ο Σταυρός του αντιπάσχα, η Οδός η Αλήθεια και η Ζωή, ως συναυξητικά αναστάσιμα βιώματα

  

‘’σήμερα’’ Κυριακή του απ.Θωμά του μεθερμηνευόμενου διδύμου ή αντιπάσχα, μας δίδεται άλλη μια ευκαιρία να διακρίνουμε Τον Σταυρό και Ουσία πίσω από το απρόσωπο γεωμετρικό σχήμα και ψηλαφήσουν οι φιλαλήθεις την οδό από το απρόσωπο στο πρόσωπο. Από το χοϊκό φαίνεσθαι στο πνευματικό είναι, από το κατ’εικόνα και ακατασκεύαστο, όπως η γη την πρώτη μέρα της δημιουργίας [ΕΝ ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν. 2 ἡ δὲ γῆ ἦν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. (Γεν.α’)] μέχρι το καθ’ωμοίωσιν και ουρανό, έως ου μορφωθεί ο Χριστός εν ημίν και Φως λάμψει εφήμών. [19 τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν! (Γαλ.δ’)].

Τον άχαρο ρόλο, (λόγω υποτιμήσεως του αγίου), μετάβασης από την γη στον ουρανό και από τον κάτω δίδυμο εαυτό (βιολογικά περιορισμένο και νομοτελειακά θνησιμαίο) έως τον άλλον δίδυμο (πανομοιότυπο Χριστού) εν ουρανοίς και αθάνατο, έχει αναλάβει ο εορτάζων σήμερα άγιος. Αφού υπό μίαν

έννοια, όλοι είμαστε δίδυμοι, ψηλαφεί ο άγιος για μας, για να μας χαρίσει την δευτερεύουσα πίστη μετά την μακαρία [29 λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὅτι ἑώρακάς με, πεπίστευκας· μακάριοι οἱ μὴ ἰδόντες καὶ πιστεύσαντες. (Ιωαν.κ’29)], την πίστη μετά σημείων.

Ενεργεί ο απ.Θωμάς, συναυξάνοντας την δική του κολώνα, μία εκ των δώδεκα, όσο δομείται εν ημίν ο ναός που χαρίζει φως σε νου και χου, ενσπείροντας στις ψυχές μας την ‘’καλή αμφιβολία’’ , που είναι ένα ουράνιο υλικό προς βεβαία μετά σημείων ψαυστών, πίστη.   

Υποτιμάται και κατακρίνεται ο άγιος αδιάκριτα αφού …48 εἶπεν οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς πρὸς αὐτόν· ἐὰν μὴ σημεῖα καὶ τέρατα ἴδητε, οὐ μὴ πιστεύσητε. (Ιωαν.δ’)

Τῶν Μαθητῶν δισταζόντων, τῇ ὀγδόῃ ἡμέρᾳ, ἐπέστη ὁ Σωτήρ, οὗ ἦσαν συνηγμένοι, καὶ τὴν εἰρήνην δοὺς τῷ Θωμᾷ ἐβόησε· Δεῦρο Ἀπόστολε, ψηλάφησον παλάμας, αἷς τοὺς ἥλους ἔπηξαν. Ὦ καλὴ ἀπιστία τοῦ Θωμᾶ! τῶν πιστῶν τὰς καρδίας εἰς ἐπίγνωσιν ἦξε, καὶ μετὰ φόβου ἐβόησεν, ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! ἀπιστία πίστιν βεβαίαν ἐγέννησεν· εἰπὼν γὰρ ὁ Θωμᾶς· Ἐὰν μὴ ἴδω, οὐ μὴ πιστεύσω, ψηλαφήσας δὲ τὴν πλευράν, ἐθεολόγει τὸν σαρκωθέντα, τὸν αὐτὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ, ἐγνώρισεν ὡς πεπονθότα σαρκί, ἐκήρυξε τὸν ἀναστάντα Θεόν, καὶ ἐβόησε λαμπρᾷ τῇ φωνῇ, ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! τοῦ πυρὸς ὁ χόρτος ἁψάμενος σέσωσται· βαλὼν γὰρ ὁ Θωμᾶς ἐν τῇ πυρίνῃ πλευρᾷ τὴν χεῖρα, Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, οὐ κατεφλέχθη τῇ ψηλαφήσει· τῆς ψυχῆς γὰρ τὸ δυσπειθές, μετέβαλεν εἰς εὐπιστίαν θερμῶς, ἐκέκραξεν ἀπὸ βαθέων ψυχῆς· ὁ Δεσπότης σύ μου εἶ καὶ Θεός, ὁ ἐκ νεκρῶν ἐγηγερμένος, δόξα σοι.

Ὢ τοῦ παραδόξου θαύματος! Ἰωάννης στήθει τοῦ Λόγου ἀνέπεσε, Θωμᾶς δὲ τὴν πλευρὰν προσψηλαφῆσαι κατηξιώθη· ἀλλ' ὁ μέν, ἐκεῖθεν φρικτῶς θεολογίας βυθὸν ἀνέλκει, τὴν οἰκονομίαν, ὁ δέ, ἠξίωται μυσταγωγῆσαι ἡμᾶς· παρίστησι γὰρ τὰς ἀποδείξεις τρανῶς τῆς Ἐγέρσεως αὐτοῦ, ἐκβοῶν· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

Φιλάνθρωπε, μέγα καὶ ἀνείκαστον τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ὅτι ἐμακροθύμησας, ὑπὸ Ἰουδαίων ῥαπιζόμενος, ὑπὸ Ἀποστόλου ψηλαφώμενος, καὶ ὑπὸ τῶν ἀθετούντων σε πολυπραγμονούμενος. Πῶς ἐσαρκώθης; πῶς ἐσταυρώθης ὁ ἀναμάρτητος; ἀλλὰ συνέτισον ἡμᾶς, ὡς τὸν Θωμᾶν βοᾶν σοι· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

…

Ο άνθρωπος είναι δεδομένο ότι όσο ζει επί της γης (+) είναι προσηλωμένος χοϊκά επί του χωροχρονικού ισοσκελούς γεωμετρικού σχήματος του σταυρού (με τον χρόνο σαν οριζόντιο τμήμα και τον χώρο κάθετα). ‘’Κουβαλώντας ΟΛΟΙ’’ αυτόν τον σταυρό, διαφοροποιούμαστε πνευματικά όταν το γνωρίζουμε ή όχι. Όταν τον συμπαθούμε ή αδιαφορούμε ή  γογγύζουμε κατ αυτού και σέρνουμε βαρέως ενώ άλλοι τον αγκαλιάζουν. Ας αφήσουμε στην άκρη τους πολέμιους που αυτοχειρούν κατά της ζωής και εναντιώνονται ως οι δαίμονες κατά Της Ζωής.

Στο σταυρικό σχήμα της ζωής, πολλά έχουν συναρμοστεί και διακρίνονται κάθετα μεταξύ τους, όπως η πράξη και η θεωρία, ο φυσικός και πνευματικός μεταβολισμός, με κορωνίδα την οριζόντια αγάπη (σαν τις τανυσμένες χείρες επί Σταυρού που απλώνει και καλεί προς Εαυτόν πάντα τα έθνη) αλλά και κάθετη αλήθεια αναβλύζουσα εκ της γης… ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν,  δικαιοσύνη  καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν·  12 ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς  ἀνέτειλε, καὶ  δικαιοσύνη  ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε. (Ψαλμ.84)

Ο φερόμενος επάνω και μέσα μας σταυρός, ως ζυγός έχει δύο πρόσημα, αρνητικό που μας γονατίζει και συνθλίβει αλλά και ελαφρύ και χρηστό, όπως αναλύθηκαν στο χρηστός ο ζυγός και το φορτίον ελαφρόν... (φυσικοπνευματική οπτική).

Ο Σταυρός του αντιπάσχα, (και γιαυτό ο τίτλος) είναι η αμφι-βολία. Το θέμα είναι, που οδηγεί η αμφιβολία της διανοίας και της βαθείας καρδίας μας και ποιος ο καρπός της; προς ανάσταση ή απώλεια;

Σαν Σταυρός έχει δύο ακραίες (άνω και κάτω) καταλήξεις για όλους τους δεξιά και αριστερά του Σταυρού (κι όχι μόνο δύο ληστές, αλλά όλους μας συμπυκνωμένα) συσταυρωμένους Του: … Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.

Αν η αμφιβολία και αμφισβήτηση οδηγήσει σε πίστη (σαν τον απ.Θωμά) οδηγείται η ζωή μας σαν βολίδα προς τον ουρανό. Αν σε απιστία και απόρριψη, πάλι σαν βολίδα κινείται, αλλά προς τα κάτω. Έτσι κι αλλιώς με το πας άνθρωπος ψεύστης νοούμενη η ζωή σαν όναρ και φευγαλέο... ως αστραπή ακολουθεί τελικώς το ΕΙΝΑΙ μας (κατά το θέλημά μας) ή το Ι της κεντρομόλου Ιησού και θα φτάσει στο ΕΝΑ και Δημιουργό τηρώντας το θέλημα Του Πατρός (σταυρός - γενηθήτω το θέλημά Σου) ή το Ι της φυγοκέντρου... ακολουθώντας ελεύθερα το θέλημα του αντιδίκου (ανάποδο πεντάκτινο και πτώση του ανθρώπου) προς απώλεια, με δικαιολογία ότι ψάξαμε, αλλά δεν βρήκαμε (αγιογραφικά τα δύο Ι, αστραπές). 

Εξαρτώμενα τα πάντα από την θέλησή μας.

Είναι αμφίδρομη η σχέση μας με τα νέφη που μας σκιάζουν και αποκρύπτουν τον ουρανό και ηλιοφάνεια.  

… κατά τους αγίους τα πάθη θεωρούνται νέφη* που σκοτίζουν το ηγεμονικό της ψυχής. ΑΝ θέλουμε να τα προσπεράσουμε βάζουμε καλή αρχή προαίρεσης κι ο καλός Θεός γίνεται αρωγός στην προσπάθεια να μην γίνουν αυτά εμπόδιο. Τότε, η βεβαία πίστις η πηγάζουσα από την καλή αμφιβολία σταματά την διάνοια να αμφιταλαντεύεται κάτω αυτών των νεφών (παθών) μη βιώνοντας ούτε πάσχα ούτε αντιπάσχα, μονίμως εσκοτισμένος, παρά την ταμπέλα του διανοούμενου και ερευνητή που μπορεί να του επισυνάπτουν οι κοσμικοί… αποδεικνύοντας, ότι μόνο δι ενεργείας του αγίου και αυτής της αμφιβολίας  αρχίζει να ακολουθεί Την βολίδα Την φέγγουσα Το Άδυτον Φως… (Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἠλίου, χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους. Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα, χαῖρε, ὦς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα… ) αλλιώς η άλλη, η ματαία τάχα φιλοσοφική που κρατά και ίσες αποστάσεις για νάναι ‘’δίκαιος’’ τον πνίγει και του στερεί την χάρι.

Παραμένοντας πακτωμένος στην γη είναι λογικό να τον πνίγουν τα ζιζάνια της ''γης'' και του απαγορεύουν* την διέλευση τα ''εναέρια'' τελώνεια, (που ως δράκων εμφωλεύων στον ομφαλό περικυκλώνει την καρδία) κρατώντας τον νου του ανθρώπου υποβρύχιο σε θολωμένα νερά αλλά και καψαλίζοντάς τον μέχρι τελικής θελήσεως του αντιδίκου από το άλλο πυρ... ως αποτέλεσμα ''αμφιβολιών'' , βολίδα προς τον αντίποδα και απώλεια και χάος αντί προς φάος.

Οι θεωρούμενοι ‘’προσγειωμένοι’’ και της τετράγωνης (παράλογης ή καλύτερα χωρίς Λόγο) ‘’λογικής’’ δεν εκμεταλλεύονται την ανύψωση που τους χαρίστηκε αυτές τις άγιες ημέρες χρονικά εντοπισμένων από το…. Ιδού προ εξ ημερών του πάσχα, που άρχισε η ανάβαση (ιδού αναβαίνομεν) μέχρι την καμπή του δρόμου (και επιστροφή στην καθημερινότητα**) με το … μεθ’ημέρας οκτώ που ‘’κατεβαίνουμε’’ έως τον αντίποδα, (έως αντιπάσχα) και μέχρι τα ψηλαφούμενα επί γης ίχνη, τα οποία αφιλόσοφοι απορρίπτουν.

Και κλείνει ένας κύκλος θείας βουλήσεως ανάβασης και κατάβασης , άλλο ένα Λ επί γης, όπως έγινε με το όρος Σινά και υψηλό όρος Θαβώρ*** και τις θεοπτίες τους, η πρώτη έμμεσα και σκιώδης κι η δεύτερη τέλεια, κλείνοντας (κάπως) η πόρτα για να την κρούουμε να μας δίνει ο καλός Θεός ΠΙΣΤΗ και ΔΙΑΚΡΙΣΗ. Κρούση καθ’όλον τον κύκλο ενιαυτού και όποτε συναντάμε κάποιο ίχνος, αν είναι εξ Αληθείας (λόγος εκ Λόγου) ή φαντασία από τον αντικατοπτρισμό και χριστό ξένο σταυρού (χξς’)….  

Κι επειδή η διάκριση είναι μητέρα πασών των αρετών, δωριζόμενη όταν δει ο καλός Θεός την υψοποιό ταπεινότητα, πάλι πηγή είναι Η Πηγή της έσω Ζωής, Η Θεοτόκος. Κι όσο ‘’υψώνεται’’ επί νεφών ο δίδυμος (Θωμάς, εμείς με αυτόν ζώντα και ενεργούντα εν ημίν, όσο δλδ ο ‘’κάτω’’ σαρκικός εαυτός (ο κατ’εικόνα) πνευματικοποιείται εγγίζοντας, ακούοντας, συνεργαζόμενος με τον ‘’επάνω’’ δίδυμο, τον καθ’ωμοίωσιν) τόσο θα μας δωρίζει μυστικά τα δικά του βιώματα.

Συναρμοσμένα η ταπεινότητα (ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μου κατά το ρήμα Σου) με την πίστη τα χερουβείμ και σεραφείμ (οίκοι και οχήματα) μας ανυψούν και ανασταίνουν. Γιαυτό και τα…. Χαῖρε, των ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, των πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα. Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον του ἐπί των Χερουβείμ· χαῖρε, οἴκημα πανάριστον του ἐπί των Σεραφείμ.

Και σαν διάφανος ο απ.Θωμάς αφού ετελειώθη και εστεφανώθη, μας μεταγγίζει χάρι που λαμβάνει σκεπόμενος από την Τιμία Ζώνη. Αυτήν που έλαβε από Την Μητέρα του Φωτός όταν μετέστη προς το Άδυτον Φως. Αυτό διοχετεύει και αντανακλά σε μας που τον προσεγγίζουμε και παρακαλούμε για να ξημερώσει και ανατείλει στον κόσμο μας και όλον τον κόσμο το άλλο Φως, ο άλλος Ήλιος, η άλλη ημέρα. Η ογδόη από τώρα και συγχρόνως προέκφανση του η’ αιώνα.

Μεθ' ἡμέρας ὀκτὼ τῆς Ἐγέρσεώς σου Ἰησοῦ βασιλεῦ, μονογενὲς Λόγε τοῦ Πατρός, ὤφθης τοῖς Μαθηταῖς σου, κεκλεισμένων τῶν θυρῶν, τὴν εἰρήνην σου παρεχόμενος, καὶ τῷ ἀπιστοῦντι Μαθητῇ τοὺς τύπους ἔδειξας. Δεῦρο ψηλάφησον τὰς χεῖρας, καὶ τοὺς πόδας, καὶ τὴν ἀκήρατόν μου πλευράν, ὁ δὲ πεισθεὶς ἐβόα σοι· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου, δόξα σοι.

Αμήν δι ευχών… να βιωθεί σε κείνον τον μυστικό θάλαμο της καρδιάς, κεκλεισμένων των θυρών αυτή η ομολογία και πρόοδος…

Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης…

* 

** συμπυκνώθηκε όλη μας η ζωή σε δυο βδομάδες, σε σχέση με την ‘’νίκη κατά του θανάτου‘’. Η μία προ Αναστάσεως με την αυστηρή (όσο δύναται και θέλει ο καθένας) νηστεία (λογιζόμενη ως μία ημέρα κρίσεως του ανθρώπου επί κλίμακος) και στον αντίποδα (προς το αντιπάσχα) με την κατάλυση εις πάντα την διακαινήσιμο, λογιζόμενη κι αυτή, ως μία ημέρα.

Και να που πάλι απλώνεται επί τάπητος η καθημερινότητά μας, η λύπη και η χαρά, οι αγώνες, ώστε καθ’όλην την διάρκεια του ενιαυτού αφενός να αποδείξουμε τι Φως ελάβαμε στις ψυχές μας [με το δεύτε… κι αν το διατηρήσαμε αναμμένο να μας φωτίζει ως λύχνος ή φαρισαϊκά το ξεχάσαμε, ή θέσαμε υπό το μόδιον (Ματθ.ε’15) και σβήσαμε] και κατά πόσο αφετέρου νικάμε στις λεπτομέρειες του βίου τον θάνατο. Όχι όπως πολλοί τον νοούν ως ένα τελικό γεγονός με το βιολογικό τέρμα, αλλά καθημερινά με μικροαναστάσεις (Κυριακές, όχι ημερολογιακές αλλά ζωή μετά Του Κυρίου και για Τον Κύριο).

Μήπως δεν βιώνουμε ενδιάμεσες προδοσίες και σταυρώσεις (Τετάρτες και Παρασκευές) ενάντια του Ανθρώπου (κάθετα έμμεσα) και συνανθρώπου (άμεσα οριζόντια, πλήττοντας την φύση του συνανθρώπου και μεταφερόμενο το τραύμα και η ύβρη Στον Εσταυρωμένο) ως αστοχίες (αμαρτίες) κατά των ελαχίστων εικόνων Αυτού, (ενδιαφερόμενοι πόσο σταυρώνουμε τον άνθρωπο η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός γιατί αυτό μας χωρίζει από Τον Κύριο κι όχι πόσο συσταυρωνόμαστε που είναι δική Του χάρις επάνω και μέσα μας, μην τύχει και κενοδοξήσουμε και χάσουμε τα πάντα…).

Πόσο νικάμε τα πάθη και αμαρτίες που είναι οψώνια του θανάτου (Ρωμ.ς’23) και σκοτίζοντα νέφη, (πόσο τα προσπερνάμε ως κάτω δίδυμοι) και στο σύνολο, πόσο με νηστεία και προσευχή εκβάλλουμε τούτο το γένος των δαιμόνων (που αλλιώς δεν εξέρχεται Μαρκ.θ’29) από την ζωή μας βαδίζοντες προς την Ζωή, καθιστάμενη ολοέν και πιο αναστάσιμη, ολοέν εκτυπώτερον και καθαρότερα και εντονότερα, μη περιορίζοντας την εορτή σε μια μικρή χρονική περίοδο 2 εβδομάδων ή δύο κατά Θεόν ημερών, αλλά 52 εβδομάδων.  

*** Κατεβαίνοντας Ο Κύριος από το όρος Θαβώρ, στους πρόποδες θεραπεύει το παιδί που είχε πνεύμα άλαλον με μια ακόμη σημειολογική σημασία ενωμένη της κατάβασης Κυριακής του Θωμά, με το ότι κατεδέχθη να ψηλαφηθεί για να μας θεραπεύσει, ανυψώσει και αναστήσει. …23 ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. (Μαρκ.θ’)

(ανάλογα εν σκιά ΠΔ), ο Μωυσής κατεβαίνοντας από το όρος Σινά έκανε κομμάτια τα προσκυνούμενα είδωλα, ελευθερώνοντας τους ισραηλίτες από την απιστία. Εκμεταλλευόμενοι αυτές τις ‘’καταβάσεις’’ τις προτυπούμενες και νυν ενεργούμενες, ζητάμε από τον καλό Θεό να μας ελευθερώσει από τα πνευματικά δεσμά όπως τον υιό και κάθε υιό Του στους πρόποδες του όρους (ισραήλ νου ορώμενο), να διαλύσει την απιστία, άρρωστη ευπιστία και σκληρόκαρδη δυσπιστία και να προσθέσει πίστη στην απιστία μας, ώστε να ακούσουμε χαρμοσύνως το ‘’η πίστις σέσωκέ σε’’. Αμήν γένοιτο.   

Δική Του η χάρις και δωρεά …και η δόξα και η ευχαριστία και η τιμή και η προσκύνησις….

Και ξαναερχόμαστε στην βεβαία πίστη που εγκαθιστά ο απ.Θωμάς και η οποία συνοδεύεται με την βεβαία ΜΙΑ βιωματική ΓΝΩΣΗ, υποβαθμίζοντας σε δευτερεύουσες και μη σωτηριολογικές όλες τις θεωρητικές, που κι ο διάβολος ως ‘’άριστος θεολόγος’’ αλλά χωρίς βίωμα ανάστασης αφού δεν χρησιμοποιεί την κλείδα μνήσθητι, και ελέησόν με. Είναι η ψηλάφησις των 5 ‘’σημείων’’ εκ των οποίων επήγασε και πηγάζει το Ζωοποιούν Αίμα. ΟΙ ΠΕΝΤΕ ΠΛΗΓΕΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς) κι όπως στην έρημο ανηρτήθη επί της ράβδου του Μωσέως ο χάλκινος όφις ως αντίτυπο Του κρεμασθέντος επί Σταυρού Κυρίου, (κατά τον αγ.Γρηγόριο θεολόγο) δεσμεύων επάνω Του όλην την αμαρτία (ο αίρων τας αμαρτίας όλου του κόσμου που τελούνται δια των αμαρτιών και ανομιών χειρών και ποδών μας και δια Της τρωθείσης Πλευράς, σκληροκαρδίας μας) έλκοντας και απενεργοποιώντας όλο το δηλητήριο των ερπόντων όφεων που μας οδηγούν στον θάνατο, η μόνη βεβαιότητα και γνώση που θα μας σώσει είναι η επίγνωση ότι για μας θυσιάστηκε και τρυπήθηκε και λογχίστηκε. Όχι γενικώς και αορίστως αλλά δι εμέ προσωπικά. Αμήν αυτό το αντιπάσχα να πρόσθεσε κάτι στην εμπέδωση (μιας και επέτρεψε ο καλός Θεός να συσταλεί η μετοχή μας στα θεία γεγονότα λόγω  κεκλεισμένων των θυρών των ναών σωματιδιακώς που ίσως από συνήθεια βρισκόμασταν μέσα αλλά όχι και κυματοειδώς και ενεργειακά) και αυτό να ομολογήσουμε… Ο Κύριός μου και Θεός μου (απέθανεν δι εμέ Ο Αναμάρτητος ίνα ζήσω).

Δύο λοιπόν είναι τα άκρα που ενώνονται εις εν δια και εν XC και καλούμαστε ορθόδοξα να βιώνουμε ότι σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος). Ο Αναμάρτητος από την μία και ο παναμαρτωλός από την άλλη. Ντρέπομαι να χρησιμοποιήσω ταπεινολογικά σχήματα γιατί τα βιώματά μου με ελέγχουν, αφού ‘’κάτι νομίζω πως αξίζω’’ και για να πω την μαύρη αλήθεια, μεγάλη ιδέα έχω για τον εαυτό μου. Ιδέα και φαντασία που πηγάζει από το βάθος της καρδίας και βάρος της ασθενείας και νεκρότητός μου, που παρεμβαλλόμενη μεταξύ εμού και Του Κυρίου με αποστασιοποιούν από την Ζωή και μου απαγορεύουν την καθαρή μετοχή. Κι Ο Κύριος συνεχίζει με τανυσμένες χείρες να καλεί τον καθένα μας δια Σταυρού να ζήσει την ανάστασή Του και μετέχει της Αληθείας και της Ζωής.  

Αυτή ΜΟΝΟ η γνώση μας χρειάζεται και δεν θα καταφέρουμε να δούμε την αμαρτωλότητά μας, αν δεν μας φωτίσει ο έσω Ήλιος. Αμήν ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, ώστε ανάλογα με το μέτρο της αυτογνωσίας και καθαρής καρδιάς ίσως εγγίσουμε χάριτι την θεογνωσία. 

Ἕνα σπίτι ολόκλειστο, ἔχει σκοτάδι. Ἀνοίγεις τὸ παράθυρο, βλέπεις τὰ μεγαλύτερα ἀντικείμενα. Ὅσο περισσότερo τό ἀνοίγεις καὶ μπαίνει φῶς, διακρίνεις καὶ τὰ μικρότερα πράγματα. Ὅταν εἰσέλθει ὁ ἥλιος, βλέπεις καὶ τὴν σκόνη ποὺ αἰωρεῖται. Τὸ ἴδιο καὶ εἰς τὴν ψυχὴ συμβαίνει, ποὺ φωτίζεται ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου, ἀναλόγως βλέπει καὶ τὶς μικρότερες ἁμαρτίες. - Γέροντας Ἱερώνυμός τῆς Αἴγινας

Κύριε ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!   

---

Θα μπορούσε εδώ να κλείσει η ενότητα κι όλα τα υπόλοιπα να είναι ευκόλως εννοούμενα, αλλά το θέμα είναι το μετά του σταυρού και αμφιβολίας. Όχι το μεταφυσικό ‘’μετά’’ , αλλά το με και μετά τον σταυρό βίωμα. Είδαμε την κατάληξη των δύο συσταυρωμένων και σήμερα καλούμαστε να δούμε την κατάληξη του σταυρού της αμφιβολίας που όλοι λογικά κουβαλάμε.

Έτσι, όσον αφορά τον όλο τίτλο τα μετά και δια σταυρού επόμενα Οδός, Ζωή, Αλήθεια, Ανάσταση…. όλοι μηδενός εξαιρουμένου είμαστε επί Της Οδού ...

η διαφορά έγκειται στον προσανατολισμό του προσώπου μας [αμήν να κυνηγάμε την εσταυρωμένη αγάπη Του παρά σοφία και δύναμη (σημεία) που κυνηγούν ιουδαίοι και έλληνες] , ώστε να φτάσουμε και στην πεντηκοστή (1 επί του πρακτέου) και (2 ως σκηνοπηγία των 120 φωτισμένων ψυχών, ορθό και ορθόδοξο προσανατολισμό)

… όλοι είμαστε εντός Της Αληθείας Του (εν αυτώ ζώμεν και κινούμεθα και εσμέν ως λέγουσι τινες των φιλοσόφων...) αλλά η διαφορά έγκειται στο ό,τι επηρρεαζόμαστε και καθελκόμαστε από την φυγόκεντρο και φαντασία.... εκκλίνοντες από Αυτήν και τας ευθείας τρίβους γενόμενοι σκολιοί.

…. όλοι έχουμε ''ζωή'' αμήν όμως και έσω κι όχι μόνο χοϊκή και βιολογική, η οποία έχει ημερομηνία λήξεως μπροστά στην αιώνια άλλη. Κι η έσω αποκαθίσταται με προϋποθέσεις (βαπτίσματος, εξομολογήσεως και αφέσεως), με κορωνίδα Το Ζωοποιούν Αίμα.... (ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ...).

…ενσπείρει διαρκώς ο καλός Θεός λόγους φύσης, λόγους αληθείας, ίχνη Αληθείας, ώστε να σπαρούν σε γη αγαθή, εκτιμηθούν, προσεχθούν, ακολουθηθεί ο ουράνιος μίτος από τον οποίο εξαρτώνται, ενωθούν τα μέρη με το Όλον και Πηγή και τελικά αμήν χάριτι να καρπίσουν... Το δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως έργασαι…

Στην δε ανοδική πορεία ως Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν , επί της οποίας συνοδοιπορεί Ο Κύριος μαζί με όλους τους αγίους Του [24 πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου (Ιωαν.ιζ')] οπότε και με τον απόστολο Θωμά, τον μεθερμηνευόμενο δίδυμο, όντας όλοι μας δίδυμοι με τον ένα αδελφό βιολογικά περιορισμένο και τον άλλον ελεύθερο, έχουμε να νικήσουμε χάριτι τα ‘’ζιζάνια’’ που περικυκλώνουν τον καλό σπόρο Χριστό μέσα στο σώμα, ώστε να πνευματικοποιηθούμε και από νήπια αρχόμενα από τα στοιχεία του κόσμου να ανδρωθούμε δια των στοιχείων της καινής κτίσης δια και εν XC….

…Και ενσπείρεται η Αλήθεια, (αφού εκ της γης ανατέλλει) ενσπείρεται η Ζωή (αφού έτσι μελετάται και η βιολογική της ανάλογη) αλλά συνενσπείρεται η καχυποψία και η αμφισβήτηση, για να γίνει αιτία πτώσεως αντί αναστάσεως, όπως φύονται αυθαίρετα και τα ζιζάνια** (ή αγιογραφικά φυτεύων αυτά ο εχθρός) με σκοπό να πνίξουν τον καλό σπόρο και καρπό, όπως γιγαντώνεται ο ιός, η ασθένεια και το παράσιτο που ‘’ζώντας’’ εις βάρος της Ζωής, απομυζά την ικμάδα ώστε να συμπαρασύρει στο θάνατο την βιολογική ζωή.

Δόθηκε αυτό το δικαίωμα; Απότι φαίνεται ναι και εξαρτάται από την ελευθερία μας… του τι θα υπερισχύσει, υπό τις προϋποθέσεις που θα ζήσουμε και θα βιώσουμε την Αλήθεια, τον Σταυρό, την Ζωή και την Ανάσταση, έννοιες, που από ιδέες συμπλέκονται με την σάρκα την ψαυστή με γεγονότα, συμβάντα και στοιχεία αληθινά κι όχι φανταστικά. Ώστε, αφού τέλειος νους, νους αφάνταστος, η δια και εν XC άνδρωση, δεν μπορεί να περιέχει στοιχεία φανταστικά, αλλά ΜΟΝΟ καινής κτίσης σ+τοιχεία. ΠΥΡ Θεού ως Θεία κοινωνία που πυρ τυγχάνει, ΑΗΡ ορθοδόξου πίστεως, ΥΔΩΡ λάλον που πίοντες ου μη διψήσουμε εις τον αιώνα, ΓΗ τροφή XC, και εν μέσω των σταυροειδών έξω τεσσάρων σε σχήμα ισοσκελούς σταυρού, η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΙΧΘΥΣ, Όλα ΧΡΙΣΤΟΣ. [5 άρτοι και 2 ιχθείς (αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς)]. Όλα τα εφόδια μυστικά μυστηριακά εκ Χριστού προς ανακαίνιση και ανάσταση του παλαιού ανθρώπου ΑΔΑΜ, χειραγωγούμενος και εξελκόμενος εκ του Άδου, από Τον Κύριο.   

Κι Ο Κύριος προτείνει το χέρι Του για να πιαστούμε. Σε αντίθετη περίπτωση, αν το απορρίψουμε, άλλη θα είναι η κατάληξη και δεν είναι εκφοβισμός. Είναι η ανάληψη ευθύνης των επιλογών μας. Τι θα ποτίζουμε ώστε το άλλο να ξεραίνεται; ποιον ‘’λύκο’’ θα ταΐζουμε ώστε ο άλλος να νικήσει (όπως λένε οι ινδιάνοι. Έχεις έναν άσπρο και έναν μαύρο λύκο μέσα σου. Ποιος θα νικήσει;;; ).

Άφετε αυτά συναυξάνειν** αλλά Συ Κύριε ερχόμενος σαν Θεία Κοινωνία, μυστικά και μυστηριακά…. Ὡς πῦρ γενηθήτω μοι καὶ ὡσεὶ φῶς τὸ Σῶμά σου καὶ τὸ Αἷμα, Σωτήρ μου, τὸ τιμιώτατον, φλέγον ἁμαρτίας τὴν ὕλην, καὶ ἐμπιπρῶν παθῶν τὰς ἀκάνθας καὶ ὅλον φωτίζον με προσκυνεῖν σου τὴν Θεότητα….

** 30 ἄφετε συναυξάνεσθαι ἀμφότερα μέχρι τοῦ θερισμοῦ, καὶ ἐν καιρῷ τοῦ θερισμοῦ ἐρῶ τοῖς θερισταῖς· συλλέξατε πρῶτον τὰ ζιζάνια καὶ δήσατε αὐτὰ εἰς δέσμας πρὸς τὸ κατακαῦσαι αὐτά, τὸν δὲ σῖτον συναγάγετε εἰς τὴν ἀποθήκην μου. (Ματθ.ιγ’30)

13.30…. και… περί 13033 σημείου αναφοράς και covid19. Η άλλη όψις.

…11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. (Αποκ.κβ’)

Με όλην την ΠΔ περί αποκατάστασης δικαιοσύνης και απόδοσης, την ΚΔ και αποκάλυψη ομόπνοα και σαφή, μη επιδεχόμενα αμφισβήτηση. Εκτός εάν ο εμπαθής και μη φιλαλήθης νους θέλει να παραμένει αδιάφορος και πολέμιος ακόμη και στα σημάδια που βοούν και ολοέν πληθαίνουν και οι λίθοι κράζουν…   

… 7 Μὴ πλανᾶσθε, Θεὸς οὐ μυκτηρίζεται· ὃ γὰρ ἐὰν σπείρῃ ἄνθρωπος, τοῦτο καὶ θερίσει· 8 ὅτι ὁ σπείρων εἰς τὴν σάρκα ἑαυτοῦ ἐκ τῆς σαρκὸς θερίσει φθοράν, ὁ δὲ σπείρων εἰς τὸ πνεῦμα ἐκ τοῦ πνεύματος θερίσει ζωὴν αἰώνιον. (Γαλ.ς’)