ΕΛΛΑΔΑ + ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Σε μια εποχή, που η Ελλάδα προδίδεται και γίνεται προσπάθεια διαμελισμού του σώματός Της, η Ορθοδοξία υποτιμάται και πολεμείται ως Σώμα XC, η ΕΛΛΑΔΑ + ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ευελπιστεί με τις αναρτήσεις και τη βοήθειά σας, να αποκαταστεί την τιμή και την αξία των μητέρων μας. Μα... αφού όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι κι οι σκιές, αξίζει να δούμε, να αντιληφθούμε και να δώσουμε βήμα λόγου, και της άλλης όψης... όψης Φωτός που λογικά και υπέρλογα κλήθηκε να γαλουχεί τους ελληνόπαιδες...

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως...

και …γίνεται ο Σταυρός γέφυρα μεταξύ στάσεως/επαναστάσεως (ΚΥΡΙΑΚΗ μνήμης της Εξορίας του ΑΔΑΜ) με το ... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα… και μετοχής στην Κυριακή της Αναστάσεως.

Ο Σταυρός τιμάται στην Ορθοδοξία ως Πρόσωπο, άρρηκτα ενωμένο με Το

Πρόσωπο Του Εσταυρωμένου. Για να φτάσει όμως κάποιος στο πρόσωπο αφενός απαιτείται ένας πρώτος προσανατολισμός (από το ε-γώ - και σκιών, που δέον όπως καταργηθούν - δια του ε-αυτού - που πληρούται με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν - Σε Αυτόν - που πληρεί και τελειοποιεί κατά τάξιν, αρχομένης από καθαρότητος και φωτίσεως - ) και αφετέρου η με προϋποθέσεις κίνηση συνάντησης, με αφετηρία την αίτηση ανακάλυψης και τέρμα την ευλογημένη αποκάλυψη της Αλήθειας (Εγώ ειμί) στο αγαπώμενο και αγωνιζόμενο πρόσωπο.

Κι αυτή είναι η έξοδος, το πάσχα το νομικό εν σκιά, προαπεικονίζοντας το πάσχα το καινόν.

Από Το ιστορικό του Τιμίου Ξύλου και το γενεαί δεκατέσσερας... διακρίνουμε την πνευματική αλληλουχία και συνέχεια των λόγων/σημείων/κόμβων και σταθμών, που περνά ο άνθρωπος στον δρόμο για Τον Άνθρωπο. Αυτό που οι άγιοι ορίζουν ως ‘’πνευματικό μίλι’’ στην έρημο. (ΑΝ εξήλθαμε…).

…‘’φυτεύεται’’ αναλογικά το τρίκλωνο δέντρο στην καρδιά, ένδειξη φιλοξενίας (Αβραάμ), ‘’ποτίζεται’’ για άφεση αμαρτιών από το ‘’νερό του Ιορδάνη’’ (μετάννοια) και τελικά καρπίζει με την Θεία Κοινωνία, επί του Σταυρού (και τρίκλωνου δέντρου, του πρώην απροσώπου και μετέπειτα κατά τάξη και ετοιμότητα του συνοδοιπορούντος, προσωπικού).

Συνηθίσαμε να ζητάμε τα τέλεια, προσπερνώντας από αδιαφορία ή άγνοια ή ανυπομονησία τα αντικειμενικά πρώτα και θεμέλια του ‘’οικοδομήματος’’.

Κι η Εκκλησία (και η εν ημίν, ως ναός) δομείται την Πεντηκοστή, ευπρεπιζόμενη από Το Τίμιο Αίμα ενεργών, το αγιοποιούν Πνεύμα.

Το άγιο Φως αναβλύζει κάθε Μ. Σάββατο από τον Πανάγιο Τάφο. Μια ‘’κίνηση’’ ανάβλυσης ή καθόδου, κάθετη. Θα παρέμενε ανενέργητη, αν δεν ελάμβανε σάρκα και οστά, στον κόσμο και κόσμο μας. Εμφανίζεται ως οριζόντια κίνηση (στο σύνολο σχηματίζοντας σταυρό) βιωματικά πλέον κατά τάξη, όσο τυπώνουμε ορθόδοξα το πανσθενές σημείου του Σταυρού, επάνω μας. Εις το όνομα Του Πατρός (κεφαλή) και του Υιού (κοιλία) κάθετη διάσταση, και του Αγίου Πνεύματος (οριζόντια) πρώτα τα δεξιά και πρακτικά και ύστερα τα αριστερά και της θεωρίας.

Με αυτήν την τάξη ‘’τεκνοποίησε’’ ο Ιακώβ (στον τύπο του Αγίου Πνεύματος, μετά τον ‘’πατέρα’’ Αβραάμ και υπάκουο προς θυσία υιό (Ισαάκ), πρώτα από την Λεία (πράξη) και τέλος με την Ραχήλ (θεωρία) όπως μας τα εξηγούν οι άγιοι (Μάξιμος ομολογητής, Θεόδωρος Συκεώτης…). Με όμοια τάξη κοινωνώντες Πνεύμα Άγιο, μετέχουμε καρπών πνευματικών και χαρισμάτων.

… εισήλθεν ο Μωϋσής εις το μέσον της νεφέλης και ανέβη επί το όρος· και εστάθη ο Μωϋσής επί του όρους τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας. ...Και ήτο εκεί μετά του Κυρίου τεσσαράκοντα ημέρας και τεσσαράκοντα νύκτας· άρτον δεν έφαγε και ύδωρ δεν έπιε. Και έγραψεν επί των πλακών τους λόγους της διαθήκης, τας δέκα εντολάς.

...το Ισραηλιτικό γένος σαράντα χρόνια έκανε για να περάσει από τη γη της δουλείας στους Αγίους Τόπους και την ελευθερία τους. Σήμερα (με την πνευματική προέκταση του ‘’σήμερον’’ ), (Καθαρά Δευτέρα) καλούμαστε για σαράντα ημέρες να ασκηθούμε για να παραλάβουμε όχι Νόμο, αλλά Χάρι. και όχι εν λιθίναις πλαξί, αλλ' εν μαλακαίς καρδίαις ...εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ' εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας. Χάριν Αναστάσεως.

... εκείνη η Φωτεινή Νεφέλη η φωτίζουσα τη νύχτα και σκιάζουσα την ημέρα, για τη συνέχιση της οδοιπορίας, ‘’σήμερα’’ αίρει την προαπεικόνιση και εκδηλούται αντί του σκιώδους σχήματος, σε κεχαριτωμένο Πρόσωπο. Όλη η αγία, μεγάλη και ευλογημένη τεσσαρακοστή σκέπεται από την χάρι της γλυκύτατης Ανύμφευτης Νύμφης.

Όλη η αγία και μεγάλη τεσσαρακοστή με, μες το κέντρο της ορισθείσα σταυροπροσκύνηση, δηλώνει τα ίδια προαπαιτούμενα βιώματα ‘’ιδού η δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι, κατά το ρήμα Σου, κατά το θέλημά Σου’’, σταυρός και θεοτοκίον στην προσέγγιση της Μ.Εβδομάδος.

Αυτή, με τις 6 ημέρες με τέλος την Ανάσταση, αντικαθιστά/συμπληρώνει τις 6 ημέρες δημιουργίας με 7^η την στάση. Κι αυτή η Μ.Εβδομάδα, είναι έργο ΖΩΗΣ (νου – ισραήλ - και χου, εν ενεργεία κι όχι απλά εν δυνάμει) ούτε απομονωμένα συναισθηματικά ορώμενη ή διανοητικά αυτή η περίοδος… ΑΝ θα θέλαμε πρόοδο και ανέλιξη. Θα ήταν πράγματι μάταιο, ατελές και ελλειπές να έρχεται το Μ.Σάββατο το Άγιο Φως και μετά να το ξανααντιμετωπίζαμε ως ‘’φαινόμενο’’ τον επόμενο χρόνο.

Στην πραγματικότητα, χωρίς καμμιά ασυνέχεια (κι εκεί παρατηρείται η συνειδητότητά μας ως ορθόδοξοι από την τυπική θρησκευτικότητα) το ΑΓΙΟ ΦΩΣ, όλο το χρόνο περιέρχεται στους τυπώνοντες και ζώντες το Σταυρό, (το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου) προσθέτοντας πρακτικά και θεωρητικά χαρίσματα, κατά τάξη...

40 ημέρες προ του Πάσχα (αναφέρουν οι άγιοι Πατέρες) τελέσθηκε η Μεταμόρφωση. Εκεί κι η δική μας αφετηρία μεταμορφώσεως εις τέκνα Φωτός. Ο ίδιος δρόμος από αίγυπτο και δουλεία προς Ιεροσόλυμα και ελευθερία (νοητά) με ενδιάμεσο το όρος Σινά, με τις 2 κορυφές. Του προφ.Μωυσή όπου παρελήφθησαν οι θεοχάρακτες πλάκες και η κορυφή της αγ.πανσόφου Νύμφης Χριστού Αικατερίνας στον πόδα του προφ.Ηλία, που μας χαρίζει την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης. Δύο κορυφές, κατ'αναλογία πνευματική και φυσική με τους δύο ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους παραστάτες στο όρος Θαβώρ.

Στον ίδιο δρόμο που ορίζεται πατερικά ως η (προς τα άνω/ουρανούς ή καρδία) θεία και ουρανοδρόμος κλίμαξ,

Δρόμος περιτομής αμαρτιών και εισαγωγής χάριτος. Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπο όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·

Δρόμος από την κοιλία και ‘’αεί’’ (χρόνου) στο ‘’νυν’’ και κεφαλής (Άχρονο) δια της οφιοειδούς όρθιας σπονδυλικής στήλης, πάλι γέφυρας έκκλησης μοναδικής μετοχής θεραπείας και ζώωσης από το δηλητήριο του θανάτου και ερπόντων όφεων…