Ο Πυθαγόρας είχε πει κάποτε
το εξής ημιπαλαβό απόφθεγμα: "Αυτά που δημιουργεί η
φύση, αποτελούν μουσική που στερεοποιήθηκε"
Στην παρακάτω φωτογραφία
βλέπουμε στο πάνω της μέρος ένα γράφημα με την ακολουθία των αρμονικών νοτών,
και στην από κάτω την ακτινογραφία από το καβούκι κάποιου γλοιώδους
σαλιγκαριού.
Μοιάζουν πράγματι τα άνω με
τα κάτω, από μικρομικρόκοσμο έως
μακροκόσμου, με τις ελίξεις τους, που μας παραθέτει η φυσιογνωσία. Επιπλέον,
η ενδιάμεση αρμονία και ‘’μουσική’’ , με τους λόγους της, πάλι σαν φύση, μας διδάσκει ισότιμα [όπως παρατηρεί ο
αγ. Μάξιμος ομολογητής (1)] όπως και ο γραπτός λόγος. Καταστάσεις ‘’καθαρές’’
και εύτακτες μπροστά στην ανθρώπινη επιβολή αταξίας, που θολώνει σαν νέφος την
καρδιά και νου, αλλά και διαστρεβλώνει το θείο μήνυμα.
Εκτυπώνεται η αρμονία του
μέλλοντος αιώνος στους αιώνες που διάγουμε, με αρμονικές της. Σκοπός είναι να
μην επαναπαυτούμε στην γνώση των αρμονικών αλλά να αναχθούμε στην κύρια συχνότητα.
Από τους έγχρονους φθοροποιούς αιώνες, στον η’ αιώνα, ανέσπερο και άχρονο, που της
βασιλείας ουκ έσται τέλος.
Ἡ αἰωνιότητα ὅπως καὶ ἡ ἱστορία δὲν εἶναι ἕνας κύκλος ἀλλὰ
μία πορεία πρὸς τὰ πάνω. Δὲν εἶναι ἕνα γεωμετρικὸ σημεῖο ἀλλὰ μία ἑλικοειδὴς ἄνοδος.
Κι η σταδιακή μετάβαση στην πνευματική τελείωση,
περνάει από την καθαρότητα και διαφάνεια.
Επιζητούνται βιώματα ανάστασης
Δίδου ημίν εκτυπώτερον*... και μετοχή στην κύρια συχνότητα αντί επαναπαύσεως
σε αρμονικές μακράν και εκτός του Σώματος