…θα μπορούσε ο άνθρωπος να
νοηθεί σαν ένας δακτύλιος, που εμπεριέχεται μέσα σε ένα φυσικό (πεπερασμένο)
άπειρο και συγχρόνως εσωκλείει ένα εσωτερικό άπειρο.
Στο εξωτερικό άπειρο κλήθηκε
ο ΑΔΑΜ να κυριαρχεί. Έτσι, ο άνθρωπος είναι φύσει κέντρο του σύμπαντος, κέντρο
όμως του ανθρώπου είναι ή θα έπρεπε να είναι ο Θεός.
Προς τα έξω επικοινωνεί και
γνωρίζει τον κόσμο μέσα στον οποίο εμπεριέχεται ως κουκίδα, με τις 5 θυρίδες,
τα αισθητήριά του. Προς τα έσω επικοινωνεί και γνωρίζει τον κόσμο τον οποίο
εμπεριέχει, με την ενοποιημένη μία αίσθηση, που άλλοι την ονοματίζουν 6η
αίσθηση (1), άλλοι διαίσθηση που μπορεί να αποδοθεί η καθεμιά εξωτερική και σε
αντίστοιχη εσωτερική, όπως διόραση, διακοή … αλλά η μεταφορά διάσπασης της αίσθησης
όπως συμβαίνει έξω και αποκομμένα στα έσω, δεν μας συμφέρει.
Είναι η ενιαία ψυχή που όσο
ενώνεται με Τον πανταχού παρόντα και τα πάντα πληρούντα Θεό ‘’βρίσκεται’’ κι
αυτή εκεί χάριτι, ενώ με την απουσία ένωσης (2) ο άνθρωπος κυνηγά ιδιότητες
διασπασμένα, που όμως σε αυτήν την κατάσταση, κυριαρχεί η φαντασία, αληθοφανείς
προβολές, πλάνη.
ΑΔΑΜ, πλην της έννοιας του
πήλινου, είναι και τα αρχικά του προσανατολισμού μας, ως Ανατολή, Δύση, Άρκτος
(βορράς) και Μεσημβρία (νότος).