Φυσικά, παρά το ότι τα προς αντιμετώπιση γεγονότα, είναι μοναδικά και ανεπανάληπτα, πίσω τους κρύβονται δύο πνεύματα εκ των οποίων, όποιος έχει καλή διάθεση θα βρει τον εύστοχο τρόπο αντίδρασης, ενώ ο μη έχων καλή προαίρεση και αδιαφορεί για την ψυχή, σύντομα θα βρεθεί μπροστά σε πνευματικό αδιέξοδο, πουλώντας την ψυχική υγεία και αρτιότητα για χάριν της προσκαίρου φυσικής και χάνοντας τελικά και τις δύο. [Νομίζω πως το κλειδί για το πέρασμα από την μία κατάσταση στην άλλη, είναι η υγιής μετάθεση του φόβου, από άστοχη φοβία του αναπόφευκτου βιολογικού θανάτου, που μας μουδιάζει ψυχή και σώμα, στην εύστοχη ''φοβία'' του αιώνιου πνευματικού, που μπορεί όμως να αποφευχθεί δια της σοφίας της ενσπειρομένης εκ ''φόβου'' Θεού. Σοφία που προικίζει τον άνθρωπο, νου λογικό και νου υπέρλογο (νου XC), ώστε να λαμβάνει αν είναι δυνατόν σωστότερες αποφάσεις, προς αντιμετώπιση των πάντων].
Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου) αναφέρει… "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό. Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"… *
Κι αν αυτές οι τρικυμίες και τα συμπεράσματά μας για τα μετά την φουρτούνα αφορούν τους κλυδωνισμούς από τα κάτω ύδατα, όπως στην σκιά του νόμου η κιβωτός επέπλεε, έτσι και μετά τα προτυπούμενα στα νυν ενεργούμενα, Η Κιβωτός επιπλέει και σώζει, για όποιον θέλει να επιβιβαστεί και ‘’ενσωματωθεί’’ οργανικά.
Η ιστορία έδειξε (και διδάσκει) ότι ΔΕΝ σώζεται αυτός που ξέρει καλό μπάνιο ή έχει ασφαλές (κοσμικά) ‘’οίκο’’ ή λειτουργικό ‘’όχημα’’, ή στηρίζεται αλλού (που Ο Κύριος πάντα συντρίβει) αλλά αυτός που τον οίκο και όχημά του (ε-αυτό, ως
εικών Αυτού), με την βοήθεια των χερουβείμ (οίκοι) και σεραφείμ (οχήματα) και Τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα αυτών Κυρία Θεοτόκο, τον εισάγει με ελπίδα εις Αυτόν και στο Σώμα Του. Στην σωστική νέα Κιβωτό.Η παλαιά κιβωτός, περιείχε ό,τι χρειαζόταν (1) για την εκκίνηση μιας νέας αρχής, με την αμαρτία έξω αυτής, να χάνεται. Και, όπως συμπυκνώθηκαν τα δεδομένα μέσα στην κιβωτό, απλώθηκαν μετά στο ισραηλιτικό γένος με το μάννα εξ ουρανού (Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει...) και ξαναμαζεύονται [σύνολο σταυρός (6)] εντός εαυτού με το Μάννα XC, που καλύπτει κάθε πνευματική πρωτίστως ανάγκη και μέχρι λεπτομερείας τα πάντα, έτσι αμήν να πορευόμαστε λιτά, σταυρικά.
‘’Σήμερα’’ οι βασιλείς του κόσμου θα ήθελαν να κάνουν μια πολυδιάστατη επανεκκίνηση (το great reset**), όχι μόνο οικονομική αλλά και πνευματική***, πετώντας έξω την ευλάβεια και αρετή, ‘’πνίγοντάς’’ την, αφαιρώντας χειρουργικά τις ελευθερίες του ανθρώπου.
Κι εμείς σαν βάτραχοι σε θερμαινόμενο σιγά σιγά νερό, μουδιάσαμε και φαίνεται να χάνουμε την ευκαιρία σωτήριας αντίδρασης, να πηδήξουμε έξω από την κατσαρόλα που σιγοβράζει από το πυρ του αντιδίκου.
Πάντα έτσι σκιαγραφόταν σχηματικά η ζωή. Με δύο κύκλους, τον κύκλο Αληθείας και κύκλο ασεβείας… που ο δεύτερος περικυκλώνει και περισφίγγει τον πρώτο, όπως ο εμφωλεύων δράκων στον ομφαλό περικυκλώνει την καρδία… (συμβάντα και γεγονότα όχι μακράν ημών για να αδιαφορήσουμε, αλλά εντός ημών).
Οι εργάτες του απάνθρωπου και αντίθεου σχεδίου (το vs της ακραιφνούς φιλοθεΐας + πραγματικής φιλανθρωπίας, ως Σταυρός και πολέμιοί Του) συνεχίζουν ακάθεκτοι να υλοποιούν τα σχέδιά τους, χωρίς πολλές πολλές αντιστάσεις.
Δεν υπολογίζουν φυσικά, ότι η μετάβαση από τον έναν κύκλο στον άλλον, είναι μια δρασκελιά. Ποντάρουν στο ακατήχητο και στην εμμονή μας στην ασέβεια και αμαρτία και την άγνοια του τρόπου θεραπείας.
120 χρόνια (3) κατασκεύαζε ο Νώε την κιβωτό μέσα στην μακροθυμία Του Θεού και διαρκή αναβολή τιμωρίας του αμαρτωλού, αλλά δυστυχώς τότε όλοι οι έξω, ειρωνευόντουσαν.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται και παρότι περνάμε μπόρες (πνευματικές) ενδεικτικές τι θα ακολουθήσει, πολλοί περιμένουμε την επόμενη θεομηνία παθητικά, ελπίζοντας στην τύχη.
Τότε ο καλός Θεός διασφάλισε το ‘’αυξάνεσθε και πληθύνεσθε’’ η οποία όμως εντολή δόθηκε εντός του παραδείσου εννοώντας την αύξηση αρετών, αφού ο ΑΔΑΜ έγνω την ΕΥΑ, εκτός παραδείσου.
‘’Σήμερα’’ πολεμείται όχι μόνο η τεκνογονία αρετών με προβολή και διαφήμιση της αμαρτίας, αλλά και η φυσική τεκνογονία.
Από τους γνωστούς πλέον
αυτοεκπληρούμενους προφήτες (που φυτρώνουν σαν δηλητηριώδη μανιτάρια) … έχουμε
μια σχετική αναφορά: Ο Jacques Attali,
σύμβουλος τού τότε πρωθυπουργού της Γαλλίας François Mitterrand, είπε το 1981
σε μια συνέντευξη τα εξής:
«Το κύριο πρόβλημα στο μέλλον θα είναι ό
υπερπληθυσμός. Οί άνθρωποι θα φτάνουν σε πολύ μεγάλες ηλικίες και θα
καταναλώνουν πολύ παραπάνω απ' ότι θα παράγουν. Το ίδιο με τούς αρρώστους και
τούς ηλίθιους. Όλοι αυτοί θα επιβαρύνουν την κοινωνία και την φύση άδικα -
γι'αυτό θα πρέπει να φύγουν.
Επειδή όμως δεν μπορούμε ούτε να τούς εκτελέσουμε ούτε να κάνουμε σε όλους τεστ IQ, θα μπορούσε να μας βολέψει μία πανδημία πού θα σκοτώσει τούς γέρους και τούς αρρώστους, και οί χαζοί θα τρέξουν στην θανάσιμη θεραπεία πού θα παρέχουμε εμείς, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι θα τρέξουν σαν τα πρόβατα στον σφαγείο...».
Μόνοι τους τα ξεφουρνίζουν… και καυχώνται κυνικά για το ‘’προφητικό’’ τους χάρισμα, εμείς είμαστε οι συνωμοσιολόγοι; Για τους έχοντες ελαχίστη ανησυχία, βρίσκουν όντως ότι είναι σχέδιο της ντπ, γραμμένο στις στήλες της τζόρτζια (όχι απλά σαν φήμες αλλά εν εξελίξει οργανωμένο σχέδιο και έγκλημα, κι ας βιάστηκαν να βγάλουν ψευδή την παραπάνω είδηση. Όχι αυγό, κοκό...., λες και αλλάζει κάτι αν δεν το είπε ακριβώς αλλά το εννοούσε ή το είπε αλλιώς) ο στόχος και οι τρόποι μείωσης πληθυσμού, αλλά επειδή, κάποιος Άλλος αδερφέ κυβερνάει το σύμπαν - Άγιος Λουκάς Κριμαίας μέχρι και στην λεπτομέρεια της τριχός, η καλή μας Παναγία μας ενημερώνει πως μέσα στο επιτρέπεται του Θεού, θα συμβούν καταστάσεις για μας ανεξέλεγκτες…. Του είπε όμως, ότι θα βρεθεί η εικόνα μετά τον μεγάλο Πόλεμο, όταν η Κωνσταντινούπολη γίνει κονιορτός (σκόνη), και μείνει το 1/3 της ανθρωπότητας. (από το Η εγνατία, ο Άγιος Κοσμάς και η Κωνσταντινούπολη)
Αν είχαμε (λένε οι άγιοι) τον μισό φόβο Θεού από τον φόβο ασθενειών κλπ… θα άλλαζε καίρια ο κόσμος.
Αφού όμως δεν έχουμε φόβο Θεού που είναι αιτία σ+οφίας μας (και ευθέως φωτισμού), αφήνει τον άλλον όφι, με την δική του σ+οφία την έρπουσα και δηλητηριώδη, να μας φοβίσει. Μετά, όπως ο καλός Θεός εκμεταλλεύεται το κακό για να το στρέψει σε καλό, έτσι κι εμείς μέσα στην παιδεία Του, ΑΝ εκμεταλλευτούμε τις αντίξοες για την ζωή και ψυχή μας καταστάσεις, θα προβούμε σε αυτό το δρασκέλισμα από τον έναν κύκλο στον άλλον και από τα ύδατα τα ανυπόστατα που μας καταποντίζουν, στην σωστική Κιβωτό.
Η διαφορά των κύκλων και των ενεργειών τους συμπυκνώνεται σε δύο προτάσεις ΕΞΩ της Κιβωτού: … 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. (Α΄Πετρ.ε’) και ΕΝΤΟΣ Αυτής: …Ὁ Θεὸς τῶν πνευμάτων καὶ πάσης σαρκός, ὁ τὸν θάνατον καταπατήσας τὸν δὲ διάβολον καταργήσας (ή "ὁ τὸν θάνατον καταργήσας, τὸν δὲ διάβολον καταπατήσας ") καὶ ζωὴν τῷ κόσμῳ σου δωρησάμενος, αὐτός, Κύριε, ἀνάπαυσον καὶ τὴν ψυχὴν τοῦ κεκοιμημένου δούλου … κι αλοίμονό μας αν δεν μεριμνήσουμε από τώρα που μας κυνηγά το έλεος να ζήσουμε και φωτιστούμε, όταν μετά θάναι κρίσις.
Να αρχίσουμε από τώρα, την ανέλιξή μας, που ο καλός Θεός μας δίνει χρόνους μετανοίας και που τρέχουν οι κύκλοι ενιαυτού, περιτέμνοντας**** την αμαρτία….
Να εκμεταλλευτούμε τον φόβο και την ταραχή για να μπούμε μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, που σαν Αναστημένο Σώμα Χριστού, μαρμάρωσε***** τον διάβολο και καταπατεί (διαχρονικά) τον θάνατο. Μια ομολογία και μια στάση ζωής που πολύ ενοχλεί τον φαντασμένο κοσμοκράτορα και κυρίαρχο τάχα το σύμπαν ως ΜΑΤΣ με τους υποτελείς του….
Στο, μάθε να προσεύχεσαι (Anthony Bloom) διαβάζουμε για κάποιον που απέκτησε με αφορμή τον φόβο και ταραχή, την ευχή και ουράνια χαρά και πραότητα….
…ὕστερα ἀπό πολλά χρόνια συνάντησε ἕνα γέροντα καί ἔμπειρο ἀσκητή, ὁ ὁποῖος τόν ρώτησε πῶς εἶχε μάθει νά προσεύχεται ἀδιάλειπτα. Ὁ Μάξιμος εἶπε: «Νομίζω πώς ὁ διάβολος μέ δίδαξε νά προσεύχομαι ἀδιάλειπτα».
Ἔτσι δέν μποροῦμε νά ποῦμε πώς ὁ Μάξιμος ἔμαθε νά προσεύχεται παρά τήν ταραχή πού τόν κατεῖχε, ἀλλά ἀκριβῶς ἐξ αἰτίας τῆς ταραχῆς. Γιατί ἡ ταραχή του ἦταν ἕνας πραγματικός κίνδυνος. Ἄν μπορούσαμε νά ἀντιληφθοῦμε ὅτι καί μεῖς βρισκόμαστε σέ πολύ μεγάλη ταραχή, σέ κίνδυνο, ὅτι ὁ διάβολος παραφυλάει προσπαθῶντας νά μᾶς πιάσει καί νά μᾶς καταστρέψει, τότε θά προσευχόμαστε συνέχεια, ἀσταμάτητα…. (ο ωρυόμενος λέων… που ενώ ισχύει έξω, είναι τιθασσευμένος και μαρμαρωμένος μέσα).
Μας συμφέρει το φεύγε και πίσω μην κοιτάς… Φύγωμεν (2) από τον καίσαρα και νοητό φαραώ…. φύγωμεν από τα καιγόμενα σόδομα…. φύγωμεν από το παλαιό και αμαρτωλό οδηγούμενοι χάριτι στην νέα κτίση που μας δείχνει, Ο Κύριος δια Της Θεοτόκου. Νέα γη, άλλο πυρ, άλλος ΑΗΡ, άλλο ύδωρ, άλλη πεμπτουσία …. δια των οποίων εγγίζουμε Τον Τροφέα και μετέχουμε Τροφής προς πραγματική ελευθερία κατά την ορθοδοξία. Αυτή, που περνά τον άνθρωπο από την νηπιακή ηλικία και δουλεία υπό των στοιχείων της φύσης, στην υιοθεσία.
Μη όντας το πέρασμα απλά αλλαγή φιλοσοφίας, αλλά υπαρξιακά τόσο σοβαρά, όσο η ελευθερία από την σκλαβιά, ο ουρανός από την γη, η ζωή από τον θάνατο, με εμάς, να εισερχόμαστε στην μοναδική γόνιμη μήτρα σαν σπερματοζωάρια, (σμικρυνόμενα για απτή αντίληψη) που αφού ευστοχήσουμε, μας κόβεται το απαραίτητο για κίνηση ‘’μαστίγιο’’, ώστε ομού ωάριο (σώμα) και σπερματοζωάριο (ψυχή) να αρχίσει ως πρώτο ζυγωτό τον πολλαπλασιασμό, (η ουσία του αυξάνεσθε και πληθύνεσθε) μέχρις αναγεννήσεως, μέχρις αναστάσεως. Εκεί στο στασίδι ‘’ακίνητοι’’ ως εικόνες θυμιατιζόμενοι [που φυσικά δεν αρκεί εντός των τοιχείων, αλλά και στον αγωνιστικό χώρο έξω στον κόσμο και από τους αγγέλους να μας θυμιάζουν και μυρώνουν, για να ‘’πιάνει’’ τόπο η ευλογία (5)], ως τάφος μας και νεκροί λόγω αμαρτίας, για να έλθει Ο Αναστάς Κύριος να μας αναστήσει…. Είναι όχι το μεταφυσικό προσδοκώ, αλλά από τώρα και στους αιώνες, αφού Ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, μας πληροφορεί: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' (από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος).
αμήν βιωματικά, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!! απαιτούμενο ‘’σήμερα’’ περισσότερο από ποτέ πριν….
---
* Αναφέρει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου)… ‘’Έξω από τον Θεό και την ψυχή δεν υπάρχει καμία άλλη αξία. Το δε Έλεος του Θεού μόνο σε αυτή τη ζωή εκχύνεται στους μετανοούντας αμαρτωλούς ανθρώπους, ενώ στην Φοβερή Κρίση, το Έλεος θα αντικατασταθεί από την Δικαιοσύνη του Θεού."…
** το great reset…. ελληνορθοδόξως ορώμενο
*** ο κύκλος της ζωής όπως ήταν πάντα, αλλά και όπως διαμορφώνεται με τις νέες τεχνολογίες
**** η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή
Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·
***** στο πόνημα Μύηση και Ορθοδοξία, πνευματικός αδελφός, μας ενεχείρισε στο οπισθόφυλλο, αχειροποίητο σημάδι, (με πλήθος ) επιβεβαιωτικών σημείων) του μαρμαρωμένου αντιδίκου ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. … και σε διάσταση ακόμη μεγαλύτερου σώματος, στο ευλογημένο και εσταυρωμένο σώμα της Ελλάδος, στην πελοπόννησο (στο σχήμα χειρός) και συγκεκριμμένα στην Αρκαδία, ενεχειρίζει για όλους μας και τον καθένα ξεχωριστά, ο καλός Θεός ‘’κατεβαίνοντας’’ και συγκαταβαίνοντας στην διάσταση και μικρότητα αντιλήψεώς μας, την κιβωτό Του, ως αρκ (κιβωτός) του πραγματικά Υψίστου των θεών (Νους κι όχι ΔΙΑΣ και διάνοια δούλη), ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ Δημιουργός (999) αφήνοντας τους κοσμικούς ‘’μύστες’’ να ψάχνουν στα βάτα και βουνά, αντί δια Της φλεγομένης και μη καιομένης βάτου να ανέλθουν στο πραγματικό όρος γενόμενοι ‘’μύστες της Αγίας Τριάδος’’, μπαίνοντας στην εκκλησία και αλλάζοντας τροφή. Από ξυλοκέρατα, δείπνο στον οίκο Του Πατρός.
---
(1) Τι προσφέρει η Νέα (ΜΙΑ) Κιβωτός; τα πάντα που αφορούν την έσω και νέα ζωή και κτίση. Γιαυτό και σημειώνεται το …. οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν· δότε αὐτοῖς ὑμεῖς φαγεῖν. (Ματθ.ιδ’16) εφόσον Ο Κύριος τρέφει (σοφία του κόσμου και βιωματική θεολογία) και σύμφωνα με το Όραμα του αγίου Γρηγορίου Παλαμά - Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς , όπου ο αγ.Γρηγόριος ερμήνευσε το μεν γάλα ως την κοινή γνώση του κόσμου, συνυφασμένη με το κατά κόσμον πολιτεύεσθαι, το δε κρασί ως την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή, τι πλέον θέλουμε;
(2) μακαρίως με τον πρώτο κιόλας ψαλμό…. (έξοδος από αίγυπτο) Μακάριος ἀνήρ, ὃς οὐκ ἐπορεύθη ἐν βουλῇ ἀσεβῶν καὶ ἐν ὁδῷ ἁμαρτωλῶν οὐκ ἔστη καὶ ἐπὶ καθέδρᾳ λοιμῶν οὐκ ἐκάθισεν. ἀλλ᾿ ἤ ἐν τῷ νόμῳ Κυρίου τὸ θέλημα αὐτοῦ, καὶ ἐν τῷ νόμῳ αὐτοῦ μελετήσει ἡμέρας καὶ νυκτός…..
καθέδρα επιστήμης κοσμικής (που κατέλαβε ο αντίχριστος) και που αδιάκριτα προσβάλλει την εκκλησία… Το πρόβλημα είναι κυρίως στους συνεργάτες.... αφού πάντες γαρ απόστολοι και σταυροφόροι. Μπαίνουμε στην εκκλησία για να αποκομίσουμε αγιασμό και ειρήνη και αυτήν να εξάγουμε στον κόσμο κι όχι αντίθετα, την ταραχή του κόσμου να την μεταφέρουμε στην εκκλησία. Απόστολοι παραμένουμε, αλλά άλλου ''ανθρώπου'' κι όχι Του Ανθρώπου. Σταυροφόροι παραμένουμε, αλλά αντί να φέρουμε (και είμαστε με) τον Σταυρό του Χριστού, ενεργούμε αγκυλωτώς, συνθλίβοντας τους εντός Αυτής, με τα άστατα και άτακτα διανοήματά μας. Με την φαντασία ομολογητές Αλήθειας και ''λογικής'' και υπευθυνότητος και τάχα φιλαδελφείας, αλλά στην πραγματικότητα υπηρέτες του καίσαρα και του κοσμικού του πνεύματος... και αντί να γιατρέψει η εκκλησία τον κόσμο, ο κόσμος ασθενεί τους εντός της εκκλησίας, δίνοντας όχι μόνο άσχημο παράδειγμα στους εκτός αλλά κρύβοντας και υποτιμώντας την πραγματική Της αποστολή ... θεραπεία και ΖΩΗ. Κρίμα στους σκανδαλοποιούς, υποκριτές, διακόνους διχασμού, διαβόλους...
περί αποστολής μάλιστα... τώρα, σε αυτήν την καμπή της ιστορίας που αναδείχθηκε εμπράγματα το θέμα του τεχνητού mRna, αντί ο πυρήνας να είναι ασφαλισμένος, απόρθητο τείχος και αυτός μόνο να δίνει αποστολή για την υγεία του όλου κυττάρου, δέχεται τεχνηέντως εισαγόμενος από κερκόπορτες άλλες αποστολές, ασθενούσες όπως γράφηκαν στο προσεγγίζοντας πνευματικά την αντίστροφη μεταγραφάση κι αυτό γιατί στον κόσμο επλεόνασε η ασέβεια και η αμαρτία που θέλει να αλώσει το φρούριο... αλλά!! από την άλλη όψη που καλούμαστε να μετέχουμε, υπερπερισσεύει η χάρις.
μακάριος ὃς κρατήσει καὶ ἐδαφιεῖ τὰ νήπιά σου πρὸς τὴν πέτραν (τα νήπια της ασεβείας και αμαρτίας στην Πέτρα Χριστό…)
ώστε μακαρίως να φτάσει στο τέλος (151 ψαλμό) και ανάσταση…. θανάτω θάνατον πατήσας. Εντός.
Αυτό το εντός έχει μεγάλη και λειτουργική σημασία. Κατ’αρχάς καλό θα ήταν να βρεθεί η πραότητα και η κατά Θεόν ειρήνη και αυτή από εντός μας να εξαχθεί στον κόσμο, παρά το αντίθετο που συνήθως συμβαίνει, την ταραχή του κόσμου (και τις εντολές του καίσαρα) να την εισάγουμε στην εκκλησία. Τότε και έτσι, δεν φεύγουμε από την αίγυπτο, προς αγίους τόπους αλλά συνεργαζόμαστε με τους στρατιώτες του φαραώ, που κυνηγούν νυχθημερόν τους ισραηλίτες και τους ταράσσουν… κι εμείς ως νους (ισραήλ) τρεπτοί, ασταθείς, αγνώμονες αντί για ευθεία, χαμένοι στην έρημο (όσοι) περιπλανιόμαστε , γογγύζουμε, αντιδρούμε, παροργίζουμε την ευσπλαγχνία Του…
Κατακρίνοντας δε, αδικούμε τους εαυτούς μας κι αφού δεν συγ-χωρούμε, ούτε καλύπτουμε την γύμνια του πατρός, η απαίτηση να συγ-χωρεθούμε, είναι θράσος και θα επιστρέφει στην ζωή μας με τόκο… ποια ζωή; αυτήν που ακόμη στην αίγυπτο ζούμε και δεν βάλαμε αρχή εξόδου (ψαλμ.α’), ενώ μια χαρά θεωρητικολογούμε για αναστάσεις (ψαλμ.ρνα’) και αναλήψεις και δόμηση ναού (και κιβωτού). Είναι η απόσταση θεωρίας και πράξης. Αλοίμονο, ο τετράρχης ηρώδης (δερμάτινος) έχει αλυσοδεμένο τον Πέτρο μας!!! κατακρίνοντας δεν μπήκαμε ακόμη στην πνευματική διάσταση του εμπεριέχοντος, ότι σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) αλλά του διασπασμένου έκπτωτου κόσμου, που ο άλλος είναι εχθρός, αδιάφορος, μακράν, εκτός. Όχι μόνο για τον ''αδελφό'' εν πηλώ που έχει μια κάποια δικαιολογία (νηπιακή) αλλά ακόμη και για τους εν XC αδελφούς και μέλη του ιδίου Σώματος...
Εντοπίζουμε με όλα τα παραπάνω, ότι υστερούμε στην αρμόδια παιδεία αναλογιών και αντιστοίχισης των έξω, εντός μας, με αποτέλεσμα να εξαντλούμε την μαθητεία εκτός. Κι αυτό το εκτός είναι μετεωρισμός στους δε ψαλμούς μεταφράζεται ως κύματα οργής Θεού. Υποχείριοι και συνεργάτες της φυγοκέντρου. Αυτό ήταν (και είναι) το δύσκολο εγχείρημα στους αμαρτωλούς της εποχής του Νώε (και κάθε εποχής) και την ‘’οργή’’ Θεού δια του κατακλυσμού τότε ενδεικτικά, των όσων αυτοβούλως υπ-άρχουμε υπό των κάτω άτακτων και ανυπόστατων υδάτων κάθε εποχής, μη εκμεταλλευόμενοι τις δωρεές των άνω υδάτων, που ναι μεν ποταμοί ρεύσουσι εκ της κοιλίας, Ύδατος Ζώντος, αλλά υπό προϋποθέσεις, κι όχι απλή υποκειμενική πίστις. Η αδυναμία μας να μπούμε μέσα στην κιβωτό. Κιβωτό καρδιάς και τώρα ορθοδοξίας (σε θεωρία και πράξη).
Που φύγωμεν, αν από εξωτερικό τόπο πάμε σε άλλον, πάλι εξωτερικό; η γη των ασεβών, πεσείται. Γιαυτό και η κιβωτός πρέπει να βρεθεί εντός…. όπως σημειώνει, εύχεται και προτείνει ο προφ.Ησαΐας, στην ε’ ωδή, ελικοειδώς να ανέλθουμε στην τελειότητα κι η τελειότης να κατέβει στην καρδιά μας ως πύρινη στρεφόμενη ρομφαία. Όχι αυτή την φορά απαγορεύουσα, αλλά ποιώντας μας κοινωνούς του θείου πυρός: … Ἀναστήσονται οἱ νεκροί, καὶ ἐγερθήσονται οἱ ἐν τοῖς μνημείοις, καὶ εὐφρανθήσονται οἱ ἐν τῇ γῇ. Ἡ γὰρ δρόσος ἡ παρὰ σοῦ ἴαμα αὐτοῖς ἐστιν, ἡ δὲ γῆ τῶν ἀσεβῶν πεσεῖται. Βάδιζε λαός μου, εἴσελθε εἰς τὸ ταμιεῖόν σου, ἀπόκλεισον τὴν θύραν σου, ἀποκρύβηθι μικρὸν ὅσον ὅσον, ἕως ἂν παρέλθῃ ἡ ὀργὴ Κυρίου.
Ας βάλουμε αρχή να ρθεί ο νους στην κεφαλή εντός εαυτού, με την προπαιδεία και ‘’άσκηση’’ νηπίων, συστέλλοντας τον μετεωρισμό και διάχυση και μετά χάριτι της Θεοτόκου θα κατέβει και στην καρδιά και εντός Αυτού.
Και… όπως ο αντίδικος περιπατεί έξω ποίον πρώτον καταπίει, έτσι κι Ο Κύριος περιέρχεται ως διάκονος από καρδιά σε καρδιά (και ζωή) κρούοντας την θύρα για να βρεθεί τόπος που την κεφαλή Του κλίνει.
Άρατε πύλας οι άρχοντες υμών…. όχι εξαντλημένα τα τυπικά στα εξωτερικά θυρανοίξια, αλλά ΕΝΤΟΣ!! Κελεύεις και αναπετάσω…. εισέρχει μετά φιλανθρωπίας και φωτίζεις τον εσκοτισμένο μου λογισμό την έρημο και καταπεσούσα οικία της ψυχής μου… Να βρεθεί η συστοίχιση ότι η πύλη του ουρανού συμπίπτει με την πύλη της καρδιάς, να μας δώσει ο καλός Θεός συναίσθηση του τι συμβαίνει και τι χρειαζόμαστε. Αυτό που διατυπώνει με σαφήνεια ο Άγιος Ιγνάτιος Brianchaninov στο… Ο προσευχόμενος νους ζητά ένωση με την καρδιά :
Κλείστηκαν οι θύρες των αισθημάτων: Η
γλώσσα σωπαίνει, τα μάτια είναι σφαλισμένα, τ’ αυτιά δεν ακούνε τίποτε απ’ όσα
συμβαίνουν γύρω μου.
Ο νούς, αποτινάζοντας τον ζυγό των γήινων λογισμών, ντύνεται την προσευχή και
κατεβαίνει στον εσωτερικό θάλαμο της καρδιάς.
Η θύρα, όμως, του θαλάμου είναι κλειστή. Παντού σκοτάδι, σκοτάδι απροσπέλαστο.
Καί ο νούς, καθώς βρίσκεται σε απορία, αρχίζει να χτυπά με την προσευχή τη θύρα
της καρδιάς. Στέκεται υπομονετικά μπροστά της και τη χτυπά· περιμένει· πάλι
χτυπά· πάλι περιμένει· πάλι προσεύχεται... Καμιά απάντηση, καμιά φωνή δεν
ακούγεται! Νεκρική ησυχία, ταφική σιωπή και ζοφερό σκοτάδι. Ο νούς φεύγει από
τη θύρα της καρδιάς λυπημένος, θρηνώντας πικρά και ζητώντας παρηγοριά. Δεν του
επιτράπηκε να σταθεί μπροστά στον Βασιλέα των βασιλέων μέσα στο αγιαστήριο του
εσωτερικού θαλάμου της καρδιάς.
Εκεί η Κιβωτός. Εδώ, τα περί της Κιβωτού. Εκεί η Ουσία, εδώ μια αχνή ίσως χονδροειδής προσέγγιση και περιγραφή της περι-ουσίας και πλούτου της Ορθοδοξίας, αφού η ουσία βιώνεται κι όχι απλά μεταδίδεται ως ‘’γνώσις’’. Θεού η χάρις, με τα περι- (περιγραφέντα) κι αυτά χάρις και δωρεά, (σκοπός και δρόμος για τον σκοπό και τα δυο άγια) ως διάσπαρτοι μαργαρίτες οδοδείκτες, για όσους επιθυμούν να ''εμπορευτούν'' το Μεγάλο.
Μετά από όλα τα παραπάνω, ας κρίνει ο άνθρωπος τον εαυτό του κι ας τον βοηθήσει ο καλός Θεός να ''δει'' σε ποια κατάσταση βρίσκεται. Αν ληστές έχουν καταλάβει όχημα και οίκο, αν έχει μπει στην κατά Θεόν κιβωτό.... παρά την πολλάκις συχνή παρουσία στην έξω. Κύριε ελέησον.
Αμήν δια Σταυρού να πετύχουμε δια της μετανοίας την αυτογνωσία ως βάση που πάλι δια Σταυρού σταλάζεται στις καρδιές μας η θεογνωσία, σύμφωνα με αυτά που λένε οι άγιοι... Ουδέν δυσχερέστερον του εαυτού γνώναι, ουδέν επιπονώτερον, ουδέν εργωδέστερον. Όταν δε σ'αυτόν γνως, τότε δυνήση καί Θεόν επιγνώναι...( Αγ. Νείλος ο ασκητής). Αμήν δι ευχών και ενεργείας από τα περί της Ουσίας, εντός Αυτής. Τόσο δύσκολα αλλά τόσο ευλογημένα.
(3) Όντας τα 120 έτη, ανάλογα των 120 αναστηθέντων και κυκλοφορούντων στην πόλη των ιεροσολύμων με την Ανάσταση Του Κυρίου, προδηλούσα η κατάσταση την ‘’ανάστασή’’ τους στην ψυχή μας και την συνοδοιπορία ομού, και τους άλλους 120 φωτισθέντες και εμπλησθέντες από Πνεύμα Άγιο, (σκοπό του ανθρώπου) την πεντηκοστή, όλοι (αμήν κι εμείς μαζί) λόγω ορθού προσανατολισμού του προσώπου μας… Ανάλογη της ‘’τομής’’ στα 3 των 120 ετών (3 40άδες (4), εν αιγύπτω η πρώτη … με τελευταία την καθοδήγηση του λαού) ζωής του προφ.Μωυσή, τύπο Χριστού, που όχι απλά εξάγει νομικώς και σκιωδώς τον λαό από την αίγυπτο, αλλά και σταυροειδώς τον ανεβάζει από τους πρόποδες που προσκυνά τα είδωλα στην κορυφή του όρους Σινά και θεοπτία. Τότε μερική, τώρα ως Θαβώρ, πληρότητα κατά το πόσο ‘’χωράμε’’ … θεωρούμενος λαός Του που εμπεριπατεί μαζί μας, όσο εμείς απέχουμε των ειδώλων και ποιούμε ναό την ψυχή και σώμα μας, προς ενοίκησή Του...
Πεντηκοστή σκηνοπηγία, Παναγία Τριάς και πρόσωπα...
(4) όπου 40, γενικώς το ''πέρασμα'' και νεογέννητου και νεκρού [από το 0 στο 4 (χωροχρόνο) και από 4 στο 0 επιστροφή, μετά τον αγωνιστικό χώρο, όπως μετά τον σταυρό, αλλά που; καταγομένου ή κουφιζομένου; ].
(5) γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ. ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου ...ποια η οικτρή κατάσταση του ''οίκου'' και ''οχήματος'' (ε-αυτού) μου, ποια η σχέση μου με την Ναυ - Εκκλησία και Κιβωτό ... (γνώρισόν μοι, δίδαξον, οδήγησον…) … τὰς ὁδούς σου, Κύριε, γνώρισόν μοι, καὶ τὰς τρίβους σου δίδαξόν με. ὁδήγησόν με ἐπὶ τὴν ἀλήθειάν σου καὶ δίδαξόν με, ὅτι σὺ εἶ ὁ Θεὸς ὁ σωτήρ μου (ψαλμ.24)
(6) η ακριβής σκιά εκ Θεού σαν κιβωτός με γύρωθεν θάνατο λόγω κατακλυσμού που μόνο αυτή επιπλέει και εξέρχεται νικητής και συνεχιστής ενθέου Ζωής, ορίζει το κάτω όριο του σταυρού, που τυπώνοντάς το επί του σώματός μας, ευστοχεί στον ομφαλό. Με αυτό σαν εύστοχη βάση, δηλώνει το πάνω σκέλος, την Εκκλησία, που ρίχνει την σκιά. Είναι σύνηθες όταν κάποιος ''κολλημένος'' με αυτήν την ιστορία αναφέρει για κιβωτό και σωτηρία δι αυτής, σε αλλοδόξους, αυτοί να αντιπαραβάλουν άλλες κιβωτούς ''σωτήριες'' όπως γκιλγκαμές, δευκαλίωνα κλπ.... και με αυτήν την ''γνώση'' άλλων ''αληθειών'' να υποτιμούν την ΜΙΑ και παρά την έκκληση, να αδιαφορούν. Είναι οι αρμονικές που μοιάζουν, αλλά δεν είναι. Είναι το άλλο φως, το εκ διαχύσεως πλάνο, που οδηγεί στον αντικατοπτρισμό της όασης κι όχι ευθέως στην όαση. Κι εμείς, αφού δεν κάναμε το σημείο του σταυρού σωστά ευστοχώντας στον ομφαλό, ούτε στην κεφαλή (νυν) ευστοχήσαμε, οπότε δεν φτάνουμε στην όαση αλλά νομίσαμε ότι φτάσαμε αν έχουμε άλλη γνώμη για την κιβωτό (σκιά και Ουσία), επαναπαυόμενοι σε κατ'ευφημισμόν άλλη εκκλησία [όχι απαραίτητα αλλόδοξη ή ετερόδοξη, αφού κάνοντας το σημείο σαν μαντολίνο πάνω μας.... ή συμμετέχοντας κοινωνικά ΜΟΝΟ στην εξωτερική εκκλησία, δυστυχώς με πολύ πόνο πρέπει να αντιληφθούμε, πως απέχουμε Του Νυμφώνος (είναι οι ίδιοι ορθόδοξοι, που δεν είχαν ''πρόβλημα'' με την ακρίβεια της 12ης νυχτερινής της Αναστάσεως, θέση αγίων, κι ας έγινε 9 του Σαββάτου, διήμερος....). Αστοχία που μακάρι να μην την υπολογίσει εις βάρος μας ο καλός Θεός...]. Εκ της θολούρας της καρδιάς ο νους διαστρεβλώνει τις έννοιες και χάνεται σαν βάση ο πρώτος ΑΔΑΜ (αρχικά προσανατολισμού, Ανατολή Δύση Άρκτος Μεσημβρία) και ο στόχος που είναι ο δεύτερος ΑΔΑΜ που μας ανασταίνει εκ των αρμονικών Φωτός, (διαλύοντας φαντασίες και σκιές) ως Φως Αληθινό, εκ Θεού αληθινού... χάνεται η αυτογνωσία (πρώτος αδάμ), αδυνατεί η θεογνωσία (γνώση και μετοχή στον Δεύτερο).
Κι επειδή η παρούσα υποσημείωσις αφορούσε σταυρό, φαίνεται η συνάφεια πράξης και θεωρίας. Τυπώνοντας σωστά το σημείο εφ'ημών, οδηγούμαστε στην ορθή θεώρηση και αντίστοιχα, κατέχοντες ορθή θεώρηση, τυπώνουμε σωστά το σημείο, ως απαρχή για θεωρητικές αναβάσεις πέραν πολλών σκιών ''κιβωτών'' αλλά όχι σωτήριων, ανθρώπων (χόμο σάπιενς, ερέκτους κλπ...) αλλά όχι προσανατολισμένου και ευλογημένου ΑΔΑΜ, δια του οποίου μόνου ξεκινά μια άλλη ιστορία και καταλήγει εντός, στην εν ημίν βασιλεία, λόγω αφετηρίας με θεία πνοή. (Ζώα όλα τα προηγούμενα, σκέτη ενέργεια χωρίς ουσία, διαφέροντα από το ζώον θεούμενον. Κι όποιος αντιληφθεί την διαχωριστική γραμμή και την περάσει). Αναφέρθηκαν όλα τα παραπάνω, για να μην είναι ελλειπές το άρθρο και η προσέγγιση Του Σταυρού, Της Κιβωτού, Της Εκκλησίας… εν μέσω πολλών σειρήνων και άλλων σταυρών, άλλων κιβωτών, άλλων κατ'όνομα εκκλησιών, χωρίς δυνατότητα θεραπείας και σωτηρίας. Αμήν ο καλός Θεός να δίνει διάκριση με προϋπόθεση καρδίαν καθαράν και πνεύμα ευθές. Δική Του χάρις και ενέργεια. Δική μας η προαίρεση και αίτηση…
----
η
φύση και η ‘’λειτουργικότητα’’ του ψαλτηρίου…
και διάφορα ακόμη σχετικά άρθρα σαν προσέγγιση ψαλμών...
περί εμβολίων, τεστς, βασιλειών Ζωής και θανάτου
Τί είναι ο ανθρώπινος νους χωρίς τον Χριστό; (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)
Δεν κάθομαι, οδοιπορώ. Κάθε χριστιανός μπορεί να πει για τον εαυτό του το ίδιο. Το να είσαι χριστιανός σημαίνει να ταξιδεύεις. Η κατάστασή μας, λένε οι Έλληνες Πατέρες, είναι παρόμοια με αυτή του ισραηλιτικού λαού στην έρημο του Σινά: ζούμε σε σκηνές, όχι σε σπίτια, διότι πνευματικώς είμαστε πάντοτε σε κίνηση. Οδοιπορούμε στα μονοπάτια του εσωτερικού κόσμου της καρδιάς, σε μια διαδρομή που δεν μετριέται σε ώρες του ρολογιού ή ημέρες του ημερολογίου, διότι είναι ένα ταξίδι εισόδου στην αιωνιότητα, πέρα απ’ τον χρόνο. - Κάλλιστος Ware | Mητροπολίτης Διοκλείας
...για να ιδωθεί όμως η αιωνιότητα, το ''νυν'' της κεφαλής από το ''αεί'' (και χρόνο) της κοιλίας, όπως και η αριστερή επίγνωση, η αόρατη από τα ορατά (δεξιά) και πρακτικά, χρειάζεται η αφαίρεση του νέφους που σκιάζει την καρδιά (κέντρο σταυρού και κέντρο της πνευματικής μας ζωής) νέφη παθών που ‘’απαγορεύουν’’ όχι μόνο την θεωρία αλλά και την κίνηση... Αμήν δι ευχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου