Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν.

Όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν τα πάντα. Κάθε μας πράξη και σκέψη, αντανακλά και ορίζει την θέση μας πάνω σε αυτήν την κλίμακα, (αν έχουμε ξεκινήσει τον καλό αγώνα). Δρόμος και ‘’στάδιο’’ από τη γη στον ουρανό, από το ε-γώ (εικών σκιώδης επί γης, που δέον όπως καταργηθεί) Σε Αυτόν (Κύριο) δια ε-αυτού (εικών Αυτού, που πρέπει να καθαρισθεί και πληρωθεί, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον…)

Ο Απόστολος Θωμάς* μεθερμηνεύεται ως δίδυμος.  Αν το δούμε από θεολογικής απόψεως, κάθε άνθρωπος είναι δίδυμος.  Ο ένας  αδελφός είναι ο βιολογικά περιορισμένος και ο άλλος ελεύθερος. Ο ένας εικόνα και ο  άλλος εν δυνάμει ομοίωμα, δια XC εν XC.  Μπροστά στην ένωση, όπου η  γνώση δεν είναι κατοπτρική και σπασμένη, αυτοί οι δύο είναι ένας, ο Θωμάς.

Η βιολογική συνέπεια κάθε γεννητού όντος, είναι ο θάνατος. Έτσι ο Θωμάς,

κλίμαξ

...το όρος Σινά, ονομάζεται και θεοβάδιστο... τα δύο σκέλη είναι παράλληλα των δύο παραστατών της Θείας Μεταμορφώσεως, αμήν και δική μας. 

Αυτήν καταγράφει η θεία και ουρανοδρόμος ΚΛΙΜΑΞ με εμφανείς σε αυτήν την πορεία Τον στεφανούντα Κύριο και μυστικώς συνοδοιπορούντα, αγγέλους, δαίμονες βοηθούντες και προσβάλλοντες τους αγωνιστές ΨΥΧΗ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙ και τον βύθιο δράκοντα... 

Σαν θεοβάδιστο, όπως η όλη πορεία από αίγυπτο προς Ιεροσόλυμα (και το εξ αιγύπτου τον Υιόν μου εκάλεσα) περπατήθηκε/ορίστηκε και καθορίστηκε οριζοντίως με δύο σκέλη (σοφίας και δύναμης - ελληνικώς και εβραϊκώς (εβραίος = περάτης)

ευχή προ του ύπνου - αγίου Εφραίμ του Σύρου

Η αγιασμένη επανάσταση, Φώτη Κόντογλου

Η ελληνική Επανάσταση είναι η πιο πνευματική επανάσταση που έγινε στον κόσμο. Είναι αγιασμένη.

Η επανάσταση γίνεται τις περισσότερες φορές από κάποιες υλικές αιτίες, που είναι η σκλαβιά, η στέρηση, η κακοπέραση, τα βασανιστήρια, η περιφρόνηση. Η λευτεριά είναι η θεότητα που λατρεύει ο επαναστάτης, και για αυτή χύνει το αίμα του. Μα τη λευτεριά, πολλές φορές, σαν την αποχτήσει ο επαναστάτης, δεν την μεταχειρίζεται για πνευματικούς σκοπούς, αλλά για να χαρεί την υλική ζωή μονάχα. Κοντά στην υλική ζωή έρχεται και η πνευματική, μα τις περισσότερες φορές ως πνευματική ζωή θεωρούν οι άνθρωποι κάποιες απολαύσεις που είναι και αυτές υλικές, και ας φαίνονται σαν πνευματικές. Ένας επαναστάτης της Γαλλικής Επανάστασης, για παράδειγμα, θεωρούσε ως πνευματικά, πράγματα που, στην πραγματικότητα δεν ήταν πνευματικά. Αυτός ήθελε να αποχτήσει τη

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως...

και …γίνεται ο Σταυρός γέφυρα μεταξύ στάσεως/επαναστάσεως (ΚΥΡΙΑΚΗ μνήμης της Εξορίας του ΑΔΑΜ) με το ... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα… και μετοχής στην Κυριακή της Αναστάσεως.

  

*

Ο Σταυρός τιμάται στην Ορθοδοξία ως Πρόσωπο, άρρηκτα ενωμένο με Το

Τὰ προβλήματα τους κατεβαίνουν μὲ φόρα στὰ στενά τοῦ Βοσπόρου καὶ στὸ Αἰγαῖο…

Γράφει ὁ Δρ.  

Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Τὸ νομικὸ πλαίσιο τῶν 
Στενῶν τοῦ Βοσπόρου 
χρήζει πολλῶν ἑρμηνειῶν 
καὶ εἶναι στὴν εὐχέρεια τοῦ 
ἐλεγκτοῦ τῶν Στενῶν δηλ. 
τῆς Τουρκίας νὰ τὸ 
ἑρμηνεύσει κατὰ τὸ δοκοῦν 
καὶ σύμφωνα μὲ τίς 
γεωπολιτικὲς συγκυρίες 
ποὺ ὑφίστανται αὐτὴ τὴν 
στιγμὴ στὴν εὐρύτερη  
περιοχή. Τὸ σπίρτο ἄναψε τὴν φωτιὰ μὲ τὴν ἀνεξαρτησία τῆς Κριμαίας 
καὶ ἡ φωτιὰ πλέον ἐπεκτείνεται στὸ διπλωματικὸ πρὸς τὸ παρὸν  μέτωπο 
διὰ μέσου Μαύρης Θαλάσσης, Στενῶν τοῦ Βοσπόρου καὶ πιθανῶς 
λίαν συντόμως στὴν ὑφαλοκρηπίδα τοῦ Αἰγαίου. Στὰ Στενά τοῦ 
Βοσπόρου ποὺ εἶναι οἱ θαλάσσιες Θερμοπύλες τῆς Εὐρώπης, ἡ ἱστορία 
κατέγραψε τὶς καλύτερες καὶ σημαντικότερες στιγμές της καὶ ἀπὸ ὅτι 
φαίνεται ἡ μοίρα της εἶναι νὰ συνεχίσει νὰ καταγράφει ἐδῶ συγκλονιστικὰ 
πράγματα.  

Σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ποὺ ἡ μακρινὴ Αἰγαιοπελαγίτικη Αὔρα μὲ τὸ παγωμένο 
ἀγέρι τῆς Μαύρης Θάλασσας φτιάχνουν τὸ καλύτερο μικροκλίμα τῆς Εὐρώπης 
πρόκειται νὰ στηθεῖ ἡ μεγαλύτερη στρατηγικὴ παγίδα καὶ νὰ....

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ: "ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΓΩΝΑΣ"

Ο άνθρωπος, εφόσον ζεί, πρέπει 
πάντοτε να αγωνίζεται. Και ο 
πρώτος αγώνας είναι να 
νικήσει τον εαυτό του. Ο 
πρώτος και ο κυριότερος 
εχθρός του ανθρώπου δεν είναι 
ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος 
ο άνθρωπος εις τον εαυτό του 
επίβουλος. Και τούτο διότι δεν 
ακούει τον άλλον, ακούει τι του 
λέει ο λογισμός του. Ενώ έχουμε 
τόσους Αγίους Πατέρες να 
τους μιμηθούμε διαβάζοντας τα 
συγγράμματα τους, εντούτοις όμως 
το εγώ μας μας κυριεύει πολλές φορές. Όταν ο άνθρωπος νικήσει τον 
εαυτό του, είναι ο μεγαλύτερος μεγαλομάρτυρας και τροπαιοφόρος
 και νικηφόρος ενώπιον του Θεού!

Γι’ αυτό πολλές φορές, να σας πώ, πατέρες, εφοβήθηκαν την κρίση 
του Θεού. Είναι σύμφωνος ο Θεός με μένανε ή μήπως αλλάζει ο 
Θεός; «Εμνήσθην των κριμάτων Σου και εφοβήθην, εμνήσθην των 
κριμάτων Σου και παρεκλήθην» (Ψαλμ. 118, 12,52). Έτσι είναι. 

Τα δύο κράτη…

Οι δύο λαοί, ο μείζων και ο ελάσσων, το φως και οι σκιές, Ζωή και θάνατος.

Και η διπολικότητα δεν σταματά στις αιτίες, αλλά επεκτείνεται και στα φαινόμενα. Μέσα σε αυτήν εντάσσεται και ο ύπνος με τα όνειρά του και ο ξύπνος με την ‘’πραγματικότητα’’ στο μέτρο των αισθανομένων και διαισθανομένων φαινομένων. Η του καθενός πραγματικότητα (και μερική αλήθεια) δομείται καθημερινά από μια σύμπραξη των εξωτερικών και εσωτερικών αισθητηρίων που συνεργούν, αλληλοεξαρτώνται και αλληλοσυμπληρούνται.

Η δε (αντικειμενική) Αλήθεια ανάλογα με την στάση ζωής μας, φαίνεται να παραμένει αντικείμενη ή συγκείμενη και συνοδοιπορούσα. Μόνο τότε και υπό

Τοῦ ἐν ἁγίοις πατρός ἡμῶν Συμεών εὐχή μυστική, δι᾿ ἧς ἐπικαλεῖται τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὁ αὐτό προορῶν. (33)

Ἐλθέ τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλθέ ἡ αἰώνιος ζωή, ἐλθέ τό ἀποκεκρυμμένον μυστήριον, ἐλθέ ὁ ἀκατονόμαστος θησαυρός, ἐλθέ τό ἀνεκφώνητον πρᾶγμα, ἐλθέ τό ἀκατανόητον πρόσωπον, ἐλθέ ἡ ἀΐδιος ἀγαλλίασις, ἐλθέ τό ἀνέσπερον φῶς, ἐλθέ πάντων τῶν μελλόντων σωθῆναι ἡ ἀληθινή προσδοκία, ἐλθέ τῶν κειμένων ἡ ἔγερσις, ἐλθέ τῶν νεκρῶν ἡ ἀνάστασις, ἐλθέ ὁ δυνατός, ὁ πάντα ἀεί ποιῶν καί μεταποιῶν καί ἀλλοιῶν μόνῳ τῷ βούλεσθαι! Ἐλθέ ὁ ἀόρατος καί ἀναφής πάντῃ ἀψηλάφητος, ἐλθέ ὁ ἀεί μένων ἀμετακίνητος καί καθ᾿ ὥραν ὅλος μετακινούμενος καί ἐρχόμενος πρός ἡμᾶς τούς ἐν τῷ ᾅδη κειμένους, ὁ ὑπεράνω πάντων τῶν οὐρανῶν, ἐλθέ τό περιπόθητον ὄνομα καί θρυλούμενον, λαληθῆναι δέ παρ᾿ ἡμῶν, ὅπερ εἷς, ἤ γνωσθῆναι, ὁποῖος ἤ ποταπός, ὅλως ἡμῖν ἀνεπίδεκτον. Ἐλθέ ἡ αἰώνιος χαρά, ἐλθέ τό στέφος τό ἀμαράντινον, ἐλθέ ἡ πορφύρα τοῦ μεγάλου Θεοῦ καί βασιλέως ἡμῶν, ἐλθέ ἡ ζώνη ἡ κρυσταλλοειδής καί διάλιθος, ἐλθέ τό ὑπόδημα τό ἀπρόσιτον, ἐλθέ ἡ βασίλειος ἁλουργίς καί αὐτοκρατορική ὄντως δεξιά! Ἐλθέ, ὅν ἐπόθησε καί ποθεῖ ἡ ταλαίπωρός μου ψυχή, ἐλθέ ὁ μόνος πρός μόνον, ὅτι μόνος εἰμί, καθάπερ ὁρᾷς! Ἐλθέ ὁ χωρίσας ἐκ πάντων καί ποιήσας με μόνον ἐπί τῆς γῆς, ἐλθέ ὁ γενόμενος πόθος (34) αὐτός ἐν ἐμοί καί ποθεῖν σε ποιήσας με, τόν ἀπρόσιτον παντελῶς! Ἐλθέ ἡ πνοή μου καί ἡ ζωή, ἐλθέ ἡ παραμυθία τῆς ταπεινῆς μου ψυχῆς, ἐλθέ ἡ χαρά καί ἡ δόξα καί ἡ διηνεκής μου τρυφή!

σύντομος περί νηστείας παραίνεσις

από τον μεγάλο συναξαριστή της Ορθοδόξου Εκκλησίας

(πατήστε επάνω, για μεγέθυνση)

από τον περί γαστριμαργίας λόγο ιδ' Ιωάννου Κλίμακος

8. Ἐνόμισε ὁ θεήλατος Εὐάγριος (1) ὅτι ἔγινε σοφώτερος τῶν σοφῶν καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν λόγων του. Ἀπατήθηκε ὅμως ὁ ταλαίπωρος καὶ φάνηκε ἀνοητότερος τῶν ἀνοήτων καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ζητήματα καὶ σ᾿ αὐτό. Ἐδίδαξε: «Ὁσάκις ἡ ψυχὴ ἐπιθυμεῖ ποικίλα φαγητά, ἂς θλίβεται μὲ ἄρτον μόνο καὶ ὕδωρ». Εἶναι δὲ ἡ προσταγή του αὐτὴ σὰν νὰ προτρέπης ἕνα παιδὶ ν᾿ ἀνεβῆ μὲ ἕνα βῆμα ὅλη τὴν σκάλα.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.

---

υποθήκες Ζωής π.Επιφάνιος (νηστεία)

Ακοάς πολέμων πόλεμοι, ειρήνη του κόσμου και υπέρ νουν ειρήνη

Ακούμε από τα ειρηνικά, το:   

Υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου, ευσταθείας των αγίων του Θεού Εκκλησιών και της των πάντων ενώσεως, του Κυρίου δεηθώμεν.

και… προκοπή ΔΕΝ βλέπουμε.

Από τότε που έστησε έχθραν μεταξύ σου (του έρποντος όφεως) και της γυναικός και του σπέρματός Της και του σπέρματός σου κι Εκείνος σου συντρίψει την κεφαλή συ δε τηρήσεις αυτού την πτέρναν… στον κόσμο υπάρχει ταραχή και πόλεμος, έως της συντριβής της κεφαλής αυτού (του έρποντος) όφεως από τον Όρθιο κρεμασθέντα.

Η επιζητούμενη ειρήνη μπορεί να είναι καθ’ολοκληρίαν πολυδιάστατη

Μεγάλη Τεσσαρακοστή (π Αλεξάνδρου Σμέμαν)

Ο Μεγάλος θεολόγος τής εποχής μας ο Αλέξανδρος Σμέμαν στό έργο του "Μ. ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ" τονίζει: "πρώτο σπάσιμο στό φρούριο τής αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα".

Άς πορευθούμε μαζί του στήν Μεγάλη Σαρακοστή.

"Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι η απελευθέρωσή μας από τή σκλαβιά τής αμαρτίας από τή φυλακή τού "κόσμου τούτου"...

Κυρίαρχος όρος είναι η συγγνώμη. "Εάν αφήτε τοίς ανθρώποις τά παραπτώματα αυτών, αφήσει καί υμίν ο Πατήρ υμών ο ουράνιος". (Ματθ. 6, 14). Ο θρίαμβος τής αμαρτίας, τό κύριο σημάδι τού ρόλου της πάνω στόν κόσμο, είναι η διαίρεση, η αντίθεση, ο χωρισμός, τό μίσος. Έτσι τό πρώτο σπάσιμο σ' αυτό τό φρούριο τής αμαρτίας είναι η συγχωρητικότητα: η επιστροφή στήν ενότητα, στήν σύμπνοια, στήν αγάπη. Τό νά συγχωρήσω κάποιον σημαίνει νά βάζω ανάμεσα σέ μένα καί στόν "εχθρό" μου τήν ακτινοβόλα συγχώρεση τού ίδιου τού Θεού. Τό νά συγχωρήσω είναι νά αγνοήσω τό απελπιστικό αδιέξοδο στίς ανθρώπινες σχέσεις καί νά τό αναφέρω στό Χριστό. Συγχώρεση πραγματικά είναι ένα πέρασμα τής Βασιλείας τού Θεού μέσα στόν αμαρτωλό καί "πεπτωκότα" κόσμο.

Ουσιαστικά η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει μέ τόν Εσπερινό τής τελευταίας

ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Τεσσαρακοστή

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα...

…(Γεν.γ’24) καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

…(Γεν.δ’16) ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Αφού ΑΔΑΜ είναι ο άνθρωπος, ανάλογα με τον προσανατολισμό του και από ποιο φως φωτίζεται, είναι σε στάση/θέση, ή κατέναντι ή απέναντι κι αν δεν περάσει από τον έναν