οι δύο παράλυτοι και το, θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;

Στο σημερινό ευαγγέλιο* (Κυριακή παραλύτου) Ο Κύριος έχει μπροστά Του έναν παραλυτικό. Η ερώτησή Του θέλεις υγιής γενέσθαι, μπορεί αγιογραφικά να έχει μία απάντηση, αλλά απευθυνόμενος ο Κύριος και σε εμάς, όπως στον παραλυτικό, ο καθένας μπορεί να απαντήσει ελευθέρως ναι ή όχι. Αυτό ώθησε και στον τίτλο να προσεγγιστεί ο ένας ιστορικός σε δύο (εκείνον και τον αντιστοιχούντα εντός ημών) οπότε, και τις δύο στάσεις ζωής. Στον θέλοντα και στον μη θέλοντα.   

Φυσικά και αφορά πρωτίστως πνευματική παράλυση, που δεν φαίνεται. Ψαλλόμενο σαν κοντάκιο, μας δίνει το έναυσμα για δυο σκέψεις. Τὴν ψυχήν μου Κύριε, ἐν ἁμαρτίαις παντοίαις, καὶ ἀτόποις πράξεσι, δεινῶς παραλελυμένην, ἔγειρον, τῇ θεϊκῇ σου ἐπιστασίᾳ, ὥσπερ καὶ τὸν Παράλυτον, ἤγειρας πάλαι, ἵνα κράζω σεσωσμένος· οἰκτίρμον δόξα, Χριστὲ τῷ κράτει σου.   

Οι πέντε στοάς έχουσα κολυμβήθρα, θα μπορούσε να νοηθεί ως η απλή πεντάδα των αισθήσεων, που σαν όρια ξεχωρίζει τα εντός και τα εκτός εαυτού. 

Τους παραλύτους εξωτερικά που σίγουρα ζητούν την θεραπεία τους και τους παραλύτους εσωτερικά, που μπορεί και να φαντάζονται ότι είναι υγιείς. Εκεί το 

πρόβλημα. Κι Ο Ιατρός ψυχών ΚΑΙ σωμάτων μπορεί να αφήσει εξωτερικές ασθένειες να ισχύουν ακόμη και μέχρι πέρατος βιολογικής ζωής (κατά το συμφέρον του ασθενούς) αλλά μας δείχνει ότι δεν αναστέλει την ευεργετική Του δράση όταν πρόκειται να θεραπεύσει την ακινητούσα ένεκα αμαρτιών και ατόπων πράξεων, δεινώς παραλελυμένην ψυχή.     

Πριν χρόνια γράφηκε το Κυριακή του οικουμενιστικού παραλύτου, ως ο αντίποδας της Κυριακής του τεθεραπευμένου παραλύτου … 

Είναι τα δύο άκρα σαν κλεψύδρα, που ‘’πρέπει’’ να μεριμνούμε το ένα να αδειάζει και το άλλο να γεμίζει. Το ένα να ακινητεί και το άλλο να κινείται. Το ένα να ‘’πεθαίνει’’ για να ζει το άλλο. Και τελικά, όποιο σκέλος κινείται (χοϊκό ή πνευματικό) εκείνη την ζωή να υπηρετεί και συμμετέχει, με τα αντίστοιχα πνεύματα και τα σχέδιά τους. Κυρίου ή μαμωνά.  

Είναι η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας και η οικουμενιστικότητα της παναίρεσης της πανθρησκείας. Καταστάσεις που δεν γίνεται να  συνδυαστούν με το ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο (όπως και Θεός και άνθρωπος, και λοχεία και παρθενία, και λογικό και υπέρλογο… και άλλα επιδεχόμενα ζεύγη) αλλά το αγιογραφικό ή Κύριο ή μαμωνά (Ματθ.ς’24). 

Ή θα δουλεύουμε για την οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας και ακινητούμε την οικουμενιστικότητα ή το αντίθετο. Συγχρόνως και παράλληλα ΔΕΝ μπορούν να δουλέψουν, αφού άλλος είναι ο κύριος και πνεύμα πλάνης κι Άλλος Ο Κύριος και ΦΩΣ. 

Πρέπει να εντοπιστεί η διαφορά της ψευτοκίνησης λόγω ψευδοαγάπης που είναι τελικά πολέμιος της Αληθείας επαναπαυόμενος ο οικουμενιστής αγαπολόγος ότι τάχα κινείται και της πραγματικής κίνησης λόγω πραγματικής Αγάπης ΜΕ Αλήθεια εν Πνεύματι Αγίω που έχει νεκρώσει (1) την κινητικότητα των μελών της αμαρτίας. 

Είναι το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας που για χάριν δόξας ανθρώπων αρνείται την δόξα Θεού**, συνεργαζόμενος με τον αντίχριστο*** υπό το πνεύμα του για άλλην ειρήνη, την ειρήνη του αμαλήκ, για άλλη ζωή, για άλλο φως, χειραγωγούμενος όχι προς ανάσταση και ανέλκυση και ανάληψη (9), από χείρα κραταιά Υψίστου, αλλά κάθελξη (6) και απώλεια από χείρα βδελυρά και ρυπαρά του χειρίστου. Κι οι δυο προτείνουν χείρα στον άνθρωπο... κι οι δυο προτείνουν έκκληση για να εισαχθούμε στην ''εκκλησία'' του (ή Του). Ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση.     

Είναι το τραγικό πρόσωπο της ιστορίας, ο δεύτερος παράλυτος των εσχάτων χρόνων που δεν επιθυμεί να θεραπευτεί. Αυτός που ενώ φαίνεται να κινείται και μάλιστα εντός εκκλησίας, στην κυριολεξία ακινητεί σαν νους (και σαν ευθεία και σαν κυκλική απλανή, πλανεμένος ων, και σύνολο ελικοειδή****), όπως ο αγιογραφικός ένας παράλυτος. 

Κι αφού πολεμήθηκε και πολεμείται η εκκλησία από πλήθος ‘’κόσμου’’ εκτός Αυτής, έρχεται η ώρα που πολεμείται ιδίως και ύπουλα από τους εντός Αυτής. Είναι αυτό που λένε οι άγιοι ότι στα έσχατα (και τώρα στα προέσχατα) ότι ο διάβολος δεν θα προσπαθεί να αδειάσει τις εκκλησίες αλλά να τις γεμίσει με κόσμο που έχει αλλοιωμένο πνεύμα. Αιρετικό, σαρκικό, κοσμικό. Δικό του. 

Πάντα ίσχυε και τώρα εκτυπώτερον, ότι η πτώση των πόλεων οφείλεται εκ των έσω, οφειλόμενη όχι από απλά μικρές κερκόπορτες, αλλά από διάνοιξη λεωφόρων απειθείας…. Κύριε ελέησον, Κύριε θεράπευσον και ανόρθωσον και κατάστησον υγιείς τους παράλυτους πόδες της ψυχής μας, για να εισέλθουμε στον ναό και Σε γνωρίσουμε, αφού η πρώτη θεραπεία ναι μεν έγινε, αλλά μας είσαι Άγνωστος, να προλάβουμε όσο έχουμε χρόνο, να τον εκμεταλλευτούμε ως χρόνους μετανοίας, να γίνουμε παράλυτοι στην αμαρτία, ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται … μήπως και εκπέσουμε σε χείριστη, αιώνια κατάσταση ακινησίας (2) και θεομαχίας και όχι απλά τριάκοντα και οκτώ έτη…. μην τύχει και ακούσουμε στην κρίση το ‘’ουκ οίδα υμάς’’.     

--- 

* Μετὰ ταῦτα ἦν ἡ ἑορτὴ τῶν ᾿Ιουδαίων, καὶ ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσολύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, ἡ ἐπιλεγομένη ἑβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐταράσσετο τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι. ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ. (Ιωάν.ε’ 1-15) 

** από την δόξα των ανθρώπων στην δόξα Θεού 

*** Πῶς ὁ ἄνθρωπος καταντάει ὑπηρέτης τοῦ Ἀντίχριστου - Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ 

**** Οι τρείς κινήσεις της ψυχής – ευθεία, ελικοειδής, κυκλική – σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας 

επί του πρακτέου οι κινήσεις του νοός, η προβολή και συμπύκνωσή τους μέσα στην εκκλησία και η σχέση τους με την κρίση 

Η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη 

νους που μετά πλήθος αστοχιών (κολυμπάρι, κοινά ποτήρια, ) και την υποκριτική και σκανδαλώδη ανάσταση το Σάββατο κι όχι Κυριακή, κινείται προς άλλη ανάληψη αλλά όχι προς τον ουρανό, υπηρετούμενος, όχι από χερουβείμ αλλά από άρχοντες του κόσμου τούτου, αφού από δολιότητα συνεργάστηκαν μαζί του…   

--- 

(1) νέκρωση μελών αμαρτίας Προσευχή προς την Παναγία (Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά) … 

(2) τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· στόμα ἔχουσι, καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι, καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι, καὶ οὐκ ἀκούσονται, ρῖνας ἔχουσι, καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται, χεῖρας ἔχουσι, καὶ οὐ ψηλαφήσουσι, πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπατήσουσιν, οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν. ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς. (ψαλμ.ριγ’) 

…ακινησία, παραλυσία αιώνια, όπως εκτυπώθηκε στον βράχο του κύνωπα και αλλού, αλλά και στο αχειροποίητο και θεόσδοτο οπισθόφυλλο του πονήματος μύηση και ορθοδοξία, με τον αντίδικο της σωτηρίας μαρμαρωμένο ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, κατά το : … ο τον θάνατον καταργήσας τον δε διάβολον καταπατήσας (μαρμαρώσας)…   

Αναφέροντας τέλος μια γνώμη ίσως όχι ορθή, αλλά για κάποιον λόγο σημειωθείσα και με το παραπάνω πλαίσιο, διδακτική, αφού οι ''θρησκευτικές'' μας γνώσεις δεν πρέπει να εξαντλούνται στο ιστορικό σκέλος που συνέβη έξω, αλλά μέσω αντιστοιχιών και σχέσεων, να βρούμε την δική μας αντίδραση, απάντηση και αντιμετώπιση. Αν τελικά το πνεύμα και η ζωή μας είναι χριστόφιλη ή είμαστε χριστομάχοι, όχι απλά μη δεχόμενοι την δωρεάν θεραπεία που μας προσφέρει και προσπερνώντας αδιάφορα την πρότασή Του, αλλά απότι αποδεικνύεται καθ'ημέραν ή συσταυρωμένοι ή σταυρωτές Του. 

Νουθεσία Κυρίου, που απευθυνόμενη στον ιστορικό (σαρκικά)  ιαθέντα παράλυτο στοχεύει στον δεύτερο, τον καθένα μας (πνευματικά). Στοχεύει τον άνθρωπο κάθε εποχής, και τον διδάσκει περί της αχαριστίας που μπορεί να ανταποδώσει Στον Ιατρό... οπότε και την άρση της χάριτος και της μετάθεσής της σε άλλους που Τον δέχονται (3). 

Η ερώτηση ''θέλεις υγιής γενέσθαι'' έχει κέντρο άξονα το θέλημα, το οποίο είναι η βασική προϋπόθεση συνεργείας μας με ελεύθερη επιλογή σε κάθε θείο σχέδιο και έργο, για μας και τον κόσμο. 

Έτσι ερωτήθηκε και η καλή μας Παναγία για τον ευαγγελισμό και απάντησε : ...ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μου κατά το ρήμα Σου... (Λουκ.α'38) αρχή θεραπείας από τα 38 έτη παραλύτου ψυχής και ζωής. 

Είναι ο ''συντονισμός'' των δύο θελημάτων (Θεού και ανθρώπου) , των δύο πνευμάτων, όσο απορρίπτεται το άλλο πνεύμα, σε όλο το διάβα της ιστορίας. Έτσι πάντα απαντά Στον Κύριο ο Αβραάμ και όλοι οι άγιοι και προφήτες Ιδού εγώ... για να γίνει το θαύμα.... το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου.   

Γιατί τα πάντα ξεκινάνε από την θέληση. Το μόνο δικό μας, αφού και η σάρκα και το πνεύμα είναι θεόσδοτα. Κατά δε τον τρόπο και αποτέλεσμα διαχείρισης, θα κριθούμε.

(είχα ακούσει αλλού ομότροπα.... για τον πρώην ομματωθέντα τυφλό που ράπισε τον Κύριο και του ανταπάντησε τι με δέρεις;;; )

(3) Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον.

Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι

Κι Ο Κύριος θέλει να μας ανορθώνει, όταν εμείς αυτοχειρούντες αποκτείνουμε, ένα προς ένα τα μέρη εαυτού, δια του καυστικού πυρός, αντί να τα ενώσουμε με το ανακαινίζον… Ὢ πῶς ἐζήλωσα Λάμεχ τὸν πρῴην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς!