…οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν. 26 οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, 27 καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος· 28 ὥσπερ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν. (Ματθ.κ’)
Στό τέλος τῆς ἡμέρας τόν ἀνεζήτησαν, ἀλλά δέν τόν βρῆκαν πουθενά. Καί στήν ἀπορία τους, ὅταν ἀπευθύνθηκαν στόν ἡγούμενο, τόν ἅγιο ᾽Ιωάννη, εἰσέπραξαν τήν ἀπάντηση:
Τί πιό φυσικό νά ὑπηρετεῖ τό δικό του τόπο ὁ προφήτης Μωϋσῆς;
Διακονών ο προφήτης γίνεται μέγας. Κι η πραγματική του διακονία είναι να ερμηνεύει στις ψυχές, το πνεύμα των Γραφών, όπως ο προφ.Ηλίας προσφέρει την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (και των όντων).
Σταυροειδώς η κίνηση οριζόντια (όπως διευθετήθηκαν από τον προφήτη οι 12 φυλές), με σταυρό και προς τα άνω, δι ευχών και ενεργείας της φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου, προτύπωση της Θεοτόκου.
Μόνο που το όρος Σινά, έχει δύο κορυφούλες.
Είναι η διακονία της ΜΑΡΘΑΣ σε σχέση με την ακινησία της ΜΑΡΙΑΣ, της πράξης (φιλανθρωπία - ) ως απαραίτητη προϋπόθεση για την θεωρία (φιλοθεΐα |), όπως προτυπώθηκε με την Λεία και Ραχήλ συζύγους του πατρ.Ιακώβ, και σίγουρα η διακονία των προφητών, της αγ.Αικατερίνης που δεν φαίνεται, της υποτιμημένης προσφοράς της Μάρθας, δεν εξαντλούνται σε χοϊκές ''υπηρεσίες'', αλλά είναι μικρές αντανακλάσεις πνευματικών καταστάσεων για να πάρουμε μυρωδιά εκ των θαυμασίων συμβαινόντων.
για να μάθουμε από τον μέγα κανόνα ότι…. Γυναῖκάς μοι δύω
νόει, τὴν πρᾶξίν τε καὶ τὴν γνῶσιν ἐν θεωρίᾳ· τὴν μὲν Λείαν πρᾶξιν ὡς
πολύτεκνον· τὴν Ραχὴλ δὲ γνῶσιν ὡς πολύπονον· καὶ γὰρ ἄνευ πόνων οὐ πρᾶξις, οὐ
θεωρία, ψυχή, κατορθωθήσεται.
Ομόπνοο και το απολυτίκιο του σήμερα εορτάζοντος αγίου
Θεῖαν κλίμακα, ὑποστηρίξας,
τὴν τῶν λόγων σου, μέθοδον πάσι, Μοναστῶν ὑφηγητὴς ἀναδέδειξαι, ἐκ πρακτικῆς Ἰωάννη καθάρσεως, πρὸς θεωρίας
ἀνάγων τὴν ἔλαμψιν. Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἠμὶν τὸ
μέγα ἔλεος.
Αυτό δε το ‘’εκκλησιαστικό’’ σήμερον, εκτυπώνεται σε κάθε σήμερον. Είναι το ‘’νυν’’ της κεφαλής και αιωνίου παρόντος που μας περιμένει να διέλθουμε νικηφόρα από τον χρόνο και ‘’αεί’’ της κοιλίας.
Η μεγάλη και αγία τεσσαρακοστή που διανύουμε, είναι η συμπύκνωση της όλης μας πορείας ζωής. Από απέναντι (όπου εκάθισεν ο ΑΔΑΜ και έκλαιγε για την απώλεια του παραδείσου) στην επανείσοδό του, με την ανάσταση.
Μήπως κάθε ώρα και στιγμή με την κάθε μας ενέργεια (σκέψη και πράξη) δεν ξεδιπλώνεται η κλίμαξ;
Με την σαρκοποίηση του πνεύματός μας να σκληραίνει η καρδία (και ζωή) μας, αλλά με την πνευματικοποίηση της σάρκας μας (δια της μετοχής στα μυστήρια) να επιτυγχάνεται ο σκοπός μας.
Κι η ανάβαση γίνεται ευθέως (Ι) ως κεντρομόλος δια Ιησού με ταπεινότητα και υπακοή, αλλά και ελικοειδώς (9) με ενσώματες αρετές, όπως και η κατάβαση και πτώση, ευθεία ακολουθώντας την φυγόκεντρο (Ι) ι’ τάγμα δαιμόνων δι ανυπακοής και εγωισμού, αλλά και ελικοειδώς έκπτωση (6) με ενσώματα πάθη. Προτείνοντας (στο σημερινό ευαγγέλιο) την σταυρική νηστεία και προσευχή για να εκπορευτεί το γένος των δαιμόνων.
Ο Μεσσίας, Η Μεσσίτρια και ο Σταυρός αλλά και οι άγιοι, είναι οι ίδιοι κλίμαξ (μεταξύ γης και ουρανού) και επί αυτής όλοι οι άγιοι βοηθοί, διάκονοι, γιατί όπου Εγώ εκεί και οι δικοί Μου….
Θέλει
κάποιος να ‘’ανεβεί’’ ; παρομοιαζόμενος ο όλος άνθρωπος με αερόστατο, δεν αρκούν
τα ευγενή αέρια του μπαλονιού του (ως θεωρίες και γνώσεις) να τον ανεβάσουν. Χρειάζεται
ιδίως το καλάθι (σώμα του) να απαγκιστρωθεί από τους δεσμούς της γης (και ειδώλων
και πάθη, σωματικά και ψυχικά) και στο ανέβασμα, να πετάει (κι όχι να κρύβει πίσω
του) τα τσουβαλάκια άμμου (αμαρτίες, δι εξομολογήσεως)….
Ἐρχόμενος ὁ Κύριος, πρὸς τὸ ἑκούσιον Πάθος, τοῖς Ἀποστόλοις ἔλεγεν ἐν τῇ ὁδῷ. Ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς Ἱεροσόλυμα, καὶ παραδοθήσεται ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου, καθώς γέγραπται περὶ αὐτοῦ. Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς, κεκαθαρμέναις διανοίαις, συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς, ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ, καὶ ἀκούσωμεν βοῶντος αὐτοῦ, οὐκέτι εἰς τὴν ἐπίγειον Ἱερουσαλήμ, διὰ τὸ παθεῖν· ἀλλὰ ἀναβαίνω πρὸς τὸν Πατέρά μου, καὶ Πατέρα ὑμῶν, καὶ Θεόν μου, καὶ Θεὸν ὑμῶν, καὶ συνανυψῶ ὑμᾶς εἰς τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν.
---
κι όπως δια λόγων ξεκινάμε από τους πρόποδες του όρους Σινά για την μερική θεοπτία, έτσι και στους πρόποδες του όρους Θαβώρ συνέβη το γεγονός με το δαιμονισμένο παιδί, ώστε δια προσευχής και νηστείας να φτάσουμε χάριτι στην τέλεια θεοπτία (πάλι με παραστάτες τους προφήτες) αλλά φανερούμενο το ΦΩΣ και η ΔΟΞΑ, στους 3 προκρίτους μαθητές, για την στερεότητα της τήρησης των εντολών (απ.Πέτρος) για το θυσιαστικό πνεύμα (ετοιμότητα να πίει το ποτήριο του μαρτυρίου, απ.Ιάκωβος) για την αγνότητα (απ.Ιωάννης). Αμήν να προοδεύσουμε σε αυτά. Μπορεί να ζητάμε την ημέρα της αναστάσεως να βιώσουμε εκτυπώτερον το ανέσπερο Φως... ῍Ω Πάσχα τὸ μέγα, καὶ ἱερώτατον Χριστέ· ὤ σοφία καὶ Λόγε, τοῦ Θεοῦ καὶ δύναμις· δίδου ἡμῖν ἐκτυπώτερον, σοῦ μετασχεῖν, ἐν τῇ ἀνεσπέρῳ, ἡμέρᾳ τῆς βασιλείας σου. αλλά η στρόφιγγα της πλουσίας χάριτος ανοίγει με τα παραπάνω έντονα γράμματα, ως προϋποθέσεις... Κύριε ελέησον!!
περί της κλίμακος και των ακραίων πλατύσκαλων…. (φυσική και θεολογική προσέγγιση)
Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’
η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή αμήν περιτομή αμαρτιών, για να βάλουμε αρχή ελικοειδούς ανόδου (ως άθροισμα των υγιών δυνάμεων του νοός, της ευθείας και της κυκλικής. Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον μας!! Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!!ὁ δὲ ἀγαπῶν τὴν ἀδικίαν μισεῖ τὴν ἑαυτοῦ ψυχήν (ψαλμ.ι') …
Σαρκοποίηση
του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας
για το βάρος της αμαρτίας και την απελευθέρωση από την αμαρτία - Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς
περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου