφικά'' εν Χριστώ το υπέρλογο με το λογικό (δύο φύσεις), αλλά παραδίδοντας το λογικό και την φύση μας στα χέρια του άλλου, στο παραφύση και παράλογο.
Νομοτελειακά, απολαμβάνοντας σε ενεστώτα και σε μέλλοντα χρόνο το αποτέλεσμα κάθε επιλογής (σε θεωρία και πράξη). ... ὁ καιρὸς γὰρ ἐγγύς ἐστιν. 11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν. 15 ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος. (αποκ.κβ')
---
(1) είναι τα δύο αγιογραφικά αδέλφια (και όχι μόνο αυτά), ο ένας εν πηλώ αδελφός και ο άλλος εν Χριστώ, ο ένας σαρκικός κι ο άλλος πνευματικός. Αυτός με τον αγώνα του (της αρίας φυλής) όπου αρία έχουν ίδια ρίζα με τον αρουραίο, άροτρο, τα άρουρα (άγια χώματα Της Θεοτόκου, δια Της Οποίας εφύτρωσε Ο ανθός … ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί και άνθος εξ αυτής Χριστέ ανεβλάστυσας…) το αγγλικό area περιοχή κλπ…. κι εμείς τον αγώνα μας, όπως το έθνος που κρατά ο Ιακώβ, στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, αμήν φωτισμένοι και καθοδηγούμενοι από Αυτό.
ο αγών μου και η αρία φυλή, ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενα ..
* προσευχή… και η σχέση της με την ‘’γη’’
** Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι
***
Μας συμφέρει να βρούμε δια σταυρού Τον Κύριο στο μέσον των 2 ανθρώπων αλλά και στο κέντρο της φύσεως ως πεμπτουσία (με τέσσερα άκρα ΠΥΡ – ΑΗΡ – ΥΔΩΡ – ΓΗ), ανεύρεση του προσώπου Του ως Τροφεύς και τροφή, η μόνη ικανή μέσα στον κόσμο που μπορεί να μας δώσει την ελευθερία και φέρνοντας την ενότητα, καταργήσει τον θάνατο και καταπατήσει τον διάβολο και την αιχμαλωσία του διχασμού (2). Προσωπική και φύσης. ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Οι δύο ακραίες (οριζόντιες) επιλογές που μας δίνονται για να μπούμε στην θέση τους, τα στον κόσμο αδέλφια αλλά και φονείς και ληστές (εκατέρωθεν ανατολής και δύσης Ηλίου) είναι η απαρχή της αναδημιουργίας μας όσο αυτό το βήμα είναι σωστό κατά Θεόν ή η απαρχή της απωλείας προς άβυσσο, εάν είναι λάθος.
Πάνω στην ακατασκεύαστη και άμορφη (χωρίς Χριστό) ''γη'' μας επιφέρεται σαν πνεύμα Ο Θεός άνω των υδάτων, όπως άνω αυτών είναι και η Ναυς (ορθόδοξη εκκλησία)... που η εισαγωγή μας μέσα Σε Αυτήν θα είναι παράλληλη της έναρξης αυτού που λέει ο απ.Παύλος.... έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν ημίν. ...2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. 3 καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς· ...και ανατείλει (και αμήν να μεσουρανήσει) το Άλλο Φως.
Γιατί, είτε δεν βρούμε (επειδή δεν ψάξαμε σωστά, είτε εν επιγνώσει) και τελικά χωριστούμε σαν άνθρωποι και μεταξύ μας και με Θεό (λόγω ενεργείας του αντίθεου, μη σταυρικού πνεύματος, ως χριστομάχοι και ενάντια στον ενωτικό Σταυρό).... ο άγιος μας πληροφορεί: Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)] Χωρίζεται ο άνθρωπος από τον Χριστό; Τότε χωρίζεται από την μοναδική λογική έννοια του «όντος» του, της ζωής του, της υπάρξεώς του. Χωριζόμενος ο άνθρωπος από τον Χριστό, χωρίζεται και από την μόνη λογική έννοια της ψυχής του, του «νοός» του, της συνειδήσεώς του, του θελήματός του, του σώματός του.
Τί είναι η συνείδησή του, ή βούλησή του; Είναι ένας απελπισμένος τυφλός.
Τί είναι το σώμα του χωρίς το Χριστό; Είναι ένα αηδιαστικό, σιχαμερό σκουλήκι.
Τί είναι το θέλημα του; Είναι ένας αβοήθητος εγκληματίας.
Τί είναι γενικά ο άνθρωπος χωρίς τον Χριστό; Είναι ένα φοβερό εξωτερικό θέαμα.
Έτσι και κάθε άλλο δημιούργημα, από τον άγγελο μέχρι και το πιό ασήμαντο ον, χάνει κάθε λογική έννοια της υπάρξεώς του, αν δεν διατηρήσει στο «είναι» του, τον Κύριο Ιησού Χριστό.... (στερώντας από τον εαυτό του, αυτογνωσία, θεογνωσία, Φως, Ζωή, χαρά, σοφία, δύναμη, αγάπη... που τάχα αυτά τα θέλει).
(2) διχασμός, παρατηρημένος στα προσωπικά, όταν ‘’διχάστηκε’’ ο αδάμ και η εύα και υπεισήλθε η διαβολή με την παρακοή, όταν οι ψυχικές μας δυνάμεις διαστρεβλώθηκαν και έσπασαν το ενιαίο, όταν βλέπουμε άλλο νόμο εν τη σαρκί αντιστρατευόμενο του πνεύματος, (κεφαλή vs σώματος), στο ανδρόγυνο όταν εξωστρεφώς ενώνονται… αλλά και οι ‘’συμφέρουσες’’ υλικά συμμαχίες ανθρώπων και κρατών, όλες προσανατολισμένες προς τα έξω, σε σχέση με την έσω λύση την ενωτική στο κέντρο, Χριστό.
Καθέτως ο ‘’γάμος’’ (ένωση εις εν) της ψυχής με Τον Νυμφίο Χριστό [ένα πνεύμα, μια ψυχή ένα νου, σάρκα μία (3)…] και μυστηριακά (για όσους) ευλογήθηκαν με τον ορθόδοξο γάμο (οριζοντίως) και έσονται εις σάρκα μία (εν Χριστώ) τα πρώτα κάτω στέφανα, με προοπτική όμως τα άνω.
Ο μονήρης, κατά μόνας, σταυρούμενος (4) και ευθέως
από το κέντρο του πόδα προς τα άνω, με κεφαλή στον τύπο του ανδρός και σώμα
στον τύπο της γυναικός, εις εν.
Αμήν ευδοκία για τον καθένα. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία….
(4) Δεξιά
και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς
(5) μπορεί να μοιάζει ότι τα αδέλφια (καλό και κακό ιστορικά) είναι απλά στα άκρα, αλλά αν δεν εμβεί Ο Κύριος δια ορθοδόξου βαπτίσεως εντός εαυτού, (με τα χαρίσματα εκ του χρίσματος) το ''καλό'' χωρίς το όντως Καλό, αυτή η καλοσύνη έχει ημνία λήξεως μαζί με τον κόσμο, οπότε, κάποτε θα πάψει να είναι καλό. Καλό, προ και χωρίς Χριστό, που δεν αρκεί. Δια της βαπτίσεως ενδυόμαστε Χριστό και Τον ανευρίσκουμε εντός Αυτόν Τον Ένα εν μέσω των δύο (τίτλος), αλλιώς αν δεν επιτελεστεί αυτό το αρχικό (βασικό) μέγα μυστήριο, Ο Κύριος θάναι εκτός εαυτού κι εμείς εκτός Αυτού, παρά την ''καλοσύνη''... Κι αν δεν βρεθεί (παράλληλα) η Γέννησις εν ημίν (μαζί με όλες τις δεσποτικές και θεομητορικές εορτές), μόνο θεωρητικά και συναισθηματικά Τις εορτάζουμε. Κύριε ελέησον!!!
(6) ...κι ο ηρώδης, επειδή φοβόταν μην χάσει τον θρόνο, έγινε πολέμιος του Εσταυρωμένου, μόλις γεννηθέντος Χριστού και του πνεύματος του Σταυρού. Επ'αυτού, σημειώνει ο αγ.Αρσένιος Μπόκα.... στο θρόνος και σταυρός : ... Ὑπάρχει σ᾿ ἐμᾶς ἕνας θρόνος κι ἕνας σταυρός. Ὅταν ἐμεῖς στεκώμεθα στόν θρόνο, ὁ Χριστός μας κάθεται στόν σταυρό, καί ἀντίστροφα.... ένα καλοβολεμένο στον θρόνο της καρδιάς ''εγώ'', φίλαρχο, φιλήδονο και φιλάργυρο που σταυρώνει Τον Κύριο... Κι Ο Κύριος που γιαυτό γεννήθηκε (ανατολή) και σταυρώθηκε (δύση), για να πάρει επάνω Του τις αμαρτίες μας, και μας αντιχορηγήσει την χάρι της καθαρότητος (απόπλυνον τω αίματί Σου τω αγίω…) αποκαλείται ο βασιλεύς των ιουδαίων και βασιλεύς της Δόξης…. ‘’Γνωριζόμενος’’ ως κατάληξη όλων των βαρών (δεύτε προς με…), όλων των φλεβών στην καρδιά (όπου ιούδας σημαίνει εξομολόγηση) και συγχρόνως, απαρχή όλων των αρτηριών ως εφόδιο Ζωής αιωνίου για το κάθε μέλος του Σώματός Του, ώστε, όστις θέλει να περάσει στην δόξα Του με ένθρονο Τον Κύριο στην καρδιά, να ''σταυρωθεί'' ο ίδιος, να κρεμάσει την ζωή του στον σταυρό αφού βάλει καλή αρχή της μετανοίας. Αρχή και πηγή (Ζαχαρίας) που ο ηρώδης (δερμάτινος) εφόνευσε, κι ο σαρκικός μας εαυτός, συνεχώς φονεύει…
Είναι
η αρχή με τον Αβραάμ (εκείνη η πρόσθεση του Α και του Ρ) ώστε βαθμίδα βαθμίδα
προστιθέμενες εν μέσω ημών οι γενεές (14 τρις) κατά τις εύστοχες* επιλογές μας, να
καταλήξουν στην Γέννηση, όπου η χειρ Θεού (τρις - σαν φάλαγγες 14) θάχει ολοκληρώσει
το πρώτο σκέλος της ιστορίας. Κι η υιοθεσία επισημαίνεται, με το ''αββά Ο
Πατήρ'' (Γαλ.δ')... για να συνεχίσει η πρόοδος (9 επί γης) στο μέτρο της ηλικίας
Χριστού, που θέλει να μας συνανυψώσει (9) από Κυριακής Βαΐων και εφεξής Στον
Πατέρα. Όχι σπερματικώς και σκιωδώς [πρώτο σκίρτημα - μια παρατήρηση προς συναισθηματικούς και φαντασμένους που λίγο πολύ είμαστε εμείς οι θρησκευόμενοι, οι οποίοι δεν περιμένουμε το εκ Θεού σημείον της υιοθεσίας, αλλά επειδή ευχηθήκαμε άντε ο ''χριστούλης'' (αλοίμονο στην υποτίμηση) να γεννηθεί στις καρδιές μας, λες και έγινε...] αλλά αντικειμενική (κι όχι φανταστική) παρουσία να συνοδοιπορεί μαζί μας εν Σαρκί, βιωματικά. Αμήν να μας αξιώσει να βάλουμε αρχή και να
προοδεύουμε ο καθένας κατά τάξη και ετοιμότητα ανάλογα την θέλησή μας και χάρι
Του.
* μετά την τριάδα αβραάμ ισαάκ και ιακώβ που είναι η εν σκιά αποτύπωση της Αγίας Τριάδος, με τον αβραάμ ως πατέρα (δύο διαθηκών), ισαάκ τον υπάκουο υιό έως θυσίας και ιακώβ στον τύπο του Αγίου Πνεύματος που τεκνογονεί από Λεία και Ραχήλ (πράξη και θεωρία) τα θεία τεκνία/χαρίσματα, η συνέχεια έχει σπουδαία αξία. Είπαμε ότι καλό θα ήταν ακολουθήσουμε την καλή ροή, εκείνων των Ι, (γιώτα) που σαν πηγή από ρυάκι, θα καταλήξει στην εκβολή (δια του Ιωσήφ της τελευταίας προ Χριστού γόνιμης ράβδου, στον Ιησού και αρχή ποιμαντορικής ράβδου καινής ζωής..., για νάρθει Ο έτερος παράκλητος - σκοπός ζωής του ανθρώπου...). Είναι ο Ιακώβ που εγέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς αυτού, όπου Ιούδας σημαίνει εξομολόγηση, όντας αυτή η θεόσδοτη και θεάρεστη πρόταση ζωής. Κι αν δεν ξεκινήσουμε από αυτήν την βάση, πως θα καταλήξουμε δι εξομολογήσεως και τοποθετήσεως των βαρών μας στους πόδας Του Κυρίου (στην σταύρωση) (και κατάληξη ως Τον Βασιλέα της Δόξης (και ιουδαίων - εξομολογούμενων) ; μια διαρκής επαναστόχευση πορείας από αδιεξόδους (|< το Κ, του ΚΑΚΟΥ) στην μόνη προς τα άνω Λ και Λόγο, διέξοδο.
Σε κάθε διασταύρωση, όντως μας απλώνονται δύο και περισσότερες επιλογές. Πάντα μοι έξεστι... όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν τα πάντα. Κι αν δεν επιστρέψω, αν δεν μεταστρέψω τον νου (μετανιώσω) από την αστοχία (αμαρτία, αφού στα αρχαία ελληνικά το ήμαρτον = αστόχησον), ΟΣΟ ΕΧΟΥΜΕ ΧΡΟΝΟ μεταστροφής, εκεί θα μείνουμε και θα χειροτερέψει η κατάσταση. Από την μια, ο ηρώδης και ο ιούδας, υπηρέτες του μισόκαλου ως φονείς και προδότες και από την άλλη το πνεύμα του Θεού του Ζώντος, Ηλίας και Ιωάννης προς Ιησού, ανάσταση, ανάληψη και πεντηκοστή (σκηνοπηγία)... αμήν ελθέ και σκήνωσον εν ημίν.
Κι αν όπως είναι φυσικό λόγω ασταθείας μας και σκοτισμού εκ των άπειρων νεφών παθών ξωκλίνουμε, ξανά από την αρχή, ΜΕΤΑΝΟΙΑ.... (κατάσταση που αρχή έχει αλλά όχι τέλος) ώστε να μην μας βρει στο τέρμα αστόχους από την πρέπουσα ευλογημένη εύστοχη ανάθεση βαρών, ως άλλος ιούδας. Είναι αυτός που κρέμασε αστόχως την ζωή του στους δερμάτινους χιτώνες (συκή) κι είναι παράδειγμα προς αποφυγήν, αφού χαρακτηρίζεται προδότης και αυτόχειρας, μεταμεληθείς αλλά ουχί μετανοήσας. Κύριε ελέησον!!
---
[για τους προβληματιζόμενους για την ευρεία χρήση συμβόλων στο παρόν και γενικώς.... λένε στην φυσική πως, όπως απευθύνεις ερώτηση σε ένα φωτόνιο, ανάλογη απάντηση θα πάρεις. Το συμπεριφέρεσαι ως σωματιδιακής μορφής; σωματιδιακά θα σου απαντήσει. Το αντιμετωπίζεις ως κύμα, κυματοειδώς θα σου απαντήσει. Είναι η διττή φύση αυτού, που κατά την προσέγγιση ανταποκρίνεται. Για να συμπληρώσει στα πνευματικά ο άγιος Μάξιμος ομολογητής, ...
(λόγοι φύσης (προφ.Ηλίας) και λόγοι Γραφών (προφ.Μωυσής), ισότιμοι και ταυτοδιδάσκαλοι, ομόπνοοι παραστάτες της μεταμορφώσεώς μας, λόγοι φύσης που ευρέως χρησιμοποιεί η αλεξανδρινή θεολογική σχολή, υποτιμημένη και παραγκωνισμένη προσέγγιση, πλην περιπτώσεων)... ότι, μέσα στο θησαυροφυλάκιο Του Λόγου ''πρέπει'' να γίνουμε (κατά τον αγ.Ιωάννη χρυσόστομο) τυμβωρύχοι των Γραφών. Εκεί ο θησαυρός σχημάτων/εικόνων και εννοιών. Προσεγγιζόμενος Ο Κύριος ελληνικώς και ιουδαϊκώς, φιλοσόφως ή φιλοδυνάμως, Ο Αυτός Θησαυρός. Όπως χαρίζει στον αιτούντα τον δρόμο επιστροφής προς Την Πηγή και τέρμα.... έστω και από φαινομενικό ''αντίθετο'' δρόμο, αλλά στην ουσία για όσους ποθούν τελειότητα, συμπληρωματικό... ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες... Αμήν όλα βοηθητικά προς έναν σκοπό, την μετοχή και με ενδιάμεσες βαθμίδες.... όχι της απλής θεωρητικής κατάρτισης, αλλά ιδίως έσωθεν που την προετοιμάζουν, τας ψυχάς αγίασον, τα σώματα άγνισον τους λογισμούς διόρθωσον τας εννοίας κάθαρον... (σταυρικώς), προσευχή - νηστεία - ακρόαση - τήρηση (σταυρικώς), νήψις - κακοπάθεια - έργον ευαγγελιστού - διακονία* (σταυροειδώς) με δύο όψεις (μετάνοια – ευχαριστία, εξομολόγηση – θεία κοινωνία, πάθος και θάνατος – ΔΟΞΑ και ΖΩΗ) ο φερόμενος σταυρός μας που μας αναλογεί, απ'αρχής έως πέρατος σύμφωνα και επόμενοι Του αρχηγού και θεμελιωτού και τελειωτού της πίστεώς μας Ιησού Χριστού, από ΑΔΑΜ (σταυρός) έως συντελείας και κρίσεως αμήν εντός του νέου ΑΔΑΜ και Βασιλείας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου