Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί

Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ, καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστὲ, εκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας…

Νομίζω πως είναι γνωστό (σχεδόν) τοις πάσι, πως η Ορθοδοξία βιώνεται και πως  φυσικά δεν εξαντλείται στην ‘’γνώση’’ των εξωτερικών ιστορικών συμβάντων, όπως συμβαίνει με άλλες προσεγγίσεις του Θεού.

Με γνώμονα το: ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν (άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος) κομβικό σημείο παρουσίας Του Κυρίου στον κόσμο μας που σηματοδοτεί και την δική μας παρουσία εν Αυτώ, είναι η καλή μας Παναγία*, ως απαραίτητη γόνιμη ρίζα (Ιεσσαί) που εξ Αυτής

γνωρίζεται/βιούται και μετέχουμε αναπόσπαστα στην Άμπελο**, που φέρει καρπούς.

Το παρόν είναι ένα μικρό συμπλήρωμα στο γενεαί δεκατέσσαρες***  και στο το κατά τάξιν και ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής

Από το ηχητικό αρχείο τα παιδικά χρόνια της Παναγίας ακούμε σε ένα σημείο, πως στην επιλογή του μνηστήρος (μέλλοντα προστάτη της αγίας οικογενείας Παναγίας και Χριστού) ο αρχιερεύς Ζαχαρίας που εισήγαγε την Κυρία Θεοτόκο ως τρίχρονο κοριτσάκι στα άγια των αγίων, φωτισθείς ζήτησε να έλθουν οι υποψήφιοι με ένα ραβδί ο καθένας. Συνολικά, ήλθαν δώδεκα. Γράφοντας πάνω στου καθενός την ράβδο το όνομά του, ο δίκαιος Ζαχαρίας προσευχήθηκε να του δώσει ο καλός Θεός σημείον για να Την αναθέσει υπό προστασίαν.

Πέρασαν 11 υποψήφιοι και ο Θεός ακόμη να δώσει σημάδι. Στον δωδέκατο και τελευταίο Ιωσήφ, από το ραβδί του εξήλθε ένα περιστέρι και γυρνούσε γύρω από την κεφαλή του (δικαίου) Ιωσήφ. Έτσι και του ανατέθηκε από τον προφ.Ζαχαρία, αυτό το λειτούργημα.

Μετρώντας σχολαστικιστικά τις γενεές από Αβραάμ έως και …. Ενώ οι δύο πρώτες δεκατετράδες είναι πλήρεις (με ακρίβεια αριθμού), η τρίτη δεκατετράδα, είναι κολοβή, παρά την αναφορά του ευαγγελιστή. Ο Ιωσήφ είναι ο δωδέκατος. Και εκεί σταματά η αρίθμηση. Θα λέγαν οι της τετράγωνης λογικής, υποτιμητικά πως ο ευαγγελιστής δεν ξέρει να μετρά ή από κάποια παρέμβαση… κάτι λείπει. Εξηγώντας το γρήγορα, είναι στο αυτό πνεύμα με τον Αβραάμ που ενώ υψώσας την κεφαλή ορά 3 αγγέλους, τους προσφωνεί Ο Κύριός μου (ενικός). Η μονάς εν τριάδι και Τριάς εν μονάδι τότε και πάντα, ορίζει και εδώ ότι 14 κατά ευαγγελιστή, είναι δώδεκα στα κοσμικά μας ‘’λογικά’’ μετρήματα, γιατί λείπουν το 13ο και 14ο πρόσωπο που ενεργεί στους αιώνες, μέχρι της συντελείας και κρίσεως. ΑΝ η αρίθμηση ήταν ''σωστή'' με την φυσική παρουσία Του Κυρίου και τελευτή Του, θα τελείωνε και η δράσις, με εμάς λόγω χρονικής αποστάσεως, ''άτυχους''. Φυσικά και δεν είναι έτσι. Τα θεία γεγονότα, παρότι συνέβησαν άπαξ, παρατείνονται στους αιώνες κι ο καθένας κατά τάξη και ετοιμότητα, μετέχει χωρίς καμμιά υστέρηση.

Οι ράβδοι των 11 είναι φυσικά ξύλα. Κούτσουρα άκαρπα. Εκ της ράβδου του δικαίου Ιωσήφ εξάγεται δια ‘’σημείου’’ κάτι υπέρλογο, που σηματοδοτεί την ευλογία και την συνέχεια άλλων θαυματουργών ραβδίων, όπως τα τρία ραβδιά των αγγέλων στην φιλοξενία του Αβραάμ που τα ‘’ξέχασαν’’ και εξ αυτών έχουμε το τρίκλωνο δέντρο και Τίμιο Σταυρό, την θαυματουργή ράβδο του Μωσέως που εξήγαγε ποιμαίνοντας τον λαό του ισραήλ από την αιχμαλωσία της αιγύπτου στην ελευθερία.

Αναλογούν οι 11 ράβδοι με αυτήν του δωδέκατου (δικαίου Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη ᾿Ιησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός)*** με κατά κόσμον ποιμαντορικές ράβδους (αλλοδόξων και ετεροδόξων αιρετικών) που παρότι ποιμαίνουν λαό από πίσω τους, δεν φέρουν αγιοπνευματικό καρπό, καταδικάζοντας αυτούς σε πνευματική ασιτία και παραμένοντας εν σκότει******.

Κι αυτός ο δωδέκατος (δίκαιος Ιωσήφ) παραδίδει την αγιοπνευματική σκυτάλη ποίμανσης Στον αρχιποιμένα Χριστό, όπως προφητεύθηκε…. 6 καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ. (Ματθ.β’) Κι Ο Κύριος μετά την ανάσταση και ανάληψη, την πεντηκοστή, ημέρα δόμησης της αχειροποιήτου Ακτίστου (ΜΙΑΣ) Εκκλησίας, παραδίδει στο Άγιο Πνεύμα τον έτερο παράκλητο*****, να ποιμαίνει συντηρεί οδηγεί στην τελείωση το με εν βάπτισμα πλήρωμα...

  

Μέχρι την Βηθλεέμ ισχύουν οι σκιές της θεωρίας. Η Ραχήλ, στον τύπο της θεωρίας μετά την Λεία που υπέχει τον τύπο της πράξεως, που και από τις δύο η προτύπωση του Αγίου Πνεύματος (πατριάρχης Ιακώβ) μετά την σκιά Αβραάμ ως πατήρ (δύο διαθηκών) και Ισαάκ (του υπάκουου έως θυσίαν υιού) γεννά τεκνία που είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος στους φιλόθεους και φιλάνθρωπους ανθρώπους.

Η δε Ραχήλ****, γεννώντας τον Βενιαμίν πεθαίνει πάνω στην γέννα, και θάπτεται στην Βηθλεέμ (οίκο του Άρτου ή οίκο του κρέατος). Θάπτεται η σκιά θεωρία όπου γεννάται η θεία θεωρία Χριστός, η όντως Τροφή (ως Σώμα και Αίμα, ως 2 ιχθείς και 5 άρτοι που μόνο ενωμένοι με Την Άμπελο μετέχουν του καρπού, σε σχέση με τις άλλες ομοιάζουσες). Όσο όμως ξεδιψά και ξεκουράζει ο ομοιάζων αντικατοπτρισμός της όασης τόσο ξεκουράζουν την ψυχή των ποιμαινομένων από ακάρπους ράβδους αιρεσιαρχών και λυκοποιμένων άλλων θρησκειών πλην Ορθοδοξίας.

…Ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι Θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· Αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος. 

Όμως, όπως προ γεννήσεως προβλέπεται η σύλληψις έτσι και προ συλλήψεως απαιτείται μια προετοιμασία ζωής για να γίνουμε κι εμείς δι ευχών σκηνή. Ανάλογη των εισοδείων έως εξόδου Της. Ζητάμε βέβαια καθ'εκάστην το ''ελθέ και σκήνωσον εν ημίν'' αλλά η Δύναμις Του Υψίστου για να επισκιάσει προς σύλληψιν έχει ορίσει ως προϋπόθεση την καθαρότητα του οίκου και την λειτουργικότητα του οχήματος (χερουβείμ και σεραφείμ), που επιτυγχάνονται χάριτι με τα παραδεδομένα μυστικά και μυστηριακά εφόδια. 

''Συναντούν'' η ράβδος ως προτύπωση σταυρού (π.Χ.), τον βιωματικό ''σταυρό'' στο πρόσωπό Της, για να περάσουμε κι εμείς δια Της Αδιοδεύτου στο μετά και με Χριστόν. Εδώ το ιδανικόν και πρότυπο και κομβικό σημείο (ως κλεψύδρα) κάθε θεούμενου ανθρώπου,. Της προσευχής (κορωνίδα - κεφαλή) της νηστείας ως βάση (κοιλία) την ακρόαση και τήρηση (δύο άκρα τύπωσης εφ’ημών του σταυρού), όπως προτείνεται από το σημερινό (διαχρονικής ισχύος) ευαγγέλιο. Την απόλυτη στον Θεό υπακοή, την απόλυτη ταπεινότητα που την χαρακτηρίζει μακαριωτέρα., ενδεικτικά ως φιλανθρωπία και διακονία της Μάρθας και φιλοθεΐας της Μαρίας, που στο σύνολο είναι σταυρός. Μια σταύρωση σε πράξη και θεωρία που κατάληξη έχει το ιδού η δούλη Κυρίου γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου…   (Λουκ.α’38).  

Κι όπως παρατηρεί ο π.Αρσένιος Μπόκα, αν εμείς είμαστε ραθύμως και εγωκεντρικά στον θρόνο, Ο Κύριος είναι επί του Σταυρού. Αν όμως εμείς σταυρωθούμε για την αγάπη Του Κυρίου, τότε μόνο κάθεται Ο Κύριος στον θρόνο της καρδιάς μας. Τότε άρχεται η ‘’σκήνωσις’’ και τότε αναπαύεται η χάρις και ποιεί ο Τριαδικός Θεός μονή παρ’αυτώ… (Ιωαν.ιδ’23)  

Αμήν ‘’σήμερον’’ να κάνουμε χώρο στην καρδιά και ζωή μας να ενοικήσει Η Κυρία Θεοτόκος και περαιώσει το θείο μυστήριο, ως αρχή της σωτηρίας μας. Αμήν γένοιτο.

----

* Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου

** ΕΓΩ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. 2 πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. 3 ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. 4 μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. 5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν. 6 ἐὰν μή τις μείνῃ ἐν ἐμοί, ἐβλήθη ἔξω ὡς τὸ κλῆμα καὶ ἐξηράνθη, καὶ συνάγουσιν αὐτὰ καὶ εἰς τὸ πῦρ βάλλουσι, καὶ καίεται. (Ιωαν.ιε’)

*** 16 ᾿Ιακὼβ δὲ ἐγέννησε τὸν ᾿Ιωσὴφ τὸν ἄνδρα Μαρίας, ἐξ ἧς ἐγεννήθη ᾿Ιησοῦς ὁ λεγόμενος Χριστός. 17 Πᾶσαι οὖν αἱ γενεαὶ ἀπὸ ᾿Αβραάμ ἕως Δαυῒδ γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ Δαυῒδ ἕως τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος γενεαὶ δεκατέσσαρες, καὶ ἀπὸ τῆς μετοικεσίας Βαβυλῶνος ἕως τοῦ Χριστοῦ γενεαὶ δεκατέσσαρες. (Ματθ.α’)

**** 18 ἐγένετο δὲ ἐν τῷ ἀφιέναι αὐτὴν τὴν ψυχήν, ἀπέθνησκε γάρ, ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Υἱὸς ὀδύνης μου· ὁ δὲ πατὴρ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Βενιαμίν. 19 ἀπέθανε δὲ Ραχὴλ καὶ ἐτάφη ἐν τῇ ὁδῷ τοῦ ἱπποδρόμου ᾿Εφραθᾶ (αὕτη ἐστὶ Βηθλεέμ). (Γεν.λε’)

***** 15 ᾿Εὰν ἀγαπᾶτέ με, τὰς ἐντολὰς τὰς ἐμὰς τηρήσατε, 16 καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ' ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα… (Ιωαν.ιδ’) 

****** θα ευχόμασταν όλες οι ποιμαντορικές ράβδοι να πλησίαζαν και κατατίθεντο στους πόδας της Παναγίας, ως ειλικρινώς φιλόθεες και φιλαλήθεις, αλλά δυστυχώς δεν είναι έτσι.

Μπορεί μέσα σε όλες τις προσεγγίσεις να υπάρχουν στοιχεία μερικής αλήθειας1 (στα έθνη), που συνδυάζοντάς τα μαζί με τον σπερματικό λόγο (της ΠΔ) να προσεγγίζει τους καλοδιάθετους στην Αλήθεια. Είναι όλες οι προσεγγίσεις που οδηγούν σαν σκιές θεωρίας, στην Βηθλεέμ, όπου αναστάται και συνανιστά τους προσερχόμενους για προσκύνηση, ως άλλους μάγους. Ακόμη, έστω και με μικρολεπτομέρεια αναφοράς που προσπερνάται εύκολα ως οδοδείκτης, ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας, που όταν προβληθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την βηθλεέμ…  

[ως ένα σώμα η έξοδος (εξ αιγύπτου εκάλεσα) δια της μίας θαυματουργής ράβδου του Μωσέως και Νόμο (φυσικό και γραπτό, συστοιχούμενες οι δύο κορυφούλες του όρους Σινά, προϋπόθεση μεταμορφώσεως) και πάλι ως ένα Σώμα [ίνα ώσι Εν (παραίνεση οσ. Πορφυρίου (ορθόδοξη εκκλησία, ως Σώμα έχοντας αφήσει ενδείξεις αναλογίας, στα βιολογικά και κοινωνικά)] η ανάσταση δια του Σταυρού]... ὅτι ὁ νόμος διὰ Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο. (Ιωαν.α'17)

Το πρόβλημα δεν έγκειται τόσο πολύ στους με κάποιον τρόπο προσεγγίζοντες, αλλά στους συνειδητά απομακρυνόμενους εαυτούς και το ‘’ποίμνιό’’ τους. Όχι μόνο δεν εξάγουν οι ποιμαντορικές ράβδοι τους τον άνθρωπο από το παράλογο προς το λογικό (πόδα) και από εκεί δι Ορθοδοξίας στο υπέρλογο, αλλά οπισθοδρομούν τον άνθρωπο παρά την πηχιαία ταμπέλα ‘’χριστιανοί’’, ξανά πίσω στην αίγυπτο και αιχμαλωσία στον αντίποδα.

Είναι ο σκολιός (σατανιστικό σύμβολο του 4^ου αιώνα) που η στάση και θεώρηση καθορίστηκε από την καλή μας Παναγία ως εχθροί Εμού και Του Υιού Μου…

Κύριε ελέησον και όπως άφησες τα 99 και έτρεξες να σώσεις το ένα απολωλός, ΒΟΗΘΕΙ !!!! διάνοιξον τους οφθαλμούς της καρδίας να ιδούμε και βιώσουμε την δια Της Θεοτόκου είσοδον εις τα άγια των αγίων και προετοιμασία της σωτήριας γέννας Σου!!   

---

1 …η μερική αλήθεια και ο σπερματικός Λόγος, όσο εξαρτώνται με την αρχή τους (Α) και το τέρμα τους (Ω) επιτελούν τον ρόλο τους ως οδοδείκτες (φυσικός και γραπτός νόμος, σοφία και δύναμη) προς την Οδό κι αυτή η μερική αλήθεια και λόγοι εκ Λόγου, παρότι σε σχετικά εχθρικό περιβάλλον (αλλοδόξων και αιρετικών) πρέπει να γίνεται σεβαστή (ως ιμάτια διαμοιρασθέντα από 4 στρτες στις 4 γωνιές του κόσμου για να επιτελέσουν το ελκτικό τους με το Κέντρο έργο) και να την εκμεταλλευόμαστε ιεραποστολικά για την έλξη προς την πληρότητα Της Αληθείας στην Ορθοδοξία. Αν αντί αυτού στείρα αγαπολογικά, αποκρύπτοντας και μη ομολογώντας Την Αλήθεια, αμνηστεύονται οι προσεγγίσεις ότι κι αυτές είναι ισάξιες τάχα της Μίας, αν μεταπατερικά και θολολογικά ανευρίσκονται διαρκώς προφάσεις ισοπέδωσης και ‘’ισότητος’’ (δυστυχώς έργο του ΠΣΕ) , τότε δεν οδηγούν φυσικά προς τον πόδα και αρχή ανάστασης, αλλά ακολουθώντας και σχετιζόμενοι με τον υποβολέα αυτών και διαβολέα επαναστάτη, θα καταλήξουν σε ‘’τύχη’’ που έχει ευσπλάγχνως αλλά παιδαγωγικά σκληρά προτυπωθεί…. Κύριε ελέησον.      

Οι αφορισμένοι και άλιωτοι μοναχοί του αγίου όρους…       

--- 

ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (νηπτική και ησυχαστική άσκηση ως προϋπόθεση Χριστουγέννων)