Προσκυνοῦμεν
Σου
τά Πάθη, Χριστέ
δεῖξον
ἡμῖν καί τήν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν
"Την
άχραντον εικόνα Σου προσκυνούμεν αγαθέ, αιτούμενοι συγχώρεσιν των πταισμάτων
ημών βουλήσει γαρ ηυδόκησας ανελθείν εν τω Σταυρώ ίνα ρύση ους έπλασες εκ της
δουλείας του εχθρού όθεν ευχαρίστως βοώμεν χαράς επλήρωσας τα πάντα ο σωτήρ
ημών ο παραγενόμενος εις το σώσαι τον κόσμον."
Να βιώσουμε κι
εμείς, μέχρι τα τρίσβαθα του σκότους μας,
στο χώμα και
σώμα το …ουκ έστιν ώδε… ηγέρθη,
κενωθεί το
μνήμα μας, καινωθεί η ζωή μας και συζήσουμε
Για
νάρθει ο Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος
Θεολόγος, να μας πληροφορήσει το ‘’πως’’ μπορεί να επιτευχθεί αυτό: …''Αὐτὸς
ὁ ἴδιος κατεβαίνει ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, εἰσέρχεται στὸ σῶμα μας σὰν σὲ τάφο, ἑνώνεται
μὲ τὶς νεκρωμένες πνευματικὰ ψυχές μας καὶ τὶς ἀνασταίνει. Ἔτσι παρέχει τὴ
δυνατότητα σ᾿ ἐκεῖνον ποὺ συναναστήθηκε μαζί του νὰ βλέπει τὴ δόξα τῆς μυστικῆς
του ἀναστάσεως.''
Ο
Κύριος, δια του Ζωηφόρου Του Σταυρού συμπληρώνει την καλή λίαν πνοή της
βιολογικής ζωής με την τέλεια αναστάσιμη πύρινη πνοή και λάμψη, χαρίζοντας προς
μετοχήν, το υπέρ έννοια, νόημα της έσω Ζωής και Φως, με… στην μία όψη του
Σταυρού, το τέλος του παλαιού και σαρκικού φρονήματος και έξω κόσμου και ζωής
και στην άλλη όψη, την αρχή της καινής κτίσης και έσω Ζωής, με και εν XC.
Ήλθε
επί Σταυρού ο ένας παράκλητος (13ο πρόσωπο) για να δώσει την σκυτάλη
στον έτερο (14ο) κατά την φαινομενική έλλειψη των σχολαστικιστών, γενεαί
14 της τρίτης δεκατετράδος που κοσμικώς μετρείται 12, (με δωδέκατο τον δίκαιο
Ιωσήφ) για να δώσει την ποιμαντορική ράβδο και ηγουμενία στον γενηθέντα εν
Βηθλεέμ […6 καὶ σὺ Βηθλεέμ, γῆ ᾿Ιούδα, οὐδαμῶς ἐλαχίστη εἶ ἐν
τοῖς ἡγεμόσιν ᾿Ιούδα· ἐκ σοῦ γὰρ ἐξελεύσεται ἡγούμενος, ὅστις ποιμανεῖ
τὸν λαόν μου τὸν ᾿Ισραήλ. (Ματθ.β’) Κι Ο Κύριος μετά την
ανάσταση και ανάληψη, την πεντηκοστή, ημέρα δόμησης της αχειροποιήτου Ακτίστου
(ΜΙΑΣ) Εκκλησίας, παραδίδει στο Άγιο Πνεύμα τον έτερο
παράκλητο*****, να ποιμαίνει συντηρεί οδηγεί στην τελείωση το με εν βάπτισμα
πλήρωμα...] και να δρουν μαζί ως χειρ Θεού, έως της συντελείας προς αγιασμό και
σωτηρία μας, ποιούντες η Αγία Τριάς, παρ’ημίν μονή, δεικνύοντας την δόξαν Του, όσο
χωρούμε, όσο δυνάμεθα.
Αυτό που
απαιτείται, για τις ευθείς τρίβους, την ευθεία κίνησή μας προς Τον Λόγο (ως ύψος)
και λόγους ανθρώπους (ως οριζόντιοες διαπροσωπικές σχέσεις) είναι το ‘’καρδίαν
καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…’’.
Η ψυχή
μας ως πεμπτουσία, περιβαλλόμενη / ενδεδυμένη με τα 4 εξωτερικά στοιχεία, κινείται πάντα ευθέως είτε απομακρυνόμενη
είτε εγγίζουσα ως λόγος Τον Λόγο. Ευθεία αναστάσεως και ανυψώσεως χάριτι ή ευθεία
κατάπτωση ενεργεία του αντιδίκου.
Γιαυτό
και ο αγ.Σωφρόνιος έσσεξ παρατηρεί (παρά την ποικιλότητα, μοναδικότητα και ανεπανάληπτο
των σκέψεων και των πράξεων του καθενός μας), ότι μοιραίως κάθε ενέργειά μας, (σκέψη
ή πράξη), ή μας προσεγγίζει ή μας απομακρύνει από τον Θεό.
Ήδη από
την πρώτη κιόλας καλώς λίαν δημιουργία είδαμε, πως ενώ ο Λόγος είναι απλούς
‘’γενηθήτω’’, το Πνεύμα το Άγιο είναι Αυτό που δίδει την ποικιλία, το χρώμα, το
άρωμα, το σχήμα, την ζωή στα φυτά, στα ζώα και τέλος και στα θεούμενα ζώα, ανθρώπους.
Κι αν αυτό παρατηρείται ακόμη και τώρα στην μεταπτωτική φάση σ’όλην την πλάση,
πόσο πιο ουσιαστικά και άμεσα ισχύει με την
παρεχόμενη ΖΩΗ και προπτωτική χάρι στους ανθρώπους που έχουν μυστική και
μυστηριακή σχέση με Τον Κύριο!!!
Αυτό όμως
που ας πούμε επιβάλλεται, για να χαρακτηριστεί κάποιος ελάχιστος ή μέγας στην Βασιλεία
και μην θεωρητικολογεί ή ασκόπως ‘’θεολογεί’’
εξ αποστάσεως χωρίς βίωμα και μετοχή στο Φως, είναι η απαραχάρακτος πίστη και μη
αλλοίωσή της ούτε προσθέτοντας ιώτα ή αφαιρώντας γραφίδα (για να μην προστεθεί βάσανος
ή αφαιρεθεί ζωή) …. στην Ορθοδοξία των θεοφόρων πατέρων, όντως εκτός Αυτής αδυναμία
θεραπείας και αναστάσεως. Γιαυτό και μετά τους μακαρισμούς, σαν βάση ακούμε… 19 ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν
ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους,
ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ
τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ,
οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν (Ματθ.ε’). Παρά δε την
τελειομανία μας και απαιτήσεις από τους άλλους να ποιούν κι όχι μόνο να διδάσκουν,
ας κληθούμε με το ‘’στώμεν καλώς’’ τουλάχιστον ελάχιστοι. ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ, ειδικά στην
λαίλαπα της παναίρεσης του οικουμενισμού, που εμφορείται από ακάθαρτα και δυσώδη
πνεύματα.
Κι η
ψυχή, σαν πεταλούδα, γνωρίζοντας ότι το πηγαία θελκτικό φως και πυρ θα μας ‘’κάψει’’
έτσι κι αλλιώς, μακάρι να το συνειδητοποιεί και προτιμά το πυρ της θεότητος
παρά το πυρ το εξώτερον. Δια του ενός η ανακαίνιση, εύρεση και σωτηρία (ακολουθώντας
το Ι της κεντρομόλου Ιησούς), δια του άλλου η καυστικότητα και απώλεια (αν ακολουθούμε
το άλλο Ι της φυγοκέντρου και Ι τάγμα δαιμόνων), με, και τα δυο Ι, ευθείες.
Αμήν
να μας έλκει αυτό το πυρ το εσταυρωμένο (σ) και μας εισάγει έσω, (εντός ημών ορθοδόξως με και δια XC) παρά το
έξω δια του ‘’ξ’’ και αποστάτη
εκπεσόντος από τον παράδεισο πριν ορθίου και μετά έρποντος όφεως, κι αυτό πυρ… δηλώνοντας
το ένα, το Φως το ευθές που οδηγεί στην όαση και ΑΛΗΘΕΙΑ το δε πλάνο, που οδηγεί
στον αντικατοπτρισμό της όασης και ΦΑΝΤΑΣΙΑ.
Εν
μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν
καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων
προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.
Μας ζήτησε Ο φιλεύσπλαγχνος Κύριος… μόνον οικείως έχε προς εμέ*…
γιαυτό και τολμάμε να αυτοκατακριθούμε και ζητήσουμε βοήθεια… αφού χωρίς Εμού, ου
δύνασθε ποιείν ουδέν.
Στην
μοναδικότητα του προσώπου των αγίων, ψηλαφούμε και εντοπίζουμε την χάρη που
ενεργεί σε όλους τους λόγους Του και όλα, προς δόξαν Θεού, με ελπίδα να
ενεργήσουν και σε μας, οι εν δυνάμει και σε σπόρο, θείες δωρεές.
Αμήν
δι ευχών Της Θεοτόκου και Μητέρας Του Φωτός (και ΖΩΗ), από τώρα και στους
ατελευτήτους αιώνες, να αναδεικνύεται η ιδιοπροσωπεία μας, όσο μορφούται Ο
Κύριος εν ημίν, μέσα στην δόξα του Τριαδικού Θεού και Φως Του. Να ανευρίσκεται
ο ε-αυτός ως εικών Αυτού εν Αυτώ και
καταργείται ισόποσα το ε-γώ (εικών
επί γης) και σκιά. Γένοιτο γένοιτο.
* ΙΗΣΟΥΣ
ΧΡΙΣΤΟΣ… Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ
Νυμφίος, ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν
θέλῃς ἐγώ. Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ
διακονηθῆναι. Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ·
μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ. Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ
διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ
πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ
συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. Τί πλέον θέλεις; τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ;
τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν
παρόντα βίον πονεῖσθαι. Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις; (Αγ.
Ιωάν. Χρυσόστομος)
Τότε και έτσι το ‘’Ἐσημειώθη ἐφ' ἡμᾶς τὸ φῶς τοῦ
προσώπου σου, Κύριε’’
Επειδή ο σκοπός και ο δρόμος για
τον σκοπό, είναι και τα δυο άγια… εκεί που το εγώ και οι σκιές καταργούνται
(αμήν έρχου ταχέως) και ο ε-αυτός πληρούται με το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν….
μέσα στην Φωτοχυσία και ένεκα του πλουσίου ελέους του πανοικτίρμονος Τριαδικού
Θεού, ακούγεται αμυδρά κάπου στο βάθος να ψελλίζει μια
ψυχή δεδουλωμένη και να συναινεί κι ο σκοτισμένος μου νους… αμήν δι ευχών, ως θέλεις και ως οίδας γενηθήτω Κύριε το
θέλημά Σου… καν θέλω καν δεν θέλω
ΤΕΛΟΣ
ΚΑΙ ΤΩ ΘΕΩ ΔΟΞΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου