Οἱ αἰσθήσεις εἶναι ἀπ’ τὸν Θεό, ἀλλὰ ὁ Θεός δὲν ἔδωσε ἡδονὴ στὴν κάθε αἴσθηση. Προσέξτε, ἔδωσε κίνηση πρὸς ἡδονὴ πρὸς τὸν Θεό.
Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὴν κίνηση πρὸς ἡδονή, ἀλλὰ τί ἡδονή; Αὐτὴ ἡ ἡδονὴ τοῦ «ἐρᾶσθαι τὸν Θεόν», λέει ὁ Μάξιμος, νὰ ἀγαπᾶς τὸν Θεό.
Ἂν ἡ κίνηση γιὰ ἡδονὴ δὲν πάει στὸν Θεό, ὑπάρχει ὅμως μέσα, τότε στρέφεται καὶ γίνεται ἡδονὴ τῶν αἰσθήσεων καὶ ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία.
Βλέπετε, καίριο σημεῖο αὐτὸ σὲ μιὰ ψυχοθεραπευτικὴ διαδικασία. Μάλιστα τονίζει ὁ Μάξιμος ὅτι ἐπειδὴ εἶδε ὁ Θεὸς πὼς ὁ ἄνθρωπος ἔτρεψε ὅλη τὴν ἡδονή, τὴν κίνηση πρὸς ἡδονὴ ποὺ εἶχε πρὸς τὸν Θεό, τὴν ἔτρεψε τώρα πρὸς τὶς αἰσθήσεις του, ὁ Θεὸς ἔβαλε ἕνα φάρμακο καὶ ἕνα θεραπευτήριο, σπουδαῖο θεραπευτήριο, ἔβαλε τὴν ὀδύνη, ὅπου μὲς τὴν ὀδύνη καὶ τὸν πόνο ἡ ἡδονὴ ποὺ πάει νὰ ξεσπάσει,
νὰ γίνει κάτι κυρίαρχο, ἀρχίζει καὶ ὑποτάσσεται.
Ἦρθε ἡ ὀδύνη καὶ καλύπτει τὴν ἡδονὴ τοῦ ἀνθρώπου.
