…7 καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν. (Γεν.β’)
Διαβάζουμε στην γέννηση Χριστού (και νέου ΑΔΑΜ) και δι Αυτού αναγέννηση του κάθε ανθρώπου (υπό προϋποθέσεις) ότι Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ…. για να καταλήξει στο δόγμα του ‘’πιστεύω’’, εκ Πνεύματος Αγίου (στην θέση της θείας πνοής) και Μαρίας της Παρθένου (σαν αγνή γη).
Δομείται ο ναός του Θεού, κτίζεται λιθαράκι λιθαράκι το Σώμα Χριστού δια Της Θεοτόκου (σαν πρόσωπο) πρώτα ως θείο έμβρυο, γνωριζόμενο ως ρίζα* (υπό γης) με το γενεαί δεκατέσσαρες... για να αποδώσει άνθος και καρπό με την γέννηση, Τον Χριστό.
Η πορεία από τον Ευαγγελισμό (σύλληψη) έως τα Χριστούγεννα, 9 μήνες μετά, είναι συμπυκνωμένα μέσα στον κύκλο ενιαυτού. Είναι μια ελικοειδής ανοδική σπείρα, που από την ώρα που θα συλληφθεί Ο Κύριος εν ημίν, έως ότου γεννηθεί, βαδίζεται από τον καθένα σε πολλούς χρόνους, εν συνειδήσει κι όχι αυτοματικοποιημένα όπως συμβαίνει στην φυσική γέννα, αν μάλιστα δεν είναι και έργο ζωής**. Μακάρι να εργαζόμαστε να τελεσφορήσει αυτό, μην μείνουμε έξω
του Νυμφώνος, μην μείνουμε έξω της Γεννήσεως.
Αυτή η θεία πρόσθεση χάριτος, μας γνωρίζεται με τις κλήσεις των πρώτων προπατόρων, Αβραάμ και Σάρρας, δια των οποίων γεννιέται ο εξ επαγγελίας *** τύπος Του Χριστού Ισαάκ, ο οποίος οδηγείται υπάκουα στην θυσία. 5 καὶ οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ῞Αβραμ, ἀλλ᾿ ἔσται τὸ ὄνομά σου ῾Αβραάμ, … 15 Καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς τῷ ῾Αβραάμ· Σάρα ἡ γυνή σου οὐ κληθήσεται τὸ ὄνομα αὐτῆς Σάρα, ἀλλὰ Σάρρα ἔσται τὸ ὄνομα αὐτῆς. … (Γεν.ιζ’)
Αυτή είναι η πορεία και λογική σειρά των βιωμάτων μας. Πρώτα σκιωδώς (σπερματικώς), πρώτα ως προτυπούμενα (παλαιοδιαθηκικά, ανεξάρτητα χρόνων ζωής μας, μ.Χ.) και μετά χάριτι ως ενεργούμενα (καινή), κατά τάξη, έως ου μορφωθεί Ο Χριστός εν ημίν.
Συνήθως τρέχουμε να διαβάσουμε τα βαρετά πολλά ονόματα της ΠΔ, φτάσαμε στο τέλος της γενεαλογίας, που θα την ξαναθυμηθούμε του χρόνου, αλλά δεν ‘’κατακτήσαμε’’ το πρώτο, που είναι και ο θεμέλιος λίθος Της Πέτρας (XC) εν ημίν. Αβραάμ.
Φυσικά και ο χους από μόνος του, αδυνατεί να δημιουργήσει πνεύμα… ούτε υπάρχει μεταξύ τους γεφύρωση και σχέση (όπως στο γενεαλογικό δένδρο και από την παράδοσή μας γνωρίζουμε ότι δεν υπάρχει επαφή μεταξύ γης (γενεών) που ανεβαίνουν και Θεού που κατεβαίνει Στην Θεοτόκο. Χωρίς αληθή Χριστό (εν μέσω πολλών προσεγγίσεων), δεν θα διαφέρει ο άνθρωπος, από κάθε άλλο ζωντανό με ψυχή πλάσμα, απέχων από το θεούμενο ζώο… παρότι είναι βαθειά εγγεγραμμένη αυτή η προδιαγραφή στο ΕΙΝΑΙ του, από το ΕΝΑ που προήλθε.
Μακάρι να εργαστούμε με λίγο φιλότιμο αγώνα, για να νικήσει εν ημίν η κεντρομόλος και ουράνια κλίση (και κλήση) Ιησούς, από την φυγόκεντρο άλλη αστραπή του Ι, Ι τάγμα δαιμόνων. Αυτές οι περιγραφές, δεν συνέβησαν άπαξ στο παρελθόν, αλλά παρατείνονται και αν βρουν εύφορο έδαφος (δικαιώματα) η μια αστραπή μας ανέλκει προς Ζωή και Φως [ώσπερ γαρ η αστραπή εξέρχεται από ανατολών και φαίνεται έως δυσμών ούτως έσται και η παρουσία του υιού του Ανθρώπου. (Ματθ.κδ’ 27)] σε σχέση με την άλλη που μας καταποντίζει / καθέλκει προς τον θάνατο …εθεώρουν τον σατανάν ως αστραπήν εκ του ουρανού πεσόντα. (Λουκ.ι’18)
Επιστρέφοντας στην αρχική σκέψη, περί αβραάμ, έρχεται Ο Κύριος και προσθέτει στην κεφαλή (στείρα κεφαλή του άβραμ) το Α της αγάπης και αληθείας Του. Όχι όποια κι όποια αγάπη (αγαπολογία που δεν κάνει στην άκρη την ‘’ενοχλητική’’ Αλήθεια, αλλά Της αντιστρατεύεται οικουμενιστικά). Όχι όποια κι όποια αλήθεια (ως αληθοφάνεια), αλλά το εγώ ειμί (Αλήθεια). Προσθέτει δε στο σώμα (σάρα, κι αυτή στείρα) το Ρ της δικαιοσύνης Του κι όχι όποιας κι όποιας εγκοσμίου δικαιοσύνης (και ανθρώπινων νόμων) για να δώσει διάκριση των γενικών όρων που χρησιμοποιούν άπαντες, περί Φιλοθεΐας και φιλανθρωπίας και των σταυρών που υποκινούν αυτές και των στόχων τους.
Δια του Αβραάμ και Σάρρας, και της ‘’ιστορικής’’ τους αλήθειας, επεκτείνεται πνευματικά σε όλους εμάς, εν τη καρδία, όπου και η βασιλεία. Εισάγει ο Θεός και φυτεύει ο Αβραάμ τον παραδείσιο Σταυρό στον κόσμο (όπως γνωρίζουμε το ιστορικό του Τιμίου Ξύλου, από τα 3 ‘’ξεχασμένα’’ ραβδιά των αγγέλων της φιλοξενίας, για την άφεση των αμαρτιών του Λωτ (και όλων των ανθρώπων) που ‘’ερωτοτροπούν’’ μεθυσμένοι με τις κόρες τους, σάρκα, διάνοια και άνομα φρονήματά τους.
Την σταυροειδή Του φύση αρχίζουμε να την ψηλαφούμε με το σταυροειδές ενχρονίσθη και εχωρήθη (όπου ο χωροχρόνος είναι ένας ισοσκελής σταυρός) για να την δούμε και πιο ευκρινώς στο Η γέννησή Του Κυρίου και ο Σταυρός , όπου βλέπουμε Ιωσήφ (στην Ανατολή – Γέννηση, Ιωσήφ και στην Δύση Του - Μ.Παρασκευή), σπήλαιο, σπάργανα, αίρων τις αμαρτίες του κόσμου και στα δυο άκρα της επιγείου ζωής Του…
Για τους καλοδιάθετους, με τα παραπάνω δεδομένα, ο ‘’ήλιος’’ λαμβάνει άλλη διάσταση, που μέχρι να γεννηθεί Ο Κύριος κρυβόταν. Τώρα, είναι μια καλή αφορμή να περάσει ο άνθρωπος από τον απλό φωτισμό εκ του ενός δυτού αστέρος, στον αληθή φωτισμό της τρισηλίου θεότητος και Άδυτο. Από την ειδωλολατρεία και ηλιούγεννα, στην ορθή, ορθόδοξη πίστη σε θεωρία και πράξη.
Φτάνουμε στο τέλος του γενεαλογικού δένδρου (αναγνώσματος) έχοντας όλα αυτά δεδομένα και μας διαφεύγει το χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν… 5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν… (Ιωαν.ιε’)
Πάμε να ‘’βιώσουμε’’ τα Χριστούγεννα, αλλά ακόμη δεν βάλαμε αρχή. Κι η αρχή είναι ο Αβραάμ κι όχι ο άβραμ. Είναι η γόνιμη πνευματικά (με σημεία) ράβδος του Ιωσήφ που ‘’προστατεύει’’ Την Θεοτόκο κι όχι τις υπόλοιπες 11 στείρες πνευματικά ράβδους. Γιατί, χωρίς την παρουσία Της Θεοτόκου [χωρίς Την αδιόδευτο πύλη (1)] ΔΕΝ έρχεται Ο Ποιμήν με την θαυματουργή ποιμαντορική Του ράβδο, για να ποιμάνει και σώσει τον λαό. Αυτή παραδίδεται αγιοπνευματικά στους ορθοδόξους και έχοντες αποστολική διαδοχή, που τηρούν την πίστη, σε σχέση με όλους τους προσεγγίζοντες το σπήλαιο (ετεροδόξους και αλλοδόξους) και εορτάζοντες το θείο γεγονός, αλλά δυστυχώς μακρόθεν και χωρίς Ουσία. Τυπικώς. [6 καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ. (Ματθ.β’6)]…
Αμήν να βάλουμε αρχή προσεγγίσεως και υποδοχής. ‘’Καλά’’ Χριστούγεννα, δι ευχών και συνοδοιπόρων (ως χειρ Θεού 14 φάλαγγες, τρις) προπατόρων…
και διά μυστικής ενεργείας Της Θεοτόκου, ευστοχώντας στην χάρι Της για τα επέκεινα θαυμαστά κατά το .... Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι ' ἦς κατέβη ὁ Θεός, χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τοὺς ἐκ γῆς πρὸς οὐρανόν...
αφού Ὅλος ὁ Κόσμος ἔγινε διὰ τὴν Κυρίαν Θεοτόκον καὶ ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε διὰ τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησoῦν Χριστὸν ∽ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
περί μάγων, αστέρος, σπηλαίου και φάτνης...
---
Ῥάβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ, καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς Χριστὲ, εκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας…
** πορεία με συνοδοιπορούντα τον σπερματικό Λόγο, όπως διαγράφηκε η πορεία του ισραήλ (νους ορώμενος τω Θεώ) σαν έξοδος από την αιχμαλωσία του φαραώ και αίγυπτο, του χώρου των ειδώλων έως την βάση και πόδα Βηθλεέμ, μετά από τεσσαρακονταετή περιπλάνηση.
περιπλάνηση 40 ετών στην σκιώδη έξοδο, ευθεία τεσσαρακοστή και εξομολόγηση…
*** 22 γέγραπται γὰρ ὅτι ᾿Αβραὰμ δύο υἱοὺς ἔσχεν, ἕνα ἐκ τῆς παιδίσκης καὶ ἕνα ἐκ τῆς ἐλευθέρας. 23 ἀλλ' ὁ μὲν ἐκ τῆς παιδίσκης κατὰ σάρκα γεγέννηται, ὁ δὲ ἐκ τῆς ἐλευθέρας διὰ τῆς ἐπαγγελίας. 24 ἅτινά ἐστιν ἀλληγορούμενα. αὗται γάρ εἰσι δύο διαθῆκαι, μία μὲν ἀπὸ ὄρους Σινᾶ, εἰς δουλείαν γεννῶσα, ἥτις ἐστὶν ῎Αγαρ· 25 τὸ γὰρ ῎Αγαρ Σινᾶ ὄρος ἐστὶν ἐν τῇ ᾿Αραβίᾳ, συστοιχεῖ δὲ τῇ νῦν ῾Ιερουσαλήμ, δουλεύει δὲ μετὰ τῶν τέκνων αὐτῆς· 26 ἡ δὲ ἄνω ῾Ιερουσαλὴμ ἐλευθέρα ἐστίν, ἥτις ἐστὶ μήτηρ πάντων ἡμῶν. 27 γέγραπται γάρ· εὐφράνθητι στεῖρα ἡ οὐ τίκτουσα, ρῆξον καὶ βόησον ἡ οὐκ ὠδίνουσα· ὅτι πολλὰ τὰ τέκνα τῆς ἐρήμου μᾶλλον ἢ τῆς ἐχούσης τὸν ἄνδρα. 28 ἡμεῖς δέ, ἀδελφοί, κατὰ ᾿Ισαὰκ ἐπαγγελίας τέκνα ἐσμέν. 29 ἀλλ' ὥσπερ τότε ὁ κατὰ σάρκα γεννηθεὶς ἐδίωκε τὸν κατὰ πνεῦμα, οὕτω καὶ νῦν. 30 ἀλλὰ τί λέγει ἡ γραφή; ἔκβαλε τὴν παιδίσκην καὶ τὸν υἱὸν αὐτῆς· οὐ μὴ γὰρ κληρονομήσει ὁ υἱὸς τῆς παιδίσκης μετὰ τοῦ υἱοῦ τῆς ἐλευθέρας. 31 ῎Αρα, ἀδελφοί, οὐκ ἐσμὲν παιδίσκης τέκνα, ἀλλὰ τῆς ἐλευθέρας. (Γαλ.δ’)
οι δύο αγιογραφικοί άνθρωποι και Ο Ένας εν μέσω αυτών…
Η είσοδος της Ζωής στην ζωή μας...
Εισέρχεται Ο Κύριος εν σπόρω από τον ευαγγελισμό και σιγά σιγά μορφούται σε τέλειον Παιδίον. Για να γνωριστεί τα Χριστούγεννα ως παιδίον νέον, αλλά συγχρόνως Ο προ αιώνων Θεός. Εισέρχεται Ο Κύριος (με την ανατολή Του) σαν άνθος στην ιστορία του κόσμου και του κόσμου μας, αν κυοφορηθεί και γεννηθεί στις καρδιές μας με σκοπό να αποδώσει τον καρπό του Πνεύματος με την προσωπική πεντηκοστή. Κι εδώ βρίσκεται ένα μυστήριο. Κάθε φορά που κοινωνούμε Χριστό, κατά την ετοιμότητα υποδοχής και όπου επιδεχόμαστε βελτίωση ο καλός Θεός προσθέτει το λιθαράκι Του στην όλη οικοδομή. Και μας εξάγει από την αίγυπτο με πιο στέρεη θέληση και μεταμόρφωση (δια λόγων γραφών και φύσης) και μας προσεγγίζει στην βηθλεέμ και δίνει δύναμη σταύρωσης (στο άγιο θέλημά Του) και ανάληψη και φωτισμό. Τα πάντα, ολοέν και εκτυπώτερον και εγγύτερον Θεού και ανθρώπου στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Χριστού και Λόγου.
Κουβαλά μαζί Του την βάση των χαρισμάτων και ενσπείρει αυτά, σε καθαρή και ταπεινή καρδιά. Εκεί όπου αναπαύεται η χάρις και η φάτνη γίνεται θρόνος Του.
Οι αναβασίες και καταβασίες της ψαλτικής αφού έλαβε βιωματικά, σάρκα και οστά το τι σοι προσηνέγκωμεν [Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής)] σταθεροποιείται στο κεντρικό πρόσωπο Του Κυρίου στο σπήλαιο της καρδιάς.
Κι ευθύς, εγκαθίσταται πνεύμα ευθές!! ανατέλλει Ο εν ημίν ήλιος…. Μας εγγίζει και ενεργεί η ευχή.
Ο Θεός έγινε φύσει άνθρωπος, για να κάνει τον άνθρωπο Θεό κατά χάρι. Αμήν να βάλουμε αρχή εξόδου χάριτι, από την αίγυπτο, με οδηγό Τον πύρινο στύλο και σκέπη Την φωτεινή Νεφέλη (Θεοτόκο).
Να βάλουμε αρχή για την επιστροφή στον παράδεισο (Λόγο) που κατέβηκε από τον ουρανό για να μας ανεβάσει εκεί όπου ο άνθρωπος ην πρότερον.
Είναι θέμα επιλογών ποιον δρόμο θα ακολουθήσουμε και εργαστούμε επ’αυτού. Στον άβελ (κυκλική κίνηση του νοός) κι όχι τον φονέα της, Κάϊν. Στον ΣΗΘ, (ευθεία κίνηση του νοός) και εκτέλεση των εντολών, αντί της επανάστασης κατά του Θεού. Στο Πνεύμα προφ.Ηλία (που εδαφιεί τα νήπια της βαβυλώνος, αμαρτίες) κι όχι (δερμάτινο και σαρκολατρικό πνεύμα) του Ηρώδη που βρεφοκτονεί ... έρχεται και εγκαθιστά την μάχαιρα της περιτομής (όπως θα φανεί την 8η ημέρα) η κοσμική έναρξη της έλικος του ενιαυτού… και η περιτομή, ως περιτομή αμαρτιών. Έρχεται για να δώσει δύναμη προσανατολισμού σαν σε υγιή ηλίανθο, ώστε από την αρχή ως το τέλος της ζωής μας να είμαστε ‘’προσηλωμένοι’’ πάνω στον χωροχρονικό σταυρό μας ο καθένας, με το μνήσθητι του ευγνώμονα ληστή κι όχι την βλασφημία του άλλου συσταυρωμένου.
Στο ζωντανό πνεύμα του αγαπημένου μαθητή Ιωάννη κι όχι του Ιούδα που κρεμά την ζωή του στην συκή... όντας όλα, θέμα θέλησης. πως ενεργεί Το πνεύμα του Θεού Του Ζώντος
Αμήν γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου!! (που θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν...). Μακάρι να ακολουθούμε όπου οδεύει ο αστήρ (άγγελος) Ιχνηλατώντας (στον χρόνο) την Οδό Του Κυρίου με αφορμή την σύλληψη και γέννηση του Κυρίου και Δρόμου (9), την σύλληψη και γέννηση του προφήτη Ιωάννου Προδρόμου (9) ... ο σταυρός των ηλιοστασίων (4 άκρα στον χρόνο) και η ελπίδα αναστάσεώς μας προς Τριαδικό Θεό (999).
Ἀλλ᾿ ὡς ἐξ ὕψους δι᾿ ἡμᾶς ἐταπείνωσας σεαυτόν, συμμετρίασον καὶ νῦν τῇ ταπεινώσει μου. Καὶ ὡς κατεδέξω ἐν τῷ σπηλαίῳ καὶ φάτνῃ ἀλόγων ἀνακλιθῆναι, οὕτω κατάδεξαι καὶ ἐν τῇ φάτνῃ τῆς ἀλόγου μου ψυχῆς καὶ ἐν τῷ ἐσπιλωμένῳ μου σώματι εἰσελθεῖν....
Η είσοδος της Ζωής στην ζωή μας...---
Η
σταυροαναστάσιμη ταυτότητα του ''ηλίου'' στην ανατολή και στην δύση Του...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου