Ορθοδοξία, εφαρμοσμένη Ορθοδοξία και εθνικισμός

Μεταξύ θεωρίας και πράξεως, πολλές φορές απλώνεται χάσμα. Άλλοτε αγεφύρωτο και άλλοτε δι ενεργείας Της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα, Της επουράνιας κλίμακος δι ης κατέβη Ο Θεός, Της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, βατής.

Ή λοιπόν θα βατολογούμε, εντοπίζοντας ότι η πράξη μας απέχει από την θεωρία ‘’μας’’ (εννοώ για μας τους ορθοδόξους) ή δι εφαρμοσμένης και ενσαρκούμενης χάριτος θεωρία και πράξη θα υπηρετούν τον ίδιο σκοπό.

Στην αρχή η πράξη ‘’πουλάει’’ από φθόνο την μεγαλομανή θεωρία. Κι αυτή ως σκλάβα, στεναχωρούμενη ωριμάζει ώστε με θεία χάρι, να μεγαλουργήσει και ‘’υποτάξει’’ καλύτερα εντάξει (και συγ-χωρήσει) και θρέψει τελικώς την πράξη. Ο νους ελκύοντας την διάνοια, συνελκύει και την όλη πράξη.

Πάνω σε αυτόν τον δρόμο ‘’δουλεύουμε’’ με τον καθένα, κατά ιδιαιτερότητα, κατά τάξη και ετοιμότητα, από κάποιο (ρευστό όσο ζούμε) μεταίχμιο προς ισορροπία και πρόοδο.  

Στην ΠΔ ο Ιακώβ, στον τύπο και σκιά του Αγίου Πνεύματος, μετά τον τύπο και σκιά του Πατρός (Αβραάμ πατέρα δύο διαθηκών) και Ισαάκ (στον τύπο του υπάκουου προς θυσίαν υιού), γεννά εκ της πράξεως (Λείας) και Ραχήλ (θεωρίας) τεκνία. Τα πρακτικά και θεωρητικά χαρίσματα.

Ο Ιωσήφ παιδί της Ραχήλ (και θεωρίας) πουλιέται λόγω φθόνου των υπολοίπων υιών ‘’αδελφών’’, ως σκλάβος στην αίγυπτο. Κι η αίγυπτος είναι ο κόσμος μας. Εκεί στεναχωρούμενος (εν φυλακή) χαριτώνεται, αφού προτιμά τον νόμο του Θεού από τις ψυχοφθόρες διαταγές των αρχόντων – συζύγου του Πετεφρή που ήθελε να τον κάνει διάκονο της φιληδονίας της. Οι ίδιες προϋποθέσεις ισχύουν για τον καθένα μας και στο σύνολο της ανθρωπότητος, με κάποιους λίγους να προσπερνούν και τους υπόλοιπους να μένουμε μετεξεταστέοι για να αποδείξουμε και αντλήσουμε τον θησαυρό που είναι βαθειά τυπωμένος μέσα μας, σκεπασμένος με χώμα.

  

(κι οι φιλισταίοι, δεν είναι τυχαίο πως είναι κρητικό φύλο, όπου οι κρήτες συστοιχούνται με ''γαστέρες αργές'' προτείνοντάς μας πνεύμα και ''νυν'' παρά κοιλία και σάρκα και ''αεί'')   

Αυτός ο θησαυρός, προσβάσιμος υπό προϋποθέσεις, επειδή ομολογούμε εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών … καλούμαστε να πιάσουμε το φτυάρι και να σκάψουμε…

Η επιστήμη θα μελετά και μετρά χου (και χώμα και γη και λάσπη) κι η επιστήμη των επιστημών νου και πνεύμα και Ζωή.

Μεταξύ χου και νου, παρεμβάλλεται ο χνους που (σαν χνώτα) θολώνει το όμμα το νοερό ακόμα και αυτό της διανοίας, ώστε να μην διακρίνονται ορθά/ορθόδοξα τα της αυτογνωσίας, οντογνωσίας, φυσιογνωσίας, πολύ δε περισσότερο της θεογνωσίας.

Ο Κύριος, που θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, δόμησε το Σώμα Του ως μήτρα και μητέρα, μέσα στην οποία θεραπευόμαστε, κυοφορούμαστε για να αναγεννηθούμε και περάσουμε από την σκοτεινή μήτρα (κόσμο) στον υπέρλαμπρον υπέρκοσμον και Βασιλεία του Θεού (που εντός ημών εστίν). Μια διαίσθηση/συναίσθηση στην αρχή έμμεση (για όσους καυχώνται ότι κατέχουν τα χαρίσματα του Ιωάννη – που εσκίρτησε εν αγαλλιάσει στο πλησίασμα Του Κυρίου, όντας εν μήτρα της μητέρας του Ελισάβετ, Ο οποίος εκυοφορείτο στην Παναγία) και αργότερα άμεσα, πρόσωπον προς πρόσωπον.

Αυτός ο χνους είναι υπεύθυνος για την διαστρέβλωση των εννοιών και μόνη η μετάννοια με την μυστική παρουσία της Θεοτόκου (ωσεί μήνας τρεις) θα μπορούσε να φέρει αντικειμενικά την εξορθολόγηση της όρασης από έμβρυο ανάποδο (6) σε όρθιο άνδρα (9) με την ανάλογη ‘’θεωρία’’ και ομόπνοη πράξη, πολλαπλασιάζοντας με την ένωση (θεωρίας και πράξεως) την ισχύ προς τα ποθούμενα αποτελέσματα. Σωτηρία και επίγνωση Αληθείας.

Η θεραπευτική και τελειωτική (σωτηριολογική, μετά από κάθαρση και φώτιση) αξία της Ορθοδόξου Εκκλησίας, μέσα από την θολότητα του κοσμικού φρονήματος, διαστρεβλώθηκε, αλλοιώθηκε και υποτιμήθηκε. Ισοπεδώθηκε από την νοσηρά πολιτική τήρησης ίσων αποστάσεων με τις άλλες ‘’εκκλησίες’’ (που ΔΕΝ είναι Σώμα Χριστού* αλλά κάνουν έκκληση, όχι προς σωτηρίαν αλλά προς απώλεια και τροχοπέδη, ως σειρήνες).

Προ και εκτός Χριστού, τα διάφορα κοινωνικά σώματα** απαρτιζόμενα από μέλη, ενδεικνύουν από κακέκτυπα έως καθαρά το Σώμα Χριστού. Τα μεν όμως εμπνεόμενα από κοσμικό πνεύμα, το δε, από Πανάγιον για την διάκριση των οποίων δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, ούτε σε αυτούς που αντιλαμβάνονται την διαφορά ούτε σε αυτούς που δεν την αντιλαμβάνονται (αμήν προς ώρας).

Όλες οι παραπάνω σκέψεις, κάπως σκιαγραφούν την διαφορά μεταξύ της Ορθοδοξίας και της εφαρμοσμένης, από ορθοδόξους – κατ’όνομα ή χάρι. Μας συμφέρει βέβαια η εφαρμογή από τους κατά χάριν και μάλιστα να μετέχουμε κι εμείς, αλλά κι η εφαρμογή ‘’πολιτικής’’ (που απέχει από το πολίτευμα του Σταυρού) από τους κατ’όνομα δεν μπορεί να παρανοηθεί, αφού ήδη ‘’ισχύει’’ και σα διάσταση ψηλαφείται και μελετάται επιστημονικώς.

Ευχόμενοι στην Κυριακή προσευχή, γενηθήτω το θέλημά Σου ως εν ουρανώ και επί της γης… η καλή μας Παναγία ως γέφυρα μπορεί (αν θέλουμε) να μας περάσει από τα χοϊκά στα ουράνια. Στην επιστήμη, τα έθνη είναι πολλά, διαχωρισθέντα, αντικρουόμενων συμφερόντων. Είναι αυτά, που τα μέλη τους δρουν με θεωρία και πράξη εθνικιστικά.

Επειδή όμως με και μετά την Πεντηκοστή, πάντα τα έθνη εις ενότητα εκάλεσε, η Εκκλησία εντάσσει χωρίς να τα διαλύσει όλα τα έθνη, εις ένα. Όσα μπόρεσαν και θέλησαν. Όλα τα άλλα, συμπράττουν ως το άλλο έθνος. Το εκτός. Τω ελλάσονι. Γιαυτό στην Ορθοδοξία είναι μόνο δύο.

[…και είπεν Κύριος αύτη δυο έθνη εν τη γαστρί σου εισίν και δυο λαοί εκ της κοιλίας σου διασταλήσονται και λαός λαού υπερέξει και ο μείζων δουλεύσει τω ελάσσονι και ανεπληρώθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και τήδε ην δίδυμα εν τη κοιλία αυτής εξήλθεν δε ο υιός ο πρωτότοκος πυρράκης όλος ωσεί δορά δασύς επωνόμασεν δε το όνομα αυτού Ησαύ και μετά τούτο εξήλθεν ο αδελφός αυτού και η χειρ αυτού επειλημμένη της πτέρνης Ησαύ και εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιακώβ (Γεν. κε’ 23]) 

ΑΝ σκεφτόμασταν παλαιοδιαθηκικά, παρά το 2000 χρόνια μετά και με Χριστό, ίσως να δογματίζαμε ότι σε μια πόλη των πολλών εκατομμυρίων, με χιλιάδες ορθοδόξους διαφόρων εθνοτήτων να έπρεπε να είχαμε μια επισκοπή. Έμαθα πρόσφατα, πως στο Παρίσι έχει επτά επισκόπους όλους ορθοδόξους. Ρώσικη ‘’εκκλησία’’ , ρουμάνικη, ελληνική, γαλλική … Αν υπάρχει ΕΝΑΣ καθολικός επίσκοπος, σε ποια γλώσσα διαβάζεται / τελείται η ‘’θεία’’ (τους) λειτουργία και μυστήρια; ΑΝ θα έπρεπε να ήταν ένας επίσκοπος για όλο το Παρίσι (και ανάλογα σε άλλες χώρες και πόλεις) αμέσως δεν θα ‘’καπέλωνε’’ το ένα έθνος κάποιο άλλο;

Θα αναγκαζόντουσαν να συμμετέχουν οι ρουμάνοι και ρώσσοι στην ελληνική (πχ ή αντίθετα) Θεία Λειτουργία; Ή στην επικρατούσα του οικείου κράτους γλώσσα; ΑΝ γινόταν αυτό θα ‘’ανέβαινε’’ το ένα υπέρ του άλλου. Στην Ορθοδοξία είναι όλα τα έθνη ίσα, εντοπίζοντας το εθνικιστικό πνεύμα, ως ασθενές.

Αν ο καλός Θεός ήθελε τέτοιου είδους ενότητα και υποταγή εις ένα (κοσμικό) έθνος, δεν θα διέφερε από τα μουσουλμανικά που επιβάλλουν τη μη μετάφραση (λειτουργικά τουλάχιστον) του κορανίου πλην της αραβικής, των λατινικών των παπικών, των εβραϊκών σε ιουδαίους.

Κι όμως, στο πνεύμα της εφαρμοσμένης υγιούς Ορθοδοξίας, οι άγιοι  Κύριλλος και Μεθόδιος δεν επέβαλλαν την ελληνική στους σλάβους, (ενώ θα μπορούσαν) αλλά σεβόμενοι την ταυτότητά τους, τους άφησαν να πάρουν αέρα. Να αναπνεύσουν. Να αναπτυχθούν εν Πνεύματι Αγίω και με ελευθερία.     

Έχουμε να επιλέξουμε γη ή ουρανό. Λάσπη ή θησαυρό. Το φτυάρι και η αξίνη είναι δίπλα. Καλή δύναμη, καλή φώτιση καλή επιλογή.

Σήμερα, της αγίας Αγάθης 5/2. Αμήν δι ευχών, τον ψυχωφελή προσανατολισμό προσώπου… και κίνηση προς Αυτόν. Βιωματικά εν θεωρία και πράξη. Να διαλέξουμε έθνος υπεράνω εθνών που να υπηρετεί/διακονεί και να σταυρώνεται ως μόνη ελπίδα ανάστασης, παρά τα κάτω ως σταυρωτές των άλλων, που δεν έχουν σωτηρία.

  

…. Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι. 

..με γνωστή την έκβαση (του μετά που, εκ του ποιού) των ληστών, που συμπυκνώθηκαν όλα τα πρόσωπά μας στους εκατέρωθεν δύο Του Εσταυρωμένου. Κύριε ελέησον, Κύριε μνήσθητι…  

----

* Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

** Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία

---

*** Κυκλοφορά ένα αναλογικό ερέθισμα για την μετά του τάφου ζωή, (σε φωτογραφία) με δύο διδυμάκια στην μήτρα της μητέρας τους που ‘’φιλοσοφούν’’ , με το ένα να έγκειται θετικά και το άλλο αρνητικά, ως προς την συνέχεια. Το ερωτηματικό, θα έπρεπε να είχε τεθεί πολύ πιο μπροστά. Στον χρόνο πριν αυτά ευστοχήσουν στο ωάριο, το πώς θα χρησιμοποιήσουν το μαστίγιο (ως σπέρματα) για να κινηθούν, που; Και που να εισέλθουν και ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να γεννηθούν κλπ…

Κάθε άνθρωπος που ‘’ανέβηκε’’ επίπεδο από τον χώρο του σπέρματος (μικρομικρόκοσμο) στον μακρόκοσμο, πέρασε από μια μήτρα. Ευστόχησε στο ωάριο, έγινε το πρώτο ζυγωτό, κυοφορήθηκε στην μήτρα και μετά γεννήθηκε. Ανάλογες είναι οι προϋποθέσεις μετάβασης από τον μικρόκοσμο μας (ανθρωπότητα) στον μακρόκοσμο, σωτηρία και αγιασμό. Μήτρα, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ούτε το σύμπαν, ούτε η mother earth ούτε η mother nature που σε φανταστικό επίπεδο ορίζουν την ζωή και συνέχεια, ‘’εκτός’’ σύμπαντος.

Με αυτό το λαθεμένο σκεπτικό, πλανάται ότι όπου και νάναι ο καθένας, θα αναγεννηθεί, αφού υποτιμά διαδικασίες και προϋποθέσεις που ήδη του έχουν γνωσθεί αναλογικά αλλά και υποτιμώντας (ή αδιαφορώντας ή ακόμη και πολεμώντας) την αναγκαιότητα της (μίας) Μήτρας – (και μίας) Μητέρας. Ενός σωτηρίου Σώματος (Αναστημένου) στο οποίο ενσωματούμαστε ως μέλη, δια των (ανάλογων) αγωγών ΜΕΤΟΧΗΣ. Φλέβα-αρτηρία-νεύρο. (Εξομολόγηση-Θεία Κοινωνία-προσευχή/επικοινωνία αμφίδρομη, μετάνοια). Μία Ναυς.  

Ο άγ.Μάξιμος ομολογητής, στα φιλοσοφικά και θεολογικά ερωτήματα αναφέρει, πως είναι ο λόγος σκληρός σαν ασυνήθιστος στους πολλούς, είναι όμως αληθινός. Σε μήτρα μέσα βρισκόμαστε κι εμείς κι ο Θεός Λόγος, ο Ποιητής του παντός και Κύριος στην κατάσταση της τωρινής ζωής. Εκείνος όπως μέσα σε μήτρα, αμυδρά και με δυσκολία διακρίνεται μέσα στον αισθητό κόσμο και μόνο από όσους έχουν το πνεύμα του Ιωάννη. Οι άνθρωποι πάλι σαν από μήτρα, μέσα από το υλικό περίβλημά τους, έστω κι ως ένα βαθμό, διακρίνουν ωστόσο το λόγο που κρύβεται μέσα στα όντα. Τούτο, αν καυχιούνται για χαρίσματα του Ιωάννη.

Συνεχίζοντας αναφέρει, πως αν συγκριθεί με την άφατη δόξα και λαμπρότητα του μελλοντικού αιώνα και τη ζωή που τον χαρακτηρίζει, σε τίποτα δε διαφέρει από μήτρα περιτριγυρισμένη από σκοτάδι η παρούσα ζωή, που σ' αυτήν μέσα, επειδή φανήκαμε νήπια του νου, γεννήθηκε νήπιο για μας από φιλανθρωπία ο Θεός Λόγος, ο τέλειος και υπερτέλειος.

---

…αναγωγικές κλείδες κατανόησης του μυστηρίου της Ζωής, υπό την οπτική του ελληνορθόδοξου πολιτισμού

[μία παρεμβατική τοποθέτηση για κάποιον που διακρίνει και μελετά και προβάλλει με άρθρα το ασθενές (και) της ορθοδοξίας, ως πολιτική και εθνικιστική δραστηριότητα ‘’ορθοδόξων’’]…