Ένας φίλος μου όταν διάβασε σε ένα βιβλίο
«..το καλύτερα με Τον Χριστό και στην κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς
Αυτόν…», το θεώρησε υπερβολή. Δεν καταλάβαινε πως μπορούσε να υπάρχει παράδεισος
χωρίς Χριστό.
Ο καλός Θεός τον βοήθησε σχετικά. Του πόνεσε
(χωρίς προηγούμενη ενόχληση) το δόντι. Άρχισε να λέει την ευχούλα: το Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με16… ο πόνος όμως συνέχιζε και μάλιστα σφοδρότερος.
Κουρασμένος, σταμάτησε την ευχή. Παρατήρησε πως σταμάτησε κι ο πόνος. Ξανάρχισε
την ευχή, ξανάρχισε και ο πόνος. Σταματούσε να προσεύχεται, σταματούσε και ο
πονόδοντος. Κατάλαβε πως παιζόταν ένα παιχνίδι. Έπρεπε να διαλέξει μεταξύ δύο
θέσεων: ή στην "κόλαση" του πονόδοντου αλλά με Χριστό, ή στον
"παράδεισο" (άρση πόνου), χωρίς Χριστό.
Έπρεπε βιωματικά να διαλέξει. Και διάλεξε
σωστά. Καλύτερα με Τον Χριστό και στην
κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς Αυτόν. Μήπως δεν μας κατακλύζουν χίλιοι
δυο παράδεισοι και άλλες τόσες κολάσεις, καθημερινά;
Η προσκόλληση του όλου εαυτού στο πρόσωπο Του
Κυρίου, αυτή η λατρεία, το κόλλημα της ψυχής Στο Θεό, ορίζει την παραπέρα
συμμετοχή στην Ζωή της Αγίας Τριάδος. Το "…αρκεί
σοι η Χάρις μου…" μας προτρέπει με ταπεινότητα και
απόλυτη ελπίδα να παραθέτουμε την ζωή μας στο Θεό. Ελπίδα που πηγάζει από τον
ίδιο Τον Κύριο.
- Μύηση και Ορθοδοξία
-------
επειδή, ο ορισμός του τελείου και της τελειότητος, ΔΕΝ είναι απρόσωπη κατάσταση, αλλά Πρόσωπο, όπως και η Αλήθεια, δεν ανευρίσκεται με το ΤΙ ΕΣΤΙΝ, αλλά με το ΤΙΣ...
τέλειοι γίνετε, ότι τέλειος ειμί... (και) ...καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ...
...θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ. (Στον παράδεισο; μαζί Μου - στην κόλαση; μαζί Μου...) και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ και μαζί Σου Κύριε, σε κολάσεις και παραδείσους...