· Υπάρχουν 
τεράστιες δογματικές διαφορές ορθοδόξου και καθολικής εκκλησίας και οι οποίες έχουν
καταγραφεί με κάθε πνευματική και θεολογική ακρίβεια από αγίους, ομολογητές,
που οποιαδήποτε πρόσθεση ή αφαίρεση στα
ήδη καταγεγραμμένα, μοιάζει ανώφελη, γιατί ο σεβόμενος τους αγίους δεν
‘’εφευρίσκει’’ προφάσεις ένωσης, υποτιμώντας με την νεοφανείσα αυτή θεώρηση, το
ίδιο το Άγιο Πνεύμα και από υψηλοφροσύνη βάζει τον εαυτό του, ανώτερο από τους αγίους, είτε σε
Αγάπη είτε Αλήθεια.
Μόνο
δυό σκέψεις…
Αναφέρεται στην δογματική τους, πως, Ο Πάπας είναι ο
ίδιος ο Πέτρος και ότι δι' εκάστου Πάπα διενεργεί στην Εκκλησία ο ίδιος ο Πέτρος. Δλδ
εδώ έχουμε ΠΝΕΥΜΑΤΟΚΑΤΑΛΗΨΗ; άρση αυτεξούσιου και ελευθερίας του προσώπου του
εκάστοτε Πάπα; ή ένα πνεύμα (του Απ.Πέτρου) σε 2 σώματα; (1 το δικό του το άγιο
και 1 του πάπα). Είναι δυνατόν ένα σώμα στρατευομένης (με πολύ νερό στο κρασί μας, συγκαταβατικά και μόνο για την συνέχεια των σκέψεων), να είναι
συγχρόνως και
θριαμβεύουσας; κατ' επέκταση, αφού εν εσόπτρω και εν αινίγματι γνωρίζομεν, ένα
Σώμα (Αναστημένο - Εκκλησία Χριστού) με 2 κεφαλές; ανατολική (συνοδική) και από την άλλη τον Πάπα του
αλαθήτου και της πρωτοκαθεδρίας;;;
και η ''ένωσις'' ας πούμε ''πολυπόθητη'' θα φέρει τον Πάπα σε συνοδικότητα ή
όλους τους ορθοδόξους αρχιερείς και πατριάρχες με το συνοδικό τους πνεύμα, υπό
του αλάθητου του Πάπα, ο οποίος εκ των πιστεύω του, πνευματοκαταλαμβάνεται;
…κι αν ο Θεός ''έγραψε ορθοδόξως'' ένα πνεύμα
αντιστοιχεί σε ένα σώμα στο σύνολο ένας άνθρωπος…
κι αν ο Θεός σέβεται το αυτεξούσιον και δεν
αναιρεί την ελευθερία του προσώπου, πως δογματίζουν αλλιώς οι δυτικοί; Ότι
Πάπας και Απ.Πέτρος, είναι το αυτό
πρόσωπο;
Έχει ουσιαστική διαφορά το ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· αφού αναφερόμαστε στον Λόγο και Πλάστη κι όχι σε έτερο
πλάσμα.
…κι αν ο Πάπας = Πέτρος ή ο απ.Πέτρος
''εισέρχεται'' στο σώμα του κάθε πάπα, ΔΙΕΝΕΡΓΩΝ, αυτό σημαίνει ότι η καθολική
''εκκλησία'' πιστεύει στην μετενσάρκωση; Ένα πνεύμα πολλά σώματα (όσοι κατά καιρούς οι πάπες; )…αλλά επειδή οι
πιστεύοντες στην μετενσάρκωση* , θεωρούν την από την αρχή της ζωής άλλο σώμα με
το ίδιο πνεύμα, τι κάνει τους δυτικούς να πιστεύουν και να επικροτούν την πνευματοκατάληψη;
κι
όταν κάποιος πάπας είναι κατά την διάρκεια της θητείας του, παιδεραστής ή εκτελεί ο καθένας το δικό του
πάθος/αμάρτημα, ΕΝΕΡΓΕΙ (και τότε) Ο ΑΠ.ΠΕΤΡΟΣ δι αυτού; Λογικότατα όχι, μια
καλή αιτία για να αποφύγουμε την βλασφημία...
Ο
Κύριος είπε στον απ.Πέτρο, ποίμανε τα πρόβατά μου ...
Ποιμένας της Παλαιάς Διαθήκης ήταν ο Μωυσής, ο
οποίος με την ράβδο του εξήγαγε τους ισραηλίτες από την δουλεία της Αιγύπτου,
οδηγώντας τους προς την κάτω Ιερουσαλήμ. Ποιμένας (ο καλός ο Ποιμήν) της Καινής,
είναι ο ίδιος Ο Κύριος που δια του Σταυρού, μας οδηγεί στην Άνω Ιερουσαλήμ.
Είναι λοιπόν θέμα προσανατολισμού.
Ο σκολιός του Πάπα, σατανικό σύμβολο του 4ου
αιώνα, αναρωτήθηκε κανείς αν ο στόχος είναι ομόρροπος; Ταυτόσημος;
…ο σκολιός δια του ‘’ποιμένα’’, που οδηγεί τα
πρόβατα;;;
Πριν
λίγο, αναρωτήθηκα με προφανή (κατά άτομο) απάντηση το… η επιχειρούμενη ''ένωσις''
θα φέρει τον Πάπα σε συνοδικότητα ή όλους τους ορθοδόξους αρχιερείς και
πατριάρχες με το συνοδικό τους πνεύμα, υπό του αλάθητου του Πάπα;
Και
πάλι ομοίου προσανατολισμού ερώτηση, αφού ΚΑΙ ΣΕ ΑΥΤΟ διαφέρουμε. Πως και με ποιο σκεπτικό θα γίνεται η τύπωση
του Τιμίου Σταυρού επάνω μας;
Από
δεξιά προς αριστερά (ορθοδόξως) ή από αριστερά προς τα δεξιά (καθολικώς) ; ή
ΔΕΝ έχει σημασία; Αν όχι δεν έχει, το κουβάρι συνεχίζει να ξηλώνεται, ελαφρά τη
καρδία, ισοπεδώνοντας Αλήθεια και αληθοφάνεια, με αγαπολογία κι όχι αληθινή
Αγάπη. Δλδ δεν μας ενδιαφέρει ο προσανατολισμός του προσώπου μας που, τυπούμενος
ο σταυρός, μας οδηγεί προς την όαση ή τον αντικατοπτρισμό της; Προς τα άνω ή προς
τα κάτω;
Κι
έρχεται εδώ ο Ιακώβ, στον τύπο του Αγίου Πνεύματος (μετά τον τύπο του Πατρός,
τον Αβραάμ και τον τύπο – σκιά του υπάκουου Υιού, Ισαάκ) να τεκνογονεί πρώτα
από την Λεία και μετά από την Ραχήλ. Πρώτα τα πρακτικά χαρίσματα και τεκνία και
μετά τα θεωρητικά. Πρώτα τα δεξιά και μετά τα αριστερά (στο: …και του Αγίου
Πνεύματος).
Ο
ΑΔΑΜ, που ενέχει αυτόν τον προσανατολισμό, με τα αρχικά του, ως, Ανατολή, Δύση, Άρκτος, Μεσημβρία, δίνει πάλι
τα απαραίτητα στοιχεία, για να μην χάσουμε την πορεία μας.
Ας
‘’ελέγξει’’ ο καθένας, προς τα πού είναι στραμμένο το πρόσωπό του, όταν τυπώνει
το σημείο του σταυρού επάνω του. Ας ξαπλώσει, βάζοντας την κεφαλή προς Ανατολάς.
Αμέσως, τα πόδια ‘’δείχνουν’ την Δύση. Από εκεί και πέρα, θα δει, πως
τυπώνοντας το σημείο ορθόδοξα, κοιτάει προς τον ουρανό (αφού μόνο έτσι, ο
βορράς – άρκτος, είναι στα δεξιά του και από αριστερά η μεσημβρία / νότος) ενώ
τυπώνοντάς τον καθολικά, για να συμπίπτει ο φυσικός προσανατολισμός με την
τύπωση, το πρόσωπό του πρέπει να είναι στραμμένο προς τη γη.
Κι
αν ο άνθρωπος επιθυμεί το φως και τα άνω, ώστε το πρόσωπό του να λαμπρύνεται
ατενίζων και στοχεύων την ανάσταση, ας κάνει ορθόδοξα το σημείο του ζωοποιού σταυρού.
Αν δεν τον ενδιαφέρει, ή θα ήθελε το σκότος και τον ΑΔΗ, ας στρέφει το πρόσωπό
του προς τη γη…
Να
ξαναπάμε στο μαρτύριο του Απ.Πέτρου και τον προσανατολισμό του;… ζήτησε να τον
σταυρώσουν ανάποδα (και σαν σεβασμό προς Τον Κύριο, αλλά όπως και ο Απ.Ανδρέας)
για να βλέπει τον ουρανό.
Να αναφερθούμε και στην Θεία Κοινωνία; το άγιον Ποτήριον; εκείνη την άρρηκτη (μακάρι) ένωση, κατά το ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων Μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ... Η Θεία Κοινωνία θα είναι με άζυμο άρτο ή όπως στην Ορθοδοξία οι πνευματοφόροι Πατέρες τα πάντα καλώς διαταξάμενοι;;;
ΑΝ
η όλη προσπάθεια ‘’ένωσης’’ των ‘’Εκκλησιών’’ αληθούς και αληθοφανούς, αφού η
Εκκλησία είναι Μία, με συνοδικό πνεύμα και όχι του αλαθήτου με πνευματοκατάληψη,
με ορθό προσανατολισμό σταυρού προς Τον Νου και επουράνιο Πατέρα, Το Φως κι όχι
προς τον χου και τη σκιά, ο διάδρομος ‘’επαφής’’ είναι ανοιχτός και η τα
εναντία εις το αυτό αγαγούσα, ΕΥΛΟΓΕΙ και περνάει τους κατ’ ετοιμότητα εραστές της
Αληθείας προς τη Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, υπό τις παραπάνω
προϋποθέσεις**. Αλλιώς το σχίσμα, παραμένει αγεφύρωτο, παρά τις ‘’γενναίες’’
προσπάθειες έκπτωσης από τους μεν (ορθοδόξους) και αδιαλλαξίας στην αίρεση
παπικούς… όπου, όχι συμπτωματικά ο προφ.Ηλίας (+20 Ιουλ 1054) θα πολλαπλασιάσει στους
μεν ευλογία βροχής στους δε εναντίους, πυρ κατακαίον, το δε μετέπειτα χάσμα, ωσάν του πλουσίου (εδώ εις τάχα θεολογικές γνώσεις ενωτικών) έναντι του φτωχού Λαζάρου, αλλά εις κόλπους Αβραάμ και ευλογημένου από Θεού, κατά το μακάριοι οι πτωχοί....
Επιλέγουμε
και προχωράμε…
-----
* Περί Ενσαρκώσεως και μετενσαρκώσεως… (που, κι εδώ στον δεσμό, δείχνει ακριβώς τον προσανατολισμό των προσώπων...)
** Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.