Η Ευχή στην γλώσσα των αγγέλων…

«Πρίν μερικά χρόνια, κάποιος Ἄγγλος γιατρός βαπτίσθηκε Ὀρθόδοξος Χριστιανός καί ἔμαθε νά λέη τήν Εὐχή “Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” στά ἀγγλικά. Ἔτσι, ἄρχισε σιγά-σιγά νά τή λέη συστηματικά ὅλη τήν ἡμέρα, μέχρι πού γλυκάθηκε τόσο πολύ, ὥστε νά ἀφιερώνη σ᾽ αὐτή τήν ἐργασία καί κάποιες ὧρες ἀπ᾽ τή νύχτα. Μέ τόν καιρό, ὅμως, ὅσο χρόνιζε αὐτή ἡ ἀδολεσχία μέσα στήν ψυχή του, σέ μία στιγμή ἄρχισε ν᾽ ἀκούη τήν καρδιά του νά κτυπᾶ, νά πάλλεται, μέ τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, ἀλλά… στά ἑλληνικά! Ὁ ἴδιος μέ ἀπορία τό περιέγραψε περίπου ὡς ἑξῆς:

—Ἀκούω μέσα μου greek (ἑλληνικά): “Γκύριε, Ἰησοῦ Κριστέ, ἐλέησόν με”. Ἐγκώ λέω μέ τό στόμα english (ἀγγλικά), καί ἡ καρντιά ἀπαντᾶ greek! Αὐτό τό ἔκτακτο γεγονός τοῦ ἔκανε μεγάλη ἐντύπωσι καί ἀπετέλεσε τήν ἀφορμή νά ἀρχίση νά μαθαίνη τήν ἑλληνική γλῶσσα. Μάλιστα, κατάφερε νά τή μάθη ἀρκετά γρήγορα, ὥστε νά μελετᾶ πνευματικά βιβλία σχετικά μέ τό θέμα τῆς προσευχῆς.

Ἔτσι, ἡ Εὐχή ἄλλαξε τή ζωή του, ὁδηγώντας τον σταδιακά στήν κάθαρσι ἀπ᾽ τά πάθη καί στό φωτισμό τοῦ νοός. Ἀλλά καί τό περιβάλλον του δέν ἔμεινε ἀνεπηρέαστο, καθώς τό παράδειγμά του ἐνέπνευσε πολλούς συμπατριῶτες του νά ἀσπασθοῦν τήν Ὀρθοδοξία. Κι ὅλα αὐτά, σέ μία χώρα προτεσταντική, χωρίς ἠθικούς φραγμούς καί παραδοσιακές ἀξίες».

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος

---

άσκησις της προσευχής του Ιησού (Αρχ. Σωφρονίου)

Περί της λειτουργικής γλώσσας (Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου) 

Για την ελληνική γλώσσα (γέροντος Παϊσίου) [Ἡ ἑλληνική γλώσσα ἔχει «γλώσσα» ἀπό τίς πύρινες γλῶσσες τῆς Πεντηκοστῆς .... ]

…9 διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, 10 ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, 11 καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός. (Φιλιπ.β’)

«Ιησού ονόµατι, µάστιζε πολεµίους»· αγ.Ιωάννης της Κλίµακας

Όλοι μας μπορούμε να γίνουμε άγιοι!

Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής

Το πρώτο, πού κάνει κάθε άνθρωπος, όταν τον καλέση ο Θεός στην επίγνωσί Του, είναι να ερευνήση με ακρίβεια τον εαυτό του για να ιδή, ότι πράγματι στην ζωή του πολλές ενέργειες του ήσαν έξω από το θέλημα του Θεού. Και από αυτή την στιγμή αρχίζει το έργο της μετανοίας. 

Η μετάνοια αρχίζει από την κατάπαυσι της αμαρτωλής ζωής και φθάνει μέχρι αυτής της θεώσεως, η οποία δεν έχει τέλος.

Ο Θεός δεν έχει περιγραφή και τέρμα· ούτε και οι ιδιότητές Του είναι δυνατό να έχουν. Μπαίνοντας ο άνθρωπος, δια της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος, μέσα στους κόλπους της θεώσεως, πάσχει όλες αυτές τις ιδιότητες τις ατέρμονες, τις αψηλάφητες, τις ανεξιχνίαστες, τις απέραντες. Γι’ αυτό είπα ότι η μετάνοια δεν έχει τέρμα.

Θέλω να σχολιάσω το θέμα της μετανοίας, παίρνοντας αφορμή από μερικά πράγματα πού με προεκάλεσαν και από τον προσωπικό μου βίο, αλλά και γενικώτερα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ «ΕΛΛΗΝΕΣ» ... ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΗΡΩΕΣ …

Επιλέγω (γράφει ο Ιωάννης Πέτρου στο φβ) δύο από τις χιλιάδες τραγικές προσωπικές ιστορίες ανθρώπων της Ελλάδος του ΄40 … Δεν αναφέρω ονόματα, όχι γιατί δεν έχουν σημασία, αλλά γιατί δυστυχώς δεν τα θυμάμαι …

Ο «Α» ήταν στρατιώτης Πεζικού και ο χειμώνας τον βρήκε να πολεμά με την Μονάδα του κάπου στην Πίνδο. Κάποια στιγμή συνάδελφοί του πρόσεξαν ότι είχε αρχίσει να κουτσαίνει. Όταν τον ρώτησαν τους απάντησε … «Δεν είναι τίποτα, το στραμπούληξα». Δείχνοντας να χειροτερεύει, οι ερωτήσεις πλήθυναν αλλά η απάντησή του πάντα η ίδια ... «Δεν είναι τίποτα, το στραμπούληξα». Οι μέρες περνούσαν, και παρ΄ ότι ο «Α» δεν υστέρησε σε καμία μάχη, το πόδι του έδειχνε να χειροτερεύει. Ο Λοχίας του ανέφερε το γεγονός στον Λοχαγό ο οποίος τον κάλεσε και τον ρώτησε, για να πάρει και εκείνος την ίδια απάντηση. Του ζήτησε να βγάλει το άρβυλο για να δει το πόδι του, αλλά ο «Α» αρνήθηκε πεισματικά. Τότε ο Λοχαγός διέταξε τον Λοχία να βγάλει με τη βία το άρβυλο του άντρα.

άλλη μια (μάλλον μάταιη) προσπάθεια προς οικουμενιστές

56 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. (Ιωαν.ς’56)

ΕΓΩ εἰμι ἡ ἄμπελος ἡ ἀληθινή, καὶ ὁ πατήρ μου ὁ γεωργός ἐστι. 2 πᾶν κλῆμα ἐν ἐμοὶ μὴ φέρον καρπόν, αἴρει αὐτό, καὶ πᾶν τὸ καρπὸν φέρον, καθαίρει αὐτό, ἵνα πλείονα καρπὸν φέρῃ. 3 ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διὰ τὸν λόγον ὃν λελάληκα ὑμῖν. 4 μείνατε ἐν ἐμοί, κἀγὼ ἐν ὑμῖν. καθὼς τὸ κλῆμα οὐ δύναται καρπὸν φέρειν ἀφ' ἑαυτοῦ, ἐὰν μὴ μείνῃ ἐν τῇ ἀμπέλῳ, οὕτως οὐδὲ ὑμεῖς, ἐὰν μὴ ἐν ἐμοὶ μείνητε. 5 ἐγώ εἰμι ἡ ἄμπελος, ὑμεῖς τὰ κλήματα. ὁ μένων ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν αὐτῷ, οὗτος φέρει καρπὸν πολύν, ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν … (Ιωαν.ιε’)

Πλην της μυστικής σχέσης που μπορεί να αναπτύξει ΚΑΘΕ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ με Τον Χριστό, ο οικουμενισμός και η αγαπολογία παρακάμπτει ηθελημένα και δόλια υποτιμώντας την αξία της μυστηριακής σχέσης. Των ισχυόντων μυστηρίων, που ΕΚΤΟΣ ορθοδοξίας δεν έχουν ισχύ, αφού ως κλήματα απεκόπησαν ηθελημένα (λόγω αιρετικών θέσεων και απόψεων) από Την Άμπελο. Ο ίδιος Ο Κύριος αναφέρει ότι δεν φέρουν καρπούς…

Εκτός των 12 αποστόλων (Της Μίας Αγίας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας

τι συμβολίζουν τα κεντημένα γράμματα πάνω στο μοναχικό σχήμα

ΙΣ ΧΣ
ΝΙ ΚΑ
Ο Ιησούς Χριστός Νικά

X X X X
Χριστός Χριστιανοίς Χαρίζεται Χάριν

Τ Σ Δ Φ
Τούτο το Σχήμα Δαίμονες Φρίττουσι.

Ε Ε Ε Ε
Εωσφόρος Έπεσεν. Εύρωμεν Εδέμ
Υπάρχει κι ακόμα μια εξήγηση γι’ αυτά τα γραμματα : Ελένης Εύρεσις Εβραίων Έλεγχος

Ρ Ρ Δ Ρ
Ρητορικοτέρα Ρημάτων, Δακρύων Ροή

Θ Θ Θ Θ
Θεού Θέα Θείον Θαύμα

Φ Χ Φ Π
Φως Χριστού Φαίνει Πάσι

Τ Κ Π Γ
Τόπος Κρανίου Παράδεισος Γέγονεν 

Ἡ δύναμη του σαρανταλείτουργου

Ὁ Γε­ρό-Δα­νι­ήλ ὁ ἁ­γιο­ρεί­της (+1929), ὁ σο­φός ἡ­συ­χα­στής τῶν Κα­του­να­κί­ων, ἔ­χει κα­τα­χω­ρι­σμέ­νο στά χει­ρό­γρα­φά του καί τό ἀ­κό­λου­θο πε­ρι­στα­τι­κό, πού συ­νέ­βη τό 1869 στήν πα­τρί­δα του, τή Σμύρ­νη. Κά­ποιος ἐ­νά­ρε­τος χρι­στια­νός κά­λε­σε στά τε­λευ­ταῖ­α της ζω­ῆς τοῦ τόν πνευ­μα­τι­κό του πά­πα-Δη­μή­τρη καί τοῦ εἶ­πε:

-Ἐ­γώ σή­με­ρα πε­θαί­νω. Πές μου, σέ πα­ρα­κα­λῶ, τί πρέ­πει νά κά­νω τήν κρί­σι­μη τού­τη ὥ­ρα; Ὁ ἱ­ε­ρέ­ας, γνω­ρί­ζον­τας τήν ἀ­ρε­τή του καί τή μυ­στη­ρι­α­κή προ­ε­τοι­μα­σί­α του, τοῦ πρό­τει­νε τό ἑ­ξῆς:

-Δῶ­σε ἐν­το­λή νά σοῦ κά­νουν με­τά τό θά­να­τό σου τα­κτι­κό σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο σ’ ἕ­να ἐ­ξωκ­κλή­σι. Ἔ­τσι κι ἔ­γι­νε. Ὁ κύρ-Δη­μή­τρης -αὐ­τό ἦ­ταν τό ὄ­νο­μά του- ἄ­φη­σε ἐν­το­λή στό γιό του νά κά­νει με­τά τήν κοί­μη­σή του σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο. Κι ἐ­κεῖ­νος, ὑ­πα­κού­ον­τας στήν τε­λευ­ταί­α ἐ­πι­θυ­μί­α τοῦ κα­λοῦ του πα­τέ­ρα, ἀ­νέ­θε­σε χω­ρίς κα­θυ­στέ­ρη­ση τήν ἐ­κτέ­λε­σή της στόν πά­πα-Δη­μή­τρη. Ὁ σε­μνός λευ­ΐτης δέ­χτη­κε νά κά­νει τό σα­ραν­τα­λεί­τουρ­γο, πού ὁ ἴ­διος εἶ­χε προ­τεί­νει στό μα­κα­ρί­τη, καί ἀ­πο­σύρ­θη­κε γιά ὅ­λο αὐ­τό τό δι­ά­στη­μα στό ἐ­ξωκ­κλή­σι τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­πο­στό­λων. Οἱ τρι­άν­τα ἐν­νέ­α λει­τουρ­γί­ες ἔ­γι­ναν ἀ­πρό­σκο­πτα. Ἡ τε­λευ­ταί­α ἔ­πρε­πε νά γί­νει η­μέ­ρα

Οι Γεργεσηνοί και εμείς

….Οι Γεργεσηνοί κι οι Γαδαρηνοί …είδαν και τους δυο θεραπευμένους, που ενώ λίγο νωρίτερα έμοιαζαν νεκροί, τώρα κάθονταν ιματισμένοι και σωφρονούντες, σα ν’ αναστήθηκαν εκ νεκρών. Κοίταξαν μετά το πρόσωπο του πράου και ταπεινού Κυρίου… Αντί να κάνουν μετάνοια και να τον ευχαριστήσουν που έσωσε τους δυο δαιμονισμένους, εκείνοι παραπονιούνταν επειδή έχασαν τα γουρούνια! Αντί να προσκαλέσουν τον Κύριο για να τον φιλοξενήσουν, του ζήτησαν να φύγει από τα όριά τους όσο γίνεται πιο γρήγορα. Αντί να υμνήσουν και να δοξολογήσουν το Θεό, εκείνοι άρχισαν να θρηνούν για το χαμό των γουρουνιών.

Ας μη βιαστούμε να κατηγορήσουμε την αγάπη των Γεργεσηνών για τα γουρούνια τους, προτού αξιολογήσουμε τη σημερινή κοινωνία. Να εκτιμήσουμε όλους τους συμπολίτες μας που επίσης είναι πολύ δεμένοι με τα ζώα τους, όπως οι Γεργεσηνοί, που νόμιζαν πως τα γουρούνια τους αξίζουν περισσότερο από τους γείτονές τους. Για σκεφθείτε, πόσοι είναι σήμερα εκείνοι απ’ αυτούς που κάνουν το σταυρό τους, ομολογούν το Χριστό με τη γλώσσα τους, αλλά πολύ σύντομα θα μπορούσαν να σκοτώσουν δυο ανθρώπους, αν η πράξη αυτή θα τους χάριζε δυο χιλιάδες χοίρους; Ή σκεφθείτε αν υπάρχουν πολλοί ανάμεσά σας που θα θυσίαζαν δυο χιλιάδες χοίρους για να σώσουν τη ζωή δύο δαιμονισμένων. Ας ντραπούν εκείνοι που

Περί θανάτου…

Η δεξιά και η αριστερή επίγνωση, (τα ορατά από τα αόρατα) χωρίζονται από έναν πνευματικό φράχτη, σε τύπο και ουσία.

Τυπώνοντας το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού εφ’ημών, στο σύμβολο της πίστεως, με… συμπυκνωμένα, Τον ποιητήν ουρανού στην κεφαλή και γης στην κοιλία, ορατών τε πάντων (δεξιά) και αοράτων (αριστερά), κεντρικό σημείο, είναι η βαθεία καρδία*. Εκεί, ο ενιαίος ΕΝΑΣ σταυρός, δρα ανάλογα της υποδοχής (ως πηλός ή ως κερί, ως ζωντανός οργανισμός ή τεθανατωμένος τη αμαρτία) με δύο τρόπους. Ή ως δόξα των αγγέλων ή ως τραύμα των δαιμόνων. … 

Κι αυτός ο φράχτης θάνατος, ενεργεί και εν ύπνω και εν ξύπνω και κατά την διάρκεια της βιολογικής ζωής και μετά το πέρασμα, στην αιωνιότητα. Τώρα κεκαλυμμένα, μετά αδρά και άμεσα. Ζητάμε ευλόγησον τας εισόδους και εξόδους από Την Θύρα Χριστό, που ‘’πάτησε’’ τον θάνατο, όχι μεταφυσικά, αλλά από τώρα και στους αιώνες, βιωματικά. Έτσι, αν δεν κατορθώσουμε από τώρα να ‘’δούμε και βρούμε’’ XC, ούτε μετά (θάνατον) θα γίνει αυτό.

Διαπιστώνουμε με λύπη, πως το θεωρητικόν ‘’θάνατος δεν υπάρχει και κατήργηται’’ χρησιμοποιείται ως καραμέλα και πανάκεια σε κάθε αίρεση, επαναπαύοντας τους ‘’πιστούς’’.   

Όντως είμαστε ‘’καταδικασμένοι’’ σε αθανασία (ως ημιευθεία, αρχής γενομένης από συλλήψεως με χωρίς τέρμα, κι όντως ο θάνατος είναι ένα πέρασμα, μια πόρτα, όπου αυτός που περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο, μοιάζει να αφήνει στο τσιγγέλι το ρούχο του (δερμάτινοι χιτώνες και χου) και να περνά ‘’γυμνός’’ (ως πρόσωπο χωρίς προσωπείο) στο άλλο.  Το θέμα είναι θα μεταβούμε εκεί

άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος (12/10)

Η εορτή τού αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου (Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης)

Λόγοι αθανασίας πλήρεις: O Άγιος Συμεών ο Nέος Θεολόγος (Φώτης Κόντογλου)

Η πολυπόθητη αγάπη (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Δεν μπορούμε να σωθούμε χωρίς την εργασία των εντολών (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Ο πρώτος και ο δεύτερος Αδάμ (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Πίστη σε όλες τις άγιες εντολές (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Ας σπεύσουμε να βρούμε τον Χριστό (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

«Αιτείτε, και δοθήσεται υμίν» (Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Αγωνισθείτε να γίνετε υιοί του Θεού (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Αμαρτία, η αρρώστια της ψυχής (Όσιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Νεκροί για τον κόσμο και τη σάρκα (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Η ένωσή μας με τον Θεό (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

«Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν» (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

Η ημέρα του Κυρίου (Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος)

για τις μάνες και όχι μόνο, Στην Μάνα!

Μιλώ στη Γλυκοφιλούσα, όταν μου λείπει η αγάπη των δικών μου! 

Παρακαλώ την Οδηγήτρια,για να μην χάσω τον δρόμο μου!

Κλαίω μπροστά στην Παυσολύπη, όταν ο ουρανός μου είναι μαύρος!

Δέομαι στην Γοργοϋπήκοο, γιατί το πρόβλημα »δεν παίρνει»άλλο!

Γονατίζω στην Παραμυθία, όταν οι λύπες είναι αβάσταχτες και πολλές

Χαμογελώντας παρακαλώ την Πάντων Χαρά, όταν η χαρά μου είναι μακρινό όνειρο!!

Κοκκινίζοντας εκλιπαρώ το Ρόδον το Αμάραντο, για την χαμένη μου ντροπή!

Κι αν η μάνδρα της ψυχής μου απειληθεί, κρούω στην Πορταΐτισσα!

Δοξολογώντας τον Κύριο, ψάλλω μπροστά στο Άξιον Εστί!

Ευχαριστώντας τον Θεό για όσα μου έδωσε, ζητώ από την Παναγία Δεξιά να του το πει!

Κι όταν θέλω το »χάδι»του Θεού μου, »κλείνω το μάτι» στην Μεσσίτρια

Αλλ’ όταν δεν αντέχω τον θρήνο των αδελφών, ζητώ από την Θρηνωδούσα να κλαύσω μαζί της!

Κι όσες φορές ως άλλοι »Φιλισταίοι» εχθρικά σύννεφα πυκνώνουν στον ουρανό της πατρίδας μου, ικετεύω την Αγία Σκέπη

Κι ως μάνα του κόσμου όλου Βρεφοκρατούσα, Σε ικετεύω για τις μάνες!

H πικρία που παραμένει σαν ένα πονηρό καταθλιπτικό πνεύμα μέσα του για την κακία των άλλων.

Είναι αλήθεια ότι πεθαίνει ο άνθρωπος όταν βγάλει το κεντρί του και εκδικηθεί τον αδελφό του για το κακό που του έκανε. Όμως κι αν ο άνθρωπος ξεφύγει από την εκδίκηση και πεισθεί ότι πρέπει να είναι ειρηνικός και να απομακρυνθεί από εκείνους που τον επιβουλεύονται, όμως πάλι ελλοχεύει ένας ύπουλος εχθρός της ψυχής του:

Είναι η πικρία που παραμένει σαν ένα πονηρό καταθλιπτικό πνεύμα μέσα του για την κακία των άλλων.

Ναι μεν δεν εκδικείται καθώς πρέπει για την πίστη του και για να μην έχει ενοχές και να νιώθει ο καλός, αγγελικά φερόμενος, όμως αφήνει μέσα του την μιζέρια της πικρίας και την θύμηση της κακίας που του κατατρώγει τα πνευματικά του σπλάγχνα. 

Αυτό ίσως και να είναι χειρότερο κατάντημα που τον οδηγεί ταχύτατα στην κατάθλιψη ή στην μιζέρια του αγγελισμού του και του φαρισαϊσμού του.

Συνήθως ενώπιον του Θεού εξομολογούμενος ο άνθρωπος χαίρεται να ομολογεί

Άγιος Ιερόθεος

Ο Ουρανοβάμων και Ιεροφάντωρ Άγιος Ιερόθεος, πρώτος επίσκοπος των Αθηνών, ήταν διδάσκαλος του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και του Αγίου Αριστείδου του φιλοσόφου και απολογητού, αναδείχθηκε δε και χαρισματικός υμνολόγος, αφού σύμφωνα με την παράδοση αρπάχθηκε από νεφέλη και παρευρέθηκε μαζί με τους Αγίους Αποστόλους, τον Άγιο Διονύσιο τον Αρεοπαγίτη και τον Άγιο Τιμόθεο στην Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Ο ίδιος μάλιστα προεξήρχε της κηδείας του θεοδόχου Σώματος της Θεομήτορος και έψαλλε εξαίσιους ύμνους προς τιμήν Της, οι οποίοι υπερείχαν σε περιεχόμενο και μελωδία από όλους τους άλλους ύμνους, που είχαν ποιήσει οι υπόλοιποι. Το γεγονός αυτό το μαρτυρεί και ο ίδιος ο μαθητής του, ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, ενώ ο Μέγας Συναξαριστής αναφέρει ότι «όταν οι άγιοι Απόστολοι έφθασαν στον Τάφο της Κυρίας Θεοτόκου και αποχαιρετώντας Την, έκαστος έλεγε εγκώμια θεία και ένθεα προς Αυτήν, όλοι δε είπαν διάφορα εγκώμια. Ο Άγιος Ιερόθεος, έψαλλε τοιαύτα εγκώμια και καινοφανείς ύμνους, ακατάληπτης αρμονίας, μελοποιημένους από τον ίδιο, προς την Παναγία μας, που υπερέβαιναν όλων των άλλων, και τολμώ ειπείν, ήσαν τόσο εξαίρετα και καταπληκτικά, ώστε αυτοί οι άγιοι Άγγελοι δεν θα μπορούσαν, καταλεπτώς (με κάθε λεπτομέρεια), καθώς τα είπεν εκείνος».

πηγή

τμήμα από: 

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, Όταν είδα τη θεόμορφη και παναγία Μητέρα του Κυρίου μας με τύλιξε μια θεία λάμψη, και μια υπερκόσμια ευωδία, ένοιωσα πρόγευση της αιώνιας μακαριότητας και δόξας. Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ

Μνήμη θανάτου, ναΐν και ‘’νυν’’

Σήμερα αποστόλου Θωμά…. του αδικημένου και αδιακρίτως υποτιμημένου αγίου αποστόλου, του μεθερμηνευόμενου ‘’δίδυμου’’, ακούμε το ευαγγέλιο* που αφορά την ανάσταση του υιού της χήρας στην Ναΐν.

Επισκέπτεται ο Θεός τον λαόν Του. Ο άναρχος ων και ‘’νυν’’ Τριαδικός Θεός επισκέπτεται τον λαό Του στην Ναΐν, στο πρόσωπο του νεανίσκου που πέθανε. Ήψατο αυτόν και με τον Ζωοποιό Του λόγο, τον ήγειρε. Κι αυτό το θείο γεγονός, όπως και τα υπόλοιπα δεν έγινε για να ‘’σβήσει’’ ή παραμείνει ΜΟΝΟ σαν ιστορικό γεγονός. Παρατείνεται στους αιώνες με εμάς να καλούμεθα να το προσεγγίσουμε και βιώσουμε.

Το νομοτελειακό συμβάν του θανάτου όλους θα μας επισκεφτεί. Ο καλός Θεός ήλθε και θέλει να δίδει χάρι (θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν

Το θαύμα της νεκρανάστασης (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

(Λουκ. ζ’ 11-16)

Πολλοί είναι οι άνθρωποι που αυτοτιτλοφορούνται «Σωτήρες της ανθρωπότητας». Ποιος απ’ όλους τους όμως θα μπορούσε να φανταστεί πως θα ήταν δυνατό να σώσει ανθρώπους από το θάνατο; Στην ιστορία έχουμε δει πολλούς καταχτητές. Κανένας τους όμως δε νίκησε το θάνατο. Στη γη γνωρίσαμε πολλούς βασιλιάδες που είχαν εκατομμύρια υποτελείς. Κανένας τους όμως δεν μπόρεσε να μετρήσει στους υποτελείς του και τους νεκρούς μαζί με τους ζωντανούς.

Κανένας, εκτός από τον μοναδικό Ένα, τον Κύριο Ιησού Χριστό, Εκείνον που μαζί Του δεν μπορεί να συγκριθεί κανένας. Δεν είναι μόνο ο Νέος Άνθρωπος. Είναι ο Νέος Κόσμος, ο Δημιουργός Του. Όργωσε τον αγρό ζώντων και νεκρών κι έσπειρε και στους δυό τον καινούργιο σπόρο της ζωής. Οι νεκροί μπροστά Του

Oι τρεις μαύροι

Το 2001 κάποιος χριστιανός ονόματι Νικόλαος, νοσηλευόταν βαρειά άρρωστος σε νοσοκομείο της Αθήνας.

Βλέποντας, ότι πάει πρός το χειρότερο, ειδοποιεί επειγόντως τον πνευματικό του να έλθει στο νοσοκομείο. Ό πνευματικός, ο οποίος είναι Γέροντας σε μοναστήρι, φθάνει εσπευσμένα στον θάλαμο, τραβάει το παραβάν και ακούει με προσοχή, όσα του λέει ο ασθενής. Κάποια στιγμή ο ασθενής φοβισμένος, πιάνει σφιχτά το χέρι του πνευματικού.
- Τί συμβαίνει Νικόλαε, τον ρωτάει ο πνευματικός.
- Πλησίασαν τρεις με μαυριδερή όψι, απαντάει.Έχει άρα και μαύρους γιατρούς το νοσοκομείο; Οι δικοί μας με τα λευκά ρούχα, στέκουν μακριά.
Ο έμπειρος πνευματικός, καταλαβαίνει τί συμβαίνει και προσπαθεί να τον βοηθήση. Τον ρωτάει μήπως έχει διαπράξει τήν «τάδε αμαρτία. Πράγματι θυμάται ο Νικόλαος και παραδέχεται ότι τήν έχει διαπράξει. Ταυτόχρονα λέει στον πνευματικό, ότι ο ένας από τούς τρεις μελαμψούς βγαίνει έξω, απειλώντας τον με νοήματα.
Ο πνευματικός του υπενθυμίζει και μια άλλη αμαρτία. Ομολογεί, ότι τήν έπραξε

Περί Πνεύματος και ζωής - Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

1. Αγαπητοί μου αδελφοί και αδελφές, ανοίξτε την καρδιά σας, για να χαράξει εκεί το Άγιο Πνεύμα την εικόνα του Χριστού. Τότε θα γίνετε σιγά-σιγά ικανοί να έχετε μέσα σας τη χαρά και το πένθος, το θάνατο και την ανάσταση.

2. Ο κόσμος δεν γνωρίζει τίποτε μεγαλύτερο από την κλήση του χριστιανού. Αλλά όσο υψηλότερος είναι ο σκοπός, τόσο δυσκολότερη είναι η πραγμάτωσή του.

3. Κοιτάξτε το μεγαλειώδες θέαμα που ο Θεός μας φανέρωσε στη δημιουργία του κόσμου, στην κατασκευή του ανθρώπου «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» Του. Εκείνο που αναζητούμε δεν περιορίζεται στη μικρή μας καθημερινή ζωή. Αναζητούμε να είμαστε με τον Θεό και να αποκτήσουμε μέσα μας τη ζωή σε όλο το πλάτος, το κοσμικό και το θείο.

4. Στην πνευματική μας θεωρία οφείλουμε να ενώσουμε το κοσμικό είναι και το θεϊκό Είναι, το κτιστό και το άκτιστο.

5. «Εν αρχή ήν ο Λόγος». Χωρίς Αυτόν τίποτε δεν υπάρχει. Κάθε μέρα γευόμαστε

ιχνηλασία Φωτός

Μια φορά ο Γέροντας Παίσιος²¹ (+1994) είχε αρπαχτεί και εισήλθε στο φως του Θεού. Όταν επέστρεψε, ενώ ήταν μεσημέρι καλοκαιριού, μεσουρανούντος του ηλίου, ανέφερε με απορία και κάπως παραπονιόταν, γιατί ήταν άραγε τόσο σκοτεινά…

Για εμάς όμως, τους κοινούς θνητούς που αδυνατούμε να ανεβούμε, για να δούμε αυτό το υπερφυσικό φως, της αναγεννήσεως, από ευσπλαγχνία, κατεβαίνει Αυτό το ίδιο στον χώρο μας, σαν σε σκοτεινή μήτρα, αφήνοντας σημεία που δείχνουν τον δρόμο εξόδου.

Το 2000 περίπου, όταν τα buffer underrun protection δεν είχαν ακόμη εφευρεθεί... (ή καλύτερα, δεν είχε φτάσει αυτή η τεχνολογία σε κάποιον φίλο μου) προσπαθώντας να αντιγράψει ένα (δωρεάν - για να μην θεωρηθεί παραβίαση δικαιωμάτων) cd, και προχωρώντας η αντιγραφή, στο 22% βγάζει το