Σάρκωσις Του Λόγου...

πανηγυρικός για τη Σάρκωση Του Λόγου 

(από σχετικό thread...)

Ο λόγος που ανέβασα τμήμα του παραπάνω πανηγυρικού, ήταν εμφανώς για την εορτή των Χριστουγέννων και στο σκέλος του, πως δλδ πρακτικά μπορεί κάποιος να αντιληφθεί τον αόρατο και ασύλληπτο Λόγο να σαρκούται, όπως δια των ενδυμάτων (γραμμάτων – στοιχείων) και ο δικός μας προφορικός λόγος, ο πρώην ασύλληπτος και αόρατος, αφή ψηλαφάται, όψει καταλαμβάνεται. 

Εκτιμώ όμως, ότι αν μείνει ασύνδετο με τα πριν και τα μετά, ιδιαίτερα με εμάς, το θεολογικό γεγονός, καταβιβάζεται σε απλά ιστορικό και θρησκολογικό, χάνοντας το βαθύτερο νόημα, ακόμη και το ‘’γιατί’’ Ο Κύριος έπρεπε (κατά κάποιον τρόπο) να φορέσει Σάρκα και να ‘’πάθει’’ όσα έπαθε για να μας σώσει/ολοκληρώσει, αν θα μπορούσε κι αλλιώς....

Οι περισσότεροι θεϊστές, δέχονται την ύπαρξη ενός Ανώτερου Όντος, μιας Υψίστης Δύναμης. Μεταξύ αυτών είναι και η θεώρηση του Θεού από τον Μωυσή, ως ο ΩΝ (ως ο υπάρχων και ως Αιώνιο Παρών). Παραμένοντας στον φιλοσοφικό χώρο του άπιαστου υπέρχρονου και
υπέρχωρου Θεού δεν αντιλαμβάνονται/δέχονται την παρουσία Του, ως ψηλαφητό Υιό και Λόγο, σεσαρκωμένο και Εσταυρωμένο.

Εκεί βρίσκεται το Μυστήριο της Γεννήσεως και από πρώην (μόνο) ΩΝ ενχρονιζόμενος και χωρούμενος μέσα στον χωροχρόνο μας, γίνεται συγχρόνως ο ΗΝ ( παρελθών) και χωρίς να αποχωρισθεί από το ΩΝ (παρών) γίνεται και Ο ΕΡΧΟΜΕΝΟΣ (μέλλων), εν Σαρκί. 

Όπως μια πέτρα που πέφτει στο κέντρο μιας λίμνης δημιουργεί ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όρια, έτσι και Ο Κύριος επεκτείνει την παρουσία Του ‘’κραδαστικά’’ έως τα πέρατα, από την Γένεση μέχρι την Συντέλεια, πληρώντας (γεμίζοντας) τον χωροχρόνο και κάθε αντιληπτή και μη διάσταση ζωής. 

Είναι φυσικό, αυτά τα ιδιαίτερα κύματα, να θέλουν και ιδιαίτερο δέκτη αντίληψης και συντονισμού.

Ευελπιστώ, με την βοήθεια των θεολόγων της ακροπαρέας, να ψηλαφήσουμε – εντοπίσουμε αυτό το ίχνος, να αντιληφθούμε ορθά αυτόν τον οδοδείκτη που μας έστησε η Οδός, για να μην χάσουμε τον ‘’βατό δρόμο’’ από τη γη στον ουρανό. Βατό μάλιστα, ΚΑΙ με την σάρκα. 

Στο παρόν δέντρο, σκέφτομαι να γράφω τμηματικά στοιχεία του όλου δρόμου, συνδετικά με τον λόγο μας, αναλογικά του Λόγου. 

Δεν περνάει ούτε μία μέρα (του ενιαυτού) και την επόμενη 26 Δεκ εορτάζουμε την σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου και την εις την Αίγυπτον φυγήν. Ούτε 3 ημέρες που μνήμη ποιούμεθα της σφαγής των νηπίων. Κι όλα τρέχουν τόσο γρήγορα  .

Ο Κύριος, έφυγε για δύο λόγους. Αν ως Θεός (μόνο φυσικά και) δεν ‘’φοβόταν’’ την μανία του Ηρώδη, και έμενε στην Βηθλεέμ, φυσικά και θα απεκόπτετο από την μιαιοφόνο χείρα του (14 φάλαγγες – εξού και τα 14.000 νήπια). Έτσι, θα εμποδιζόταν η σωτηρία των ανθρώπων. Αν πάλι έμενε άθικτος για να τελειώσει την θείαν Οικονομία, θα φαινόταν στους πολλούς, ότι δεν εφόρεσε την ανθρώπινη φύση πραγματικά και κατ’ αλήθεια, αλλά κατά φαντασία. 

Και χωρίς να ισχύσει κάτι τέτοιο δλδ να παραμείνει και να ξεφύγει της μανίας του Ηρώδη, ως φάντασμα, ο θεομάχος Μάνης και οι οπαδοί του Μανιχαίοι δογματίζουν ότι Ο Κύριος μόνο κατά φαντασία εγεννήθη. (που δλδ και να τους δινόταν κάποια τέτοια σχετική αιτία και αφορμή τι θα έλεγαν). 

Ο άλλος λόγος, ο σπουδαιότερος, ήταν για να εκπληρωθεί το ρηθέν εκ του Ωσηέ προφήτου, (Ωσ. ια’1) ότι ‘‘Ότε ο Ισραήλ ήτο νήπιον, τότε εγώ ηγάπησα αυτόν καιεξ Αιγύπτου εκάλεσα τον Υιόν μου’’.

Αυτή η εν σκιά οδοιπορία ‘’απελευθέρωσης’’ του ισραηλιτικού γένους από την Αίγυπτο, προς την κάτω Ιερουσαλήμ αποτυπώνει την βατή κλίμακα από την δουλεία της γης και του κοσμοκράτορα (νοητή Αίγυπτος) στην Άνω Ιερουσαλήμ και Ουράνια Βασιλεία. 



Η με ‘’δύναμη’’ και ‘’σημεία’’ έξοδος είναι η μονόφθαλμη οπτική γωνία των γεγονότων. Ήδη προτυπώθηκε η με ‘’σοφία’’ έξοδος, (πάλι από την Αίγυπτο) όσο αντιλαμβάνεται κάποιος τον ‘’λόγο’’ ύπαρξης της κλίσης του διαδρόμου κατάβασης (26ο 33’) στην πυραμίδα του Χέοπα και ότι όταν αυτός προβληθεί στο έδαφος, ‘’δείχνει’’ τον δρόμο προς την Βηθλεέμ. (Είναι αυτό που σχηματίζω πιο πάνω με την διακεκομμένη ευθεία). 

Κι ο αρμονικός άνθρωπος, έχει δύο μάτια. Χρησιμοποιεί την διασκοπική όραση και αποκτά το απαιτούμενο βάθος όρασης. Από εμάς εξαρτάται να μην τα βλέπουμε μονοδιάστατα τα γεγονότα. Και πάλι, ο αρμονικός άνθρωπος, έχει δύο σκέλη. 

Κι Ο Κύριος, Ο Άνθρωπος, έχει δύο ισότιμα και ισοδύναμα σκέλη, δύο ισότιμα και ισοδύναμα μάτια. Αυτό της ενυπόστατης Σοφίας και της ενυπόστατης Δύναμης.

…οι Ιουδαίοι σημείον αιτούσι και οι Έλληνες σοφίαν ζητούσιν, ημείς δε κηρύττομεν Χριστόν εσταυρωμένον… 

Ο Κύριος, καλύπτει κάθε φιλόσοφη και φιλοδύναμη θεώρηση της ζωής, προτείνοντας μάλιστα την σταυρική αρμονία, όσο αντιλαμβανόμαστε την αμέσως επόμενη θέση της Αγίας Γραφής, (Απ. Παύλου) δλδ ότι Ο Κύριος συμπυκνώνει – είναι και η Θεού Δύναμις και η Θεού Σοφία, ως η ενσαρκωμένη Παναγαθότητα. 

…εις μεν τους Ιουδαίους σκάνδαλον, εις δε τους Έλληνας μωρίαν, εις αυτούς όμως τους προσκεκλημένους, Ιουδαίους τε και Έλληνας, Χριστόν Θεού δύναμιν και Θεού σοφίαν•…

… Στον απτό – βατό (πλέον) δρόμο εξόδου από την Αίγυπτο στην Ιερουσαλήμ, αυτόν που περπάτησε Ο Κύριος για να εξαγιάσει και συνδέσει με την θεία βούληση και Οικονομία, συναντάμε το όρος Σινά, όπου στους πρόποδες ο Μωυσής αντικρύζει με θαυμασμό την φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο, την προτύπωση της Παναγίας, που εδέχθη στα σπλάγχνα Της, ενσαρκώνοντας (χωρώντας και ενχρονίζοντας τον Άχωρο και Άναρχο Θεό) το πυρ της Θεότητος, χωρίς να καεί. 

Εκεί το όρος καπνίζει με την παρουσία του ‘’Εγώ ειμί ο ΩΝ’’ βρονταί και αστραπαί. Εδώ ο λίθος ο εκπεσών εκ του αλατώμητου όρους, η Πέτρα Χριστός, προσεγγίζεται εν σαρκί, με τις ίδιες προϋποθέσεις. Σεβασμός: …ο τόπος επί του οποίου ίστασαι είναι γη αγία…

και εφεξής με την Θεοτόκον, σε θεωρία και πράξη, συνοδοιπορία προς δόξαν Θεού, δια της κλίμακας με τα επτά σκαλοπάτια όπως αυτή αγιογραφήθηκε στην Σοφία του Θεού (Ι.Μ. Λειμώνος Λέσβου) 

πίστις, αγνεία, ελπίς, αγάπη, πραότης, χάρις, δόξα όπου, αν κάποιος το επιθυμεί, στο μέτρο της άσκησης – επίτευξης αυτών των χαρισμάτων – ιδιοτήτων – ενεργειών στην οδοιπορία του προς τον Ύψιστο Θεό, εν μέρει, και καθ’ ολοκληρίαν στην Θεοτόκο, ενσαρκώνεται Ο Κύριος με συνημμένα τα: δόξα εν υψίστοις Θεώ και η επί γης (υπέρ νουν) ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία, ευ-δοκία (κι όχι αυθαιρεσία ή κατά φαντασία) ήτοι γνωρίζεται ορθά βιωματικά το μυστήριο, όπου ‘’ο Λόγος σάρξ εγένετο’’, με το πως και το γιατί (κοινωνώντας τις αιτίες - λόγους). 

Αυτώ η δόξα και το κράτος και η Δύναμις, κι η Βασιλεία κι η Ευχαριστία και η προσκύνησις Του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν.