"Σέ κάποιο ἀπό τά ὑπερπόντια ταξίδια πού ἔκαναν οἱ ἐν λόγω ναυτικοί, συνάντησαν τρικυμία καί τό πλοῖο τους ναυάγησε, χτυπῶντας σέ μιά ξέρα.
Ἀπ᾿τό πλήρωμα ἔφυγαν γιά τόν Οὐρανό μερικοί ναυτικοί , καί τούς ὑπόλοιπους τούς περισυνέλεξαν ζωντανούς ἀπό ἕνα ξερονῆσι.
Οἱ ἐπιζήσαντες ναυτικοί -μαζί κι ὁ καπετάνιος τοῦ καραβιοῦ- εἶπαν στον Επίσκοπο τά ἑξῆς:
-“Λίγο πρίν πέσει τό καράβι στήν ξέρα,ήμασταν βυθισμένοι σέ μιά λευκή ὀμίχλη, καί βρισκόμασταν σ᾿ αὐτη τήν τραγική θέση..
Τότε μιά γλυκειά γαλήνη, παράξενη γιά τέτοια ὥρα, στάλαξε στίς ψυχές μας.
Γιά μιά στιγμή βλέπουμε νά ἐμφανίζεται μέσα ἀπ᾿τήν ὁμίχλη ἕνας ἐπιβλητικός ἀσπρογένειος Ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος, κρατῶντας Ἅγιο Δισκοπότηρο πλησίασε τό πλήρωμα, καί ἄλλους τούς κοινωνοῦσε,
ἐνῶ ἄλλους τούς προσπερνοῦσε!
Ἄφωνοι εμείς κι ἀκίνητοι τόν παρακολουθούσαμε μέχρι που, σκεπάζοντας τά Τίμια Δῶρα, μ᾿ἕνα ἀέρινο περπάτημα ξαναχάθηκε μέσα στήν ὁμίχλη!
