ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟ 1821

Κωνσταντῖνος Χολέβας

Πολιτικός Ἐπιστήμων

 

          Κατά τή διάρκεια τῆς Τουρκοκρατίας ὁ ὑπόδουλος Ἑλληνισμός, ἡ πονεμένη Ρωμηοσύνη, ὅπως τήν χαρακτηρίζει ὁ Φώτης Κόντογλου, ἀντιστάθηκε καί μέ τό ντουφέκι καί μέ τό φιλότιμο. Στήν πρώτη μορφή ἀντιστάσεως, τίς ἔνοπλες ἐξεγέρσεις, πρωτοστατοῦσαν οἱ κλεφταρματολοί, ἀλλά σημαντικός ἦταν καί ὁ ρόλος τῶν Ἐπισκόπων καί τῶν ἁπλῶν ἱερέων. Στή δεύτερη μορφή ἀντιστάσεως, τήν πνευματική καί ἠθική, ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρξε ὁ ἀδιαμφισβήτητος ἡγέτης καί καθοδηγητής. Τοῦτο ὁμολογοῦν καί οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 πού ἔζησαν τά γεγονότα ἀπό κοντά. Χαρακτηριστικά ὁ Κοζανίτης ὁπλαρχηγός Νικόλαος Κασομούλης γράφει στόν Πρόλογο τοῦ ἔργου του "Ἐνθυμήματα Στρατιωτικά" καί τά ἑξῆς ἐνδιαφέροντα: "Ἀπό τά διάφορα ἱστορικά καί ἐκκλησιαστικά συγγράμματα καί ἀπό αὐτά τά πράγματα γνωρίζοντες ὅτι ἡ Ἑλληνική γλῶσσα, ὁ χαρακτήρ καί τά ἔθιμα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, μετά τήν πτῶσιν τοῦ Βασιλείου μας, ἐδιατηρήθησαν ὑπό τήν ἐπαγρύπνησιν τοῦ Κλήρου μας καί τῶν διαφόρων πεπαιδευμένων τοῦ Ἔθνους μας, καί διά τῆς κοινῆς εὐλαβείας πρός τήν ἁγίαν ἡμῶν Θρησκείαν...". Ἀλλά καί ὁ ἔντιμος Βρετανός Βυζαντινολόγος, ὁ προσφάτως ἀποθανών Στῆβεν Ράνσιμαν, στόν Ἐπίλογο τοῦ βιβλίου του "Ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐν Αἰχμαλωσίᾳ" ἐπισημαίνει: " Ἡ Ὀρθοδοξία ἦταν ἡ δύναμη πού διετήρησε τόν Ἑλληνισμό κατά τήν διάρκεια τῶν σκοτεινῶν αἰώνων...".

ΓΙΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΟΤΑΝ ΠΕΙΡΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΧΘΡΟ, ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ

ΟΣΙΟΥ  ΕΦΡΑΙΜ  ΤΟΥ  ΣΥΡΟΥ

     Μια ψυχή που είναι θλιμμένη πλησιάζει σ’ εσένα, άγιε Κύ­ριε, και με δάκρυα προσεύχεται γιατί κινδυνεύει από τον ολέθριο Εχθρό, και με όλη την ταπείνωση πέφτει και σε παρακαλεί να την απαλλάξεις από τον Αντίπαλό της, που την θλίβει. Επειδή λοιπόν η ψυχή αυτή έρχεται σ’ εσένα χωρίς να ντρέπεται, άκουσέ την αμέσως· και επειδή κατέφυγε σ’ εσένα με πόθο, πρόσεξέ την με πολλή φροντίδα. Αν την περιφρονήσεις, καθώς είναι θλιμμέ­νη, θα χαθεί· αν καθυστερήσεις να την ακούσεις, καθώς είναι στε­νοχωρημένη, θα εξαφανισθεί. 

Αν όμως την προσέξεις χάρη στην ευσπλαχνία σου, ανευρίσκεται· και αν ρίξεις το βλέμμα σου σ’ αυτήν, σώζεται· αν την ακούσεις, ενισχύεται. Δείξε τον πόθο σου γι’ αυτήν, διότι είναι μνηστή σου· και μάλιστα εκείνος που την αρραβώνιασε μ’ εσένα είναι ο Απόστολος Παύλος· ο οποίος εί­πε, ότι είσαι αθάνατος Θεός ζηλότυπος. Μην την περιφρονήσεις, για να μη νομίσει ο Εχθρός, ότι έχεις δώσει σ’ αυτήν διαζύγιο, και ότι την έδιωξες.

Η νήψη στο έργο του αγίου Εφραίμ του Σύρου

«…Καθώς η αρχή και το τέλος των αγαθών είναι η ταπεινοφροσύνη, ούτως η αρχή και το τέλος των κακών είναι η υψηλοφροσύνη. Πανούργο δε και πολύμορφο είναι το ακάθαρτο αυτό πνεύμα της υπερηφάνειας· γι’ αυτό αγωνίζεται να υποδουλώσει τους πάντες και σε καθένα στήνει  ιδιαίτερη παγίδα· το σοφό ζητεί να τον παγιδεύσει με τη σοφία· τον ισχυρό με την ισχύ· …τον όμορφο με την ομορφιά· τον εύγλωττο με την ευγλωττία, τον καλλίφωνο με την καλλιφωνία…

Ομοίως δεν σταματά από το να πειράζει και αυτούς που καταγίνονται με τα πνευματικά· αυτόν που αποτάσσεται τον κόσμο με την αποταγή· τον εγκρατή με την εγκράτεια, …τον ακτήμονα με την ακτημοσύνη· τον πολυμαθή με την πολυμάθεια· τον ευλαβή με την ευλάβεια…

Γι’ αυτό και ο Κύριος επειδή γνωρίζει το δεινό αυτό πάθος, …έδωσε σε μας την ταπεινοφροσύνη σαν τρόπαιο κατ’ αυτού, όταν είπε· «Όταν κάνετε όλα όσα έχουν διαταχθεί σε σας, να λέτε ότι είμαστε αχρείοι δούλοι»…».

Περί Ελλήνων

Δύο διαστάσεις έχει η προσέγγιση. Η μία χωρική, όπου κάθε ένας που βρίσκεται ή γεννιέται στην Ελλάδα, είναι Έλληνας και η άλλη πνευματική (χρονική και ελικοειδής, κατά το μέτρο προόδου της πνευματικής ηλικίας).

Οι βλέποντάς τα μονοδιάστατα, χοϊκά και μόνο, σημερινοί άνθρωποι, επιμένουν να ‘’ελληνοποιούν’’ αδιάκριτα μάλιστα με ιθαγένεια που δεν αφαιρείται σε σχέση με την υπό αυστηρές προϋποθέσεις απόδοση υπηκοότητος.

Εισερχόμενη ως οπτική και η πνευματική διάσταση, ο άνθρωπος αρχίζει να βλέπει τα πράματα διασκοπικά με αποτέλεσμα την αντίληψη του βάθους, όπως συμβαίνει και με την φυσική μας όραση. Τα βλέπει αρμονικά πλέον, αλλά ‘’μικραίνει’’ , κονταίνει, ταπεινώνεται αλλά με κέρδος την έξοδο εκ του παραλόγου στο λογικό και Υπέρλογο. Την έξοδο εκ του σπηλαίου των αποτελεσμάτων και φαινομένων, στις (λογικές) αιτίες και στο (υπέρλογο) πρωταίτιο, Τον Λόγο.

Έθνος και κράτος

Θα μπορούσε κάποιος να παραλληλίσει τις δύο έννοιες, σαν πνεύμα και σώμα. Το ένα απεριόριστο και το άλλο περιορισμένο. Το ένα ιδέα, το άλλο ψαυστό. Το ένα αιώνια παρόν ή παρελθόν σαν ιστορία και το άλλο (κράτος) να αυξομειώνεται, να γεννάται, να ενηλικιώνεται να προσφέρει στην ανθρωπότητα στο μέτρο του πολιτισμού του, να γερνάει και να ψευτοζεί με τις αναμνήσεις του, να πεθαίνει, να ανασταίνεται υπό προϋποθέσεις αλλά και να παραμένει ως ενθύμηση στην στάση και επανάσταση κατά του ανθρώπου. Απάνθρωπο.

Χαιρόμαστε που ‘’έτυχε’’ να είμαστε μέλη αυτού του έθνους και λυπόμαστε οι περισσότεροι που είμαστε πολίτες αυτού του κράτους. Έλεγε ο Ίων Δραγούμης… αγαπώ το έθνος μισώ το κράτος κι έχει δίκηο κι έχει οπαδούς που στο πετσί τους ζουν την αναλγησία του κράτους με τις επίπλαστες και με δόλο κρίσεις που του επιβάλλανε, όχι βέβαια χωρίς και την εν μέρει συμμετοχή του.

Μια παράμετρος χριστοκεντρική αναφέρει όχι άστοχα, ότι αφού Ο Κύριος δίνει

H Παναγία που δέχθηκε 55 σφαίρες από τις ριπές των αυτομάτων όπλων !

Μισό αιώνα μετά, οι κάτοικοι της Μελίκης, στην Ημαθία ξαναζούν το θαύμα…Το θαύμα της δικής τους Παναγίας, που έσωσε το χωριό και εκατοντάδες ψυχές από τον θάνατο την περίοδο του Εμφυλίου. Όπως αποκαλύπτει η εφημερίδα ΠΑΡΑΠΟΛΙΤΙΚΑ η εικόνα της Παναγιάς της Μελικιώτισσας, που ήταν «κρυμμένη» για περισσότερο από 50 χρόνια, «εμφανίστηκε» και πάλι.

Αυτή τη φορά στα χέρια του νέου εφημέριου του Ναού της Αγίας Παρασκευής, του πατέρα Γεωργίου. Οι κάτοικοι της περιοχής αντιμετωπίζουν την επανεμφάνιση της ως σημάδι από τον Θεό ότι δεν τους έχει εγκαταλείψει.Όπως λένε, η εικόνα παραμένει και σήμερα θαυματουργή. Ο λαογράφος και δημοσιογράφος Γιώργος Μελίκης σε ανύποπτο χρόνο είχε καταγράψει το ιστορικό συμβάν και το έχει συμπεριλάβει στην έρευνα του ως το ανεξήγητο περιστατικό το οποίο κανείς από τους πρωταγωνιστές που το έζησαν δεν ξέχασε ποτέ.

 Το θαύμα της Παναγιάς !

Η σπάνια μορφή της Παναγίας, που μαγνητίζει όποιον την αντικρίζει για πρώτη

προσκύνηση αλύσεως απ.Πέτρου (16 Ιαν)

...Τὴν ἡμέρα αὐτὴ τελοῦμε τὴν προσκύνηση τῆς τιμίας ἁλυσίδας τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Πέτρου, μὲ τὴν ὁποία τὸν ἔδεσε καὶ τὸν ἔριξε στὴν φυλακὴ ὁ τετράρχης Ἡρώδης...

ο τετράρχης Ηρώδης... ο παρά πόδα του κοσμοκράτορα και ''άρχοντα'' του 4 όχι όμως και της πεμπτουσίας και ψυχής μας... και η ωδή στην Ήρα (του φθόνου της ζήλιας...) κατά δε τον αγ.Μάξιμο ομολογητή ηρώδης σημαίνει δερμάτινος.... 

Αμήν δι ευχών του πρωτοκορυφαίου Αποστόλου Πέτρου να βιώνουμε εκτυπώτερον την ευχή του διστίχου

Σην προσκυνούντα, Πέτρε, σειράν τιμίαν,
Σειράς μακράς λύσον με των εγκλημάτων,
Σειρήν προσκυνέω Πέτρου δεκάτη ενί έκτη 

και λύτρωση από της θολούρας και δυναστείας των δερματίνων χιτώνων που τους πρέπει διαφάνεια

λυπούμενοι και αμήν δι ευχών λυτρούμενοι...

Ἡ πρακτικὴ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸ

(Μνήμη Ἁγίων Παύλου τοῦ Θηβαίου καὶ Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου)

Τιμᾷ ἡ Ἐκκλησία μας τοὺς δυὸ μεγάλους Πατέρες, τοὺς Ἅγ. Παῦλο τὸν Θηβαῖο καὶ Ἰωάννη τὸν Καλυβίτη, τῶν ὁποίων ἡ ζωὴ εἶναι κάπως παράξενη, ἀλλὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ ταιριάζει σὲ μᾶς τοὺς μοναχούς. Ὁ μὲν ἕνας, εἶναι σχεδὸν ἀπὸ τοὺς πρώτους ποὺ ἐξεκίνησαν νὰ γίνουν μοναχοί, ἀφοῦ ἀπαρνήθηκαν πραγματικὰ τὸν κόσμο καὶ ἐβγήκαν μόνοι τους ἔξω στὴν ἔρημο. Ἔζησαν μόνοι μὲ μόνο τὸν Θεό, πρωτάκουστο στὶς ἡμέρες τους καὶ σπάνιο φυσικά. Τρόπον τινά, ἦταν οἱ πρωτοπόροι ποὺ ἐχάραξαν τὸν δρόμο αὐτό. Ὁ δὲ δεύτερος, εἶναι μεταγενέστερος. Ξεκίνησε μικρὸ παιδάκι ἀπὸ τὸ σπίτι του, μὲ ζῆλο νὰ γίνῃ μοναχός. Μετὰ ἀπὸ μερικὰ χρόνια ἔφυγε ἀπὸ τὸ μοναστῆρι του καὶ ἐπέστρεψε καὶ ἐκάθησε στὴν εἴσοδο τῆς πατρικῆς του κατοικίας, ὅπου ἐκεῖ ἐτελείωσε τὴν ζωὴ μὲ ὑπεράνθρωπους ἀσκητικοὺς ἀγῶνας.

Διάκριση και συγχώρεση. Θεού κι ανθρώπων…

Η διάκριση, η μητέρα των αρετών για τους αγίους Πατέρες, είναι τόσο μεγάλη αρετή όχι μόνο μοναχική, αλλά πανανθρώπινη, όχι μόνο για τα μεγάλα και σπουδαία, αλλά και για τα παραμικρά και καθημερινά.

Ο άγιος Ιωάννης Σιναϊτης, δεν είναι τυχαίο που της αφιερώνει 3 μέρη στην 26^η βαθμίδα της κλίμακός του.

Έπρεπε να μιλήσω, και σιώπησα. Έπρεπε να σιωπήσω και μίλησα. Έπρεπε να κινηθώ και μούδιασα, έπρεπε να φύγω και έμεινα… νέφος ‘’μικρής’’ αδιακρισίας ικανό όμως να με αποκόπτει από τον ήλιο και στο επόμενο βήμα μου, πάλι νάχω συννεφιά και θολούρα…. Κύριε ελέησον. Φώτισόν μου το σκότος…

Δεν ζητώ διάκριση τελεία, αλλά ώση ψυχωφελή, καθ’όλη τη διάρκεια του δρόμου. Κι ο δρόμος, είναι από το ‘’αεί’’ της κοιλίας στο ‘’νυν’’ της κεφαλής. Από τον χρόνο στον Άχρονο, δια της στενής.

σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...

Για το παρακάτω άρθρο που κυκλοφορεί σήμερα και αφορά το γιν-γιανγκ στο σώμα της Ελλάδος, ειδικά σήμερα, ανήμερα του αηΓιαννιού οι ορθόδοξοι αιτούμαστε και αλληλοευχόμαστε, ΚΑΛΗ ΦΩΤΙΣΗ και καλή μετάνοια!

Και το σύμβολο της Αρμονίας είναι ελληνικό και όχι κινέζικο!!!

Εντοπίζει τους κόμβους των Δελφών, της Σαμοθράκης και στήνει ένα ενεργειακό πλαίσιο για να δομήσει μια ακόμη ιδιαιτερότητα στην Ελλάδα. Την ευλογημένη Ελλάδα.

Ψηλαφώντας τα στοιχεία, βρήκαμε στα τοιχεία του σκοτεινού δωματίου τον διακόπτη για να ανάψουμε (και να έλθει αυτό) το ΦΩΣ που πηγαία κάθε άνθρωπος ζητά.   

Συνέχεια περί εγώ και εαυτού…

Συνέχεια περί εγώ και εαυτού… (προσανατολισμοί, αλλά και διάκριση εννοιών)

Και το εγώ και ο εαυτός αναφέρονται στο ίδιο υποκείμενο και αυτό δημιουργεί μια συχνή αδιακρισία, ποιο να καταργηθεί και ποιο να δυναμώσει.

Παρότι αναφέρεται πολύ καθαρά στην ελληνική (τέλεια σε ακρίβεια) γλώσσα η διαφορά, ότι το ένα αφορά την σκιά της εικόνος, επί γης (ε-γώ) και το άλλο την εικόνα Αυτού (ε-αυτός), που όλοι είμαστε εικόνες Του ως άνθρωποι (έχοντες του ανδρός (Σοφού) ανθρ- την όψη, ωπος με σκοπό το καθ’ωμοίωση, σε χώρους συνειδησιακούς όπου φως και σκιές εναλλάσσονται και μπερδεύουν τι είναι τι, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται ‘’φυσική’’ αυτή η αδιακρισία, με επόμενο και την αδυναμία πρώτον θεωρητικής και έπειτα πρακτικής στα καθημερινά λειτουργικότητάς μας.

Ένα υποκείμενο (είτε εγώ, είτε εαυτός) υπόκειται σε νόμους πρώτα βιολογικούς και μετά (βαθύτερα) πνευματικούς, που όμως ευκαίρως προβάλλονται στη συνείδησή μας κατά τάξη, μπορεί να είναι διαφορετικοί στον καθένα, όμως είναι επί του ιδίου Δρόμου.

για τον Άγιο Πορφύριο (Γράφει η Μάρω Σιδέρη)

Κοιτάζω και ξανακοιτάζω την εικόνα του Γέροντα Πορφυρίου- του Αγίου Πορφυρίου, όπως ακούω να τον λένε οι πιστοί ολόγυρά μου. Κοιτάζω την αγιογραφία του με το φωτοστέφανο και νοιώθω ανόητη. Θεέ μου πόσο ανόητη!

Ήταν Άγιος λοιπόν εκείνος ο γέροντας που με υποδεχόταν χωρίς να μιλά όταν έμπαινα στο κελάκι του  τρομαγμένη; Ήταν άγιος εκείνο το γλυκό, υπομονετικό γεροντάκι που σεβάστηκε πάντα την άρνησή μου να ακούω συμβουλές τύπου Κατηχητικού και δε μου έδωσε ποτέ καμιά τέτοια συμβουλή;

Ήταν Άγιος λοιπόν! Κι εγώ νοιώθω ανόητη γιατί πάντα ήξερα ότι ήταν Άγιος, κι όμως  τον φοβόμουν. Ένα παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, με όλα τα θέματα που έχει ένα παιδί που μπαίνει σε  μια άγρια μαύρη εφηβεία. Ένα παιδί, μεγαλωμένο με χριστιανικές αρχές που όμως ήθελε να τις γκρεμίσει γιατί δεν του άρεσαν, δεν το ικανοποιούσαν, το καταπίεζαν. Τέτοιο παιδί ήμουν όταν γνώρισα το Γέροντα, γι’ αυτό και καταπιεζόμουν όταν έπρεπε να ακολουθήσω την οικογένειά μου που λαχταρούσε να τον επισκεφτεί. 

Εκείνα τα Κυριακάτικα μεσημέρια όταν έπρεπε να βγάλω τα αγαπημένα μου τζιν και να φορέσω τη φούστα για να πάω να του φιλήσω το χέρι  με εξόργιζαν. Τη θυμάμαι αυτή την οργή που έσκαγε μέσα μου σιωπηλά – γιατί δεν τολμούσα να πω ότι δεν ήθελα να τον δω. Δεν τολμούσα γιατί μέσα μου ήξερα ότι ήταν Άγιος- πώς να αρνηθώ την ευχή ενός τέτοιου ανθρώπου; Κι από την άλλη τον φοβόμουν που ήταν Άγιος. Στην αρχή φοβόμουν γιατί  ένοιωθα ότι ήξερε τις σκέψεις και τις πράξεις μου και έτρεμα μην τις  αποκάλυπτε στη μαμά μου... 

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες

Πάντων τῶν ἁγίων ἀνεμάξω τάς ἀρετάς, Πατὴρ ἡμῶν Βασίλειε, Μωϋσέως τὸ πρᾶον, Ἠλιοὺ τὸν ζῆλον, Πέτρου τὴν ὁμολογίαν, Ἰωάννου τὴν Θεολογίαν, ὡς ὁ Παῦλος ἐκβοῶν οὐκ ἐπαύσω. Τὶς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται, καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; Ὅθεν σὺν αὐτοῖς αὐλιζόμενος, ἱκέτευε σωθῆναι τάς ψυχὰς ἡμῶν.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ και χρόνια πολλά στους εορτάζοντες/ουσες

ευλογημένα από τον άγιο!!

αντί κύκλου επιπέδου και μιας επαναλαμβανόμενης ''αρχής'' νάναι αυτή η έλιξις του ενιαυτού, δι ευχών της ολκάδος των θελότων σωθήναι, ωφέλιμη και προσεγγίζουσα Τον Κύριο