Με αφορμή το ‘‘Αν ο άνθρωπος δεν ζει την αιωνιότητα, δεν
μπορεί να ζει ούτε τις στιγμές – π. Βαρνάβας Γιάγκου’’
δυο σκέψεις…. επειδή σίγουρα
ο λόγος του πατρός είναι βαθύτερος απότι φαίνεται και χρήζει διακρίσεως (δι
ευχών) …το θέμα λοιπόν είναι ‘’ποιες’’ στιγμές…. και σίγουρα όχι εκείνες που
δεν αντέχουν στην αιωνιότητα, όπως τα έργα του σκότους ως σκιές δεν αντέχουν στο Φως....
Η απόλυτος τιμή μπερδεύει και οδηγεί τον άνθρωπο
να φαντάζεται πως ‘’ζει’’ , ενώ είμαστε τεθανατωμένοι τη αμαρτία, αν δεν έλθει
και σκηνώσει η ζωογονητική χάρις. Αυτήν ζητούμε, αυτές τις στιγμές πρέπει να
ψάχνουμε να πολλαπλασιαστούν και αποδώσουν το βίωμα της αιωνιότητος…. Κι αν
ανέβουμε θα κατεβαίνουμε σε αυτές και θα τις αναγνωρίζουμε αλλάζοντας η νοοτροπία, σε μετανοητική και οικεία Του Λόγου που ρήματα και λόγους (1) διασπείρει σαν δολώματα και μικρούς θησαυρούς/μαργαριτάρια, για να εμπορευτούμε ορθά και μας χαρίσει τον μεγάλο Μαργαρίτη και Βασιλεία Του.
Σημειώνεται μαθηματικά η
απόλυτος τιμή με δυο παράπλευρους από την αξία, τοίχους |a| που πρέπει να γκρεμιστούν* το δυνατόν συντομότερο
για να δούμε την απόδοσή της και το πρόσημο, και που μας οδηγεί αντίστοιχα, ως
+ ή - ….
είναι η βίωση ‘’στιγμών’’ (και το κυνήγι τους) που μας
προσεγγίζουν και οικειώνουν με τον Θεό, αλλά είναι κι άλλες στιγμές (εφάμαρτες
ή άνομες) που μας απομακρύνουν.
Μέσα στην απόλυτη τιμή και
φιλόθεοι και φιλάνθρωποι μοιάζουμε, αλλά ποιανού θεού και ποιανού ανθρώπου
είμαστε φίλοι, πάντες γαρ απόστολοι, αλλά ποιον κηρύττουμε, καυχόμαστε όλοι μας
για τον φερόμενο και ενεργούμενο δι ημών σταυρό, αλλά ποιον σταυρό; τον
υπέρλογο Του Χριστού; τον ισοσκελή λογικό ελληνικό (που τάχα είναι ειρηνοποιός,
αλλά όσο κάνει στην άκρη την Αλήθεια, γνώρισμα της παναίρεσης του οικουμενισμού,
που γίνεται συνεργάτης του αιώνιου αμαλήκ) ή τον αγκυλωτό, τον συνθλίβοντα έθνη και πρόσωπα (με το έτσι θέλω;
) ; σκέψεις που