Ιούδας ισκαριώτης, κατά Θεόν παιδαγωγία και εμβόλιο (δύο όψεις και προοπτικές)

μετά το … Ιδού αναβαίνομεν εις Ιεροσόλυμα…. μια αναφορά στην άγνωστη ιστορία του Ιούδα του Ισκαριώτη από χειρόγραφο της Μονής Ιβήρων Αγίου Όρους και συνειρμική συσχέτιση με την κατά Θεόν παιδαγωγία (παιδεία και νουθεσία Κυρίου) αλλά και το πολυσυζητημένο εμβόλιο, υπό δύο όψεις. Αυτήν, σύμφωνα με τα σχέδιά τους και του Θεού το φιλάνθρωπον…

Το κείμενο που ακολουθεί, προέρχεται από χειρόγραφο της Ιεράς Μονής Ιβήρων, αντίγραφο του οποίου απόκειται στο Κελλί του του Αγίου Γοβδελά του Πέρσου της Ιεράς Μονής Ιβήρων, το οποίο αντέγραψε και εξέδωσε δίς ο Αγιορείτης (†) Ιερομόναχος Αβέρκιος το 1895 και 1896 στην Βάρνα.

Κατάγονταν από την Ισκάρια και ο πατέρας του ονομάζονταν Ρόβελ. Μια νύκτα η μητέρα του ξύπνησε έντρομη με φωνές. μετά από έναν εφιάλτη που είχε δει στον ύπνο της και διαλογίζονταν περί αυτού.

Ο Ρόβελ την ρώτησε τι συμβαίνει, για να λάβει την απάντηση ότι εάν συλλάβει παιδί και είναι αρσενικό, τότε αυτό θα είναι ο χαλασμός της γενιάς των Εβραίων.

Πράγματι, κατά σύμπτωση, τη νύχτα εκείνη συνέλαβε η γυναίκα του Ρόβελ και

γέννησε μετά από καιρό αγόρι. Φοβούμενοι την πραγματοποίηση του εφιάλτη, κατασκεύασαν ένα κιβώτιο, σαν αυτό που είχαν κάμει στην Αίγυπτο για τον Μωϋσή, τοποθέτησαν το παιδί τους μέσα σε αυτό και το άφησαν στη θάλασσα της Γαλιλαίας.

Απέναντι της Ισκαρίας, υπήρχε μικρή νήσος όπου ποιμένες ξεχειμώνιαζαν τα κοπάδια τους. Εκεί έφτασε με τα κύματα το κιβώτιο, το οποίο ανέσυραν από τα νερά οι ποιμένες και βρήκαν το μικρό παιδί.

Το μεγάλωσαν και του έδωσαν το όνομα Ιούδας. Μόλις αναπτύχθηκε και άρχισε να βαδίζει, το μετέφεραν στην Ισκάρια, προκειμένου να βρουν άνθρωπο για να το δώσουν προκειμένου να το αναθρέψει.

Εκεί συμπτωματικά, συνάντησαν τον Ρόβελ και του έδωσαν το μικρό παιδί, δίχως να γνωρίζουν ότι είναι ο φυσικός του πατέρας, ο δε Ρόβελ το ανέλαβε, και το αγάπησε, ενθυμούμενος το δικό του παιδί το οποίο πριν από χρόνια είχε αφήσει μέσα σε κιβώτιο στη θάλασσα της Γαλιλαίας.

Η μητέρα του Ιούδα, εν τω μεταξύ, είχε γεννήσει κι άλλον υιό, μαζί με τον οποίο ανέτρεφε και τον Ιούδα, ο οποίος κακοποιούσε συχνά τον αδελφό του αναλογιζόμενος πονηρά την διανομή της πατρικής περιουσίας.

Κάποια ημέρα, αποφάσισε – συνεπεία της φιλαργυρίας – να φονεύσει τον αδελφό του για να γίνει μελλοντικά ο κύριος όλης της περιουσίας του πατέρα του. Έτσι, ενώ βρίσκονταν τα δυο αδέλφια μακριά από το σπίτι, τον φόνευσε χτυπώντας τον με πέτρα στο κεφάλι.

Αναλογιζόμενος τις συνέπειες, αναχώρησε για τα Ιεροσόλυμα, αφήνοντας τους γονείς του περίλυπους και απαρηγόρητους, μάταια να τους αναζητούν.

Εκεί γνώρισε τον Ηρώδη, ο οποίος τον τοποθέτησε επιμελητή στην υπηρεσία του με αποστολή να προμηθεύεται τα αναγκαία προϊόντα και πράγματα για τα ανάκτορα.

Κατόπιν αρκετών ετών, οι γονείς του Ιούδα, πούλησαν την περιουσία τους στην Ισκάρια και εγκαταστάθηκαν στα Ιεροσόλυμα, σε μια μεγάλη οικία με μεγάλους και ωραίους κήπους δίπλα στο παλάτι του Ηρώδη.

Εκεί, κάποια ημέρα, ενώ ο Ηρώδης αμέριμνος απολάμβανε την ομορφιά των κήπων του Ρόβελ, ο Ιούδας για να τον ευχαριστήσει του είπε ότι μπορεί να πάει και να του φέρει καρπούς και άνθη από τον κήπο του Ροβελ.

Πράγματι, πήδηξε και μπήκε παράνομα στους κήπους του πατέρα του, έκοψε άνθη και καρπούς, επιστρέφοντας όμως έπεσε πάνω στον πατέρα του Ρόβελ, ο οποίος τον ήλεγξε για την παρανομία του, χωρίς να καταλάβει ότι ήταν ο χαμένος υιός του, λέγοντάς του ότι αν όσα έκοψε ήταν για τον βασιλιά, τότε ο ίδιος θα του έδινε τα καλύτερα.

Τότε ο πανούργος Ιούδας, τον φόνευσε με τον ίδιο τρόπο που είχε σκοτώσει και τον μικρό του αδελφό.

Ανέβασε τους καρπούς και τα άνθη στον Ηρώδη, του διηγήθηκε τα συμβάντα, αλλά ο βασιλιάς σιώπησε για τον θάνατο του Ρόβελ. Μετά παρέλευση λίγου χρόνου, διέταξε τον Ιούδα να πανδρευτεί τη χήρα του Ρόβελ, για να γίνει κληρονόμος της περιουσίας της.

Ανακοινώθηκε η προσταγή του βασιλιά στη σύζυγο του Ρόβελ, λάβει ως δεύτερο σύζυγό της τον Ιούδα, και εκείνη δέχθηκε από φόβο και χωρίς να γνωρίζει ότι πρόκειται για τον χαμένο υιό της. Με το πέρασμα δε του χρόνου ο Ιούδας τεκνοποίησε με αυτήν.

Κάποια δε ημέρα που αυτή έκλαιγε, ενθυμούμενη τα βάσανα που πέρασε και τα οποία διηγήθηκε στον Ιούδα.

Τότε ο Ιούδας θυμήθηκε ότι τον βρήκαν οι ποιμένες σε ένα κιβώτιο στα νερά, θυμήθηκε τους φόνους του αδελφού και του πατέρα του Ρόβελ που διέπραξε, και απεκάλυψε στη μητέρα του όλα τα εγκλήματα που είχε διαπράξει.

Αυτή, διέρρηξε τα ιμάτιά της, και θρήνησε απαρηγόρητη για την αμαρτία που είχε κάμει, ούτως ώστε να έχει ως άνδρα το ίδιο της το παιδί. Είπε λοιπόν στον Ιούδα ότι πλέον είναι αδύνατον να ζήσει μαζί του.

Τότε ο Ιούδας, αναλογιζόμενος τα μεγάλα κακουργήματα που είχε διαπράξει, έφυγε και πήγε να συναντήσει τον Χριστό, για τον οποίον είχε ακούσει, προκειμένου να εξιλεωθεί η ψυχή του.

Ο Χριστός, ως πολυεύσπλαχνος, δίκαιος και αγαπών τους αμαρτωλούς, τον έκαμε μαθητή του και του ανέθεσε να κρατάει το ταμείο, τα χρήματα που κάλυπταν τις ανάγκες της ιεράς συνοδείας του Χριστού και των Αποστόλων του.

Ο παμμίαρος όμως Ιούδας, έκλεβε από τα χρήματα αυτά και τα έστελνε στην μητέρα και γυναίκα του, για να πληρωθεί η ρήση του Δαβίδ : «γενηθήτωσαν οἱ υἱοὶ αὐτοῦ ὀρφανοὶ καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ χήρα» (Ψαλμός 108, 9).

Ακολούθως, το πάθος της φιλαργυρίας τον οδήγησε να πωλήσει τον Διδάσκαλό του και Θεό για τριάκοντα αργύρια.

Μεταμεληθείς για την ανίερη πράξη του, επέστρεψε τα τριάκοντα αργύρια στους Γραμματείς και Φαρισαίους, και απελπισμένος κρεμάστηκε, έπεσε μπρούμυτα και χύθηκαν έξω τα σπλάχνα του, λαμβάνοντας ως αμοιβή τα επίχειρα της κακίας και της φιλαργυρίας του.

Ως πονηρός, κρεμάσθηκε, για να προλάβει να κατέβει στον Άδη, πριν κατέλθει ο Κύριος, και να ελευθερωθεί κι αυτός μαζί με τους προπάτορες. Έμεινε όμως κρεμασμένος στο δένδρο ως την στιγμή που αναστήθηκε ο Κύριος και τότε ξεψύχησε.

Αβερκίου Ιερομονάχου Αγιορείτου, Ιστορία ακριβής περί των κατά την Σταύρωσιν και Ανάστασιν του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού τελεσθέντων, Συγγραφείσα το πρώτον υπό Ιουδαίου τινός Αινέα, συγχρόνου του Σωτήρος Μεταφρασθείσα δε εις την Λατινίδα γλώσσαν υπό Νικοδήμου τοπάρχου του εκ Ρώμης, Σώζεται εν τινι χειρογράφω εν τω Αγίω Όρει, Εν Βάρνη 1896, σσ. 78 - 85.

---

και που εντοπίζεται το ''πρόβλημα''. Στο ότι η κοσμική παιδεία μας συνήθισε να βλέπουμε ακόμη και τα ιστορικά πρόσωπα της Αγίας Γραφής έξω από εμάς.... ΑΛΛΑ!!! με το που κρεμάει την ζωή του ο ιούδας στην συκή, που αναλογεί στους δερμάτινους χιτώνες αρχίζει να δίνει τον μπούσουλα της άλλης, ψυχωφελούς παιδείας.

Δυστυχώς κρεμάμε κι εμείς ''μια χαρά'' χωρίς να αντιλαμβανόμαστε το πνευματικό κόστος την ζωή μας στην συκή (δερμάτινους χιτώνες*, στην ομορφιά μας στην φυσική μας δύναμη, στην εξυπνάδα, στον συναισθηματισμό μας, στα λεφτά, στην δόξα…. όλα τα περί της ουσίας σαν ομόκεντροι κύκλοι, σαν κρεμμύδι… στο προσωπείο αντί του προσώπου και ΣΤΑΥΡΟΥ) άσχετα αν η πρώτη αντίδραση μετά την ανάγνωση του βίου του ιούδα ήταν: ου τον άχρηστο και άχριστο και κακό και προδότη.... ΕΓΩ ευτυχώς ΚΑΜΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ... αυτοματισμοί, συναισθηματικοί και διανοητικοί, εκπηγάζοντες από την εξωστρεφή εγωκεντρική μεταπτωτική παδεία μας…

(κι έρχεται ο μέγας κανών πλην των άλλων αναφορών που κατά καιρούς παρουσιάστηκαν περί αιμορροούσας, σαμαρείτιδας, άβραμ, σάρα... συγκύπτουσας, ζαχαρίου....**) να μας φέρει ''λίγο'' στα ίσα μας και να κοιτάξουμε επιτέλους ΕΝΤΟΣ ΕΑΥΤΟΥ.... που εκ του ίχνους εικών Αυτού, νοούντες τα όλα ως εμπεριεχόμενα***, ανέλθουμε ως εις όρος υψηλόν… (ιδού αναβαίνομεν…) εκ του κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν και Εμπεριέχοντα, ώστε εγγίσουμε Αυτόν και οικειωθούμε, μετέχοντες ΖΩΗΣ, αφέσεως και γνώσεως κρουνών που εξέρχονται από Της Πλευράς Του…  

Τίνι ὡμοιώθης, πολυαμάρτητε ψυχή; εἰμὴ τῷ πρώτῳ Κάϊν, καὶ τῷ Λάμεχ ἐκείνῳ, λιθοκτονήσασα τὸ σῶμα κακουργίαις καὶ κτείνασα τὸν νοῦν ταῖς παραλόγοις ὁρμαῖς.

....Μόνη ἐξήνοιξας τοὺς καταρράκτας τῆς ὀργῆς τοῦ Θεοῦ σου, ψυχή μου, καὶ κατέκλυσας πᾶσαν, ὡς γῆν, τὴν σάρκα καὶ τὰς πράξεις καὶ τὸν βίον· καὶ ἔμεινας ἐκτὸς τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ.

Ἄνδρα ἀπέκτεινα, φησίν, εἰς μώλωπα ἐμοί, καὶ νεανίσκον εἰς τραῦμα, Λάμεχ θρηνῶν ἐβόα· σὺ δὲ οὐ τρέμεις, ὦ ψυχή μου, ρυπωθεῖσα τὴν σάρκα καὶ τὸν νοῦν κατασπιλώσασα.

Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!

Παιδεία και νουθεσία Κυρίου, αρχής γενομένης από άβραμ και σάρα που ο καλός Θεός τους μετονομάζει πλέον αβραάμ και σάρρα.... προσθέτοντας το ''α'' στην κεφαλή (κάθε κεφαλή) της Αγάπης και Αληθείας και την δικαιοσύνη (Ρ) στο σώμα...

[5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ

…

 15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς. (Γεν.ιζ’)]

…το καλό εμ-βόλιον του Ι (Ιησού) Ζωής (ζ)…. στον χώρο της πεμπτουσίας (5) προς νίκη του κόσμου και κοσμοκράτορος (15)  

…κι εμείς, έχουμε να επιλέξουμε ποιο από τα δύο να εμβάσουμε στο προσωπείο1 μας, που θα καθορίσει την κατάσταση του προσώπου μας, στην αιωνιότητα…. εμ-βόλιο από πόδα ή αντίποδα.... Ζωής ή θανάτου . Αμήν ο κόσμος να διαλέξει το συμφέρον και γρήγορα να γνωρίσει τις επιπτώσεις/διαστάσεις του ενός και του άλλου...

* Ιούδας επιπλέον μεθερμηνεύεται εξομολόγησις…. (ερμηνεία απαραίτητη για να μην μπερδεύεται ο κόσμος ότι τάχα αφορά μόνο αυτούς, όπως ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ... άρα απευθύνεται σε όποιον έχει νου) με εμάς (μετά την παρένθεση ανεξαρτήτως εθνικότητος, αρκεί νάμαστε άνθρωποι νοήμονες) να κρεμάμε την ζωή μας ‘’εξομολογούμενοι’’ ή αστόχως στα ψαυστά (και μετρούμενα κοσμικώς) στοιχεία της προσωπικότητάς μας αλλά ασταθή ή ευστόχως Στον περιπαικτικά προσ-ηλωμένο**** στέρεα (με ήλους/καρφιά) επί Σταυρού Τον απείρου ελέους και μυστηρίου ‘’Βασιλέα των Ιουδαίων’’ και καρδιά, όπου καταλήγουν όλα τα βάρη κατά την διαχρονική πρόσκληση ‘’έλθετε προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς…’’ υπέχοντας η εξομολόγηση δια των πνευματικών που έχουν ισχύ τα τελούμενα μυστήρια ως εξ αποστολικής διαδοχής (ΜΟΝΟ ορθόδοξοι) όλες τις φλέβες του σώματος. Σώματος Χριστού με μας τα μέλη.  

Κι Ο Κύριος, προγνωρίζων και όχι προορίζων, υποδεικνύων ημάς την κατάληξη των προσώπων με τα δύο αντιδιαμετρικά εις ύψος και βάθος όρια, Μωυσή (που παρέλαβε ως παραστάτη στο όρος Θαβώρ, μέτοχο της δόξης Του) και εσκοτισμένο δούλο και δόλιο Ιούδα, σε σχέση με τα ύδατα, έχει και την δική μας πρόγνωση κατάληξης παρέχοντας την σωστική κιβωτό για επιβίβαση, όσο έχουμε χρόνο μετανοίας. Μόνο που μέσα στην δική μας άγνοια και αδυναμία, και μη έχοντες ακριβή αυτογνωσία που είναι η βάση θεογνωσίας, αφού δεν νοήσαμε και δεν βιώνουμε τι είναι σταυρός… θεωρήσαμε χλιαρά ότι εντάξει, κρεμάσαμε την ζωή μας στον επί του Σταυρού και στον Σταυρό (πρόσωπο κι αυτό) κι όχι στην συκή και προχωράμε αμήν όχι και τόσο ‘’σίγουροι’’…   

Ψυχή μου, ψυχή μου, ἀνάστα, τί καθεύδεις; τὸ τέλος ἐγγίζει καὶ μέλλεις θορυβεῖσθαι· ἀνάνηψον οὖν, ἵνα φείσηταί σου Χριστὸς ὁ Θεός, ὁ πανταχοῦ παρὼν καὶ τὰ πάντα πληρῶν. 

ξηρανθείσα συκή αγ. Μαξίμου ομολογητού

για την ξηρανθείσα συκή (αγ.Ιωάννου Δαμασκηνού)

για την ξηρανθείσα συκή και τους δερμάτινους χιτώνες ...

από το προσωπείο, στο πρόσωπο...

Δερμάτινοι χιτώνες και διαφάνεια

** Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της;

Για την ανάσταση του Λαζάρου - Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός

για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου...

*** Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)

κι αν δούμε τις αναλογίες εντός εαυτού, δύο είναι οι επιλογές της σχέσης μας με τα ύδατα. Ή σαν Μωυσής θα διέλθουμε της ερυθράς και για μας να εκτελέσουμε το μυστηριακό ‘’έν βάπτισμα’’ επιζητούντες να συνοδευτεί και βιωματικά μυστικά, όπως αναλύθηκε στο… Η Μάρθα και η Μαρία, (παρούσες και δι αυτών όλοι μας) στο μυστήριον της Βαπτίσεως…  ή σαν Ιούδας να απωλεσθούμε. Κι επειδή πάντες γαρ απόστολοι [με δύο καταλήξεις ή των 11 (προς γνώσιν θεολογίας) ή του ενός (καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας)] όλα διαδραματίζονται (όπως κι η καταπόντιση του απ.Πέτρου από τα ισχυρά κύματα λόγω ολιγοπιστίας, με Τον Κύριο ανελκούντα αυτόν μετά από αίτηση), στην θάλασσα της γαλιλαίας... προτύπωση κι αυτή η ανέλκυση της Αναστάσεως όχι μόνο της Κυρίας αλλά και των καθ’ημέραν αναστάσεων και λυτρώσεων από τον κλύδωνα του βίου, για τις οποίες πρέπει δόξα, τιμή, ευχαριστία και προσκύνηση Στον Κύριό μας. 

πάλι …όλοι σαν γη, μια ρουφήχτρα/δίνη να θέλει να μας απομυζήσει την ενέργεια (6) ο δράκων (που εδρεύει στον ομφαλό) ή να ευδοκήσει και ευλογήσει Ο Νους από το νυν (κεφαλή) να  κατέλθει ως πυρ ελικοειδώς (9) στην καρδιά μας… όσο παράλληλα κατορθώνουμε ο υποβρύχιος νους να ανέρχεται εκ των κάτω υδάτων. 12 μυστηριώδεις δίνες, αυτογνωσία, κοσμογνωσία και θεογνωσία

**** Πάρε δυό σανίδες καί φτιάξε ἕνα σταυρό. Έλεγε ο Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

Ἡ μιά σανίδα εἶναι ἡ προσευχή πρός τόν Θεό. Ἡ ἄλλη, ἡ ἐλεημοσύνη πρός τούς ἀνθρώπους. Ἡ προσευχή σέ ἀνεβάζει ὅλο καί πιό ψηλά στόν Θεό. Ἡ ἐλεημοσύνη πλαταίνει ὅλο καί περισσότερο στούς γύρω μας ἀνθρώπους. Ἡ γαλήνη πού δοκιμάζουμε, ὅταν ἀναθέσωμε τόν ἑαυτό μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό καρφί. Χρειάζεται νά ἔχωμε γαλήνη καί ὑπομονή. Γιατί μόνο τότε, μόνο μέ τό κ α ρ φ ί αὐτό θά στερεωθοῦν οἱ δύο αὐτές σανίδες (ἡ προσευχή καί ἡ ἐλεημοσύνη) καί θά γίνουν πηγή εὐλογίας: Σ τ α υ ρ ό ς.

Μήν τήν ἀποχωρίζεσαι ποτέ τήν ἐλεημοσύνη καί τήν προσευχή. Αὐτές θά κατεβάσουν τήν εὐλογία καί τήν παρηγοριά ἀπό τόν οὐρανό στήν καρδιά σου. Καί θά τήν δροσίσουν, ὅπως δροσίζει ἡ πρωϊνή δροσιά τό διψασμένο χορταράκι.

[είναι… η φιλοθεΐα (η αμετεώριστος προσευχή) κάθετο σκέλος όπως το Ι της ΜΑΡΙΑΣ της παρακαθήσασας  παρά τους πόδας Του Κυρίου και η ελεημοσύνη και διακονία της φιλανθρωπίας οριζόντιο σκέλος και κίνηση της, το Θ της ΜΑΡΘΑΣ… στο σύνολο σε θεωρία και πράξη, ΣΤΑΥΡΟΣ.] ...με τον κάθε ιούδα τελικά (εμάς τους ίδιους σε μεγάλο ποσοστό), που κρεμάμε την ζωή μας στην συκή να στερούμε από τον εαυτό του την μόνη δύναμη ανάστασης, μη όντες ούτε πραγματικά φιλόθεοι ούτε φιλάνθρωποι, τουναντίον προδότες, ελπίζοντας στην άπειρη ευσπλαγχνία Του, όσο είμαστε συσταυρωμένοι μαζί Του, εκφράζοντες εσώψυχα το μνήσθητί μου Κύριε, να ανοίξει και για μας την θύρα της βασιλείας Του... Αμήν γένοιτο.

---

δόμηση του εν ημίν ναού

η έσω Ζωή (α'τόμος)

Η έσω Ζωή β’ τόμος (παιδεία και νουθεσία Κυρίου)

δώδεκα απόστολοι (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα) και δυο σκέψεις συνειρμικές...

Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν

ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ και ΦΕΡΕ ΤΟΝ ΔΑΚΤΥΛΟΝ ΣΟΥ ΩΔΕ… αντίφασις ή καθορισμός ‘’ορίων’’ ΧΩΡΟΥ;

1 ω μη γένοιτο δι ευχών των αγίων, μην ισχύσει ο πτερνιστής δράκων, που τρικλοποδιάζει το άλογο με πρόθεση να ρίξει τον αναβάτη.... (δια του προσωπείου το πρόσωπο) ... τρέχει το κακό στον κόσμο, ΦΑΙΝΕΤΑΙ πρώτο, τρομοκρατεί τον κόσμο.... αλλά έχει συλληφθεί προ αυτού η χάρις, το Φως και το σχέδιό Του... 23 καὶ εἶπε Κύριος αὐτῇ· δύο ἔθνη ἐν γαστρί σου εἰσί, καὶ δύο λαοὶ ἐκ τῆς κοιλίας σου διασταλήσονται· καὶ λαὸς λαοῦ ὑπερέξει, καὶ ὁ μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι. 24 καὶ ἐπληρώθησαν αἱ ἡμέραι τοῦ τεκεῖν αὐτήν, καὶ τῇδε ἦν δίδυμα ἐν τῇ κοιλίᾳ αὐτῆς. 25 ἐξῆλθε δὲ ὁ πρωτότοκος πυρράκης, ὅλος ὡσεὶ δορὰ δασύς· ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ῾Ησαῦ. 26 καὶ μετὰ τοῦτο ἐξῆλθεν ὁ ἀδελφὸς αὐτοῦ, καὶ ἡ χεὶρ αὐτοῦ ἐπειλημμένη τῆς πτέρνης ῾Ησαῦ... Συ Κύριε φύλαξε... Συ Κύριε ζώωσον… Συ Κύριε ανάστησε