Περί χαράς και λύπης…

‘’Σήμερα’’, του αγ.Γρηγορίου Παλαμά με το ‘’φώτισόν μου το σκότος’’ αιτούμαστε τα δι ευχών του, σπουδαία και ωφέλιμα.

Πολλοί αδιακρίτως προσπαθούν να κάνουν μια εγχείρηση, διαζευκτική, χαρά κι όχι λύπη*. Η τομή όμως δεν είναι κάθετη, αλλά οριζόντια (όπως και σε πολλά ακόμη ζεύγη ζωής)**. Εν προκειμένω, καλό θα ήταν να κυνηγούμε το, ΚΑΙ χαρά ΚΑΙ εκμεταλλευόμαστε την λύπη ΜΕ ΘΕΟ, και να αποφεύγουμε οποιαδήποτε χαρά ή λύπη ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ.

Ο γνώμονας και η διάκριση (αμήν εκ Θεού χάρι), πρέπει να έγκειται στο αν είναι ψυχωφελές ή ψυχοβλαβές το όποιο βιούμενο.

Να προσθέτει βαθμίδες ταπεινότητος, προς ανάσταση αντί τα αντίθετα και αντίθεα και απάνθρωπα, αντιπνευματικά, σαρκοκεντρικής αναφοράς…   

Διαβάζουμε από το  ΠΕΡΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ Ἀρχιμ. Σωφρονίου τα:

...Ὅταν προσευχώμεθα ἕν ἠσύχω καί ἐρήμω τόπω, τότε συχνάκις ὅλοι οἵ μάταιοι λογισμοί συγκεντροῦνται ἐπιμόνως πέριξ του νοός, ἀποσπῶντες τήν προσοχήν ἠμών από της καρδίας. Ἡ προσευχή φαίνεται ἄκαρπος, διότι ὁ νοῦς δέν μετέχει εἰς τήν ἐπίκλησιν τοῦ 'Ὀνόματος τοῦ Ἰησοῦ, καί μόνον τά χείλη προφέρουν μηχανικῶς τούς λόγους. Ὀταν  δέ λαμβάνη πέρας ἡ προσευχή, τότε συνήθως οἵ λογισμοί  ἀπομακρύνονται καί ἠμεῖς ἐπανευρίσκομεν τήν γαλήνην ἠμῶν. Ἐν τῷ ἀνιαρῶ τούτω φαινομένω ὑπάρχει ἕν τούτοις νόημα: 

Διά τῆς ἐπικλήσεως τοῦ Θείου'Ὀνόματος θέτομεν εἰς κίνησιν παν τό κεκρυμμένον ἐντός ἠμῶν. Ἡ προσευχή ὁμοιάζει πρός δέσμην ἀκτίνων Φωτός, ἠτις πίπτει εἰς τόν σκοτεινόν τόπον τῆς ἐσωτερικῆς ἠμῶν ζωής  καί ἀποκαλύπτει ὅποια πάθη καί προσκολλήσεις ἐμφωλεύουν ἐντός ἠμῶν. Εἰς τοιαύτας περιπτώσεις ὀφείλομεν ἐντόνως νά προφέρωμεν τό Ἅγιον Ὄνομα, ὅπως τό αἴσθημα  τῆς μετανοίας αὐξηθῆ ἔν τη ψυχή.

Και από της Θείας Μεταλήψεως… Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

---

Άλλα ζητάει ο κοσμικός άνθρωπος κι άλλα του προσφέρει Ο Κύριος, όπως στραβά τα βλέπουν οι φαρισσαίοι τα γενόμενα εκεί στην Καπερναούμ… αναλογούντα και στην δική μας ζωή… κι όπως λέγει ο αβ.Ισαάκ ο Σύρος, είναι μακαριώτερος ένας που αισθάνεται την αμαρτωλότητά του, από κάποιον που ανασταίνει και νεκρό, αλλά χωρίς συναίσθηση μετανοίας… αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση των ωφελίμων φαρμάκων Του.

Περίμενα σήμερα λόγο χαράς από αδελφό*** που κοινώνησε αλλά με προσγείωσε απότομα... Περιττεύουν τα λόγια όταν διακρίνει κάποιος (χάριτι λόγω επίσκεψης και εισόδου Του Φωτός στο έρημο δώμα της ψυχής και ζωής) την ασθένειά του, που προξενεί ψυχωφελή λύπη από την συναίσθηση της σκολιότητάς του, την πνευματική ακινησία και παράλυση, που οι 4 (περιβάλλον της πεμπτουσίας εαυτός), τον παρουσιάζουν Στον Ιατρό Κύριο.

Αμήν θεράπευσον και ανόρθωσον… με αιτία την λύπη που είναι γλυκυτέρα και ανωτέρα πολλών ‘’χαρών’’… με ό,τι ευδοκήσει και οικονομήσει, έως επιτρέψει προς εσχάτης εγκαταλείψεως Ο αγαπών μας Κύριος. Όχι γιατί το θέλει, αλλά γιατί εμείς έτσι ‘’ελεύθερα’’ επιλέξαμε. Μη γένοιτο.

---

* Ο άλυπος βίος και η πλάνη της εκζητήσεώς του

** οι άγιοι άμεσα κι εμείς έμμεσα πολεμούμε το δαιμονικό (αποκομμένο) σταυροειδώς. Οι άγιοι απευθείας ενάντια στα δαιμόνια, ως λεπτότεροι κι εμείς έμμεσα δια των καταστάσεων, ως παχυλότερης συνειδήσεως. 

Ζεύγη διαζευκτικά τείνουν προς δαιμονικό και ανισορροπία, αφού αποκόπτουν τον αντιμετωπίζοντα έτσι, από την ρίζα και αιτία, ακόμη και δυσανασχετούν με Τον πρωταίτιο Λόγο, που για κάποιον λόγο, ευλογεί ή επιτρέπει καταστάσεις, για όφελός μας. 

Κι όταν εξοστρακιζόμαστε αδιακρίτως μέσα στον κόσμο, στα άκρα πχ ή πίστη ή νόηση, ή έλληνες ή εβραίοι, ή προσευχή ή δράση, η σωματίδιο ή κύμα (για το φωτόνιο) ή θεωρία ή πράξη, ή Μάρθα ή Μαρία, καρδιά ή λογική, αγάπη ή αλήθεια… απενεργοποιούμε την συνθετική ενέργεια Της τα εναντία εις ταυτό αγαγούσας Θεοτόκου. Υποτιμούμε τον σωτήριο σταυρό. (ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο, αλλά ΜΕ ΘΕΟ). Αυτό το απρόσωπο συμβολάκι (+) που οδοδεικτεί και προτρέπει το βίωμα του προσωπικού σταυρού που οδηγεί στο θείο Εσταυρωμένο Πρόσωπο, που υπόσχεται και ενεργεί την Ανάσταση. 

Και… θέλει φωτισμό (β’κυριακή νηστειών) για να προχωρήσουμε στην χωρίς ασυνέχεια λόγων, γ’κυριακή, της Σταυροπροσκυνήσεως, με Αυτόν στο μέσον της σαρακοστής, για ευνοήτους λόγους. Κλίμαξ η Θεοτόκος, κλίμαξ ο Σταυρός από τον θάνατο στην ζωή, από την στάση και επανάσταση, προς την ποθούμενη Ανάσταση. 

Αμήν δι ευχών και ενεργείας Της ολκάδος των θελόντων σωθήναι, αμήν δια του Ζωοποιού Σταυρού, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ. 

  

*** (και μου ψιθυρίζει εμπιστευτικά) … φιλαράκι μου… πάσχοντες από πνευματική πλεονεξία, τπτ δεν δίνουμε και τα ζητάμε όλα, συνηθίζουμε να αιτούμαστε τα υψηλά και ξεχνάμε πως πριν την θεογνωσία και τα Φώτα, απαιτείται το φως της αυτογνωσίας. Κι αυτό, πάλι δώρημα εξ άνωθεν είναι…. Να δούμε τα μαύρα μας τα χάλια, που τα σπρώχνουμε κάτω από τα χαλιά… λες και ο τόπος μας δεν είναι έρημος, άβατος και άνυδρος.

Επί σταυρού ΔΙΨΑ Ο Κύριος, ενόσω βιώνουμε την σταυροφορία, κι εμείς διψάμε.

Κι Ο Κύριος δίνει δωρήματα κατά το συμφέρον, αφού δια της αυτογνωσίας εμμένουμε (μακάρι) στην χιλιάκις ευλογημένη ταπεινότητα.      

Κατά τα άλλα, ζητάμε μαζί με τον αγ. Εφραίμ του Σύρο :

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου,
πνεύμα αργίας, περιεργίας,
φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοί δως.
Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης,
υπομονής, και αγάπης χάρισε μοί τω σω δούλω.
Ναί Κύριε Βασιλεύ,
δώρησαι μοί του οράν τα εμά πταίσματα,
και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου
ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων.
Αμήν.

Ζητήσαμε και ήρθε. ΔΟΞΑ ΣΟΙ!