"Σέ κάποιο ἀπό τά ὑπερπόντια ταξίδια πού ἔκαναν οἱ ἐν λόγω ναυτικοί, συνάντησαν τρικυμία καί τό πλοῖο τους ναυάγησε, χτυπῶντας σέ μιά ξέρα.
Ἀπ᾿τό πλήρωμα ἔφυγαν γιά τόν Οὐρανό μερικοί ναυτικοί , καί τούς ὑπόλοιπους τούς περισυνέλεξαν ζωντανούς ἀπό ἕνα ξερονῆσι.
Οἱ ἐπιζήσαντες ναυτικοί -μαζί κι ὁ καπετάνιος τοῦ καραβιοῦ- εἶπαν στον Επίσκοπο τά ἑξῆς:
-“Λίγο πρίν πέσει τό καράβι στήν ξέρα,ήμασταν βυθισμένοι σέ μιά λευκή ὀμίχλη, καί βρισκόμασταν σ᾿ αὐτη τήν τραγική θέση..
Τότε μιά γλυκειά γαλήνη, παράξενη γιά τέτοια ὥρα, στάλαξε στίς ψυχές μας.
Γιά μιά στιγμή βλέπουμε νά ἐμφανίζεται μέσα ἀπ᾿τήν ὁμίχλη ἕνας ἐπιβλητικός ἀσπρογένειος Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος, κρατῶντας Ἅγιο Δισκοπότηρο πλησίασε τό πλήρωμα, καί ἄλλους τούς κοινωνοῦσε,
ἐνῶ ἄλλους τούς προσπερνοῦσε!
Ἄφωνοι εμείς κι ἀκίνητοι τόν παρακολουθούσαμε μέχρι που, σκεπάζοντας τά Τίμια Δῶρα, μ᾿ἕνα ἀέρινο περπάτημα ξαναχάθηκε μέσα στήν ὁμίχλη!
Τόν ἀναγνωρίσαμε ὅλοι:
Ἦταν ὁ Προστάτης μας, ὁ ἍΓΙΟΣ ΝΙΚΌΛΑΟΣ !
Μόλις συνήλθαμε, σταυροκοπηθήκαμε,
καί σέ ΛΊΓΟ μετά το κτύπημα γεμάτοι πίστη καί θάρρος ριχτήκαμε στή θάλασσα.
Γνωρίζαμε πλέον ὅτι ὁ Ἅγιος θά βοηθοῦσε, στήν πορεῖα εἴτε πρός τόν Οὐρανό, εἴτε πρός τή στεριά..
Σάν φθάσαμε στήν ξηρά καί μετρηθήκαμε,
εἴδαμε ὅτι ἔλειπαν ἀκριβῶς αὐτοί πού εἶχε κοινωνήσει ὁ Ἅγιος!
Καταλάβαμε τότε ότι μόνον αὐτοί ἦταν καθαροί, Δεσπότη μου, πρόσθεσαν οἱ ναυτικοί συγκινημένοι.
Γνωρίζαμε ὅλοι τή ζωή τους καί τήν εὐλάβειά τους κι ἔτσι δέ μᾶς κάνει ἐντύπωση πού πῆραν τό δρόμο γιά τόν Οὐρανό.
Μερικοί ἀπ᾿ αὐτούς μάλιστα, εἶχαν ἐκφράσει τόν πόθο τους σε συζητήσεις , ἐπειδή πλησίαζαν Χριστούγεννα, νά τούς ἀξίωνε ὁ Θεός νά κοινωνήσουν αὐτή τήν ἡμέρα, ἄν πιάναμε ἔγκαιρα λιμάνι.
Ἐμᾶς μᾶς ἄφησε ὁ Θεός νά μετανιώσουμε καί νά ἐτοιμάστοῦμε, νά μᾶς χτυπήσει ἡ φουρτούνα τῆς ζωῆς, γιά νά μᾶς καθαρίσει..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου