Μεταξύ
θεωρίας και πράξεως, πολλές φορές απλώνεται χάσμα. Άλλοτε αγεφύρωτο και άλλοτε
δι ενεργείας Της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα, Της επουράνιας κλίμακος δι ης
κατέβη Ο Θεός, Της γέφυρας της μετάγουσας τους εκ γης προς ουρανόν, βατής.
Ή
λοιπόν θα βατολογούμε, εντοπίζοντας ότι η πράξη μας απέχει από την θεωρία ‘’μας’’
(εννοώ για μας τους ορθοδόξους) ή δι εφαρμοσμένης και ενσαρκούμενης χάριτος
θεωρία και πράξη θα υπηρετούν τον ίδιο σκοπό.
Στην
αρχή η πράξη ‘’πουλάει’’ από φθόνο την μεγαλομανή θεωρία. Κι αυτή ως σκλάβα,
στεναχωρούμενη ωριμάζει ώστε με θεία χάρι, να μεγαλουργήσει και ‘’υποτάξει’’ καλύτερα
εντάξει (και συγ-χωρήσει) και θρέψει τελικώς την πράξη. Ο νους ελκύοντας την
διάνοια, συνελκύει και την όλη πράξη.
Πάνω
σε αυτόν τον δρόμο ‘’δουλεύουμε’’ με τον καθένα, κατά ιδιαιτερότητα, κατά τάξη
και ετοιμότητα, από κάποιο (ρευστό όσο ζούμε) μεταίχμιο προς ισορροπία και
πρόοδο.
Στην
ΠΔ ο Ιακώβ, στον τύπο και σκιά του Αγίου Πνεύματος, μετά τον τύπο και σκιά του
Πατρός (Αβραάμ πατέρα δύο διαθηκών) και Ισαάκ (στον τύπο του υπάκουου προς θυσίαν
υιού), γεννά εκ της πράξεως (Λείας) και Ραχήλ (θεωρίας) τεκνία. Τα πρακτικά και
θεωρητικά χαρίσματα.