Σταυρός και σταυροπροσκύνηση, μια ουράνια πολιτεία στην ‘’καθημερινότητα’’

Ο γ’τόμος ξεκίνησε με το κείμενο του αγ.Νικολάου Βελιμίροβιτς  Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… και ευελπιστεί δι ευχών να ‘’κλείσει’’ με τον σταυρό, όπως κάθε ευλογημένο έργο αρχίζει και τελειώνει με την τύπωση του Τιμίου Σταυρού. Από τα μέρη και ίχνη χαράς, στην πληρότητα αυτής, αφού δια σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια Χριστού και εν Χριστώ. Εσταυρωμένου και Αναστημένου.

Προσεγγίζοντες την σταυροπροσκύνηση, και πως μια φαινομενική θρησκευτική συνήθεια (ή έξις) γίνεται ενεργή και ουσιαστική έλξις εκ του ουρανού, της καθημερινότητάς μας, αναβαθμίζοντάς μας, καθαρίζοντας, φωτίζοντας, τελειοποιώντας τον όλο εαυτό.

Κλίμαξ ο σταυρός, κλίμαξ η Θεοτόκος από το απρόσωπο στο πρόσωπο, εκ του θανάτου εις την Ζωή.

Προσκυνείται ο Τίμιος Σταυρός ως πρόσωπο, όσο συναυξάνεται Ο Λόγος εν ημίν. Με το ιστορικό του Τιμίου Ξύλου, διακρίνουμε τις βαθμίδες αυτής της Κλίμακος.

Στην βιωματική Του απουσία, ο άνθρωπος αδιαφορεί ακόμη και (συνήθως) Τον πολεμά. Φυτεύεται από Την ίδια την Αγία Τριάδα στον φιλοξενούντα άνθρωπο (κεφαλή άβραμ μετονομάζοντάς τον πλέον, Αβραάμ και στο σώμα, σάρα, μετονομάζοντάς την, Σάρρα, αφού με την επίσκεψη, προσθέτει στον καθένα μας, το ‘’α’’ της Αγάπης και Αλήθειας στην κεφαλή και την θεία δικαιοσύνη (ρ) στο σώμα. Ποτίζεται με τα ρείθρα του Ιορδάνη ποταμού για να φυλλοβολήσει και συγ-χωρεθεί (εν βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών μυστηριακώς και δια δακρύων μυστικώς), σκεπάζει τον ναό του Σολομώντος ως νομική εκκλησία και δια του καρπού της Θείας Κοινωνίας, οικοδομεί εν ημίν τον ναό. Εδώ βρίσκεται το ευλογημένο όριο και αρχή της εν Θεώ ζωής, αμήν να αναπαύεται η χάρις κι εμείς ως ναός, να είμαστε λαός Του. Να ενεργεί και συνοδοιπορεί μαζί μας.  

Στο κέντρο του παραδείσου το πεφυτευμένο δέντρο προτεινόταν η μη γεύσις του καρπού του, γιατί θα επέφερε (όπως και έγινε) τον θάνατο. Στο κέντρο της σαρακοστής (και δρόμο από το απέναντι και στάση στην ζωή και Ανάσταση), τοποθέτησαν οι άγιοι την σταυροπροσκύνηση, ως πρόταση για όποιον επιθυμεί ΖΩΗ. Μια εκούσια ‘’στένωση’’ (σαν κλεψύδρα ) και ακινησία (παρά τις σειρήνες κατάβηθι… ίνα πιστεύσωμεν) ελεύθερα με όστις θέλει, προϋπόθεση όμως, για να αναχθεί και ανεβεί από τώρα η ζωή και ο κόσμος μας, από τα πρόσκαιρα παρόντα, στα άνω και σπουδαία και αιώνια.

Σταυρός ο φύλαξ πάσης της Οικουμένης,

Σταυρός η ωραιότης της Εκκλησίας,

Σταυρός βασιλέων το κραταίωμα,

Σταυρός πιστών το στήριγμα,

Σταυρός αγγέλων η δόξα και

των δαιμόνων το τραύμα.

Σταυρός αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα.

Η (εξωτερική) τύπωσις του σημείου του σταυρού στον εαυτό και στον αέρα (από τους ευλογούντες) δηλώνει τον προσανατολισμό του προσώπου του ποιούντος. Προσανατολίζεται ο ελεύθερος ΑΔΑΜ (αρχικά Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία) προς τον ουρανό ως φυσική προοπτική ακούγοντας την υπερφυσική του κλίση, ή αντίθετα, στη γη ως παραφυσική έκπτωση.

Αυτό το διαζευκτικό ή προς τον ουρανό ή προς την γη, που είναι παράλληλο του διαζευκτικού ή Τον Κύριο ή τον μαμωνά και ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ να συγχωνευθεί ως μία πίστη, όπως προσπαθείται από μεταπατερικούς ‘’θεολόγους’’ της παναίρεσης του οικουμενισμού, καλείται ο άνθρωπος να επιλέξει ποιον σταυρό (ευθύ ή σκολιό) και πως θα τον τυπώνει επάνω του, που θα προσανατολίζεται και τέλος ποιον, δι υπακοής (διακριτικής ή αδιακρίτου), θα ακολουθεί.

Η ένωση στο αυτό σώμα και ψυχή δύο αντίθετων πόλων, σαν το (+) και το (-) προκαλεί κεραυνό, όπως πήρε επάνω και μέσα του ο πατριάρχης Αθηναγόρας*.

Με πρόφαση ότι η ‘’αγάπη’’ ενώνει ενώ η Αλήθεια χωρίζει, η αδιάκριτος χωρίς Αλήθεια αγαπολογία, αντί να εξυψώνει τον άνθρωπο, τον καταβαραθρώνει.

Έτσι κι αλλιώς βρίσκεται επί της Οδού, αλλά ανάλογα με τον προσανατολισμό και κίνηση, ακολουθεί ή την κεντρομόλο (Ι – Ιησού) ή την φυγόκεντρο (πάλι Ι, αλλά Ι τάγμα των δαιμόνων).

Με το, δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν**… από γενικό και αόριστο (έναν) Θεό, εγγίζουμε και μετέχουμε στον Έναν Τριαδικό Αληθή Θεό*** αντί του ομοιάζοντος αληθοφανούς προηγούμενου, αλλά κατοπτρικού (999-666).

Μια επιλογή, που συνάδει σε σοβαρότητα του να κινηθούμε προς την αληθή όαση (δι ευθέως φωτισμού) αντί του μάταιου κυνηγιού δια του διαφωτισμού ή πλάνου και εκ διαχύσεως ‘’φωτός’’ (έρποντος δηλητηριώδους) αντικατοπτρισμού αυτής. Επιλογή ζωής ή θανάτου…. εις τους αιώνες των αιώνων…  

…Διηγήθηκαν για τον αββά Μακάριο τον μεγάλο ότι περπατώντας κάποια φορά στην έρημο, βρήκε παραπεταμένο πάνω στο χώμα ένα κρανίο νεκρού. Το κούνησε λίγο με το φοινικένιο ραβδί του λέγοντάς του: “Συ, ποιος είσαι; Αποκρίσου με”. Το κρανίο του μίλησε και είπε: “Εγώ ήμουν αρχιερέας των ειδωλολατρών που παρέμειναν σ΄ αυτόν τον τόπο, κι εσύ είσαι ο αββάς Μακάριος που έχεις μέσα σου το άγιο Πνεύμα. Όποια ώρα λοιπόν σπλαχνίζεσαι αυτούς που είναι στην κόλαση, παρηγορούνται λίγο”.

Τον ρωτάει ο αββάς Μακάριος: “Και τι λογής παρηγοριά έχουν;”
Και απαντά το κρανίο: “Όση είναι η απόσταση μεταξύ ουρανού και γης, τόση είναι η φωτιά κάτω από μας. Καθώς λοιπόν στεκόμαστε μέσα στη φωτιά από το κεφάλι ως τα πόδια, δεν είναι δυνατόν ο ένας να δει το πρόσωπο του άλλου, γιατί η ράχη του ενός είναι κολλημένη στη ράχη του άλλου. Όταν όμως προσεύχεσαι για μας, βλέπει εν μέρει ο ένας το πρόσωπο του άλλου”. Έκλαψε τότε ο Γέροντας και είπε: “Αλίμονο στην ημέρα που γεννήθηκε ο άνθρωπος, εάν αυτή είναι η παρηγοριά της κόλασης”.

Τον ξαναρωτάει ο Γέροντας: “Υπάρχει άλλο χειρότερο βάσανο απ΄ αυτό;” Και λέει το κρανίο: “Το μεγαλύτερο βάσανο είναι κάτω από μας”. “Και ποιοι είναι σ΄ αυτό;” ρωτά ο Γέροντας. “Εμείς -απαντά το κρανίο-πού δεν γνωρίσαμε τον Θεό, βρίσκουμε έστω λίγο έλεος. Εκείνοι όμως που γνώρισαν τον Θεό και τον αρνήθηκαν και δεν έκαναν το θέλημά του, αυτοί είναι που βρίσκονται κάτω από μας’’.

Μετά απ΄ αυτά πήρε ο Γέροντας το κρανίο του, το έθαψε στη γη και συνέχισε τον δρόμο του.

Εντός, (όπως η ελάχιστη αυτογνωσία και φυσιογνωσία μας νουθετεί, ότι όπως το σώμα μας και ο ήλιος έχουν όρια, έτσι και το Σώμα Χριστού – Μία Ορθόδοξη Εκκλησία – ως πύρινο Σώμα έχει, καλώντας μας να μην τα μπερδεύουμε με την εξερχόμενη ενέργεια και αντίστοιχα ακτίνες, που όποιος αγκαλιάζεται, φωτίζεται, θερμαίνεται, ΔΕΝ συνεπάγεται ότι είναι εντός του Ενός σωτηρίου Σώματος ισχυόντων μυστηρίων)… απέναντι ή κατέναντι (Γεν.γ’24 και δ’16) η κατάληξις, με αφετηρία τον εξοστρακισμό που έχουμε υποστεί, προς επιστροφή, μεταστροφή, μετάνοια.

  

Με μας όλους, συμπυκνωμένους σε δύο πρόσωπα. Συσταυρωμένους.

Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου• του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας...

Επιλέγοντας στάση ζωής και προσανατολισμό. Βλασφημίας ή κρούοντες την θύρα του θείου ελέους και διάπλατα διανοιγείσης με το ‘’μνήσθητι…’’.

Επειδή, ου ο πας λέγων μοι Κύριε Κύριε σωθήσεται, οπότε και ποιών ορθά εξωτερικά το σημείο του σταυρού πρέπει να επαναπαύεται, πλην του τύπου απαιτείται και η ουσία.

Σταυρώνει ο άνθρωπος τον νου του, ακινητεί επί σταυρού, όταν προσεύχεται (ακινητών εν καρδία). Σταυρώνει το σώμα του, όταν νηστεύει. Σταυρώνει την ψυχή του με την πάσαν ελπίδα μου (και φόβο και αγάπη και πίστη… μαζί με όλες τις δυνάμεις) εις Σε ανατίθημι και πάσαν την ζωήν ημών, XC τω Θεώ, παραθώμεθα…. Στο σύνολο νοούμενη ‘’σταύρωση’’ το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου (όπως σταυρώνει ο Υιός και Λόγος το θέλημά Του για χάριν Του Πατρός, όντας υπόδειγμα και Δρόμος για κάθε λόγο)… Καρπός των οποίων βιώνεται το ουκέτι εμαυτώ ζω, ζει εν εμοί Χριστός. Αυτή η ‘’σταύρωση’’ ανεβάζει τον άνθρωπο από τον χρόνο και κοιλία όπου τυπούται το ‘’αεί’’ δια της σπονδυλικής στήλης στο ‘’νυν’’ και κεφαλή και άχρονο****.    

Ισχύοντας η ανάβαση, όσο αναπαύεται η χάρις και κατέρχεται και μονή παρ’αυτώ ποιεί…

Δια σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Κι αυτή η χαρά και χάρι, που μετέχεται στο πρόσωπο, αντανακλάται και στο προσωπείο, όσο κι αυτά σαν δερμάτινοι χιτώνες έχουν συσταυρωθεί.  

Και, μπορεί να μην είναι ουσιαστικά Ο Τίμιος, αλλά η ενέργειά Του μπολιάζει τους επόμενους ‘’σταυρούς’’ με μικρό ‘’σ’’. Συμβολικά μεν, αλλά ενέχουν εφόδια οικείωσης, μετοχής και συγγενείας. Το καλόν εμ-βόλιον που ως ασθενείς, μας εξυγιαίνει και κάνει διάφανους, αφού παραινούμαστε από τον άγ.Μάξιμο ομολογητή :

Σταυρός η Αγάπη και Αλήθεια (με την μεν να απλώνεται, σαν τα απλωμένα επί σταυρού Της Εσταυρωμένης Αγάπης ΚΑΙ Αληθείας χέρια, την δε να υψώνει) 

Σταυρός ο έρωτας και η αγάπη στο ζεύγος (με τον μεν να απλώνει εν κόσμω, οπότε και εκθέτει σε φλόγωση, αλλά ομού σαν μονάδα – και έσονται εις σάρκα μία - την δε να υψώνει στο υπέρ νουν πυρ) 

Σταυρός η πίστη και η νόηση (με νόηση να πλαταίνει την δε πίστη να υψώνει και σώζει)

Σταυρός η Θεοτόκος που δωρίζει την ισορροπία και σύνθεση των αντιθέτων και την κατ’άμφω υγεία.

Σταυρός ο μεταβολισμός (φυσικός και πνευματικός)

Σταυρός η παρουσία του Αγίου Φωτός , με το Άγιο Πνεύμα να χαρίζει τεκνία και αρετές πράξης και θεωρίας, όπως προτυπώθηκαν με Λεία και Ραχήλ, κατά τάξι και ετοιμότητα.

Χωροχρονικά εσταυρωμένος ο (κάθε) ΑΔΑΜ, μετά την έξοδό του από την σκέψη του Θεού, δια μυστικών και μυστηριακών σταυροαναστάσιμων βιωμάτων η επανείσοδος στην αγκαλιά του Πατρός…   

  

Σταυρός ο ενχρονισθείς και χωρεθείς Κύριος και Κριτής…

 Δια σταυρού οπλισθέντες και ασφαλισθέντες οι 3 παίδες εν καμίνω εξήλθαν αβλαβείς του άλλου πυρός. Πυρ, που σημεία δείχνουν ότι θα δοκιμαστεί η γενηά μας και τα παιδιά μας. (Ακοάς πολέμων πόλεμοι, ειρήνη του κόσμου και υπέρ νουν ειρήνη…). Αμήν ως χρυσός εν χωνευτηρίω να υπομείνουμε την (ψυχωφελή) θλίψι και αποβάλλουμε τους μολυσμούς σαρκός και πνεύματος και μείνει αμιγής εν ημίν, ενεργών δια σταυρού, XC.

Στο μέσον***** της σαρακοστής των Χριστουγέννων εντοπίστηκε μια καμπή, που αν δεν την ακολουθούσαμε με πνευματικό τρόπο, η γιορτή των Χριστουγέννων θα εξαντλιόταν σε κοσμική χαρά, αστοχούντες στον κυριότερο ομόκεντρο κύκλο όπως σημειούται στο σχόλιο του άρθρου ******. Πάλι στο μέσον της σαρακοστής του Πάσχα, εντοπίζεται η καμπή που προτείνει η σταυροπροσκύνηση, για να μην ‘’γιορτάσουμε’’ κοσμικώς και αστόχως αυτό, με συλλείτουργα παπικών και ορθοδόξων.  

Έλεγαν οι άγιοι. Αλοίμονο αν συμπέσουν τα δύο πάσχα. Και φέτος (2017) συμπίπτουν. Τότε και εκεί ο σταυρός δεν θα φέρει χαρά και δόξα των αγγέλων, αλλά δια της ιδίας ενεργείας η άλλη όψις, τραύμα των δαιμόνων, που δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να συνταχθεί και βιώσει. Ας αποφύγουμε την δικαία οργή του Θεού, εκμεταλλευόμενοι τούτη την ορθόδοξη καμπή, που προτείνει όχι τα κάτω, αλλά την ανάβαση για συνανάσταση.

Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή· η δύναμις περιτομής της αμαρτίας (αστοχίας) οπότε και ολοκλήρωσης (σωτηρίας εκ του σώος), αμήν Σταυρέ Του Χριστού, σώσον ημάς τη δυνάμει Σου!

Οι 24 οίκοι εις την νοητήν κλίμακα του Τιμίου Σταυρού

Μετά τα τόσα πολλά λόγια, τόμους, λόγους, δεσμούς παραπομπής, ευχόμενος έστω και κατ’ελάχιστον βοηθητικούς και διευκρινιστικούς, ζητώντας συγγνώμη, διανοίγεται εμπρός Οδός, αμήν με ωφελιμότερη σιωπή, ικανή για ακρόαση της λεπτής αύρας… κακεί Κύριος. 

  

*******

Συντριβήτωσαν υπό την σημείωσιν του Τιμίου Σταυρού Σου, πάσαι αι εναντίαι δυνάμεις…. (ανερχόμενοι δι Αυτού) 9 vs του 6 και φοράς δεικτών του ωρολογίου και χρόνου και κρόνου και φθοράς και θανάτου, ανελκόμενοι αναστάσιμα από Τον Κύριο προς την αθανασίαν δια της αιωνιότητος… Αμήν.

Περί της στάσεως του νοός εν τη προσευχή κι ΑΝ αυτό κατορθωθεί με προαίρεση και χάριτι, και ακινητεί ο νους εσταυρωμένος στο μέσον της ύπαρξής μας, όπως με την παρουσία της Θεοτόκου στο μέσον της καρδιάς μας (με το τι Σοι προσηνέγκωμεν) στην σαρακοστή των Χριστουγέννων, ικανή όμως και αναγκαία συνθήκη, ως προϋπόθεση, για να ενσαρκωθεί ο Χριστός εν ημίν, έτσι και δια σταυρού ΜΟΝΟ μπορεί να παρασταθούμε εν πνεύματι στην Αναστημένη Σάρκα του Κυρίου.

Ο Σταυρός, απεργάζεται την καθαρότητα (από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος) την διαφάνεια, οπότε ως Θύρα ευλογούνται οι είσοδοι και έξοδοι και βιώνουμε το …νομήν ευρήσει…  και το μονήν παρ’αυτώ ποιήσουμε…  

Ο εν τη ενάτη ώρα δι' ημάς σαρκί του θανάτου γευσάμενος, νέκρωσον της σαρκός ημών το φρόνημα, Χριστέ ο Θεός, και σώσον ημάς.

---

* 

** η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν)

*** Ο ΘΕΟΣ vs ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ

**** για τον χρόνο και το βίωμα Του Άχρονου

Παρεμβαλλόμενος κρόνος/χρόνος στο διάβα μας από την γη στον ουρανό

***** Δια των αγίων Σάββα και Νικολάου, 5/6 Δεκ, η επίγνωσις της αλφαβήτας της πίστεως και αυτογνωσία

****** Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής) 

******* ανελικτική προς τα άνω πορεία Μ.Εβδομάδος αποτυπωμένης σε κάθε εβδομάδα, σε κάθε στιγμή της ''καθημερινότητος'' , ως 9 με στόχο τον ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ κι όχι 6 και αντίποδα και ομοιάζοντα. 

Το κάθετο τμήμα του Σταυρού, είναι το Εσταυρωμένο (ως επί ράβδου Μωσέως κρεμασθείς χάλκινος όφις για την λύτρωση από τον θάνατο) και Αναστημένο Σώμα Χριστού, οι δε συσταυρούμενοι ενδεικνύουν το 9 και 6 που ευθέως (ως πεμπτουσία) ή ελικοειδώς ανέρχονται (προς σωτηρία) ή κατέρχονται (προς απώλεια και ΑΔΗ). Το Ι του Ιησού, το Ι της Μαρίας της παρακαθήσασας παρά τους πόδας Του Κυρίου ακινητούσα, όπως και η Θεοτόκος σε σχέση με την κινούμενη κυκλικά Μάρθα, την διακονούσα.        

Εσταυρώθη Ο υπέρτατος Νους (εν σαρκί) σαν δρόμος για μίμηση κάθε νού που θέλει σωτηρία. 

Με εμάς ή πέριξ και (κατάληξη με τονισμό στην λήγουσα) περί του Σταυρού (καταργούμενο το ξ της πτώσεως, δια σταυρού) κατά το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου ή αποφεύγοντες τον Σταυρό αφού τραυματίζει τους δαίμονες και τους καίει, προς τον αντίποδα, τον ‘’χριστό’’ ξένο σταυρού (χξς’) κατά το γενηθήτω το θέλημά μου. Οι του ‘’6’’ σαν κίνηση, ανάλογα της Μάρθας, δεν διακονούν τις πραγματικές ανάγκες του ανθρώπου, αλλά τις επίπλαστες και εμπαθείς και φανταστικές. Έτσι, οι οικουμενιστές δυστυχώς, εν γνώσει ή εν αγνοία, διακονούν τον αντίποδα, βοηθώντας την άμεση έλευσή του, στα έσχατα και ποιμαίνοντας με τον σκολιό τους στην απώλεια.           

Η δόξα στην κορυφή επί σταυρού, η ντροπή και ατιμία στον αντίποδα, οι αδιάφοροι, οι αποφεύγοντες και χειρότερα πολεμούντες Αυτόν.        

Ο Βασιλεύς της Δόξης ακινητών στην αμαρτία, οι πέριξ Αυτού αγνοί Θεοτόκος και αγαπημένος μαθητής Ιωάννης, συνδοξαζόμενοι, οι δε περιαυτολόγοι (ως ‘’θεολόγοι’’ ) χωρίς Χριστό ή αλλοιωμένο δογματικά σαν Αλήθεια και αδιάκριτη Αγάπη στον αντίποδα με τέλος της ακινησία όπως προτυπώθηκε σαν βράχος, ο Κύνωψ.       

Κι αν κάποιος δει την άλλη ‘’ταμπέλα’’ που λέει αντί Βασιλεύς της Δόξης, Βασιλεύς των Ιουδαίων, ας μην συσταλεί και εντραπεί από τους επιθετικούς αρχαιοελληνιστές που ταμπελιάζουν τον κόσμο, ούτε να σιωπήσει, αφού Ιούδας σημαίνει ‘’εξομολόγηση’’ (…και ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ, αλλά και εβραίος = περάτης…, αλλά να μην επεκταθούμε). Κι είναι χαρά και τιμή και δόξα και υποχρέωση το να εξαρτώμαστε από την βεβαία και ΜΟΝΗ σταθερή ΠΕΤΡΑ… σε σχέση με όσους τεμπελιάζουν αυτόχειρες μη εξομολογούμενοι, νομίζοντας ως ‘’ελευθερία’’ , το διαρκώς αυξανόμενο βάρος, εκ φύσεως των παραφυσικών μολυσμών, που σκοτίζουν το ηγεμονικό της ψυχής και αμαυρίζουν* το πρόσωπο, μη περάτηδες εμμένοντες στην όχθη κοντά στην αίγυπτο, παρά την διάβασή τους και πέρασμα δια του σταυρού, στην άλλη.    

* Όπως ο ήλιος (σαν σώμα) εκπέμπει (κυματοειδώς) ακτίνες που φωτίζουν και θερμαίνουν όσους ‘’εκτίθενται’’ σε αυτόν, έτσι κι εμείς ωσάν φωτόνια, (σωματιδιακής και κυματοειδούς, διττής φύσης) εκπέμπουμε (ως μαύροι ήλιοι) την μαυρίλα μας. Ψύχουμε και σκοτίζουμε δι ‘’ακτίνων’’ τις επαφές μας. Αυτά να εξομολογηθούμε, εξ Αυτού να λάβουμε άφεση (μυστική και μυστηριακή) εις Αυτόν Τον Αγαθό να κολλήσουμε.        

Και να Ο Κύριος, επί Σταυρού, ο αίρων τας αμαρτίας όλου του κόσμου (από γενέσεως έως συντελείας) προσκαλεί όλους τους κοπιώντες και πεφορτισμένους, να τους αναπαύσει. (κληρονόμοι της Βασιλείας) . 

Όλα εξαρτώμενα, από την στάση ζωής, ή ακινησία δυναμική σαν ‘’στριμωγμένο’’ ελατήριο, ή μετεωρισμό και διάχυση και κίνηση εν τω κόσμω, χωρίς δύναμη, όπως η φυγόκεντρος ορίζει, κατά τον λέοντα….  

Μετεωρισμός όμως είναι κύματα οργής Θεού, οργή όμως και αντίδραση, (ο υψώνων τον εαυτό ταπεινωθήσεται...) που προκαλείται από εγωισμό ... 

Παρατηρεί ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Πέτρος… 6 Ταπεινώθητε οὖν ὑπὸ τὴν κραταιὰν χεῖρα τοῦ Θεοῦ, ἵνα ὑμᾶς ὑψώσῃ ἐν καιρῷ. 7 πᾶσαν τὴν μέριμναν ὑμῶν ἐπιρρίψαντες ἐπ' αὐτόν, ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ὑμῶν, 8 νήψατε, γρηγορήσατε· ὁ ἀντίδικος ὑμῶν διάβολος ὡς λέων ὠρυόμενος περιπατεῖ ζητῶν τίνα καταπίῃ. 9 ᾧ ἀντίστητε στερεοὶ τῇ πίστει... 

(συμπυκνωμένη όλη η ζωή μας και συσχετιζόμενη, όπως αναλύθηκε στην : πορεία Του Λόγου από προ εξ ημερών, μέχρι μεθ' ημέρας οκτώ…) 

******** θα ήταν άδικο αν βλέποντας τον σταυρό μέναμε ΜΟΝΟ στην στεναχωρία. Ο απ.Πέτρος παρελήφθη από Τον Κύριο για την στερεότητα θελήσεως (ως πέτρα) τελέσεως των εντολών, μαζί με τον αγαπημένο Του μαθητή Ιωάννη (για την αγνότητα) και απ.Ιάκωβο (για την προαίρεση μαρτυρίου) στο όρος Θαβώρ, λίγο προ σταυρώσεως, ίνα όταν Σε ἴδωσι σταυρούμενον, …νοήσωσιν …και τῷ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.(1) 

Και το απαύγασμα του Πατρός και Σταυρού είναι η Αγάπη και Αλήθεια εν Πνεύματι Αγίω. Εκ του Πατρός (Αγάπη) η Αλήθεια, δια της Αληθείας ο Πατήρ (Αγάπη) … και ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται ζωήν, ἀλλ' ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ' αὐτόν. (Ιωαν.γ’36) Συνανεβαίνουμε κι εμείς στο όρος Θαβώρ, πρό του Πάσχα, από τον καθένα εκείνο το μέρος που αναλογεί στα χαρίσματα και προαίρεση των τριών μαθητών. 

Και όσο ‘’χωράμε’’ , ‘’βλέπουμε’’ την Αγάπη του Πατρός (ως απαύγασμα)…  και βιάζουμε τον εαυτό να συσταυρωθεί, αφού εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε… κι η σταύρωση του νοός και του χου και όλου του εαυτού, τελειοποιεί τον άνθρωπο, αφού τέλειος νους, νους αφάνταστος.

Μαζί με τους συσταυρωθέντες (και αναστηθέντες) αγίους και όλην την εσταυρωμένη και Αναστημένη Ορθόδοξη Εκκλησία (Σώμα Χριστού), ενσωματούμενοι, συντασσόμαστε και ευχόμεθα καθ’ημέραν υπέρ του κόσμου, (όπως καθ'ημέραν καλούμαστε να αίρουμε τον σταυρό μας) όπως κλείνει προ επιλόγου το παρόν… αμήν κοινωνοί Ζωοπαρόχου Σταυρού και της Αγάπης που εκδηλούμενη προς τον (συμ)πάσχοντα αδελφό, ανιστά.  

(1) Ἐπὶ τοῦ ὄρους μετεμορφώθης, καὶ ὡς ἐχώρουν οἱ Μαθηταί σου τὴν δόξαν σου, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐθεάσαντο, ἵνα ὅταν σε ἴδωσι σταυρούμενον, τὸ μὲν πάθος νοήσωσιν ἑκούσιον, τῷ δὲ κόσμῳ κηρύξωσιν, ὅτι σὺ ὑπάρχεις ἀληθῶς, τοῦ Πατρὸς τὸ ἀπαύγασμα.    

---

ΤΕΛΟΣ

ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ