σκέψεις πάνω στα τρέχοντα της επικαιρότητος….

…καθημερινά η επικαιρότητα είναι μια πρόκληση για να ‘’τοποθετούνται’’ οι άνθρωποι, μεταξύ του φαινόμενου καλού και φαινόμενου κακού ή των πραγματικών τους διαστάσεων (καλού ή κακού) για όσους έχουν την διάκριση και πέρασαν από το φαίνεσθαι στο είναι. Δύσκολο μεν, αλλά όχι (χάριτι) ακατόρθωτο. 

Κάθε συμβάν με θεοκεντρική σύνδεση, ή θα είναι σαν καλό ευλογημένο ή σαν κακό θα έχει επιτραπεί. 

Για όποιον ενδιαφέρεται για την αντικειμενική εκδήλωση του καλού, σιγά σιγά λαμβάνει την ευλογία της διακρίσεως… [και με την προϋπόθεση που αναφέρεται στον ψαλτήρι…  τίς ἀναβήσεται εἰς τὸ ὄρος τοῦ Κυρίου καὶ τίς στήσεται ἐν τόπῳ ἁγίῳ αὐτοῦ; ἀθῷος  χερσὶ καὶ καθαρὸς τῇ καρδίᾳ, ὃς οὐκ ἔλαβεν ἐπὶ ματαίῳ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ καὶ οὐκ ὤμοσεν ἐπὶ δόλῳ τῷ πλησίον αὐτοῦ. οὗτος λήψεται εὐλογίαν παρὰ Κυρίου καὶ ἐλεημοσύνην παρὰ Θεοῦ σωτῆρος αὐτοῦ. (ψαλμ.κγ’)]. 

…ελληνικά και επί του πρακτέου, η διαφορά μεταξύ ΚΑΛΟΥ και ΚΑΚΟΥ, είναι το Λ και Κ και πως όταν κάποιος ανεβαίνει (Λ) προς το όρος Κυρίου, λαμβάνοντας ευλογία διακρίνει το είναι από το φαίνεσθαι, σε σχέση με το κακό, που οδηγεί τον άνθρωπο σε σκοτεινό αδιέξοδο (|< = Κ) ταλανιζόμενος από τα φαινόμενα, με αποτέλεσμα την λάθος κριτική και λάθος αντιμετώπιση ανθρώπων και καταστάσεων. 

Φυσικά και μας συμφέρει να αναζητούμε και διακρίνουμε Τον Λόγο (και το θέλημά Του) μέσα σε όλα τα φαινόμενα της φύσης και της ιστορίας, όπως μας προτείνει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής…   

  

πάνω σε αυτό το σκεπτικό και με αυτόν τον γνώμονα (το κατά δύναμιν αληθείας), παρατίθενται κάποιοι ‘’σχολιασμοί’’ αμήν βοηθητικοί, ώστε η κρίση μας να βασίζεται σε στοιχεία αληθείας κι όχι φαντασίας και αυθαίρετου συναισθηματισμού ή διανοητικών τεχνασμάτων που σίγουρα ο ‘’κόσμος’’ τα προβάλλει, προκειμένου ο μισών την αλήθεια, την διαστρέψει…      

ο εντοπισμός (και διάκριση) της ύβρεως και η θεραπεία της…

σχολιασμός επικαιρότητος, επί των εκθεμάτων της ‘’εθνικής’’ πινακοθήκης, μη αναπαριστώντας τα ‘’έργα’’ για άλλην μια φορά, όπως αδιακρίτως συμβαίνει στο νετ, κατακλύζοντας αυτό.

…και θέλοντας να ακούσουμε την αιτιολόγηση του ‘’καλλιτεχνήματος’’ κατά την κριτικό τέχνης Αννυ Λιγνού (από σχόλιο στο φβ)… δίνουμε βήμα στον λόγο της, επιτρέποντας να ακολουθήσουν (για όποιον ενδιαφέρεται για μια ακόμη οπτική) κάποιες συνειρμικές μου σκέψεις… (ζητώντας προκαταβολικά συγγνώμη, για το μέγεθος και το βάρος). 

…Ο βραβευμένος καλλιτέχνης, απεκδύεται τα φτιασιδώματα της ομορφιάς, της αρμονίας και του κάλλους και απεικονίζει γλαφυρά τον εσωτερικό του κόσμο.

Ο μπάφος στα χείλη, δείχνει την απέλπιδα ανάγκη να ξεφύγει από την πραγματικότητα του καθρέφτη και να ηρεμήσει την αντάρα του κρανίου και της ψυχής.

Η χρήση της φόρμας της Μητέρας όλων μας, απεικονίζει σαν κραυγή την εσωτερική του ανάγκη να γίνει μανούλα. Κι εφόσον αυτό τεχνικά δεν γίνεται, το θνησιγενές βρέφος στην αγκαλιά μετατρέπεται στον Μαμ-Ρα, που τον έβλεπε

μικρός στους Θάντερκατς και κατουριόταν.

Ο ίδιος ο καλλιτέχνης προσπαθεί να μας προστατεύσει από αυτό που συμβαίνει μέσα του κι εντυπώνεται απόξω του: Μας λέει να μην πάμε να το δούμε γιατί ξέρει ότι δεν θα μας αρέσει.

Η τεχνική του θυμίζει έντονα ζωγραφιές ατόμων είτε υπό την επήρεια ν@ρκωτικών είτε με εκδηλούμενη ψυχική νόσο (κι εδω δεν κάνω πλάκα, ούτε κατά διάνοια εμπαίζω τους ψυχικά νοσούντες. Γκουγκλάρετε να δείτε).

Στο χωριό μου θα λέγαμε: Μην του ξεσυνερίζεστε. Η Παναγία κι ο Χριστός δεν προσβάλλονται, δεν είναι δυνατόν να προσβληθούν από ανθρώπους. Εκείνοι που θα προσβαλλόμασταν είμαστε εμείς, κάθε παιδί τσαντίζεται όταν του λένε για τη μάνα του, αλλά ο τύπος είναι του λυπημού. Έχει τα δικά του προβλήματα.

Ο άλλος τώρα, ξέρω γω που εξανέστη μορφωμένος άνθρωπος και πηγε κι έριξε τα τρία καδράκια κάτω (γιατί αυτό έγινε, τίποτα παραπάνω) μόνο κακό στο κόμμα του έκανε γιατί έδωσε λαβή για σχόλια και έγινε η τρίχα τριχιά.

Υπάρχει κάποια περίπτωση στην οποία δικαιολογείται ο βανδαλισμός; Ουουου, πολλές. Ο Χριστός τα έσπασε στους εμπόρους έξω από τον Ναό κι είχε χίλια δίκια. Αλλά ήταν ο Χριστός. Εσύ, που πα, ρε Καραμήτρο;

Χαλαρώστε κι ασχοληθείτε με τα πραγματικά προβλήματα από τα οποία προσπαθούν να αποσπάσουν την προσοχή μας. Το πρόβλημα δεν είναι ενας ατάλαντος ζωγράφος που αρέσκεται στην ασχήμια κι ενας θερμόαιμος βουλευτής που κάνει σώου. Τον νου σας.

*Για όποιους έχουν αντίρρηση για την κριτική μου στο έργο, να θυμίσω ότι ο καθένας εισπράττει διαφορετικά την Τέχνη κι αυτό δεν επιδέχεται συζητήσεως. Αυτά εισέπραξα εγώ κι εύχομαι στον ζωγράφο ψυχική γαλήνη και καλή ανάρρωση. 

…μακάρι η τελευταία ευχή, περί ψυχικής γαλήνης και ανάρρωσης στον ζωγράφο, νάναι εγκάρδια. 

Η ίαση ξεκινά από την διάγνωση της ασθένειας, την διάκριση της ύβρεως και όχι την καύχηση για αυτήν γιατί υπάρχει διαφορά, όπως σημειώνει ο γέρ. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος  Άλλο να αμαρτάνεις από αδυναμία και άλλο από ιδεολογία! 

…επειδή σε κάθε δράση υπάρχει αντίδραση, απέναντι στην ύβρη στήνεται μια πραγματική ή φαινομενική φιλολογία ‘’ομολογίας’’. Μια πραγματική διάθεση διόρθωσης του αιτίου της ταραχής ή της ομολογίας αδιαφορώντας για αυτόν… 

Πάλι από το… απολογητική και πίστις (π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος) διαβάζουμε: … Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀπολογητικὴν δὲν κάνει κανένα νὰ πιστεύσῃ. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀπολογητικήν. Ἡ πίστις εἶνε δῶρον Θεοῦ. «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός Με, ἐὰν μὴ ὁ Πατὴρ ὁ πέμψας Με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰω Ϛ΄ 44). Μπορεῖ, βεβαίως, κάποιος νὰ λάβῃ ἀφορμὴν καὶ ἀπὸ κάποιαν ἀπολογητικὴν συζήτησιν· ἄλλο αὐτό. Ὁ Θεὸς κτυπᾶ ὅλας τὰς θύρας καὶ οἱ καλοπροαίρετοι Τοῦ ἀνοίγουν, οἱ κακοπροαίρετοι βάζουν καὶ περισσοτέρας ἀμπάρας ἀπὸ μέσα, μὴ τυχὸν καὶ τὴν παραβιάσῃ ὁ Θεὸς καὶ εἰσέλθῃ μέσα εἰς τὴν ψυχήν τους… 

Φυσικά και δοκιμάζεται καθημερινά ο θυμός μας αν είναι υγιής (στοχεύοντας στον υποκινούντα δαίμονα) ή ασθενής, μη συγχωρώντας τον άνθρωπο. Δοκιμάζεται η ομολογία μας, ευχόμενοι να μην είναι μόνο για το θεαθήναι… (δεν υποτιμώ και κρίνω την αγαθή προαίρεση του βουλευτή). Κύριος οίδε… αλλά χάριτι να ενσκύψουμε στην όμοια με μας ταυτότητα… όλη έρημος και καταπεσούσα [αμήν προσθέτοντας μετάνοια κι όχι αυτοδικία εκ του ασφαλούς σαν ‘’ανώτεροι’’, ώστε μετά τον διχασμό που έφερε η παραπάνω πράξη (και δημιουργία έργου και αντίδραση αν ήταν σωστή ή όχι), να προσθέσουμε ροπή και δύναμη προς τα έσω, αυτογνωσία της ζοφερής μας κατάστασης (όπως σαν έμβρυα ''μοιάζουμε'' (χωρίς Χριστό και την γέννησή Του εν ημίν) με δράκουλες, αφού ο άλλος κυριαρχεί στο σπήλαιο της καρδιάς μας... βάπτιση και Ζωή...), και με αυτήν την επίγνωση γίνει αφορμή προς θεογνωσία και χάρι, παρά την εξωτερίκευση και βίαια επιβολή νόμου. Ανώτερη δε πάντων (κίνησης ή ακινησίας, εισόδου ή εξόδου), η διάκριση, τι και πως να ''αντιδρούμε'' ανά περίπτωση, σαν βασιλική οδό.... μη δρώντες μονομερώς, ακραία και αδιάκριτα, (με συγχώρεση για λάθος λόγους, με λιθοβολισμό* για λάθος λόγους), αλλά άγια, ορθά και ορθόδοξα, και προς τα έξω, μην τύχει και φοβικά ή μαλθακά μην ομολογούμε (αφήνοντας την σατανακινούμενη (φυτευτή μασωνική) κυβέρνηση (με όλους τους εργάτες της ατζέντας...) να περνάει χωρίς αντίσταση όλα τα βδελυκτά αμαρτήματα σε νόμους κράτους...) αλλά ούτε και προς τα έσω, αποφεύγοντες την αυτογνωσία προς μετάνοια. Μη υστερούντες αλλά σαν τέλειοι να περιπατούμε. Αμήν παράσχου Κύριε!! 

* και... πριν ''δίκαια'' και με τον νόμο (και λαϊκή απαίτηση) λιθοβολήσω τον άχριστο (και αντίχριστο, βαρειά κουβέντα, αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει μετάνοια) καλλιτέχνη και όχι μόνο αλλά κάθε υβριστή, αμήν ο καλός Θεός να με στρέψει εντός, να ''δω'' ότι αμέσως μετά την θεία κοινωνία, μετά την ενσωμάτωση και ένωση Του Κυρίου (μετά των αγίων Του) με μένα, πέφτω σε χειρότερες αμαρτίες ''αναγκάζοντάς'' Τον, να καπνίσει, να ασχημονήσει, να ανομήσει να αμαρτήσει... κι ο ''καλλιτέχνης'' μια φορά και σε έναν πίνακα ενώ εμείς (για να μην προβληθεί το εγώ σαν ταπεινολογία), κάθε τόσο, στην καρδιά... αμήν προσδοκώντας ανάσταση νεκρών από τώρα και στους αιώνες... από το προσδοκώ ανάσταση νεκρών μέχρι το ... και τοις εν τοις μνήμασι ζωή, χαρισάμενος

...κι επειδή η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, αλλά και Σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός (αββάς Αλώνιος) μας συμφέρει να εντοπίζουμε και διακρίνουμε και εργαζόμαστε για την έσω ασχήμια και ύβρι και βλασφημία (κατά του Θεού των θείων προσώπων και του ναού του Θεού, σώμα και πνεύμα μας, που δι αμαρτιών τον φθείρουμε και σπιλώνουμε) παρά τον μονομερή λιθοβολισμό των έξω ασχημονούντων, ευχόμενοι και για αυτούς (και εμάς) καλή μετάνοια και συναίσθηση (από την παρούσα αναισθησία και καύχηση) της βλασφημίας τους... όπως προτείνει ο αγ.Παΐσιος, πριν πάρουμε τα κουμπούρια να σιάξουμε (αμήν δι ευχών) τα κουσούρια, χωρίς φυσικά να υποτιμάται η έξωθεν καλή ομολογία, ένεκα υγιούς θυμού και νεύρων ψυχής, που συστέλλει τις ενάντιες δυνάμεις που αλαζονικά μας προσβάλλουν και μας, μας αγιάζει. 

Έτσι, στον διεξαγόμενο ''πόλεμο'' εν μέσω τάχα ειρήνης, είναι ένας, στην πράξη ''απαραίτητος'' αγκυλωτός σταυρός αντιθέτου φοράς από την σύνθλιψη (προσώπων, εθνών και λαών) που προξενεί ο άλλος, ο της νέας τάξης (αταξίας), προς ανάδειξη του προσώπου. Αμήν μορφωθεί Ο Κύριος εν ημίν, αντί να οδηγείται με την αλλόκοτη ''τέχνη'' σε παραμόρφωση και δαιμονοποίηση... μια διαδρομή που μας προτείνει...ο μεγ.Βασίλειος.... στον δρόμο προς το καθ'ωμοίωσιν....  (ωμοίωση με τον γλυκύτατο Κύριο κι όχι τον σκιώδη και δυσώδη αντίποδά Του)...   

βρίσκοντας λύση στα Υπαρξιακά προβλήματα και η λύση… αποκαθιστώμενη με προϋποθέσεις η τάξις στον ψυχισμό, οι αιτίες της αταξίας και η αποκατάσταση, 

βάζοντας στην ζυγαριά η έξω και η έσω πραγματικότητα… (η βιολογική ζωή και η Ζωή της ψυχής) και εργαζόμενοι για τα αιώνια και σπουδαία...].      

Το θέμα της αντίδρασης, μοιάζει μονόδρομος (και από το μαστίγιο Του Κυρίου όταν μετατράπηκε ο οίκος Θεού οίκος εμπορίου, από τον ραπίσαντα τον άρειο, αγ.Νικόλαο, από τον αγ.Ιωάννη χρυσόστομο που αναφέρει πως αγιάζει το χέρι σου αν ραπίσεις υβριστή κλπ…) αλλά και του νεοφανούς Αγίου Παϊσίου Αγιορείτου (Λόγοι Β, σελ. 56) που μας υπενθυμίζει …Βλέπεις να βρίζουν τα άγια, και ο άλλος δεν λέει τίποτε... Σ' αυτήν την περίπτωση, η πραότητα είναι δαιμονική. (...) όπως και φαίνεται στην υποσημείωση* η σύμπνοια θεωρίας και πράξης στον άγιο, όταν ράπισε (και θεράπευσε) υβριστή φοιτητή…   

Αντίδραση, δύο πεδίων…. μία εξωτερική και μία εσωτερική. Προσευχητική με διάθεση νουθεσίας σε α-νοήτους (που στερούνται νου Χριστού), δίνοντάς μας ο καλός Θεός διάκριση πώς να δράσουμε για το καλύτερο αποτέλεσμα…. αφού μερικές φορές είναι προτιμότερο πέντε λέξεις εν νοΐ παρά χίλιες εν γλώττη… ένα ‘’ράπισμα’’ (εκ του αγγέλου εντός, παρά 1000 ραπίσματα εξωτερικά (κι ας έχουμε χίλια δίκηα) που αντί να νουθετήσουν τον συνάνθρωπο, αφού δεν είναι έτοιμος αλλά ιδίως επειδή ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ, τον κουμπώνουν και τον κάνουν ενάντιο και του χειροτερεύουν την πνευματική ήδη βεβαρυμένη κατάστασή του… (όπως σκληραίνει ο πηλός με την έκθεσή του στον ήλιο…, σε αντίθεση με το κερί, που μαλακώνει). (πηλός ή κερί.... αγ.Μαξίμου ομολογητού). 

Δόθηκε πρώτα βήμα στην αιτιολογία και έπεται η λύση του προβλήματος σύμφωνα με το αγιογραφικό σκεπτικό… (ότι) … στα δίδυμα αδέλφια Ησαύ και Ιακώβ (που είναι τύπος του Αγίου Πνεύματος που δωρίζει τεκνία και χαρίσματα, μετά τον Αβραάμ, πατέρα δύο διαθηκών και Ισαάκ υιό υπάκουο που πηγαίνει υπάκουα προς θυσία…), πρώτος φαίνεται στον κόσμο ο Ησαύ και μετά αυτόν ο πραγματικά πρώτος συλληφθείς στην μήτρα Ιακώβ, με επειλημμένην την χείραν του επί της πτέρνας του Ησαύ… (Γεν.κε’26). Οι έννοιες μας οδηγούν στο σκεπτικό, ότι πρώτα επείγεται να φανεί στον κόσμο (ο ουραγός) σαν κακό και μετ’αυτού με προϋποθέσεις, το Άγιο Πνεύμα (ο όντως αρχηγός) που καλύπτει την (θανατηφόρο) τρωτότητα της πτέρνας του πρώτου. 

Πρώτα φαίνεται η ασθένεια και έπεται η ίαση ΕΑΝ το θέλουμε (γιαυτό ο καλός Θεός, σεβόμενος την ελευθερία μας, πάντα μας ρωτά... θέλεις υγιής γενέσθαι; ). Πρώτα η ύβρις και μετά η θεραπεία. Από την διάθεση του καθενός εξαρτάται αν μείνουμε στα κάτω (ασθενή) και φιληδονία και θερμανσία (του ησαύ μέσα μας) ή μακάρι να ανεβούμε άνω, στην ίαση και χάρι… επαναλαμβανόμενη η έξω ‘’ιστορία’’, εντός…  (με μας να διαλέγουμε ποιο πρόσωπο σε αυτήν την ιστορία, θέλουμε να είμαστε).  

[οι δύο αγιογραφικοί άνθρωποι και Ο Ένας εν μέσω αυτών… 

η προσωπική σχέση του καθενός με τον Τίμιο Πρόδρομο σαν μετάνοια 

... μετανοίας αρχή και ανεύρεση του Θησαυρού… αφού υφίσταται  αναλογική σχέση για τον καθένα, καθώς όταν αποκεφαλίσθηκε από τον Ηρώδη ο Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, η τιμία κεφαλή αυτού τοποθετήθηκε μέσα σε αγγείο από όστρακο και κρύφθηκε στην κατοικία του Ηρώδη. … (και κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, ηρώδης είναι ο δερμάτινος…. όντας ο θησαυρός μέσα στους δερμάτινους χιτώνες μας ‘’πλακωμένος’’ από πολλά διαστρεβλωτικά για ορθή θεώρηση ύδατα, πλακωμένος σαν σταυρός από πολλά μπάζα και ρύπη…). 

η πνευματική μας σχέση με τον ηρώδη και τα νήπια…]. 

…έννοιες (ανάβασης κατάβασης, εισόδων και εξόδων), που συναντάμε ευρέως στην Αγία Γραφή… 13 καὶ οὐδεὶς ἀναβέβηκεν εἰς τὸν οὐρανὸν εἰ μὴ ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ὁ ὢν ἐν τῷ οὐρανῷ. 14 καὶ καθὼς Μωϋσῆς ὕψωσε τὸν ὄφιν ἐν τῇ ἐρήμῳ, οὕτως ὑψωθῆναι δεῖ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου, (Ιωαν.γ’) 

9 τὸ δὲ ἀνέβη τί ἐστιν εἰ μὴ ὅτι καὶ κατέβη πρῶτον εἰς τὰ κατώτερα μέρη τῆς γῆς; 10 ὁ καταβὰς αὐτός ἐστι καὶ ὁ ἀναβὰς ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἵνα πληρώσῃ τὰ πάντα. (Εφεσ.δ’) 

…κατεβαίνει Ο Κύριος με τον Σταυρό Του στα κατώτερα μέρη της γης… κατεβαίνει στην γη (δ,4) ελικοειδώς (θ,9) και ευθέως (10,Ι) και ενεργεί την σωτηρία και ανύψωσή μας. 

Κι αν δεν ανέβει Ο Κύριος εκ των υδάτων δεν κατέρχεται το Πνεύμα το Άγιον (εν είδει περιστεράς). Κι αν δεν ανέβει με την ανάληψη Ο Κύριος από την γη στον ουρανό, δεν θα κατέβει το Πνεύμα το Άγιον (την πεντηκοστή). 

Κι αυτός είναι ο Δρόμος (και για μας). Να ανεβούμε από τον ‘’διορθωτικό’’ αγκυλωτό σταυρό δια της αρμονίας και τάξης και ειρήνης (ισοσκελή) στον ορθόδοξο τυπούμενο και βιούμενο σταυρό Του Χριστού, για να κατεβούμε με Αυτόν, προς θεραπεία του πάσχοντος ανθρώπου. 

Είναι οι τρεις διαδοχικές στάσεις του ανθρώπου, η κατέναντι (παρούσα κατάσταση, σαν παραφύση) όπου ενεργεί ο αγκυλωτός, ο φυσικός ελληνικός (αλλά ακόμη απρόσωπος) ισοσκελής και τέλος ο ορθόδοξος υπερφυσικός και πρόσωπο (Εσταυρωμένος και Σταυρός) … όπως κάποιος μπορεί να ‘’δει’’ στο 3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις… Σταυρός (69 άρθρα). 

Τον αγκυλωτό, φορούσαν και οι αρχαίοι δικαστές της Σπάρτης, όπου, μετά την απώλεια ηρεμίας (λόγω ανομίας ή αμαρτίας), για λόγους σωφρονισμού προέβαιναν σε κινήσεις αποκατάστασής της. 

Κι αν μείνει μόνος του, χωρίς να εξαρτάται από τα δύο παραπάνω (δικαιοσύνη και χάρι, σταυρός ισοσκελής φυσικός και υπερφυσικός ορθόδοξος) τότε συνθλίβει πρόσωπα και κράτη όπως θάθελε να ενεργήσει ο ‘’σταυρός’’ του χίτλερ, με την κατά το δοκούν αποκατάσταση ‘’τάξης’’.  Το ίδιο κάνει κι η νέα τάξη πραγμάτων με τον δικό της αγκυλωτό, κι ας μην έχει αυτόν (τον αγκυλωτό) θυρεό κι ας αυτοδιαφημίζεται ως δημοκρατία (και ισότητα και ελευθερία).   

Έτσι, …αφού ομολογεί (κατά την γνώμη της κριτικού τέχνης) ότι…. απεικονίζει γλαφυρά τον εσωτερικό του κόσμο.... (ο Θεός να κάνει το τερατούργημα, γλαφυρή απεικόνιση) μη μείνουμε στην αυτοδικία κατά της βλασφημίας (κι εκεί να μείνουμε, χειροκροτώντας σαν ομολογητή τον βουλευτή, που κινήθηκε με δίκαιο θυμό) αλλά να προχωρήσουμε στην θεραπεία αυτής, με χάρη (όπως ο αγ.Παΐσιος*) αφού η αιχμαλωτισμένη στο αλλόκοτο ψυχή, βρήκε αυτόν τον τρόπο να (βροντοφωνάξει ότι ασθενής ειμί… άσχετα αν δεν καταλαβαίνει το σήμα SOS  που εκπέμπει και που μόνο ‘’ειδικοί δέκτες’’ μπορεί να το πιάσουν) εκφράζοντας την ασχήμια της εσωτερικής του πραγματικότητος. Κατάσταση, που δεν εκφράζουν μόνο οι ‘’καλλιτέχνες’’ αλλά όλος ο κόσμος προβάλλοντας με την ιδιαιτερότητά τους τον εσωτερικό τους κόσμο, περιμένοντας από Τον Ιατρό (και ‘’ιατρούς’’ συνοδοιπόρους του, την θεραπεία και ελευθερία). 

Έτσι, σειρά έχει τώρα το δεύτερο μέρος της υπόθεσης και η άλλη όψη.... αμήν καλή μετάνοια**, αμήν ευπρόσδεκτη νουθεσία.... αμήν Παναγία νουθέτησον τους συληθέντας τον νουν… αμήν επέστρεψε τους εν αιχμαλωσία λογισμούς… κι ΑΝ ο άνθρωπος το θελήσει, αν επιδέχεται νουθεσίας και διορθώσεως. 

Να γυρίσουμε κι εμείς εν εαυτώ, να δούμε την στρέβλωση των θείων εντολών (και προσώπων) μέσα μας… να βάλει ο καθένας αρχή να τον ομορφύνει, σεβόμενος τα εν εαυτώ τελούμενα μυστήρια, με πρώτη αλλαγή νοοτροπίας που ειτε ''άντρας'' είτε ‘’γυναίκα’’ μας δίνεται η ευκαιρία να κυοφορήσουμε Χριστό, δια Της Θεοτόκου.... 

Να ανεβούμε να εισέλθουμε στην καρδιά και θρόνο Του για να Τον ‘’κατεβάσουμε’’ και εξωτερικεύουμε κάθε στιγμή… (Σταυρός, καρδία και κομποσχοίνι…) αναπτύσσοντας, εγκαθιδρύοντας μια προσωπική και ανεπανάληπτη ‘’σχέση’’ με Τον Κύριο και τα θεία πρόσωπα, όπως ακούμε τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο, να παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν. 

Αμήν καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μας… σε αντικατάσταση του διαστρεβλωτικού πνεύματος… που πείθει ‘’καλλιτέχνες’’ να νομίζουν πως κάνουν τέχνη και επαίρονται για αυτήν, όταν η τέχνη των τεχνών και επιστήμη των επιστημών είναι (κατά τον απλού και θαυματουργό αγ.Σπυρίδωνα) η καθαρότητα…. η πνευματική αναγωγή (και η αξία) του, ότι το μωρό θεραπεύει την μητέρα του… 

--- 

* Όταν ο Άγιος Παΐσιος χαστούκισε βλάσφημο φοιτητή της Θεολογίας... |Μαρτυρία Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιεροθέου  

Κάποτε επισκέφτηκα τον Πατέρα Παϊσιο 

με έναν φοιτητή της θεολογίας που βρισκόταν σε μια ηλικία κρίσιμη. 

Τον ρώτησε για τις σπουδές του.  

Ο φοιτητής με αφέλεια του είπε για μια εργασία του σχετικά με την δημιουργία του ανθρώπου.  

Σε κάποια στιγμή είπε στον Πατέρα Παϊσιο: “O Θεός κάποτε δεν ήξερε τι να κάνει και έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, για να περάσει τον καιρό του.” 

Είδα αστραπιαία τον Πατέρα Παΐσιο να σηκώνει το χέρι του και να του δίνει ένα γερό χαστούκι.  

Ο φοιτητής τα έχασε, ζαλίστηκε, έμεινε για λίγο με γουρλωμένα τα μάτια για να συνειδητοποιήσει τι έγινε και μετά άρχισε να κλαίει με αναφιλητά σα μικρό παιδί. 

Ο Πατέρας Παΐσιος τον κοίταζε, δεν έλεγε τίποτα και τον άφησε να κλάψει.  

Μετά από πολύ κλάμα του είπε: “Ευλογημένε, τι είναι αυτό που είπες; Έλα μαζί μου”. 

Τον πήρε από το χέρι, όπως η μάνα το μικρό παιδί, τον πήγε στον νιπτήρα και του είπε: “Πλύνε το πρόσωπό σου”. 

Ύστερα του έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει το πρόσωπό του από τα δάκρυα και τον έφερε στην προηγούμενη θέση, όποτε άρχισε με ιλαρότητα, με τρυφερότητα και με πολύ αγάπη να του υποδεικνύει το λάθος του και να του λέγει ότι δεν πρέπει να μιλάμε με απρέπεια για τον Θεό και το έργο Του.  

Μάλιστα του έγραψε και μια χαριτωμένη αφιέρωση σε ένα βιβλίο του και του το έδωσε.  

Περιττό δε να πω ότι εγώ παρακολουθούσα όλη αυτή τη σκηνή άφωνος και εκστατικός. 

Όταν τον επισκεφτόμουν μετά από τις συμβουλές που του ζητούσα για θέματα της προσωπικής μου ζωής, τον ρωτούσα και για θέματα που αντιμετώπιζα με τα πνευματικά μου παιδιά.  

Του είπα για κάποιο παιδί που ήταν πολύ ζωηρό και αντιδραστικό και ζήτησα την γνώμη του πως να τον αντιμετωπίζω.  

Μου απάντησε αφοπλιστικά: “Να κάνεις ότι ο αγωγιάτης με το ζώο. Να κρατάς γερά τα γκέμια και να κάθεσαι μακριά για να μην τρως τις κλωτσιές του.” 

Όταν επαναφέρω στην μνήμη μου την αγιασμένη αυτή μορφή, συγκινούμαι,  δακρύζω και προσεύχομαι. 

Να έχουμε τις άγιες ευχές του...  

Απόσπασμα από το βιβλίο "Μαρτυρίες Προσκυνητών  - Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης - 1924 - 1994, σελ 43-44, εκδόσεις Αγιοτόκος Καππαδοκία,  Νικόλαος Α. Ζουρνατζόγλου, επισμηναγός Ε.Α 

πηγή 

** Ὁ Τίμιος Πρόδρομος εἶναι νοητὸ ἀρχέτυπο γιὰ τὴν πνευματική μας ζωή. Ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὁ βλακώδης σκοτισμένος νοῦς μας (Ἡρώδης), κλέπτεται ἀπὸ τὴν ἁμαρτία (Ἡρωδιάδα) πῶς τὸ πετυχαίνει; Ἀποκόπτοντας τὴ φωνὴ τῆς συνείδησης ("ἀποκεφαλισμός"!) ποὺ μᾶς λέει "μὴν τὸ κάνεις" (ὁ "Τίμιος Πρόδρομος" μέσα στὴ φυλακὴ τῆς καρδιᾶς μας). Ἄρα πνευματικῶς καθημερινὰ μὲ τὶς ἀπροσεξίες καὶ συγκαταθέσεις μας, συμπράττουμε πολλὲς φορές, στὸ δεύτερο μεγαλύτερο ἔγκλημα ὅλων τῶν αἰώνων μετὰ τὴ βρώμικη δολοφονία τοῦ Θεανθρώπου, ποὺ εἶναι ὁ ἀποκεφαλισμὸς τοῦ Ἰωάννη τοῦ Βαπτιστῆ. 

αμήν δι ευχών και ενεργείας του, εντοπιζόμενος κι αυτός ο μείζων των προφητών, εντός… Τίμιος πρόδρομος (17 άρθρα) 

με τον Άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς να μας νουθετεί για την αποτομή…  

Σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή, μια δεύτερη Μεγάλη Παρασκευή.

Γιατί σήμερα ο μεγαλύτερος άνδρας μεταξύ εκείνων που γεννήθηκε από γυναίκα, Ιωάννης, ο Πρόδρομος και Βαπτιστής του Κυρίου, θανατώνεται.

Την Μεγάλη Παρασκευή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον Θεό, σταυρώνουν*** τον Θεό. Στη σημερινή αγία μεγάλη γιορτή, οι άνθρωποι θανατώνουν τον μέγιστο όλων των ανθρώπων. Δεν είμαι εγώ που επέλεξε να χρησιμοποιήσει την έκφραση «τον μείζονα.»

Τι είναι ο έπαινος μου για τον μεγάλο και ένδοξο Πρόδρομο του Κυρίου, τον οποίο ο Κύριος επαίνεσε περισσότερο από οποιονδήποτε μεταξύ των ανθρώπων, περισσότερο από όλους, από τους Αποστόλους, τους Αγγέλους, τους Προφήτες, τους δικαίους, τους Σοφούς;

Από τον Κύριο ειπώθηκε γι ‘αυτόν: ουκ εγήγερται εν γεννητοίς γυναικών μείζων Ιωάννου του βαπτιστού … (Ματθ. 11,11).

Σε όλη τη Δημιουργία, δεν υπάρχει κανένας μεγαλύτερος έπαινος.

Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα είναι μια μικρή Μεγάλη Παρασκευή. Σκεφτείτε: οι παράλογοι άνθρωποι σκοτώνουν τον μεγαλύτερο των δικαίων….

Σκεφτείτε: τι κάνουν οι αντίπαλοι του Χριστού, ακόμη και σήμερα εξακολουθούν να φωνάζουν. “Σταυρώστε Τον, σταύρωσον Αυτόν; !” 

*** Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι (διαλέγοντες στην ουσία, κληρονομία αιωνίου βασιλείας ή αιωνίας γεέννης, κατά το σε ποια πλευρά θα σταθούμε… ως σταυρωτές Ανθρώπου και ανθρώπων ή συσταυρούμενοι Αυτού).

Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη

---

περί ‘’τέχνης’’ …