Αν
προσεγγίζει κάποιος τον άνθρωπο μονοδιάστατα με επιστημονικό τρόπο, τάχα μόνο
βέβαιο και σίγουρο και ασφαλές στα συμπεράσματά του, πάνω στα οποία μπορεί να
βασιστεί, αυτό που καταφέρνει είναι να ψηλαφεί, ,να μελετά ακόμη και να
κατανοεί, μόνο την μία όψη του, ως εμπεριεχόμενο μέσα στον κόσμο αυτό. Ένα
απάρτιο του διττού ανθρώπου, το βιολογικά περιορισμένο τμήμα, που νομοτελειακά,
γεννιέται και πεθαίνει. Φαίνεται και ξαφανίζεται.
Μερικές
φορές, αυτό που δεν φαίνεται και αυτό που δεν εξαφανίζεται, προσδίδει άλλη
διάσταση στον μελετούμενο άνθρωπο, ώστε όταν πλησιάσουμε και γνωρίσουμε και
αυτήν την όψη, να αλλάξουν οι τιμές που προσμετράται, οι αξίες και τα μεγέθη,
τα πριν υπερτιμημένα ή υποτιμημένα, λαμβάνουν την ορθή τιμή τους.
Αναφέρει ο
άγιος Μάξιμος Ομολογητής, πως ο άνθρωπος είναι πιο μεγάλος από το σύμπαν, γιατί
κλήθηκε να το κυβερνά. (άρα περιέχει τον κόσμο, ενώ φαίνεται εμπεριεχόμενος και
μικρός, ως απειροελάχιστη κουκίδα) Αλλού, ο άγιος Ιωάννης