Της κλίμακος

Από τον απόστολο της δ’ Κυριακής των νηστειών… (προς εβρ.ς’13-20)… 13 Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος ὁ Θεός,…19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, 20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Και από το ευαγγέλιο (κατά Μαρκ.θ’17-31) … 17 καὶ ἀποκριθεὶς εἷς ἐκ τοῦ ὄχλου εἶπε· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρὸς σέ, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον. 18 καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ, ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. … 19 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. 20 καὶ ἰδὼν αὐτὸν εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς ἐκυλίετο ἀφρίζων. …22 καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ’ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ’ ἡμᾶς. 23 ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Τὸ εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. 24 καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. …28 Καὶ εἰσελθόντα αὐτὸν εἰς οἶκον οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἐπηρώτων αὐτόν κατ’ ἰδίαν, ὅτι ἡμεῖς οὐκ ἠδυνήθημεν ἐκβαλεῖν αὐτό. 29 καὶ εἶπεν αὐτοῖς· Τοῦτο τὸ γένος ἐν οὐδενὶ δύναται ἐξελθεῖν εἰ μὴ ἐν προσευχῇ καὶ νηστείᾳ. … 30 Καὶ ἐκεῖθεν ἐξελθόντες παρεπορεύοντο διὰ τῆς Γαλιλαίας, καὶ οὐκ ἤθελεν ἵνα τις γνῷ· 31 ἐδίδασκε γὰρ τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἔλεγεν αὐτοῖς ὅτι Ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδίδοται εἰς χεῖρας ἀνθρώπων, καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ ἀποκτανθεὶς τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται.

Δυο σκέψεις, με αφορμή τα έντονα της ημέρας και των ημερών.

Κλίμαξ ο σταυρός, ο οποίος έριξε την σωτήρια παρουσία και σκιά Του επί γης. Υπ’Αυτού και με Αυτόν βαδίζουμε όλον τον χρόνο της νηστείας της σαρακοστής, τυπωθείς στο μέσον, ως Σταυροπροσκύνησις (γ’Κυριακή).

Όντως προτύπωση μεταξύ γης και ουρανού, [μεταξύ απέναντι (5) όπου εκάθητο ο Αδάμ και ωδύρετο για την απώλεια Κυριακή εξορίας, προ καθ.Δευτέρας και αρχής του σταδίου…) και του μέσα (2)], μεταξύ θανάτου και ζωής, μεταξύ αιγύπτου και αγίων τόπων, με μέσον το όρος Σινά, από τα αποτελέσματα στις αιτίες … από τους αποκομμένους λόγους* στην ενότητά τους, αλλά! όλα τα άνω εκτυπωθέντα σχήματα και λόγοι, προτείνουν το βίωμα Του Αναστάντος Λόγου (και Πρωταίτιον), δια Σταυρού. 

Μετά την καμπή του μέσου, αντί της ευθείας επί γης, προτείνεται η ανάβασις της κλίμακος, παράλληλα με την συνέχισή της επί γης. Αν εξαντληθεί στα κάτω, χωρίς ίχνος της άνω πορείας και προτεινόμενης σε μετοχή Ουσίας δι ενεργειών, η Ανάσταση εκπίπτει σε νομικό σκιώδες πάσχα. Εκπίπτει στην κατάσταση του ‘’πεσών (οπότε και έρπον) επί της γης και αφρίζων…’’ του ευαγγελίου (τύπος δαιμονοκαταλήψεως).     

Κι ο άβραμ δέχεται την πρόσθεση του ‘’α’’ της αγάπης και αληθείας στην κεφαλή γνωριζόμενος πλέον ως Αβραάμ δια της επαγγελίας και το ‘’ρ’’ της δικαιοσύνης στο σώμα (εφεξής Σάρρα). 

… 13 Τῷ γὰρ Ἀβραὰμ ἐπαγγειλάμενος** ὁ Θεός,…19 ἣν ὡς ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν καὶ εἰσερχομένην εἰς τὸ ἐσώτερον τοῦ καταπετάσματος, 20 ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδὲκ ἀρχιερεὺς γενόμενος εἰς τὸν αἰῶνα.

Αυτή η βεβαία άγκυρα και ασφαλής είναι ο Σταυρός που μας εισάγει στο εσώτερον του καταπετάσματος και πρόδρομος (και αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεως, ων αρχιερεύς) εισήλθεν Ιησούς.

Κλίμαξ η Θεοτόκος επουράνιος δι ης κατέβη ο Θεός, (και) γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν. Κλίμαξ με βάση το ‘’ ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμά σου ’’ … με εφεξής την επισκίαση της δυνάμεως του Υψίστου.

Η κρινόμενη αυστηρώς ‘’άπιστος γενεά’’ βρίσκεται μεταξύ Του Κυρίου ως θεραπευτού και των ασθενών, που η αδυναμία ίασης του πάσχοντος αδελφού, έγκειται στην απουσία της προσευχής και νηστείας.    

Η προσευχή για τους αγίους είναι η κορωνίδα, η δε νηστεία, η βάσις (τα άκρα του καθέτου, προς ύψος σκέλους του Σταυρού. Επί κεφαλής και επί κοιλίας).

Τυπώνοντας το σημείο του Σταυρού επάνω μας (και στον αέρα ευλογών) ομολογούμε (θεωρητικώς) το … Ἐσημειώθη ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ προσώπου σου, Κύριε και, όπως προσμένει και παραινεί ο Κύριος την ολοκλήρωση της πίστης, ΚΑΙ πρακτικά με το … «Τὸν Σταυρόν σου προσκυνοῦμεν...» να εισαχθεί Κύριος Θεός εν ημίν, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν, ώστε όχι μόνο να θεραπευτούμε εκ του ιού του έρποντος αλλά και δι Υιού να θεραπεύουμε.   

Τα 4 τμήματα του σταυρού της ζωής μας, μπολιαζόμενα με μυστικά και μυστηριακά εφόδια (ως εξομολόγηση – Θεία Κοινωνία, ελπίδα Θεού – υπομονή και αντοχή στον προσωπικό μας σταυρό) καλύπτουν τα χωροχρονικά κενά εξ αμαρτιών / αστοχιών, οπότε φαίνεται συνεχής ο σταυρός και συνεπής η ζωή μας στις θείες εντολές.

Τα 4 άκρα του Σταυρού, που εμπεριέχουν την όλη χάρι, διττή σε ενέργεια, απροσωπόληπτη και απλή, κριτής και εύσπλαγχος,  ορίζουν το βίωμα ‘’χρυσοπλοκώτατε πύργε και δωδεκάτειχε πόλις’’*** (καθέδρα του Βασιλέως) ορίζονται καθέτως από προσευχή και νηστεία και οριζοντίως, από ακρόαση και τήρηση των εντολών. Τύπωσις με τρία δάχτυλα (ορθοδόξως) στα τέσσερα σημεία = 12 (τειχος)... με εμάς να νουθετούν αφού κάνουμε το σημείο του σταυρού να μην γίνεται αυτό τυπικά, αλλά ουσιαστικά περικρατούμενοι εντός της Πόλεως με τα παραπάνω 4 χαρίσματα, ως προϋπόθεση ενσωμάτωσής μας στην Εκκλησία. ΜΕ Σταυρό ΜΕ Θεοτόκο. Επί της  κλίμακος, αλλιώς, δεν θα έχουμε βάλει αρχή, αναβοώντες ξανά και ξανά….  Πιστεύω, Κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ. … να γίνουμε όπως κληθήκαμε (πάντες γαρ απόστολοι) κατ’ αρχήν θεραπευμένοι δια της σώζουσας πίστεως και μετά δι ευχών, (και χωρίς Εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν… με ταπεινότητα και αγάπη) θεραπευτές, σε έναν κόσμο που αδιάκριτα περιπίπτουμε σε ληστές, προτείνοντες το πανδοχείο (Ορθόδοξη Εκκλησία) … εν μέσω σκιών ακτίνες Φωτός που να μας ανέλκει συλλογικά η πανσθενής χειρ του Θεού.

Αμήν γένοιτο.

---

* το δαιμονικό έχει την έννοια του αποκομμένου. Μπορεί η καθημερινότητα της ζωής να μην εμφανίζει φοβερά και τρανταχτά παραδείγματα αρνητικών επηρροών, πλην όμως, στην λεπτομέρεια ‘’κρύβεται’’ ο διάβολος.

Ενεργεί Ο Κύριος ενωτικά, ενεργεί κι αυτός διασπαστικά, προς διατήρηση του αποκομμένου λόγου και των ‘’τυχαίων’’ συμβάντων, χωρίς την προοπτική ένωσης, υπό του παντεπόπτου Λόγου.

Εχθές κι όλας (25 Μαρ και χαιρετισμοί), ομολογήσαμε το χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει χαίρε δι ης η αρά εκλείψει…

Σήμερα δ’ Κυριακή νηστειών της κλίμακος, μέσα σε μια εκκλησία και Θεία Λειτουργία, δίπλα στις εικόνες του αγ.Χαραλάμπους και αγ.Ειρήνης χρυσοβαλάντου, ως μέλη της θριαμβεύουσας, δι ευχών δόθηκαν ψυχία αυτής της ενότητος, σε δύο ανθρώπους της στρατευομένης, ως ένα τάχα απομονωμένο και ίσως χωρίς πολύ σημασία περιστατικό. Σαν άλλο εξ ουρανού μήλο, ως άλλη πνευματική λάμπουσα χαρά.

Επειδή όμως (κατά αγ.Μάξιμο ομολογητή)

η ακολούθηση του μίτου των λόγων οδηγεί Στον Λόγο, όπως οι ακτίνες οδηγούν στον εκπέποντα αυτές, ήλιο, για να πληθυνθεί η θερμότητα και η φωταγωγία.

Δυο κοριτσάκια (όχι πάνω από 5-8 χρονών) μετά την Θεία Κοινωνία και από πίσω ακολουθώντας και προσέχοντας αυτά, η μητέρα τους, περπατούσαν χοροπηδώντας όμοια χαριτωμένα, με αρμονία. Το όνομα της μητέρας, Ηρώ και εργάζεται σε μια τράπεζα.

Σε αυτό το τρίωρο περίπου της Θείας Λειτουργίας με τον όρθρο και μετά την ευλογημένη, ‘’τρέχει’’ ο όλος χρόνος, από γενέσεως έως συντελείας (Π και ΚΔ και Αποκάλυψη). Μέσα στην Εκκλησία, σαν Νους μέσα στην καρδιά, με όλες τις αιτίες, ως Σταυρός, ως κλίμαξ, ως Θεοτόκος, συμβαίνουν γεγονότα ‘’ευθέως’’ συμπυκνωμένα, που αντιστοιχούν εν εσόπτρω και αινίγματι εκτός Αυτής. Εισήλθε στον κόσμο το Α της Αγάπης και Αλήθειας για να επιστρέψει δια σταυρού τους θέλοντες στο Ω , και τελειότητά Του.

Πλεονάζει η αμαρτία, υπερπερισσεύει η χάρις, με τον Σταυρό επί της κλίμακος να δοξάζει τους αγγέλους και τραυματίζει τους δαίμονες με εκτύπωμα στους εμπνέοντες εξ ενός εκάστου, ανθρώπους. Δια σταυρού (γ’ Κυριακής) δια κλίμακος (δ’) δια μετανοίας (ε’) να εγγίσουμε την ανάσταση του Λαζάρου και ανελχθούμε δια Μ.Εβδομάδος στην Ανάσταση vs με τα αντίρροπα που καρπίζουν απώλεια.   

Πέριξ σταυρού, οι 2 συσταυρούμενοι, ως συμπύκνωση όλων των υπό κρίση προσώπων μας, με κατάληξη ή χαρούμενα αρνία ή άτακτα ερίφια. …του μεν καταγομένου … του δε κουφιζομένου…   

Τα παιδιά της Ηρούς (Ω) μέσα (στην Εκκλησία) χαίρονται και κινούνται χαριτωμένα και αρμονικά με την Θεία Κοινωνία, τα ‘’παιδιά’’ του φθονερού, (Ήρα) του δυνάστη τραπεζιτικού νεοταξίτικου σχεδίου, έξω κινούνται με υποκινητή και άλλους απάνθρωπους στόχους. Με τον πόλεμο κατά του σταυρού, με την μη λήψη της Θείας Κοινωνίας, με την εισαγωγή και επιβράβευση της αμετανοησίας, με την απάρνηση των αδελφών Μάρθας και Μαρίας ως προτυπούσες την φιλόθεη και φιλάνθρωπη πράξη και θεωρία, η κοινή ανάσταση, η Μεγάλη Εβδομάδα και Ανάσταση, δεν είναι χαρά.              

Επλεόνασεν η αμαρτία, υπερπερίσσευσεν η χάρις. … όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές πίσω από το παραπέτασμα.

Αμήν ο Τριαδικός Θεός να μας χαρίζει τα βιώματα των σημερινών αναγνωσμάτων. Να μας διανοίγει τους οφθαλμούς και νου, εις το συνιέναι τους χωρίς ασυνέχεια (ενωμένους κι όχι αποκομμένους) λόγους Του (Γραπτούς και φύσεως) στην ανάβαση προς τις δύο κορυφούλες του όρους Σινά μια εκτύπωση του θαβωρείου όρους και Φωτός. Αμήν μεθεκτό.

Το πρόσθες ημίν πίστη, σημαίνει εμπιστοσύνη, χαρά, ελπίδα που ου καταισχύνει. Καταθέτουμε με πόνο και αναθέτουμε το όποιο βάρος και πρόβλημα Στον Κύριο, Ο Οποίος (συνοδοιπορών και συμπλέων) μας θεραπεύει κατά την πίστη μας ΑΝ είναι ψυχωφελές.          

Τι να πιστέψουμε; Όσα σκιώδη γίνονται ‘’έξω’’ στον κόσμο; και μας πληροφορούν τα βαρηά χοϊκά αισθητήρια ή όσα μας ευαγγελίζεται Ο Κύριος, απευθυνόμενος στα έσω ενωμένα εις εν, εσωτερικά (αμήν ανακαινισμένα και καθαρά του νοείν και βιώνειν κατά Θεόν) αισθητήρια; 

Μήπως δεν ξέρουμε ότι Ο Κύριος (δια Σταυρού) είναι δίκαιος μισθαποδότης; Ας αφήσουμε τον καθένα κατά την ελευθερία του να ενεργεί, αλλά εμείς, αφού ξέρουμε από το τελευταίο κεφάλαιο της Αποκαλύψεως ότι: … 11 ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι. 12 ᾿Ιδοὺ ἔρχομαι ταχύ, καὶ ὁ μισθός μου μετ᾿ ἐμοῦ, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ. 13 ἐγὼ τὸ Α καὶ τὸ Ω, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος. 14 Μακάριοι οἱ ποιοῦντες τὰς ἐντολὰς αὐτοῦ, ἵνα ἔσται ἡ ἐξουσία αὐτῶν ἐπὶ τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, καὶ τοῖς πυλῶσιν εἰσέλθωσιν εἰς τὴν πόλιν. 15 ἔξω οἱ κύνες καὶ οἱ φαρμακοὶ καὶ οἱ πόρνοι καὶ οἱ φονεῖς καὶ οἱ εἰδωλολάτραι καὶ πᾶς ὁ φιλῶν καὶ ποιῶν ψεῦδος.  ας, ποθήσουμε να εισέλθει Ο Κύριος στον κόσμο μας, και να εξάγουμε Αυτόν, ως πίστη, χαρά, ελπίδα, Αλήθεια, Αγάπη.     

** ‘’εισέρχεται’’ Ο Κύριος ως Υιός, όπως προτύπωσε Εαυτόν (εν σκιά), στον ερχομό του Ισαάκ, υιού Αβραάμ εκ της Σάρρας… η δε Σάρρα μέσα στην σκηνή, όπισθεν της θύρας, εγέλασεν… (Γεν.ιη’12) πίσω του καταπετάσματος, όπως εγέλασε και ο Αβραάμ έμπροσθεν … (Γεν.ιζ’17)… προσέγγιση του Μεσσία και του μεσσιανισμού φιλοσοφικοθεολογικοτεχνοκρατικά…

[Αβραάμ (τύπος Πατρός, με επόμενο τον Ισαάκ που υπάκουα οδηγείται σε θυσία, και Ιακώβ στον τύπο του Αγίου Πνεύματος που χαρίζει τεκνία από Λεία και Ραχήλ, πράξη και θεωρία… )].

Να αρθεί ο μεσότοιχος, να διαλυθεί ο χνους μεταξύ νου και χου, να σχισθεί το καταπέτασμα από άνωθεν έως κάτω, να γκρεμιστεί ο ένας ναός, ο φαρισσαϊκός ως ικανή και αναγκαία συνθήκη για να δομηθεί Ναός (αναστάσιμος) εν ημίν, κατά τάξη και ετοιμότητα.

*** Συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…) μετά από την γενική οπτική στις ισορροπίες και άκρα κατά την Ορθοδοξία

---

Κλίμαξ οσίου Ιωάννου σιναΐτου

Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’

Ο άνθρωπος, σκιαγραφήθηκε ως πυραμίδα [=κλίμ(α)ξ Θεού] με την ευστοχία ή αστοχία να άγει την ζωή μας προς Ζωή ή τάφο (και θάνατο)…

Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν.

κλίμαξ (παλαιότερο άρθρο)