Θυσίες, ανθρωποθυσίες και Ανθρώπου Υπέρτατη και ασύλληπτη Θυσία

Το κακό ως μη αυθύπαρκτο, ‘’ενδυόταν’’ ανέκαθεν (εξ αρχαιοτάτων) το σχήμα του καλού για να έχει πέραση….

Μέσα στην αγαθότητά του ο άνθρωπος (ως αδιακρισία περισσότερο και όχι ως αυτή καθαυτή η αγαθότητα, της θείας ιδιότητος) εύκολα (από τον παμπόνηρο και επιστήμονα στην πλάνη) πλανάται.

Ο άνθρωπος με το αυτεξούσιό του και μετά την πρώτη επίδειξη αδιακρισίας μας, 

Ο Θεός έχει παραχωρήσει (προς παίδευσή μας) την εξουσιοδότηση στους αντιδίκους της σωτηρίας μας, δαίμονες, ώστε να παρουσιάζονται ως οι λύτες των προβλημάτων μας, προτείνοντας τρόπους και θυσίες… ενώ στην πραγματικότητα είναι οι δημιουργοί τους.

Δαίμων μεταφραζόταν στα ελληνικά ο θεός και ευδαιμονία η ‘’καλοτυχία’’ αφού ‘’ευλογούνταν’’ από τους θεούς/δαίμονες, ΑΝ τηρούσαν τις ‘’εντολές’’ τους.

Σήμερα όμως - ευελπιστώ - , (αλλά και σε κάθε εποχή) οι έχοντες σώας τας φρένας, η εκζήτηση της δικής τους ευλογίας αποδεικνύει την δική μας αλογία.

Το θέμα είναι πόσο αξία και πόσο επιβεβλημένες ήταν και είναι, οι θυσίες σε
σχέση με το αποτέλεσμα.

Στα φυσικά μας, κάθε στόχος επιτυγχάνεται με κάποιες θυσίες. ΔΕΝ είναι δυνατόν ο άνθρωπος να κάθεται και χωρίς να θυσιάσει τίποτα, να τα θέλει όλα στο πιάτο που λένε (ενδεικτικά σπουδές, πλούτη, υγεία, αρετές, …). ΑΝ πάμε για την σωτηρία μας, πρέπει να ‘’θυσιάσουμε’’ τα πάθη μας.

Στην χωρίς Χριστό εποχή (άσχετα με την αυστηρά ημερολογιακή σήμανση) οι θυσίες, είναι πρακτική κάπως επιβεβλημμένη.

Το κακό  εκδηλούμενο μέσα στον κόσμο, κάλυπτε σαν μαύρο σύννεφο κάποιαν περιοχή. Η παρατεταμένη ξηρασία, ή κάποια επιδημία και άλλα (αφύσικα) κακά, θεωρούνταν (θρησκοληπτικώς) σαν αιτία, που μόνο μια θυσία στους θεούς θα έλυνε το πρόβλημα. Και εκ του αποτελέσματος η κατάσταση και ‘’δοσοληψίες’’ με θεούς και δαίμονες… συνεχιζόντουσαν ‘’επιτυχώς’’.

- Μια μικρή παρένθεση - Η ελληνική δυνατότητα εμβάθυνσης δια των ορισμών, νομίζω πως μπορεί να μας βοηθήσει σχετικά. Θυσία, σπονδή, κακό – καλό – άνθρωπος με τα ενσωματωμένα απάρτιά του.

Είναι λογικό οι άνθρωποι να κάνουν θυσίες, αλλά αποβαίνει εις βάρος τους, αν το κάνουν προς όφελος της αλογίας και όχι του Λόγου.

Και οι δύο ΟΦΕΙΣ ο του ευθέως και αληθινού και λογικού+Υπέρλογου φωτισμού αίτιος και ο άλλος της πλάνης αιτία, έχουν διαφορετική κατεύθυνση, όπως διευκρινίστηκε στο ΦΩΣ – ΟΦΙΣ* .

Ο ένας ορθός Άνθρωπος, προτυπωθείς ως όρθιος κρεμασμένος επί της ράβδου του Μωϋσέως χάλκινος ΟΦΙΣ και ο άλλος έρπων. Δηλητηριώδης που το δηλητήριό του πέθαινε τους ανθρώπους στην έρημο…

Με την δική μας ΟΨΙ, να καθορίζεται αναλογικά, από τον ακολουθούμενο ΟΦΙ. Λαμπρή ή σκοτεινή.

Διακρίνετε την σπονδή που εγκαθιστά ο ένας και την σπονδή που απαιτεί ο άλλος που στοχεύουν; Στην Κεφαλή. Οριζοντίως (την έρπουσα), στην ακέφαλη κεφαλή του σατάν ενώ ορθίως στην Κεφαλή και Πατέρα μας. Ποια σπονδή; (ποια θυσία) Ποια ΟΦΙΟΕΙΔΗ σπονδυλική στήλη θα ακολουθήσουμε ως οδοδείκτη;

ΘΑΝΑΤΟΥ Ή ΖΩΗΣ.

Κι η φύση, αυτό το ανοιχτό βιβλίο που οι λόγοι του είναι οδοδείκτες προτείνει την θυσία του πατρός για χάριν των παιδιών του.

Έτσι ακριβώς κάνει ο πελεκάνος όταν τραυματίζονται τα πελεκανάκια από τον δηλητηριώδη όφι. ΟΧΙ ΤΥΧΑΙΑ, ΟΧΙ ΑΝΟΥΣΙΑ. Αυτοτραυματίζεται και χύνει το αίμα του για χάριν των παιδιών του. …και αυτά, ΑΦΟΥ ΚΟΙΝΩΝΗΣΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΙΜΑ, ΣΩΖΟΝΤΑΙ

Στον (φυσικό) πόδα και ευθεία προτροπή και ενέργεια Του Κυρίου μας, που ως πέλεκαν ετρώθη στην πλευρά.

Αντίθετα, ο χριστός, με μικρό χ και όχι κεφαλαίο, (ο έχων το χρίσμα ως όρος εξουσιοδότηση μέσα στο επιτρέπεται του Θεού και όχι ως Μυστήριο Χρίσματος) ο χριστός ξένος σταυρού (πάλι ως αριθμός ανθρώπου) είναι ο χξς’ της Αποκαλύψεως. 

Όχι ο θυσιαζόμενος ΑΝΘΡΩΠΟΣ, αλλά ο αιτών ανθρωποθυσίες. ΑΙΜΑ ΚΑΙ ΖΩΗ, αυτό που του λείπει.    

- τέλος παρενθέσεως - Το κακό λοιπόν, ζητάει σπονδές, οι οποίες σε σχέση με την σπονδυλική στήλη ‘’στρέφει’’ τον άνθρωπο ή προς τα άνω ‘η προς τα πλάγια και αδιέξοδα.

Και αυτό φαίνεται κάπως, στον δεσμό ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ και ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ (με ελληνική βοήθεια) όταν βλέποντας τον διαφορετικό προσανατολισμό της μόνης αλλά ικανής διαφοράς του ΚΑΛΟΥ από το ΚΑΚΟ, κατανοούμε το τι θα ήθελαν οι θεοσκέπαστοι και εμπνευσμένοι ομόρροπα και ευλογημένα, σοφοί μας, να μας επιστήσουν την προσοχή.

Το Κ που ‘’δείχνει’’ προς το αδιέξοδο και ‘’τυφλό’’ | < (|+<=Κ) σε σχέση με το Λ, που δείχνει ο Λόγος και η ακολούθησή Του. προς το ατελεύτητο τέλειο.     

Με όρια κακίας τις ανθρωποθυσίες και όριο του ΚΑΛΟΥ, την Υψίστη Σπονδή, την Θυσία Του Ανθρώπου.

Οι άλλες σπονδές, ελευθέρωναν ή δέσμευαν, κατά αναλογία μεταξύ του τελείου και του ατελούς.

Στις προ και χωρίς Χριστό, θυσίες, το σκοτεινό πνεύμα που κάλυπτε με κάποια ιδιαιτερότητα την περιοχή, ως νόσος ή ανομβρία ή άλλα αφύσικα κακά, ‘’ζητούσε’’ θυσία. Το αίμα των ζώων που χυνόταν, ήταν το αιτούμενο. Η ΖΩΗ έστω και για λίγα δευτερόλεπτα. Άφηνε το παίδεμα και ορμούσε στο αίμα. Έτσι ελευθερωνόταν ο τόπος, ο άνθρωπος. Όχι όμως σε όλα του τα επίπεδα, αλλά μέχρι εκείνου του επιπέδου, του θυσιαζόμενου ‘’ζώου’’ και αίματος, γιατί άλλη η σάρκα των ιχθύων, άλλη των ζώων και άλλη των ανθρώπων.

Βέβαια, οι πιο ευγενείς, θυσιάζουν (έστω και μετά από 2000 χρόνια από την Ύψιστη Θυσία Του Ανθρώπου, που κατήργησε ως αχρείαστες για την πραγματική ελευθερία του ανθρώπου όλες τις άλλες) σπόρους.

Κι η σπονδή των καρπών της γης, εκ του φυτικού βασιλείου, ‘’καθαρίζει’’ ( ; ) το αντίστοιχο επίπεδο που είναι ενσωματωμένο στον άνθρωπο. Το ‘’φυτικό του βασίλειο’’ (και νευροφυτικό σύστημα). Προ και εκτός Ενσαρκωμένου (και θυσιασθέντος Χριστού), άρα και εντός του Νόμου (παλαιοδιαθηκικά) με την σπονδή ζώων, ‘’καθαριζόταν’’ ( ; ) ή ζούσαν μια μερική ελευθερία (όση και η μερική τους αλήθεια τα έθνη, ή σπερματική τους στον Νόμο) μέχρι το ζωικό (μέσα τους βασίλειο). Αλλά ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε να απελευθερωθεί πλήρως και πνευματικά, αν δεν θυσιαζόταν ο Άνθρωπος.

Και ήρθε και θυσιάστηκε αυτοβούλως σε αντιδιαστολή των άλλων αστόχων φριχτών ανθρωποθυσιών, που τις επέβαλλαν τα τότε ιερατεία των δαιμόνων ή των ‘’σπασμένων τηλεφώνων’’ που μετέφεραν (και δυστυχώς συνεχίζουν τινές) το μήνυμα της σωτηρίας και ελευθερίας...

Να θυμηθούμε τα Της Θυσίας Του Ανθρώπου; 

...Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινε. τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει. τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας, ο νώτος την φραγγέλωσιν και η χειρ τον κάλαμον. αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ. τα άρθρα τους ήλους και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών και παθών ελευθερώσας ημάς, ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Περίλυπος εστίν η ψυχή μου…  μας παραπονείται ο Εύσπλαγχνος Κύριος και Δημιουργός, που σέβεται το πλάσμα των χειρών Του... γιατί οι κληρονόμοι της Βασιλείας Του, αλλιώς σκέφτονται και αλλιώς δρουν, και παρά την θυσία Του Λόγου και την ρύση του Αίματος, η α-λογία των θυσιών ή θυσίες των α-λόγων… συνεχίζονται…      

Κύριε, ερχόμενος εν φάτνη εν μέσω των αλόγων, ΦΩΤΙΣΕ ΜΑΣ!!

------  

* Οδοδείκτεςελληνορθόδοξης παιδείας

2.  Πιο πάνω, εκτιμώ ευκρινώς παρατέθηκε η διαφορά κατεύθυνσης των 2 θυσιών. Καθέτως διαφωνούντων μεταξύ τους και των υπηρετών (ή ακόμη και οπαδών εν γνώσει ή εν αγνοία) τους. Της εύστοχης και Εύσπλαγχνης για τα πλάσματά Του, Του Κυρίου (προς τα άνω) και της άστοχης και απάνθρωπης που επιζητεί με μανία ο άλλος (προς το αδιέξοδο πλάγια).

Της ίδιας διαφοράς κατεύθυνσης και προσανατολισμού της ΓΝΩΜΗΣ και της ΓΝΩΣΗΣ (ως Μ-Σ). Του Ενός ΟΦΙ (του ορθίου) με τον άλλο, τον έρποντα, που και οι δυο ‘’παράγουν’’ ναι μεν ΦΩΣ, ως ‘’εωσφόροι’’ αλλά με ποιοτική διαφορά, που καλείται ο νους μας να διακρίνει. Ευθέως και πλάνου. Κι αφού ορίστηκε το θεωρητικό υπόβαθρο, δεν απέχει και η πρακτική του εφαρμογή επιτυχίας, εξαρτώμενη αποκλειστικά από τον νου και καρδιά μας.

Ο νους μας, σαν αφετηρία, βρίσκεται σε μια στάση, που καλείται να επιλέξει μια κίνηση, που οδηγεί ή προς την αποστασία (προς το Κ του ΚΑΚΟΥ) όπου θα συναντήσει στο αδιέξοδό του το Ι’ τάγμα των δαιμόνων πρόσωπο προς πρόσωπο (και τότε αλοίμονο) ή την ανάσταση (προς το Λ του ΚΑΛΟΥ), συναντώντας πάλι πρόσωπο προς πρόσωπο Τον Δημιουργό Του.

Κι είναι δυνατόν ο Δημιουργός να είναι απαθής και μη μετέχων στο δράμα του παιδιού του; (κατά την μπάζουσα από παντού ‘’θεωρία’’ ορισμένων; ) Έτσι κάνουν τα ζώα; Έτσι κάνουν οι φυσικοί και λογικοί άνθρωποι για τα παιδιά τους; Τα αφήνουν αβοήθητα; Αυτό κάνει ο πελεκάνος για τα πελεκανάκια του; Πολύ περισσότερο και όμοια αυτοθυσιάζεται ο Πατέρας Δημιουργός για τα δημιουργήματά του που δηλητηριάστηκαν και είναι έτοιμα να πεθάνουν. Ως ΘΕΟΣ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΓΑΠΗΣ κι όχι αδιαφορίας.

Αυτόν τον δρόμο εξόδου ξεκίνησε να πορεύεται ο ΔΙΑΣ, και στο μέτρο της δικής του ευθύνης, το πέτυχε. Ξέφυγε από την φθορά και τον χρόνο. Ξέφυγε από τον Κρόνο, που έτρωγε τα παιδιά του. Ανορθώθηκε από τον θάνατο στην αιωνιότητα. Συνανόρθωσε την επιστήμη από το παράλογο στο λογικό και δεν έγινε βροτός στον Κρόνο (και ‘’παμφάγο πανδαμάτορα’’ χρόνο). 

Πλην όμως του παράλογου (υπόγειου και αφύσικου) και λογικού (επίγειου και φυσικού) που επετεύχθη δια της ελληνικής υγιούς παιδείας, υπάρχει και το Υπέρλογο και Υπερφυσικό και πέραν της αιωνιότητος (και του αιώνος τούτου) η αθανασία, που επιτυγχάνεται μετά την ανόρθωση ως ανάσταση, δια της Ορθοδοξίας.

Αυτό τον δρόμο έχει να βαδίσει και η ΔΙΆνοιά μας. Κάθε ανθρώπινη συνείδηση, ευρισκόμενη στο μεταίχμιο, φθοράς και αφθαρσίας, 

Καλείται να ΓΡΑΨΕΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ. Κι ενώ η ελληνορθόδοξη παιδεία γαλουχεί προς την φωτεινή διεκπεραίωση αυτής της πορείας, υπάρχουν και οι αγωνιζόμενοι ματαίως ΚΑΘΕΤΑ διαφωνούντες. 

Ίσως το σχήμα να είναι βοηθητικό μετά από απλή ανάγνωση. Δεν χρειάζεται ως ευκολονόητο, ούτε καν μελέτη. Κι αν έχει κάποιος καλή διάθεση, ΜΟΝΟ ΚΑΛΟ βλέπει, μη λογιζόμενο το κακό, αφού έτσι η αγάπη παραινεί: Η αγάπη, ου λογίζεται το κακό…. (εφόσον και αν μεταστρέφει το νου του όπου δείχνουν τα βελάκια/οι οδοδείκτες… ως έξοδο και άνοδο – από αριστερά και βέβηλα προς τα δεξιά και από εκεί στα άνω. Και (μετανοών/μεταστρέφων το νου και όλον τον εαυτό προς Τον Νου) πίσω μην κοιτάς…).

Μόνο προαίρεση και λίγο φιλότιμο θυσιών που ευστοχούν τον άνθρωπο Στον Τριαδικό Θεό δια του Ανθρώπου.

Μιας επαναλαμβανόμενης, μέχρι της Συντελείας, Υψίστης Θυσίας Αίματος, (αναιμάκτως μυστηριακώς) που οι μετέχοντες κοινωνούντες, αφθαρτοποιούνται.     

…Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος. Ὤ φρικτοῦ Μυστηρίου! Ὤ εὐσπλαγχνίας Θεοῦ! Πῶς θείου Σώματος καὶ Αἵματος ὁ πηλὸς μετέχω καὶ ἀφθαρτοποιοῦμαι;

(εκ της Θείας Μεταλήψεως)

Επειδή τέλος πολύς λόγος γίνεται με το αρχή σοφίας (κοινόν) αλλά διαφορετικό τέλος, εις με ν τους Έλληνες η των ονομάτων επίσκεψις εις δε τους ορθοδόξους, φόβος Θεού, και με πρόφαση ότι ΔΕΝ πρέπει εμείς (τουλάχιστον) οι Έλληνες να ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ τον θεό, έχουν δυστυχώς χάσει και την σ+οφίαν εκ των ονομάτων επισκέψεως, και τον σεβασμό του Αληθινού Θεού, που υβρίζουν καραμελοειδώς ως γιαχβέ και εβραιοχριστιανικό θεό αιμοδιψή.

Αυτός είναι ο αιμοδιψής; Αυτός που χύνει το Αίμα Του, ή αυτός που (μακάρι εν αγνοία) υπηρετείτε και ζητά την ψυχήν σας ως Κρόνος/χρόνος και βροτή; Δια του άλλου ‘’καλού’’ στα μάτια σας, εωσφόρου;  

Οδηγείστε με μαθηματική και γεωμετρική ακρίβεια (ως άνω σχηματικώς ενεδείχθη) στο ακόρεστο στόμα του Κρόνου (αριστερά) ακολουθώντας τον έρποντα όφι και όχι στις πατρικές αγκάλες του Δημιουργού και Λόγου. (Φωτός, Ζωής, Ελευθερίας). 

Η επιλογή ως ΔΙΑνοια είναι καθαρά δική μας. Και ή θα την διαγράψουμε ως οφείλουμε ελληνορθοδόξως εις δόξαν Θεού ή σκιωδώς εις κρίμα και κατάκριμα, αυτοχειρώντας κατά της ζωής μας (ψυχής τε και σώματος) και αυτού του θείου δώρου.