(με μέρος
από το άρθρο σκέψεις με αφορμή το ‘’Ἀνατολή καί Δύση’’ του
αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς αλλά και νέα στοιχεία, και γιαυτό ίσως φανούν
κάποια σημεία χωρίς συνειρμό και σχετικά ασύνδετα με το παρόν. Συγγνώμη).
…Η
ύψωση (14/9) και η ανεύρεση (6/3) του Σταυρού, έχουν ακριβώς τις ίδιες
παραμέτρους. Η κατακρήμνιση του ιερού που στήθηκε πάνω στα μπάζα (με την έννοια
να πάψει να θεωρείται ‘’ιερό’’), το σκάψιμο εντός του ε-αυτού (εικών Αυτού), η
αφαίρεση σκουπιδιών και μπάζων, που Τον σκέπασαν οι αντίδικοι της σωτηρίας μας,
για να ανευρεθεί βιωματικά Αυτός. Όχι εν δυνάμει, αλλά εν ενεργεία.
Όντας
ο Μάρτιος μήνας δημιουργίας, με 6η μέρα την πλάση του ανθρώπου, δεν
είναι τυχαία η ‘’εύρεσή’’ Του την 6 Μαρτίου.
Τα
μπάζα, το πολύ χώμα, η σάρκα, ο χους και το χοϊκό φρόνημα που υπάρχει
εξωτερικά, σκεπάζει όχι μόνο τον σταυρό, αλλά και τον σταυροειδή (σταυρογέννητο)
νου και ψυχή κάνοντάς τα να ασφυκτιούν. Ο ενδιάμεσος χνους σαν χνώτα μεταξύ νου
και χου θολώνει την θέα του ενός από το άλλο, με αποτέλεσμα, ο χοϊκός άνθρωπος
να μην διακρίνει τον εσωτερικό άνθρωπο [του ανδρός (ανθρ-) την όψη (-ωπος)] ως
δημιουργία κατ’εικόνα Του Ανθρώπου, οπότε και την κλήση προς ωμοίωση.
Είναι
εκείνη η ασθενής κοσμοθεωρία που βλέπει τον άνθρωπο ως ζώον επειδή ομοιάζει με
αυτά βλέποντας αναλογίες, αλλά όχι ως ζώον θεούμενον, ούτε Τον Λόγον που δια
λόγου εδημιούργησε, ενώ τον άνθρωπο τον έπλασε κατ’εικόνα και καθ’ωμοίωση,
δυνατότητα που δεν παρέχεται στα ζώα.
Με
μια αυστηρή κριτική, στην οριζόντια μπάρα χρόνου (όπως γέννηση – θάνατος στον
μικρόκοσμο, έτσι και γένεση – συντέλεια στον μακρόκοσμο), αυτή η κοσμοθεωρία
έμεινε στάσιμη στην 5η μέρα δημιουργίας (5 Μαρ) και δεν έχει διέλθει
στην 6η, την πλάση του ανθρώπου από τον Τριαδικό Θεό κατ’εικόνα και
καθ’ωμοίωση. Είναι η βιωματική κόντρα μεταξύ δημιουργιστών και εξελικτικών, που
παρότι όμως κι οι δυο αναφέρονται στον ‘’άνθρωπο’’ πίσω από αυτόν, δεν
διακρίνουν τον ζωοποιό σταυρό που κάνει την διαφορά μεταξύ ζωανθρώπου και
ανθρώπου. Του εξωτερικού βιολογικού που δεν διαφέρουν οι ζωώδεις λειτουργίες
και τα ένστικτα, από τον ψυχικό βαθύτερο, που εν δυνάμει μπορούν να
τιθασσευθούν και αλλάξουν την κοινή κατάληξη. Τον θάνατο. κι αν στο τέλος της
μπάρας είναι η Ζωή, δεν είμαστε λίγοι, που κάπου σε ένα κομβικό σημείο,
σκαλώσαμε… άλλοι στον πύργο της βαβέλ (μη συνεννοούμενοι) άλλοι στους πρόποδες
του όρους Σινά που αντί να περιμένουν και εφαρμόσουν τις θείες εντολές
προσκυνούν τον χρυσό βου… άλλοι ανεξομολόγητοι όπου και η αφωνία του Ζαχαρία…
όλα και όλοι προ και χωρίς Χριστό, παρά το εξωτερικό τρέχον 2019 μ.Χ.
Αναφέρει
ο αγ.Μάξιμος ομολογητής πως ο άνθρωπος είναι πιο μεγάλος από τον κόσμο, αφού
κλήθηκε να τον κυριαρχεί. Βλέποντάς τα μονοδιάστατα και κοσμικά, δεν χωρά ο
νους μας πως είναι δυνατόν να είμαστε εμπεριέχοντες το σύμπαν ενώ είμαστε μια
απειροελάχιστη εμπεριεχόμενη κουκιδίτσα. Αλλού, ο αγ.Ιωάννης Δαμασκηνός στο
έργο του: έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, πως για τους επιστήμονες ο
ήλιος είναι μεγαλύτερος από την γη, για δε τους αγίους πατέρες ο ήλιος είναι
ίσος με την γη. Μπορεί βέβαια η παραπάνω πρόταση να ξεσηκώνει ειρωνικό μειδίαμα
εκ μέρους μερικών, αλλά στην ακρίβεια, αυτό που διαφέρει και δίνει διαφορετικό
αποτέλεσμα, είναι το σύστημα αναφοράς.
Στα
μαθηματικά δεχόμαστε εύκολα την διαφορετικότητα των συστημάτων αναφοράς, αλλά
στα πνευματικά, τα πράγματα γίνονται από δύσκολα έως αδύνατα πιστευτά. π.χ. στο
δεκαδικό σύστημα, 1+1 μας κάνει 2, στο δυαδικό όμως (που λειτουργούν οι
υπολογιστές) 1+1 μας κάνει 0 με ένα το κρατούμενο, εύκολα κατανοητό και
αποδεκτό από όσους έχουν λίγο ασχοληθεί σχετικά.
Οι
άγιοι έχουν άλλο σύστημα αναφοράς από τον ‘’κόσμο’’. Μετρούν πνευματικά (και
αγιοπνευματικά) και όχι χοϊκά και σαρκικά χωρίς Αυτό. ‘’Φυσικά’’ ισχύει ότι ο
ήλιος είναι μεγαλύτερος από την γη, αλλά αφού ο καλός Θεός έχει ετοιμάσει μια
θέση στον (νοητό) ‘’ήλιο’’για κάθε γεννηθέντα και Ο Ίδιος έλαβε φυσικό σώμα,
χωρούν εν δυνάμει (όταν φτάσουν στο καθ’ωμοίωση) όλοι οι λόγοι μέσα Σε Αυτόν,
άρα ο ήλιος είναι ίσος με την γη. Και μας συμφέρει αυτή η ‘’λογική’’ και
σύστημα αναφοράς, αφού ξεπερνά τον θάνατο κι είναι αιώνια.
Για
να γίνει όμως πιστευτό, πρέπει ο άνθρωπος να ‘’θέλει’’ να αλλάξει σύστημα
αναφοράς, οπτικής και προοπτικής. Από σαρκικός σε πνευματικός. Από ζώον (απλά)
σε ζώον θεούμενον. Από κοίλο κάτοπτρο και περισπασμούς που διαχέουν τον νου και
διαρκώς τον ψυχραίνουν, ορώντας από το κατέναντι (ς) τα άστρα και
‘’φωτιζόμενος’’ από αυτά, να ‘’γυρίσει’’ στο απέναντι (5) και να εστιάζει στον
έναν ήλιο με κυρτό (ταπεινό) κάτοπτρο Αυτόν. Τότε αρχίζουν οι ακτίνες να
συμμαζεύονται αφού έχουν σύστημα αναφοράς το ένα εστιακό σημείο, με επόμενο και
την θέρμανση από αυτόν (νοητό ήλιο) έως πυρός, και τον φωτισμό εξ Αυτού και την
ζωογονία, όπως αναλογικά ισχύουν με τον φυσικό ήλιο.
Κι
η γη, συμβολίζεται από κάποιους με το (+) παρεμβαλόμμενο ως οπτική και
προοπτική ψυχής ή προς διάσπαση δια της φυγοκέντρου (0) ή προς ενοποίηση δια
της κεντρομόλου (1). Απώλεια ή σωτηρία. Κι ενώ εδώ έχουμε διαζευκτικό, στο
φωτόνιο που είναι συγχρόνως ΚΑΙ σωματίδιο ΚΑΙ κύμα, έχουμε σύνθεση. Έτσι,
όποιος στρατοπεδευόμενος στην μία γνώμη δογματίζει ή το ένα ή το άλλο ενώ
φαίνεται λογικός, δεν είναι. Το βλέπουμε σε όσους θεωρητικολογούν ότι Ο Ιησούς
Χριστός είναι ή Θεός ή άνθρωπος και δεν χωρά στην διάνοιά τους ότι είναι ΚΑΙ
Θεός ΚΑΙ άνθρωπος. Το πέρασμα από κοσμικό και σαρκικό φρόνημα σε πνευματικό,
είναι το κομβικό σημείο και το κλειδί που διανοίγει την συγ-χωρετικότητα που
ενώ ο λογικός (εκ Λόγου) νους το κατανοεί, η διάνοια ως δούλη, παρότι
υπερεκτιμημένη και παραφουσκωμένη πολλές φορές από γνώσεις (που η γνώση φυσιοί)
ΔΕΝ καταλαβαίνει και δεν το δέχεται, ‘’μένοντας’’ χωρίς σταυρό, σύνθεση λόγου
και υπερλόγου, χωρίς ζωή, μένοντας στάσιμος, όχι στην μορφή και στο σχήμα, αλλά
στο πνεύμα, στην προ της 6ης ημέρας, πολεμώντας Το Πνεύμα και την
θεία πνοή που μας ζώωσε, μετατρέποντας το ασήμαντο σε σημαντικό. Το σκιαζόμενο
με θάνατο, να αναστηθεί. Όντως ολόδική μας επιλογή στροφής του προσώπου μας
προς το Φως ή αποφυγή Αυτού.
Και…
μην πει κάποιος πως μας λείπουν βιώματα. Σε μικρογραφία οι εναλλαγές μέρας
νύχτας επί ίσοις όροις σαν τον ισοσκελή σταυρό που συμβολίστηκε η γη, δίνει όχι
μόνο την επιλογή φωτισμού του προσώπου μας από ποιο ‘’φως’’ θέλουμε να
φωτίζεται, αλλά και την προοπτική και κατάληξη σαν επιθυμία και θέληση, μετά
τον προσανατολισμό. Κι ενώ τώρα καλούμαστε να ισορροπούμε* και συνθέτουμε όσα
επιδέχονται σύνθεση (ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο), έρχεται η ώρα που ή θα μαζευτούμε
στον ‘’ήλιο’’ (καρδιά, Λόγο όπου η Βασιλεία εντός, την αιώνια ημέρα του
ανεσπέρου Φωτός) ή θα χαθούμε εξοστρακιζόμενοι με λογισμούς σε μετεωρισμό και
αιώνια νύχτα των δυτών αστέρων. Ή Τον Κύριο ή τον μαμωνά.
Κι η
‘’γη’’ συγ-χωρεί τα (επιδεχόμενα σύνθεσης) αντίθετα, που διατηρούν την υγεία,
όταν η ασθένεια οφείλεται ή στον πλεονασμό ή στην έλλειψη ενός στοιχείου. Το
σώμα μας, για να διατηρήσει / επιτύχει υγεία ισορροπεί δι ενεργειών. ΚΑΙ
γλυκογόνο ΚΑΙ ινσουλίνη… ΚΑΙ πυρετό ΚΑΙ εφίδρωση, αντίθετες ενέργειες, υπό την
σκέπη και εποπτεία ενός νου … ανάλογα ισχόυν και τα πνευματικά.
Πρότυπο
‘’γης’’ που μπορεί να δεχτεί σπόρο και καρποφορήσει, είναι Η Θεοτόκος. Η
υψηλοτέρα των ουρανών και γης θεμέλιον. Η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα,
παρθενίαν και λοχεία ζευγνύσα. Ιδού η δούλη Κυρίου σαν ταπείνωση που Την κάνει
μακαριωτέρα πασών των γενεών. Ο τύπος Του Κυρίου, ως Βασιλέως δεδοξασμένου και
με άκρα ταπείνωση απίστευτα ατιμασμένος, ζεύγη αντίθετα, αλλά για την δική μας
υπηρεσία και σωτηρία.
Θα
ευστοχούσαμε αν απαγγέλαμε τους χαιρετισμούς. Και τους διαβάζουμε καθημερινά,
γιατί είναι το κλειδί που μας ενώνει με την νέα κτίση, που Η Ίδια έφερε στον
κόσμο και μας Τον γνώρισε. Άλλη γη ως τροφή και στήριγμα (Χριστό) άλλο ύδωρ και
άλλο πυρ (πυρ τυγχάνει και είναι λάλον ύδωρ Χριστός). άλλο αέρα (ΑΗΡ στην
απαγγελία του συμβόλου της πίστεως και κάλυμμα Χριστός), όλος ο νέος κόσμος δια
της πεμπτουσίας Του που είναι η ένωση των αντιθέτων δια σταυρού. Αν λείψει ο
αήρ, σβήνει η φωτιά. Αν λείψει η γη, η πτώση του ύδατος δεν έχει
σταματημό….
Χωρίς
δε Χριστό όλη η κτίσις καταντά μια νομοτελειακά θνησιμαία σάρκα. Αλλά! δεν
γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε αλλά να συζήσουμε με Αυτόν που είμαστε εικόνες
Του, όπου άνθρωπος είναι ο έχων του Ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος).
Διαλέγουμε σταυρό για να
ζήσουμε. Διαλέγουμε σταυρό για να λάμψει το Φως του προσώπου Του εφ’ημών,
αλλιώς, όχι μόνο καταχρηστικά θα λεγόμαστε άνθρωποι, αλλά η εικόνα δεν θα είχε
σκοπό και τέλειο πρότυπο Ζωής, παγιδευμένοι στον θάνατο, διακρίνοντας ότι
κάθετι διαφορετικό, μας αδικεί, ως κατ’όνομα άνθρωποι, αλλά χωρίς χάρι και πνοή
Θεού.
---
---
Στο
λίγο πιο πάνω σχήμα με τις απέναντι (5) και κατέναντι (ς) θέσεις που
καταλαμβάνει και ‘’ζει’’ ο ΑΔΑΜ, μπορούμε να διακρίνουμε έναν δακτύλιο (που
ορίζουν τα 4 άκρα του ΑΔΑΜ, ανατολή δύση άρκτος μεσημβρία) που διαχωρίζει τις
δύο όψεις. Από την μία ξεδιπλώνεται μπροστά μας το Φως (και ο ήλιος), και από
την άλλη ξεδιπλώνεται ένας κόσμος
σκότους, φωτιζόμενος από σελήνη και αστέρες (ειδωλολατρεία). Είναι και
τύπος του δαχτυλιδίου, σημείον αρραβώνος μελλούσης ζωής δια πίστεως, που ή το
αποδεχόμαστε και το ‘’καλλιεργούμε’’ τιμώντας το, ή το απορρίπτουμε.
Η καλή
μας Παναγία, δεν συνθέτει μόνο τα επιδεχόμενα σύνθεση, αλλά και διαχωρίζει τα
ασύνδετα, όπως και Ο Κύριος με Τον Σταυρό: …ἰδοὺ
οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ ᾿Ισραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον.
35 καὶ σοῦ δὲ αὐτῆς τὴν ψυχὴν διελεύσεται ρομφαία, ὅπως ἂν ἀποκαλυφθῶσιν ἐκ πολλῶν
καρδιῶν διαλογισμοί.
Όσο
πατούν οι πόδες μας επί της γης, βιολογικά ζωντανοί (όχι απαραίτητα και
πνευματικά, κι εκεί το ζητούμενο πριν κλείσουμε τα μάτια να καταφέρουμε να
περάσουμε δια μετανοίας στην Ζωή), μοιραία θα εναλλάσσονται οι φυσικές μέρες
και οι νύχτες. Όταν όμως η ρομφαία (του αρχαγγέλου Μιχαήλ) θα διέλθει και θα
κόψει την αρμονία μας, το πνεύμα θα ‘’εκσφενδονισθεί’’ όπου οι διαλογισμοί των
καρδιών μας, που αποκαλύπτονται την ώρα που στήνεται ο Σταυρός. Φυσικά δεν
είναι τυχαίο πως όσες αναφορές έχουμε για την Δευτέρα παρουσία, πρώτα στήνεται
ο ‘’κριτής’’ σταυρός και ακολουθούν τα άλλα, προτύπωση κρίσης ήδη από την πρώτη
σταύρωση.
Εν
μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν
καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων
προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.
Αυτό
που συμπίπτει ως κρίση και από Την Θεοτόκο και από Τον Εσταυρωμένο Κύριο που ως
σημείον αντιλεγόμενον κείται εις πτώσιν και ανάστασιν πολλών, είναι, πως με το
‘’μνήσθητι’’ έστω και την τελευταία στιγμή, γινόμαστε οικήτορες του παραδείσου,
ενώ βλασφημούντες και υβρίζοντες, καταγόμεθα εις άδην…
Σε εκείνο το
‘’σημείο’’ που Ο διδούς την πνοή στον άνθρωπο, αφήνει την πνοή Του, γενόμενος
άνθρωπος και σταυρούμενος, κρίνεται η διαχείριση της πνοής και ζωής μας και σαν
μερική κρίση, ο καθένας με την τελευτή του (40), και στην συντέλεια, η όλη
ανθρωπότητα.
Η
πίστις σώζει…. γιαυτό και από την μία απλώνεται ένας κόσμος πίστεως και
αναμφιβόλων καυχημάτων και από την άλλη κατά τους απίστους (και δυσπίστους) τα αμφίβολα
ακούσματα που δεν τους έπεισαν. Έτσι, ανάλογα με τους διαλογισμούς των καρδιών μας
που θα αποκαλυφθούν, θα έχουμε την κατάληξη : … Χαῖρε, των ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα· χαῖρε, των πιστῶν ἀναμφίβολον
καύχημα.
Κι ο
‘’χώρος’’ της πίστης η αχωρήτου χώρα, είναι χρυσοπλοκώτατος πύργος και δωδεκάτειχος πόλις, εις την οποία
καλούμαστε δι ευχών να ζούμε και ενεργούμε.
---
Και,
βρίσκεται ο ζωοποιός σταυρός βιωματικά στην ολοέν και καθαρότερη προσευχή (κορωνίδα-κεφαλή), στην ολοέν
και ευστοχότερη και βαθύτερη νηστεία
(βάση-κοιλία) ενάντια παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, την ακρόαση και τήρηση ολοέν και ακριβέστερα (και όχι μόνο φυσικά αλλά ιδίως
πνευματικά) τον λόγο του Θεού (φυσικό και γραπτό) δι ευχών των παραστατών της
Θείας Μεταμορφώσεως... οπότε, χωρίς τα παραπάνω έντονα που κάνουν την διαφορά
μεταξύ ανθρώπων και ζώων, τι διαφέρουμε από τα ζώα αν δεν σημειώνεται επάνω μας
ο σταυρός δλδ αυτό που κάνει την ‘’διαφορά’’ από ζώο σε άνθρωπο ;
Δυστυχώς,
με ψυχοφθόρα και αυτοκαταστροφική επιλογή κλείνουμε τα παντζούρια και ΔΕΝ
θέλουμε να μπει το άλλο Φως στην ζωη μας. Ούτε Φωνή ούτε Φως Κυρίου…
Κι
έρχεται η αγία Ελένη και σκάβει για να βρει τον θησαυρό. Την πληροφορία την δίνει
ένας εβραίος ονόματι Ιούδας…. Εν τω
μεταξύ, Ιούδας σημαίνει εξομολόγηση.
Καλούμαστε
κι εμείς να πάρουμε το φτυάρι και να αρχίσουμε να σκάβουμε... κι ο θησαυρός δεν
θα αργήσει όχι μόνο να φανεί, αλλά και να γίνουμε κοινωνοί του, ως θεία
κοινωνία (μετά την ιερή εξομολόγηση).
Μια
μυστική εργασία εσωτερικών ανασκαφών με μυστηριακή βοήθεια την εξομολόγηση,
γιατί χωρίς αυτήν μπορεί να φαίνεται πως φτυαρίζουμεκαι όντως να κουραζόμαστε, αλλά
δυστυχώς ανακατώνουμε την γη, πετώντας τα χώματα από την μία πλευρά στην άλλη…
Χωρίς τη εξομολόγηση δεν υπάρχει κάθαρση
εκ των ρύπων, χωρίς εξομολόγηση δεν λάμπει ο εν ημίν σταυρός, δεν
αναδεικνύεται, δεν θαυματουργεί να μας αναστήσει ωσάν τον ιστορικά αναστάντα
νεκρό…. αλλά παραμένει θολός, μαζί με το πρόσωπό μας που καλύπτεται από το
προσωπείο.
Κι
η εκσκαφή γίνεται κατά στρώματα, όπως τα μπάζα κάλυψαν κατά στρώματα τον
θησαυρό. Θεωρείται, πως με το χρίσμα λάβαμε ένα πακέτο χαρισμάτων που μπήκε στο
βαθύτερο σημείο της καρδιάς μας. Πάνω σε αυτό οι αντίδικοι έριξαν (και ρίχνουν
καθημερινά) τα σκουπίδια τους και έστησαν (στήνουν) ένα ιερό ψευδοθεάς να
προσκυνούμε. Όσο εισέρχεται φως επιγνώσεως της κατάστασής μας, τόσο πιο βαθειά
σκάβουμε και εξομολογούμενοι πετάμε τα μπάζα εκτός μας (χάριτι) για να λάμψει
τελικά και εκδηλωθούν στην ζωή μας τα χαρίσματα που ήδη με την ορθόδοξη βάπτιση
μας δόθηκαν.
Βρίσκουμε
οι χλιαροί χριστιανοί που ακολουθούμε κάπως τα εξωτερικά τυπικά, την σκιά του σταυρού.
Η σκιά όμως, ΔΕΝ διώχνει σκιές. Μπροστά λοιπόν στον τύπο και εξωστρεφή τρόπο
αντίδρασης με την ανύψωση σταυρών σε διάφορα σημεία της Ελλάδος, με αφορμή την
εισβολή από σκιώδεις τύπους, πολέμιους του Σταυρού, θα αρχίσουμε να βλέπουμε το
θαύμα, όσο συνοδοιπορεί αυτός ο εξωτερικός με την εσωτερική σταυρική βιωτή….
Όσο ο τύπος [εξωτερική ανύψωση, (καλή λίαν) εμπεριέχει ουσία (εσωτερική ανύψωση
και αρίστη επιλογή)…. Προσευχή-νηστεία-ακρόαση-τήρηση…].
Αν
αρκούσε η εσωτερική αναζήτηση, χωρίς όμως εξομολόγηση, θάταν ευλογημένη και η στάση ζωής που
προτείνουν οι ανατολικές θρησκείες, ή με τέτοιες μεθοδολογίες, θα ανευρισκόταν
ο σταυρός. Εκ του αποτελέσματος, δεν είναι έτσι, για να μην πούμε ότι η
εσωτερική αναζήτηση χωρίς Χριστό ορθοδόξως προσεγγιζόμενο και βιούμενο, όχι
μόνο δεν ευαγγελίζει, προσθέτοντας χαρά,
αλλά δαιμονίζει, προσθέτοντας αρά
(αφού λείπει το ‘’χ’’.).
Κι
αν πάλι κάποιος δεν γνωρίζει την ερμηνεία του ονόματος Ιούδας ότι είναι
εξομολόγηση και τούρχεται στο νου ο Ιούδας ο ισκαριώτης, πάλι καλώς, καθώς και
από αυτήν την πτυχή προσέγγισης, αφού ο Ιούδας κρέμασε την ζωή του στην συκή
(κατά τους αγίους, δερμάτινους χιτώνες), κρέμασε την ζωή του στο προσωπείο κι
όχι στο πρόσωπο.
Ήδη
απευθυνόμαστε στον Τίμιο Σταυρό ως πρόσωπο. Έτσι, για να βρεθεί το πρόσωπο, ο
άγνωστος εαυτός πίσω από το εγώ που το σκιάζει, πρέπει να διεισδύσουμε
προσπερνώντας τους ομόκεντρους κύκλους που το περιβάλλουν ως προσωπείο, να μην
στηριζόμαστε σε αυτούς (κρέμασμα ζωής) αφού αλλοιώνουν την ακρίβεια του
προσώπου την ακρίβεια και λάμψη του εν ημίν Σταυρού, όσο αυτοί (δερμάτινοι
χιτώνες) είναι θολοί και δεν είναι διάφανοι.
Κι
επειδή οι γραμμές που σχηματίζει ο φυσικός και
πνευματικός μεταβολισμός είναι σταυρός, και ο μεταβολισμός δηλώνει όπως
και ο Σταυρός, ζωή και Ζωή, όλα πρέπει να ανευρεθούν και ανυψωθούν (χάριτι και
προαιρέσει), βιωθούν, εντός.
Τι
σημαίνει όμως επί του πρακτέου η ανεύρεση του σταυρού εν ημίν; Με την αρχή
δημιουργίας (αρχή πλάσης τον Μάρτιο)
Ο Τριαδικός Θεός, φέρνει την τάξη από το χάος. Την 6η ημέρα αφού λαμβάνει λάσπη εμφυσών θεία πνοή
‘’αναδεικνύει’’ τον άνθρωπο, ως ψυχή ζώσα.
Προ
επισκιάσεως και εμ-πνεύσεως της ενεργείας της θείας πνοής, προ ‘’ευρέσεως’’ εν
ημίν του σταυρού, 6/3 (μνήμη ποιούμενοι την συγκεκριμένη ημέρα, φυσικά όχι
τυχαία) είμαστε λάσπη, και ως χοϊκοί, έτσι συμπεριφερόμαστε. Έχουμε ζωή
(ύπαρξη) κινούμαστε κατά το επιτρέπεται, αλλά όχι ακόμη Ζωή και ευλογημένη
κίνηση κατά Θεόν. Υπάρχουμε εν μέσω αταξίας και άτακτα δρούμε και όπως είναι
φυσικό, με τέτοια βιωτή των Ελλήνων, όλα πάνε προς διάλυση, όλα σκιάζονται από
τον θάνατο, με εμάς νεκρούς (μη Ζωοποιημένους ακόμη).
Για
μας τους χοϊκους, που σαν ‘’ζώα’’ δεν μεριμνούμε για το χαρακτηριστικό που έπεται του ανθρώπου, ήτοι
‘’ζώον θεούμενο’’, η εικόνα και πραγματικότητα, το είναι πίσω από το φαίνεσθαι,
είναι σκληρή, αλλά αληθινή.
Είναι
όπως μας βλέπουν οι άγιοι καθαρά, πίσω από τα φαινόμενα. … όπως ο αγ.Ιάκωβος
Τσαλίκης ‘’έβλεπε’’ την εσωτερική κατάσταση όσων προσερχόντουσαν να
κοινωνήσουν…. όπως ο αγ.Ανδρέας δια XC σαλός έβλεπε
τους φυλακισμένους με μορφές ζώων, αναλόγως του κυριαρχούντος πάθους. Άραγε,
ποια είναι η αληθινή μορφή που έχουμε εμείς οι Έλληνες που ζητούμε βοήθεια από
τον Θεό; …και λέει χαρακτηριστικά ο αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς στην ουράνια
λειτουργία… οι σέρβοι έκλαιγαν την
δυστυχία τους, αλλά ο καλός Θεός δεν τους θυμήθηκε, γιατί οι ίδιοι δεν
θυμήθηκαν τον Θεό, ούτε τις αμαρτίες τους (…και ο αγ.Σάββας παρέμενε
γονατιστός…).
Με
όλην αυτήν την παρένθεση, να καταδεικνύει την μοναδικότητα και απαραίτητον του
μυστηρίου της εξομολογήσεως (Ιούδας ο πληροφορών την αγία Ελένη) για την
ποθούμενη κάθαρση και πέρασμα από την ζωώδη κατάσταση στο θεούμενο… όταν
συγχρόνως Ζαχαρίας σημαίνει αυτός που
θυμάται τον Θεό και ο Θεός τον θυμάται… (είναι γνωστή η σχέση του με την
αφωνία, και το πώς
‘’λειτουργούν’’ οι αγ.Ζαχαρίας και Ελισάβετ και αγ.Ιωάννης πρόδρομος με
την Παναγία να παραμένει ωσεί μήνας τρεις… λύοντας την αφωνία, στον
καθένα).
Ο
Κύριος, Ο τους πάντας θέλων σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, ‘’έστησε’’
στην κάτω όψη των φαινομένων, την εύρεση του Τιμίου Σταυρού Του, κι οι άγιοι
εκτέλεσαν την διαταγή Του, φανερώνοντάς Τον, σύμφωνα και ανάλογα με την άνω όψη,
όπου την 6η ημέρα, (πλάση ανθρώπου), ως οδοδείκτη για την ανάπλασή μας.
Πάλι σε δύο όψεις συναντάμε (εκ του συναξαριστή) την 25η Μαρτίου. Την ίδια ώρα και ημέρα που άκουσε η Εύα το θλιβερόν άγγελμα της εξόδου από τον παράδεισο, Ο αρχάγγελος Γαβριήλ διαμηνύει χαράς ευαγγέλιο, την επανείσοδο στον παράδεισο δια της Θεοτόκου με την εν γαστρί ασπόρως σύλληψη Του Κυρίου, αλλά και την σύγχρονη (25/3) Ανάσταση.
Αμήν
δι ευχών για τον καθέναν προσωπικά και συλλογικά για την Ελλάδα μας, δι ευχών
Της Θεοτόκου, καλή Ανάσταση μετά την σταύρωση
….
---
Η
επιζητούμενη ευλογία και διόρθωση και λύση και θεραπεία του σώματος της
ανθρωπότητος, του ασθενούς σώματος της Ελλάδος μαζί με τα ασθενούντα βαρέως
μέλη της, έχει αφετηρία την κάθαρση
(και εμφάνιση και ανύψωση του Σταυρού). Μια κάθαρση που είναι η προϋπόθεση φωτισμού και τελείωσης. Αλλιώς πως θα
νοείται ο αληθινός Τριαδικός Θεός, στον οποίο προσευχόμαστε και ελπίζουμε; Θεός
ζώων ή ζώντων (ζώων θεούμενων); Μόνο αν
κατορθώσουμε να γίνει ο καθένας ναός Του και πληθυνθεί αυτή η μαγιά, ως μικρή
ζύμη και μόνο τότε όλο το φύραμα μπορεί να ζυμοί… (Α’ Κορ.ε’6) μόνο τότε μπορεί
να καυχηθούμε ότι γίναμε λαός Του… ὑμεῖς
γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω,
καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου