Παρόλα αυτά, οι τοιουτοτρόπως φιλοσοφούντες, δεν έχουν και άδικο σαν αφετηρία, αφού Σὺ ἐκ τοῦ μὴ ὄντος εἰς τὸ εἶναι ἡμᾶς παρήγαγες… αλλά το τέρμα του μηδενός δεν μας αναλογεί. Είμαστε ημιευθείες (κι όχι ευθείες χωρίς αρχή και τέλος) με αρχή μεν, αλλά χωρίς τέλος. Αιώνιοι…
…‘’κρύβεται’’ καλά (για λόγους ελευθερίας επιλογών) Ο Αόρατος (Τριαδικός) Ένας που εκ του μηδενός παρήγαγε το είναι μας (Εκ του μη όντος στο είναι… ), με αποτέλεσμα να μην γίνεται με βία, πιστευτός.
Από
τα
ΕΝΑ
ΕΙΝΑΙ
…πρέπει να εντοπίσουμε μέσα μας αυτά τα δύο Ι, που καλούμαστε με ελευθερία να ακολουθήσουμε. Το Ι της κεντρομόλου (και επιστροφής από το ‘’μηδέν’’ στο ΕΝΑ) ως δρόμο, Ιησού και αντίστοιχα το Ι της φυγοκέντρου (ι’ τάγμα δαιμόνων) που απομακρύνει τον άνθρωπο από τον Θεό και Φως και Ζωή, πρακτικά και θεωρητικά, οδηγώντας τον άνθρωπο στο μηδέν και απώλεια. [δύο αγιογραφικές αναφορές ως ''αστραπή'' (ϟ) Του Ενός που φαίνεται από ανατολών έως δυσμάς (Ματθ.κδ’ 27) και του άλλου (Λουκ.ι’18) …εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα ...θέλοντας διαχρονικά να παρασέρνει τους ανθρώπους προς απώλεια]. Με εμάς, να ακολουθούμε στην αστραπιαία μας διέλευση επί γης, όποιαν αστραπή ''αγαπήσαμε'' υπηρετήσαμε, φωτιστήκαμε εξ αυτής... Ο άνθρωπος δεν υπάρχει (υπό
Τον άρχω) για να απωλεσθεί, αλλά μαζί με τον ΑΡΧΩ και μέσα σε Αυτόν (λόγοι εν Λόγω), να σωθεί.Και… δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην αναγνωρίζει (έστω και λανθασμένα) τις έννοιες καλού και κακού στην ζωή του…
Σαν σχήμα λόγου, ένας επιστήμονας υπερηφανεύτηκε στον Θεό, ότι μπορεί να κάνει ό,τι και Αυτός, ακόμη και το ύψιστο δημιούργημα, τον άνθρωπο…
και του λέει ο Θεός προχώρα στην απόδειξη…
παίρνουμε χώμα (λάσπη) ….
ώπα ώπα… φτιάξε χώμα….
άλλοι, θα δογματίζανε ότι η μητέρα φύση, τα άστρα, το χάος, η σύμπτωση… είναι η αιτία (μη βλέποντας την κρυμμένη από αμύητα μάτια το Πρωταίτιο). … απαντώντας ο Αϊνστάιν… ότι, αφού το σύμπαν διέπεται από νόμους, υπάρχει Νομοθέτης.
Στο δε περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση) και την έμπρακτη αναδιπλωτική αρχή, εξαρτάται η όλη πορεία από του τι θα ενσωματώνει.
Λέγει ο αϊνστάιν ότι η ύλη και η ενέργεια είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο άνθρωπος, σαν διττός, ψυχή κα σώμα (με ορατό και αόρατο σκέλος) έχει ελευθερία ενόσω αυτά τα δύο είναι συνδεδεμένα εις εν, στο τι θα μεταβολίζεται. Όταν ο άνθρωπος διασπαστεί στα μέρη εξ ων συνετέθη, (με τον αναπόφευκτο βιολογικό θάνατο), ο χους θα υπάγει στον χου και το πνεύμα στο Πνεύμα. Κι η όλη μας βιωτή θα κριθεί, κατά πόσο σεβαστήκαμε την φύση του καθενός (νου και χου) προσφέροντάς του την δική του τροφή, μήπως και από αδιακρισία ή αδιαφορία προσθέταμε χώμα (γη χοϊκά φρονήματα) στον νου με αποτέλεσμα, όχι μόνο την ασιτία του αλλά και την δηλητηρίασή του…. καθώς ό,τι ποιότητα τροφής δώσουμε στην ψυχή μας, αυτή σαν μυλόπετρα το μεταβολίζει , ‘’αφομοιώνει’’ και ομοιώνεται… [Γιατί η ψυχή μοιάζει με τη μυλόπετρα; (Αββάς Κασσιανός) προσέχοντας στου τι εστιάζουμε (σαν όραση) γιατί με αυτό τρέφεται η ψυχή… εστίαση και εστίαση….].
Αυτό που παρεμβάλλεται μεταξύ νου και χου είναι ο χνους (χνώτα και θολούρα) ώστε να μην έχουμε ευθυκρισία, ακριβή αυτογνωσία και τελικά και θεογνωσία. [νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)].
Είναι αυτό που διαβάζουμε… Μολυνόμενος ο νους από πονηρούς λογισμούς, ενεργείται η δαιμονική επήρρεια και το πάθος στα αισθητά μέλη και προσβάλλεται και το σώμα. Μολυνόμενο το σώμα γίνεται γεώδης και ο νους. Αυτή η αλληλεπίδρασις είναι ένα μυστήριο που κάνει τον άγιο Ιωάννη της κλίμακος να πη: ‘’θαύμα ιδέσθαι νουν ασώματον υπό σώματος μολυνόμενον και σκοτούμενον και πάλιν δια πηλού τον άϋλον ανακαθαιρόμενόν τε και λεπτυνόμενον’’. Δλδ είναι θαυμαστό πράγμα να βλέπης τον ασώματο νου μας να μολύνεται και να σκοτίζεται από το σώμα. Και πάλι ο άυλος νους να ξανακαθαρίζει και να λεπτύνεται από τον πηλό (δλδ από τις ασκήσεις του σώματος). (Ως δύο πεδία που αλληλοεπηρρεάζονται ..).
Είναι η προσπάθεια επέκτασης και αφομοίωσης του ενός πεδίου έναντι του άλλου. Να νικήσει η ευγένεια την φθορά... και όχι το αντίθετο
με μια διαχρονική σταθερά.... "Το βάδισμα της ανθρωπότητας διά μέσου της Ιστορίας είναι ένα μακρινό ταξίδι. Σ' αυτό το μακρινό ταξίδι, η ανθρωπότητα ''λερώνεται'' και ''σκονίζεται'' πάντα με την ίδια σκόνη και ''πλένεται'' πάντα με το ίδιο νερό.
Η σκόνη είναι η αμαρτία και το νερό είναι η Μετάνοια. "όλη η ελπίδα μας βρίσκεται στον Κύριο και Θεό μας"… άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς († 5 Μαρτίου)…
Συμφέρει το σώμα να τρέφεται με ουρανό, παρά ο νους με γη… Νοούμενος ο άνθρωπος ως βροτός… φιλοσοφικά προσεγγίζεται σαν την ΔΙΑνοιά του που ο κρόνος (και χρόνος*) ‘’τρώει’’ τα παιδιά του…. αλλά και αγιογραφικά, στην Γένεση (…ἐπικατάρατος σὺ ἀπὸ πάντων τῶν κτηνῶν καὶ ἀπὸ πάντων τῶν θηρίων τῶν ἐπὶ τῆς γῆς· ἐπὶ τῷ στήθει σου καὶ τῇ κοιλίᾳ πορεύσῃ καὶ γῆν φαγῇ πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς σου.) με την έννοια ότι τρέφεται με τα γήινα πάθη μας… Με ευνόητη ευχή, μακάρι αφενός να μην τρέφουμε, ούτε τον έναν (κρόνο) ούτε τον άλλον (έρποντα όφι, που ως ασώματο δεν έχει ανάγκη φυσικής τροφής…)…. αλλά το αντίθετο, να αναπαύεται Ο Κύριος όπως τότε με την σαμαρείτιδα… 31 ᾿Εν δὲ τῷ μεταξὺ ἠρώτων αὐτὸν οἱ μαθηταὶ λέγοντες· ραββί, φάγε. 32 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐγὼ βρῶσιν ἔχω φαγεῖν, ἣν ὑμεῖς οὐκ οἴδατε. 33 ἔλεγον οὖν οἱ μαθηταὶ πρὸς ἀλλήλους· μή τις ἤνεγκεν αὐτῷ φαγεῖν; 34 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐμὸν βρῶμά ἐστιν ἵνα ποιῶ τὸ θέλημα τοῦ πέμψαντός με καὶ τελειώσω αὐτοῦ τὸ ἔργον. (Ιωαν.δ’) … όντας Ο Ίδιος, Τροφεύς και Τροφή.
Μας συμφέρει να πνευματικοποιούμε την σάρκα (με Πνεύμα Θεού) παρά να σαρκοποιούμε το πνεύμα … [σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας επιλέγοντες να γίνει ο καθένας Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.
...ένας χριστομάχος (με πολλούς εργάτες) που στα έσχατα (και προέσχατα) θα προσπαθήσει να ελέξγει και υποτάξει τις ανθρώπινες ''πνευματικές'' δραστηριότητες... όπως διαπιστώνεται από αγίους, ενημερώνοντας μας σχετικά με την δολιότητα αυτή.... Στα έσχατα θα σου βάζουν χημικά μέσα σου για να παραλύει ο νους, η βούληση και το συναίσθημα.- - Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος. [έσχατα (προέσχατα) και χημικά...]. ... και άλλες παρεμβάσεις και ''αναβαθμίσεις'' ψηφιακές σε μετάνθρωπο στο φανταστικό μετασύμπαν κλπ....
* νοείται ο τετραδιάστατος χωροχρόνος (ισοσκελής) σταυρός, με οριζόντιο τμήμα τον χρόνο, αφού αφήνουμε πίσω την βιολογική γέννηση και θα βρούμε μπροστά μας το βιολογικό τέρμα και τον χώρο ως κάθετο τμήμα, αφού επάνω είναι ο μακρόκοσμος κάτω δε ο μικρομικρόκοσμος.
Αυτόν κουβαλάμε έτσι κι αλλιώς κάθε ένας που χωροχρονικά υπάρχει, άσχετα με την προσωπική του θεώρηση, συμπαθείας, αντιπαθείας ή αδιαφορίας για τον σταυρό. Κι όλοι μας σαν σταυροφόροι, συμπυκνωνόμαστε σε δύο μοναδικές θέσεις, των συσταυρωθέντων ληστών, εκατέρωθεν Του Σταυρωθέντος Θεανθρώπου που ενχρονίσθη και εχωρήθη (ανέλαβε τον χωροχρονικό σταυρό) για να γίνει γέφυρα από την γη στον ουρανό, καλύπτοντας τον όλο χρόνο (οριζόντιο τμήμα) από γενέσεως έως συντελείας με την Η Ζωή εν Τάφω... (όπου, η έννοια της ζωής εν τάφω, οι 33 ‘’ώρες’’ από Μ.Παρασκευή, θ’ώρα, 15.00 και τετέλεσται έως 24.00 Μ.Σαββάτου και ανάστασης, με το σκεπτικό* του αγίου Συμεὼν του Νέου Θεολόγου, που μας πληροφορεί: …''Αὐτὸς ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς του ἀναστάσεως.'' λαμβάνει άλλη διάσταση).
Είναι ο Α και Ω (συνοδοιπορών με τον καθένα μέσα στον κόσμο έως της συντελείας, Ο Ην Ο Ων και Ο Ερχόμενος), φέρων εν μέσω του κόσμου τον βαρύτερο σταυρό, απλώνοντας τας χείρας σαν αγκαλιά, καλών πάντα τα έθνη εις ενότητα.
Α+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++Ω
Από το κατά πόσο θα εισέλθει στον χώρο και χρόνο μας και πόσο θα Τον ωμοιάσουμε από το κατ’εικόνα που φέρουμε όλοι, θα εξαρτηθεί η ολοκλήρωσή μας (σώος – σωτηρία). Από το κατά πόσο θα ''ενωθεί'', θα ''μαγνητιστεί'' με το ίδιο φορτίο ο ελάχιστος σε διάρκεια χωροχρονικός μας σταυρός με Τον Μεγάλο Έναν, ή μείνει αποκομμένος, θα εξαρτηθεί η διάσταση ζωής μας. Βιολογική πεπερασμένη ή η συνείδηση θα ανέβει επίπεδο στο αιώνιο...
Αναφέρουν οι άγιοι… ότι κάθε άνθρωπος γεννιέται εκείνη την εποχή, η οποία είναι η πλέον κατάλληλη για την προσωπική του σωτηρία.
Μακάρι να την πετύχουμε. Ο καλός Θεός θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν. Μακάρι να το θέλουμε κι εμείς… Τότε όλοι οι άγιοι και άγγελοι θα είναι βοηθοί σε αυτόν τον ύψιστο σκοπό.
----
Ο πρώτος και ο δεύτερος Αδάμ (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)
----
… είναι φυσικό και επόμενο ότι σε λίγες παραγράφους που προηγήθηκαν, δεν μπορεί να ‘’χωρέσει’’ ο όλος εσωτερικός και εξωτερικός κόσμος. Η συνέχεια θάναι κάπως αναλυτική, στις αιτίες συγγραφής του παρόντος, τον χωροχρόνο (σταυρό), τα βάρη, το σύστημα αναφοράς, από διττό και διαχωρισμένο σε ένα ενιαίο όπου και θα καταλήξουν τα αισθητήρια και σκέψεις που ίσως (και μακάρι) να αποβούν βοηθητικές για να προλάβουμε το καλό πέρασμα.
Στην προαίρεση και το σχετικό ενδιαφέρον του καθενός επαφίεται αν θα περαστεί επιγραμματικά, αν θα αναγνωσθεί ή αν θα μελετηθεί… μακάρι κάθε γραμμή και σχήμα και εικόνα, προσδίδοντας καλές αφορμές για αγιασμό ψυχών, αγνότητα σωμάτων, διόρθωση λογισμών και καθαρότητα εννοιών που συνήθως είναι δυσδιάκριτες ….
Αμήν να προοδεύσουμε στον
Σταυρό (1 αυγ), έμπρακτα στο πολίτευμά Του (προσευχή – νηστεία – ακρόαση – τήρηση) ώστε Η γλυκυτάτη Θεοτόκος
που θα εορτάσουμε σε λίγο (15 αυγ), να μας σκέπει, καθοδηγεί στα συμφέροντα,
μεταμορφώσει σε τέκνα Φωτός (6 αυγ) και εισάγει στην δωδεκάτειχο πόλι ως χρυσοπλοκώτατος πύργος… ως Πύλη ουρανού και καρδιάς. Αμήν γένοιτο.
Με λίγη καλή διάθεση μπορεί κάποιος να διακρίνει την διαφοροποίηση. Το ίδιο συμβαίνει και με τον πλούτο… νάναι κάποιος πλούσιος εξωτερικά αλλά πάμπτωχος στα πνευματικά και αντίθετα…. Στην κορμοστασιά που ενώ έξω μπορεί κάποιος να φαντάζει λεβεντόκορμος έσω πιθανό να είναι συγκύπτουσα διάνοια που μεριμνά μόνο για τα υλικά και χαμερπή… Στην ομορφιά… κι ενώ το προσωπείο μας έχει τα κληρονομικά χαρακτηριστικά των προγόνων, (σαν πρώτη πλάση) η ψυχή και το πρόσωπο, καλείται να γίνει υιός και κληρονόμος Θεού δι Ιησού Χριστού και θελήσει εξαρχής την ανάπλαση.
Κι όπως μια ζωντανή μπαταρία έχει διαφορά τάσης (+ - ) έτσι, ενόσω ζούμε, επιδέχεται η καθεμιά πλευρά μας, βελτίωση, με τα δικά της δεδομένα, ‘’νόμους’’ και χάρι, με τον αντίστοιχο μεταβολισμό της (σύνολο σταυρός)…. και με σκοπό, να μην αφήνουμε άσιτη και διψασμένη την ψυχή μας, την στιγμή που Ο Κύριος επί Σταυρού διψά για την σωτηρία και τελειότητά μας…
Κι όπως το σώμα θέλει την αναπνοή και τροφή του, έτσι και η ψυχή θέλει την δική της αναπνοή (προσευχή) και την δική της τροφή (τροφή που Ο Ίδιος Ο τροφεύς κατέρχεται από Θεός ως άνθρωπος και θυσιάζεται, για να κάνει τον άνθρωπο θεό (κατά χάριν). [ελευθερία κατὰ την Ορθόδοξη Εκκλησία π. Ἰωάννης Ρωμανίδης (έρχεται και γίνεται Τροφή για να ενηλικιώσει τα νήπια, που κατ’όνομα άρχουν αλλά είναι δεδουλωμένα στα στοιχεία του κόσμου, σε υιούς και κληρονόμους Θεού, δι Ιησού Χριστού) Γαλ.δ’, τρεφόμενα (τα νήπια) από άλλη ΓΗ, πνέοντες άλλον ΑΕΡΑ (της ορθοδόξου πίστεως), άλλο ΠΥΡ, άλλο ΥΔΩΡ, και στο κέντρο ως σταυροειδή πεμπτουσία Τον Χ που συνέχει τα πάντα]. …κι αν δεν μεθέξουμε αυτής της (μυστικής και μυστηριακής) τροφής, η ζυγαριά της έννοιας της ζωής έχει κλίνει ανισόρροπα προς τα έξω, με νέκρα εντός. Και δεν μας συμφέρει.
Μπορεί κάποιος να σφύζει έξω υγείας αλλά εντός να ασθενεί. Εξωτερικά να βλέπει άριστα αλλά εσωτερικά νάναι τυφλός. Έξω νάναι αρτιμελής, κινούμενος και δυνατός, έσω ακίνητος παράλυτος και χωλός… ισχύοντας φυσικά και τα αντίθετα. Πάλι φυσικά, δεν είναι απαραίτητη η δυσαρμονία και διάζευξη (ή το ένα ή το άλλο), αλλά μπορεί να εντοπιστεί υγεία κατ’άμφω (όσο) ή ασθένεια και στα δυο σκέλη. Ψυχικά και σωματικά. Επειδή όμως το ένα μέρος είναι φθαρτό και το άλλο αιώνιο, σκοπός είναι μην τύχει και από αδιαφορία (υπερίσχυση σαρκικού φρονήματος) φθείρουμε και ‘’θανατώσουμε’’ το αθάνατο πνεύμα. … ευτυχώς ή δυστυχώς, οι επιλογές, είναι ΜΟΝΟ δύο και πρέπει όσο έχουμε καιρό και ‘’νου’’, να τοποθετηθούμε εύστοχα… ή σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας ή Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς.
Ας ληφθεί υπόψη και αυτό που σημειώνει ο κυρ Φώτης Κόντογλου (1895-1965) - Ἁγιογράφο & Λογοτέχνη, Ὀρθόδοξο & Ἕλληνα: … «Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα»
(Δόξα στον Θεό, που υπάρχει ακόμα κάποιο καταφύγιο για μας που δεν είμαστε σε θέση να νοιώσουμε «το μεγαλείο της εποχής μας». Δόξα στον Θεό που υπάρχουν ακόμα κάποιοι τόποι που δεν τους εξήρανε αυτή η φυλλοξήρα που λέγεται σύγχρονος πολιτισμός)
Καλό το βιολογικό υπ-άρχω (υπό Τον ΑΡΧΩ) αλλά δεν πλαστήκαμε για αυτό. Πλαστήκαμε να ζούμε μαζί και εν Αυτώ, Τον Α+Ω, ΑΡΧΩ. Να περάσουμε από το υπόγειο στο επίγειο (φύση) και υπερώο (χάριτι υπερφύση). Κι είναι θέμα παιδείας και νουθεσίας….
Η ιεράρχηση και μέριμνα εξαρτάται από την απόλυτη ελευθερία του ανθρώπου. Μας δόθηκε η ελευθερία των επιλογών και μας αφήνει να κάνουμε το πρώτο βήμα. Κατά την επιθυμία μας, Ο Θεός, από πρόνοια και θέληση, σταυρώνεται διαρκώς (κι μόνο άπαξ, αλλά παρατείνεται στους αιώνες), και φέρνει ‘’τούμπα’’ όλο το σύμπαν, για να ‘’νουθετεί’’ τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και όλην την ανθρωπότητα με λόγους και ρήματα Ζωής. Κι είναι άσχετο αν ο καθένας αποδέχεται τα ερεθίσματα και μηνύματα, λόγους φυσικούς και λόγους γραπτούς, που όμως θα αποδώσουμε λογαριασμό για αυτήν αποδοχή ή άρνηση όλων όσων μας κατακλύζουν, όχι φυσικά τυχαία από Τον Λόγο.
Οι δύο ‘’ζωές’’ εντοπίζονται αγιογραφικά ως εξής : …εκ της πλευράς του πρώτου ΑΔΑΜ εξάγεται, λαμβάνει σάρκα και οστά, η ΕΥΑ, η έξω ζωή (Γεν.γ’20) αφού ο Θεός προηγουμένως τον ύπνωσε και τον έφερε σε έκσταση (Γεν.β’21) αναπληρώσας σάρκα. (Αυτή είναι η καλή λίαν ζωή. Έπεται όμως η άριστη). Εκ της πλευράς του δευτέρου ΑΔΑΜ / Χριστού γνωρίζουμε και μετέχουμε στην έσω Ζωή, μετά την ‘’ύπνωση’’ (τριήμερο ταφή Του Κυρίου) και αντίστοιχα πλήρωση με πνεύμα αναστάσεως που οδηγεί στην εντός ημών βασιλεία… Το μεταίχμιο της έξω και έσω Ζωής είναι Ο Σταυρός, που είναι το απαραίτητο πέρασμα και συγχρόνως η δόξα των αγγέλων και τραύμα των δαιμόνων….
Κι όπως για την πρώτη πλάση λαμβάνει ‘’χώμα’’ (λάσπη) και προσθέτει θεία πνοή, έτσι και για την ανάπλαση απαιτείται να φτάσουμε στην πρώτη αρχή, την ταπεινότητα* για να προσθέσει Πνεύμα Άγιο. Να ‘’κολλήσει’’ η ψυχή μας στο ‘’έδαφος’’ (780) όσο ο ΟΦΙΣ όσο ο ΤΡΟΜΟΣ, και κατώτατο άδη, για να αρχίσει το έργο της η χάρις*****. [κατά το … ὑπερηφάνοις ἀντιτάσσεται, ταπεινοῖς δὲ δίδωσι χάριν (Ιακ.δ’6)].
[* θυμάστε στον ψαλμό τον «Άμωμο», υπάρχει ένας στίχος που λέει: «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» (Ψαλμ.118, 25) δηλαδή έγινα χώμα· έγινα ένα μηδέν! «Ἐκολλήθη τῷ ἐδάφει ἡ ψυχή μου…» και μετά με παρρησία: «…ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου». Άμα φτάσουμε στο μηδέν της ταπεινώσεως, τότε έχουμε παρρησία να μιλήσουμε στο Θεό και να του πούμε: «Τώρα είναι η σειρά σου! Ζῆσόν με κατὰ τὸν λόγον σου, ζωοποίησόν με σύμφωνα με τον λόγο σου…». Αυτό το μηδέν, είναι πολύ πολύτιμο. Διότι ο Χριστός είναι ο Θεός Δημιουργός που δημιουργεί εκ του μηδενός. Και όταν γίνουμε «μηδέν» ταπεινώσεως, τότε αρχίζει την ανάπλασή μας! Αυτό είναι το μεγαλείο της ταπεινώσεως! (Απόσπασμα από ομιλία του Γέροντα Ζαχαρία της Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ στην Ιερά Μονή Μαχαιρά, στις 16 Αυγούστου 2021).
… ὅτι κατεδίωξεν ὁ ἐχθρὸς τὴν ψυχήν μου, ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωήν μου … (ρμβ’)… με Τον Κύριο να επιβλέπει επί την ταπείνωσιν και επιτρέπει την καταδίωξη, για να αρχίσει το τέλειο έργο της αναπλάσεως…].
Ο ταπεινός άνθρωπος, ο άνθρωπος ο οποίος δεν επιμένει στο δικό του, δεν θέλει να γίνονται όλα όπως αυτός σχεδίασε, αλλά υποχωρεί και λέγει ότι, αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο, μάλλον τα έκανα θάλασσα μέχρι τώρα, ας τα αφήσω στα χέρια του Θεού. Όχι αδιαφορώντας αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στο Θεό και δίνοντας χώρο σ’ Αυτόν να εργασθεί. Υποχωρώντας, λέγοντας, ας γίνει το θέλημα του Θεού. (Αθαν.Λεμεσσού)
Μοιάζει να υπάρχει μια στρόφιγγα στην προσωπική μας ‘’κλεψύδρα’’ που εθελούσια ή την ανοίγουμε ή απαγορεύουμε να ‘’κατέβει’’ επί γης (έξω) η έσω ουράνια ευλογία (και ρανίδες Ζωής). … όπως και ζώντας η κάθε φύση μεταξύ παραφύσης (υπογείου) και υπερφύσης (υπερώο) διαχειριζόμαστε με κλειδιά, πράξης και θεωρίας, εισόδου ή απαγόρευσης αυτών, μέσα στην φύση. Ζωή, Φως, ευωδία ευλογία (από πάνω να εισαχθούν στην φύση μας) ή τα αντίθετα (από κάτω).
Το κοσμικό σχήμα της στρόφιγγας… αντιστοιχεί στην αγιογραφική στέγη του παραλύτου της καπερναούμ**…
[** ο παράλυτος της καπερναούμ… Ὁ ἅγιος Γρηγόριος (Παλαμάς) προσαρμόζει αὐτὴ τὴν πράξη στὴν θεραπεία τῆς παράλυτης ψυχῆς. Καθένας ποὺ πρόσκειται στὶς ἡδονὲς εἶναι παράλυτος στὴν ψυχὴ καὶ βρίσκεται καθηλωμένος στὸ κρεβάτι τῆς ἡδυπάθειας καὶ σαρκικῆς μολύνσεως. Ἡ ψυχὴ εἶναι παράλυτη καὶ καθηλωμένη σ᾿ ἕνα σῶμα ποὺ ὑπηρετεῖ τὶς ἡδονές.
Χρειάζεται καὶ πρέπει νὰ ἐπιστρέψη στὸ Χριστὸ αὐτὴ ἡ ψυχὴ γιὰ νὰ θεραπευθῆ. Σ᾿ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ βοηθήσουν τέσσερεις παράγοντες: «ἡ οἰκεία κατάγνωσις», δηλαδὴ ἡ αὐτομεμψία, «ἡ ἐξαγόρευση τῶν προημαρτημένων», δηλαδὴ ἡ ἐξομολόγηση, «ἡ ὑπόσχεσις ἀποχῆς τῶν κακῶν», δηλαδὴ ὑπόσχεση γιὰ διόρθωση καὶ «ἡ δέησις πρὸς Θεόν», δηλάδη ἡ προσευχή. Μένει ὅμως «ν᾿ ἀποστεγάσουμε τὴν στέγη», τὴν ὀροφή. Καὶ ὀροφὴ εἶναι τὸ λογιστικὸ μέρος τῆς ψυχῆς ποὺ εἶναι φορτωμένο ἀπὸ ὑλικὰ προερχόμενα ἀπὸ τὰ γήϊνα πάθη καὶ χωρίζουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀνάγκη λοιπὸν νὰ καθαρισθῆ ὁ λογισμός μας, γιατὶ τότε ὁ παράλυτος νοῦς θὰ ἀκούση τὴν γλυκύτατη λέξη «τέκνον» καὶ θὰ λάβη ἄφεση ἁμαρτιῶν, θὰ ἀναστηθῆ καὶ θὰ ζῆ τὴν ὄντως ζωή, τὴν ἐν Χριστῷ ζωή.].
Μέσα σε αυτήν την καθημερινότητα αλλά και ζοφερότητα της ψυχικής μας παράλυσης, μπορεί κάποιος να ‘’δει’’ Φως… Επί του πρακτέου, είναι η ευσπλαγχνία Του Θεού και η ενεργούμενη φιλανθρωπία μέσω συνανθρώπων, όπου, όσο υπάρχουν άνθρωποι (γνωστοί και άγνωστοι, που όμως προσεύχονται για όλον τον κόσμο) οπότε και για μας, άνθρωποι που γράφουν το όνομά μας στο πρόσφορο που διαβάζεται στην προσκομιδή, όντας αυτό το ύψιστο δώρο που μπορεί κάποιος να προσφέρει σε ζώντα ή κεκοιμημένο.
Μου θυμίζει όμως (όσον αφορά το ύδωρ) κάτι φωτογραφίες σπιτιών που ‘’κουβαλάνε’’ επάνω τους πολύ χιόνι, που από το βάρος μπορεί να συνθλίψει την στέγη βιαίως και συντρίψει τον άνθρωπο πριν προλάβει αυτός να κάνει κάτι ωφέλιμο για τον εαυτό του…
Τα άνω ύδατα υπάρχουν έτσι κι αλλιώς, (Γεν.α’) οπότε, σκοπός μας είναι να ανέλθουμε εκ των κάτω. Αυτά είναι που διαθλούν την Αλήθεια και Φως (δημιουργώντας πλάνες και αιρέσεις), που, ενώ ο ευθύς φωτισμός δείχνει και οδηγεί στην πραγματική όαση (που ξεδιψά και ξεκουράζει) 999, η διάθλαση και πλάνο έρπων επί γης φως (και όφις με την σ+οφία του), δείχνει και οδηγεί στον ψευδή (666) και αληθοφανή αντικατοπτρισμό της, με αποτέλεσμα το μη ξεδίψασμα την μη ξεκούραση….
Καλούμαστε να διέλθουμε ασφαλείς από την μία πλευρά (γη) στην αντίπερα όχθη (με άχθος) (του ουρανού)…. ( Ἡ θάλασσα τοῦ κόσμου άγιος Νήφων).
Μεταξύ όλων των μεταφορικών μέσων (πλοία, αεροπλάνα, τραίνα, οχήματα…) που μεταφέρουν τα σώματα (με τα συναισθήματα και διαλογισμούς) από επίγειες αφετηρίες σε επίγειους προορισμούς (οριζοντίως), υπάρχει και μία Ναυς που μεταφέρει τον όλο άνθρωπο (ψυχοσωματικά) από την γη στον ουρανό (καθέτως) και μας καλεί για επιβίβαση…. [και οργανική συμμετοχή, όπως το αποκομμένο κύτταρο που δεν έχει προοπτική ζωής αλλά μόνο αν ενταχθεί στο όλο σώμα με φλέβα – αρτηρία – νεύρο, έχει, έτσι και ο άνθρωπος ως μέλος, ως άλλο κυτταράκι, ενούμενο με φλέβα (εξομολόγηση) – αρτηρία (θεία κοινωνία) και νεύρο (προσευχή αδιάλειπτη) αρχίζει να έχει προοπτική Ζωής…].
Με κάθε θεία λειτουργία αυτή Η Ναυς ‘’τρέχει’’ (τους επιβάτες) τον όλο χρόνο, από την γένεση έως της συντελείας σε 3 περίπου ώρες (όσο αυτή διαρκεί) χωρίζοντας στη μέση τον όρθρο (προ Χριστού) και μετά το ευλογημένη, την μετά Χριστό εποχή και καινή διαθήκη και συγχρόνως τους αναβιβάζει από την γη στον ουρανό (διερχόμενη τα κάτω ύδατα) και που πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής…. με σημεία κόμβους (του λειτουργικού χρόνου και παρουσίας Χριστού) όπως τα ερμηνεύει ο αγ.Νικόλαος καβάσιλας και στην μυσταγωγία ο αγ.Μάξιμος ομολογητής.
Δι ευχών και ενεργείας Της Μητέρας και Μήτρας (όπως ‘’πρέπει’’ να ευστοχήσει το πρώτο ζυγωτό στην βιολογική, έτσι και ‘’πρέπει’’ να ευστοχήσουμε στην πνευματική, ψυχή τε και σώματι, σαν είσοδο) και μέσα στην οποία καλούμαστε να κυοφορηθούμε και αναγεννηθούμε… γιαυτό και υμνείται Η μόνη Μεσσίτρια, αξιοχρέως.
Θεοτοκίον
Χαίρε πύλη, και γέφυρα και κλίμαξ, εκ
θανάτου προς την αθανασίαν, δι΄ης χωρούμεν διαπεραιούμενοι,
την υγράν του βίου θάλασσαν και γήθεν, υψούμεθα προς πόλον.
Αναφέρει ο αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος: …"Η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη είναι δύο κουπιά που πρέπει να χειρίζεσαι, για να οδηγήσεις την λέμβο της υπάρξεώς σου στο Ουράνιο λιμάνι. Χωρίς αυτά, είναι αδύνατον να διασχίσει κάποιος το πέλαγος της αμαρτίας." -
και εκ του μεγάλου κανόνος αντίστοιχα το … Κρατῆρα ἡ Ἐκκλησία ἐκτήσατο τὴν Πλευράν σου τὴν ζωηφόρον, ἐξ ἧς ὁ διπλοῦς ἡμῖν ἐξέβλυσε κρουνὸς τῆς ἀφέσεως καὶ γνώσεως, εἰς τύπον τῆς πάλαι, τῆς νέας, τῶν δύω ἅμα Διαθηκῶν, Σωτὴρ ἡμῶν... επιβεβαιώνοντας πάλι την σχέση έσω Ζωής και θείας κοινωνίας (υπό προϋποθέσεις)… που χωρίς Αυτήν δεν νοείται Ζωή, παρά τα φαινόμενα.
Κι εμείς, με υποβρύχιο νου (και ζωή) ζητάμε βοήθεια εξόδου (και ανόδου και εισόδου στην καρδία, όπου η βασιλεία) … Ὡς βαρὺς τῇ γνώμῃ Φαραὼ τῷ πικρῷ γέγονα, Δέσποτα, Ἰαννὴς καὶ Ἰαμβρής, τὴν ψυχὴν καὶ τὸ σῶμα, καὶ ὑποβρύχιον νοῦν· ἀλλὰ βοήθησόν μοι.
Μη μείνουμε ως ακίνητοι υποθαλάσσιοι βράχοι όπως Ο βράχος του Κύνωπα στην Πάτμο (όπου μέσα στον δεσμό υπάρχουν σχόλια συνειρμικά με την πνευματική περίοδο της νηστείας του 15αύγουστου και τα 2 αναγινωσκόμενα ευαγγέλια μικρού και μεγάλου παρακλητικού)
…μη μείνουμε στα είδωλα, που κατά τον ψαλμ.ριγ’ μας γνωρίζει ότι… τὰ εἴδωλα τῶν ἐθνῶν, ἀργύριον καὶ χρυσίον, ἔργα χειρῶν ἀνθρώπων· στόμα ἔχουσι, καὶ οὐ λαλήσουσιν, ὀφθαλμοὺς ἔχουσι, καὶ οὐκ ὄψονται, ὦτα ἔχουσι, καὶ οὐκ ἀκούσονται, ρῖνας ἔχουσι, καὶ οὐκ ὀσφρανθήσονται, χεῖρας ἔχουσι, καὶ οὐ ψηλαφήσουσι, πόδας ἔχουσι καὶ οὐ περιπατήσουσιν, οὐ φωνήσουσιν ἐν τῷ λάρυγγι αὐτῶν. ὅμοιοι αὐτοῖς γένοιντο οἱ ποιοῦντες αὐτὰ καὶ πάντες οἱ πεποιθότες ἐπ᾿ αὐτοῖς.
…μη μείνουμε έξω του Νυμφώνος σαν τις μωρές παρθένες, (Η σημασία της ευαγγελικής περικοπής των δέκα παρθένων) που ο αγ.Νικόλαος βελιμίροβιτς, αυτές τις πέντε τις αντιστοιχεί με τα εξωτερικά αισθητήρια, που δεν πρόλαβαν να πνευματικοποιηθούν… αντί να γίνει απλή πεντάδα πνευματική, υπερίσχυσε η εξωτερική και τα χοϊκά, που δεν ετοιμάστηκαν από αδιαφορία, στην ερχόμενη βεβαία έλευση Του Κριτού.
Κρίση, κατά ‘’πόσο’’ (σαν δοχεία Του) Τον χωρέσαμε. Πόσο Του δώσαμε δικαίωμα να δράσει εν ημίν και δι ημών στον κόσμο… . Θα κριθούμε σε ποιο ‘’χρονικό’’ σημείο με Χριστό, φτάσαμε. Χωρίς καθόλου την αλήθεια, αγάπη και δικαιοσύνη Του; [δλδ χωρίς ορθοδοξία, αφού η προσφερόμενη από αλλοδόξους και ετεροδόξους ‘’αγάπη’’ ‘’αλήθεια’’ και ‘’δικαιοσύνη’’ είναι του ψεύτη…. άρα και σε χρόνο, προ αβρα(ά)μ, προ σάρ(ρ)ας] ; προ φυτέματος των τριών ράβδων των αγγέλων στην καρδία; αφιλόξενοι; χωρίς φιλοθεΐα χωρίς φιλανθρωπία (+) ; εσωκλείοντας ή όχι τον σπερματικό λόγο; την μερική αλήθεια; … κι η πορεία του Θεού εν χρόνω συνεχίζει, ως συνοδοιπόρος μας…. Μέχρι που φτάσαμε και πόσα εμπόδια προσπεράσαμε; μήπως μείναμε στους πρόποδες του όρους Σινά όπου προσκυνούνται τα είδωλα; που, χωρίς Την Θεοτόκο (φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο) δεν ανεβήκαμε στην κορυφή της θεοπτίας (όσης)… μήπως ζούμε στους πρόποδες του όρους Θαβώρ, αδυνατούντες να θεραπεύσουμε τον δαιμονισμένο υιό και θεραπευτούμε (ψυχή και φύση), αφού χωρίς προσευχή και νηστεία δεν εκπορεύεται τούτο το γένος, ώστε να ανεβούμε εις όρος υψηλόν (πάλι) δια Της Θεοτόκου (όπως και στο Σινά) και μεταμορφωθούμε σε τέκνα Φωτός…. εξομολογούμαστε ; (ή η κεφαλή Ζαχαρίας είναι άφωνος ; παρά την κυοφορία της μετανοίας στο σώμα μας σαν την ελισσάβετ ; ή κατά τις επιταγές του κόσμου η μετάνοια είναι ‘’κακό’’ πράμα και πρέπει να αποφεύγεται μαζί με την συγγνώμη…).
Τελικά, Ο Κύριος είναι έμβρυο εν ημίν (πΧ) ή γεννάται και ενηλικιώνεται (μΧ) ; πόσο Του ωμοιάζουμε; (ή μείναμε στην εικονική σχέση) ; Κύριε ελέησον….
Μην φανταστεί κάποιος ότι ‘’ήδη’’ Ο Κύριος έχει γεννηθεί στην ψυχή και ζωή του, γιατί τα εσωτερικά και βιωματικά Χριστούγεννα (παρά τα επαναλαμβανόμενα εξωτερικά κατ’έτος), ακολουθούνται από μία πράξη υιοθεσίας. Το αγιογραφικό… 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. 7 ὥστε οὐκέτι εἶ δοῦλος, ἀλλ' υἱός· εἰ δὲ υἱός, καὶ κληρονόμος Θεοῦ διὰ Χριστοῦ. (Γαλ.δ’) …με αυτό να σημαίνει πως ζούμε κάποιον εξωτερικό κύκλο τα Χριστούγεννα, μπορεί συναισθηματικά, θρησκευτικά, ομόκεντρα περιφερειακά, αλλά όχι κέντρο κέντρο δλδ καρδία, όπου και η βασιλεία. Σαν μέσα σε σκοτεινή μήτρα σκιρτά μέσα μας ο Ιωάννης που αναγνωρίζει Τον Λόγο που μας Τον φέρει Η Θεοτόκος. Το δε σκίρτημα και η αναγνώριση Του Κυρίου εξαρτάται από την μετάνοιά μας.... το πνεύμα της μετανοίας (Ιωάννη) που κυοφορούμε... Αυτή είναι και η συνηθισμένη πνευματική μας κατάσταση ΑΝ βέβαια έχουμε ‘’βγει’’ από την αίγυπτο και κοσμικό φρόνημα… Μακάρι να βάλουμε αρχή. Αφορμάς μετανοίας παράσχου ημίν....
Πνεύμα, διάθεση μετανοίας, μεταστροφής προς τα έσω, όπου η βασιλεία. Κι η εξωστρέφεια (δια της φυγοκέντρου) θα μας εξοστρακίζει και θα δίνει μια φανταστική γνώμη, σαρκική, επιδερμική για εαυτό και Θεό, ενώ η στροφή προς τα έσω ακριβή αυτογνωσία και θεογνωσία... [ο μέγας Βασίλειος αναφέρει ... όταν ο νους δεν σκορπίζεται στα εξωτερικά πράγματα, ούτε διαχέεται στο κόσμο από τίς αισθήσεις, γυρίζει στον εαυτό του και μέσα από τον εαυτό του ανεβαίνει στην έννοια του Θεού· (επιστολ. α‘)] κι εμείς... επιλέγουμε. Δια σταυρού από την έξω φύση στην πεμπτουσία και από εκεί ευθέως (Ι) σαν ''ύψος'' και ελικοειδώς (9) σαν ανάβαση, στην Κορυφή.
Σε όποιο χρονικό σημείο παρουσίας Χριστού έφτασε η καρδία, έτσι και εκεί η κρίσις (κατά το … με την κρίση η γέννησις και την γέννηση η κρίσις).
Κι Ο Κύριος από άπειρη ευσπλαγχνία μας καλεί να προσδώσει στην ψυχή και ζωή μας το δικό Του δομικό ‘’υλικό’’ Τον Εαυτό Του…. Μήπως δεν προσκληθήκαμε στην μετοχή Του Μεγάλου Δείπνου ; ας θυμηθούμε τις δικαιολογίες απουσίας μας (από εκκλησία, θεία κοινωνία***, δώρο και αντίδωρο... προσευχή…) …. πάω να δω τα χωράφια μου, να δοκιμάσω τα βόδια, ξεκουράζομαι από ολονύκτια εργασία ή διασκέδαση, έχω διάβασμα, αθλητικές δραστηριότητες (εκείνη την ώρα).... με ευλόγους αιτίες ή οχι (Κύριος οίδε και η συνείδηση είναι κοντά) και χίλια ακόμη απορριπτικά της θείας κλήσης, αλλάζοντας ιεραρχήσεις…. Μήπως δεν μας δόθηκαν τάλαντα; μην μοιάσουμε με τον πονηρό δούλο που είχε την γνώμη για Τον Κύριο ότι είναι σκληρός και απαιτητικός… και εκεί που δεν τον σπέρνουν φυτρώνει… με την έννοια, ότι δεν ‘’χωρά’’ στις δραστηριότητές τους, στην επιστημονική τους γνώμη στα συμβάντα. Ποιος; ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών; ΔΕΝ φταίει το Φως που δεν εισέρχεται στην ψυχή και ζωή μας, αλλά απόλυτα εμείς που κατεβάσαμε τα παντζούρια να μην εισέλθει, ως αυτάρκεις….
[αυτάρκεια, ρωγμή και χάρις… είναι η ενστικτώδης αυτοάμυνα του εγώ (και σκιών που εναντιώνονται στο φως) και που ανθίσταται σε κάθε ‘’ρωγμή’’ και ‘’χάλασμα’’ της στέγης (και λογισμών μας), επισκευάζοντάς το, αφού το θεωρεί αδυναμία η πίστη και εξάρτηση από Θεό. Είναι η κατά φαντασία αυτάρκεια, ότι μπορούμε μόνοι μας και τα καταφέρνουμε καλά, και χωρις Θεό. Είναι ο ‘’ισχύων’’ (προς στιγμήν) μέσα στο σπήλαιο (της καρδιάς, κύκλωπας, που τα βλέπει μονοδιάστατα…. για νάρθει να τον νικήσει ο πολυμήχανος οδυσσέας με την διασκοπία του. Με την ταπεινότητα (κανένας) αλλά και την σωτηρία του υπό την σκέπη του αρνίου (ως παιδαγωγική προτύπωση Του Αρνίου).
Μακάρι να αποδειχτούμε κι εμείς ‘’έξυπνοι’’ (όχι τόσο φυσικά σπιρτόζοι, αλλά πνευματικά, εξ ύπνου αμαρτίας), ταπεινοί, με διασκοπία που προσδίδει το απαραίτητο βάθος των συμβαινόντων κι όχι ΜΟΝΟ χοϊκά με νεκρά τα εσωτερικά αισθητήρια. Νικητές του γυιού του ποσειδώνα και τρίαινα του ‘’θεού’’ των κάτω υδάτων, που σκοπό έχουν να μας καταποντίσουν και πνίξουν. Μια μορφή αλληγορική στον χώρο της μερικής αλήθειας ως ‘’σωσμένος εξ υδάτων’’ , ομόπνοος του Μωυσή στον σπερματικό Λόγο των Γραφών…
Πάλι φιλοσοφική ακόμη και μυστικιστική διέλευση εκ των κάτω υδάτων, μπορεί κάποιος να ''δει'' στον ηρακλή, που με τους 12 άθλους σε αντιστοιχία των 12 ζωδίων, ''θέλει'' να ανέλθει εκ των υδάτων και νικήσει τον χρόνο (κύκλο ενιαυτού των 12 μηνών, εξερχόμενη πρώτα η κεφαλή (κριός) αντιστοιχία με ανθρωποφάγες φορβάδες του διομήδη, πάθη / κεφαλή και καταλήγοντας στον κέρβερο (και ιχθείς) εξάγοντας και την πτέρνα...)... Κι Ο Κύριος απαντά σε αυτά τα δελεαστικά σχήματα και ''τροφές'' πιασάρικες μεν και ''μυστικές'' αλλά όχι πεντακάθαρες, αφού είναι αντικατοπτρισμοί της ουσίας και πραγματικής όασης.... Ου χρείαν έχουσι απελθείν... (Ματθ.ιδ΄16). Εγκαθιστά το μυστήριο της βαπτίσεως στην φιλοκαλία σε σχέση με τις εικονικές προτάσεις της φιλοσοφίας (όσο κι αν είναι ομόρροπες) ώστε, με το ευθέως εξέρχεται εκ των υδάτων, να καλεί τους βαπτιζόμενους ορθοδόξους (εν βάπτισμα εις άφεσν) που είναι απαραίτητο για αυτήν την έξοδο].
[*** κι αν κάποιος μέσα στην ‘’φιλοσοφία’’ του αρνείται το μυστήριο και την αξία του, ας δει σκιωδώς στην επιστήμη, πως το κυοφορούμενο έμβρυο θεραπεύει την μητέρα…. η πνευματική αναγωγή (και η αξία) του, ότι το μωρό θεραπεύει την μητέρα του…]. και αναγωγικά, Ο Κύριος σαν έμβρυο θεραπεύει την φιλοξενούσα και κυοφορούσα Αυτόν, καρδιά, ψυχή και σώμα.
Ζητήσαμε από επιγείους γιατρούς την θεραπεία του σώματος (θεοποιώντας την σαρκική υγεία) αλλά αντικειμενικά υστερούμε και δεν ζητάμε από Τον Κύριο και Ιατρό ψυχών και σωμάτων να θεραπεύσει τον τυφλό ηγεμονικό νου… θεραπεύοντας Ο Κύριος τον τυφλό (νου) …όταν η κορωνίδα της θεραπείας των ασθενειών είναι η ψυχή και ο οφθαλμός αυτής, ηγεμονικός νους.
…και μείναμε στα Περί όρασης… (μόνο στο χαμηλότερο εκ των 7 πεδίων και ορωμένων σκιών…) απαγορεύοντας τον ΟΦΘαλμό των ραβδίων και κωνίων (999) να δει Τριαδικό Θεό (999) ως κόρη (οφθαλμού και ψυχή, κόρη Θεού) που με αυτές τις προδιαγραφές πλάστηκε. Να ορά (Ο) και τα κάθετα (Φ) και τα οριζόντια (Θ) και που πέτυχε ο αγ.Στέφανος (4), όπως θα φανεί παρακάτω, και πολλοί ακόμη άγιοι, αφού ‘’άλλαξαν’’ το πνεύμα του κόσμου (κρίσεων, συγκρίσεων, κατακρίσεων, μίσους) με το αμνησίκακο και συγχωρετικό πνεύμα του Θεού, κόντρα στον θυμό για δικαιοσύνη, που φαντάζει λογικός.
Ο Νόμος, είναι το πρώτο (προ Χριστού) σκέλος αλλά αν δεν συμπληρωθεί με χάρι, πρόσωπο Θεού (πρόσωπο προς πρόσωπο) δεν θα δούμε, όπως αδυνατούσε ο προφ.Μωυσής να Τον δει, κι όπως δεν του επιτράπηκε να εισέλθει στην κάτω αγία πόλη. Όχι από αναξιότητα αλλά ως σημείον αιώνιον. Την αποκατάσταση του προφήτου Του την δείχνει στο όρος Θαβώρ που τον έχει ως παραστάτη της Μεταμορφώσεώς Του (και δικής μας, αμήν δι ευχών και ενεργείας).
Δυστυχώς, για χάριν του νόμου και της δικαιοσύνης, στερούμαστε την χάρι…. στην τελική με το ειρήνη ημίν…. ο άνθρωπος πρέπει να ησυχάσει και εμπιστευτεί την απόλυτη θεία δικαιοσύνη (Η σχετική και η οντολογική δικαιοσύνη αγ.Εφραίμ του σύρου) και να προχωρήσει σε αυτό που εντέλλεται…. τεκνία αγαπάτε αλλήλους, βαστάζετε βάρη αλλήλων… συγχωρέσωμεν ίνα συγχωρεθούμε….
…δεν αντιληφθήκαμε την διαφορά και την αξία … σαρκικός και πνευματικός άνθρωπος. Εγωιστής και ταπεινός... (αγ.Παΐσιος)…. ενθυμούμενοι έναν άθεο που επισκέφτηκε έναν ασκητή στην έρημο και διαμείφθηκε ένας σπουδαίος διάλογος, μακάρι αφυπνιστικός…
θαυμάζω γέροντα τις θυσίες σου εδώ στην ερημιά….
(κι ο γέροντας του απαντά) οι δικές σου θυσίες είναι μεγαλύτερες…
μα πως;
εγώ θυσιάζω τα φθαρτά για τα άφθαρτα, εσύ όμως θυσιάζεις τα άφθαρτα (που έχουν τεράστια αξία) για χάριν των φθαρτών. Ποιανού λοιπόν είναι μεγαλύτερη η θυσία;;;
…δεν ψιλιαστήκαμε ότι ο άνθρωπος είναι μεγαλύτερος από τον κόσμο που κλήθηκε να άρχει… Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος… και δράσουμε (αντιδράσουμε ανάλογα και φιλόθεα και εσωτερικά), όπως το πρώτο σχήμα ενδεικνύει…, ώστε να βρούμε εαυτόν (την εικόνα Αυτού) και δι αυτής Αυτόν και η Ζωή Αυτού να μας γεμίσει.... αφού, κινούμενοι εξωτερικά αστόχως, ακινητούμε στην έσω ζωή και ''αυτοχειρούμε'' εν αγνοία μας... Οἱ δὲ ἁμαρτάνοντες πολέμιοί εἰσι τῆς ἑαυτῶν ζωῆς. (Τωβίτ ιβ΄)
Αναφέρουν οι άγιοι, πως ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δει τις αμαρτίες του, να κατανοήσει ότι αμαρτάνει (αστοχεί) παρά μόνο, αν το Άγιο Πνεύμα (και Φως) του τις αποκαλύψει.
Σκοπός είναι να ξεφορτωθούμε όλα αυτά τα μπάζα και ρύπη που διαρκώς προστίθενται στην ψυχή μας και την ασφυκτιούν…. με την μεθοδολογία που αναφέρει ο άγιος… Πως γίνεται μέσα στην καρδιά μας η Ύψωση του Τιμίου Σταυρού. Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου, εξομολόγηση – μετάνοια και θεία κοινωνία προς καθαρότητα.
[**** πράμα που φυσικά και δεν μας συμφέρει….
Ο άλυπος βίος και η πλάνη της εκζητήσεώς του
αφού… 33 ταῦτα λελάληκα ὑμῖν ἵνα ἐν ἐμοὶ εἰρήνην ἔχητε. ἐν τῷ κόσμῳ θλῖψιν ἕξετε· ἀλλὰ θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον. (Ιωαν.ιστ’33)
και κατά τον άγιο Σεραφείμ της Βίριτσα… Η αληθινή Εκκλησία πάντα θα διώκεται. Αυτοί που θέλουν να σωθούν, θα σώζονται με τις ασθένειες και τις θλίψεις…. με δικαιολογητικές σκέψεις για τα ‘’στραβά’’ (αλλά με προοπτική ψυχικά ωφέλιμη κατάληξη ΑΝ αντιμετωπιστούν σωστά) όσα μας συμβαίνουν, στην επιστολή του… από Μένα ήταν αυτό...
…εδώ οι (ανούσιες) τρίχες μας είναι ηριθμημένες κι αν δεν επιτρέψει Ο Κύριος ούτε μία δεν πέφτει, πόσο μάλλον στα ουσιώδη. Επιτρέπει Ο Κύριος όλα αυτά για να πάψουμε να στηριζόμαστε σε ασταθή και πρόσκαιρα πράματα, να πάψουμε να στηρίζουμε την ζωή μας στους δερμάτινους χιτώνες (σαν το κρέμασμα του ιούδα στην συκή) και αφού τα παθήματα γίνουν μαθήματα, με επίβλεψη της ταπείνωσής μας, να χαριτωθούμε.
[εμεῖς δέν ζοῦμε ἀσκητική ζωή, γι' αὐτό μᾶς στέλνονται οἱ θλίψεις. Γιά μᾶς μένει μόνο νά τίς ὑπομένουμε χωρίς γογγυσμό καί νά παραδεχόμαστε ὅτι μᾶς ἀξίζουν χειρότερα. Τότε αὐτές τίς ἐξωτερικές θλίψεις καί ἀρρώστιες ὁ Θεός θά τίς ἀναγνωρίση σάν δική μας προσωπική ἄσκηση. Αὐτόν τόν τρόπο τῆς σωτηρίας στούς ἐσχάτους καιρούς προέβλεπαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες... ~ Ήγουμένου Νίκωνος Βαραμπιώφ (Η πνευματική τέχνη της μετανοίας και της σωτηρίας μας σελ. 164)].Να στραφούμε στην εμπιστοσύνη στον καλό Θεό (πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα… την πάσαν ελπίδαν μου εις Σε ανατίθημι…) και την προσ-ήλωση στον ζωοποιό σταυρό… που ανασταίνει και χαρίζει την όντως χαρά και Ζωή. …
μετά από χιλιάδες θεωρητικές επαναλήψεις (πάσαν παραθώμεθα, ελπίδα ανατίθημι….), μακάρι να επισφραγίζεται και στην πράξη. Κι αυτή αποδεικνύεται από την ειρήνη της ψυχής. Όχι το παθητικό ‘’κοσμικό’’ ζεν και αδιαφορία, αλλά την ενέργεια της θείας χάριτος και την δωρεά (της άνωθεν ειρήνης) που ακολουθεί την απόλυτη εμπιστοσύνη στο θείο θέλημα.
εξαρτώμενα όλα, από την
ΘΕΛΗΣΗ
…κι οι άγιοι μας γνωρίζουν εκ πείρας, πως ο καλός Θεός ζητά το πρώτο (ελεύθερο) βήμα προς Αυτόν και αν αυτό γίνει, με καλή προαίρεση, ακολουθεί (αφού Του δίνουμε το δικαίωμα) η συμπλήρωση της ζωής μας, με εκαντοπλάσιες ευλογίες. Λίγο φιλότιμο και αρχοντιά…. ενάντια σε μικρότητες και τον άλλον τον γύφτο…].
Επανερχόμενοι στην σκιά του άτλαντα, για να λάβει ο δόκιμος του καλού ηρακλής (και ο καθένας μας) την γνώση, καλείται να βαστάξει κι αυτός επί των ώμων του, την ‘’γη’’ . Κατά την θρησκευτική παραίνεση ‘’βαστάζετε βάρη αλλήλων’’ [που θέλει κατανόηση και συγχωρετικότητα, χαρακτηριστικά που είναι αντίθετα της σημερινής ‘’κουλτούρας’’ και παιδείας. Συμπονετικότητα κι όχι αναισθησία των εσωτερικών μας αισθητηρίων, όπως βρέθηκαν οι πέντε μωρές παρθένες, χωρίς έλαιον και έλεος… (εκείνες στον τύπο, όσων ισχύουν για τον καθένα μας) αναίσθητα (αισθητήρια και ο όλος εαυτός) σαν τα είδωλα (του ψαλμού)… Αμήν ελεήσωμεν ίνα ελεηθώμεν… και ζωοποιήσει Ο Κύριος τα ψυχικά μας νεκρά από την αμαρτία, αισθητήρια].
πως η διπλή πεντάδα αισθήσεων γίνεται απλή… και λίγα τινά περί έρωτος, που πετυχαίνει την ένωση
Όταν θα ‘’κλείσει’’ η παρένθεση της βιολογικής ζωής, αυτό που θα καταφέρει να ενεργοποιήσει τα εσωτερικά αισθητήρια, από τώρα και στους αιώνες, είναι ο έρωτας, σαν ενωτική δύναμη (και φωτιά)… να ‘’κολλήσουμε’’ με το Αγαθό για να γίνουμε ένα…
Παράλληλα, γύρω από το βιολογικό φθαρτό σώμα
στρατοπεδεύουν οι δαίμονες (που ωθούν τον άνθρωπο σαν με φυγόκεντρο στα
σαρκικά) και γύρω από την ψυχή (ως εικόνες του Βασιλέως) την περιστοιχίζουν οι
άγγελοι (που έλκουν τον άνθρωπο προς τα άνω και τον εμπνέουν στα πνευματικά).
κι οι δυο (οντότητες) είναι αόρατες. Από το σε ποια πλευρά θα βάλουμε την μέριμνά μας, όταν θα ανοίξουν τα μάτια μας, θα δούμε ποιους είχαμε ‘’φίλους’’ συμβουλάτορες’’, ποιους χαροποιούσαμε με το σαρκικό ή πνευματικό φρόνημα και ποιους λυπούσαμε με την συμ-περι-φορά μας (περί του 6 ή του 9)…
Όχι
για να μηδενίσουμε και απαξιώσουμε το σώμα (δοχείο) και κόσμο με τα ορατά τους
ενδύματα, αλλά να τα κάνουμε όπως αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής, διάφανα (προκειμένου
μην κωλύουν το Πνεύμα το Άγιο να ενεργεί… και μέσα μας και μέσα από εμάς…).
[με σκοπό, την καθαρότητα οίκου (χερουβείμ) και την λειτουργικότητα οχήματος (σεραφείμ) με βάση το πρότυπο Της Θεοτόκου, του καθαρότερου οίκου και λειτουργικότερου οχήματος, προς ενοίκηση Του Κυρίου και έχοντας Αυτόν ως Οδηγό]…
Παράλληλα, το αστρολογικό σύμβολο της γης, είναι ο (ισοσκελής) σταυρός (+) με αυτό να σημαίνει ότι ο καθένας θέλοντας και μη θέλοντας, κουβαλάει το δικό του σταυρουδάκι. Συγχρόνως, ο χωροχρόνος, είναι σταυρός, με οριζόντιο σκέλος τον χρόνο (αφού αφήνουμε πίσω μας την γέννηση και πορευόμαστε προς το τέρμα και βιολογικό θάνατο) και κάθετο τμήμα τον χώρο (επάνω μακρόκοσμο και κάτω μικρομικρόκοσμο, με επάνω την αληθή όαση 999 και κάτω [(εκτυπωμένο στο ΕΔΑΦΟΣ = 780) τον φανταστικό της αντικατοπτρισμό 666, είδωλα, εικόνες, σκιές (σαν τον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα) επί των τοιχείων… ενώ θα έπρεπε να χρησιμοποιηθούν ως σ+τοιχεία εξόδου μας από την σκιά προς το Φως (και από την πυραμίδα, (ταμείο γνώσεων) στην βηθλεέμ…) αφού, κι όλη τη γνώση του κόσμου κι αν κατέχει κάποιος, όλων των σκιών, πώς να συγκριθεί με κάποιον που βιώνει Φως και Θεό αληθινό; άλλωστε, Η μεγαλύτερη αμάθεια είναι να μη γνωρίζουμε τον Θεό (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)].
Αυτά όμως στήθηκαν ως οδοδείκτες που με πνεύμα αναλογικό και αναγωγικό δεικνύουν Την Οδό, φυγοκέντρως όμως πλανούν τον άνθρωπο και τον εξάγουν από την κεντρική συχνότητα (Κύριο και ορθοδοξία) στις αρμονικές Του, όπως συνηθίζουν οι άλλες θρησκείες να δογματίζουν ως ‘’αλήθειες’’… σαν κρίσνα, διόνυσο, απόλλωνα, μαιάνδρους, δία, ημιθέους παρθενογενέσεις, αναστάσεις … (οδοδείκτες / προτυπώσεις, υπό προϋποθέσεις) κατοπτρισμοί χωρίς ουσία δεσμεύοντας την εικόνα μας μέσα στις εικόνες. Πράξη και θεωρία που στην κυριολεξία, πιστεύοντες σε αυτά χωρίς αναγωγή Στον Κύριο, την αρχή και το τέλος, αποκομμένα, οπότε δαιμονικά, αυτοχειρούμε και απαγορεύουμε μόνοι μας το καθ’ωμοίωση. Αδικώντας και μισώντας την ψυχή μας…
Στον χώρο των ειδώλων και σχημάτων ο καθένας είναι στον τύπο του άτλαντα. Ζητώντας την ανακάλυψη του προτύπου, Εν μέσω σκιών (και θανάτου) Ο Ίδιος μας αποκαλύπτεται και μας γνωρίζει ότι, αφού άνθρωπος είναι ο έχων του ανδρός (ανθρ) την όψη (ωπος), καθένας είναι στον τύπο Του Κυρίου και Προτύπου…. Μόνο δι Αυτού (και χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε να κάνουμε οτιδήποτε) γίνεται Δρόμος (1) και Μεσσίας όντας μεταξύ γης και ουρανού, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας…. (μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; …
Στον καθένα εναπόκειται να επιλέξει σοφά Άνθρωπο, αποστολικότητα, σταυρό, για να νικήσει χρόνο, κρόνο…). Κι έρχεται Ο Κύριος που διαβλέπει την σύνθλιψη από τα βάρη που μπορεί να υποστεί ο άνθρωπος από μόνος του [από το μίσος και φθόνο του αντιδίκου που του ψιθυρίζει δόλια ότι σου αναλογεί… ΔΕΝ έχεις από πουθενά βοήθεια και προτρέπει σε αυτοκτονίες… ότι ΔΕΝ υπάρχει άνθρωπος βοηθός, την στιγμή που Ο Άνθρωπος ίσταται ακριβώς δίπλα του σαν άλλη μονάδα δίπλα στην μονάδα του… 11 (ια’)] να τον ξεκουράσει και ελαφρύνει, αναλαμβάνοντας επάνω Του τις αμαρτίες του κόσμου (οπότε και τα συνθλιπτικά βάρη του, που τον ασθενούν και πεθαίνουν…) … 28 Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. (Ματθ.ια’). Το μυστήριο της εξομολογήσεως και αφέσεως…
Κι αυτή η σταυροφορία …έχει δύο μοναδικές καταλήξεις, εξαρτώμενες από την φυσικοπνευματική ακολούθηση (2) της ζωής ή καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας ή κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας …. (όπως όλος ο κόσμος συμπυκνώνεται σε αυτές τις δύο μοναδικές θέσεις των 2 συσταυρωμένων ληστών)…
---
***** ὅτι σὺ λαὸν ταπεινὸν σώσεις καὶ ὀφθαλμοὺς ὑπερηφάνων ταπεινώσεις…. (ψαλμ.ιζ’)
ἰδοὺ οἱ ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ τοὺς φοβουμένους αὐτὸν τοὺς ἐλπίζοντας ἐπὶ τὸ ἔλεος αὐτοῦ, (ψαλμ.λβ’)
…τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον. ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν. ὀφθαλμοὶ Κυρίου ἐπὶ δικαίους, καὶ ὦτα αὐτοῦ εἰς δέησιν αὐτῶν. πρόσωπον δὲ Κυρίου ἐπὶ ποιοῦντας κακὰ τοῦ ἐξολοθρεῦσαι ἐκ γῆς τὸ μνημόσυνον αὐτῶν. ἐκέκραξαν οἱ δίκαιοι, καὶ ὁ Κύριος εἰσήκουσεν αὐτῶν, καὶ ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῶν ἐῤῥύσατο αὐτούς. ἐγγὺς Κύριος τοῖς συντετριμμένοις τὴν καρδίαν καὶ τοὺς ταπεινοὺς τῷ πνεύματι σώσει. πολλαὶ αἱ θλίψεις τῶν δικαίων, καὶ ἐκ πασῶν αὐτῶν ῥύσεται αὐτοὺς ὁ Κύριος· φυλάσσει Κύριος πάντα τὰ ὀστᾶ αὐτῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν οὐ συντριβήσεται. θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός, καὶ οἱ μισοῦντες τὸν δίκαιον πλημμελήσουσι. λυτρώσεται Κύριος ψυχὰς δούλων αὐτοῦ, καὶ οὐ μὴ πλημμελήσουσι πάντες οἱ ἐλπίζοντες ἐπ᾿ αὐτόν.(ψαλμ.λγ’)
(1) βατό δρόμο, σαφή από τότε που Ο Άχρονος και υπεράνω χώρου ενχρονίσθη και εχωρήθη καλύπτοντας σταυροειδώς κάθε πτυχή χώρου και χρόνου από γενέσεως έως συντελείας…. και όχι μόνο από την γέννησή Του και μετά…. (όπως μια πέτρα που πέφτει στο κέντρο της λίμνης δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όρια της λίμνης, έτσι και Η Πέτρα Χριστός που από ευσπλαγχνία και ελεημοσύνη ‘’έπεσε’’ εκεί που πέσαμε για να μας ανορθώσει…) Κύριε ελέησον και ΔΟΞΑΣΟΙ!!
(2)
…ακολουθώντας τελικά, η σαν αστραπή ζωή μας (όντως τόσο φευγαλέα), μία από τις
δύο αγιογραφικές αστραπές…. ακολουθώντας ενσυνείδητα ή την ευθεία κεντρομόλο
(Ι/ Ιησού) και ελικοειδώς 9 προς ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ (999) ή την ευθεία φυγόκεντρο (Ι/
ι’ τάγμα δαιμόνων) και ελικοειδώς 6, προς απώλεια και είδωλα (666)… περί της κλίμακος και των
ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση).
Τι άλλο θα έκανε ο διαβολέας, από την διαβολή, απαξίωση και πόλεμο ενάντια στην μοναδική κιβωτό που σώζει; … γιαυτό και πρέπει να προσέξουμε ιδιαίτερα την δόλια μεθοδολογία του απομάκρυνσής μας… (από την οργανική σχέση με Αυτήν).
Οι έμπειροι στον αόρατο πόλεμο άγιοι αναφέρουν πως… αν έλθει σε κάποιον διάθεση να πάει στην εκκλησία, ή να προσευχηθεί ή να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει (όλα υπό προϋποθέσεις, αφού πυρ τυγχάνει) δεν τον αρπάζει από τα μούτρα την πρώτη στιγμή…. ούτε την δεύτερη φορά αλλά, αν μετά από πολλές ημέρες δημιουργηθεί μια ανάγκη μετάβασης, τότε του ψιθυρίζει…
- έπαθες κάτι που δεν πήγες; δεν προσευχήθηκες δεν
εξομολογήθηκες δεν κοινώνησες; … όχι… άρα ΔΕΝ χρειάζεται. ώστε με αυτόν τον τρόπο
να τον απομακρύνει και ατονήσει και νεκρώσει την φλέβα αρτηρία και νεύρο κοινωνίας
και επικοινωνίας με Τον Θεό, ώστε στο τέλος, μαζί με το βιολογικό θάνατο να
ακολουθήσει μοιραία και ο πνευματικός, αφού θάναι ένα αποκομμένο από την Ζωή, μέλος…
Μακάρι ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση και δύναμη αντίστασης στον ωρυόμενο λέοντα…
(3) Κάτω από τους πόδες Του Αναστημένου Κυρίου, μέσα στο Σώμα Του, ο θάνατος ακινητεί. Αυτός, που σαν διάβολος αλωνίζει στον κόσμο... κατά το... 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. (Α’Πετρ.ε’). Έτσι, αν κάποιος κουραστεί από αυτήν την καταδίωξη και ταραχή που προξενεί, ας εισέλθει στο Σώμα που τον ακινητεί και τιθασσεύει.
Αν κάποιος παρά τα εντοπιζόμενα προβλήματα δεν εισέρχεται, μάλλον ή αδιαφορεί, ή δεν πιστεύει ή έχει άγνοια ή δεν βλέπει με τα νοητά μάτια το μόνο μέσο θεραπείας.
(4) Σχετικά, ο άγιος Σωφρόνιος (έσσεξ) αναφέρει για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο : … Ζώμεν επί της γης και δεν βλέπομεν τον Θεόν, ουδέ δυνάμεθα να ίδωμεν Αυτόν. Αλλ’ εάν το Πνεύμα το Άγιον έλθη εις την ψυχήν, τότε θα ίδωμεν τον Θεόν, ως είδεν Αυτόν ο Πρωτομάρτυς Στέφανος. Η ψυχή και ο νους Πνεύματι Αγίω αναγνωρίζουν αμέσως ότι Αυτός είναι ο Κύριος. με συνέχεια στο Ο άγιος Σωφρόνιος για τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο (και δυο συνειρμικές σκέψεις)
Ο αγ Σωφρόνιος, εντοπίζει το κυρίως πρόβλημα σε άλλη αναφορά του... πρόβλημα που με θάρρος πρέπει να παραδεχτούμε ότι κι εμείς έχουμε. Το ότι το κοσμικό πνεύμα δεν μπορεί να αγαπήσει τον εχθρό του, αυτό είναι δεδομένο. Είναι χάρις, που αν δεν επισκεφτεί την ψυχή ο άνθρωπος δεν μπορεί κι αυτό, είναι μια απλή διαπίστωση. Το κυρίως πρόβλημα έγκειται, στο ότι δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε τον εχθρό, τον παιδευτή μας... τους σταυρωτές μας... κι όμως ο αγ.Γεώργιος ''ευχαριστούσε'' τον διοκλητιανό με αποτέλεσμα ο τύραννος να ''τρελαίνεται'', μη καταλαβαίνοντας αυτό το πνεύμα και ο άγιος του απαντούσε. Όσο μεγαλύτερα βάσανα μου βάζεις τόσα περισσότερα στεφάνια μου αναλογούν... ευχαριστώ.... Η Παναγία από τότε που πήγε στον αγ.Ιωάννη θεολόγο, είχε κάθε μέρα να χαιρετά τον σταυρωτή του Υιού Της....
Δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε. Μας αρέσει να ζούμε Τον Χριστό στην εμβρυακή Του μορφή, με μικρά συναισθηματικά σκιρτήματα που μας αρκούν. Μας αρέσει η δικαιοσύνη, ο νόμος, νάμαστε κριτές (και επικριτές του κακού) κι όχι οι θεραπευτές αυτού με χάρι, ζώντας πνευματικά στην ΠΔ και σκιές... Αυτή η στάση ζωής είναι στην κυριολεξία αυτή που απαγορεύει το πέρασμά μας από την έξω ζωή στην έσω. Από τον έξωθεν κύκλο ασεβείας με το δικό του καυστικό πυρ, στον έσω της Αληθείας και πυρ θείο, ανακαινιστικό… [κύκλος Αληθείας και κύκλος ασεβείας… και το πυρ της κοινωνίας και επικοινωνίας με Τον Θεό μη θέλοντας να δούμε τον κόσμο με πνεύμα Θεού και καινής διαθήκης, ευσπλαγχνικό, συγχωρετικό, αλλά δίκαια, προχριστιανικά, εμβρυακά…. μόνο που ο δούλος όσο και καλός νάναι, δεν κληρονομεί. Κληρονομεί Ο Υιός, και οι έχοντες πνεύμα υιού, που τους χαρίστηκε η υιοθεσία… (και πέρασαν το μεταίχμιο από τα προ στα μετά και με Χριστό ένσαρκο…. ), οπότε, το πρόβλημα που έγκειται; κι οι μεν προ Χριστού δίκαιοι όσο εχώρουν σπερματικώς και αγιοπνευματικώς Τον εδέχοντο, εμείς όμως οι ''κοινωνούντες'' και λαμβάνοντας Σώμα και Αίμα Χριστού Ενσαρκωμένου, Σταυρωμένου, Αναστημένου και αναληφθέντος, αντί να Του επιτρέψουμε να μας ανεβάζει, εμείς Τον κατεβάζουμε με την δικαιοκρισία μας στα προ και χωρίς, εμβρυακά και όχι τέλεια... αντιτιθέμενοι στο σωτήριο έργο Του].
Αμήν η καλή μας Παναγία που άνοιξε τον δρόμο από την μία ζωή στην άλλη με την μετάστασή Της, να μας ενσταλάξει λίγη από την θέληση και την Ζωή Της... αφού... Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
και κατά τον άγιο Συμεών τον νέο θεολόγο : Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.
Όπως Η Κυρία Θεοτόκος φέρνει Τον Κύριο στον κόσμο ενσάρκως, έτσι Τον φέρνει και στον κόσμο μας... κι αν δεν έλθει μυστικά στον οίκο μας, και μείνει ωσεί μήνας τρεις, ούτε Την αναγνωρίζουμε ως Μητέρα Θεού, ούτε σκιρτά εν αγαλλιάσει το βρέφος της μετανοίας εν ημίν, ούτε λύεται η αφωνία της κεφαλής μας (με εξομολόγηση)... (κατά την προσέγγιση του ευαγγελίου του μικρού παρακλητικού)
...όντας Η Θεοτόκος το πρότυπο της άσκησης της προσευχής - νηστείας ακρόασης και τήρησης (ευαγγέλιο μεγάλου παρακλητικού), (όπως και τα δυο προσεγγίστηκαν στον βράχο του κύνωπα και μπορούν να ζωοδοτήσουν και κινητοποιήσουν την έσω ζωή, από την ακινησία αυτού...) πρότυπο προσευχής (Μαρία) και φιλάνθρωπης διακονίας (Μάρθα), Η Μόνη ολκάς των θελόντων σωθήναι…. και που έχει σύνδρομο το θέλειν και το δύνασθαι να ποιήσει θαυμάσια και σωτήρια, υπό την προϋπόθεση του συμφέροντος και της τήρησης της εντολής Της .... 5 λέγει ἡ μήτηρ αὐτοῦ τοῖς διακόνοις· ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε. (Ιωαν.β'5) και τότε εκτελείται το θείο και ουράνιο θέλημα (2) στην γη (5). Η έμπρακτη εφαρμογή του… γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης…. Προσωπικά, συλλογικά σαν πατρίδα υπό την σκέπη Της, πανανθρώπινα.... Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της γλυκυτάτης Θεοτόκου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου