Θεραπεία των παθών κατά τους αγίους πατέρες

Η θεραπεία ενός πάθους, δεν έγκειται στο να φύγει το πάθος που υπάρχει, αλλά στο να αντικατασταθεί, από την αντίστοιχη αρετή. Έχει κάποιος π.χ. το πάθος της κλοπής. Κάποια στιγμή αποφασίζει να εξομολογηθεί και σταματάει να κλέβει.

Αυτό δεν είναι η θεραπεία του πάθους της κλεψιάς, αλλά η παύση της πράξεως. Αν κάποιος μείνει μόνο στην παύση της πράξεως, υπάρχει κίνδυνος υποτροπής, διότι μέσα του θα νοσταλγεί την κλοπή. Θα ομοιάζει με κάποιον που κλαδεύει τα δέντρα και όχι τις ρίζες τους. Θα ξαναφυτρώσουν…

Με το να νοσταλγώ μία αμαρτία, έχω πέσει στην αμαρτία κατά το ήμισυ (πτώση εν τη προαιρέση) και ενώ θα είμαι εξομολογημένος, ουδέποτε θα είμαι μετανοημένος.

Η θεραπεία του πάθους θα ξεκινήσει όταν ο άνθρωπος σταματήσει να κλέβει και

αρχίσει να καλλιεργεί την αντίστοιχη αρετή δηλ. την αρετή της ελεημοσύνης. Και όταν κατακτήσει την αρετή της ελεημοσύνης, η αρετή αυτή θα τον εμποδίσει να κάνει υποτροπή στην κλεψιά.

Η αγάπη για την ελεημοσύνη, θα κάνει τον άνθρωπο να «μισήσει» την κλεψιά. Από κανένα πάθος (διαβολική συνήθεια) δεν μπορούμε να απαλλαγούμε, αν δεν το «μισήσουμε» και δεν το εξομολογηθούμε με ειλικρίνεια.

Αν δεν μισήσω το πάθος, τέλεια μετάνοια δεν υπάρχει και χωρίς τέλεια μετάνοια, η
εξομολόγηση δεν με ωφελεί και κινδυνεύω να κολαστώ…

Θα καλλιεργήσω λοιπόν την αντίστοιχη αρετή την ελεημοσύνη και θα βρίσκομαι στα 4/5 της τέλειας μετάνοιας. Για να είναι τέλεια η μετάνοια θα πρέπει να εξασκώ την αρετή δηλ. την ελεημοσύνη στην προκειμένη περίπτωση ταπεινά και όχι επιδεικτικά και υπερήφανα όπως θα προσπαθήσει ο διάβολος με λογισμούς να με πείσει… (Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα)

Αναλογιζόμενοι τον εγγίζοντα θερισμό, μακάρι να δουλέψουμε όπως πρέπει την εύφορη γη της καρδιάς μας… σύμφωνα με αυτό που σημειώνει ο Άγ. Μάξιμος: Το μεν λογιστικό της ψυχής σου, στόλιζε το με την αρετή της προσευχής, και θείας γνώσεως. Το επιθυμητικό, με την αρετή της εγκράτειας• και το θυμικό, με την αρετή της αγάπης• και βέβαια το φως του νου σου δεν θα σκοτισθεί ποτέ, οι δε προηγούμενοι λογισμοί, μπορούν εύκολα να γεννηθούν από αυτούς. 

Όντας άγιος, όχι μόνο ο σκοπός, αλλά και ο δρόμος για τον σκοπό, όλος ο διάδρομος από την θεραπεία και κάθαρση έως τον φωτισμό και τελείωση, είναι εκδηλώσεις της απείρου Αγάπης Του Φωτός του Προσώπου Του, αντανακλούμενο και ‘’σημειούμενο’’ και στο δικό μας πρόσωπο.

Τί άνταποδώσωμεν τῷ Κυρίω περί πάντων ὥν άνταπέδωκεν ἡμῖν; … τι από το Φως είναι δικό μας;  κατανοώντας πως σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) δλδ το ασθενές ΕΓΩ και η πανσθενής χειρ του Θεού, Η εξέλκουσα ημάς από τον ΑΔΗ… το μόνο που μένει είναι το Κύριε ελέησον και ΔΟΞΑ ΣΟΙ! ώστε, όπως στα θυρανοίξια του εξωτερικού ναού λέμε… ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης, έτσι και στην καρδιά μας η Παναγία Τριάς, να ισχύσει, ποιούσα αυτήν ναόν και μονή*….

Νάρθει και επισκεφτεί και μείνει ως στρεφόμενον γλυκύ φως (όπως ακούσαμε από τους αγίους Του) στην καρδία…    

* […22 Λέγει αὐτῷ ᾿Ιούδας, οὐχ ὁ ᾿Ισκαριώτης· Κύριε, καὶ τί γέγονεν ὅτι ἡμῖν μέλλεις ἐμφανίζειν σεαυτὸν καὶ οὐχὶ τῷ κόσμῳ; 23 ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν. (Ιωαν.ιδ’)]

---

[Κι ο Κύριος μερίμνησε για όλους τους περιπεσόντας εις ληστάς και τεθανατωμένους τη αμαρτία, που το ζήτησαν, να τους εισάγει στο Πανδοχείο Του, το μόνο θεραπευτήριο, που αν δεν κοιτάζουμε με περιέργεια και δεν κατακρίνουμε τον ασθενή του διπλανού κρεβατιού, ίσως επισπευθεί* η εξυγίανσή μας, εστηριγμένοι σε επουράνια χερουβείμ και σεραφείμ (οίκοι και οχήματα) υπό την σκέπη και μεσιτεία της καλής μας Παναγίας, της τιμιωτέρας και ενδοξοτέρας αυτών, Την μόνη γέφυρα την μετάγουσα από γη προς ουρανόν!! …

---

* Γ´\ΜΗ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα· 2 πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες. εἴ τις ἐν λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ, δυνατὸς χαλιναγωγῆσαι καὶ ὅλον τὸ σῶμα. 3 ἴδε τῶν ἵππων τοὺς χαλινοὺς εἰς τὰ στόματα βάλλομεν πρὸς τὸ πείθεσθαι αὐτοὺς ἡμῖν, καὶ ὅλον τὸ σῶμα αὐτῶν μετάγομεν. 4 ἰδοὺ καὶ τὰ πλοῖα, τηλικαῦτα ὄντα καὶ ὑπὸ σκληρῶν ἀνέμων ἐλαυνόμενα, μετάγεται ὑπὸ ἐλαχίστου πηδαλίου ὅπου ἂν ἡ ὁρμὴ τοῦ εὐθύνοντος βούληται. 5 οὕτω καὶ ἡ γλῶσσα μικρὸν μέλος ἐστὶ καὶ μεγαλαυχεῖ. ἰδοὺ ὀλίγον πῦρ ἡλίκην ὕλην ἀνάπτει! 6 καὶ ἡ γλῶσσα πῦρ, ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας. οὕτως ἡ γλῶσσα καθίσταται ἐν τοῖς μέλεσιν ἡμῶν ἡ σπιλοῦσα ὅλον τὸ σῶμα καὶ φλογίζουσα τὸν τροχὸν τῆς γενέσεως καὶ φλογιζομένη ὑπὸ τῆς γεέννης. 7 πᾶσα γὰρ φύσις θηρίων τε καὶ πετεινῶν ἑρπετῶν τε καὶ ἐναλίων δαμάζεται καὶ δεδάμασται τῇ φύσει τῇ ἀνθρωπίνῃ, 8 τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου. 9 ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ γεγονότας· 10 ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι. 11 μήτι ἡ πηγὴ ἐκ τῆς αὐτῆς ὀπῆς βρύει τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν; 12 μὴ δύναται, ἀδελφοί μου, συκῆ ἐλαίας ποιῆσαι ἢ ἄμπελος σῦκα; οὕτως οὐδεμία πηγὴ ἁλυκὸν καὶ γλυκὺ ποιῆσαι ὕδωρ. (επιστολή Ιακ.γ')

Πάντες γαρ απόστολοι… πολλοί διδάσκαλοι, αλλά δαμάζοντας την μία γλώσσα, ετοιμαζόμαστε για την άλλη, της πεντηκοστής, που με την επίσκεψη και επικάθηση επί της κεφαλής, δομείται ο ναός… ] 

ενσωματωμένο σαν υποκεφάλαιο στην έσω Ζωή

(ολόκληρο με δυνατότητα ανάκτησης)