Το ότι η καρδία* του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά
φύσιν κινήσεων, είναι κάπως γνωστό, παρότι μικροί πνευματικά, δεν τα
διαχειριζόμαστε όπως οφείλουμε για το συμφέρον μας, κι αυτό γιατί ακόμη δεν
εισήλθαμε σε αυτήν με τις παράλληλες έννοιες του ουρανού, της κιβωτού της αγίας
ορθοδοξίας, της αχειροποιήτου… . Το ότι και ο Σταυρός είναι το κέντρο του
κόσμου και εαυτού (όχι μόνο αυτογνωσίας,
αλλά και ως βάση θεογνωσίας) και ότι πρέπει να ‘’συμπέσει’’ ο Σταυρός στην
καρδιά, είναι ένα ορθόδοξο μυστικό, που παραθεωρείται και ίσως δεν διδάσκεται τόσο
ευρέως όσο θα έπρεπε λόγω σπουδαιότητος, στα θρησκευτικά.
Ο Σταυρός, βρίσκεται μεταξύ γης και ουρανού, ορατών τε και αοράτων, όπως συμπυκνωμένα η καρδιά βρίσκεται στη μέση, μεταξύ γης (κοιλίας – αεί χρόνου) και ουρανού (κεφαλής – νυν και άχρονου) , ορατών (δεξιάς επίγνωσης) και
αοράτων (αριστεράς)**.Τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν στην καρδιά και από την ‘’καθαρότητά’’ της, εξαρτώνται η φυσικοπνευματική μας κατάσταση. Ζωής επιγείου και Ζωής υπεργείου ή υπογείου που θα καταλήξουμε ανάλογα της κρίσης. Εξαρτάται από το ποιος σταυρός*** φέρεται ως ιδεολογία, αλλά και ενεργώντας μέσα στην καρδιά, υποκινεί πράξη και θεωρία και μέλη. Βίαιος αγκυλωτός, ισοσκελής ελληνικός αρμονικός ή ορθόδοξος υπερβατικός, με εστιακά κέντρα εκτός εαυτού, εντός εαυτού αλλά σαν ίχνος στην κεφαλή και τέλεια στην καρδιά. [Μια πορεία από την γη προς τον ουρανό, ‘’παράλληλα’’ της εξόδου από το ψύχος (εκτός) στο πυρ (καρδιά), με μέση κατάσταση την μη ευλογημένη χλιαρότητα των πολλών, η οποία πρέπει να καταργηθεί κι ο άνθρωπος να αποφασίσει για ποιον θα δουλεύει. Κύριο ή μαμωνά]. Σημασία έχει, όχι μόνο να μιλά κάποιος για τον Σταυρό, όχι μόνο να τον φέρει μπροστά στο στήθος, αλλά να είναι σταυρός****. Σταυρός ορθόδοξος περνώντας την κατάσταση της καρδιάς του από τους δύο προηγούμενους, έναν μη καλό (ως συνθλίβοντα τους άλλους) και έναν καλό λίαν (ισόρροπο), στον τέλειο. Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου.
Και… προς υλοποίηση αυτού του ψυχωφελούς περάσματος, έχουμε ενόσω ζούμε βοηθό ισχυρό…. τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου ***** αλλά στην καρδιά και κρίση, το ανέλεον. Επιστρέφει την ψυχή μας ένεκεν του Ονόματός Του, για να μας εισάγει από τώρα και στους αιώνες στην Κιβωτό … Του, ποιμαίνων μας και μη υστερώντας μας σε τπτ. Μετά το έλεος, κρίσις όπως φαίνεται μέσα στην εκκλησία το ακοίμητο καντηλάκι Του Κυρίου στο τέμπλο, όχι όμως και στον επισκοπικό θρόνο (καρδιά του Σώματος).
Η ευθεία προς τα άνω διαποίμανση ξεκινά από την βηθλεέμ (2), αφού ‘’μαζευτούν’’ (3) όλες οι δυνάμεις και οι θεωρίες και κατατεθούν σταυρικώς σε εκείνον τον πόδα (4). Εκεί που ιστορικά πέθανε και θάφτηκε η Ραχήλ σαν σκιά της θεωρίας, για να γεννηθεί η θεία θεωρία Χριστός. Για να προχωρήσει όμως εν ημίν η ‘’ιστορία’’ εντοπίζεται η πνευματική της προϋπόθεση. Αν δεν ‘’πεθάνουν’’ οι σκιές και άλλες θεωρίες από μας αυτοβούλως, δεν γεννάται το Φως και αντίστοιχα, αν δεν γεννηθεί το Φως δεν θα εκλείψουν οι σκιές και οι αιρέσεις (πικραινόμενος με την θεωρητικολογία και παναίρεση των οικουμενιστών που δουλεύουν για την ειρήνη, όχι όμως του Θεού, αλλά του αμαλήκ).
Διαβάζουμε…: ''Μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ
πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις'' ∽ Όσιος Ιωσήφ
Ησυχαστής †
''Οἱ
δαίμονες εἶναι πνεύματα. Λοιπόν συγγενεύουν καί ἀφομοιοῦνται μέ τό ἰδικόν μας
πνεῦμα, τόν νοῦν. Ὁ δέ νοῦς ὡς τροφοδότης τῆς ψυχῆς ὅπου εἶναι — καθότι αὐτός
φέρει πᾶσαν νοερᾶς κινήσεως ὄψιν καί νόησιν εἰς τήν καρδίαν, ἡ δέ καρδία τό
διυλίζει καί τό δίδει πρός τήν διάνοιαν — ὁ νοῦς λοιπόν ἀπατᾶται κατά τό
παράδειγμα τῆς πηγῆς. Ἤγουν κλεψιμαίω τῶ τρόπω τό ἀκάθαρτον πνεῦμα θολώνει τόν
νοῦν καί αὐτός τό δίδει πρός τήν καρδίαν, ὅπως εἶναι, κατά συνήθειαν. Ἄν ἡ καρδία δέν εἶναι καθαρά, σκοτεινῶς τό
δίδει εἰς τήν διάνοιαν. Καί σκοτίζεται τότε καί ἀμαυροῦται ἡ ψυχή. Καί ἔκτοτε ἀντί
θεωρίας δέχεται διαρκῶς φαντασίες. Καί μέ τόν τρόπον αὐτόν ἐβγῆκαν ὅλες αἱ πλάνες καί ἔγιναν αἱ αἱρέσεις.''
Με την τόση συχνή αναφορά περί καθαράς καρδίας και στηλίτευση πλανών και αιρέσεων, μοιάζει εμείς να κρίνουμε τα συμβαίνοντα στους μυστικούς θαλάμους των καρδιών των ανθρώπων.
Κύριος κρινεῖ λαούς. …. ἐτάζων καρδίας καὶ νεφροὺς ὁ Θεός. δικαία ἡ βοήθειά μου παρὰ τοῦ Θεοῦ τοῦ σῴζοντος τοὺς εὐθεῖς τῇ καρδίᾳ…. (ψαλμ.ζ’)
Κι όπως ‘’πρέπει’’ να ευστοχήσουμε στον θυμό και την διόρθωση προς τα μέσα μας κι όχι εξωστρεφώς (ως άλλος αγκυλωτός που δρα εντός της καρδίας με ταραχή ενάντια σε Θεό και ανθρώπους, άρα πολέμιος της χαράς του Σταυρού), η δική μας δουλειά είναι να σωθούμε, αποκτώντας καρδία καθαράν και ευθύ φωτισμό.
Η κρίση μας, δεν ακουμπά άγαρμπα τον χώρο που Κύριος γνωρίζει και τις αιτίες, αλλά εκ των αποτελεσμάτων, κι όπως αναφέρει η Αγία Γραφή, εκ των καρπών γνωρίζεται το δένδρον…
Κι όπως ο ήλιος διαρκώς φωτίζει, αλλά από την δική μας θέση (αν θα είναι απέναντι ή εν σκιά κατέναντι) και τα δικά μας κάτοπτρα και παρεμβαλλόμενα φίλτρα αλλιώς τον βλέπουμε, μέχρι ‘’ανυπαρξίας’’ Του, όσο δεν ανεβάζουμε τα παντζούρια να μπει φως στο δωμάτιο, (αμήν… κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν) … κι όπως το ύδωρ που δίνει είναι πεντακάθαρο αλλά στην μεταφορά του από μας στον άλλον, και τους σκουριασμένους αγωγούς μας, τον δηλητηριάζουμε, αυτό που πρέπει να προσέξουμε είναι ο μεταβολισμός. Δλδ, μετά την λήψη των πεντακάθαρων και ζωηφόρων εισερχομένων πως διεργαζόμαστε στην καρδιά τα δεδομένα ώστε τα εξερχόμενα από εμάς προς τον κόσμο να μην τους δηλητηριάζουμε.
…κι όπως το στομάχι είναι το κέντρο μεταβολισμού των χοϊκών τροφών, που δουλεύει σαν μυλόπετρα όποτε έχει υλικό να αλέσει, έτσι και η καρδιά είναι το κέντρο μεταβολισμού των πνευματικών, που όμως δουλεύει διαρκώς, αφού Ο Κύριος χωρίς ασυνέχεια δίδει λόγους, (ακόμη και Τον Εαυτό Του ως Τροφεύς και Τροφή) οπότε, από μας εξαρτάται η αποδοχή, η ‘’εκμετάλλευση’’ η πρόοδος, η ενηλικίωση ή ασιτία και θάνατος.
Γιαυτό παρακαλούμε να μας δίνει …καρδίαν καθαρὰν κτίσον ἐν ἐμοί, ὁ Θεός, καὶ πνεῦμα εὐθὲς ἐγκαίνισον ἐν τοῖς ἐγκάτοις μου…. γιατί η μη καθαρά καρδία τους ευθείς λόγους ο άνθρωπος λόγω νεφών, τα διαθλά και διαστρεβλώνει, αλλά και όπως το θολό νερό, δηλητηριάζει τους πίνοντες από αυτό.
Κατακλυζόμαστε από ποταμούς ύδατος Ζώντος…. αλλά ως αγωγοί (σκούριοι ή καθαροί), το προσφερόμενο νερό καταντά νερό θανάτου, όσο δεν πιστεύουμε όπως ‘’πρέπει’’ Στον Κύριο … 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. (Ιωαν.ζ’38)
Οδεύοντες προς την ποθητή πεντηκοστή, Θεός να φυλάξει και διορθώσει, μην μείνουμε στάσιμοι προ αυτής, όπως μας γνωρίζει η μεσοπεντηκοστή: … τόν γάρ θεῖον νόμον σου δεχόμενος ἄνθρωπος, ἐν αὐτῷ σβεννύει τῆς πλάνης τούς ἄνθρακας. (ώστε ο διατηρών την πλάνη του με εμμονή, να απέχει του φωτισμού και σκοπό του ανθρώπου, ως απόκτηση του Αγίου Πνεύματος).
Κι αφού εντοπίστηκε ο Σταυρός και η καρδιά στο κέντρο (και μέσον) την ίδια λειτουργικότητα προς σκηνοπηγία…. διακρίνουμε ως μέσον το κομποσχοίνι. Κι αυτό όχι να το φέρουμε ως επίδειξη αλλά με συστολή εκδήλωσης σε εξωτερικούς χώρους των συναισθημάτων μας, μην τύχει και φανούμε κάτι που δεν είμαστε ή σκανδαλίσουμε τους αδελφούς….
Διακρίνουμε την κάθετη ροή στον μεταβολισμό του οριζοντίου βιολογικού σώματος και αντίστοιχα, οριζόντια ροή (εισερχομένων και εξερχομένων) στο κάθετο πνευματικό μας σώμα. Από αριστερά εντοπίζονται τα εισερχόμενα στοιχεία της νέας κτίσης και δεξιά σαν εξερχόμενα εκδηλώνονται στην ζωή μας, ανάλογα την διεργασία και αγωγιμότητα της καρδιάς μας.
‘’Τραβάμε’’ κομποσχοίνι με το αριστερό χέρι με τον δείκτη να έλκει κόμπο και χάρι, ως ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, με πλαγιοστήριξη τον αντίχειρα (γνώσεις) και μέσο δάκτυλο (εμπειρίες) και τυπώνουμε τον σταυρό επάνω μας με το δεξί.
Κι όπως αίροντες τον ‘’σταυρό’’ μας από γη κατευθυνόμαστε προς τον ουρανό κι ο ουρανός κατεβαίνει για να συναντηθούμε στην καρδιά, έτσι και με αυτό τον μεταβολισμό του ελθέ… εξ αριστερών αοράτων, ξεκινάμε εμείς από τα δεξιά ορατά και πρακτικά τυπώνοντας ορθά και ορθόδοξα το σημείο του Σταυρού επάνω μας από την δεξιά πλευρά, κατευθυνόμενοι να συναντήσουμε Τον Κύριο πάλι στο κέντρο, έως ου μορφωθεί εν ημίν. Στην καρδιά.
Με το κομποσχοίνι επικαλούμενοι το παντοδύναμο όνομα Κυρίου, που κλίνει παν γόνυ, επουράνιο επίγειο και καταχθόνιο, εισέρχεται (εξ αριστερών σύμφωνα με την ροή) στην (δεξιά εκδηλωμένη ορατώς) ζωή μας ΑΗΡ (XC), προσθέτοντας ορθή πίστη, ΠΥΡ (XC) ως θεία (επι)κοινωνία και ως αστραπή της θεότητος, μαστίζοντας εναντίους, ΥΔΩΡ (XC) ως λάλον και Ζων ύδωρ και ΓΗ (XC) μορφούμενος κατά τάξι και ετοιμότητα και υποδοχή καθαρής καρδιάς. Στο σύνολο, μαζί με τα 4 σταυρικά άκρα η πεμπτουσία, ως Εσταυρωμένος XC ενώνων τα επιδεχόμενα, και ΑΙΘΗΡ. Και … όπως εισερχόμενο το Φως διώχνει τις σκιές, έτσι εισερχόμενος Ο Κύριος εμφανίζει δια Της Θεοτόκου νέαν κτίσιν καταργώντας το παλαιό και τον θάνατο. Αφαιρεί τα ύδατα τα καταποντίζοντα την ψυχή, απαλλάσσει από το άλλο κατακαίον πυρ, απομακρύνει την δυσωδία και μεταμορφώνει τον χοϊκό σε πνευματικό και χαριτωμένο τέκνο Φωτός… αφαιρεί την μία γη και δομεί ετέρα (6) αναστάσιμη...
Μας εισάγει κατά την αίτησή μας, (ευχούλα) όλα τα στοιχεία που είναι τα μόνα ικανά και μόνα απαραίτητα, να μας προσδώσουν την ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία και την υιοθεσία από την δουλεία που σαν πνευματικά νήπια είμαστε δούλοι στα στοιχεία του κόσμου. (Γαλ.δ’) Κι όσο εισάγεται στην ζωή μας, γνωρίζουμε το Θεό, παράλληλα εν εσόπτρω, όσο μας εξάγει από τον κόσμο (και αίγυπτο), τόσο γνωριζόμαστε από τον Θεό (ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ), Κι όσο γεννάται εν ημίν, τόσο γεννιόμαστε εν Αυτώ.... δια Της Θεοτόκου.
Είναι το όνομα του Ιησού Χριστού που έχει αυθυπάρχουσα ενέργεια και Χάρη και έχει τόση δύναμη, όση δύναμη και Χάρη έχει η Θεότητά Του! (ευχή και Άγιο Πνεύμα).
Αυτό είναι το θείο θέλημα και η ευδοκία Του, η δική μας καθαρότητα καρδίας και αγωγιμότητα της χάριτος, ως έχει, χωρίς ίχνος διαστρέβλωσης με αυτό να ισχύει, όσο καταφέρνουμε χάριτι (απόπλυνον τω Αίματί Σου τω Αγίω…) και λίγο φιλότιμο αγώνα να γίνουν διαφανείς οι δερμάτινοι χιτώνες μας, αποφεύγοντες παντός μολυσμού, σαρκός και πνεύματος.
Είναι η ευδοκία της Σιών και η ανοικοδόμηση των τειχών της Ιερουσαλήμ (5)
Αμήν γένοιτο. Κύριε ελέησον, Κύριε ΔΟΞΑ ΣΟΙ!!
---
* Λέγει ο Γέροντας Εφραίμ: «Η καρδία του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά φύσιν κινήσεων. Τα πάντα ξεκινούν από την καρδίαν. Εάν η καρδία του ανθρώπου καθαρισθή, τότε βλέπομεν τον Θεόν. Ο Θεός είναι αθεώρητος· ο Θεός είναι Πνεύμα. Δύναται όμως να βασιλεύση εις την καρδίαν του ανθρώπου, όταν γίνη αυτή καθαρόν δοχείον.
Διά να γίνη δεκτικόν δοχείον η καρδία του ανθρώπου, πρέπει να γίνη καθαρή. Δηλαδή, να γίνη καθαρή από ακάθαρτους λογισμούς. Διά να καθαρισθή όμως η καρδιά, πρέπει να μπη εις αυτήν κάποιο φάρμακον. Το φάρμακον αυτό είναι η νοερά προσευχή. Όπου πηγαίνει ο βασιλεύς, διώκονται οι εχθροί· και όταν μπη εις την καρδιά ο Χριστός, το όνομα Του το Άγιον, φυγαδεύονται των δαιμόνων οι φάλαγγες. Όταν ενθρονισθή μέσα καλά-καλά ο Χριστός, τότε υπακούουν τα πάντα.
** Δεξιά και αριστερή επίγνωση, άνω και κάτω… σταυροειδώς
*** 3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις
με αυτές τις δύο τάσεις, που μας τανύζουν αντιδιαμετρικά, η μία προς την γη κι η άλλη στον ουρανό, εμβασμένες από τον καλό Θεό και ΕΝΑ στο ΕΙΝΑΙ μας, τα δύο Ι, ευθέως ως κεντρομόλο Ιησού και φυγόκεντρο Ι, ι' τάγμα των δαιμόνων και ελικοειδώς 9 - 6, η μία μας εισάγει κι η άλλη μας εξάγει εκτός εαυτού, εκτός Αυτού. Η μία συμμαζεύει τις ακτίνες σαν κυρτό κάτοπτρο στην καρδιά με δυνατότητα θέρμανσης και ξεπηδήματος φλόγας, ενώ η άλλη σαν κοίλο κάτοπτρο διαχέει και διασπείρει ακτίνες και οστά...
μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι;
**** το να μιλά κάποιος για σταυρό, το να τον φέρει, ενεργεί κάπως ενοχλητικά στον αντίδικο, αλλά δεν τον πλήττει καίρια, μέχρις σημείου να τον κοροϊδεύει αν υπάρχει υποκρισία και διάσταση πράξεως και θεωρίας. Τότε, ο σταυρός δεν θαυματουργεί (με την πιο απλή του μορφή, ανορθώνοντας παραλύτους νόες... μετακινώντας βουνά αρνήσεων..., αντιθέτως ασθενεί τον πλησίον και του μεταβιβάζει αμφιβολίες). Η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων ξεπηδά από την φλεγόμενη με θείο πυρ καρδιά ως κεραυνός, από τον βιούμενο και τυπούμενο σταυρό από άνθρωπο που έχει πνευματικοποιήσει την σάρκα του (κι έχει ''ψηθεί'' αγιοπνευματικά) παρά από τον άνθρωπο που αδιαφορώντας για τα πνευματικά και μέσα σε ένα χλιαρό περιβάλλον, ως κατ'όνομα χριστιανός ορθόδοξος, σαρκοποιεί το πνεύμα του.
***** Κύριος ποιμαίνει με καὶ οὐδέν με ὑστερήσει. εἰς τόπον χλόης, ἐκεῖ με κατεσκήνωσεν, ἐπὶ ὕδατος ἀναπαύσεως ἐξέθρεψέ με, τὴν ψυχήν μου ἐπέστρεψεν. ὡδήγησέ με ἐπὶ τρίβους δικαιοσύνης ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ. ἐὰν γὰρ καὶ πορευθῶ ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου, οὐ φοβηθήσομαι κακά, ὅτι σὺ μετ᾿ ἐμοῦ εἶ· ἡ ράβδος σου καὶ ἡ βακτηρία σου, αὗταί με παρεκάλεσαν. ἡτοίμασας ἐνώπιόν μου τράπεζαν, ἐξεναντίας τῶν θλιβόντων με· ἐλίπανας ἐν ἐλαίῳ τὴν κεφαλήν μου, καὶ τὸ ποτήριόν σου μεθύσκον με ὡσεὶ κράτιστον. καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξει με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου (ψαλμ.κβ’)
---
(1) δεν είναι η αναπνοή πρώτιστο μέλημα σαν τεχνική της επίκλησης της ευχής για νάρθει η χάρις, αλλά η όλη ζωή και η εκτέλεση των εντολών ως απόδειξη αγάπης, για ψυχική αγνότητα (ώστε) να αναπαύεται η Αγία Τριάδα στην καρδιά μας. Και... σαν επιστροφή όπως του ασώτου, που σπαταλά σε χώρα μακρυνή όχι απλά περι-ουσία αλλά την ίδια την ουσία της ψυχής, επιστρέφοντας από χώρα στάσεως σε χώρο αναστάσεως όπου το πρότερον, η χάρις πολλαπλασιάζεται με την τέλεση των εντολών (ΣΗΘ) δεύτερο τέκνο σε αντικατάσταση του πρώτου ΑΒΕΛ και ανάλογα, σαν πέρασμα από το κατέναντι (ς) στο απέναντι (5) και από εκεί μέσα (2). Εν Λόγω λόγοι και από την ευθεία κίνηση στην απλανή κυκλική. Πρώτα εν σχήματι, έμμεση επικοινωνία δια δημιουργημάτων που οδηγούν και φανερώνουν Θεό, στο μετά, πρόσωπον προς πρόσωπον και άμεση επικοινωνία και κοινωνία.
Κι έρχεται το αχάριστον γένος συμπυκνωμένα στο πρόσωπο του ισκαριώτη : Ιούδας ισκαριώτης, κατά Θεόν παιδαγωγία και εμβόλιο (δύο όψεις και προοπτικές) προδότες και σταυρωτές, ως αντίποδας της ευλογίας Του Κυρίου (ΙΝΒΙ) τα δύο άκρα του Ι, για να θυσιαστεί για μας τους αχαρίστους... πλην όμως, συνειρμικά, με εκείνα τα ουαί θα ζητηθεί από τους φαρισσαίους το αίμα του ΑΒΕΛ (και πολεμίους / αποκτείνοντες την κυκλική κίνηση) έως του Ζαχαρίου (που με την αφωνία του μέχρις γεννήσεως αγ.Ιωάννου προδρόμου, να σημαίνει την εξομολόγηση, όπως και Ιούδας σημαίνει εξομολόγηση), ώστε με ελπίδα ότι επιθυμούμε την κυκλική κίνηση και εξομολογούμενοι, να ομολογούμε και κινούμαστε εμπράκτως στην μετοχή των δωρεών Του Κυρίου, δια Σταυρού... αμήν όχι ως κρίμα και ως κατάκριμα, αλλά ως εφόδιο Ζωής αιωνίου, προσέχοντας που ''κρεμάμε'' και στηρίζουμε την ζωή μας. Στον Ζωηφόρο Σταυρό ή στους δερμάτινους χιτώνες και συκή, που κρέμασε την ζωή του ο Ιούδας. Μην τύχει (Κύριε ελέησον) θεωρητικά κατακρίνουμε τον ιούδα, αλλά στην πράξη, σαν αυτόν δολίως δρούμε.
(2) 6 καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ.(Ματθ.β’6) …. είναι η άμεση προς τα άνω διαποίμανση αφού προηγήθηκε το συμμάζεμα στον πόδα από τους περισπασμούς, μετεωρισμούς, περιπλανήσεις στην έρημο, του ισραήλ (νοός)… συγχρόνως στην σοφία… ομόπνοη με τον νόμο, ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας που είναι σε 26 μοίρες και 33’, όταν προβληθεί στο έδαφος δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ, ώστε και ο σπερματικός Λόγος (εκτυπωμένος στον Νόμο) και η μερική αλήθεια των εθνών, να γίνονται οδοδείκτες σαφείς προς Την Οδό και Αλήθεια και Ζωή και Ανάσταση με τους τάχα σοφούς και νομικίζοντες που δεν την βρούν, νάναι αναπολόγητοι.
κι εμείς, όντας σε τόπο
άνυδρο ακούμε την πρόσκληση από Τον Δεσπότη την μεσοπεντηκοστή… Ὁ διψῶν ἐρχέσθω πρός με καί πινέτω. Ἡ πηγή τῆς
ζωῆς, Χριστέ ὁ Θεός, δόξα σοι».
(4) μια συμπόρευση με όλους τους λόγους (και αγίους) ιδιαίτερα όμως με το ψαλτήρι και τον ένα βηθλεεμίτη, προφητάνακτα Δαβίδ, αγαπημένο υιό Του Κυρίου που δια μετανοίας φτάνει τον άνθρωπο και τον παραδίδει στον άλλον Βηθλεεμίτη Χριστό. Όντας συγχρόνως, το ψαλτήρι, η γονική μήτρα της ευχής.
(5) ΓΙΑ ΤΟ ΚΤΙΣΙΜΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΜΟΛΟΓΗΜΑ ΤΩΝ ΑΡΕΤΩΝ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΘΕΙΟ ΦΟΒΟ ... (ΑΒΒΑ ΔΩΡΟΘΕΟΥ)
(6) από προφ.Ησαΐα ωδή 5η... Οὐ πεσούμεθα, ἀλλὰ πεσοῦνται οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς. Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ. Ἡ γὰρ δρόσος ἡ παρὰ σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν, ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται. Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου.
και πως θα αναστηθεί ο ''νεκρός'' αν δεν εισέλθει σαν σε τάφο Ο Κύριος.... [όπως μας πληροφορεί ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' - από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος] και πως θα ανυψωθούμε ελικοειδώς (7) και αρθεί η ζωή μας προς τα άνω... όπως συχνά μας προσφέρει εν σχήματι ο προφ.Ησαΐας (9/5) αν δεν κατέλθει σπειροειδώς η θεία ενέργεια στην καρδία ;;; για να εργάζεται μέσα μας αυτή η ευχή, φωτίζουσα και τελειούσα, αυτοενέργητα;
Κι ενώ λογικά θα παρακαλούσαμε τον καλό Θεό να μας την χαρίσει, και αυτή η δωρεά, δεν χαρίζεται απροϋπόθετα, ας μην γελιόμαστε. Ο Θεός είναι εύσπλαγχνος αλλά και δίκαιος στα άκρα και απροσωπόληπτος. Κι ενώ δίνει σπινθήρα για να πάρει ''μπροστά'' το όχημα.... το καύσιμο υλικό (ο όλος εαυτός που με αυτήν την θεία φωτιά δεν χάνεται το πρόσωπο σαν σταγόνα στον ωκεανό, αλλά δι αυτού του πυρός ανευρίσκεται!!! ) είναι πολύ υγρασιασμένος για να πάρει ''φωτιά'' αφού δεν έχει ξεραθεί από την άσκηση, από νηστεία και προσευχή, (για να μην αναπαύονται οι δαίμονες) από αγάπη....... αλλά κι ο οίκος (πάλι ε-αυτός, εικών Αυτού) δεν είναι έτοιμος για υποδοχή Του Βασιλέως. Αμήν η καλή μας Παναγία η τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των σεραφείμ (οίκοι και οχήματα) να μας χαρίσει την αναγκαία λειτουργικότητα και καθαρότητα.... είμαστε μαλακοί χόνδροι (όπως το δεξί ωτίον του ιστορικού μάλχου) που σαν έμβρυο ακρόασης του Λόγου βλέπει και ακούει ανάποδα τα τα Θεού, μακράν ως χόνδρος από τα οστέα τεταπεινωμένα ούτε βεβαίως με καρδία συντετριμμένη... ελπίζοντες μόνο στην ευσπλαγχνία του καλού Θεού που παρά τα ατοπήματά μας (ευρισκόμενοι στην σπείρα που πολεμά Χριστό, ως δούλοι του κοσμικού αρχιερέως και σταυρωτών) μας συγ-χωρεί και μας δίνει χρόνους μετανοίας...
Και μετά, πρέπει να συνυπολογίσουμε την ρίζα των χαρισμάτων, που έλκει την χάρι. Την ταπεινότητα. Τι να παρουσιάσουμε σαν δώρα; ποιαν άσκηση εμείς οι ανάσκητοι, ποια νηστεία, ποια προσευχή.... ποια αγάπη... γιαυτό και με συστολή και χωρίς παρρησία με θρασύτητα, ευχόμαστε... Κύριε ελέησον!!
Γνωρίζοντας από το περί πνευματικής πλεονεξίας (αγ.Γεωργίου Χοζεβίτου) ότι .... τρεις είναι οι τάξεις πραγμάτων εις το επιθυμείν το περισσότερον. Το πέραν του πρέποντος, τούτο είναι πλεονεξία η δε αυτάρκεια τούτο είναι φυσικόν το δε να επιθυμεί τις το ολιγώτερον ενώ δύναται να έχει το μεγαλύτερον και ενδοξότερον τούτο είναι αρετή και ταπείνωσις. Τολμάμε, μετά από παραίνεση να ζητάμε πρώτα την Βασιλεία, αναμένοντας όλα τα υπόλοιπα να προστεθούν. Αμήν όμως επί του πρακτέου, να εργαζόμαστε επ’αυτού. Να θέλουμε…
(7) η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή με αυτήν μόνη ικανή, περιτομή αμαρτιών προαιρέσει και χάριτι να νικά την φυσική ελκτική δύναμη της γης προς τα κάτω και δίνει μνμ στον ουρανό της θέλησης εξόδου προτείνοντας χείρα για βοήθεια... Κύριε ελέησον!!
Φυσικά κι αυτή η έξοδος εκ των κάτω υδάτων είναι ‘’παράλληλη’’ και της ανάστασης, αλλά και της βάπτισης (τριήμερος ταφή, τρισσή κατάδυση και ανάδυση) που, ενώ Ο Κύριος ευθέως ανέβη εκ των υδάτων (ως αναμάρτητος), η δική μας προς τα άνω πορεία μοιάζει με την άνοδο ενός δύτη. Κινείται πλαγίως και κάνει στάσεις τόσες, όσες χρειάζεται να ισορροπήσουν οι ‘’πιέσεις’’ των έξω και μέσα. Αλλιώς, παθαίνει την νόσο του αζώτου και ασθενεί θανάσιμα. Η επίκληση του ονόματος προκαλεί έσω και έξω πιέσεις. Αφού τραυματίζεται ο αντίπαλος, δεν θα αντιδράσει; Γιαυτό επιβάλλεται η παρουσία έμπειρου οδηγού πνευματικού για την καθοδήγηση γιατί ο άλλος τόχει συνήθεια να κατακλύζει τον άπειρο εργάτη της ευχής με φαντασίες, φώτα, ''αγγέλους'', ''γλυκύτητες'' αλλά με ταραχή, (γιατί όλα τα αντικατοπτρίζει ως είδωλο, προβάλλοντας στον νου και στην καρδιά ''εικόνες'', αλλά δεν μπορεί να αντιγράψει και μιμηθεί την κατά Θεόν, υπέρ νουν ειρήνη). Κι ο πνευματικός ωδίνει, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν ημίν (Γαλ.δ'19). Όσο ο πνευματικός εργάζεται εμείς σαν συνεργασία καλούμαστε να αρνούμαστε να θέλουμε να δούμε, να απορρίπτουμε έξω μορφές, να μην συζητάμε με τους αναφυόμενους λογισμούς ... γιατί όλα αυτά, καθυστερούν ακόμη και αναστέλλουν την κοινωνία με το θείο. Και ο νους ενώ θα δρούσε υγιής ηγεμονικός και επόπτης των συμβαινόντων στην καρδιά (360 μοίρες ''όρασης''), ασθενεί ως χωλός, κατάκοιτος, συγκύπτων, παράλυτος, καταντώντας βαρύς, αδιάκριτος και συνέχεια κλεπτόμενος.
Δεχόμενες αυτές τις φυτευτές εν-τυπώσεις με δικαιώματα που του δίνουμε κατά το αυτοείδωλό μας, καταφέρνει να μας ρίξει σε πλάνη, νομίζοντας ότι κάτι καταφέραμε ... και όπως ιστορικά, έτσι και τώρα ενεργεί τρέχοντας να εμφανιστεί πρώτος στον κόσμο σαν τον ησαύ. Αλλά έρχεται ο πραγματικά πρώτος συλληφθείς (σαν θείο σχέδιο) και του δοθεί διάκριση και ευλογία ως πρωτότοκος (εν Θεώ) στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, Ιακώβ, να καλύψει την θανατηφόρο τρωτή πτέρνα (Γεν.κε'26).
Η διαρκής επίκληση κι είναι αναμενόμενο, έλκει και τον αντίστοιχο πειρασμό ποσοτικά και ποιοτικά. Ένεκεν αυτού δεν πρέπει να κινούμαστε ούτε αδιάκριτα ούτε κατά μόνας και κατά το δοκούν, αλλά με δύο ισοδύναμα σκέλη ως θεωρία και πράξη (κι ό,τι χαρίζει ή επιτρέπει ο καλός Θεός για την ωφέλειά μας), με την προσευχή νάναι τέχνη τεχνών, τέχνη ακρόασης, τέχνη σιωπής με ετοιμότητα εκτέλεσης του θείου θελήματος. Ιδού εγώ Κύριε…. Κάθε δε προσ-ευχή (λεκτική και η σπουδαιότερη μη λεκτική, ως αίσθηση της παρουσίας Του Κυρίου) να είναι βοήθημα και βάση προς την ευχή. Αμήν Κύριε ελέησον….
---
Ποιοί εἶναι οἱ καρποί τῆς εὐχῆς τοῦ Ἰησοῦ; Γέροντας Κλεόπας Ἡλιέ
Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός)
Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου