Οι παρούσες σκέψεις συντάχθηκαν, με αφορμή την
‘’φιλοσοφική’’ τοποθέτηση μερικών, ότι η αγάπη και ο έρωτας, δεν περιγράφονται
αλλά μόνο βιώνονται.
Με αυτήν όμως την πρόταση, διακρίνουμε μια έξαρση
του υποκειμενικού σε σχέση με το αντικειμενικό. Υπερτιμάται αδιάκριτα το
υποκειμενικό, σε σημείο που να αμφισβητείται η ορθότητα του αντικειμενικού. Το
ίδιο φυσικά ισχύει για κάθετι που δεν περιγράφεται και δεν ορίζεται, ως
αντικείμενο μελέτης, έρευνας, βιώματος. Με αδιακρισία και εγωπάθεια θεοποιείται
(από μερικούς) η γνώμη αντιστρατευόμενη της γνώσης. Η αληθοφάνεια από την
Αλήθεια και αυτό είναι ασθένεια της εποχής… που είθε ο καλός Θεός ως Ιατρός των
ψυχών και των σωμάτων, συνοδοιπορών, να θεραπεύει.
Δεν αναφέρομαι στα του Παραδείσου, …ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ
οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν
αὐτόν. 10 ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ
τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ· τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ. (Α’Κορ.β’9).
Ερευνά, ορίζει, περιγράφει. Αλλιώς, πως θα
περιγραφόταν; Με τόση μάλιστα ευκρίνεια; … Η
ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ
φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ
κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ