Τετάρτη 11 Ιανουαρίου 2017

Το ‘’ν’’ και το ‘’σ’’ ελληνορθοδόξως κρινόμενο


Με αφορμή το άρθρο: Το γράμμα Ν και η κατάργησή του που έχει κατακλύσει το νετ… δυο σκέψεις) 

Όντως, το ''ν'' και το ''σ'' ενέχουν κραδασμούς (ας πούμε ωφέλιμους, διεγερτικούς του εγκεφάλου, εμπρός στην γενική ύπνωση που θέλει η ντπ να επιβάλλει…). Το θέμα είναι, πως η Ορθοδοξία (ως υπερφύση+φύση) μπορεί και πρέπει να γίνει κριτής και βοηθός κάθε λόγου που θάθελε να εξαρτηθεί (όχι δεσμευτικώς αλλά απελευθερωτικώς) από Τον Λόγο...



Οι ενασχολούμενοι με τα αρχαία επιστημονικώς ή επιστημονικοφανώς ιεροποιούν τα φυσικά, οπότε κάτι τους λείπει. Κι όποιος είναι φιλαλήθης και επιδέχεται το πέρασμα από καλώς λίαν σε άριστα, έχει καλώς σε σχέση με τον πολέμιο της Αληθείας, που κι αυτό που έχει (και του δόθηκε) ως δούλος πονηρός, το χάνει.

Ανεβάζουν αυτά σε τέτοιο επίπεδο, που μας τα παρουσιάζουν ως ''μαγικά'' εφόδια καλυτέρευσής μας.

Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι ο αγιασμός δια των μυστικών και μυστηριακών εφοδίων* είναι άριστος σε σχέση με τα καλώς λίαν (οδοδείκτες προ Χριστού) που αν δεν είναι υγιείς, αλλά εκ του πονηρού, αντί να ενώνουν την ζωντανή μας γλώσσα με Την Ζωή που επέβλεψε στην δημιουργία της (παράπονό μου ότι όλες οι σχετικές αναφορές στερούνται τέτοιας σύνδεσης θησαυρού και Θησαυρού...).

Το καταπέτασμα του φαρισσαϊκού ''ν''αού πρέπει να γκρεμιστεί** για να δομηθεί ο αναστάσιμος (εν ημίν) ''ν''αός...

Το ''σ'' ως φωτιά, αυτό που προστίθεται στα τοιχεία νου και καρδιάς (κατά την ελευθερία μας)  για να παρουσιάσει σ+τοιχεία, αυτό το ''σ'' που έπεται  του εμπνέοντος όφεως (έρποντος δηλητηριώδους ή ορθίου επί της ράβδου του Μωσέως κρεμασθέντος για την σωτηρία από τον θάνατο που προκαλούν  οι προηγούμενοι) για να μας παρουσιάσει την σ+οφία και έλξει ο καθείς προς εαυτόν, ορίστηκε δια του θεόσδοτου ονόματος ΙΩΑΝΝΗΣ*** ως τέλειος και υπερτέλειος (Σ) Ο Χριστός, Ο οποίος, μας προτείνει άλλον προσανατολισμό****, άλλη κατεύθυνση, άλλη σοφία, άλλα στοιχεία.

Όχι την γνώση που χωρίς Χριστό είναι γνώμη (ΓΝΩΣΗ - ΓΝΩΜΗ - Μ--->Σ) αλλά την εγκατάσταση της Αγάπης που μεγιστοποιεί/τελειοί κάθε γνώση και κάθε δύναμη, αφού την ενώνει άρρηκτα ως μερική γνώση με την Παντογνωσία και μερική δύναμη με την Παντοδυναμία, εν αγαθότητι (προϋποθέσεις Πεντηκοστής ημέρας γενεθλίων και δόμησης ναού). Χωρίς να τα καταργήσει (σαν νόμους) προσθέτει το καλόν εμ-βόλιον, τα θεραπεύει και τελειοί. Ιουδαίοις και έλλησι ... ''σταυρώνοντάς'' κάθε γνώση και κάθε δύναμη.

Επειδή έχει γεμίσει το νετ αναφορές παρόμοιες κάπως ασθενείς χωρίς Τον Σθεναρό και εξυγιαίνοντα Κύριο Α+Ω, (Ιατρό ψυχών και σωμάτων) ανήρτησα εδώ τις παραπάνω σκέψεις, αμήν όντως ωφέλιμες δια XC εν XC από τώρα και για τους αιώνας, με προοπτική, κρινόμενοι να μην φανούμε ως φιλόσοφοι, άσοφοι και ελεγχθούμε ως άλογοι οι τεχνολόγοι... από την καλή μας Παναγία. Την τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα. Μια θέση Ελλάδος και Ορθοδοξίας για μεν τους υποστηρικτές του ‘’δαυλού’’ αδύνατη η ένωση, με δικαιολογία ή το ένα ή το άλλο, για δε την ελληνορθόδοξη παιδεία επιβαλλόμενη για ευθύ φωτισμό, ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο, όπως η φύση του φωτονίου διδάσκει. Όχι ή σωματίδιο ή κύμα, αλλά ΚΑΙ σωματίδιο ΚΑΙ κύμα.


Πρόταση ζωής, για όσους επιδέχονται φωτισμό και δεν είναι πολέμιοί Του. Να μην καταργήσουμε το ν και το σ, αλλά να μην μείνουμε να τα χρησιμοποιούμε απλά στον έναρθρο και γραπτό λόγο εξωτερικώς, αλλά να δομήσουμε το ‘’Ν’’ και μετέχουμε στο ‘’Σ’’ έσω, με απόδειξη και εκτύπωση έξω.  (Θεία Κοινωνία, που πυρ τυγχάνει). 


Για να ισχύσει η πρόταση του πρωτοκορυφαίου Αποστόλουὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός(Β’Κορ.ς’16). 

Μπροστά σ'αυτό το προσκαλούμενό μας για μετοχή, πυρ της θεότητος ''έλθετε'' ... τι μπορεί να υπερισχύσει; προσωπικά και συλλογικά σαν Ελλάδα; σε μας εναπόκειται η προαίρεση και θέληση. Όλα τα υπόλοιπα, χάρις δωρεάν.

---





---


σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...


---

(ένα σκέλος του παραπόνου...) κι ενώ οι πολεμούμενοι ''λογικοί'' έλληνες (αρχαιολάτρες, γλωσσολάτρες) διακρίνουν την επίθεση που δέχονται από το (τον) παράλογο, με αυτόν οικειούνται και πολεμούν Τον Υπέρλογο που χάρισε ΚΑΙ αυτόν τον θησαυρό (οδοδείκτη της Οδού).

Λέγει ο ψαλμός και βιώνουν οι άγιοι…: Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν φυλάσσων. ΨΑΛΜΟΣ 126ος 

Φύλακες του θησαυρού, αντί να συμμαχήσουν ως λογικό+Υπέρλογο vs παραλόγου, εμωράνθησαν συμμαχούντες* παράλογο+λογικό vs Υπερλόγου...
  
Και φυσικά, δεν αφορά μόνο στην γλώσσα, αλλά απείρως σοβαρότερο, όταν οι (αυτοαποκαλούμενοι που θάπρεπε να ήταν όντως) ‘’φύλακες’’ δεν είναι της εξωτερικής κιβωτού αλλά της εσωτερικής ουσίας και Φωτός. Είναι κρίμα και μωρία, όταν συμμαχούν με τον κλέφτη (σκολιό) και θεωρούν αντιπάλους τους επόμενους τοις αγίοις πατράσι… θέλουν να ξανακούσουν, με καταδίκη εις τον μέλλοντα η’ αιώνα το …έρχονται οι εχθροί Εμού και Του Υιού μου; (ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΆΛΙΩΤΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ… )

---

κι όπως λέγει ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο: σώσόν με από πηλού, ίνα μη εμπαγώ» (Ψαλ. 68,15) , η μεγαλύτερη τραγωδία του αμαρτωλού είναι ότι ασυνείδητα και χωρίς να το θέλει είναι σύμμαχος των ίδιων των εχθρών του!

Σταματά να συμμαχεί, όσο κατανοεί τον κυρίως αγώνα και τους αναιρεί χάριτι δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως και των λοιπών μυστικών και μυστηριακών εφοδίων, που γίνονται αιτία διάκρισης και πραγματικής προόδου… μέχρι την τελειότητα της διαφάνειας. 



 αφού σιγά σιγά ''γνωρίζει'' το συμφέρον του και αίρονται τα νέφη που τον σκοτίζουν 








3 σχόλια:

  1. και το ''μ'' και το ''ν'', ''φυσικώς'' δημιουργούν προφερόμενα, ταλαντώσεις και κραδασμούς. Μάλιστα, στην ινδουϊστική ''φιλοσοφία'' το ομ, κατέχει πρωτεύουσα θέση στον διαλογισμό. Και εκεί εντοπίζεται το πρόβλημα, αφού συρόμενο είτε το ''ο'' είτε το ''μ'' κατά την επιθυμία (του γενηθήτω το θέλημά μου) ενεργοποιούνται δυνάμεις προς τα μέσα ή έξω ΠΑΝΤΑ ενδοσυμπαντικές αχνού, δυτού φωτισμού και αποκομμένες (δαιμονικές) από Τον Άδυτο και Ανέσπερο φωτισμό που προτείνεται δια της δόμησης του εν ημίν ναού και μετοχής στο θείο πυρ (σ) ...

    Δεν έχω σκοπό να ''τρομοκρατήσω'' τον κόσμο, αλλά οι επιλογές μας με το συριστικό ''σ'' σαφώς είναι να συντονιστεί η βιωτή μας με τον όρθιο επί ράβδου κρεμασθέντος παρά με τοο έρποντα... (ΦΩΣ - ΟΦΙΣ...) ΤΡΟΜΟΣ κλπ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Και αφού πυρ είναι το (ς) Σ, με δύο κατευθύνσεις και δύο ιδιότητες όπως και το ΦΩΣ… (ευθές και πλάνο, ανυψοποιό και έρπων ως ο όφις)… δια του ενός πυρός νικάται το άλλο δια της μετοχής… (πυρ τυγχάνει η Θεία Κοινωνία) … (880.) Ἁγνεία ἐστὶν ἀσωμάτου φύσεως οἰκείωσις. Ἁγνεία ἐστὶν φύσεως ὑπὲρ φύσιν ὑπερφυὴς ἄρνησις· καὶ ἀσωμάτων σώματος θνητοῦ καὶ φθαρτοῦ παράδοξος ὄντως ἅμιλλα· ἁγνός ἐστιν ὁ ἔρωτι ἔρωτα διακρουσάμενος, καὶ πῦρ πυρὶ ἀΰλῳ ἀποσβέσας. (από βαθμίδα ιε’ περί αγνείας της όλης κλίμακος).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μην φτάσουμε στο σημείο να προφέρουμε ανελλιπώς τα προτεινόμενα "ν" και "σ", να επαναπαύεται ή συνείδηση ότι όλα είναι καλά, αλλά σε ουσιαστική κατάσταση, ούτε ναός εν ημίν δομείται, όντες εκτός του Ναού (ορθόδοξης Εκκλησίας) ούτε το πυρ (σ) του Θεού μετέχεται, μη κοινωνών. Τζάμπα όλα τα ν και σ που με τόση πίστη προφέρθηκαν, όλη ή τόση φαινόμενη φιλοσοφία, αλλά η ζωή δεν προσφέρθηκε εκεί που θάπρεπε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή